Ο ΕΜΠΡΗΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΜΕΡΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ

(Δεκέμβρης 2008)

Στην αρχή των εξελίξεων υπάρχει μια οργή της νεολαίας ενάντια στην αστυνομία. Δεν υπάρχει νεολαίος που να μην έχει τουλάχιστον μία εμπειρία βάναυσης και ταπεινωτικής μεταχείρισης ιδιαίτερα από το σώμα των ειδικών φρουρών στο οποίο ανήκει και ο δολοφόνος του Αλέξη. Αυτοί έχουν εκπαιδευτεί πάνω στους ξυλοδαρμούς και στους ατέλειωτους εξευτελισμούς των μεταναστών και εδώ και χρόνια η ρατσιστική κτηνωδία τους ξεσπάει και στη νεολαία και σε όλο το λαό. Ταυτόχρονα παντού στην αστυνομία κερδίζει έδαφος ο φασισμός. Ήδη φανερώθηκαν οι στενοί, ακόμα και επιχειρησιακοί δεσμοί των ΜΑΤ με τους ναζιστές της «Χρυσής Αυγής».

Η ατυχία για τη νεολαία είναι ότι η αυθόρμητη εκδήλωση της οργής της ενάντια στην αστυνομία πριν καν προλάβει να μαζικοποιηθεί και πριν μετατραπεί σε ένα παλλαϊκό κίνημα καπελώθηκε αμέσως από ένα πολιτικό μπλοκ που τη χρησιμοποιεί ήδη για τους δικούς του αντι-λαϊκούς στόχους, και το χειρότερο, την ενέπλεξε σε ένα σχέδιο πολιτικής προβοκάτσιας που περιλάμβανε και τον ιστορικών διαστάσεων εμπρησμό της Αθήνας. Έτσι η νεολαιίστικη οργή όχι μόνο δεν μπόρεσε να προβάλει ακόμα και τα πιο προφανή αιτήματα κατά του εκφασισμού της αστυνομίας -όπως είναι η άμεση παραίτηση της αστυνομικής ηγεσίας και των αρμόδιων υπουργών και η διάλυση του κτηνώδους σώματος των ειδικών φρουρών και της ΟΠΚΕ (Ομάδα Πρόληψης και Καταστολής Εγκληματικότητας)- αλλά έδωσε τη δυνατότητα στις πιο ανοιχτά φασιστικές δυνάμεις να δυναμώσουν στο έπακρο την πολιτική τους ισχύ που στο τέλος θα σημάνει μια πιο εκφασισμένη αστυνομία.

Ο οργανωμένος εμπρησμός και η λεηλασία της Αθήνας
 

Κάθε πάλη ενάντια στον εκφασισμό της αστυνομίας σήμερα έχει μια αναγκαία προϋπόθεση: Να αποκαλυφθεί η πολιτική φύση της μεγάλης προβοκάτσιας που είναι ο εμπρησμός και η λεηλασία της Αθήνας (και εν μέρει της Θεσσαλονίκης και λίγων άλλων πόλεων) στις 8/12 και μετά να γίνουν κατανοητοί οι στόχοι του πολιτικού κινήματος που ήδη έχει συγκροτηθεί παράλληλα με αυτήν και μέσα από αυτήν. Αυτή η προβοκάτσια ξεπερνάει κατά πολύ το ζήτημα του εκφασισμού της αστυνομίας καθώς στόχος της είναι η επιβολή μιας ιδιόμορφης πολιτικής δικτατορίας στην Ελλάδα από ένα ουσιαστικά ενιαίο μπλοκ που θα περιλαμβάνει φαιούς και ψευτοαριστερούς λαϊκιστές φασίστες οι οποίοι θα νέμονται και θα εκπροσωπούν διαφορετικά κομμάτια του έθνους που θα τα στρέφουν τακτικά το ένα ενάντια στο άλλο, αλλά θα τα ενοποιούν στρατηγικά σε μια κρατικοφασιστική και φιλοανατολική δήθεν εθνική «αντιιμπεριαλιστική» πολιτική.
Στον εμπρησμό της 8/12 πρέπει να εντοπίσει κανείς δύο σημεία κλειδιά που αποκαλύπτουν την κεντρικά καθοδηγημένη φύση του. Το ένα είναι το πολιτικό σύνθημα της ηγεσίας του ΣΥΝ πάνω στους εμπρησμούς και στις λεηλασίες ότι αυτά είναι εκφράσεις -έστω και αρνητικές- μιας αυθόρμητης λαϊκής εξέγερσης. Το άλλο είναι η απόφαση του Καραμανλή να απομακρύνει την αστυνομία από το κέντρο της Αθήνας και να το παραδώσει στους εμπρηστές και τους πλιατσικολόγους την ώρα που ήδη από το βράδυ της 7/12 είχε καεί η Ερμού. Η αιτιολόγηση από τον πρωθυπουργό αυτής της πρωτοφανούς στα παγκόσμια χρονικά εκχώρησης εξουσίας στο ποινικό έγκλημα έγινε στο όνομα της προστασίας της ανθρώπινης ζωής λες και τα κατεστραμμένα μέσα παραγωγής δεν είναι αποκρυσταλλωμένη ζωντανή εργασία ή λες και οι εμπρηστές και οι πλιατσικολόγοι είχαν αποφασίσει να θυσιάσουν τη ζωή τους για τους «ιερούς» σκοπούς τους.
Από την άλλη ο ΣΥΝ ισχυρίζεται ότι οι επαναστάσεις έχουν μέσα τους και εμπρηστές και πλιατσικολόγους χώρια από τους εμπρησμούς και το πλιάτσικο που κάνουν ενάντια στους εκμεταλλευτές τα αυθόρμητα τμήματα μιας εξέγερσης. Αυτό πράγματι συμβαίνει στις πραγματικές εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις, όμως ποτέ ο εμπρησμός και το πλιάτσικο δεν είναι το κύριο σε μια αληθινά λαϊκή εξέγερση, αλλά το συντριπτικά δευτερεύον. Αλλά πέρα από αυτό το συνειδητό κόμμα μιας εξέγερσης και μιας επανάστασης ακριβώς για να προστατεύσει την επανάσταση από το μίσος του λαού καταγγέλλει αμέσως κάθε εμπρησμό και κάθε λεηλασία και αν αυτό δεν φέρει αποτέλεσμα συγκρούεται αποφασιστικά με τους εμπρηστές και τους πλιατσικολόγους. Αν ο ΣΥΝ ήταν το συνειδητό κόμμα μιας εξέγερσης και όχι ο επικεφαλής μιας ιστορικής προβοκάτσιας θα έβγαινε στις τηλεοράσεις να καλεί τους εξεγερμένους να μην κάνουν καμιά καταστροφή και κανέναν εμπρησμό και ο ίδιος όντας στο δρόμο θα περιφρουρούσε με το σώμα του τα μαγαζιά της Αθήνας από τους εμπρηστές και τους πλιατσικολόγους.

Αλλά οι εμπρησμοί της Αθήνας δεν ήταν το αρνητικό μέρος μιας αυθόρμητης εξέγερσης. Καταστροφές σε βιτρίνες, ιδιαίτερα σε τράπεζες γίνονταν ως τώρα σε μικρή κλίμακα από το λούμπεν και χουλιγκανικό κομμάτι του ψευτοαναρχισμού. Αυτά ήδη είχαν επιφέρει τη βαθιά αντίθεση των μαζών ενάντια και στο βασικά αντι-αστυνομικό εξαρχιώτικο μικροαστικό αναρχισμό που ποτέ του δεν διαχώρισε τον εαυτό του από αυτές τις πράξεις επειδή περιφρονεί τις διαθέσεις των μαζών. Έτσι έγινε σταδιακά αντιπαθητική και μισητή στο λαό η φιγούρα του αντι-αστυνομικού κουκουλοφόρου που πάντα τον χειρίστηκε το βαθύ πολιτικό καθεστώς για πολιτικές εκκαθαρίσεις ιδιαίτερα στην αστυνομία. Όμως ποτέ αυτός ο τύπος του κουκουλοφόρου δεν θα σκεφτόταν να συγκεντρώσει τα πυρά του και μάλιστα να κάψει τα μαγαζιά της Ερμού και την επόμενη μέρα να κάψει όλο το κέντρο και ταυτόχρονα να μην έχει πολιορκήσει τα αστυνομικά τμήματα του κέντρου της Αθήνας την ώρα που ένα οργισμένο κομμάτι της νεολαίας θα ερχόταν και σε κάποιο βαθμό ήρθε δίπλα του μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου. Αυτό το λέμε ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ακόμα και μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου μια βίαιη επίθεση στην αστυνομία είναι πολιτικά λαθεμένη γιατί οι μάζες απεχθάνονται την καταστροφική πολιτική ιστορία αυτής της βίας και την κουκούλα που την αντιπροσωπεύει.

Αυτή η ασύλληπτη και μαζική καταστροφή μαγαζιών και κτιρίων ήταν δουλειά ενός αποχαλινωμένου εγκληματικού λούμπεν που προσπαθεί εδώ και καιρό να νομιμοποιηθεί σαν «συνιστώσα» του αντιεξουσιαστικού χώρου. Αυτή η συνιστώσα προβάλλει μια «αντικαπιταλιστική» στη νοοτροπία της δικαιολόγηση για την ορθότητα του εμπρησμού αλλά και της απαλλοτρίωσης ακόμα και της μικρής αστικής ιδιοκτησίας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αντιπρολεταριακή, για μια ναζιστική αντίληψη ενός στρατού αρπάγων που νιώθει ξένο αυτό το λαό και ξένη και τη χώρα όπου αυτός ζει. Αυτό το λούμπεν διεκπεραίωσε την ιστορική προβοκάτσια που ανέλαβε και έτσι συκοφάντησε, και απομαζικοποίησε μέσα σε λίγες ώρες ότι θα μπορούσε να αποκρυσταλλωθεί σε ένα μαζικό και μαχητικό κίνημα διαμαρτυρίας της νεολαίας. Μετά από αυτήν την προβοκάτσια το φρέσκο αυθόρμητο υλικό της νεολαίας - που συσπειρώθηκε γύρω από τα «αντικαπιταλιστικά» πολιτικά κόμματα νομίζοντας ότι έτσι θα τσακίσει τον αστυνομικό φασισμό - συρρικνώθηκε κάτω από τη βαθιά οργή της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού ενάντια στις καταστροφές. Έτσι η δυνατότητα μιας μαζικής νεολαιίστικης διαμαρτυρίας ενάντια στον εκφασισμό της αστυνομίας τσακίστηκε στη φύτρα της και στο δρόμο έμειναν λίγοι μαθητές και οι παλιοί αφερέγγυοι για όλους στρατοί του ΣΥΝ, του ψευτοΚΚΕ και της μικροαστικής εξωκοινοβουλευτικής ουράς τους περιστοιχισμένοι από τους όλο και πιο μισητούς περιστασιακούς συμμάχους τους των μολότωφ. Αυτοί όλοι τώρα κάτω από τα χειροκροτήματα και του ΛΑΟΣ προσπαθούν να συγκροτήσουν ένα πολιτικό κίνημα τάχα «ειρηνικό» που στηρίζεται όμως στην «εξεγερσιακή» ατμόσφαιρα που διαλάλησε διεθνώς ο εμπρησμός. Πάνω εκεί θα πατήσει ένα πρωτοφανές οπορτουνιστικό κίνημα που θα κρατάει όμηρο το λαό στην καθημερινή ζωή του, έξω από την καρδιά του, ένα κίνημα χωρίς συγκεκριμένους στόχους, χωρίς συγκεκριμένα αιτήματα, χωρίς σαφή συνθήματα μόνο και μόνο για να περιγράψει ένα γενικό εχθρό που απλά είναι όποιος εμποδίζει αυτό το φασισμό να έρθει στην εξουσία. Βρισκόμαστε στην ουσία μπροστά σε ένα παρατεταμένο πολιτικό πραξικόπημα.

