Κ. ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ: Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Οι Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου έχρισαν με συμφωνία μεταξύ τους τον Κάρολο Παπούλια διάδοχο στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Τόσο το ψευτοΚΚΕ όσο και ο ΣΥΝ ουσιαστικά δήλωσαν την αποδοχή τους γι' αυτό το πρόσωπο αφού δεν έκαναν ούτε μία δήλωση εναντίον του ως ακατάλληλου για την προεδρία. Έδειξαν όμως τη δυσαρέσκεια τους για το γεγονός ότι τελικά δεν έλαβε το χρίσμα ο Κωνσταντόπουλος, αλλά ότι η “πίτα της εξουσίας” και σ' αυτή την περίπτωση μοιράστηκε ανάμεσα στους δύο μεγάλους.

Πράγματι το ρωσόδουλο μέτωπο δοκίμασε μία ήττα στην απόπειρα του να δώσει μία ανώτερη θέση στην κρατική εξουσία στην πιο μικρή πολιτική μειοψηφία, αυτή του ΣΥΝ. Αποδείχτηκε ότι ο αστικός πολιτικός κόσμος διαθέτει ακόμα κάποια υπολείμματα δημοκρατισμού. Τελικά όμως οι ρωσόδουλοι πέτυχαν να δοθεί αυτή η θέση στον πολιτικό εκφραστή της αληθινής στρατηγικής γραμμής των ΣΥΝ και ψευτοΚΚΕ, που είναι η πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα της Ρωσίας. Δεν θα μπορούσε ίσως να βρεθεί καλύτερος άνθρωπος για να κάνει αυτή τη δουλειά μετά τον Κωνσταντόπουλο, από ένα δοκιμασμένο διπλωμάτη της παπανδρεϊκής εξωτερικής πολιτικής, πρωτεργάτη της φιλίας με τη Ρωσία και τους συμμάχους της στον Τρίτο Κόσμο.

Πως έκλεισε η πόρτα για τον Κωνσταντόπουλο

Ο Κ. Καραμανλής δούλεψε πολύ για να προωθήσει την υποψηφιότητα του Κωνσταντόπουλου, ενώ ο Γ. Παπανδρέου έμεινε αναγκαστικά πιο πίσω στην υποστήριξη του αφού οι περισσότερες αντιδράσεις στο πρόσωπό του προέρχονταν από το ΠΑΣΟΚ, και κυρίως από το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ που δεν μπορεί ακόμα να ξεχάσει ότι ο Κωνσταντόπουλος ήταν κατήγορος των Κουτσόγιωργα, Τσοβόλα, Αθανασόπουλου και Α. Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο το 1989. Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι αυτός ο Κωνσταντόπουλος που μπήκε επικεφαλής της εναντίον τους κάθαρσης μπορεί να εκφράζει οποιαδήποτε συναίνεση πολιτικών δυνάμεων. Μάλιστα, για να μπορέσουν να καταπιούν την υποψηφιότητα Κωνσταντόπουλου, ο Κ. Καραμανλής εμφάνισε σα δεύτερη πιο ισχυρή υποψηφιότητα, αυτή του Κ. Σημίτη, χρησιμοποιώντας τον σα σκιάχτρο στους προεδρικούς, αλλά χωρίς επιτυχία.
