ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΝΕΑ “ΚΑΘΑΡΣΗ”
Ο ΣΥΝ και ψευτοΚΚΕ προβάλλουν τώρα την απαίτηση για κάθαρση από τους ανθρώπους του ντόπινγκ στο χώρο του αθλητισμού και πίσω τους στοιχίζονται οι Γ. Παπανδρέου - Δαμανάκη και Κ. Καραμανλής – Ορφανός. Πρόκειται για μία εξόρμηση των ρωσόδουλων για την εξουδετέρωση κυρίως των σοβινιστών του ΠΑΣΟΚ και στον αθλητισμό και στην πολιτική γενικά. Σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο η εξόρμηση στρέφεται ενάντια σε Βενιζέλο και Λιάνη από το ΠΑΣΟΚ, και στους Μεϊμαράκη, Κουκόδημο, Φάνη-Πάλλη Πετραλιά από τη ΝΔ. Σε επίπεδο προπονητών στο στόχαστρο έχουν μπει οι Τζέκος και Ιακώβου, οι προπονητές “των πιο λαμπρών μεταλλίων”. Σε επίπεδο σωματείων και ομοσπονδιών στο στόχαστρο έχει μπει το λεγόμενο “σύστημα ΠΑΣΟΚ” δηλαδή μία στρατιά διοικήσεων που τοποθετήθηκε από πρώην κυβερνητικά στελέχη όπως οι Λιάνης, Βενιζέλος και πριν από αυτούς ο Φούρας, και εκφράζουν τάσεις του ΠΑΣΟΚ αντίθετες προς τον ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ.
Αυτοί είχαν στήσει χρόνια τώρα ένα μηχανισμό κρατικοδίαιτου πρωταθλητισμού ο οποίος στηρίχθηκε στο ντόπινγκ και σε ανθρώπους που ασχολούνται συστηματικά με αυτό όπως ο Τζέκος.

Το σκάνδαλο ντόπινγκ προκάλεσε οξύτατες συγκρούσεις των δύο στρατοπέδων μέσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ, ενώ σε επίπεδο κορυφής είχε γίνει … “εκεχειρία”, φαινόμενο το οποίο είναι ο κανόνας της τελευταίας περιόδου, αφού στα δύο μεγάλα κόμματα κυριαρχούν οι ρωσόδουλοι Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου που ταυτίζονται σε όλα με τον ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ

ΤΟ “ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΑΣΟΚ” ΚΑΙ ΟΙ “ΑΜΑΡΤΙΕΣ” ΤΗΣ ΝΔ
Το σύστημα παραγωγής ολυμπιονικών ξεκίνησε από τους σοβινιστές με το όραμα της “ισχυρής” Ελλάδας. Τέτοιοι υπήρχαν πολλοί καταρχήν στην κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου που ξεκίνησαν την προσπάθεια με τα μετάλλια των Σακοράφα-Βερούλη. Σύμφωνα με άρθρο της εφημερίδας Επιχειρώ, 21/8/2004 τότε οι αναζητήσεις για “αγορά νέας τεχνογνωσίας” γίνονταν μονόπλευρα προς τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης με την οποία η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε τις καλύτερες σχέσεις. Αφού ήρθε η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην εξουσία, το 1992, έγινε στροφή για εισαγωγή “νέας τεχνογνωσίας” από ΗΠΑ και Γαλλία και σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα υπήρξε διακομματική συμφωνία ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα για τη χρήση αυτής της “τεχνογνωσίας”, ενώ και τα μικρότερα έλαβαν γνώση για την “εθνική εξόρμηση”. Τότε οι Μεϊμαράκης-Βαρβιτσιώτης θέσπισαν με νόμο την απονομή αξιώματος στις Ένοπλες Δυνάμεις για τους Ολυμπιονίκες.
Οι κυβερνήσεις στη συνέχεια μέχρι και τον Μάρτιο του 2004 ήταν κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ. Αναγκαστικά το σύστημα της παραγωγής μεταλλίων στηρίχθηκε στο “σύστημα ΠΑΣΟΚ”. Έτσι κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ βρέθηκαν στις ηγεσίες της πλειοψηφίας των αθλητικών σωματείων και ομοσπονδιών. Καθιέρωσαν κλειστά συστήματα εκλογής, και απόκτησαν απόλυτο έλεγχο. Δεν έμειναν έξω από το παιχνίδι οι σοβινιστές της ΝΔ που πήραν κι αυτοί κάποιες διοικητικές θέσεις. Επίσης, στελέχη της ΝΔ όπως η Φάνη-Πάλλη Πετραλιά κατά την περίοδο της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ είχαν υποστηρίξει τις προπονητικές παρουσίες Τζέκου και Ιακώβου και τα μετάλλια συνεχίζοντας τη διακομματική συνεννόηση. Σε όλη αυτή την περίοδο και ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ δεν παρέλειπαν να στηρίζουν τις “εθνικές” προσπάθειες.
