Την
ώρα που οι αμερικανο-ρωσικές και ευρω-ρωσικές σχέσεις παρουσιάζουν πρωτοφανή
κρίση ο Καραμανλής επισκέπτεται επίσημα τη Μόσχα για να επικυρώσει και να εμβαθύνει
τη σε όλα τα επίπεδα ένταξη της χώρας μας στο διεθνή νεοχιτλερικό άξονα που
έχει ηγέτη του τη Ρωσία. Το ότι αυτή ήταν η αιτία της επίσκεψης, της πρώτης
επίσημης από έλληνα πρωθυπουργό εδώ και 12 χρόνια στη Ρωσία, επιβεβαιώνουν τόσο
ο χαρακτηρισμός του Πούτιν για την Ελλάδα ως "τον πιο στενό συνεργάτη και
συνέταιρο της Ρωσίας στην Ευρώπη" όσο και η απάντηση του έλληνα πρωθυπουργού:
"Έχετε χαρακτηρίσει τη χώρα μου στρατηγικό εταίρο της Pωσίας. Aυτό ανταποκρίνεται
στο επίπεδο των σχέσεών μας και θεωρώ ότι αποτελεί σταθερή παράμετρο της εξωτερικής
μας πολιτικής".
Στα πλαίσια αυτής της όχι ευκαταφρόνητης παραμέτρου, υπογράφτηκε από τους δύο
αρχηγούς "κοινό πρόγραμμα δράσης Ρωσίας-Ελλάδας για τα έτη 2005-2006"
που αφορά την ενδυνάμωση της συνεργασίας στον πολιτικό, οικονομικό, δικαστικό,
στρατιωτικό και πολιτιστικό τομέα καθώς και δύο κοινές δηλώσεις "για την
προώθηση της φιλίας και συνεργασίας" και "για τη συνεργασία στην καταπολέμηση
της τρομοκρατίας". Έτσι, σιγά-σιγά μεθοδεύεται η εξάρτηση της χώρας από
το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό με την προοπτική, σε ένα όχι μακρινό μέλλον, να
καταλήξει σε ένα σύμφωνο "φιλίας και συνεργασίας" σαν κι αυτά που
συνηθίζουν ανέκαθεν να υπογράφουν οι ρώσοι ιμπεριαλιστές με τα κράτη που έχουν
ήδη προσδέσει στο άρμα τους.
Σημαντικό μέσο υποδούλωσης αποτελεί φυσικά ο τομέας της ενέργειας. Οι Ρώσοι
γνωρίζουν από την πείρα τους ότι όταν εξαρτάς μια χώρα ενεργειακά την κρατάς
στο χέρι όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο αλλά κι από κάθε άποψη. Κι ο καλύτερος
τρόπος για να σύρουν τη χώρα μας σ' έναν πόλεμο ενάντια στη Δύση είναι να εξαρτήσουν
το μέλλον της βιομηχανίας της από την παροχή ρωσικού αερίου. Όπως χαρακτηριστικά
είπε ο ρώσος πρόεδρος: "Κλειδί στη συνεργασία Ελλάδας-Ρωσίας είναι
ο ενεργειακός τομέας. Η Ρωσία είναι έτοιμη να αυξήσει την ποσότητα προμήθειας
του φυσικού αερίου στην Ελλάδα" (σ.σ. από 2 δις που είναι σήμερα σε
7 δις κυβικά μέτρα έως το 2016 σύμφωνα με προβλέψεις του προέδρου της Γκαζπρόμ).
Και όχι μόνο αυτό, η Ρωσία θέλει να μπει και στην παραγωγή της ίδιας της ηλεκτρικής
ενέργειας δείχνοντας ότι δεν της αρκεί που άνθρωποί της σαν τον Κοπελούζο, το
Μπόμπολα και το Μυτηλιναίο ήδη έχουν αναλάβει να κατασκευάσουν ή και λειτουργούν
εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας μέσα στα πλαίσια της ΔΕΗ. Ο Πούτιν
είπε καθαρά: "Η Ρωσία θέλει να πάρει μέρος στην ανάπτυξη της ενεργειακής
υποδομής της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένης και της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας".
