Σε νέα φάση μπήκε η πολιτική ζωή της χώρας μετά τη δολοφονική επίθεση κατά του δημοσιογράφου Συρίγου. Μετά τις αιματηρές επιθέσεις της τρομοκρατικής συμμορίας της "17Ν", αυτή τη φορά η βία αλλάζει επίπεδο. Ο στόχος πια δεν είναι κάποιος αστός της οικονομικής ή πολιτικής ζωής, κάποιος εκπρόσωπος κρατικής εξουσίας, αλλά ένας δημοσιογράφος. Πρόκειται για μία επίθεση που χτυπάει στην καρδιά της αστικής δημοκρατίας.
Θα περίμενε κανείς ένα τέτοιο γεγονός να βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας για πολύ καιρό. Να υπάρξουν καταγγελίες, αρθρογραφία στις εφημερίδες, ρεπορτάζ στα δελτία ειδήσεων, αναλύσεις, τοποθετήσεις πολιτικών στελεχών, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας διαδηλώσεις κι συγκεντρώσεις, τουλάχιστον στο δημοσιογραφικό χώρο. Θα περίμενε κανείς να μην κοπάσει ο θόρυβος αν δεν χτυπηθούν οι πιο πιθανοί ηθικοί αυτουργοί και αν δεν εντοπισθούν τουλάχιστον οι πολιτικές αιτίες αυτής της βίας ώστε να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξει ένα δεύτερο τέτοιο χτύπημα. Αλλά δεν έγινε έτσι. Το πολιτικό καθεστώς μετά από μια γενική κατάπληξη και συζήτηση τριών-τεσσάρων ημερών έπνιξε αυτή την υπόθεση μέσα στη σιωπή.

ΤΑ ΤΡΙΑ ΜΕΤΩΠΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΓΟΥ

Η επίθεση ενάντια στον Συρίγο έγινε στις 18/10, Κυριακή βράδυ στην Καλλιθέα μόλις βγήκε από το κτίριο του "SuperSport Fm" μετά το τέλος της εκπομπής του. Εκεί τον πέτυχαν δύο κουκουλοφόροι που τον χτύπησαν με σιδηρολοστό και μαχαίρι. Η εκτίμηση του ιατροδικαστή ήταν ότι οι δράστες ήθελαν να τον δολοφονήσουν, αλλά από καθαρή τύχη επιβίωσε.
Ο ίδιος ο Συρίγος, μόλις μπόρεσε να κάνει τις πρώτες δηλώσεις, είπε πως το χτύπημα έχει σχέση με ένα από τα τρία μέτωπα τα οποία είχε ανοιχτά την τελευταία περίοδο. Το ένα αφορούσε τον Κόκκαλη τον οποίο είχε καταγγείλει με εκτεταμένη αρθρογραφία στην Ελευθεροτυπία ότι πήρε χαριστικά από το κράτος το στάδιο Καραϊσκάκη για πενήντα χρόνια, το δεύτερο το κύκλωμα του ντόπινγκ του στίβου το οποίο έχει επιχειρήσει να ξεσκεπάσει, και το τρίτο αφορούσε την οικογένεια Αγγελόπουλου την οποία είχε κατηγορήσει ότι στα πλαίσια της διοργάνωσης των Ολυμπιακών έδινε χαριστικές αναθέσεις στην εταιρεία Octagon στην οποία είχε συμφέροντα. Αρνήθηκε να πει ποιος κατά τη γνώμη του είναι ο πιο ύποπτος από τους τρεις.
Ο Συρίγος καταγγέλοντας τρία σκάνδαλα ήρθε σε σχεδόν ταυτόχρονη σύγκρουση με τριών λογιών κομμάτια του κεφάλαιου: με την δυτικόφιλη μεγαλοαστική τάξη (Αγγελοπούλος-Όκταγκον), με τους κρατικιστές- εθνικιστές που διαχειρίζονται τη “βιομηχανία” των μεταλλίων (ντόπα), και με το ρωσόφιλο κρατικοφασιστικό κεφάλαιο (Κόκκαλης). Όλα όμως τα πολιτικά στοιχεία για τη δολοφονική απόπειρα δείχνουν ότι οι αιτίες της συνδέονται με τη μόνη οργανωμένη βία στο χώρο του αθλητισμού, την ποδοσφαιρική, που στο κέντρο της βρίσκονται εδώ και χρόνια η φρασεολογία και οι πρακτικές του κρατικοολιγάρχη Σ. Κόκκαλη (δες ανακοίνωση της ΟΑΚΚΕ που δημοσιεύεται εδώ).