Οι πολιτικοί στόχοι της μεγάλης προβοκάτσιας της 8/12

Ο «πετυχημένος» εμπρησμός της Αθήνας και σε μικρότερο βαθμό της Θεσσαλονίκης και μιας σειράς άλλων πόλεων πρόσφερε τη θεμελίωση, δηλαδή το βασικό υπόβαθρο μιας πολιτικής απαίτησης που την πρόβαλε πάνω στους εμπρησμούς και χάρη στους εμπρησμούς ο ΣΥΝ και που την ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό ο Καραμανλής. Πρόκειται για την απαίτηση μιας διακομματικής αντιμετώπισης αυτού που ο ΣΥΝ ονόμασε «λαϊκή εξέγερση». Αυτήν την απαίτηση την πρόβαλε ο ΣΥΝ με ένα διπλό θεσμικό αίτημα του: τη σύγκλιση ενός πολιτικού συμβουλίου πολιτικών αρχηγών για την αντιμετώπιση της κρίσης που θα οδηγούσε στο σχηματισμό μιας διακομματικής επιτροπής για την ανασύσταση-αναδιάρθρωση της αστυνομίας, δηλαδή ουσιαστικά για τον έλεγχο της αστυνομίας. Έλεγχος της αστυνομίας σημαίνει έλεγχος των βασικών εσωτερικών λειτουργιών του κράτους πράγμα που στη σημερινή Ελλάδα σημαίνει έλεγχος του πολιτικού δολοφονικού εγκλήματος, έλεγχος της πολιτικής προβοκάτσιας, έλεγχος των εγκληματικών συμμοριών και μισοέλεγχος της ποινικής δικαιοσύνης. Αυτά όλα στη σημερινή συγκυρία σημαίνουν σε μεγάλο βαθμό πολιτικό έλεγχο της χώρας. Το βασικότερο όμως στο αίτημα του ΣΥΝ είναι παράλληλα με μια τέτοια διακομματική αρχή και δίπλα στις υπόλοιπες διακομματικές αρχές μεγάλης εξουσίας (όπως το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο) να αρχίσει να αποκτά εξουσία το άτυπο Συμβούλιο των αρχηγών των κομμάτων. Τότε η άσκηση εξουσίας θα περάσει στα μεγάλα ζητήματα από τις νόμιμες κυβερνήσεις -που ως τώρα ήταν στα χέρια των δύο μεγάλων κομμάτων- στα 3 μικρά κόμματα, που με την αριθμητική πλειοψηφία τους σε αυτό το όργανο θα συγκυβερνούν τη χώρα χωρίς να έχουν οποιαδήποτε κυβερνητική ευθύνη.

Αν λοιπόν οι καταστροφές της Αθήνας και άλλων πόλεων δεν είχαν ξεπεράσει δραματικά το όριο της «συνηθισμένης βίας στο κέντρο της πόλης» θα ήταν αδύνατο στον Καραμανλή να περάσει από την κυβερνητική επιτροπή της ΝΔ τη θέση του για την ανάγκη της «εθνικής ενότητας» μπροστά στην κρίση, δηλαδή την παραδοχή ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της τις πελώριες καταστροφές που συνεπαγόταν η συνέχιση της «εξέγερσης». Μόνο χάρη στον εμπρησμό της πόλης ο Καραμανλής κατάφερε να καλέσει σε διαβούλευση όλους τους πολιτικούς αρχηγούς για την αντιμετώπιση της κρίσης την Τρίτη. Μόνο άλλωστε χάρη στο μαζικό εμπρησμό η διαμαρτυρία προβλήθηκε σαν εξέγερση και μάλιστα κατάφερε και πήρε διεθνή αναγνώριση σαν τέτοια.

Η διακομματική διαβούλευση δεν έγινε με σύσκεψη των αρχηγών γύρω από το ίδιο τραπέζι, όπως θα ήθελε ο ΣΥΝ αλλά με συνομιλίες εκ του σύνεγγυς, δηλαδή με μεσολαβητή τον Καραμανλή στο ρόλο του εθνικού ηγέτη. Να γιατί τη διαβούλευση την είχε ευλογήσει σαν πρόεδρος της δημοκρατίας ο Παπούλιας, αυτός ο έμπειρος υπηρέτης του Κρεμλίνου και προστάτης των 3 φασιστικών κομμάτων, που οι 5 κοινοβουλευτικές ηγεσίες του έχουν αναθέσει ρόλο εθνικού σοφού. Μόνο έτσι θα μπορούσαν εν ώρα «λαϊκής εξέγερσης» ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπός της ο Αλαβάνος, η εκπρόσωπος της «αντεπιτιθέμενης εργατικής τάξης» Παπαρήγα και ο πιο οργισμένος «αντικυβερνητικός», ο Παπανδρέου, να αναζητούν με τον πρωθυπουργό της «κυβέρνησης των δολοφόνων» και με τον αρχηγό κάθε φασισμού και ρατσισμού Καρατζαφέρη μια «κοινή λύση» χωρίς να εξοργίζεται η κομματική τους βάση γι αυτή τη συνδιαλλαγή.

Η έμπρακτη υποστήριξη των ηγεσιών των 4 αντιπολιτευομένων κομμάτων στη γραμμή της «εθνικής ενότητας για την αντιμετώπιση της κρίσης» αποδεικνύεται από το ότι η κάθε μια την ίδια στιγμή έκανε ότι μπορούσε για να δυναμώσει τις πολιτικές προϋποθέσεις των εμπρησμών. Από την άλλη δεν είναι κατά τη γνώμη μας καθόλου τυχαίο ότι οι εμπρησμοί σταμάτησαν και καταγγέλθηκαν τηλεοπτικά ακριβώς μετά από αυτήν την εκ του σύνεγγυς σύγκλιση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών χωρίς να παραβλέπουμε ότι η παλλαϊκή πραγματικά οργισμένη καταδίκη των εμπρησμών έπαιξε τον πιο αποφασιστικό ρόλο σε αυτή την αλλαγή στάσης. Ας δούμε τη στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης απέναντι στον εμπρησμό της Αθήνας.

Σε ότι αφορά το ΠΑΣΟΚ. Η πολιτική βοήθεια της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΝ και στους εμπρηστές ήταν τεράστια όταν από την αρχή ως το τέλος του διήμερου της «ηρωϊκής» εκστρατείας τους δήλωναν ότι το κύριο ήταν να αναζητηθούν οι κοινωνικές αιτίες της «εξέγερσης» και όχι να δίνεται έμφαση στο να καταδικάζονται τα λάθη της. Αυτή ήταν μια έμμεση αλλά σαφής αναγνώριση ότι οι εμπρηστές ανήκαν στους εξεγερμένους. Δεν είναι τυχαίο ότι το ΠΑΣΟΚ ακόμα και τώρα που αναγκάστηκε κάτω από την πίεση της βάσης του να καταδικάσει πιο καθαρά τους εμπρησμούς, αρνείται όπως και ο ΣΥΝ να καταδικάσει τους εμπρηστές σαν φασίστες και προβοκάτορες. Είναι ακόμα περισσότερο χαρακτηριστικό, ότι ο Παπανδρέου αρνείται να κάνει την παραμικρή κριτική στη στάση του ΣΥΝ ακόμα και αφού αυτός ζήτησε καταλήψεις μετά τις φωτιές και το πετροβόλημα των αστυνομικών τμημάτων από τους μαθητές. Όμως η βασική συνεισφορά του Παπανδρέου στο κλίμα που έθρεψε πολιτικά τους εμπρησμούς και κάλυψε τους εμπρηστές ήταν ότι πάνω σε αυτούς διάλεξε τη στιγμή να αποδυναμώσει στο έπακρο την κυβέρνηση ζητώντας την παραίτησή της και εκλογές.

