Οι αμερικανικές εκλογές αποδείξανε πέρα από κάθε αμφιβολία τις αληθινές διαθέσεις του σοσιαλιμπεριαλισμού απέναντι στις δύο διαφορετικές γραμμές μέσα στην αμερικάνικη αστική τάξη. Ακόμα περισσότερο αποδείξανε ότι ο σοσιαλιμπεριαλισμός δεν αρκείται στο να υποστηρίζει μια από αυτές αλλά και να εκστρατεύει για τη νίκη της. Το αποτέλεσμα ήταν ότι για πρώτη φορά οι αμερικανικές εκλογές ήταν ταυτόχρονα και παγκόσμιες εκλογές. Συνέβη λοιπόν για πρώτη φορά η καμπάνια υπέρ του ενός από τους δύο υποψήφιους, εν προκειμένω του Κέρρυ να είναι μια παγκόσμια καμπάνια.
Ασφαλώς αυτό δεν θα μπορούσε να το κάνει μόνη της μια Ρωσία και μια Κίνα. Αντίθετα μάλιστα τον μεν κορμό αυτής της εκστρατείας τον αποτέλεσε η δυτικοευρωπαϊκή αστική τάξη, που με ανοιχτό τρόπο, πολύ πιο ανοιχτό τρόπο από εκείνον της Ρωσίας και της Κίνας, τάχθηκε υπέρ του Κέρρυ την δε αιχμή του την αποτέλεσε η αστική τάξη των μουσουλμανικών χωρών και των περισσότερων χωρών του τρίτου κόσμου.
Ήταν λοιπόν τόσο μαζική και ομόθυμη, ήταν τόσο συντριπτική η παγκόσμια εναντίωση στον Μπους και τόσο θερμή και ανεπιφύλακτη η υποστήριξη στον Κέρρυ που όλοι έδειξαν κατάπληκτοι για την σχεδόν άνετη νίκη του Μπους. Το παγκόσμιο συμπέρασμα μετά από αυτό ήταν αναμενόμενο: ο αμερικάνικος λαός ψήφισε αντίδραση γιατί έχει γίνει πολιτικά αντιδραστικός και έχει γίνει τέτοιος επειδή η αμερικάνικη ακροδεξιά πτέρυγα της αστικής τάξης τον έχει τρομοκρατήσει μετά τους Δίδυμους Πύργους για να τον κάνει συμμέτοχο στα ιμπεριαλιστικά της επεκτατικά, ιδιαίτερα τα πετρελαϊκά της σχέδια. Εννοείται ότι οι πρωταθλητές σε αυτή την ερμηνεία είναι οι σοσιαλιμπεριαλιστές και πιο πολύ εννοείται ότι αυτή την ερμηνεία την υιοθέτησαν με αντανακλαστικό τρόπο όλα τα ραδιόφωνα, όλες οι τηλεοράσεις και από κει όλα τα καφενεία της χώρας. Η Ελλάδα υιοθετεί τις αντιαμερικανικές αναλύσεις όταν ενάντια στις ΗΠΑ τοποθετιούνται μόνο οι φασίστες και οι σοσιαλφασίστες. Πόσο μάλλον όταν τοποθετιούνται και οι φιλελεύθεροι.

Τι συνέβη λοιπόν και ο αμερικανικός λαός ψήφισε Μπους; Πράγματι έγινε αντιδραστικός λαός;
Δεν είμαστε αυτής της άποψης. Απλά ο αμερικανικός λαός ξέρει ή έστω διαισθάνθηκε καλύτερα από τους υπόλοιπους ποιος ήταν ο χειρότερος από τους δύο υποψήφιους. Αυτός ήταν αναμφισβήτητα ο Κέρρυ. Ο Κέρρυ έκφραζε στη πραγματικότητα ότι πιο βρώμικο στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Δηλαδή την απόλυτη και πιο ωμή πολιτική της επέμβασης στον τρίτο κόσμο σε συνεργασία και στενή συμμαχία με το ρώσικο και τον κινέζικο σοσιαλιμπεριαλισμό.