Εξετάζοντας τα τρία μέτωπα που είχε ανοιχτά ο Συρίγος με την αρθρογραφία του διαπιστώνει κανείς τα εξής: Οι Αγγελόπουλοι, και οι εθνικιστές του στίβου είναι ήδη αντικείμενο μιας σειράς δικαστικών ερευνών και διώξεων και οι πολιτικές καταγγελίες και οι καταγγελίες εναντίον τους για τα συγκεκριμένα σκάνδαλα στον τύπο, ιδιαίτερα στην τηλεόραση αφθονούν. Μάλιστα τη χρονική στιγμή που ξέσπασε η επίθεση, όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Συρίγος είχε καταθέσει τα πιο συντριπτικά στοιχεία στη δικαστική ανάκριση για Θάνου-Κεντέρη ενώ η οικογένεια Αγγελόπουλου τον είχε ήδη σύρει στα δικαστήρια με αγωγές, κάτι που λογικά δεν θα έκανε αν σκόπευε να αποπειραθεί να τον δολοφονήσει. Επίσης οι πρωταγωνιστές των δύο αυτών σκανδάλων είχαν δεχτεί μία μεγάλη επίθεση με πολλές καταγγελίες από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου και από όλα τα ΜΜΕ. Πολιτικά και οι δύο χώροι είχαν χτυπηθεί πολιτικά. Αυτό κράτησε καθ όλη τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Τζέκου-Κεντέρη-Θάνου και μετά τους Ολυμπιακούς όταν ήρθε η ώρα του απολογισμού για την Αγγελοπούλου. Δηλαδή, δεν θα ήταν τόσο κρίσιμο για τους δύο αυτούς πολιτικούς χώρους να σωπάσουν τον Συρίγο.
Αντίθετα για το κραυγαλέο σκάνδαλο του στάδιου Καραϊσκάκη με πρωταγωνιστή τον Κόκκαλη, όχι μόνο δεν υπάρχει δικαστική έρευνα, όχι μόνο δεν υπάρχει το μεγάλο πολιτικό χτύπημα από τα ΜΜΕ αλλά υπάρχει μια απόφαση της Βουλής, με την ψήφο ή με τη σιωπή όλων των κομμάτων με την οποία παραδόθηκε δωρεάν ο χώρος του σταδίου και σε τελική ανάλυση και το ίδιο το στάδιο στον αγαπημένο ολιγάρχη του καθεστώτος. Επιπλέον αυτός ο τελευταίος είναι ο μόνος από τους τρεις πολιτικά υπόπτους που είναι προσωπικά επικεφαλής ενός ανοικτού και μαζικού μηχανισμού βίας με ποδοσφαιρικό ένδυμα ενώ κατηγορείται για μια σειρά εγκληματικές πράξεις (ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, κατασκοπεία). Οι άλλοι δύο πολιτικά ύποπτοι όχι μόνο δεν διαθέτουν δικούς τους μηχανισμούς βίας, αλλά είτε οι ίδιοι, (οικογένεια Αγγελόπουλου), είτε το κομμάτι της αστικής τάξης στο οποίο ανήκουν (δυτικόφιλοι αστοί και εθνικιστές-κρατικιστές) έχουν γίνει αντικείμενο δολοφονικής βίας από την παρακρατική 17Ν και τις μεταμορφώσεις της.
Το τρίτο και πιο βασικό σημείο είναι ότι ο μηχανισμός βίας του κεφάλαιου Κόκκαλη έχει ισχυρή πολιτική και κρατική κάλυψη. Αυτός είναι ο λόγος που η τραμπούκικη φρασεολογία του ίδιου του Κόκκαλη και η βία ενός σκληρού πυρήνα ανθρώπων του που κρύβονται πίσω από το όνομα του Ολυμπιακού, μένουν ατιμώρητοι για πολλά χρόνια αν και βρίσκονται στο κέντρο της πανελλαδικής ποδοσφαιρικής βίας.
Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα πως ο Κόκκαλης είναι ο μόνος από τους τρεις υπόπτους που δεν βρήκε ούτε μια λέξη συμπάθειας για τον Συρίγο, ακριβώς για να δώσει το στίγμα στο στρατό των οπαδών του ότι αυτός είναι ένας άνθρωπος που πρέπει να μισούν, που "του αξίζει και ο θάνατος" για την αντι-ολυμπιακή δράση του.