Σε ότι αφορά το ψευτοΚΚΕ. Αυτό έπαιξε ένα άλλο ακόμα πιο βρώμικο και πιο διπρόσωπο παιχνίδι από ότι ο ΣΥΝ γιατί βοήθησε τους εμπρησμούς στην πράξη, δηλαδή την ώρα που γίνονταν, και τους καταδίκασε μόνο κατόπιν εορτής στα λόγια. Συγκεκριμένα και το ψευτοΚΚΕ όπως και ο ΣΥΝ κάλεσε σε διαδήλωση τη Δευτέρα μετά τους εμπρησμούς της Ερμού της Κυριακής χωρίς να κάνει κεντρικό ζήτημα την καταδίκη και την αποτροπή νέων εμπρησμών που κρέμονταν και για τον πιο ανίδεο στον αέρα. Δεν έκανε δηλαδή αυτό που θα έκανε κάθε κόμμα που θα βρισκόταν μπροστά σε προβοκάτορες που χτυπούσαν τον αγώνα του λαού. Αν το ψευτοΚΚΕ ήταν πραγματικά αντίθετο με τους εμπρησμούς θα έμπαινε κυριολεκτικά μπροστά στους εμπρηστές, και θα έπρεπε και αυτό να βγει στις τηλεοράσεις και να κάνει εκκλήσεις στο λαό για να τους εμποδίσει και θα ξεσκέπαζε και θα κατήγγειλε το ΣΥΝ και τη γραμμή του εκείνη την ίδια στιγμή. Οι πραγματικοί επαναστάτες και δημοκράτες ήταν πάντα πιο σκληροί απέναντι στους προβοκάτορες από όσο ήταν ενάντια στους ανοιχτούς εξωτερικούς εχθρούς του λαού. Κι όμως το ψευτοΚΚΕ παρήλαυνε στους δρόμους και περνούσε αδιάφορο δίπλα σε αυτούς που ήδη είχαν αρχίσει να καίνε και να σπάνε, ισχυριζόμενο ότι αντίθετα με τον ΣΥΝ αυτό περιφρουρούσε τη πορεία του. Αν το ψευτοΚΚΕ ήταν ένα στοιχειωδώς δημοκρατικό κόμμα το κύριο σύνθημα της πορείας του στις 8/12 θα ήταν το «όχι στους εμπρηστές, όχι στους προβοκάτορες». Στην ουσία το ψευτοΚΚΕ πρόσφερε με τον τάχα «καθώς πρέπει» στρατό του μεγαλύτερο όγκο και ένα πολύτιμο πολιτικό άλλοθι δικαίωση στο μόνο δραστήριο πολιτικό στρατό της στιγμής: Το μεγάλο μπλοκ του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ που έριχνε το προβοκατόρικο σύνθημα του ότι όλα δικαιολογούνται μέσα σε μια εξέγερση. Το ψευτοΚΚΕ έριξε μετά τις φωτιές ευθύνες στον ΣΥΝ για τον εμπρησμό για έναν βασικό λόγο: Για να μην χάσει όπως ο ΣΥΝ τη συμπάθεια της μικροαστικής μάζας και, κυρίως για να έχει την εμπιστοσύνη της κλασσικής ακροδεξιάς αντίδρασης και των φασιστών. Αυτή τη χρειάζεται για να πετύχει το βασικό στόχο του που είναι να αποκτήσει ισχυρές θέσεις στην αστυνομία και κυρίως στο στρατό όπου και περισσότερο επενδύει πολιτικά. Αυτός είναι ο στρατηγικός λόγος για τον οποίο το ψευτοΚΚΕ κατήγγειλε ουσιαστικά σαν υποκείμενα και σαν πράκτορες όλους ανεξαίρετα τους κουκουλοφόρους, αναθέτοντας οριστικά στον ΣΥΝ το ρόλο του πολιτικού προστάτη τους. Έτσι ταύτισε εσκεμμένα τους αναρχικούς -που έχουν προκαλέσει πολύ μεγάλη ζημιά στο δημοκρατικό κίνημα αλλά έχουν κάποια διάθεση σύγκρουσης με τον αστυνομικό εκφασισμό- με τους λούμπεν και τους χούλιγκαν και αυτούς τους τελευταίους με τους ποινικούς εγκληματίες και τους συνειδητούς πράκτορες και προβοκάτορες. Βεβαίως αυτή η ταύτιση έγινε πια μια πολύ εύκολη υπόθεση για το ψευτοΚΚΕ (αλλά και για το ΛΑΟΣ) στο βαθμό που ο εξαρχιώτης αναρχικός δεν έχει διαχωριστεί ποτέ από τον χουλιγκανισμό. Ιδιαίτερα δεν διαχωρίστηκε τώρα από τον ιστορικό εμπρησμό της πόλης και έτσι άφησε τον εαυτό του να συμπεριληφθεί στους πιο μισητούς ανθρώπους της χώρας, δηλαδή φορτώθηκε ακέραια την προβοκάτσια που του έστησε ο ΣΥΝ. Από δω και μπρος αυτός ο εξαρχιώτικος αναρχισμός χωρίς αρχές θα υποταχτεί στο πρόθυμο να υποστηρίξει πολιτικά τους εμπρησμούς και όλες τις βαρβαρότητες και όλο το εγκληματικό λούμπεν εργαλείο του ΣΥΝ που λέγεται Αντιεξουσιαστική Κίνηση.

Ανάλογη διπρόσωπη και έμπρακτη στάση υπέρ της προβοκάτσιας κράτησε και το ΛΑΟΣ. Αυτό αποφάσισε να μη μιλήσει στις τηλεοράσεις, δηλαδή να μην υπάρξει πολιτικά ως την κηδεία του Αλέξανδρου με την πρόφαση ότι σέβεται τον νεκρό, δηλαδή ώσπου να ολοκληρωθούν οι εμπρησμοί! Με τη σιωπή του το πιο τυπικό αυτό κόμμα «του νόμου και της τάξης» διευκόλυνε τον Καραμανλή να αποσύρει την αστυνομία, και να αφήσει τα μαγαζιά στο έλεος των εμπρηστών και των πλιατσικολόγων έτσι ώστε στη συνέχεια «να υποχρεωθεί» τάχα ο Καραμανλής να ικανοποιήσει το αίτημα της «εθνικής ενότητας». Καθόλου τυχαία τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών την πρόβαλε ταυτόχρονα με τον ΣΥΝ και το ίδιο το ΛΑΟΣ πάνω στους εμπρησμούς. Μόλις έγινε η βρωμοδουλειά το ΛΑΟΣ έγινε πάλι λαλίστατο και άρχισε να καλεί το έθνος και την αστυνομία να τσακίσουν τους κουκουλοφόρους και το «κράτος των Εξαρχείων» που έκαψαν την Αθήνα. Ταυτόχρονα, το ΛΑΟΣ υποστηρίζει τις κινητοποιήσεις των μαθητών καθώς αυτοί «έχουν ψυχή, ζωή, αθωότητα» (ανακοίνωσή του ΛΑΟΣ στις 12/12). Όλα αυτά τα καλά λόγια επειδή αυτές οι κινητοποιήσεις είναι εντελώς καπελωμένες από την αντιδραστική αντιμαθητική πλατφόρμα του ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ και εντελώς ελεγχόμενες από αυτά.

Γιατί οι Καραμανλής και Παπανδρέου υπονομεύουν τα κόμματά τους για χάρη των 3 μικρών κομμάτων.

Στο σημείο αυτό κάθε καλόπιστος άνθρωπος μπορεί να αναρωτηθεί: Ποιος είναι ο λόγος που οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων θέλουν να διευκολύνουν τρία μικρά κόμματα να ανέβουν πιο γρήγορα στην εξουσία μέσα από μορφές οικουμενικής διακυβέρνησης; Δηλαδή γιατί δουλεύουν στην ουσία εναντίον της αυτοδυναμίας των κομμάτων τους; Ή αλλιώς γιατί ο Καραμανλής αποσπά από το κόμμα του την ομολογία ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει χωρίς τα μικρά κόμματα και ειδικά τον ΣΥΝ την ώρα που αυτόν εδώ τον φτύνει όλη η χώρα; Γιατί ακόμα περισσότερο ο Παπανδρέου την ώρα που το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει και ο ΣΥΝ βυθίζεται αντί να διεκδικεί τους ψήφους του ΠΑΣΟΚ που πήγαν κάποτε στον ΣΥΝ, δηλαδή την αυτοδυναμία, στηρίζει με αυτοθυσία τον ΣΥΝ που πνίγεται; Γιατί και τώρα και κάθε άλλη στιγμή οι δύο αυτοί αρχηγοί χτυπάνε με λύσσα ο ένας το άλλο κόμμα αλλά δεν χτυπάνε σχεδόν ποτέ ή απλά χαϊδεύουν τα τρία μικρά κόμματα, κυρίως τα ψευτοαριστερά που κρατάνε στα χέρια τους κάθε πολιτική έκφραση που γίνεται στο όνομα του λαού, των συνδικάτων, του δρόμου κλπ; Με λίγα λόγια τι κάνει τους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων να προδίδουν και μάλιστα να προβοκάρουν τα κόμματά τους για χάρη των μικρών; Ποια είναι η κοινή στρατηγική που ενώνει τα τρία κόμματα και τους δύο αρχηγούς;

Η κοινή στρατηγική που τους ενώνει είναι η φιλορώσικη στρατηγική δηλαδή η πρόσδεση της Ελλάδας στο νεοναζιστικό πολεμικό άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν.

Τα τρία μικρά κόμματα τηρούν ανοιχτά σε όλα τα παγκόσμια, περιφερειακά και εσωτερικά ζητήματα τη ρώσικη γραμμή. Μάλιστα το ΛΑΟΣ σηκώνει και τη ρώσικη σημαία δίπλα στην ελληνική. Από εκεί προέρχεται ο νέου εθνικιστικού τύπου αντιαμερικανισμός και αντιευρωπαϊσμός τους, από εκεί η έχθρα τους στο ντόπιο και το δυτικόφιλο κεφάλαιο της αγοράς του οποίου σαμποτάρουν συστηματικά με οικολογικά προσχήματα τις επενδύσεις, με προσφυγές στο δικό τους ΣΤΕ, και ενάντια στο οποίο κεφάλαιο ερευνούν ή εφευρίσκουν σκάνδαλα. Από εκεί προέρχεται η καίρια ανοχή τους στους υπεραναπτυσσόμενους με ασύλληπτα σκάνδαλα σε βάρος του κράτους ρωσόφιλους κρατικο-ολιγάρχες Κόκκαλη, Μπόμπολα κλπ, από εκεί η υποστήριξή τους στις νεοαποικιακές ρώσικες και κινέζικες επενδύσεις, από εκεί το πάθος τους υπέρ των ανατολικού τύπου τεμπέλικων και διεφθαρμένων κρατικο-γραφειοκρατικών συμμοριών που κρύβεται κάτω από το αίτημα της απαγόρευσης κάθε μη κρατικής παιδείας και γενικότερα κάθε μη κρατικής υπηρεσίας και παραγωγικής διαδικασίας.

Αν προσέξει κανείς θα διαπιστώσει ότι αυτήν την ίδια πολιτική προωθούν και οι ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων στις πλάτες των οπαδών τους. Αλλά διαρκώς συναντούν μεγάλα εμπόδια στο να την επιβάλουν στις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα γιατί τα κόμματά τους είναι σε ότι αφορά την τεράστια πλειοψηφία των στελεχών και των ψηφοφόρων τους υπέρ της φιλοευρωπαϊκής, σχετικά ανεξάρτητης, φιλικής στη Ρωσία αλλά όχι δουλικά υποταγμένης σε αυτήν πορείας της χώρας. Επειδή λοιπόν η συντριπτική πλειοψηφία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αντιστέκονται στην κρυφή στρατηγική ατζέντα των ηγετών τους, δηλαδή στη στρατηγική ΛΑΟΣ- ψευτοΚΚΕ- ΣΥΝ, οι δύο αρχηγοί εκκαθαρίζουν διαρκώς το εσωτερικό των κομμάτων τους. Συνήθως ο ένας αρχηγός χτυπάει τα προς εκκαθάριση στελέχη του άλλου κόμματος και ο αρχηγός αυτού του άλλου κόμματος τα εκκαθαρίζει για να δείξει στο λαό πόσο αδιάφθορος είναι. Αυτό γίνεται με επιλεκτικά και συνήθως διογκωμένα από τους ίδιους σκάνδαλα. (Έτσι έχουν εκκαθαριστεί με συνοπτικές διαδικασίες δύο δυτικόφιλοι υπουργοί, οι Ρουσόπουλος και Βουλγαράκης. Όσο για τη μονή Βατοπεδίου αυτή μπήκε στο στόχαστρο επειδή η κεντρική αυτή για το Άγιο Όρος μονή αντιστέκεται εδώ και χρόνια στο Πατριαρχείο Μόσχας και στον Πούτιν που ωμά την εποφθαλμιούν ενάντια στον Βαρθολομαίο που την ελέγχει ως τώρα). Όμως την ίδια στιγμή οι δύο αρχηγοί δεν χτυπάνε καθόλου ή χτυπάνε ελάχιστα τα τρία μικρά κόμματα, ιδιαίτερα τα ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ, και δεν κάνουν βήμα αν δεν πετύχουν τις λεγόμενες «συναινέσεις» μαζί τους, αφού πρώτα τους έχουν αναγορεύσει σε εκφραστές τάχα του λαού, της νεολαίας και της εργατικής τάξης. (Δες τον αποκεφαλισμό της Γιαννάκου και τον ακρωτηριασμό της θετικής μεταρρύθμισής της για την παιδεία). Έτσι τα 3 μικρά κόμματα γίνονται πολιτικά άτρωτα, γίνονται ο πραγματικός πολιτικός και ιδεολογικός ρυθμιστής της πολιτικής ζωής της χώρας καθώς τα δύο μεγάλα μη ρωσόφιλα κόμματα ρίχνονται από τους αρχηγούς τους με βία το ένα πάνω στο άλλο και αλληλοεξουδετερώνονται.

