Η είδηση της δολοφονίας
του ολλανδού σκηνοθέτη και χρονικογράφου Τέο Βαν Γκογκ, στις 2 Νοέμβρη, από
άραβα ισλαμοφασίστα συγκλόνισε τη δημοκρατική κοινή γνώμη της Ευρώπης, φέρνοντας
στην επιφάνεια το πάντα επίκαιρο ζήτημα της στάσης που πρέπει να τηρούν οι δημοκράτες
απέναντι στον ισλαμοφασισμό. Στη Γαλλία οι αντιφασίστες διαδηλώνουν την αντίθεσή
τους στον ισλαμικό φονταμενταλισμό ενώ όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που
αρχίζουν να διαβλέπουν τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για τους λαούς της Ευρώπης
η ανοχή απέναντι σε τέτοια εκτρώματα.
Ο Βαν Γκογκ ήταν γνωστός για τις αντι-φονταμενταλιστικές του θέσεις. Οι ταινίες
του διαπραγματεύονταν δύσκολα κι αμφιλεγόμενα θέματα, όπως ήταν η δολοφονία
του ακροδεξιού πολιτικού Φόρτουιν πριν 2μιση χρόνια. Λίγο πριν τη δολοφονία
του ίδιου είχε προβληθεί η ταινία του "Υποταγή", με θέμα τον καταναγκαστικό
γάμο μιας μουσουλμάνας, όπου ο σκηνοθέτης, με τη συνεργασία της βουλευτίνας
σομαλικής καταγωγής Αγιαάν Χιρσί Αλί, κατήγγειλε τη βάρβαρη μεταχείριση που
επιφυλάσσει για τις γυναίκες το αντιδραστικό Ισλάμ. Ύστερα από την προβολή της
ταινίας και τη δολοφονία του σκηνοθέτη η βουλευτίνα δέχτηκε σειρά απειλητικών
μηνυμάτων. Το γράμμα που βρέθηκε καρφωμένο με μαχαίρι πάνω στο νεκρό σώμα του
Βαν Γκογκ επιτίθονταν στη βουλευτίνα την οποία χαρακτήριζε "στρατιώτη του
κακού" που πρέπει να πεθάνει επειδή τάχθηκε με τους "εχθρούς του Ισλάμ".
Απειλούσε επίσης τους "εβραίους αρχηγούς", όπως ανέφερε, της Bουλής,
το δήμαρχο του Άμστερνταμ και τον ηγέτη του κόμματος της Χιρσί Αλί (βλ. Μοντ,
6-11). Οι αρχές ανακάλυψαν ότι ο δολοφόνος, ένας 26χρονος με ολλανδική και μαροκινή
υπηκοότητα, σχετίζεται με ισλαμικές οργανώσεις.
Το μήνυμα της οργανωμένης δολοφονικής επίθεσης ήταν σαφές: "σεβόμαστε το
δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης που ισχύει στην Ευρώπη αρκεί αυτό να μη στρέφεται
κατά της ισλαμικής θρησκείας. Όποιος αμφισβητήσει τη θρησκεία μας πρέπει να
πεθάνει". Πρόκειται για μια ιδεολογία όχι μόνο ασύμβατη με τον ευρωπαϊκό
δημοκρατισμό αλλά και προάγγελος, εάν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα και αποφασιστικά,
ενός νέου Μεσαίωνα μέσα στην καρδιά της Ευρώπης. Είναι η ίδια ιδεολογία που
επιτρέπει στους άραβες καμικάζι να δολοφονούν αδιακρίτως εβραίους και αμερικανούς
αμάχους, που απαγορεύει την ελεύθερη γνώμη στους “απίστους” και που δικαιολογεί
την πιο ακραία γυναικεία καταπίεση.
Τον κίνδυνο του ισλαμοφασισμού έχουν συλλάβει πολύ καλά οι δημοκράτες στη Γαλλία,
μια χώρα με πολλούς βορειοαφρικάνους μετανάστες, περιθωριοποιημένους από τον
γαλλικό καπιταλισμό, μέσα στους οποίους δουλεύουν πολιτικά οι ισλαμοφασίστες.
Στη Γαλλία λοιπόν αναπτύσσεται ένα κίνημα ενάντια στην ισλαμοφασιστική λαίλαπα.