Το σχετικό σχόλιο της Ελευθεροτυπίας αναφέρει (24/10): <<Μιλώντας περί “τριών ανοιχτών μετώπων”, ανακεφαλαιώνουμε: Ο Χρήστος Τζέκος το βρήκε εύκολα το τηλέφωνο της “Ε” και πήρε για να ευχηθεί “περαστικά” στο Φίλιππο Συρίγο. Ο Κώστας Κεντέρης με την Κατερίνα Θάνου (αλλά και ο Πύρρος Δήμας) το ίδιο. Το ζεύγος Θεόδωρου και Γιάννας Αγγελοπούλου έστειλε θερμή προσωπική επιστολή. Η ΠΑΕ Ολυμπιακός, πάλι, σιωπά (μαζί και η ΚΑΕ, μαζί και τα επίσημα ή ανεπίσημα όργανά της)>>.
Τον Κόκκαλη φωτογράφισε και ο Φυντανίδης τις πρώτες μόλις ώρες μετά το χτύπημα, όταν εντόπισε τους δράστες στο χώρο του ποδοσφαίρου και στους ιδιωτικούς στρατούς των ομάδων.

TO ΝΕΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ ΤΗ ΒΙΑ

Ειδικότερα όμως ένα τέτοιο χτύπημα δεν μπορεί παρά να συνδέεται με την έντονη πολιτική σύγκρουση που έχει ξεσπάσει τελευταία μέσα στη ΝΔ ανάμεσα στο τμήμα της εκείνο που θέλει να συγκρουστεί με τον κρατικοφασισμό στην οικονομία και στο κράτος, τμήμα που έχει ως τώρα εκφραστές τους Κεφαλογιάννη, Μεϊμαράκη, Ρουσσόπουλο και στο τμήμα που καθοδηγεί πιο στενά ο Καραμανλής, την καραμανλική τάση που βάζει φραγμούς σε αυτή την κίνηση μιλώντας για “συναίνεση”, για την ανάγκη ενότητας στην “κρίσιμη προεδρική εκλογή του Μάρτη”, και τελικά για "θεσμικές εγγυήσεις" ενάντια στη διαπλοκή και όχι για “ονοματολογία” , δηλαδή ενάντια στην καταγγελία των συγκεκριμένων ολιγαρχών. Σε αυτή τη σύγκρουση το καθεστώς έχει υποστηρίξει τη νέα κρατική ολιγαρχία που συνδέεται με τους ανατολικούς φασισμούς όπως οι Κόκκαλης και Μπόμπολας με τη θεωρία ότι η επίθεση εναντίον τους γίνεται από τους εκφραστές μέσα στη ΝΔ των αντίθετων επιχειρηματικών συμφερόντων (Βαρδινογιάννη, Λάτση κλπ), για τη λεγόμενη αναδιανομή της πίτας, οπότε δεν εξυπηρετείται τάχα η διαφάνεια για την οποία πρέπει να υπάρχουν "θεσμικές εγγυήσεις" και όχι να γίνονται επιθέσεις σε πρόσωπα κλπ. (δες σχετικό άρθρο για την υπόθεση Μπόμπολα - ΕΣΡ). Στα πλαίσια αυτής της αντιπαράθεσης, ο Ορφανός, υφυπουργός αθλητισμού παρατάχθηκε με το προοδευτικό μέτωπο της ΝΔ και ξεκίνησε τους τελευταίους μήνες μία προσπάθεια αντίστασης στον Κόκκαλη στο ποδόσφαιρο (εκλογές ΕΠΟ), ενώ αρνείται επίμονα να δώσει τον ΑΕΚ στο αγαπημένο παιδί των Λαλιώτη-Γ. Παπανδρέου, Ντέμη Νικολαίδη στο πλευρό του οποίου τάχθηκε μαχητικά ο Κόκκαλης.