Η αδυναμία των ευρωπαίων αλλά και των αμερικανών φιλελεύθερων να δουν αυτό το τελευταίο οφείλεται κυρίως στον ιμπεριαλιστικό επεμβατισμό τους που μισεί την πολιτική του οικονομικού προστατευτισμού του τρίτου κόσμου, περιφρονεί τις επαναστατικές του αντικαπιταλιστικές μάζες, και πιστεύει βαθύτατα ότι αυτές είναι ανίκανες να λύσουν οποιοδήποτε εσωτερικό και εθνικό ζήτημα στηριγμένες στις δικές τους δυνάμεις. Από την άλλη όχι μόνο οι ιμπεριαλιστές φιλελεύθεροι αλλά και οι πραγματικοί αμερικανοί δημοκράτες απεχθάνονται και με το δίκιο τους τη συχνά υπερσυντηρητική κοινωνική ιδεολογική και πολιτική γραμμή των ρεπουμπλικάνων. Πραγματικά δύσκολα μπορεί ένας προοδευτικός άνθρωπος να ανεχτεί για κυβερνήτη του κάποιον που υπερασπίζει τη θρησκεία και την οικογένεια σαν βάση της σύγχρονης ζωής, που περιλαμβάνει στη βασική μάζα των οπαδών του τους εχθρούς της έκτρωσης, που αναφέρεται στους διεθνείς εχθρούς του με όρους βιβλικού σατανά και που στην πράξη αφήνει στα νύχια της αγοράς και του μονοπώλιου τα κοινωνικά δικαιώματα του αμερικάνικου προλεταριάτου. Είναι γεγονός ότι ακριβώς εκεί που αυτό το προλεταριάτο έχει πίσω του τις πιο έντονες δημοκρατικές παραδόσεις και την πιο ψηλή πολιτική συνείδηση, δηλαδή στις δύο ωκεάνιες ακτές των ΗΠΑ, το ρεπουμπλικανικό κόμμα έμεινε, ως συνήθως, μειοψηφία.
Όμως το ότι η Αμερική στο μέσο όρο της ψήφισε ρεπουμπλικάνους τη στιγμή που τους καταριόταν όλος ο πλανήτης και τους αντιπαθούσε κοινωνικά η μισή Αμερική οφείλεται στο ότι η συγκεκριμένη γραμμή του δημοκρατικού κόμματος, βασικά η διεθνής του γραμμή και ο συγκεκριμένος εκφραστής της ήταν ότι το χειρότερο στην αμερικάνικη πολιτική σκηνή και ότι χειρότερο για τον κόσμο αν αυτή η γραμμή πλειοψηφούσε στις αμερικανικές εκλογές.

Η γραμμή Κέρρυ-Κλίντον στο Ιράκ

Η γραμμή Κέρρυ ήταν η γραμμή Κλίντον αν και ο Κέρρυ δεν ήταν Κλίντον. Ο Κλίντον ήταν και είναι ένας αφοσιωμένος άνθρωπος του Κρεμλίνου σε όλη τη γραμμή, στρατολογημένος από αυτό σε νεαρή ηλικία σαν φιλόδοξος και ταλαντούχος μικροαστός. Ο Κέρρυ είναι ένας γόνος της παρακμασμένης αμερικάνικης μεγαλοαστικής τάξης και μάλιστα της πολιτικής, υπήρξε πάντα ένας αδίστακτος οππορτουνιστής και συμμάχησε με το επιτελείο Κλίντον μέχρι του σημείου στην τελευταία περίοδο των εκλογών να αντικαταστήσει τα περισσότερα στελέχη του με τα στελέχη του Κλίντον και να καθοδηγείται στενά από εκείνον (Τάιμς Νέας Υόρκης, 6 Σεπτέμβρη 2004).