Επιπλέον, τα δύο μέρη συμφώνησαν και εγγράφως στη σταθερή βούλησή τους να κατασκευαστεί
ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, που θα φέρνει το ρωσικό πετρέλαιο στη Μεσόγειο
παρακάμπτοντας την Τουρκία, με τον Καραμανλή να θέτει πρώτος το ζήτημα στον
Πούτιν λέγοντας: ''πρέπει να υπογραφεί το συντομότερο δυνατό το σχετικό διακυβερνητικό
μνημόνιο που έχει μονογραφηθεί από εκπροσώπους των τριών κυβερνήσεων (Eλλάδας,
Pωσίας, Bουλγαρίας), ώστε να προχωρήσει η ενεργοποίηση του κατασκευαστικού,
οικονομικού και εμπορικού σκέλους του σχεδίου'' (Καθημερινή, 10-12).
Ανάλογο κλίμα επικράτησε στο ζήτημα της στρατιωτικής συνεργασίας. Η υπογραφείσα
ελληνορωσική συμφωνία προβλέπει την παροχή, με συνολική επαναδιαπραγμάτευση
των παλιών και νέων συμφωνιών, προμηθειών "οπλικών συστημάτων, τα οποία
ικανοποιούν συναφείς ανάγκες και θα ανταποκρίνονται σε προδιαγραφές που θα εξυπηρετούν
με τον καλύτερο τρόπο την αμυντική ικανότητα". Παράλληλα δε, αναφέρεται
η προοπτική "τελειοποίησης του συστήματος παροχής συνδρομής για την
αξιοποίηση των οπλικών συστημάτων και την εκπαίδευση του προσωπικού"
(9-12). Το τελευταίο σημαίνει ότι ο ελληνικός στρατός βάζει μέσα του τους ρώσους
εκπαιδευτές που ασφαλώς θα φερθούν με το συνηθισμένο τακτ που δείχνουν οι σοσιαλιμπεριαλιστές
σε όλες τις χώρες που είχαν την ατυχία να συνεργαστούν με ρώσους στρατιωτικούς
ειδικούς. Όσο για τη φρασούλα περί “τελειοποίησης του συστήματος παροχής
συνδρομής για την αξιοποίηση των οπλικών συστημάτων” αυτή σημαίνει ότι
οι Ρώσοι αναλαμβάνουν να εξομοιώσουν τα οπλικά τους συστήματα με τα ΝΑΤΟϊκά
προκειμένου να γίνει εφικτή η χρήση τους από τον ελληνικό στρατό. Σε μια τέτοια
περίπτωση ο ρωσικός στρατός θα έχει πρόσβαση στους κωδικούς των ΝΑΤΟϊκών συστημάτων.
Με άλλα λόγια η Ελλάδα αναλαμβάνει να γίνει ο πληροφοριοδότης της Ρωσίας σε
ό,τι αφορά τα στρατιωτικά μυστικά των δυτικών κρατών.