Θάβουν κάθε αίτημα κατά του εκφασισμού της αστυνομίας. Συντηρούν το κίνημά τους με τον κουβά από τα αντιδραστικά τους αιτήματα.

Να λοιπόν γιατί η ρωσόδουλη αυτή πεντακομματική συμμορία κορυφής πιάστηκε από τη δίκαιη οργή της νεολαίας ενάντια στον αστυνομικό εκφασισμό για να επιχειρήσει μια στρατηγική προώθηση της πολιτικής των 3 μικρών σε βάρος εκείνης των δύο μεγάλων κομμάτων και σε βάρος του λαού.
Μέχρι στιγμής η συμμορία έκανε ένα βήμα αλλά ακόμα δεν μπόρεσε να πετύχει το βασικό στόχο της, δηλαδή να αποσπάσει από την κυβέρνηση της ΝΔ μια διακομματική για την αστυνομία και γενικότερα μια ανοιχτή διακομματική διαβούλευση για την αντιμετώπιση της κρίσης, δηλαδή την αναγνώριση των κομμάτων της «εξέγερσης» σαν επίσημων ρυθμιστών της πολιτικής εξουσίας. Η μεγάλη αδυναμία της συμμορίας προς το παρόν είναι η τρομακτική έκθεση και απομόνωση του ΣΥΝ μέσα στις μάζες μετά την προβοκάτσια. Ναι μεν το ψευτοΚΚΕ έσωσε το τομάρι του στην αστική τάξη και κέρδισε πόντους στο λαό, αλλά το άλλο του μισό, ο ΣΥΝ που είναι η κινητήρια δύναμη της «εξέγερσης», ίσως έχει πάθει ανεπανόρθωτη βλάβη. Τόσο μεγάλη που είναι πολύ δύσκολο το ντουέτο ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ να συνεχίσει ακόμα σαν αξιόπιστο κίνημα. Γι αυτό το ψευτοΚΚΕ έχει κατεβάσει τους τόνους της αντιπαράθεσης με τον ΣΥΝ.
Πάντως το ντουέτο επιχειρεί κλιμάκωση με διαρκείς διαμαρτυρίες στο κέντρο της Αθήνας και επιχειρώντας καταλήψεις στα σχολεία. Ο στόχος του είναι να καταλάβει το κέντρο της πόλης κάθε μέρα και για όσο καιρό χρειαστεί έχοντας σαν νομιμοποιητική δύναμη τους μαθητές και τους φοιτητές. Με αυτόν τον τρόπο και κρατώντας ψηλά το ζήτημα σε διεθνές επίπεδο θέλει να εκβιάσει τους εμπόρους και τους ξενοδόχους στην Αθήνα και σε όλη τη χώρα πάνω στα Χριστούγεννα και πάνω στην κρίση απειλώντας ότι δίχως μια συνεννόηση της κυβέρνησης «με το κίνημα» θα τους αποτελειώσει. Και δεν απειλεί μόνο αυτούς αλλά όλη την εμποροβιομηχανική αστική και όλη τη χώρα καθώς κάθε μέρα το σκηνικό της πολιτικής κρίσης αυξάνει παραπέρα τα επιτόκια δανεισμού της χώρας που έτσι κι αλλιώς οδηγείται σε χρεωκοπία πιο γοργά από κάθε άλλη στην Ευρωζώνη.

Να γιατί το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ χρειάζονται μετά τους εμπρησμούς επειγόντως τις καταλήψεις στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια και να γιατί χρειάστηκε να κάνουν κάτι πρωτοφανές και για τους ίδιους: Κάνουν πολιτικό κίνημα, κάνουν καταλήψεις στα σχολεία και κάνουν διαδηλώσεις χωρίς να έχουν ούτε καν για τα μάτια ένα συγκεκριμένο κεντρικό αίτημα (όπως πχ ήταν η απόσυρση του νόμου πλαίσιου πέρυσι) αλλά έναν άπειρο κουβά από όλα τους τα υπεραντιδραστικά (κατάργηση της τεχνικής και κάθε ιδιωτικής παιδείας) ή τα απατεωνίστικα δημαγωγικά αιτήματα (αύξηση από 300 έως 700 ευρώ στους μισθούς, ή 100.000 προσλήψεις στο δημόσιο που ζητάει ο ΣΥΝ). Το κάνουν αυτό όταν έχουν «ξεχάσει» τα πιο προφανή και συγκεκριμένα αιτήματα ενός αγώνα που ξεκίνησε από τη δολοφονία ενός μαθητή όπως είναι η παραίτηση του Παυλόπουλου και του Χηνοφώτη, η διάλυση του φασιστικού σώματος των ειδικών φρουρών και της ΟΠΚΕ και η απόταξη των εκπαιδευτών και προϊσταμένων τους. Το πιο καίριο μέτρο κατά του εκφασισμού της αστυνομίας, που από ότι φαίνεται καθόλου δεν το θέλουν το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ είναι η αποδοχή ενός σώματος διεθνών ελεγκτών της αστυνομίας για το ζήτημα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στα πλαίσια της Σύμβασης του ΟΗΕ κατά των Βασανιστηρίων, που δεν το δέχεται η χώρα μας, και η τιμωρία όλων των βασανιστών και φονιάδων της αστυνομίας, και των προϊστάμενων τους που τους αποκαλύπτει διαρκώς η Διεθνής Αμνηστία και που έχουν οργιάσει τα τελευταία 10-15 χρόνια στη χώρα. Όλα αυτά δεν τα θίγουν ή δεν τα προβάλουν από την πρώτη στιγμή της εκδήλωσης της νεολαιίστικης οργής οι φιλοαστυνομικοί φασίστες του ΣΥΝ και του ψευτοΚΚΕ. Το ότι δεν προβάλουν αυτά τα αιτήματα αποδεικνύει ότι δεν θέλουν να μειώσουν τον αστυνομικό εκφασισμό αλλά απλά να τον υποτάξουν στην δικιά τους πολιτική. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο ΣΥΝ την ίδια ώρα που βρίζει με τη νεολαία του τους αστυνομικούς «μπάτσους-γουρούνια-δολοφόνους» για να σύρει σε πετροπόλεμο τους μαθητές, την ίδια ώρα καλεί τους αστυνομικούς συνδικαλιστές της ΠΟΑΣΥ στα γραφεία του για να τους διαβεβαιώσει ότι το σύνθημα αυτό δεν ισχύει! Στην πραγματικότητα πίσω από αυτή τη συνάντηση υπάρχει το γεγονός ότι ο ΣΥΝ έχει τους πιο στενούς δεσμούς από κάθε άλλο κόμμα με την ηγεσία της ΠΟΑΣΥ και γι αυτό προτείνει επίσημα την ΠΟΑΣΥ σαν το βασικό συνομιλητή της διακομματικής επιτροπής για την αστυνομία που προτείνει.

Το μόνο αστυνομικό σώμα που θέλουν κάπως να εκκαθαρίσουν οι σοσιαλφασίστες είναι τα ΜΑΤ. Κι αυτό γιατί αυτό το σώμα χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια σαν πιτ-μπουλ από τον αστικό κοινοβουλευτισμό για να εμποδίζει τις μπούκες των στρατών του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ στα κυβερνητικά κτίρια. Αυτοί οι στρατοί αρνούνται τον αστικό κοινοβουλευτισμό από τα δεξιά, δηλαδή από την πλευρά του φασιστικού πραξικοπηματισμού. Για να τα έχουν όμως καλά με την αστική τάξη όλο και περισσότερο χρησιμοποιούν για τις αντιΜΑΤ εφόδους τους, τους αναρχικούς στους οποίους ρίχνουν μετά την ευθύνη των συγκρούσεων. Από την άλλη η μη φιλορώσικη αστική τάξη αντί να αντιμετωπίσει πολιτικά τα ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ τα αντιμετωπίζει σα λαό και έτσι αναθέτει στα ΜΑΤ το ρόλο του εχθρού του λαού, που τα ΜΑΤ και η ακροδεξιά ηγεσία τους ευχαρίστως αναλαμβάνουν. Ήδη είναι έτοιμοι από το νέο καθεστώς οι επίσης ρωσόδουλοι ναζιστές της Χρυσής Αυγής για να δώσουν ιδεολογική και οργανωτική βοήθεια στα ΜΑΤ. Έτσι αυτά έχουν αποκτηνωθεί και ιδεολογικά και πολιτικά χάρη στους Χηνοφώτηδες, Παυλόπουλους, και χάρη στα ΣΥΝ-ψευτοΚΚΕ που το βουλώνουν γι αυτό το μεγαλύτερο σύμπτωμα εκφασισμού της αστυνομίας.
Η γενικευμένη πάντως αστυνομική καταπίεση που αισθάνονται σήμερα οι μάζες, ιδιαίτερα οι μετανάστες, δεν είναι στο πολιτικό-διαδηλωσιακό επίπεδο όπως κραυγάζει διαρκώς ο σοσιαλφασισμός αλλά βρίσκεται κύρια στο επίπεδο της καταπάτησης των ατομικών δικαιωμάτων τους, της αξιοπρέπειάς τους, της σωματικής τους ακεραιότητας, ακόμα και της ζωής τους στην οποία ειδικεύονται σώματα σαν τους ειδικούς φρουρούς, την ΟΠΚΕ, τους συνοριοφύλακες, κλπ. Γι αυτήν την ουσιαστικότερη πλευρά της αστυνομικής καταπίεσης ο σοσιαλφασισμός, ιδιαίτερα το ψευτοΚΚΕ, ή μιλάει ελάχιστα ή δεν προβάλλει συγκεκριμένο αίτημα.

Ο απομονωμένος αυτή τη στιγμή ΣΥΝ και το δόλιο ψευτοΚΚΕ για να συντηρήσουν πορείες, καταλήψεις σχολείων και σχολών και νέες μολότωφ πάνω στα αποκαΐδια της πόλης είναι υποχρεωμένα να μαζέψουν όλα μαζί τα προβλήματα και όλη μαζί τη γενική δυσαρέσκεια της φτωχής και μικροαστικής νεολαίας, και να την εντάξουν στη δικιά τους γενική τους πολιτική πλατφόρμα επιβάλλοντας τους δικούς τους εχθρούς σαν υπαίτιους αυτής της δυσαρέσκειας. Έτσι περιφέρονται στα κανάλια με κείμενα σαν το γράμμα φίλων του Αλέξη, ανακοινώσεις του Αρχιεπισκόπου, τηλεοπτικές εκπομπές και συνεντεύξεις παραπόνων της νεολαίας που έχουν κοινό παρονομαστή μια αταξική επωδό μέσα σε μια γενικόλογη ψευτοταξική πολιτική πλατφόρμα: Η αταξική επωδός που τη χρησιμοποιεί κυρίως ο ΣΥΝ είναι ότι ο κόσμος των αλλοτριωμένων από τον καπιταλισμό γονιών δεν επιτρέπει στα παιδιά του να κινηθούν ενάντια στο σύστημα, οπότε τα παιδιά δεν έχουν παρά να εξεγερθούν εν ανάγκη και ενάντια στους γονείς τους. Η ψευτοταξική πολιτική πλατφόρμα είναι ότι η εξέγερση πρέπει να γίνει ενάντια στο δυτικό καπιταλισμό, στην εμπορευματική παραγωγή και στα μονοπώλια των ΗΠΑ και της ΕΕ που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για το ρίξιμο της νεολαίας στην αμάθεια, στους χαμηλούς μισθούς και στην ανεργία.

