Στο φύλλο 392 της εφημερίδας μας εκτιμούσαμε ότι πίσω από την απαγωγή των δύο γάλλων δημοσιογράφων στο Ιράκ στις 20 Αυγούστου κρυβόταν το ρωσόδουλο φασιστικό καθεστώς της Δαμασκού το οποίο, έχοντας επέμβει με πραξικοπηματικό τρόπο στα εσωτερικά του Λιβάνου, πέτυχε να παρατείνει τη θητεία του υποτακτικού της προέδρου Λαχούντ συναντώντας τη σθεναρή γαλλική αντίσταση. Η εξέλιξη των γεγονότων αποδεικνύει την ορθότητα αυτής μας της εκτίμησης.
Έτσι, σύμφωνα με τη Μοντ (5-10), ο γάλλος βουλευτής Ντ. Ζουλιά που στάλθηκε για να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση των ομήρων ανακοίνωνε στις 4-10 από τη Συρία την αποτυχία της προσπάθειάς του όταν ξαφνικά διακόπηκαν οι επαφές με τους απαγωγείς. Δυο μέρες νωρίτερα η Γαλλία, από κοινού με τις ΗΠΑ, πέτυχε την υιοθέτηση από τον ΟΗΕ της απόφασης 1559 που υπαγορεύει το σεβασμό στο σύνταγμα και την ακεραιότητα του Λιβάνου, τη μη επέμβαση στα εσωτερικά του καθώς και την αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων (που στην πλειοψηφία τους είναι συριακά). Η γαλλική εφημερίδα αναρωτιέται: "Μήπως οι όμηροι ανατέθηκαν σε μια μπααθική ομάδα που έλεγχαν οι υπηρεσίες ασφαλείας της Δαμασκού; Η υπόθεση έρχεται καθώς οι σχέσεις ανάμεσα στη Γαλλία και τη Συρία είναι τεταμένες λόγω της απόφασης των Ηνωμένων Εθνών, που προτάθηκε από τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, που ζητούσε την απόσυρση των συριακών στρατευμάτων από το Λίβανο''.
Η κατακραυγή στο Λίβανο ενάντια στο συριακό επεμβατισμό ήταν τόσο μεγάλη ώστε ο Κόφι Ανάν, με επιστολή του προς τη Συρία στις 1-10, αναγκάστηκε να ζητήσει την αποχώρηση των στρατευμάτων της από αυτόν. Η Συρία δεν ανταποκρίθηκε στην επιστολή Ανάν παρά μόνο με την απόπειρα δολοφονίας ενάντια στο λιβανέζο πρώην υπουργό οικονομικών Μαρουάν Χαμαντέ, τον έναν από τους τέσσερις υπουργούς που παραιτήθηκαν όταν έγινε η επέμβαση στο λιβανέζικο σύνταγμα υπέρ του Λαχούντ. Με αυτή τη βομβιστική ενέργεια το καθεστώς της Δαμασκού θέλησε να δείξει ότι μονάχα ο στρατός του μπορεί να φέρει την τάξη και την ασφάλεια στο Λίβανο.
Το δίδαγμα που βγαίνει από την υπόθεση των γάλλων ομήρων είναι ότι όταν η δημοκρατία ενωμένη στρέφει τα πυρά της ενάντια στο Χίτλερ, απομονώνοντάς τον από τους πρόσκαιρους συμμάχους του, τότε αυτός αναγκάζεται να αποδυθεί τη μάσκα του "δημοκράτη" και το αποκρουστικό του πρόσωπο αποκαλύπτεται παντού. Κι αν οι Ρώσοι μεθοδεύουν τόσο υπομονετικά τη ρήξη μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ είναι για να μπορούν να προσεταιρίζονται και τους δύο και να κερδίζουν έτσι πόντους στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Το θέμα είναι ότι οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί έχουν την τάση να συμβιβάζονται και να συνεργάζονται με δαύτον προκειμένου να κάνουν τις βρωμιές τους, όπως ακριβώς κάνανε με τον Χίτλερ στις παραμονές του Β΄ παγκόσμιου πολέμου . Η πραγματική λοιπόν αποκάλυψή του πέφτει στους ώμους των λαών.