Ο Ορφανός έχει απέναντί του τον Καραμανλή που τον υπονομεύει με όποιον τρόπο μπορεί στηρίζοντας τον Κόκκαλη. Στις εκλογές της ΕΠΟ, ο Ορφανός υποστήριξε τον Βίκτωρα Μητρόπουλο, αλλά προφανώς κατ' εντολή του Καραμανλή τα περισσότερα στελέχη της ΝΔ μπήκαν υποψήφιοι στο ψηφοδέλτιο Γκαγκάτση. Ο Καραμανλής κρύφτηκε πίσω από τον Μεϊμαράκη που δέχτηκε όλη την επίθεση για τη στήριξη του Γκαγκάτση, ενώ αυτή δεν ήταν δική του πολιτική επιλογή, αλλά εντολή του ίδιου του Καραμανλή. Μάλιστα, ο ίδιος ο Μεϊμαράκης είχε υπερασπίσει τον Κεφαλογιάννη για τις δηλώσεις του ενάντια σε Κόκκαλη-Μπόμπολα. Επίσης, ο προοριζόμενος για υποψήφιος της ΝΔ για την προεδρία της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής Ισίδωρος Κούβελος, σύζυγος της Μπακογιάννη δεν κατάφερε καν να εκλεγεί πρόεδρος της Ομοσπονδίας του επειδή η επίσημη ΝΔ δεν τον στήριξε. Τώρα μοναδικός υποψήφιος είναι ο Γκαγκάτσης!
Σύσσωμο το καθεστώς εμφανίστηκε να χτυπάει το νομοσχέδιο Ορφανού που θα άλλαζε το εκλογικό σύστημα στις διοικήσεις της ΕΟΕ (Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής) και της ΕΠΟ για να προστατέψει τον Κόκκαλη, αφού το νέο εκλογικό σύστημα θα δημιουργούσε αρνητικούς συσχετισμούς για τον Γκαγκάτση.
Από την άλλη, ο Ορφανός παρ' όλο που δέχεται ισχυρές πιέσεις από τον Καραμανλή, από τον Κόκκαλη, και από τον ίδιο τον ΣΥΝ (ο Κουβέλης κατάθεσε ερώτηση στη Βουλή) για να χαριστούν τα χρέη της ΑΕΚ ώστε να την πάρει ο Νικολαίδης, αρνείται να ικανοποιήσει αυτό το αίτημα.
Ταυτόχρονα ο Ορφανός συνεχίζει το δεύτερο μέτωπο με το καθεστώς της ντόπας ήδη από τους Ολυμπιακούς. Πρόκειται για την επίθεση ενάντια στους κρατικιστές - εθνικιστές του ΠΑΣΟΚ που ελέγχουν τον αθλητισμό. Θα θυμούνται οι αναγνώστες μας ότι την επίθεση ενάντια τους με πρόσχημα την πάλη ενάντια στη ντόπα, την είχε εξαπολύσει σύσσωμο το καθεστώς, ΣΥΝ, ψευτοΚΚΕ, Κ. Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου. Αυτό στα πλαίσια της προσπάθειας του Γ. Παπανδρέου να εκκαθαρίσει το ΠΑΣΟΚ από τους οπαδούς της αυτοδυναμίας ώστε να μπει μέσα του ο ΣΥΝ και να πάρει την εξουσία. Μάλιστα, ο ΣΥΝ είχε προτείνει εξεταστική επιτροπή, πρόταση που στήριξε ο Γ. Παπανδρέου αλλά απόρριψε η ΝΔ λόγω των αντιδράσεων που είχε από στελέχη της εμπλεκόμενα στην υπόθεση της ντόπας, όπως ο Πολύδωρας. Τελικά, συμφώνησαν όλοι να συσταθεί μία διακομματική επιτροπή χωρίς κανείς όμως να δείξει ιδιαίτερη σπουδή από τότε. Επίσης, στις εκλογές των Ομοσπονδιών που έγιναν πρόσφατα όλο το ΠΑΣΟΚ διατηρήθηκε σύσσωμο στη θέση του. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Ορφανός βρέθηκε με πολλούς εχθρούς χωρίς να έχει καταφέρει να νικήσει κανέναν. Γιατί προσπάθησε χωρίς επιτυχία να διώξει τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ από τη διοίκηση των Ομοσπονδιών (στίβου, άρσης βαρών κ.λπ) και κέρδισε τη γενική αντιπάθεια προχωρώντας σε περικοπή κονδυλίων σε όλες τις ομοσπονδίες.
Φαίνεται τελικά ότι το καθεστώς έκανε μία τακτική ανακωχή στο μέτωπο του με το ΠΑΣΟΚ στον αθλητισμό και μάλιστα συμμάχησε μαζί του για να μπορέσει να γκρεμίσει τον Ορφανό.
Σε αυτό το κρίσιμο χρονικά σημείο αυτής τη σύγκρουσης καθεστώτος - Ορφανού έρχεται το δολοφονικό χτύπημα ενάντια στο Συρίγο.