Το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποίησε ο Κ. Καραμανλής για την προώθηση του Κωνσταντόπουλου ήταν ότι πρέπει η ΝΔ να προσεγγίσει την "αριστερά" εφαρμόζοντας τη λεγόμενη πολιτική του "μεσαίου χώρου" και να σχηματίσει μέτωπο μαζί της για να σταθεροποιηθεί στην εξουσία. Μάλιστα, παρόλο που η ΝΔ έδειχνε να έχει διατηρήσει τις δυνάμεις της στη βάση των ψηφοφόρων που της έδωσαν νίκη υπεροχής στις βουλευτικές εκλογές, ο Κ. Καραμανλής τόνισε ότι πρέπει να αποφευχθούν με κάθε τρόπο νέες εκλογές για να μην καταρρεύσει τάχα η οικονομία και σ' αυτό είχε μαζί του και τον Μητσοτάκη και τον ΣΕΒ. Αυτό που φρόντισε ιδιαίτερα να διασφαλίσει ήταν ότι για χάρη υποτίθεται της συναίνεσης έπρεπε να θυσιάσει τη δυνατότητα να προτείνει πρόεδρο από τις τάξεις της ΝΔ (Σουφλιά, Μολυβιάτη, Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη), αποκλείοντας έτσι έναν πρόεδρο που θα συνέχιζε την πολιτική παράδοση του Στεφανόπουλου, δηλαδή έναν εκφραστή του εθνικιστικού αντιαμερικάνικου πολιτικού ρεύματος με γενικά φιλοευρωπαϊκές διαθέσεις. Αυτή ήταν μία σαθρή πολιτική λογική γιατί το αληθινό πρόβλημα το αντιμετώπιζε ο Γ. Παπανδρέου στην περίπτωση μίας νέας εκλογικής μάχης, γιατί τότε το ΠΑΣΟΚ θα είχε σίγουρη ήττα και ο ίδιος θα κινδύνευε να χάσει την ηγεσία αφού βάλλεται από την εσωκομματική αντιπολίτευση. Αυτό έγινε αντιληπτό μέσα στη ΝΔ, με αποτέλεσμα στελέχη της, όπως ο Άρης Σπηλιωτόπουλος (Τύπος της Κυριακής, 12/12), να δηλώνουν ανοιχτά ότι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν μπορεί να εκφράσει τη συναίνεση ένας κεντροδεξιός υποψήφιος. Τίποτα πραγματικά δεν υποχρέωνε τον Καραμανλή να συρθεί πίσω από την ψευτοαριστερά και πολύ περισσότερο πίσω από το πολιτικά αδύναμο παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Τίποτα εκτός από την αφοσίωσή του στη φιλορώσικη πολιτική, όπως φάνηκε σε όλο της το μεγαλείο στο ταξίδι του στη Μόσχα.
Ο μόνος από το ΠΑΣΟΚ που έδειξε ενθουσιασμό για την υποψηφιότητα Κωνσταντόπουλου ήταν ο στριμωγμένος στη γωνία και κατηγορούμενος για σκάνδαλα Α. Τσοχατζόπουλος, που χρειαζόταν κάθε δυνατή πολιτική στήριξη και την αναζήτησε στον ΣΥΝ, αφού ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου τον εγκατέλειψε ακάλυπτο στις διαθέσεις της Εξεταστικής Επιτροπής και των δικαστηρίων. Οι αντιστάσεις του ΠΑΣΟΚ στον Κωνσταντόπουλο ήταν μία δημοκρατική αντίδραση στον πολιτικό ρόλο του ΣΥΝ στη χώρα. Στην κάθαρση του 1989, με τον μικρό του πολιτικό όγκο ο Κωνσταντόπουλος στήριξε ένα τεράστιο πολιτικό πραξικόπημα και έγινε παράγοντας πολιτικής ανωμαλίας με στόχο να συμμετέχουν ΣΥΝ και ψευτοΚΚΕ στη νομή της εξουσίας. Η ίδια η γέννηση του ΣΥΝ σηματοδοτήθηκε από αυτή την επιχείρηση της πραξικοπηματικής αναρρίχησης των ρωσόδουλων στην εξουσία.
Είναι χαρακτηριστικό για τις αντιστάσεις του ΠΑΣΟΚ στην υποψηφιότητα Κωνσταντόπουλου, το παρακάτω απόσπασμα από άρθρο στο Βήμα της Κυριακής, 12/12: "Με έναν πρόεδρο της Δημοκρατίας που θα καλύπτει την κυβέρνηση με το κύρος της Αριστεράς, η Δεξιά θα έχει ουσιαστικά τα χέρια της ελεύθερα να κινηθεί όπως νομίζει για να διασφαλίσει την εξουσία της".
Το ρωσόδουλο μέτωπο πάλεψε να κρατήσει τη θέση ανοιχτή για τον ΣΥΝ και άρχισε να εμφανίζει ως πιθανή επιλογή τον Κουβέλη, που στο μεταξύ αποσύρθηκε από τη διεκδίκηση της προεδρίας του ΣΥΝ, για τον οποίο δεν υπήρχε η κατηγορία του "εκκαθαριστή". Ωστόσο, ο Κουβέλης είχε άλλα ελαττώματα, δηλαδή δεν διέθετε την κατάλληλη ηλικία, το προφίλ του μη άμεσα μάχιμου πολιτικού και πάνω απ’ όλα το πολιτικό κύρος για μια τέτοια θέση. Δοκιμάστηκε επίσης κάποια στιγμή και το όνομα της Μ. Δαμανάκη ως γυναικείας υποψηφιότητας, που απέτυχε επίσης. Το ψευτοΚΚΕ κράτησε μία ουδετερότητα στο θέμα "υποψήφιος της αριστεράς", καταγγέλλοντας το ίδιο το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας (!), το οποίο για την Παπαρρήγα σημαίνει υποταγή στην εκάστοτε κυβέρνηση και βέβαια στους Αμερικάνους (με αυτή τη θέση βέβαια δεν εξηγείται γιατί πηγαινοέρχεται τόσο συχνά στο "άνδρο της υποτέλειας", στο προεδρικό μέγαρο).