Είναι αλήθεια ότι ο δυτικός καπιταλισμός, η διαφθορά, η εμπορευματική παραγωγή και τα μονοπώλια των ΗΠΑ και της ΕΕ έχουν μεγάλες ευθύνες για την κατάσταση της νεολαίας κι όλου του λαού, αλλά πιο πολύ γι αυτήν την κατάσταση, και πιο πολύ για το γεγονός ότι η αμάθεια, οι χαμηλοί μισθοί και η ανεργία είναι χειρότερες στην Ελλάδα από κάθε άλλη χώρα στην ΕΕ φταίνε οι πάτρωνες αυτής της ψευτοαριστεράς και οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων. Η Ελλάδα πάσχει περισσότερο από το γραφειοκρατικό και διεφθαρμένο ανατολικού τύπου καπιταλισμό της, από το σαμποτάρισμα της σύγχρονης μεγάλης βιομηχανικής εμπορευματικής παραγωγής από τα ψευτο-οικολογικά και άλλα “αντικαπιταλιστικά” κινήματα του ΣΥΝ και του ψευτοΚΚΕ, από το σαμποτάρισμα της παιδείας και της έρευνας από μια νέα κρατικοδίαιτη γραφειοκρατική ακρίδα. Στο βάθος η χώρα μας πάσχει από την υποταγή της ηγεσίας της τις τελευταίες δεκαετίες στην πολιτική των πρακτόρων και των φίλων των κινέζων και ρώσων κρατικομονοπωλιστών. Αυτή η πολιτική είναι που κάνει την Ελλάδα την πιο χρεωκοπημένη από κάθε άποψη χώρα της ΕΕ και το λαό της τον πιο εξαθλιωμένο. Αντίθετα από εκείνο που λένε τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία, η ευρωπαϊκή εξέγερση δεν αρχίζει από την Ελλάδα επειδή αυτή είναι το μεγάλο θύμα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, αλλά από την Ελλάδα αρχίζει ένα ρεύμα πολιτικού πραξικοπηματισμού με αριστερό πρόσωπο ενάντια στη δημοκρατική Ευρώπη που παρόλη την αθλιότητα των μονοπωλίων της αντιστέκεται ακόμα στον Πούτιν, στον κάθε φασισμό και στον κάθε μιλιταρισμό.

Η σημαία δηλαδή με την οποία κατεβαίνουν ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ στα σχολεία εκτός από γενικόλογη, εκτός από σημαία προβλημάτων και όχι λύσεων, είναι εντελώς αντιδραστική και αντινεολαιίστικη ιδιαίτερα όποτε, έστω και γενικόλογα θέλει να περιγράψει τον κύριο εχθρό. Κάτω από άλλες περιστάσεις οι μαθητές και οι φοιτητές θα μπορούσαν ωστόσο να ξεσηκωθούν. Αυτό το έχουν κάνει τόσες φορές συρμένοι σε αντιδραστικά αντιμεταρρυθμιστικά κινήματα, όπως αυτό κατά της αξιολόγησης της εκπαιδευτικής γραφειοκρατίας, γιατί το μόνο εχθρό που γνωρίζουν είναι αυτόν που τους προσδιορίζει εδώ και χρόνια το ίδιο το ρωσόφιλο καθεστώς. Όμως τα ΣΥΝ-ψευτοΚΚΕ έχουν κάνει τόσο πολύ ανυπόληπτες τις πιο ριζοσπαστικές μορφές αγώνα σαν τις καταλήψεις και το κυριότερο έχουν ξεσηκώσει τόση οργή ενάντια σε κάθε μορφή αγώνα μετά τον εμπρησμό της πόλης που οι στρατοί τους είναι υποχρεωμένοι να μείνουν προς το παρόν στις παρελάσεις του πολιτικού τους στρατού στο κέντρο της πόλης. Θα δούμε αν οι 5 ηγεσίες θα μπορέσουν να σηκώσουν και να διευκολύνουν να εκδηλωθεί ένα κάπως μαζικό αντιευρωπαϊκό σοσιαλφασιστικό κίνημα και δεν ξέρουμε τι προβοκάτσιες θα σκαρφιστούν για να το σηκώσουν. Εναποθέτουν πάντως τις πιο πολλές ελπίδες στην οικονομική κρίση που δυναμώνει και γι αυτό μεταθέτουν το βάρος στα 700 Ευρώ για να ξεσηκώσουν τη νεολαία στην πόλη και στις χαμηλές τιμές των αγροτικών προϊόντων για να ξεσηκώσουν την αγροτιά. Επίσης ετοιμάζουν να κατεβάσουν τους συνταξιούχους, ενώ από την αρχή της στημένης εξέγερσής τους προσπάθησαν να εμπλέξουν στα σχέδια τους τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.
Με λίγα λόγια οι φαιοκόκκινοι περιμένουν η οικονομική κρίση να γονιμοποιήσει το πολιτικό τους πραξικόπημα αφού ήδη το πολιτικό τους πραξικόπημα έχει σε ένα μέτρο δυναμώσει την οικονομική κρίση.
Το σίγουρο είναι ότι δεν θα σταματήσουν. Γιατί ξέρουν ότι αν σταματήσουν χωρίς μια χειροπιαστή πολιτική νίκη, αυτό θα είναι η καταστροφή τους. Αν δηλαδή σταματήσουν χωρίς μια «οικουμενική» λύση σε οποιοδήποτε επίπεδο εκτός από μισητοί θα είναι και ανίσχυροι και ο ανίσχυρος φασισμός πεθαίνει. Γι αυτό προγραμματίζουν έτσι κι αλλιώς κλείσιμο των δρόμων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, αλλά και των εθνικών δρόμων από τους πολιτικούς στρατούς τους στην αγροτιά έτσι ώστε η επικοινωνία των προσώπων και των εμπορευμάτων να βρεθούν σε ομηρία και ο λαός και η κυβέρνηση να αναγκαστούν να διαλέξουν: οικονομικός θάνατος ή πολιτική υποταγή στον Αλαβάνο, την Παπαρήγα και τον Καρατζαφέρη;

Οι 3 αλληλοκαλυπτόμενοι φαιοκόκκινοι

Το ποιες μορφές θα χρησιμοποιήσουν οι τρεις φασιστικές ηγεσίες κι οι δύο αρχηγοί είναι κάτι που δεν μπορούμε να το ξέρουμε, άλλωστε και εκείνοι αναδιαμορφώνουν διαρκώς την κοινή τακτική τους. Εκείνο που αφορά εμάς είναι το πως θα σταθούμε σαν προλεταριακή οργάνωση μπροστά στο νέο πολιτικό και ιδεολογικό σκηνικό που προβάλει μετά τη μεγάλη προβοκάτσια.

Η μεγάλη δυσκολία αυτής της φάσης είναι γενικότερα το πώς θα αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι οι πιο ριζοσπαστικές διαθέσεις και αντιστάσεις των μαζών έχουν από καιρό «διανεμηθεί» ουσιαστικά ανάμεσα στα τρία μικρά φασιστικά κόμματα. Αυτά τα κόμματα με τη βοήθεια των ρωσόφιλων μέσα στα δύο μεγάλα αντιπροσωπεύουν, καθοδηγούν και καναλιζάρουν στην ανατολική πολιτική τους όποια δυσαρέσκεια και όποιο ιδεολογικό και ταξικό ρεύμα προκύψει στη χώρα. Αυτή η δράση έγινε καθαρότερη από ποτέ μέσα στη μεγάλη προβοκάτσια και η δυσκολία είναι να αποκαλυφθεί η βαθύτερη σύμπτωσή τους και ένας πραγματικά δημοκρατικός και λαϊκός πόλος να μπορέσει να σταθεί συνολικά απέναντί τους.

Ας δούμε πως αλληλοσυμπλέκονται τα τρία μικρά φασιστικά κόμματα στην παρούσα κρίση.

Τον ηγετικό και ενεργητικό ρόλο σε αυτή τον έπαιξε όπως είδαμε ο ΣΥΝ. Αυτός έχει αναλάβει γενικά την πολιτική της ρήξης και της βίας ενάντια στον εθνικό και στο φιλοδυτικό αστισμό. Αυτή την πολιτική τη μεγεθύνει δουλεύοντας κυρίως μέσα στο ΠΑΣΟΚ, το κόμμα μιας νέας κρατικής και μεσαίας αστικής τάξης, σαν «αριστερός ριζοσπαστικός» οδηγός του με τη βοήθεια της κλίκας Παπανδρέου-Λαλιώτη.

Ο ΣΥΝ έχει την ηγεμονία στον έλεγχο κάποιων ιδεολογικών ξένων προς τον ίδιο ρευμάτων όπως μιας ριζοσπαστικοποιημένης νεολαίας, ενός κομματιού της δημοκρατικής αριστεράς καθώς και ενός άνεργου προλεταριάτου. Στο πραγματικό ταξικό επίπεδο εκπροσωπεί ένα μεγάλο μέρος της διεφθαρμένης και τεμπέλικης γραφειοκρατίας του δημόσιου -που ήδη στην εκπαίδευση έχει και την πραγματική εξουσία– μιας μικροαστικής νεολαίας που θέλει μια ανάλογη πορεία και ενός κομματιού του λούμπεν προλεταριάτου της πόλης. Τώρα καναλίζαρε την οργή της προοδευτικής νεολαίας για τη δολοφονία του μικρού Αλέξη στην αγκαλιά της γραφειοκρατίας και του λούμπεν προδίδοντας τη θανάσιμα και παραδίδοντας ότι πραγματικά εξεγερτικό υπήρχε μέσα στη νεολαία αυτή στη μεγάλη προβοκάτσια. Αυτή η διεκπεραίωση θα ήταν αδύνατη αν ο ΣΥΝ δεν καθοδηγούσε ένα πολιτικό συνεχές που ξεκινάει από τον τροτσκισμό και το μ-λ τροτσκισμό, φτάνει στον αναρχισμό και μετά μέσω του χουλιγκανισμού φτάνει στο ποινικό έγκλημα. Αυτό τελευταία ντύνεται το μανδύα του αντιεξουσιασμού και της επαναστατικής απαλλοτρίωσης της αστικής περιουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «συνιστώσες» του επιτρέπουν στον ΣΥΝ να είναι όσο τραμπούκος και όσο βάναυσος θέλει χωρίς να ευθύνεται ο ίδιος και οι καθώς πρέπει κρατικοί υπάλληλοι διανοούμενοί του αλλά οι «επαναστατικές» συνιστώσες του. Η Αντιεξουσιαστική Κίνηση είναι η πιο σημαντική από αυτές αλλά ταυτόχρονα και η μόνη μη επίσημη ώστε να μην κάψει τον ΣΥΝ καθώς από όσο ξέρουμε είναι ο μόνος πολιτικός οργανισμός στη χώρα που ανάλαβε να υποστηρίξει πολιτικά όχι μόνο τους εμπρηστές αλλά και τους εμπρησμούς τους ίδιους και τα σπασίματα σαν επαναστατική πράξη.
Χάρη σε αυτό το πολιτικό συνεχές ο ΣΥΝ πέτυχε ώστε ένα μεγάλο μέρος από τη βάση του να θεωρεί το πραγματικό ιστορικό κάψιμο της Αθήνας μια μικρή παράπλευρη απώλεια μιας ιστορικής εξεγέρσης. Όλο το καθεστώς, τα διεθνή «επαναστατικά» πρακτορεία του σοσιαλμπεριαλισμού και οι άσχετοι εξωτερικοί αναλυτές που δεν καταλαβαίνουν τίποτα από τις βυζαντινές ραδιουργίες, την κρυμμένη βία και τις προβοκάτσιες της ελληνικής πολιτικής, μιλάνε για ελληνική εξέγερση και αυτόματα βοηθάνε στο εσωτερικό ώστε να θεωρείται τέτοια. Στο εσωτερικό της χώρας το ΠΑΣΟΚ λειτουργώντας σαν μετωπική οργάνωση του ΣΥΝ, θα συνεχίσει να μιλάει για «οργή» κλπ και έτσι θα αναλάβει να θεραπεύσει τις πληγές που έχει καταφέρει στον ΣΥΝ η γενική κατακραυγή της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.