Οι επιτυχίες των μεταλλίων του Σίδνεϊ το 2000, και η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων από την Αθήνα, έδωσαν νέα πνοή στην “εθνική” προσπάθεια που ήθελε περισσότερα μετάλλια, περισσότερα στάδια, περισσότερα χρήματα, μεταγραφές και από τη Δύση (όπως έγινε με τους ομογενείς των ΗΠΑ για το Μπέηζ μπολ). Επιπλέον, η προσπάθεια αυτή τραβούσε στην εξουσία στελέχη γενικά φιλοδυτικά όπως η Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη.
Το καθεστώς άρχισε να ενοχλείται. Ο ΣΥΝ άρχισε να ζητάει επιτροπές διακομματικού ελέγχου και να θίγει το θέμα ντόπινγκ. Το 2002 ο Βενιζέλος φέρνει νόμο στη Βούλη για τον αθλητισμό και το ντόπινγκ. Ο ΣΥΝ προτείνει ξανά διακομματική και άνοιγμα των σωματείων με την καθιέρωση της απλής αναλογικής. Ο Βενιζέλος αρνείται να ικανοποιήσει αυτά τα αιτήματα και η σύγκρουση σέρνεται.

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ
Το “σύστημα ΠΑΣΟΚ” και οι υποστηρικτές των μεταλλίων στη ΝΔ βρέθηκαν έκθετοι μετά το σκάνδαλο Κεντέρη-Θάνου. Το ρωσόφιλο καθεστώς είχε πάρει τις αποφάσεις του και πέρασε στην επίθεση. Τα κατάλληλα πρόσωπα ήταν ήδη στις κατάλληλες θέσεις. Ο Γ. Παπανδρέου είχε υποσκελίσει τον Βενιζέλο προωθώντας στην υπόθεση της Ολυμπιάδας τη Δαμανάκη, και ο Καραμανλής είχε δώσει αντίστοιχες εξουσίες στον Ορφανό, άνθρωπο του καθεστώτος από την ομάδα των καραμανλικών “λοχαγών”. Το σύνθημα της επίθεσης το έδωσε ο Κωνσταντόπουλος που ζήτησε αμέσως μόλις ξέσπασε το σκάνδαλο, να “σταματήσει η υποκρισία και να υπάρξει κάθαρση”, και πρότεινε Εξεταστική Επιτροπή.
Ο Ορφανός πήρε τη σκυτάλη με τη στήριξη Καραμανλή δηλώνοντας ότι το “μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο”, ότι “δεν θέλουμε μετάλλια, αλλά καθαρό αθλητισμό”. ότι “θα αφαιρεθούν τα προνόμια όσων έχουν τιμωρηθεί για ντόπινγκ” και ότι θα επανεξετάσουμε το ζήτημα των μεταλλίων”.
Σε χρόνο ρεκόρ εμφανίζονταν καταιγιστικές πληροφορίες για όλα τα θέματα που αφορούσαν το ντόπινγκ, όταν για χρόνια οι μόνες ειδήσεις που εμφανίζονταν ήταν η καταγγελία των διεθνών εντύπων που μιλούσαν για ντόπινγκ στην Ελλάδα. Βγήκαν οι κρατικές επιχορηγήσεις, σχέδια οργανωμένου ντόπινγκ με τον κωδικό “Κόρροιβος”, αναζητήθηκαν και ξεθάφτηκαν όλα τα παλιά “δυσφημιστικά” δημοσιεύματα, και μονοπώλησαν τα κανάλια άνθρωποι που ελάχιστα τους γνώριζε ο ελληνικός λαός, όπως ο Σεβαστής του ΣΕΓΑΣ, ο Κολουμπάδης και ο Νικολάου της ΕΟΕ, ο Παπαδογιαννάκης και ο Παπατώλης από το επιτελείο της ολυμπιακής ομάδας.