Για να καρποφορήσει τέλος η υποψηφιότητα του Κωνσταντόπουλου στην προεδρία χρειαζόταν μία ενθουσιώδης οικουμενική πολιτική υποστήριξη αφού θα έπρεπε ο Κ. Καραμανλής να δικαιολογήσει και απέναντι στις ΗΠΑ την επιλογή σαν προέδρου του ηγέτη του δεύτερου πιο αντιαμερικάνικου κόμματος στη χώρα, και αυτή τελικά δεν υπήρξε παρά τις ενθουσιώδεις προσπάθειες του καθεστώτος.
Η ΟΑΚΚΕ κατάγγειλε την προσπάθεια του σοσιαλφασιστικού μετώπου να επιβάλει τον ΣΥΝ και τον Κωνσταντόπουλο στην προεδρία της δημοκρατίας με αφίσα που είχε τίτλο "ΟΧΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ". Η καμπάνια της ΟΑΚΚΕ ενάντια στην προεδρία του ΣΥΝ διαβάστηκε πολύ, επικροτήθηκε θερμά από πολλούς ανθρώπους και γονιμοποίησε και σταθεροποίησε αντιστάσεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ πράγμα που ενόχλησε το καθεστώς. Αυτό φάνηκε από δύο διαδοχικά δημοσιεύματα στην Αυγή (5/12/2004) και στην Αυριανή (12/12/2004). Στην Αυγή σε μία στήλη σατιρικών σχολίων με τίτλο "Κακοήθειες" εμφανίστηκε ο τίτλος "Από τη Μόσχα πράσινο φως για Κωνσταντόπουλο. Η απόλυτη δικαίωση της ΟΑΚΚΕ"). Ο τίτλος αυτός επιχειρεί να ειρωνευτεί τη θέση της ΟΑΚΚΕ, ότι η υποψηφιότητα του Κωνσταντόπουλου υπαγορεύεται από τη φιλορώσικη πολιτική του καθεστώτος, αλλά η αναφορά έστω και με αυτό τον τρόπο στην αφίσα μας δείχνει την ενόχληση του ΣΥΝ για αυτήν. Από την άλλη η Αυριανή δημοσίευσε την πρώτη παράγραφο της αφίσας που αναφέρεται στη διπροσωπία του ΣΥΝ και του Κωνσταντόπουλου, σχολιάζοντας θετικά τη θέση αυτή με τη φράση "μέχρι τώρα…" (εννοεί ότι μέχρι τώρα έχουν φανεί αυτοί όντως υποκριτές). Πρόκειται για μία ένδειξη της επίδρασης της αφίσας στο χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Με την ήττα του ΣΥΝ - Κωνσταντόπουλου σε αυτό το θεαματικό άλμα στην εξουσία, αποτράπηκε η δημιουργία ενός πραξικοπηματικού αντιευρωπαϊκού πόλου εξουσίας στο κράτος που θα επικαλούνταν για τη νομιμοποίησή του την υποστήριξη των ψευτοκινημάτων, αποτράπηκε ένα ισχυρό χτύπημα στη δημοκρατία στη χώρα. Είναι άλλο ο ίδιος ο Συνασπισμός στην προεδρία και άλλο ένας Παπούλιας που μπορεί να είναι εξ ίσου ρωσόδουλος αλλά δεν διαθέτει έναν ολόκληρο ρωσόδουλο φασιστικό πολιτικό μηχανισμό στην υπηρεσία του. Θα ήταν πραγματικά δραματικό να αποτελούν κνίτες την καμαρίλα του νέου παλατιού. Γιατί δεν πρέπει να έχει κανείς καμιά αμφιβολία. Ο Κωνσταντόπουλος δεν θα άφηνε την προεδρία στη παλιά θέση του τελετουργικού και προπαγανδιστικού μηχανισμού. Θα μπορούσε κάθε στιγμή να χρησιμοποιήσει με οικουμενική έγκριση τις μέχρι σήμερα τυπικές εξουσίες του προέδρου, όπως να γυρίσει πίσω νομοθετήματα της Βουλής σε συνδυασμό με τα από τα κάτω πολιτικά κινήματα “του λαού” ή τη θέση του προέδρου σαν αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων ή να απειλεί με παραίτηση εκβιάζοντας για εκλογές. Ακόμα και συνταγματική αναθεώρηση μπορεί να ξεκινούσε το καθεστώς για να αναβαθμίσει την προεδρία του.Παρά τη νίκη αυτή δεν αποτράπηκε ωστόσο η άνοδος σε αυτή τη θέση ενός τυπικού εκφραστή της φιλορώσικης πολιτικής.
