Το τέλος της μάχης της Νατζάφ

Νίκη του Σιστανί και ίσως του Ιράν

Η μάχη στη Νατζάφ τελείωσε. Ο Σαντρ διασώθηκε στρατιωτικά αλλά είναι χτυπημένος πολιτικά. Γιατί διαβεβαίωνε ότι θα διατηρήσει το στρατό του και θα πολεμήσει τους Αμερικανούς μέχρι τελικής πτώσεως. Τώρα φεύγει από τη Νατζάφ. Αδειάζει το μεγάλο τέμενος του Αλί και καλεί το στρατό του να διαλυθεί αν και χωρίς να καταθέσει τα όπλα, και ανακοινώνει ότι θα μετατρέψει το κίνημά του σε πολιτικό κόμμα.
Η κυβέρνηση Αλλάουι φαίνεται κάπως σε καλύτερη θέση γιατί έδιωξε τον Σαντρ από το τέμενος χωρίς να προχωρήσει σε μάχη και να εκτεθεί στους σιίτες. Όμως δεν πέτυχε την συντριβή του Σαντρ, ο οποίος δεν τηρεί ποτέ το λόγο του και έχει τη δύναμη, αφού έχει τα όπλα και άθικτο το στρατό του να ξαναεπιστρέψει με βία. Όταν μιλάμε για κυβέρνηση Αλλάουι δεν μιλάμε για τον Αλλάουι τον ίδιο που εκφράζει την ρωσόφιλη και ιρανόφιλη τάση μέσα σε αυτήν και σαν τέτοιος βγαίνει ενισχυμένος από την έκβαση της υπόθεσης.
Οι αμερικανοί είναι αυτοί που έχουν υποστεί την καθαρή ήττα γιατί ο στόχος τους ήταν να τελειώνουν με τον Σαντρ που τον είχαν στριμώξει στο τέμενος και ο οποίος κάθε φορά υπόσχεται ότι θα σταματήσει τον πόλεμοκαι μετά ξαναρχίζει. Αλλά δεν τους άφησε ο Αλλάουι σε συνεργασία με τον Σιστανί. Επί πλέον δεσμεύτηκαν να αποχωρήσουν από τη Νατζάφ αφήνοντας τον έλεγχο της πόλης στην αστυνομία του Ιράκ, ούτε καν στον φιλικό τους σε αυτή τη φάση ιρακινό στρατό. Από αυτό το επεισόδιο και πέρα οι αμερικανοί φαίνονται για πρώτη φορά πολιτικά περιθωριοποιημένοι και υπό την πολιτική ηγεμονία των ιρανόφιλων.
Ο Σιστανί έχει τα πάντα δικά του γιατί είναι αυτός που εξασφάλισε το τέλος των εχθροπραξιών, που πήρε τα κλειδιά του τεμένους, που έσωσε τον Σαντρ χωρίς να έρθει σε ανοιχτή ρήξη με τις ΗΠΑ, που λειτουργεί σαν ο γενικός ειρηνοποιός και αληθινός πολιτικός ηγέτης του Ιράκ, αφού είναι αυτός που έκλεισε τη συμφωνία με κυβέρνηση και Σαντρ και που το σημαντικότερο πέταξε τους αμερικανούς έξω από τη Νατζάφ χωρίς ουσιαστικά να αφοπλίσει τον στρατό του Μαχντί.
Το μεγάλο ερώτημα πλέον είναι αν ο Σιστανί είναι πράγματι μια θετική πολιτική μορφή, όπως φαινόταν ως τα σήμερα στο βαθμό που είχε εναντιωθεί, έστω διακριτικά, στο Σαντρ, και είχε διαχωρίσει τη θέση του από τον φονταμεναταλισμό των μουλάδων του Ιράν. Όμως εδώ έπαιξε το ρόλο της σανίδας σωτηρίας του Σαντρ, κατήγγειλε τον υπουργό στρατιωτικών του Ιράκ που θεωρεί τον Σαντρ και το Ιράν κύριο εχθρό του Ιράκ, διευκόλυνε τον ρωσόφιλο Αλάουι να απομονώσει την αντιιρανική γαρμμή στην κυβέρνησή του και το χειρότερο απ όλα δέχτηκε γι αυτή τη συμφωνία και γενικά για τον πολιτικό του ρόλο τους ύμνους του Ιράν. Δεν μπορούμε ύστερα από αυτά να αποκλείσουμε ο Σιστανί να ήταν από τη αρχή το κεντρικό χαρτί του Ιράν μαζί με το ΑΣΙΕΙ και ο Σαντρ να έπαιξε τον σκληρό ριζοσπαστικό πόλο ακριβώς για να πετυχαίνονται και τα δύο: η ακραία πίεση στις ΗΠΑ και στο φιλοδυτικό κομμάτι της νέας εξουσίας από τη μια μεριά και από τη άλλη να εμφανίζεται η γραμμή του Ιράν σαν μετριοπαθής καταχτώντας ταυτόχρονα και τον ιρακινό λαό και διεθνή κοινή γνώμη. Θα περιμένουμε να δούμε πως θα ξεδιπλωθεί η στρατηγική Σιστανί και πως θα αντιδράσει σε αυτήν ο Σαντρ και ο Αλλάουι.