Όμως όλες αυτές οι συμφωνίες στον ενεργειακό και στρατιωτικό τομέα δεν αποτελούν
παρά έκφραση της πολιτικής συμφωνίας που έχει ήδη επιτευχθεί στα μεγάλα διεθνή
ζητήματα. Η ουσία της συνάντησης ήταν να ανακοινωθεί ότι η Ελλάδα δεν ανήκει
πολιτικά στην Ευρώπη, αλλά στον άξονα του πολέμου και του φασισμού που έχει
ηγεμόνα τη Ρωσία. Τον τόνο έδωσε ο Πούτιν λέγοντας: "Θεωρούμε την Ελλάδα
τον πιο στενό σύμμαχό μας στην Ευρώπη και θέλω να τονίσω ότι οι σχέσεις μας
ήταν πάντα καλές" όσο και ο Καραμανλής που απαντώντας διαπίστωσε:
"Σε πάρα πολλά θέματα έχουμε κοινές ή σχεδόν συγγενικές απόψεις και
αυτό μας επιτρέπει να βλέπουμε με αισιοδοξία το μέλλον…" (Απογευματινή,
10-12). Επιτέλους, το ανάδελφο έθνος μας βρήκε έναν φίλο και προστάτη σ’ αυτό
το μάταιο κόσμο! Προκειμένου να κερδίσει την εκτίμησή αυτού του προστάτη η χώρα
μας είναι πρόθυμη να τον βοηθήσει στα ιμπεριαλιστικά του σχέδια: "η
Ελλάδα και η Ρωσία είναι προορισμένες να διαδραματίσουν βασικό ρόλο στη διατήρηση
της ειρήνης (σ.σ. διάβαζε χωροφύλακα) στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, στην
περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, στον Καύκασο και στην Ανατολική Μεσόγειο".
Η κυβέρνηση, όπως είπε ο πρωθυπουργός, ευνοεί τη λήψη "κοινών μέτρων
με στόχο την εξασφάλιση της σταθερότητας σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο"
(Ριζοσπάστης, 8-12). Για το σκοπό αυτό συμφωνήθηκε η εντατικοποίηση του
διαλόγου για την προώθηση της διμερούς και πολυμερούς συνεργασίας των δύο κρατών
μέσα στους διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς (Συμβούλιο Ασφαλείας ΟΗΕ,
Συμβούλιο ΝΑΤΟ-Ρωσίας, ΕΕ-Ρωσίας, ΟΑΣΕ, ΟΣΕΠ). Αυτό σημαίνει επισημοποίηση του
ελληνικού εισοδισμού για λογαριασμό της Ρωσίας στα δυτικά και διεθνή όργανα.
Στο πλαίσιο αυτό, μεταξύ άλλων αποφασίστηκε να υπάρχουν τακτικές συναντήσεις,
τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο, σε επίπεδο υπουργών εξωτερικών, υφυπουργών,
μόνιμων αντιπροσωπειών σε διεθνείς οργανισμούς κ.λπ. για να συζητιούνται θέματα
όπως είναι το κυπριακό, τα Βαλκάνια, το Ιράκ και η τρομοκρατία στο οποίο ήδη
συμφωνήθηκε η ανταλλαγή πληροφοριών. Εννοείται ότι πρώτα περίμενε η Ρωσία να
μπει η Ελλάδα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και με τον αμερικάνικο ψήφο και
μετά να γίνει το ταξίδι αυτό του Καραμανλή στη Μόσχα, δηλαδή η ανακοίνωση του
ελληνορωσικού πολιτικοστρατιωτικού και οικονομικού γάμου.