Ο πολύς κόσμος που πήρε θέση σε αυτές τις εκλογές δεν ήξερε ποια είναι ακριβώς η γραμμή Κέρρυ-Κλίντον, πίστευε μόνο ότι ήταν αντίθετη με την εισβολή στο Ιράκ. Σε αυτό άλλωστε το σημείο συγκροτήθηκε όλη η αντιΜπους εκστρατεία. Όμως αυτή ήταν μια προπαγανδιστική απάτη και στην καλύτερη περίπτωση μια αυταπάτη των υπερασπιστών του Κέρρυ. Η αλήθεια είναι ότι ο Κέρρυ ήταν πρωτοστάτης μαζί με τον Κλίντον στην προπαγάνδιση της στρατιωτικής επίθεσης στο Ιράκ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ήταν υπέρ της επίθεσης ακόμα και τη στιγμή που το επιτελείο Μπους- Τσένυ δίσταζε γιατί δεν ήταν σίγουρο ότι το Ιράκ είχε όπλα μαζικής καταστροφής. Στο σημείο αυτό έκανε την αποφασιστική του συνεισφορά στον πόλεμο ο άνθρωπος του Κλίντον μέσα στη ΣΙΑ, ο Τζόρζ Τένετ ο οποίος κατασκεύασε ένα μνημόνιο γεμάτο ψεύτικα στοιχεία (το National Intelligence Estimate) κυρίως μια υποτιθέμενη “έρευνα ειδικών” της ΣΙΑ σύμφωνα με την οποία ο Σαντάμ ετοίμαζε πυρηνική βόμβα. Αυτή είναι η περίφημη υπόθεση των σωλήνων αλουμινίου που η αμερικάνικη υπηρεσία ατομικής ενέργειας θεωρούσε ότι ήταν, και ήταν, άσχετοι με τα πυρηνικά. Την εποχή εκείνη που μαινόταν η σύγκρουση στο εσωτερικό της αμερικάνικης πολιτικής ηγεσίας για τη στάση απέναντι στον πόλεμο, ο Κέρρυ συναντήθηκε με τον Τένετ και συμφώνησε μαζί του ότι το Ιράκ αποτελούσε πυρηνική απειλή και η εισβολή έπρεπε να γίνει.
Εκείνη η συμπεριφορά του Κέρρυ για τη διεθνή κοινή γνώμη καλύπτεται από τη σημερινή του όπου καταγγέλλει τον Μπους για “λάθος πόλεμο, σε λάθος θέση, σε λάθος τόπο”. Αυτή η θέση φαίνεται έστω και καθυστερημένα σαν θέση ενάντια στον πόλεμο και τελικά υπέρ της αποχώρησης από το Ιράκ. Αλλά δεν είναι καθόλου τέτοια. Ο Κέρρυ είναι υπέρ της εξόδου από το Ιράκ μόνο αφού εγκατασταθεί σε αυτό ένας διεθνής συνασπισμός υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, ο οποίος θα φέρει την ειρήνευση στη χώρα. Στο ίδιο του το εκλογικό πρόγραμμα αναφέρει ότι “η κατάκτηση της ειρήνης (στο Ιράκ) περνάει μέσα από μια πολιτική και στρατιωτική διεθνοποίηση”. Με λίγα χρόνια ο Κέρρυ είναι υπέρ μιας κατοχής του Ιράκ όχι από τις ΗΠΑ, αλλά από τον ΟΗΕ, ή ακόμα χειρότερα είναι υπέρ μιας κατοχής από τον ΟΗΕ που θα χρεώνεται στις ΗΠΑ ενώ η Ρωσία και η Κίνα θα παριστάνουν τον δημοφιλή ενδιάμεσο, όπως ήδη κάνουν και σήμερα. Με λίγα λόγια Κέρρυ σημαίνει πόλεμος για τις ΗΠΑ συν επικαρπία του πολέμου από τη Ρωσία. Αυτό όχι μόνο στο Ιράκ αλλά παντού όπου θα επιτεθούν οι ΗΠΑ σύμφωνα με την αρχή του προληπτικού πολέμου που ο Κέρρυ όπως και ο Μπους απαράλλαχτα υιοθετεί. Το παρακάτω απόσπασμα από την προεκλογική του πλατφόρμα το επιβεβαιώνει. “Πρέπει να οικοδομήσουμε μια διεθνή συναίνεση για προληπτικές δράσεις για να αποσπάσουμε και να διασφαλίσουμε τα όπλα μαζικής καταστροφής που υπάρχουν και τις εγκαταστάσεις κατασκευής τους” (Τάιμς Νέας Υόρκης, 31 Αυγούστου 2004).