Μέσα από τα στοιχεία για την οργάνωση του “συστήματος ΠΑΣΟΚ” ξεχώρισαν αμέσως σα “διαφθορείς” των αθλητών οι Βενιζέλος – Λιάνης, ενώ η Δαμανάκη φρόντισε να τους αφήσει ακάλυπτους στις κατηγορίες και ο Γ. Παπανδρέου να εξαφανίζεται από τις συσκέψεις. Ταυτόχρονα, ο Ορφανός άφηνε να φανεί ότι η κυβέρνηση θα ήταν θετική στο αίτημα του ΣΥΝ για Εξεταστική Επιτροπή. Η στάση Καραμανλή-Ορφανού προκάλεσε αντιδράσεις μέσα στη ΝΔ από τους Μεϊμαράκη, Κουκοδήμο και τη Φάνη-Πάλλη Πετραλιά που στήριξαν τα μετάλλια.
Στην αντεπίθεση του καθεστώτος έβαλε το χεράκι του και ο Στεφανόπουλος ο οποίος χαρακτήρισε “ντροπή” για τη χώρα την υπόθεση αυτή όχι γιατί τον πηρε ο πόνος αυτόν τον αρχισοβινιστή, αλλά γιατί ήρθε από πάνω η τετρακομματική γραμμή της “κάθαρσης¨”. Μετά από τη “ντροπή”, κινήθηκε αμέσως και η εισαγγελική διερεύνηση του θέματος.
Αυτή ήταν η πρώτη φάση της κρίσης, όταν δεν είχαν έρθει ακόμα πολλά μετάλλια.
Στη συνέχεια όμως τα μετάλλια άρχισαν να αβγατίζουν και ενισχύθηκαν οι σοβινιστές που σήκωσαν ξανά κεφάλι. Οι ολυμπιονίκες του στίβου αφιέρωναν τα μετάλλια τους στον Κεντέρη, ενώ η εξέδρα του αίσχους έκανε σύνθημα τον Κεντέρη και στήριξε τη ντόπα πολιτικά. Η προσωρινή ενδυνάμωση της θέσης των σοβινιστών οδήγησε σε τακτική υπαναχώρηση το σοσιαλφασιστικό μέτωπο που δεν προχώρησε με την εξεταστική. Οι Καραμανλής-Ορφανός όμως δέχτηκαν την πρόταση του Γ. Παπανδρέου για σύσταση διακομματικής επιτροπής για τη διερεύνηση της υπόθεσης, ικανοποιώντας το χρόνιο αίτημα του ΣΥΝ. Μάλιστα, στη διακομματική συμφώνησε και η Παπαρρήγα. Παράλληλα, ωθούν τη δικαστική έρευνα να προχωρά με ραγδαίους ρυθμούς και πιέζουν τους Κεντέρη και Θάνου να μιλήσουν για να διασωθούν, μία μέθοδος που έχει αρχίσει να αποδίδει. Ήδη ο Κεντέρης διέκοψε τη συνεργασία του με τον Τζέκο.
Ταυτόχρονα, ο Βενιζέλος έμεινε έξω από το συντονιστικό όργανο του ΠΑΣΟΚ που θα οργανώσει τα θέματα του επικείμενου συνεδρίου, ενώ ο άνθρωπος του Γ. Παπανδρέου, Φλωρίδης, τον κατηγόρησε ότι είχε ενεργή ανάμειξη στο σκάνδαλο με τις επιχορηγήσεις που έδινε σαν υπουργός Πολιτισμού στον Τζέκο και δήλωσε ότι σε θέματα αθλητισμού πλέον εκφράζεται μόνο από τη Δαμανάκη (!) και τον Γ. Παπανδρέου.
Το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ θα επιμείνουν στην επίθεσή τους και όσο μπορούν θα αποδυναμώσουν τη σοβινιστική τάση που τους κόβει το δρόμο για την εξουσία, όπως εκφράζεται σήμερα στα δύο μεγάλα κόμματα. Όση μπόχα και να βγαίνει από τα στελέχη αυτής της τάσης μέσα από την υπόθεση του ντόπινγκ στην οποία είναι αναμεμειγμένη δεν συγκρίνεται με την μπόχα που κουβαλάνε οι όψιμοι “εξυγιαντές” που αποτελούν και τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δημοκρατία. Αυτοί, οι μεγαλύτεροι θαυμαστές του πιο εκτεταμένου ντόπινγκ, αυτού των ανατολικών φασιστικών κρατών και των μεταλλίων της Κούβας, του Πεκίνου, και του Κρεμλίνου, μόνο “κάθαρση” δεν μπορούν να κάνουν.
Μία πραγματική κάθαρση θα πρέπει να επιβάλει και στα στελέχη αυτών των δύο κομμάτων τις ποινές που τους αναλογούν για την απόκρυψη του σκανδάλου και τη συμμετοχή τους σ’ αυτό.