Το πογκρόμ των αλβανών μεταναστών σε όλη την Ελλάδα που ακολούθησε τη συντριβή της εθνικής από την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Αλβανίας, το βράδυ της 4ης Σεπτέμβρη, εγκαινιάζει μια νέα περίοδο φασισμού για τη χώρα μας. Η μέρα αυτή θα γίνει γνωστή στο μέλλον όχι τόσο σα μια σκοτεινή κηλίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας παρά ως η αρχή του τέλους για την ήδη αδύναμη πολιτική δημοκρατία στη χώρα, ως η χρονική στιγμή ενός εγκλήματος που μας εισαγάγει σ' ένα νέο στάδιο της διαδικασίας εκβαρβαρισμού ενός ολόκληρου λαού.
Πολλοί ισχυρίστηκαν ότι τα επεισόδια τα προκάλεσε μια χούφτα θερμοκέφαλων εθνικιστών που δεν εκφράζουν παρά μια ισχνή μειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Η εκτίμηση αυτή διόλου δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Γιατί ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας αισθάνθηκε ως πρόκληση τους πανηγυρισμούς των ντυμένων με τα αλβανικά χρώματα συγκατοίκων της. Σε ορισμένες πόλεις, όπως είναι η Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα, η Κέρκυρα, το Ρέθυμνο κ.ά., αρκετοί άνθρωποι βρέθηκαν σύμφωνοι με τους τραμπούκους. Στα Εξάρχεια κάποιοι πετούσαν αντικείμενα από τα μπαλκόνια μόλις άκουγαν πανηγυρισμούς (βλ. Ελευθεροτυπία, 6-9). Ο ''εθνικός'' παροξυσμός κόστισε τη ζωή σ' έναν Αλβανό και, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Φόρουμ Αλβανών Μεταναστών, προκάλεσε περίπου 300 τραυματίες εκ των οποίων 20 μαχαιρωμένους ή χτυπημένους με κατσαβίδι.
Ένα πράγμα χαρακτηρίζει το φασισμό: ότι είναι η πολιτική δικτατορία που βρίσκει συμμάχους μέσα στις μάζες. Τα πογκρόμ τα διεξάγουν συνήθως για λογαριασμό της αντίδρασης καταπιεσμένοι ενάντια σε καταπιεσμένους. Αυτά τα πογκρόμ αρχίζουν από τους πιο εύκολους στόχους της αντίδρασης, εθνικές μειονότητες, εβραίους και μετά πάνε σε όλους τους δημοκράτες και τελικά σε όλο το λαό. Στο τελικό στάδιο δεν υπάρχει κανείς για να βοηθήσει κανένα. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι οι καταπιεσμένες ελληνικές μάζες που, για λογαριασμό της αντίδρασης, ξεχύθηκαν με μανία ενάντια στους ακόμη πιο καταπιεσμένους αλβανούς μετανάστες, πραγματοποιώντας το πρώτο στάδιο αυτής της θλιβερής πορείας προς το γκρεμό.
Γι' αυτό θα πρέπει οι δημοκράτες να συσπειρωθούν και να απαιτήσουν συγκεκριμένα μέτρα, όπως είναι η τιμωρία των δραστών και των υπευθύνων του πογκρόμ. Οι δράστες πρέπει να τιμωρηθούν όχι τόσο για να μην το ξανακάνουν, αλλά για να διδαχτεί ο όχλος του Σαββάτου και πιο πολύ ο υπόλοιπος λαός τι έγκλημα είναι να κυνηγάς και να δέρνεις ανθρώπους που ζούνε και μάλιστα παράγουν στη χώρα σου μόνο και μόνο γιατί αγαπάνε μια άλλη εθνική σημαία πιο πολύ από τη δικιά σου.

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΓΚΡΟΜ
Αλλά οι ευθύνες δεν περιορίζονται σε μερικούς άγνωστους φασίστες που έτυχε να συλλάβει ο φακός της τηλεόρασης.