Πως τσακίστηκε ο οππορτουνισμός του Κέρρυ στο ζήτημα του πολέμου

Η πραγματική φύση των θέσεων του Κέρρυ είναι φυσικό να μη γίνεται αντιληπτή από τον πολύ κόσμο. Άλλωστε το επιτελείο Μπους δεν κατηγόρησε τον Κέρρυ για φιλορωσισμό, ούτε και μπορούσε να το κάνει εξαιτίας των δικών του αυταπατών. Τον κατηγόρησε όμως ότι θέλει να εξαρτήσει τις ΗΠΑ στο Ιράκ από τον ΟΗΕ και πιο ειδικά από τη Γαλλία που οι Αμερικανοί την αντιπαθούν περισσότερο από όσο τη Ρωσία γιατί μόνο αυτή έχει ξεσπαθώσει ανοιχτά ενάντια στις ΗΠΑ, ενώ η Ρωσία καλύπτεται. Ακόμα περισσότερο τον κατηγόρησε ότι άλλα λέει τη μια και άλλα την άλλη, ότι δηλαδή ήταν φανατικά υπέρ του πολέμου το 2002-03 πριν αυτός ξεσπάσει και φανατικά εναντίον το 2004 αφού δηλαδή ο αμερικανικός στρατός ήδη έχει εμπλακεί σε αυτόν. Αλλά και όταν τον ρωτούσε τι θέλει να γίνει τώρα: να μείνουν ή να φύγουν τα αμερικανικά στρατεύματα, ο Κέρρυ πάλι απαντούσε με μισόλογα, με κούφιες φράσεις περί επέμβασης του ΟΗΕ και με υπεκφυγές. Αλλά και ακόμα όταν το επιτελείο Μπους ρωτούσε τον Κέρρυ αν “είχε δίκιο ή άδικο τότε που ψήφιζε υπέρ του πολέμου;”, αυτός δίσταζε για μερικές μέρες πριν απαντήσει ότι ήταν “υπέρ ενός πολέμου που θα διεξαγόταν με διαφορετικό τρόπο”.
Αυτή η τεράστια αδυναμία του Κέρρυ να τοποθετηθεί πειστικά στο κεντρικό ζήτημα του πολέμου στο Ιράκ έγινε αντιληπτή από τον αμερικανικό λαό σαν αυτό που ήταν, καθαρός οππορτουνισμός, και τελικά τον συνέτριψε. Γιατί απέναντι σε αυτόν τον πόλεμο μπορούσαν να γίνουν κατανοητές δύο γραμμές: η γραμμή της γρήγορης απαγκίστρωσης από το Ιράκ που την υποστηρίζει το πιο προοδευτικό κομμάτι του δημοκρατικού κόμματος με εκπρόσωπο τον Τζ. Μπίντεν και η γραμμή της παραμονής μέχρι τη σταθεροποίηση ενός φιλοδυτικού Ιράκ την οποία υποστηρίζει το ρεπουμπλικανικό κόμμα. Ανάμεσα στις δυο γραμμές δεν χωράει άλλη και ο χαρακτηρισμός “φλιπ-φλοπ” που έδωσε το ρεπουμπλικανικό κόμμα στον Κέρρυ πέρασε σε μεγάλο βαθμό και οι ΗΠΑ καταψήφισαν τον “φλιπ-φλοπ”. Αυτή η στάση των αμερικανών ψηφοφόρων δεν ήταν καθόλου εύκολη και αυτονόητη υπόθεση. Γιατί οι ίδιοι άνθρωποι που ψήφισαν Μπους αναγνώριζαν ταυτόχρονα ότι στο κοινωνικό επίπεδο προτιμούσαν τη γραμμή Κέρρυ για ενίσχυση του κράτους πρόνοιας. Όμως σωστά βάλανε σε προτεραιότητα το ζήτημα της διεθνούς πολιτικής και πιο ειδικά το ζήτημα της τρομοκρατίας. Η σοσιαλφασιστική προπαγάνδα επιμένει βέβαια ότι τέτοιο ζήτημα δεν υπάρχει πραγματικά ή ότι είναι δευτερεύον και ότι το πραγματικό ζήτημα είναι οι αμερικανικές στρατιωτικές επεμβάσεις στο εξωτερικό. Έχουμε ξαναγράψει