Στον αντίθετο ακριβώς κοινωνικό και πολιτικό πόλο από εκείνον που θέλει να φασιστικοποιήσει ο ΣΥΝ δουλεύει το ΛΑΟΣ. Το ΛΑΟΣ είναι ο καθοδηγητής του πόλου του «νόμου και της τάξης». Το κόμμα αυτό θέλει να εκπροσωπήσει και να καναλιζάρει στο φασισμό την πιο συντηρητική, την πιο θρησκευόμενη πλευρά της αστικής και μικροαστικής τάξης (που βλέπουν μπροστά τους αυθόρμητα σαν κύριο εχθρό τον κοσμοπολιτισμό που φέρνει το δυτικό μονοπώλιο, ιδιαίτερα το εμπορικό και τραπεζικό), και ύστερα το πιο τσακισμένο από τον ανταγωνισμό του με τη φτηνή μεταναστευτική εργασία προλεταριάτο. Στην πραγματικότητα το ΛΑΟΣ θέλει να εκπροσωπήσει πολιτικά τους χειρότερους φορείς της κατασταλτικής βίας του κράτους μέσα στη χώρα και τους πιο σοβινιστές αξιωματικούς του στρατού, και να τους οδηγήσει σε συμμαχία με το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό καλλιεργώντας σε αυτούς τους τελευταίους την αυταπάτη ότι η Ρωσία θα τους χαρίσει την Κων/πολη, την Κύπρο κλπ. Σκληρό απόσπασμα του φασισμού αυτού είναι το μικρό παράρτημα του ΛΑΟΣ μέσα στους πιο οργισμένους μικροαστούς εθνικιστές και στο ρατσιστικό λούμπεν, η φανατικά ρωσόφιλη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Αυτή είναι περίπου για το ΛΑΟΣ ότι είναι η ΑΚ για τον ΣΥΝ. Η Χρυσή Αυγή έκανε για το ΛΑΟΣ, όταν υποστήριξε το δολοφόνο του Αλέξη ότι έκανε η ΑΚ για τον ΣΥΝ υποστηρίζοντας ανοιχτά τους εμπρησμούς. Το κοινό αδιάψευστο σημάδι του φασισμού τους είναι ο αντισημιτισμός.

Το ΛΑΟΣ δουλεύει με τη βοήθεια και με την απόλυτη πολιτική προστασία του Καραμανλή στη βάση και στο εσωτερικό της ΝΔ που είναι το κόμμα της κλασικής μεγαλοαστικής τάξης. Μέσα σε αυτό το κόμμα το ΛΑΟΣ αποτελεί την «πρωτοπορία» του αντιδυτικού λαϊκισμού και του φιλορωσισμού. Δηλαδή δουλεύει για τη «ρωσοποίηση» και φασιστικοποίηση της ΝΔ όπως δουλεύει ο ΣΥΝ σαν οδηγός για τη «ρωσοποίηση» και φασιστικοποίηση του ΠΑΣΟΚ.
Πάνω στην προβοκάτσια και για πολύ καιρό ακόμα το ΛΑΟΣ θα συσπειρώνει το μίσος του κατεστραμμένου μαγαζάτορα ενάντια στον ριζοσπάστη νεολαίο, και θα το μετατρέπει σε συμπάθεια προς μια όλο και πιο φασιστική αστυνομία. Ακόμα χειρότερα θα συσπειρώνει και θα καθοδηγεί πολιτικά το μίσος του μαγαζάτορα και του άνεργου προλετάριου ενάντια στους μετανάστες επειδή κάποιοι από αυτούς, οι πιο περθωριοποιημένοι, μπήκαν στο πλιάτσικο στο οποίο τους έσυρε ο προβοκάτορας ΣΥΝ και ο προβοκάτορας Καραμανλής ο πρώτος με τα σπασίματα της «εξέγερσης» και ο δεύτερος αποσύροντας την αστυνομία από το κέντρο. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη νίκη του ρατσισμού και του μπλοκ ΛΑΟΣ-Χρυσής Αυγής μέσα στη μεγάλη προβοκάτσια. Ο ίδιος ο Αλαβάνος επιβεβαίωσε τους ρατσιστές λέγοντας ότι είναι η οικονομική εκμετάλλευση των μεταναστών από το κεφάλαιο που τους έκανε να μπουν στην «εξέγερση» και να λεηλατήσουν.

Αν οι δύο αντίθετες μορφές του φασισμού, ο φαιός κλασικός φασισμός με εκπρόσωπο το ΛΑΟΣ και ο ριζοσπαστικός «κόκκινος» σοσιαλφασισμός με εκπρόσωπο τον ΣΥΝ αφήνονταν μόνοι τους δεν θα μπορούσαν να συγκρατήσουν τους αυθόρμητους κοινωνικούς και πολιτικούς πόλους που θέλουν να εκπροσωπήσουν από το να συμπλέκονται, να αλληλοσυντρίβονται, να αλληλοαποκαλύπτονται στο λαό και να αποσαθρώνονται εσωτερικά κάτω από την όξυνση της αυθόρμητής αντίθεσης τους. Αυτόν τον ρόλο, τον εξισορροπητικό και ενωτικό, ή καλύτερα τον επιδιαιτητικό και καθοδηγητικό ανάμεσα στα δύο αυθόρμητα μπλοκ, τον παίζει το ψευτοΚΚΕ που είναι ο ηγεμόνας και του ΛΑΟΣ και του ΣΥΝ. Το ψευτοΚΚΕ βρίσκεται γενικά ανάμεσα στο ΛΑΟΣ και τον ΣΥΝ, δηλαδή στο κέντρο του υποτιθέμενου κέντρου ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Είναι ο λίμπερο της φασιστικής τριάδας και όλης της ελληνικής πολιτικής ζωής
Αυτό το ρόλο του το ψευτοΚΚΕ τον χρωστάει στο ότι είναι το απόλυτο και συμπαγές στην ηγεσία του πολιτικό πρακτορείο της Ρωσίας και γι αυτό το οργανωτικά μεγαλύτερο, πλουσιότερο και το πιο συγκεντρωτικό κόμμα της χώρας. Ο ηγεμονικός του ρόλος σε όλο το φασιστικό μπλοκ εξασφαλίζεται και οργανωτικά. Ο ΣΥΝ βρίσκεται στα χέρια των ηγετικών στελεχών του «αριστερού ρεύματος» που είναι πρώην ηγετικά στελέχη του ψευτοΚΚΕ και που η στρατηγική τους γραμμή δεν έχει παρεκκλίνει ούτε ένα πόντο από εκείνη του ψευτοΚΚΕ και που διαρκώς επιζητούν την ενότητα μαζί του. Σε ότι αφορά το ΛΑΟΣ λίγοι ξέρουν ότι αρκετά στελέχη του ψευτοΚΚΕ έχουν προσχωρήσει σε αυτό τα τελευταία χρόνια για να προσφέρουν στα αρχάρια και κατά κανόνα μικροαστικά εθνικιστικά στελέχη του την ευρύτερη οργανωτική και πολιτική εμπειρία του ψευτοΚΚΕ και τη «σωστή» γραμμή. Οι έπαινοι του Καρατζαφέρη στο ψευτοΚΚΕ δείχνουν αυτή τη σχέση υπαγωγής.

Το ψευτοΚΚΕ είναι ο απόλυτος και επικυρίαρχος φασισμός. Δεν ασκείται μέσω του ασφαλίτη, του χαφιέ, του λοχία και του φασίστα δικαστή όπως εκείνος του ΛΑΟΣ και δεν ασκείται μέσω του λούμπεν προλετάριου και του λούμπεν πανεπιστημιακού όπως εκείνος του ΣΥΝ. Ασκείται απευθείας από το «κόμμα». Και το «κόμμα» για να τον ασκήσει ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί τη μόνη τάξη που δεν είναι ένοχη γιατί όλοι την καταπιέζουν, την εργατική. Έτσι όλες οι άλλες τάξεις είναι ένοχες απέναντι στην εργατική τάξη, οπότε ένοχες απέναντι στο υποτιθέμενο κόμμα της. Αυτό σημαίνει ότι το «κόμμα» μπορεί να ασκεί τη δικτατορία του πάνω σε όλες τις άλλες τάξεις του έθνους, δηλαδή να είναι το μόνο κόμμα που έχει δικαίωμα να υπάρχει για το έθνος αφού υποτίθεται είναι το μόνο κόμμα χωρίς ιδιοτελή συμφέροντα. Το δικαίωμα της απόλυτης δικτατορίας του το ψευτοΚΚΕ το θεμελιώνει σε μια γελοιογραφία του μαρξισμού-λενινισμού, δηλαδή στο δικαίωμα του να ασκεί τη δικτατορία του σαν «δικτατορία του προλεταριάτου». Η μεγάλη απάτη βρίσκεται στο ότι το ψευτοΚΚΕ δεν απεχθάνεται τίποτα περισσότερο από την εργατική τάξη γιατί αυτή η είναι η πιο δεμένη από κάθε άλλη με τη σύγχρονη βιομηχανία και την έρευνα, και πάνω απ όλα με την ανθρώπινη απελευθέρωση. Αυτά όμως είναι τα δύο πράγματα που αυτό το κόμμα μισεί περισσότερο επειδή είναι πολιτικό εργαλείο μιας υπερδύναμης που απεχθάνεται οποιαδήποτε ανάπτυξη και οποιαδήποτε κοινωνική απελευθέρωση μιας προς υποδούλωση χώρας. Από την εργατική τάξη το ψευτοΚΚΕ παίρνει ότι πιο τραμπούκικο και ότι πιο στενόμυαλο υπάρχει μέσα της και το κάνει συνδικαλιστική καταπιεστική γραφειοκρατία σε βάρος της ίδιας της τάξης. Γι αυτό είναι το πιο αδύναμο από όλα τα κόμματα στο βιομηχανικό συνδικαλισμό και διαπρέπει μόνο σε κλαδικά συνδικάτα όπου οι εργάτες είναι διαλυμένοι σε πολλά και εναλλασσόμενα αφεντικά με τα οποία το ψευτοΚΚΕ συναλλάσσεται και εκβιάζει: Επισκευαστική Ζώνη, οικοδόμοι, ναυτεργάτες. Ο πολιτικός στρατός του ψευτοΚΚΕ αποτελείται βασικά από συντηρητικά και φιλόδοξα μικροαστικά στοιχεία, όπως άλλωστε και εκείνος του ΣΥΝ.