Βαρύνουν, κατ' αρχάς, τους ναζιστές της "Χρυσής Αυγής", οι οποίοι ως επικεφαλείς του όχλου συμμετείχαν με περισσό ζήλο στα επεισόδια. Αυτά τα καθάρματα στρατολογούν μέλη μέσα στα γήπεδα, όπου έχουν συγκροτήσει συνδέσμους φιλάθλων, εκμεταλλευόμενα το ευνοϊκό γι' αυτούς κλίμα. Αναφερόμαστε εδώ στη "Γαλάζια Στρατιά", γνωστή για τους ξυλοδαρμούς μεταναστών κατά τους πανηγυρισμούς του ευρωπαϊκού κυπέλλου. Πρόκειται για ένα ανεπτυγμένο δίκτυο που χρησιμοποιεί ως ομπρέλα τη "θύρα 7" και περιλαμβάνει τέσσερις οργανώσεις, με πιο ακραία τους λεγόμενους "κόκκινους εθνικιστές" (στο ίδιο, 9-9). Οι ναζιστές αυτοί είναι ατιμώρητοι για εκατοντάδες και χιλιάδες επιθέσεις. Κι όμως είναι νόμιμοι, οι μόνοι στην Ευρώπη. Η “Αντιναζιστική Πρωτοβουλία” έχει καλέσει όλα τα κόμματα να πάρουν θέση και όλα (μιλάμε και για τον ΣΥΝ και για το ψευτοΚΚΕ που καμώνονται τους αντιφασίστες) παίρνουν αποφασιστικά και επίμονα θέση να είναι νόμιμη η “Χρυσή Αυγή” και απλά να συλλαμβάνονται τα μέλη της όταν παρανομούν. Αυτό έκαναν τελευταία φορά μέσα στη διακομματική επιτροπή για τις ευρωεκλογές όταν αρνήθηκαν να διώξουν από το τραπέζι τους ''χρυσαυγίτες'' με τους οποίους διαπραγματεύονταν τον τηλεοπτικό χρόνο. Αλλά ποιος άνθρωπος του λαού θύμα μιας επίθεσης από μια νόμιμη δολοφονική συμμορία θα τολμήσει να την καταγγείλει και να τη φέρει στη δικαιοσύνη; Η συμμορία αυτή είναι νόμιμη για βαθιούς και ισχυρούς πολιτικούς λόγους. Είναι νόμιμη γιατί τάσσεται φανατικά στο πλευρό της Ρωσίας όπως και όλο το νέο πολιτικό καθεστώς στην Ελλάδα.
Όμως το πιο χαρακτηριστικό και ανησυχητικό δεν είναι η συμμετοχή των ναζιστών στο πογκρόμ. Είναι η συμμετοχή και μάλιστα η πρωτοπόρα συμμετοχή του κράτους σε αυτό. Είναι στην πραγματικότητα η αστυνομία, που έδωσε την επίσημη έγκριση για τη διεξαγωγή του πογκρόμ παραδίδοντας έτσι επίσημα την εξουσία της άσκησης βίας στους ναζιστές της ''Χρυσής Αυγής". Αυτό το έκανε όταν επιτέθηκε με γκλομπ και απομάκρυνε τους Αλβανούς από την Ομόνοια, αφήνοντας εκεί τους λίγες δεκάδες φασίστες που, με επικεφαλής τους ναζιστές, βγήκαν για να τιμωρήσουν τους ''εθνικά κατώτερους'' Αλβανούς για την “αναίδειά τους”. Από την Ομόνοια δηλαδή η αστυνομία έκανε το εξής κήρυγμα σε όλη τη Ελλάδα: “Οι Αλβανοί δεν έχουν δικαίωμα να πανηγυρίζουν για τη νίκη της ομάδας τους και αυτοί που τους κυνηγάνε δε συλλαμβάνονται”. Αν αυτό δεν ισοδυναμεί με το σύνθημα: “δείρτε τους ελεύθερα, όπου μπορείτε” με τι ισοδυναμεί; Άλλωστε αυτό αποδείχτηκε από το ότι σε καμιά πόλη και σε καμιά γειτονιά η αστυνομία δε συνέλαβε τραμπούκους, με εξαίρεση το φόνο στη Ζάκυνθο, όπου δε θα μπορούσε να μην επέμβει.