Σε
ό,τι αφορά τις ευρω-ρωσικές σχέσεις η πρακτόρευση των ρώσικων συμφερόντων είναι
ξεδιάντροπη. Η Ελλάδα διακηρύσσει την ενεργό συμμετοχή της στο ρώσικο σχέδιο
για την ενεργειακή εξάρτηση και την πολιτική ουδετεροποίηση της Ευρώπης. Όπως
το έθεσε ο Καραμανλής: "H Eλλάδα πρέπει να ενεργοποιηθεί για να αξιοποιήσει
τις δυνατότητες για οικονομική συνεργασία (της Ρωσίας) με την Eυρώπη" (…)
"Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν θα τελειώσει αν δεν ενεργοποιηθεί η σχέση συμπληρωματικότητας
σε όλους τους τομείς. Ειδικά σήμερα που αντιμετωπίζουμε κοινούς κινδύνους όπως
η τρομοκρατία και τα όπλα διασποράς". Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει και η
Ευρώπη να ακολουθήσει το παράδειγμα της χώρας μας και να ζητήσει στρατιωτική
προστασία από τον πανίσχυρο γείτονά της. Κυρίως όμως αυτή η παράγραφος σημαίνει
ότι υπάρχουν μια σειρά από θέματα, και μάλιστα πρώτης προτεραιότητας, στα οποία
η επίσημη ελληνική θέση βρίσκεται στον αντίποδα της ευρωπαϊκής και ταυτίζεται
με τη στάση της ρωσικής κυβέρνησης. Στο θέμα της Τσετσενίας, για παράδειγμα,
ο Καραμανλής στην πιο κτηνώδη ενέργεια έλληνα ηγέτη εξέφρασε την αμέριστη υποστήριξή
του στη γενοκτονική πολιτική του Κρεμλίνου αναγνωρίζοντας "τις ευαισθησίες
της Ρωσίας πάνω στο ζήτημα", τη στιγμή που η Ευρώπη θεωρεί αυτή τη γενοκτονία
και την ισοπέδωση της μικρής δημοκρατίας του Καυκάσου ως αγκάθι για τη βελτίωση
των ευρω-ρωσικών σχέσεων. Εννοείται βέβαια ότι εξήρε τη διασπαστική, δόλια και
προβοκατόρικη στάση της Ρωσίας στο κυπριακό ως στάση που δείχνει “συνέπεια και
σεβασμό απέναντι στις αποφάσεις του ΟΗΕ και του Διεθνούς Δικαίου” ενώ πήρε έμμεσα
το μέρος της στην Ουκρανία μιλώντας συγκεκριμένα για "ασταθές διεθνές περιβάλλον
και εν δυνάμει κινδύνους που υπάρχουν δίπλα σε τμήμα της εγγύς ή ευρύτερης περιφέρειας,
γύρω από τις χώρες μας" (Απογευματινή, 10-12) εναρμονιζόμενος πλήρως
με τη θέση της Μόσχας ότι η Δύση θέλει να αποσταθεροποιήσει “την αυλή της” και
γι’ αυτό ξεσηκώνει εναντίον της τους Ουκρανούς. Δεν παρέλειψε μάλιστα να απολογηθεί
για τη μη απλόχερη υποστήριξή της Ελλάδας προς το Κρεμλίνο λέγοντας ότι τον
δεσμεύει αρνητικά η πρόσφατη εξαιρετική απόφαση της ΕΕ σε ότι αφορά την Ουκρανία
και τις ευρωρωσικές σχέσεις. Ακόμη, χαιρέτησε τη διαδικασία απλοποίησης του
καθεστώτος για τις βίζες σε ρώσους πολίτες που εισέρχονται στην Ευρώπη, ένα
θέμα στο οποίο οι Ρώσοι δίνουν ιδιαίτερη σημασία.
Τέλος, τεράστια σημασία είχαν οι υποσχέσεις του Καραμανλή προς τους ελληνορώσους
"παλιννοστούντες" για διευκολύνσεις (παραχώρηση έτοιμων σπιτιών ή
οικοπέδων, αύξηση του ποσού του στεγαστικού δανείου για απόκτηση πρώτης κατοικίας
και χορήγηση νέων δανείων για αποπληρωμή παλαιότερων στεγαστικών δανείων) που
έχουν μόνο ένα στόχο να μετατρέψουν τους ρωσοπόντιους μετανάστες σε πολιτικό
στρατό κατοχής στην υπηρεσία του Κρεμλίνου. Τέτοια προνόμια είναι μόνο πολιτική
διάσπασης των εθνοτήτων που ζουν στη χώρα μας όταν δεν δίνονται όχι μόνο στους
υπόλοιπους μετανάστες που ζουν στη χώρα μας αλλά ούτε καν στους ιθαγενείς κατοίκους
της. Δεν θα μπορούσε να λείπει και η συνάντηση του Καραμανλή με το ρώσο πατριάρχη
Αλέξιο γιατί αλλιώς αυτό το ταξίδι δεν θα ήταν μια συνόψιση του ότι πιο αντιδραστικού
μπορεί να υπάρξει στις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Εδώ ακούσαμε τον πατριάρχη
της Καγκεμπέ να συγχαίρει την ελληνική κυβέρνηση για το χειρισμό της σύγκρουσης
του Χριστόδουλου-Βαρθολομαίου, φανερώνοντας όμως έτσι έμμεσα και το ενδιαφέρον
του για μια υπόθεση που δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές του. ''Παρακολουθήσαμε'',
είπε χαρακτηριστικά, ''με προσοχή εκείνη τη σύγκρουση μεταξύ του Πατριαρχείου
Kωνσταντινουπόλεως και της Aρχιεπισκοπής της Eλλάδος και είμαστε ευγνώμονες
που η κυβέρνηση με σοφία βοήθησε στην υπέρβασή της'' (Καθημερινή, 9-12).