Το ψευτοΚΚΕ θέλει να εξασφαλίζει την ενότητα των δύο άλλων μεταμφιέσεων του φασισμού ώστε να ενώνει τάχα όλο το λαό και όλο το έθνος εναντίον του δυτικού ιμπεριαλισμού, εναντίον του δυτικού κεφάλαιου, και εναντίον των Εβραίων ως τάχα σιωνιστών. Στην πραγματικότητα θέλει να ενώνει τους πάντες υπέρ του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Γι αυτό είναι και εθνικιστικό ΛΑΟΣ και «διεθνιστικός» ΣΥΝ. Είναι και «αντικαπιταλιστικό» με την κρατική γραφειοκρατία και με το φιλορώσικο τάχα «εθνικό» κεφάλαιο του Κόκκαλη και Σία. Είναι και με το στρατό και με το λαό. Είναι και με την αστυνομία και με την επανάσταση. Είναι η ενσάρκωση της απόλυτης υποκρισίας και του καιροσκοπισμού αλλά η αστική τάξη διαρκώς το παινεύει για τις αρχές του!!!

Αυτά τα πετυχαίνει με το να εκτοξεύει επιλεκτικά τη «δικτατορία του προλεταριάτου» του σήμερα κιόλας μέσα στον καπιταλισμό και να την ασκεί όποτε και εναντίον όποιου θέλει: Δικτατορία στα ΜΑΤ τώρα σε συμμαχία με τον αναρχικό για τις ανάγκες του «κινήματος παιδείας». Δικτατορία την άλλη στιγμή πάνω στον αναρχικό σαν κουκουλοφόρο πράκτορα του ιμπεριαλισμού και παράδοση του στα ΜΑΤ επειδή του χαλάει την «αντιιμπεριαλιστική» πορεία.

Ωστόσο το ψευτοΚΚΕ δεν στέκεται απόλυτα στο κέντρο ανάμεσα στις δύο μορφές του φασισμού. Γιατί η στρατηγική του σκόπευση είναι η κατάκτηση ή η ουδετεροποίηση ενός μεγάλου μέρους του στρατού. Ξέρει ότι οι φιλορώσικες δυνάμεις στην Ελλάδα δεν θα έρθουν στην εξουσία παρά μόνο με την κυριαρχία τους μέσα στο στρατό που σημαίνει σε συνεργασία με τα πιο φασιστικά και πιο σοβινιστικά στοιχεία του στρατού. Γι αυτό στη στρατηγική του το ψευτοΚΚΕ είναι με τον εθνικισμό και με την αστυνομία. Με λίγα λόγια η θέση του ψευτοΚΚΕ είναι να καθησυχάζει διαρκώς το κράτος της οργανωμένης βίας και να συμπλέει με το ΛΑΟΣ που η απεύθυνσή του στους παλαιοδεξιούς αντικομμουνιστές είναι πολύ πιο πειστική. Όμως και οι 3 φασιστικές «συνιστώσες» ξέρουν ότι αυτό το κράτος -συμπεριλαμβανόμενου και του στρατού και της αστυνομίας- δεν μπορεί να καταχτηθεί χωρίς βία απ έξω, χωρίς αποδυνάμωμα και εκκαθαρίσεις και κυρίως χωρίς τρομοκράτηση της υπόλοιπης αστικής τάξης που αυθόρμητα παραμένει δυτικόφιλη. Γι αυτό είναι απαραίτητη στο ψευτοΚΚΕ η ωμή επιθετικότητα του λούμπεν στρατού του ΣΥΝ όπως και ο «αντιεθνικισμός» του ΣΥΝ, που είναι ένας αντιεθνικισμός από την πλευρά του σοσιαλιμπεριαλισμού. Γι αυτό χρειάζεται πολύ στο ψευτοΚΚΕ να παίζει ο ΣΥΝ το ρόλο του ασυμβίβαστου επαναστάτη ενάντια στο κράτος και στην ιδιωτική αστική τάξη και το ίδιο απλά να του δίνει «ευγενική» στήριξη με τον ψευτοεργατικό μικροαστικό του στρατό. Όμως πρέπει να του τη δίνει με μετριοπάθεια και με τακτ και πάντα διαχωριζόμενο από αυτόν για τα μάτια των άλλων. Αυτό γίνεται και στην παρούσα έφοδο. Το ψευτοΚΚΕ διαδηλώνει μέσα στις φωτιές στο πλευρό του ΣΥΝ με την ίδια ακριβώς «αντικαπιταλιστική» πλατφόρμα με την οποία οι μικροαστοί και λούμπεν εμπρηστές καίνε δίπλα του τα μαγαζιά. Αλλά κατόπιν κατηγορεί σφόδρα τους εμπρηστές για να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη της αστικής τάξης στην οποία δουλεύει την αντιδυτική αντιμονοπωλιακή τακτική του. Και μάλιστα τους κατηγορεί σαν πράκτορες των ΗΠΑ όπως ακριβώς κάνει και το ΛΑΟΣ.

Και το ΛΑΟΣ και το ψευτοΚΚΕ, καθώς και η Αυριανή του Λαλιώτη ρίχνουν στη Δύση την ευθύνη των εμπρησμών παρόλο που από καθαρά πολιτική άποψη την κύρια ευθύνη την έχει ο ΣΥΝ. Αλλά ο ΣΥΝ, είναι σε όλα αντιδυτικός και φιλορώσος μέχρι το μεδούλι. Μόνο ένας ηλίθιος θα έλεγε ότι οι ΗΠΑ ή τα μεγάλα μαγαζιά έκαψαν την Αθήνα, όπως ισχυρίζεται το ΛΑΟΣ, η Αυριανή και το ψευτοΚΚΕ όταν στις προϋποθέσεις αυτού του εμπρησμού δεν εμπλέκεται ούτε μια φιλοδυτική φράξια της αστικής τάξης, αλλά μόνο φιλορώσικες.

Οι διπρόσωποι του ψευτοΚΚΕ καταφέρονται αυτές τις μέρες έντονα ενάντια στα ΜΑΤ, αλλά στις διαδηλώσεις των σχολείων μετά τους εμπρησμούς παίρνει τη σκυτάλη από τον ανυπόληπτο ΣΥΝ για να δώσει λουλούδια αντί για πέτρες σε αυτά και την ίδια ώρα περικυκλώνει τη ΓΑΔΑ και συνεχίζει πάλι με λουλούδια την «εξέγερση» του ΣΥΝ. Την ίδια στιγμή το ψευτοΚΚΕ κάνει και μια πρωτοφανή επίδειξη της χιτλερικού τύπου δικιάς του «δικτατορίας του προλεταριάτου»: καταλαμβάνει την Πάντειο και την κλείνει στους άλλους καταληψίες του «εξεγερσιακού μετώπου» επικαλούμενο απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ! Οι εξεγερσίες καταπίνουν αυτήν την κορωνίδα του φασισμού γιατί είναι πολιτικά και σε μεγάλο βαθμό πια υποταγμένοι στο άλλο «κινηματικό» κεφάλι του ίδιου φασισμού, τον ΣΥΝ.

Πώς να σταθούμε απέναντι στους προβοκάτορες

Η μεγάλη δυσκολία που έχει λοιπόν κάθε ρεύμα του λαού, ακόμα και της αστικής τάξης που θα θελήσει να αντισταθεί σε αυτό το τρικέφαλο τέρας είναι ότι αν αντισταθεί σε ένα από τα κεφάλια χωρίς να αντισταθεί και στα άλλα δύο θα καταβροχθιστεί από αυτά ή θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα στο λαό.

Ας έρθουμε στη συγκεκριμένη μεγάλη προβοκάτσια.

Οι δημοκρατικοί νεολαίοι που θέλησαν να αντισταθούν στον αστυνομικό φασισμό μπήκαν κυρίως στο μπλοκ του ΣΥΝ, και είναι γεγονός ότι πολλοί από αυτούς ρίξανε πέτρες στα ΜΑΤ από αυθόρμητη οργή χωρίς να έχουν καμιά εμπειρία ή παράδοση αναρχικού πετροπόλεμου. Στο τέλος καταπλακώθηκαν ηθικά και πολιτικά από τους εμπρησμούς και το πλιάτσικο στα οποία δεν συμμετείχαν. Το χειρότερο ήταν ότι η πλατιά μάζα, ιδιαίτερα το πιο συντηρητικό κομμάτι της, κινήθηκε μετά από τους μεγάλους εμπρησμούς υπέρ της αστυνομίας και κατά των πραγματικών εχθρών της, των δημοκρατών νεολαίων, που σημαίνει ότι αυτοί στο μέλλον θα υποστούν μεγεθυσμένη την εκδίκησή της.