Αλλά η αστυνομία δεν έδρασε μόνη της. Έδρασε προφανώς με πολιτική εντολή της κυβέρνησης. Και όχι μόνο της κυβέρνησης. Από ότι φαίνεται το πογκρόμ το καλύπτει καλύπτει και η Δικαιοσύνη γιατί μέχρι τώρα δεν έχει διαταχθεί εισαγγελική έρευνα. Και όχι μόνο η Δικαιοσύνη. Αν προσέξει κανείς θα δει ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης ενώ έβαλαν στα επιπόλαια κάποιο ζήτημα αστυνομίας, δεν έβαλαν όμως ζήτημα κυβέρνησης. Δηλαδή πήγαν, κι αυτό στην αρχή, να χτυπήσουν έναν υπουργό που δεν τους κάνει, τον μητσοτακικό Βουλγαράκη της Δημόσιας Τάξης, αλλά δε θέλησαν να ενοχλήσουν τη ΝΔ, ιδιαίτερα τον Καραμανλή που έχει άριστες σχέσεις με το ψευτοΚΚΕ και το ΣΥΝ αλλά και με τον “ευπρεπή” Γ. Παπανδρέου. Ή φώναξαν μόνο ενάντια στον πραγματικά άθλιο φασίστα Ψωμιάδη, κι αυτό όχι για την προκλητική κίνησή του να απαιτήσει συγγνώμη από τα ''μιάσματα'', όπως ο ίδιος χαρακτήρισε τα θύματα της επίθεσης, αλλά γιατί ο άγαρμπος σοβινισμός αυτού του φασίστα κινδύνεψε, εν όψει της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης με τους Τούρκους, να υποσκάψει το ''φιλικό'' κλίμα που καλλιεργεί το καθεστώς με τον ισλαμιστή Ερντογάν.
Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Σημαίνει ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύ. Αν ζούσαμε σε μια δημοκρατική χώρα μετά από τόσους τραυματίες η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση θα καλούσαν το λαό σε διαδήλωση κατά των τραμπουκισμών και θα κατέβαζαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο δρόμο. Όλα τα κανάλια θα μιλούσαν μόνο γι αυτό. Τώρα τα κόμματα και η κυβέρνηση περιορίστηκαν σε λακωνικές δηλώσεις, και το ζήτημα θάφτηκε γρήγορα ενώ οι μόνες διαδηλώσεις που έγιναν, πλαισιωμένες από δυνάμεις απομονωμένες από το λαό και ανυπόληπτες, καθοδηγήθηκαν από το ΣΥΝ και το φιλο17Νοεμβρίτικο απόσπασμά του, το Δίκτυο, ίσα-ίσα για να προβοκαριστούν, να καθησυχαστούν και να μη γίνουν πιο ριζοσπαστικά τα θύματα του πογκρόμ. Στην πιο μαζική απ' αυτές, τη συγκέντρωση της Αθήνας (9-9), από τα 3.000 άτομα που συμμετείχαν οι Αλβανοί δε θα πρέπει να ξεπερνούσαν τους εβδομήντα. Αυτοί όχι μόνο υποχρεώθηκαν να βαδίσουν στην κεφαλή της πορείας χέρι-χέρι με το "Δίκτυο", αλλά είδαν τον αγώνα τους να εξευτελίζεται και να απομονώνεται από την πλατειά μάζα του ελληνικού λαού όταν οι προβοκατόρικες μολότοφ του σπαζοτζαμάκικου αναρχοφασισμού ανέλαβαν να σημαδέψουν τη λήξη της. Ακόμα και τα δίκαια συνθήματα των αλβανών διαδηλωτών "θέλουμε το δίκιο μας" και "κάτω ο ρατσισμός" πνίγηκαν μέσα σ' ένα συρφετό από υποκριτικά συνθήματα του στυλ: "έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι" ή άσχετες με την περίσταση κραυγές περί εργατικών ατυχημάτων και λιτότητας, ενώ δεν τέθηκε καθόλου ζήτημα συνταγματικής απαγόρευσης της ''Χρυσής Αυγής''. Εκτιμώντας ότι μια τέτοια πορεία όχι μόνο δε συμβάλει στην καταπολέμηση του ρατσισμού στη χώρα μας αλλά αντίθετα εγκλωβίζει τους δημοκράτες στα στεγανά του σοσιαλφασισμού κι απομονώνει περισσότερο τους μετανάστες από την υπόλοιπη κοινωνία, η ΟΑΚΚΕ δε συμμετείχε στη διαδήλωση αλλά μοίρασε προκήρυξη πάνω στο κείμενο της οποίας βασίστηκε το άρθρο αυτό.

