ΑΠΟΝΟΜΗ ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ: ΔΕΙΓΜΑ ΗΘΙΚΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ
ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

Το βραβείο Νόμπελ ειρήνης είναι ένας θεσμός διεθνούς κύρους που, όμως, όπως όλοι οι σύγχρονοι αστικοί θεσμοί, αντανακλά τη γενική πορεία παρακμής της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της παρακμής αποτελεί η βράβευση εκπροσώπων αυτής της τάξης, συχνά αμφιλεγόμενων προσωπικοτήτων με ελάχιστη συνειδητή προσφορά στην υπόθεση της προόδου και της μελλοντικής παγκόσμιας ειρήνης.
Ιδίως την τελευταία δεκαπενταετία, με την υιοθέτηση από το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό της τακτικής του εισοδισμού, το βραβείο παίρνουν πολλές φορές οι χειρότεροι εχθροί της ειρήνης στον πλανήτη, οι εκπρόσωποι αυτού του πιο επιθετικού από όλους τους ιμπεριαλισμούς. Πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα όπως είναι ο Γκορμπατσόφ, που θεμελίωσε το σχέδιο για την εξαπάτηση των δυτικών, ο Μαντέλα, υπεύθυνος για την άνοδο του νοτιοφρικάνικου υποιμπεριαλισμού, αλλά και του μαύρου ρατσισμού στην Αφρική, ή ο ρωσόδουλος Ανάν, ο προωθητής της ΟΗΕδικης "ειρήνης", μιας μεσοβέζικης κατάστασης που στρέφεται γενικά ενάντια στον τρίτο κόσμο που όμως στα κοντόφθαλμα μάτια των δυτικών αστών δείχνει αρκετά συμφέρουσα.
Έτσι, η φετινή απονομή του βραβείου δε μας προξένησε καμία έκπληξη. Το Νόμπελ δόθηκε στην κενυάτισσα ακτιβίστρια Ουανγκάρι Μαατά που εμφανίζεται σαν οικολόγος. Μ' αυτό τον τρόπο η επιτροπή σοφών του Όσλο θέλησε να τιμήσει τον "αγώνα της για την προώθηση μιας βιώσιμης οικονομικής, πολιτιστικής, και κοινωνικής ανάπτυξης πάνω στο οικολογικό πλάνο στην Κένυα και την Αφρική''. Τώρα, τι σχέση μπορεί να έχει η οικολογία με την ειρήνη, αυτό αναλαμβάνει να μας εξηγήσει η ίδια η επιτροπή λέγοντας ότι "η ειρήνη πάνω στη Γη εξαρτάται από την ικανότητά μας να προστατεύσουμε το ζωντανό περιβάλλον μας"!!! (Μοντ, 10-10). Αρχίστε λοιπόν να φυτεύετε δέντρα και οι πόλεμοι θα εξαλειφθούν! Φυσικά η απονομή του Νόμπελ ειρήνης χαιρετίστηκε από την οικολογική οργάνωση Γκρίνπις και δε θα πρέπει να είναι άσχετη με την πρόσφατη απόφαση της Ρωσίας να παραπέμψει το πρωτόκολλο του Κιότο προς έγκριση στη Δούμα, διαμορφώνοντας έτσι ένα πελώριο αντιαμερικάνικο μέτωπο.
Αλλά ας δούμε ποια είναι η Μαατάι και τι συγκεκριμένα έχει προσφέρει στην Ανθρωπότητα. Η γυναίκα αυτή προέρχεται από τη φυλή Κικούγιου της Κένυας. Στα τέλη της δεκαετίας του '50, με την αρωγή καθολικών μοναχών, πηγαίνει στις ΗΠΑ για να σπουδάσει βιολογία. Επιστρέφει μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας και γρήγορα εντάσσεται στην ελίτ της κενυατικής κοινωνίας. Στη συνέχεια αποφασίζει να ασχοληθεί με την οικολογία και το φεμινισμό επειδή, όπως η ίδια ομολογεί, "δεν είχε τίποτα άλλο σοβαρό να κάνει". Ιδρύει το "Κίνημα της Πράσινης Ζώνης", μία εταιρεία που απασχολεί δεκάδες χιλιάδες γυναίκες κάνοντας εκτεταμένη δεντροφύτευση. Μ' αυτό τον τρόπο η Μαατάι προσπάθησε να υπονομεύσει την αγροτική παραγωγική βάση της χώρας ερχόμενη σε αντίθεση με τις διαθέσεις των κενυατών αγροτών που ήθελαν πάνω απ' όλα ένα κομμάτι γης για να καλλιεργούν. Μοιραία ήρθε σε σύγκρουση με το γραφειοκρατικό καθεστώς που προωθούσε τη διανομή της γης και όταν εκείνο εκσυγχρονίστηκε η ίδια έβαλε πλώρη για τη διακυβέρνηση της Κένυα. Αναγορεύτηκε υπερασπίστρια των συμφερόντων της φυλής της και επιτέθηκε με ρατσιστικό τρόπο στους ασιατικής καταγωγής πολίτες της χώρας, προτείνοντας την απέλασή τους. Συνέχισε την οικολογική της εκστρατεία χρησιμοποιώντας ένα στρατό επιβολής του "οικολογικού νόμου" και σήμερα κατέχει τη θέση του υφυπουργού περιβάλλοντος. Η διάσωση της "πολιτιστικής κληρονομιάς" της φυλής της αποτελεί την κινητήριο δύναμη αυτής της εκστρατείας καθώς, όπως η ίδια εξηγεί, "μέσα στα δάση οι Κικούγιου βασίζουν την πνευματικότητά τους". Τελευταία, η Μαατάι εκφράζει ακόμα πιο αντιδραστικές απόψεις τασσόμενη κατά οποιασδήποτε ανθρώπινης παρέμβασης στη φύση, ακόμη και για το σκοπό της ενίσχυσης της βιοποικιλότητας.
Ώστε λοιπόν το στενό φυλετικό πνεύμα και ο ανοιχτός ρατσισμός, η παρεμπόδιση της οικονομικής ανάπτυξης και της οικονομικής αυτοτέλειας μιας χώρας στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος και η υπεράσπιση μιας “πολιτιστικής κληρονομιάς” που δεν διακρίνει ανάμεσα σε αντιδραστικές και προοδευτικές παραδόσεις και συνήθως σημαίνει υπεράσπιση των πρώτων, αναγορεύονται σε πρόοδο και βραβεύονται από την αστική τάξη. Απ' αυτό και μόνο μπορεί κανείς να καταλάβει το μέγεθος της ηθικής και πολιτικής παρακμής της τελευταίας.