Η ΕΜΠΛΟΚΗ ΣΥΡΙΓΟΥ ΣΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΟΡΦΑΝΟΥ ΜΕ ΚΟΚΚΑΛΗ ΚΑΙ ΜΕ ΝΤΟΠΑ

Τον Ορφανό το καθεστώς δεν μπορεί να τον ξεκάνει αξιοποιώντας τους φιλάθλους της ΑΕΚ, παρόλο που ο Νικολαίδης τους κατέβασε στο δρόμο με ένα σύνθημα: “Κάτω ο Ορφανός”. Ούτε το μπορεί χρησιμοποιώντας τον Γκαγκάτση και τον λερωμένο στην συνείδηση του λαού Κόκκαλη. Το καθεστώς όπως και να χρησιμοποιούσε το οποιοδήποτε ποδοσφαιρικό στίφος δεν θα μπορούσε να δώσει ένα πολιτικά μαζικό χτύπημα στον Ορφανό. Ο μόνος τρόπος να δοθεί ένα τέτοιο χτύπημα ήταν να αξιοποιηθεί το μέτωπο του ολυμπιακού πρωταθλητισμού, δηλαδή να γίνει μια ανακωχή στο μέτωπο της ντόπας και μετά με μια χρησιμοποίηση των ντοπαρισμένων και των αμαρτωλών ομοσπονδιών τους να συσπειρωθεί η προδομένη “εθνική μάζα”, εκείνη που ζητωκραύγαζε τον απόντα Κεντέρη στον τελικό των 200 μέτρων και να συντρίψει τον Ορφανό. Μετά τη συντριβή του Ορφανού το καθεστώς θα μπορούσε να επαναλάβει την επίθεσή του στο ΠΑΣΟΚ της ντόπας.
Στο μεταξύ όμως είχε ήδη ξεκινήσει η δικαστική διαδικασία κατά Κεντέρη-Θάνου από τον διώκτη του Κόκκαλη, εισαγγελέα Παπαγγελόπουλο. Βασικός μάρτυρας αυτής της υπόθεσης ήταν ο Συρίγος, αλλά το πιο βασικό είναι πως ο Συρίγος ήταν ο βασικός κατήγορος των Κεντέρη-Θάνου-Τζέκου στον ημερήσιο Τύπο, αλλά και στο ραδιόφωνο, δηλαδή ήταν ένα αντικειμενικό εμπόδιο για την πολιτική της χρησιμοποίησης των ανθρώπων του ντόπινγκ για να γεννηθεί ένα νέο ισχυρό εθνικιστικό κίνημα ενάντια στον Ορφανό. Με το χτύπημα στον Συρίγο που είχε στόχο το θάνατό του, το εμπόδιο αυτό δεν θα υπήρχε πια. Αυτή ήταν η μία πλευρά της επίθεσης. Η άλλη πλευρά ήταν ότι το κύκλωμα της ντόπας θα γινόταν το τέλειο άλλοθι για τον Κόκκαλη, αφού ο χώρος του ντόπιγκ εμφανιζόταν σαν ο πιο κοντινός και πιθανός ένοχος της δολοφονικής επίθεσης στο Συρίγο, δηλαδή ο πολιτικός χώρος των σοβινιστών του ΠΑΣΟΚ, ενώ απομακρυνόταν σαν ύποπτος ο χώρος του ποδοσφαίρου-Κόκκαλη, δηλαδή ο χώρος των ρωσόδουλων.
Είναι εντυπωσιακό πως μετά το χτύπημα ο άνθρωπος κλειδί των ρωσόδουλων, ο διπρόσωπος Κωνσταντόπουλος βραβεύει τη Φ. Χαλκιά στη Βουλή. Διαβάζουμε στις 24/10 στην Ελευθεροτυπία για τις δημόσιες παρεμβάσεις του Κωνσταντόπουλου ότι: "Βράβευσε τη Φανή Χαλκιά στη Βουλή" (δηλαδή την πιο φανατική υποστηρίκτρια του Κεντέρη που έκανε τη ναζιστική δήλωση για την ανωτερότητα του ελληνικού κυττάρου, υποψήφια για μεταγραφή στην ομάδα στίβου του Ολυμπιακού…), και στο ίδιο άρθρο με αστεράκι υποσημείωση ότι: "Και, βέβαια, επισκέφθηκε στο νοσοκομείο τον φίλο του Φίλιππο Συρίγο" ... Είναι αδύνατο να είναι κανείς, και μάλιστα την ίδια στιγμή φίλος του Συρίγου και της Χαλκιά. Κάποιον θέλει να χρησιμοποιήσει και κάποιον να καθησυχάσει ο ηγέτης του ΣΥΝ, του “κόμματος ομπρέλα”, του κόμματος που συγχωνεύει όλα τα αντίθετα, αλλά που πάνω απ όλα καλύπτει πολιτικά το κίνημα των φίλων της "17Ν".