ότι όλες οι επεμβάσεις των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, με την ευρωαμερικανική στη Βοσνία, είναι ιμπεριαλιστικές. Όμως η σφαγή των 3500 αμερικανών αμάχων στους δίδυμους πύργους που χαρακτηρίζει τις παγκόσμιες εξελίξεις μετά την 11 Σεπτέμβρη του 2001, δεν είναι απλά ιμπεριαλιστική επέμβαση, είναι ιμπεριαλιστική επίθεση χιτλερικού, γενοκτονικού τύπου και έστω και σαν προβοκάτσια προετοιμάζει έναν παγκόσμιο πόλεμο χιτλερικού τύπου. Είναι από αυτήν την άποψη εξαιρετικά θετικό αλλά και αναπόφευκτο το γεγονός ότι ο αμερικάνικος λαός έχει σαν ύψιστο κριτήριο για τη στάση του απέναντι στον καθένα, τη στάση αυτού του καθένα απέναντι στη νεοχιτλερική τρομοκρατία. Αντίθετα από την επιπόλαια και άδικη κριτική στον αμερικανικό λαό ότι λειτούργησε με κριτήριο το φόβο απέναντι σε κάτι κατασκευασμένο, αυτός λειτούργησε με λογικό και θετικό τρόπο. Βέβαια αυτό δεν θα το δεχτούν ποτέ άνθρωποι που λένε ότι τους δίδυμους πύργους τους γκρέμισε η ίδια η αμερικάνικη άρχουσα τάξη, όμως θα μπορέσουν να το καταλάβουν άνθρωποι που αναγνωρίζουν σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν πραγματικοί φασισμοί χιτλερικού τύπου που έχουν λόγο να βομβαρδίσουν τις ΗΠΑ με τον ίδιο τρόπο που οι προκάτοχοί τους του 1940 βομβάρδιζαν το Λονδίνο και το Ρότερνταμ.

Η προβοκατόρικη γραμμή Κλίντον – Κέρρυ για τη Νότια Ασία

Πραγματικά τη θετική σημασία αυτής της ψήφου μπορεί κανείς καλύτερα να την εκτιμήσει αν μελετήσει βαθύτερα τη διεθνή πλατφόρμα Κέρρυ και διαπιστώσει πόσο τεράστια ώθηση θα έδινε στο νεοχιτλερικό άξονα η άνοδός του στην εξουσία.
Για τον Κέρρυ το κεντρικό καθήκον των ΗΠΑ δεν είναι η πάλη ενάντια στον ισλαμικό φασισμό γενικά, όπως είναι γενικά για την υπόλοιπη αστική τάξη, αλλά ειδικά η εξουδετέρωση της Αλ Κάιντα και μάλιστα η σύλληψη του Μπιν Λάντεν. Με αυτό τον κεντρικό στόχο το ένα κύριο καθήκον των ΗΠΑ είναι η σύγκρουση με το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας που ο Κέρρυ το κατηγορεί για συνειδητό υπερασπιστή και χρηματοδότη της Αλ Κάιντα. Το άλλο είναι η σύγκρουση με τους Παστούν οπλαρχηγούς του Αφγανιστάν-που πάνω τους στηρίζεται η πρωθυπουργία Καρζάι - και το τέλος της αμερικανικής συμμαχίας με το Πακιστάν. Γιατί ο Κέρρυ ακολουθώντας την προβοκατόρικη γραμμή Κλίντον ισχυρίζεται ανοιχτά ότι είναι οι Παστούν οπλαρχηγοί που καλύπτουν τον Μπιν Λάντεν στα αφγανικά βουνά ενώ υπονοεί ότι από την άλλη μεριά των συνόρων ο Μπιν Λάντεν φιλοξενείται από τους πακιστανούς Παστούν και από τους ισλαμιστές των μυστικών υπηρεσιών του Πακιστάν.