Η ΨΕΥΤΟ-ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΟΥ ΠΟΓΚΡΟΜ
Το πρόβλημα λοιπόν εδώ είναι πρόβλημα πολιτικού καθεστώτος. Αυτό είναι που έχει διαφθείρει τις μάζες στο σύνολό του. Δεκαετίες σοβινιστικής προπαγάνδας με το ένδυμα του “αντιιμπεριαλισμού”, δεκαετίες σοβινιστικού αντιτουρκισμού, αντισημιτισμός με το καινούργιο ρούχο του που λέγεται αντισιωνισμός, συμμαχία με τους σέρβους σφαγείς, κυριαρχία στην εκκλησία της πιο φασιστικής φιλορώσικης τάσης της “ορθοδοξίας”. Όλα αυτά τα ιδεολογικά ''αναβολικά'' διαμορφώνουν ένα λαό ικανό στην πρώτη ευκαιρία να ξεχυθεί και να ξεσκίσει οποιονδήποτε του υποδείξουν τα αφεντικά του.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά χύνεται ένα άλλο καθημερινό δηλητήριο μέσα από τη διάσπαση και διάλυση των συνδικάτων. Το χειρότερο δηλητήριο είναι ότι τα αφεντικά χρησιμοποίησαν τους μετανάστες για να σπάσουν τα μεροκάματα και τα συνδικάτα, που συνήθως ελέγχονται απ' τα ψευτο-αριστερά κόμματα, διευκόλυναν και κάλυψαν αυτό το έγκλημα φωνάζοντας υποκριτικά: “έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι”. Αυτό συνεχίζεται να γίνεται και με νέες διαρκώς φουρνιές μεταναστών για να σπάνε και τα μεροκάματα των παλιών. Παντού ποδοπατιούνται οι συλλογικές συμβάσεις αντί τα συνδικάτα να ασχολούνται με ένα πράγμα και να τηρούν την μόνη αρχή που μπορεί να δώσει διέξοδο ενότητας: “όχι στο σπάσιμο του μεροκάματου σε κάθε κλάδο, ίσο μεροκάματο για ίση δουλειά”. Μόνο αν ενωθούν για κοινό μεροκάματο έλληνες και μετανάστες θα έχουμε ενιαία συνδικάτα και μόνο αν έχουμε ενιαία συνδικάτα θα έχουμε μια πρώτη εθνοτική ενότητα μέσα στην εργατική τάξη. Και μόνο τότε θα μπορούμε να επιβάλουμε τον μοναδικό όρο της αληθινής πολιτικής ενότητας της τάξης: τα πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες. Χωρίς το πρώτο δικαίωμα από αυτά, το δικαίωμα της μόνιμης παραμονής στη χώρα, οι μετανάστες θα είναι στα νύχια του τελευταίου θρασύδειλου υποκείμενου της “Χρυσής Αυγής” και του τελευταίου σαδιστή αστυνομικού και γραφειοκράτη.
Τέλος δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει ότι δεν θα υπάρξει φιλία ανάμεσα σε έλληνες και μετανάστες αν δεν γίνει κατανοητό σε αυτόν εδώ το λαό ότι η αληθινή αιτία για την πτώση του μεροκάματου και την ανεργία, δηλαδή η βαθύτερη αιτία για την άνοδο του ανταγωνισμού ανάμεσα σε ντόπιους και ξένους εργάτες είναι το οικονομικό και ειδικά το βιομηχανικό σαμποτάζ. Στη συντριβή των αναπτυγμένων παραγωγικών δυνάμεων επιδίδεται η κορυφή του πολιτικού καθεστώτος τις τελευταίες δεκαετίες, ειδικά η λεγόμενη αριστερά, για να κόψει τους πολιτικούς δεσμούς της χώρας με την ΕΕ και να τη δέσει με το γεωπολιτικό χώρο της νεοτσαρικής Ρωσίας. Έτσι προκύπτει η νέα ανατολικού τύπου κρατικοδίαιτη ολιγαρχία τύπου Κόκκαλη, Μπόμπολα, Μυτιληναίου κλπ. Έτσι προκύπτει και η νέα πάλι ανατολικού τύπου απέραντη και διεφθαρμένη γραφειοκρατία που χρησιμεύει για να σταθεροποιεί μέσα στο κράτος το νέο ρωσόφιλο καθεστώς. Αυτές είναι οι βαθύτερες αιτίες για την καταστροφή και της επιστήμης και της τεχνολογίας και κάθε αληθινού σύγχρονου πολιτισμού στην Ελλάδα.