Την ίδια ώρα η Αυγή και ο Ριζοσπάστης εμφανίζουν μία σειρά μαχητικών άρθρων υπέρ του αιτήματος των Ομοσπονδιών να πάρουν περισσότερα κονδύλια από αυτά που τους έδινε ο Ορφανός. Ξεχάστηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη τελείως όλες οι ρητορείες των ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ περί οικονομικού ελέγχου των Ομοσπονδιών ώστε να σταματήσει η παράνομη διάθεση κονδυλίων για τη χορήγηση ουσιών στους αθλητές και οι καταγγελίες περί πακτωλού χρημάτων που έπαιρναν για τον πρωταθλητισμό.

Το πιο χαρακτηριστικό από όλα είναι ότι δυο βδομάδες μετά την δολοφονική επίθεση εμφανίστηκε εντελώς από το πουθενά μία εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου στην οποία ο Κεντέρης εμφανιζόταν θύμα αμερικάνικης συνωμοσίας και όσοι του επιτέθηκαν "υποτακτικοί των Αμερικάνων". Υποτακτικοί των αμερικανών στην προκειμένη περίπτωση από πολιτική άποψη μπορούσαν να είναι μόνο εκείνοι που υποστήριξαν από ελληνικής πλευράς τον αποκλεισμό των Κεντέρη- Θάνου από τους αγώνες και στήριξαν στη συνέχεια την ποινική δίωξή των ιδίων και των γιατρών του ΚΑΤ που τους κάλυψαν. Εκείνος που από όλους αυτούς είχε κυβερνητική εξουσία και είχε ανοιχτά υπερασπίσει τη θέση του ήταν ο Ορφανός. Η επίθεση αυτή στον Ορφανό από τον επίσημο σκανδαλοκυνηγό και απεχθή προβοκάτορα του καθεστώτος Τριανταφυλλόπουλο δεν ήταν η πρώτη. Εδώ και δυο μήνες αυτός ο τελευταίος, που έχει υποτίθεται βγάλει στο φως όλη τη διαφθορά της Ελλάδας, αλλά όχι εκείνη του Κόκκαλη και του Μπόμπολα, προσπαθεί εναγώνια να ανακαλύψει ένα σκάνδαλο εναντίον του Ορφανού, αρχίζοντας από την κόρη του και φτάνοντας τελευταία στον Βίκτωρα Μητρόπουλο. Σε αυτή την εκπομπή λοιπόν του Τριανταφυλλόπουλου υπέρ Κεντέρη απάντησε αμέσως ο Συρίγος, και στο κανάλι ΑΛΤΕΡ, που εμφάνισε τη συνέντευξη, και στην Ελευθεροτυπία με άρθρο του στο οποίο εξηγούσε γιατί όσοι αποκαλύπτουν το ντόπινγκ δεν είναι "δωσίλογοι" και γιατί δεν υπάρχει συνωμοσία Αμερικάνων κατά Κεντέρη. Αυτή η αντεπίθεση Συρίγου ήταν τόσο αποτελεσματική που η καμπάνια υπέρ των πρωταθλητών της ντόπας δεν έχει προς το παρόν μπορέσει να απογειωθεί. Γι αυτό έπρεπε ο Συρίγος να φύγει από τη μέση.
Να λοιπόν γιατί έπρεπε τόσο γρήγορα να πνιγεί και να ξεχαστεί απ' όλους η δολοφονική απόπειρα εναντίον του, να πως έγινε και μέσα σε λίγες μέρες εξαφανίστηκε από τις πρώτες και τις δεύτερες και τρίτες σελίδες της δημοσιότητας.
Η αποκάλυψη και η καταγγελία του κρατικού ολιγάρχη Κόκκαλη έχει γίνει πια μια πολύ μεγάλη και δύσκολη υπόθεση. Η διακομματική ηγετική συμμορία που τον προστατεύει έχει από καιρό βυθιστεί στη θεσμική παρανομία. Με την δολοφονική επίθεση στο Συρίγο μπήκε και στο έγκλημα. Η αποκάλυψη του καθεστώτος Κόκκαλη και η αναχαίτιση της επίθεσής του είναι πια ζήτημα ζωής και θανάτου για τη βαριά άρρωστη μεταδικτατορική δημοκρατία.