Πρόκειται για μια προβοκατόρικη γραμμή που θα άνοιγε, αν ο Κέρρυ ανέβαινε στην εξουσία, το δρόμο για μια στρατηγική ρήξη των ΗΠΑ με τρεις δυνάμεις που αποτελούν το ανάχωμα της ρώσικης προέλασης προς τις θερμές θάλασσες και το δρόμο των πετρελαίων: Το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και τη Σαουδική Αραβία. Σύμφωνα με τη γραμμή Κλίντον-Κέρρυ οι ΗΠΑ αντί να αναζητήσουν ερείσματα σε αυτές τις χώρες ενάντια στους ισλαμοφασίστες θα έπρεπε να πνιγούν μέσα σε έναν ατέλειωτο εθνικό αντιαμερικάνικο ανταρτοπόλεμο στον οποίο την ηγεμονία θα είχαν αυτόματα οι ισλαμοφασίστες και οι οποίοι ασφαλώς θα αναζητούσαν την ρώσικη προστασία που ο Κέρρυ-Κλίντον θα την είχε από την αρχή στις διπλωματικές αποσκευές του. Καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει για τον κόσμο ένας πόλεμος ή έστω μια εχθρική πολιτική σχέση ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία. Σημαίνει αυτόματο πέρασμα όλου του Κόλπου των πετρελαίων στην αγκαλιά του αντιδυτικού άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν. Γιατί ήδη αυτή τη στιγμή ο συσχετισμός πολιτικής δύναμης στον Κόλπο γέρνει προς τον άξονα αφού στην ανατολική πλευρά του Κόλπου προβάλει ένα πανίσχυρο Ιράν, στο δε κέντρο του Κόλπου ένα όλο και πιο αντιαμερικάνικο Ιράκ. Μια ισλαμοφασιστική Σ. Αραβία σημαίνει ότι η Δυτική Ευρώπη θα είναι πια για τα καλά κάτω από τον εκβιασμό του Κρεμλίνου: “παραδοθείτε ή κάψτε κάρβουνο και ξύλα για να ζεσταθείτε”.
Πραγματικά μόνο ένας προβοκάτορας θα κατονομάζε σαν κύριο εχθρό των ΗΠΑ τώρα τη Σαουδική Αραβία όπως έκανε από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή της προεκλογικής του εκστρατείας ο Κέρρυ. Σε προεκλογική ομιλία το Μάη υποσχέθηκε ότι θα “απελευθερώσει την Αμερική από την επικίνδυνη εξάρτησή της από το μεσανατολικό πετρέλαιο” και ότι θα εναντιωθεί στη Σαουδική Αραβία για την “οικονομική και ιδεολογική υποστήριξη που δίνει στην Αλ Κάιντα και άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις” (Τάιμς Νέας Υόρκης, 28 Μάη 2004). Ότι η Σ. Αραβία υποστηρίζει την Αλ Κάιντα είναι μια κατηγορία που δουλεύτηκε από τους Κλίντον–Τένετ αμέσως μετά τους δίδυμους πύργους, επέζησε για καιρό αλλά τελικά αποδείχτηκε ανυπόσταση σύμφωνα με την έρευνα της επιτροπής του Κογκρέσσου για το τρομοκρατικό χτύπημα της 11 Σεπτέμβρη.