Οι γάλλοι αντιφασίστες δε δέχονται την ισοπεδωτική λογική που εξισώνει τον αντισημιτισμό
με την αποκαλούμενη "ισλαμοφοβία", ούτε θεωρούν ότι η απαγόρευση της
ισλαμικής μαντίλας στα σχολεία, ένα σύμβολο καταπίεσης που προκαλεί διακριτή
μεταχείριση για όσους τη φορούν, αποτελεί αντιδημοκρατικό παράπτωμα. Έτσι, οι
αντιρατσιστικές οργανώσεις "SOS-Ρατσισμός", "Ένωση Κατά του Ρατσισμού
και του Αντισημιτισμού" (LICRA) και οι εβραϊκές οργανώσεις της Γαλλίας
αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην "αντιρατσιστική" κινητοποίηση της 7-11
που διοργάνωσε σε όλη τη χώρα το "Κίνημα ενάντια στο Ρατσισμό και για τη
Φιλία των Λαών" (MRAP) που είναι διαβρωμένο από τους γάλλους σοσιαλφασίστες,
τροτσκιστές και εθνικοκομμουνιστές. Αυτό το μέτωπο δυστυχώς σέρνει ακόμα πίσω
του και δημοκράτες και συνδικάτα. Το σύνθημα αυτού του μπλοκ στη διαδήλωση ήταν
"κάτω όλοι οι ρατσισμοί''. Οι πραγματικές αντιφασιστικές οργανώσεις πάντως
πολύ σωστά δε θέλησαν να βαδίσουν με το MRAP στο πλευρό ισλαμικών οργανώσεων
όπως είναι η "Ένωση Ισλαμικών Οργανώσεων Γαλλίας" (UOIF)ή ο "Σύλλογος
Μουσουλμάνων της Γαλλίας". Το εβραϊκό συμβούλιο κατηγόρησε το MRAP για
υποβάθμιση της σημασίας του αντισημιτισμού και για συγκάλυψη των παλαιστινιακών
τρομοκρατικών επιθέσεων ενώ η LICRA αρνήθηκε να συμπορευτεί "στο πλευρό
οργανώσεων δηλωμένων εχθρών του δημοκρατικού νόμου για το κοσμικό κράτος"
αλλά κι εκείνων "που δεν ενοχλούνται από τη φοίτηση φονταμενταλιστών"
στα σχολεία. Από την πλευρά της η "SOS-Ρατσισμός" κατήγγειλε την παρουσία
ενώσεων μουσουλμάνων "που πρόσκεινται στο φονταμενταλιστικό ρεύμα των Αδερφών
Μουσουλμάνων" (στο ίδιο, 7-11).
Σημειώνουμε εδώ πως η UOIF έχει διαδηλώσει στο παρελθόν την υποστήριξή της στους
ιρακινούς ισλαμοφασίστες αλλά και την αντίθεσή της στο νόμο που απαγορεύει τη
μαντίλα στα σχολεία. Η δημοσίευση μιας κασέτας με αντισημιτικό περιεχόμενο στην
οποία ακούγεται ο ιεροκήρυκας της οργάνωσης Χασάν Ικιουσέν καθώς και μια αναφορά
του Κέντρου Σιμόν-Βίζενταλ που ζητά τη διάλυση της οργάνωσης με την κατηγορία
του "αντισημιτισμού, της συγκάλυψης και χρηματοδότησης της τρομοκρατίας,
και του καλέσματος για τζιχάντ" συνέβαλαν στον προβληματισμό της γαλλικής
κοινωνίας απέναντι στον ισλαμοφασιστικό κίνδυνο. Ο Ικιουσέν στην κασέτα χαρακτήριζε
τους εβραίους φιλάργυρους κι αχάριστους ενώ εναντιωνόταν στην ίδρυση του κράτους
του Ισραήλ (30-10). Όταν το εβραϊκό συμβούλιο ζήτησε από την UOIF να τοποθετηθεί
απέναντι στον κήρυκα του αντισημιτισμού, ο εκπρόσωπός της Αλάουι αναγκάστηκε
να καταλογίσει σφάλμα στον Ικιουσέν προσθέτοντας όμως ότι "σε καμιά περίπτωση
δεν καταδικάζω το πρόσωπο του κ. Ικιουσέν, ανθρώπου γνωστού για το υψηλό του
πνεύμα και ρήτορα μεγάλης ποιότητας, που μαρτυρά το σεβασμό χωρίς εκπτώσεις
στις δημοκρατικές αρχές" (στο ίδιο).
Ευτυχώς για τη δημοκρατία, η κινητοποίηση των "αντιρατσιστών" δε σημείωσε
ιδιαίτερη επιτυχία και στο Παρίσι μαζεύτηκαν μόνο 5.000 άτομα. Οι Γάλλοι, όπως
οι περισσότεροι λαοί που έχουν υποφέρει από τους ναζί, μισούν κι έχουν μάθει
να αναγνωρίζουν το ναζισμό με οποιαδήποτε μορφή κι αν εμφανίζεται.