Τώρα φαίνεται ολοκάθαρα ποιος υποκίνησε τη σύγκρουση και ποιανού τις εντολές
εφάρμοσε η ελληνική κυβέρνηση όταν δέχτηκε να επικυρώσει το διορισμό των τριών
χριστοδουλικών μητροπολιτών σε σύγκρουση με το Φανάρι που αναγκάστηκε να δεχτεί
αυτή την ταπεινωτική “υπέρβαση”. Ήταν ο Αλέξιος ο υποκινητής της, εκείνος που
από καιρό εποφθαλμιά τον τίτλο του "οικουμενικού πατριάρχη" με σκοπό
να κάνει τη χώρα του το κέντρο της παγκόσμιας ορθοδοξίας προσφέροντάς της έτσι
πελώρια γεωπολιτική ισχύ.
ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΤΟ ψευτοΚΚΕ
Ικανοποιημένο
με την πρόθεση του Καραμανλή να βαθύνει την εξάρτηση της χώρας μας από το Κρεμλίνο
φέρεται το ψευτοΚΚΕ. Αυτό υποδηλώνει ο τίτλος ''Καλές προθέσεις αλλά και
σοβαρά προβλήματα'' του σχετικού άρθρου στο Ριζοσπάστη της 9-12,
όπου διατυπώνεται η ανησυχία των σοσιαλφασιστών σχετικά με τα διάφορα εμπόδια
που καθυστερούν αυτή την εξέλιξη. Οι υποτακτικοί του Κρεμλίνου χαιρετίζουν την
πρόσδεση της χώρας στο ρωσικό άρμα επειδή τάχα φέρνει την Ελλάδα σε ανοιχτή
σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό της Δύσης. Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα:
''Σε επίπεδο βελτίωσης κλίματος και διακηρύξεων καλών προθέσεων για την
“αναθέρμανση” των διμερών σχέσεων φαίνεται να εξαντλείται η επίσκεψη του Κ.
Καραμανλή στη Ρωσία που ολοκληρώνεται σήμερα με τη συνάντησή του με τον Βλ.
Πούτιν.
Αυτό προκύπτει τόσο από το γενικόλογο περιεχόμενο των κοινών δηλώσεων - και
όχι συμφωνιών - που θα υπογράψουν σήμερα οι δύο ηγέτες, όσο και από την ανάδειξη
των, αξεπέραστων ορισμένες φορές, προβλημάτων που ταλανίζουν τις διμερείς σχέσεις,
απόρροια και των δεσμεύσεων που έχει η ελληνική πλευρά ως μέλος του NATO και
της ΕΕ. Η ελληνική κυβέρνηση θέλει να αποκτήσει πρόσβαση στις ρωσικές ενεργειακές
πηγές (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και διεκδικεί μερίδιο στην “καινούρια και δυναμική”
ρωσική αγορά, όπως τη χαρακτήρισε μέλος της ελληνικής αποστολής, αλλά την ίδια
στιγμή πρέπει να “συμμορφωθεί” με τις επιταγές της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών.
Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα με την αγορά ρωσικών οπλικών συστημάτων
και την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς -Αλεξανδρούπολη. Στο κοινό πρόγραμμα
δράσης 2005 - 2006 που θα υπογραφεί σήμερα, περιλαμβάνεται αναφορά για τη στρατιωτικο-τεχνική
συνεργασία με την οποία ζητείται, έμμεσα πλην σαφώς, από τη ρωσική κυβέρνηση
να φροντίσει για τη συμβατότητα των οπλικών συστημάτων... με τα ΝΑΤΟικά που
διαθέτουν οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις. (σ.σ. τι ντροπή για τον ένδοξο ρωσικό
στρατό!!!)
(…)Όσο για τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης δε φαίνεται να προχωρά στο
ορατό μέλλον η υλοποίησή του και το έργο παραμένει σε επίπεδο εκδήλωσης πολιτικής
βούλησης για την πραγματοποίησή του, όπως αυτή εκφράστηκε με τη μονογραφή του
σχετικού μνημονίου, χωρίς ωστόσο να έχουν επιλυθεί σημαντικά πρακτικά προβλήματα,
όπως τα ποσοστά των εταιριών των τριών συμμετεχόντων κρατών (Ελλάδα, Ρωσία,
Βουλγαρία).
Η ελληνική κυβέρνηση, ωστόσο, αρέσκεται να δημιουργεί εντυπώσεις περί “πολυδιάστατης”
εξωτερικής πολιτικής, καθώς διπλωματικά στελέχη της αποστολής επικαλούνταν το
πρόσφατο ταξίδι στο Κάιρο και το άνοιγμα στον “αραβικό κόσμο”...''
Σε άλλο άρθρο την επόμενη ημέρα επικροτείται η ''αντι-ιμπεριαλιστική'' στάση
του Καραμανλή να κινηθεί προς τη Ρωσία στέλνοντας έτσι ένα ηχηρό μήνυμα προς
τους Αμερικανούς:
''Η αναζήτηση ερεισμάτων στη Ρωσία ερμηνεύεται ως προσπάθεια του Κ. Καραμανλή
να αντιμετωπιστούν μια σειρά θέματα εξωτερικής πολιτικής, αλλά και να ενισχυθεί
ο ρόλος και η θέση της εγχώριας άρχουσας τάξης στην ευρύτερη περιοχή. Παράλληλα,
βέβαια, αποτελεί και ένα μήνυμα προς τις ΗΠΑ που επιμένουν να αγνοούν επιδεικτικά
την κυβέρνηση της ΝΔ στη διευθέτηση μιας σειράς θεμάτων (Μακεδονικό, Κυπριακό,
Ελληνοτουρκικά).''
Όλα όσα διαβάσαμε παραπάνω αποτελούν τη γνωστή τακτική των πρακτόρων. Πάντα
κατηγορούν όσους κάνουν φιλορώσικη πολιτική ότι δεν κάνουν όσο πρέπει, πάντα
τους πιέζουν για περισσότερα και πάντα με αυτόν τον τρόπο τους καλύπτουν στα
μάτια της Δύσης αφού τους κατηγορούν απατεωνίστικά για φιλοδυτικούς. Κάνουν
ότι έκανε η "17Ν". Αυτή μαζί με τα υπόλοιπα θύματά της κατηγορούσε
και τον Κόκκαλη, αλλά αυτόν ποτέ δεν τον πυροβόλησε. Έτσι τον κάλυπτε στα μάτια
των αμερικανών και του επέτρεπε να παίρνει τις εργολαβίες των ραντάρ στα F-16
και έτσι να έρχεται σε επαφή με πολύτιμες πληροφορίες και βέβαια να πλουτίζει…