Το διπλό παιχνίδι Πούτιν, Κίνας

Αν υπάρχει ύστερα από όλα αυτά ένα ερώτημα ασφαλώς θα είναι το πως έγινε και μια τόσο ευνοϊκή για το Κρεμλίνο γραμμή σαν αυτή του Κέρρυ δέχτηκε ράπισμα από τον Πούτιν που πήρε με σαφήνεια θέση στο πλευρό του Μπους.
Για τους εξοικειωμένους με την πολιτική τακτική του Κρεμλίνου δεν υπάρχει καμιά αντίφαση. Η Ρωσία βρίσκεται πάντα και στις δύο πλευρές μιας αντίθεσης. Στο πλευρό της μιας πραγματικά και στο πλευρό της άλλης στα λόγια. Η βαθιά Ρωσία, η Ρωσία της πράξης εκδηλώνεται εκεί που είναι η συνείδηση του ρώσικου λαού. Και αυτή ήταν συντριπτικά κατά του Μπους και υπέρ του Κέρρυ. Η επίσημη Ρωσία, η επιφανειακή Ρωσία εμφανίζεται σαν δυτικόφιλη και φιλοαμερικάνικη για να υπνωτίζει το θύμα της. Ο Πούτιν έγινε αρχηγός της ΚαΓκεΜπε ακριβώς χάρη στην τέχνη που έμαθε στο ψυχροπολεμικό Βερολίνο να καθησυχάζει τη Δύση και στο άφθαστο ταλέντο του να βάζει ναρκωτικό στο δηλητήριο.
Αντίστοιχη διπλή τακτική εφάρμοσε στις εκλογές και η κινέζικη ηγεσία. Κάτω στις μάζες δούλεψε υπέρ του Κέρρυ και στην κορυφή δήλωσε ουδετερότητα. Μόνο από ένα δημοσίευμα της Μοντ της 11 Οκτώβρη καταλαβαίνει κανείς ότι το Πεκίνο είναι υπέρ του Κέρρυ, αφού και εκεί αν ρωτήσετε στο δρόμο ποιον προτιμούν οι κινέζοι, χωρίς αμφιβολία προτιμούν τον Κέρρυ. Είναι απλό, το κύριο κριτήριο για τους φασίστες είναι ποιος υποστηρίζει τον εδαφικό επεκτατισμό τους. Και αυτή τη στιγμή όλη η ενέργεια του κινέζικου σοσιαλφασισμού είναι συγκεντρωμένη σε ένα πράγμα: στη βίαιη προσάρτηση της δημοκρατικής Ταϊβάν, έδαφος που για τους μαρξιστές μπορεί να ανήκει στην Κίνα όταν η Κίνα γίνει δημοκρατική και όχι όταν θέλει να εξάγει φασισμό. Και εκεί ο Κέρρυ είναι με τη “σωστή” πλευρά, αφού σύμφωνα με το ίδιο άρθρο θα μπορούσε να “αναθεωρήσει την πολιτική πώλησης όπλων στους Ταϊβανέζους”.
Πραγματικά αν ο αμερικανικός λαός μπορούσε να καταλάβει ότι ο Κέρρυ δεν ήταν ένας απλός καιροσκόπος, αλλά ένας καιροσκόπος με σαφή και σταθερή φασιστική στρατηγική δεν θα τον κατέβαζε με 48% αλλά με 10%. Το καλό είναι ότι νικήθηκε ο Κέρρυ, το κακό είναι ότι δεν νικήθηκε η γραμμή Κλίντον. Η ανθρωπότητα πήρε απλά μια αναβολή για 4 χρόνια. Γιατί έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι η λιγότερο κακή αλλά επίσης επεμβατική ιμπεριαλιστική γραμμή Μπους, θα συνεχίσει να κάνει τις ΗΠΑ αντιπαθητικές στον κόσμο και θα τις οδηγήσει σε τέτοια αδιέξοδα που θα κάνουν όλο και πιο πιθανή την επανάκαμψη στην εξουσία των ανθρώπων του μεγάλου προβοκάτορα Κλίντον.