Από την άλλη μεριά οι έμποροι της Πάτρας που προσπάθησαν να αποκρούσουν τους εμπρηστές και οι πλιατσικολόγοι ντροπιάστηκαν από την κατηγορία που έπεσε πάνω τους ότι συμμάχησαν με τους ναζιστές. Εδώ έγινε το εξής: Η Χρυσή Αυγή κατέβηκε στην Πάτρα για να βοηθήσει τα ΜΑΤ εναντίον των κουκουλοφόρων όπως συνηθίζει για να ζυμώνει σε αυτούς το ναζισμό. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί της Πάτρας μετέδωσαν ότι υπάρχουν πολίτες που πετροβολούν εκείνους που καίγανε τα μαγαζιά. Τότε οι έμποροι της Πάτρας ξεθάρρεψαν και κατέβηκαν κατά δεκάδες στο δρόμο για να σώσουν τα μαγαζιά τους και τελικά γίνανε χιλιάδες, διώξανε τους εμπρηστές και τα σώσανε. Όλα δείχνουν ότι οι ναζήδες δεν ήθελαν να προκαλέσουν μαζική αντίσταση των εμπόρων γιατί ο Καρατζαφέρης επέπληξε δημόσια τη ΧΑ ότι κινήθηκε ιδιοτελώς στην Πάτρα (12/12). Επίσης οι ίδιοι οι ναζιστές δεν θέλουν να δεχτούν στην ιστοσελίδα τους ότι ήταν εκεί και συμμετείχαν σε κάποιο κίνημα πολιτών. Η γραμμή του ΛΑΟΣ και του ψευτοΚΚΕ σε αλλεπάλληλες τοποθετήσεις τους στα ΜΜΕ ήταν και είναι να μην τολμήσουν επ ουδενί οι έμποροι της Αθήνας να «πάρουν το νόμο στα χέρια τους» αντιγράφοντας την Πάτρα. Όμως ο πόλος ΣΥΝ-ΠΑΣΟΚ ταυτίζοντάς το αυθόρμητο κίνημα των εμπόρων της Πάτρας με τη ΧΑ συκοφάντησε την πράξη τους όπως ο πόλος ΛΑΟΣ-ΝΔ συκοφάντησε σαν εμπρηστές τους νεολαίους που πέταξαν πέτρες στα ΜΑΤ.
Από την άλλη αν κάποιος πιο πολιτικά συνειδητοποιημένος νεολαίος ήθελε να εκφράσει την αντίθεσή του στην αστυνομία και ταυτόχρονα δεν ήθελε πετροπόλεμο και συμμαχία με τους λεγόμενους «μπαχαλάκηδες» υπήρχε γι αυτόν το μπλοκ του ψευτοΚΚΕ. Όποιος μπήκε εκεί γλίτωσε από την πολιτική αποδοκιμασία αλλά έκανε το χειρότερο γιατί έδωσε την ευκαιρία στο πιο φασιστικό κόμμα να δυναμώσει τη μεγάλη προβοκάτσια και ταυτόχρονα να εμφανιστεί σαν η μόνη δύναμη δίκιου και ομαλότητας μέσα στην χώρα. Με λίγα λόγια το ψευτοΚΚΕ με τη γραμμή «ούτε εμπρηστές-ούτε αστυνομία» φαίνεται να κλείνει και την τελευταία τρύπα του φασισμού για μια πραγματική λαϊκή συγκρότηση αντίστασης ενάντια και στους εμπρηστές και στον εκφασισμό της αστυνομίας.

Μπροστά σε αυτές τις τρεις μορφές - ρουφήχτρες του φασισμού η εργατική πρωτοπορία πρέπει να αντιτάξει τη δικιά της γραμμή πάλης και συσπείρωσης. Ποια είναι αυτή;

Πιστεύουμε ότι πρέπει να ξεκινάει κανείς από τα συμφέροντα και τις διαθέσεις της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού και να τον ενώσει σε ένα κοινό μέτωπο. Αυτές τις μέρες ο φασισμός έδωσε δυο μεγάλα χτυπήματα στο λαό. Το ένα είναι ότι σαν αστυνομικός φασισμός σκότωσε ένα νεολαίο. Αυτό τον φόνο δεν τον οργάνωσε μεθοδικά ο φασισμός. Εκείνο που οργάνωσε ο φασισμός είναι μια αστυνομία που μισεί το λαό, ιδιαίτερα τη δημοκρατική και αριστερή νεολαία και της συμπεριφέρεται φασιστικά και η οποία αστυνομία κάποτε θα έδινε ένα τέτοιο χτύπημα και χειρότερα ακόμα. Ο φασισμός σε αυτό το χτύπημα είναι ανεξάρτητος από το που σημάδεψε ο δολοφόνος και αποδεικνύεται από τη στάση του ειδικού φρουρού μετά τη δολοφονία. Πρόκειται για το αβυσσαλέο μίσος στο θύμα-νεολαίο που βγαίνει μέσα από τις απολογίες του.

Το δεύτερο χτύπημα που έδωσε ο φασισμός ήταν το κάψιμο και η λεηλασία του κέντρου της Αθήνας. Αυτό το χτύπημα είναι συνειδητό και μαζικό χτύπημα και το οργάνωσε ο σοσιαλφασισμός χρησιμοποιώντας το εγκληματικό λούμπεν και παρασύροντας και ένα κομμάτι του αυθόρμητου χουλιγκανισμού. Από πολιτική άποψη αυτό είναι το πιο μεγάλο χτύπημα του ίδιου φασιστικού κέντρου που σκότωσε τον Αλέξη γιατί συκοφάντησε το κίνημα ενάντια στον αστυνομικό εκφασισμό και γιατί κατευθύνθηκε οργανωμένα και χτύπησε άμεσα και βίαια τη μεσαία και τη μικρή εμπορική αστική τάξη, τους χιλιάδες υπαλλήλους αυτών των μαγαζιών και το λαό που είχε τη διάθεση να γιορτάσει τα Χριστούγεννα στη δική του πόλη. Από αυτή την τελευταία άποψη ήταν μια συνειδητή κανιβαλική επίθεση του φασισμού ενάντια στις μάζες που τιμωρούνται γιατί συμμετέχουν τάχα στη ζωή της «κατανάλωσης και της αλλοτρίωσης» και υποτάσσονται τάχα σε ανάγκες που δεν είναι δικές τους αλλά τους τις έχει υποβάλει η αστική τάξη. Γι αυτό οι σοσιαλφασίστες κάψανε και το δέντρο στο Σύνταγμα και για να δείξουν ότι είναι εχθροί κάθε διαφωτισμού κάψανε και τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστήμιου.

Αυτά τα δυο χτυπήματα είναι ενωμένα μεταξύ τους γιατί ο φασισμός που θέλει να καταπιέσει τις μάζες σαν αστυνομία θέλει και να τις τρομοκρατήσει και να τις εξαθλιώσει και να αδυνατίσει οικονομικά τη χώρα για να την υποτάξει.
Το συμπέρασμα είναι ότι η αριστερά και η δημοκρατία πρέπει να ενωθούν και να συντρίψουν μέσα στο ίδιο κίνημα και τους εμπρηστές-πλιατσικολόγους και τους φασίστες στη αστυνομία. Έτσι και μόνο έτσι θα ενώσουν το λαό και θα συντρίψουν και τα τρία κεφάλια του φασισμού. Δεν υπάρχει σήμερα δημοκρατικό πολιτικό κίνημα ενάντια στον αστυνομικό εκφασισμό χωρίς πολιτικό κίνημα ενάντια στους εμπρηστές, που σημαίνει πολιτικά ενάντια κύρια σε όσους, με επικεφαλής τον ΣΥΝ θεωρούν τους εμπρηστές τμήμα του λαού. Από την άλλη δεν μπορεί να υπάρχει πραγματικά δημοκρατικό κίνημα ενάντια στους εμπρηστές που δεν θα καταφέρεται σήμερα και ενάντια στον αστυνομικό εκφασισμό, δεν θα προβάλλει συγκεκριμένα αιτήματα ενάντια σε αυτόν τουν εκφασισμό, και δεν θα καταγγέλλει όσους υποστηρίζουν αυτόν τον εκφασισμό και πρώτο-πρώτο το ΛΑΟΣ.

Το πρακτικό πολιτικό πρόβλημα είναι ότι απέναντι στην πρώτη μορφή του φασισμού οργίστηκε και κινήθηκε, και σε ένα βαθμό κινείται ακόμα, η αριστερή δημοκρατική και ριζοσπαστικοποιημενη νεολαία. Απέναντι όμως στο δεύτερο χτύπημα δεν έγινε δυνατό να συγκροτηθεί ως τώρα κανένα κάπως μαζικό κίνημα αντίστασης και διαμαρτυρίας γιατί όλες οι τάσεις του φασισμού και οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων είναι ενωμένες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι η αριστερά που θα έπρεπε να αντισταθεί και στους εμπρηστές είναι οργανωτικά χαλιναγωγημένη μέσα στο μπλοκ των εμπρηστών. Αν ήταν πολιτικά και οργανωτικά ανεξάρτητη θα ήταν ως τη Δευτέρα στους δρόμους με ουσιαστικά συνθήματα και αιτήματα κατά του αστυνομικού εκφασισμού και τη Δευτέρα το βράδυ θα φύλαγε τα μαγαζιά του κέντρου και μαζί με τους υπαλλήλους τους και με τους καταστηματάρχες και τις επόμενες μέρες θα διαδήλωνε κατά των εμπρηστών και κατά της αστυνομίας. Αυτή είναι η γραμμή που χτυπάει τα φαινομενικά αντίθετα πρόσωπα του φασισμού αφού και η αστυνομία άφησε τα μαγαζιά και τα κτίρια στα χέρια των εμπρηστών. Αυτή η γραμμή δεν έχει καμία σχέση με εκείνη των ίσων τάχα αποστάσεων (μεταξύ αστυνομίας και κουκουλοφόρων) του ψευτοΚΚΕ. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι το ψευτοΚΚΕ αρνείται να βάλει στη σημαία των κινητοποιήσεων που συνεχίζει την πολιτική καταγγελία των εμπρησμών και των εμπρηστών, σαν τη βασική προϋπόθεση κάθε λαϊκής ενότητας ενάντια στον αστυνομικό εκφασισμό.
Μόνο ξεκινώντας από αυτή τη συγκεκριμένη γραμμή και ενώνοντας το λαό η εργατική τάξη θα μπορεί να ξεδιπλώσει παραπέρα τα συγκεκριμένα αιτήματα της για την οικονομική πάλη πάνω στην κρίση, τα συνθήματα της ενάντια στο οικονομικό σαμποτάζ, τα συνθήματα της για την επαναστατική ενότητα της εργατικής τάξης και για τον εργατικό έλεγχο μέσα στα εργοστάσια στις συνθήκες της καταιγίδας που έρχεται. Έτσι μόνο μπορεί ένα εργατικό κίνημα να ενώσει την πάλη για την πολιτική δημοκρατία με την οικονομική και πολιτική πάλη του προλεταριάτου. Έτσι ενώνεται ο λαός και όχι μιλώντας αφηρημένα για πείνα, ανεργία, αμορφωσιά και οργή, ούτε με αιτήματα που θα φέρουν μεγαλύτερη πείνα, μεγαλύτερη ανεργία και μεγαλύτερη αμορφωσιά. Αν η επαναστατική και δημοκρατική πρωτοπορία δεν μπορεί να ενωθεί τώρα σε αυτή την κατεύθυνση θα ενωθεί αύριο. Αν ο σοσιαλφασισμός κερδίσει τώρα το πολιτικό του στοίχημα ο λαός και η λίγη πολιτική δημοκρατία που παραμένει θα τραυματιστούν βαριά. Αλλά σε μια επόμενη φάση η απάτη και ο φασισμός που κρύβεται κάτω από τα πρόσωπα των καθοδηγητών της «εξέγερσης» θα φανεί σε όσους καλοπροαίρετους ανθρώπους τους πιστεύουν και τους ακολουθούν. Εμείς δεν έχουμε παρά να ζυμώνουμε τη γραμμή της πραγματικής λαϊκής και δημοκρατικής ενότητας. Και θα έρθει η ώρα που οι εξαπατημένοι και προβοκαρισμένοι θα καταλάβουν γιατί θα βρεθούν μπροστά σε μια ασύλληπτη βία και βρωμιά. Και τότε μαζί με εκείνους που τώρα παρακολουθούν ανήσυχοι, σαστισμένοι και εξοργισμένοι την αστυνομία και τους εμπρηστές, φυσικούς δολοφόνους και πολιτικούς δολοφόνους του λαού θα ενωθούν σε μια πραγματική λαϊκή εξέγερση.