Με τη σειρά τους όλες αυτές οι καταστροφές στο μεροκάματο, στις επιδόσεις, στις γενικές κοινωνικές κατακτήσεις, όλη αυτή η πραγματική καταβύθιση της χώρας είναι που διαλύουν κάθε αυτοεκτίμηση στα μέλη της κοινωνίας και σε όλο το λαό. Αυτή η χαμένη αυτοεκτίμηση, αυτό το κόμπλεξ αναζητεί την επιβεβαίωση του σε έναν φανταστικό κόσμο, που είναι ο κόσμος ενός τάχα αιώνιου, άτρωτου, και ανώτερου έθνους, του ελληνικού. Αυτό το φανταστικό έθνος ενοποιεί και δίνει κοινωνική ασφάλεια και ηθική αξία σε όλες τις τάξεις και σε όλα τα μέλη κάθε τάξης. Για να πιει λίγο από αυτό το φανταστικό μεγαλείο ο πραγματικός καταπτοημένος νεοέλληνας, ιδιαίτερα ο μικροαστός, αναζητεί την πρωτιά στο τελευταίο αγώνισμα, στο τελευταίο τραγουδάκι, στο τελευταίο κομπλιμέντο του τελευταίου τουρίστα. Όποιος τον προσγειώσει και μάλιστα τόσο άσχημα όσο ο περιφρονημένος αλβανός κινδυνεύει με θάνατο. Όποιος δημαγωγός τον κολακεύσει εθνικά τον καταγοητεύει. Για να χτυπηθεί αυτή η βαθιά εσωτερική κοινωνική λειτουργία της παρακμής και του εκφασισμού δεν φτάνουν τα λόγια παρηγοριάς, ούτε η καταγγελία των εθνικών μύθων. Χρειάζεται να τσακιστούν στην πράξη οι σαμποταριστές, οι διαφθορείς και οι ανοιχτοί και κρυφοί φασίστες για να βγει η υλική και η ηθική ζωή της χώρας από το βούρκο και να σηκώσουν πραγματικά κεφάλι οι άνθρωποι, ιδιαίτερα οι πιο καταπιεσμένοι.
Η βάση για να γίνει αυτό είναι να μπει μπροστά η τάξη που λιγότερο πάσχει από όλα αυτά τα κόμπλεξ. Και αυτή είναι η εργατική με επικεφαλής της τη βιομηχανική εργατική τάξη. Δίχως την ταξική ενότητα ελλήνων και μεταναστών στο εργοστάσιο και το εργοτάξιο με τους όρους που περιγράψαμε σωτηρία δεν υπάρχει. Ούτε για το μεροκάματο, ούτε για την πολιτική δημοκρατία. Αντίθετα αν υπάρξει αυτή η ενότητα δεν θα υπάρχει “Χρυσή Αυγή”, ούτε αστυνομία στο πλευρό της, ούτε κυβέρνηση και αντιπολίτευση που στηρίζουν τα πογκρόμ, ούτε το κάθε κόμμα θα μπορεί να κοροϊδεύει τους μετανάστες με τον τρόπο του. Μπορούμε να τους ξεσκεπάσουμε και να τους συντρίψουμε όλους αυτούς αρκεί οι πραγματικοί δημοκράτες και οι πραγματικοί αριστεροί, ντόπιοι και μετανάστες να ενωθούμε σε πραγματική βάση. Ο ελληνικός λαός είναι ακόμα στη μεγάλη του πλειοψηφία δημοκράτης. Υπάρχει χρόνος.