Μετά το ναυάγιο Κωνσταντόπουλου, ο Κ. Καραμανλής έβγαλε αιφνιδιαστικά από το τσεπάκι τη λύση Κ. Παπούλια, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις στη βάση κυρίως της ΝΔ που εκφράστηκαν πιο έντονα από τη "Χώρα" του Τράγκα, και σε δεύτερη μοίρα από τον "Αδέσμευτο Τύπο" του Ρίζου. Είναι δύσκολο για το μέσο νεοδημοκράτη να πειστεί ότι είναι "συναινετική προσωπικότητα" ένα σκληρό στέλεχος του παπανδρεϊσμού. Η επιλογή Παπούλια επιβλήθηκε ουσιαστικά από τον Καραμανλή στη ΝΔ αφού μπορεί το όνομά του να συζητιόταν ανάμεσα στους δέκα πιθανούς υποψήφιους, αλλά ποτέ δεν μπήκε σαν εναλλακτική υποψηφιότητα στον Κωνσταντόπουλο, όπως δηλαδή ο Κ. Σημίτης, ή ο Κουβέλης. Ωστόσο, η ΝΔ δεν είχε τα περιθώρια να αντιδράσει αφού αστραπιαία δήλωσε τη συναίνεσή του ο Γ. Παπανδρέου χωρίς επίσης να συζητήσει αυτή την υποψηφιότητα μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Η συναινετική λύση δεν άρεσε καθόλου στην αντιπολίτευση των σημιτικών στελεχών αφενός επειδή απομάκρυνε την πιθανότητα των εκλογών που θα έδιναν ένα ισχυρό χτύπημα στον Γ. Παπανδρέου και αφετέρου γιατί φουσκώνει τα πανιά του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ το οποίο βρίσκεται τώρα στην επίθεση ενάντια της. Με λίγα λόγια η επιλογή του Κ. Παπούλια ισχυροποίησε τον Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και άνοιξε το δρόμο για τις εκκαθαρίσεις που ετοιμάζει. Ουσιαστικά ο Κ. Παπούλιας διορίστηκε με ένα κοινό πραξικόπημα των Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι τελικά επιλέχτηκε πρόεδρος ένας πολιτικός εκφραστής της παπανδρεϊκής εξωτερικής πολιτικής της συμμαχίας με τη Ρωσία.
Στην αφίσα μας αναφέρουμε ότι: "Η αληθινή στρατηγική γραμμή του ΣΥΝ-Κωνσταντόπουλου είναι η πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα της Ρωσίας. Αυτή φανερώθηκε μόνο μια φορά στις συζητήσεις του Κωνσταντόπουλου στη Μόσχα το 1999 με τους Ζιουγκάνοφ, Πριμακόφ, Πατριάρχη Αλέξιο και τη δικιά τους φαιοκόκκινη “Λαϊκή Πατριωτική Ενωση” (Αυγή 4/10/1999). Η ρώσικη στρατηγική που συνοψίζεται στο: “Κάτω η ΕΕ, ζήτω οι ανατολικοί και τριτοκοσμικοί φασισμοί” εκφράζεται ανοικτά μόνο από το ψευτοΚΚΕ και δεν πείθει ούτε το λαό, ούτε την αστική τάξη. Γιατί η Ελλάδα είναι μια ευρωπαϊκή χώρα. Έτσι δημιουργήθηκε από τη σάρκα του ψευτοΚΚΕ ο ΣΥΝ, ένα κόμμα που κρύβει τη ρώσικη στρατηγική κάτω από έναν πιο αποδεκτό ευρωπαϊκό και δημοκρατικό μανδύα, δηλαδή ένα κόμμα που είναι στη μορφή του ο ευρωπαίος Παπαγιαννάκης και στο περιεχόμενο του ο κνίτης Αλαβάνος".
Δεν επιλέχθηκε για την Προεδρία ο ΣΥΝ, αλλά ο υποψήφιος που επιλέχτηκε τελικά για την προεδρία είναι ένας πολιτικός που υπηρετεί αυτή τη στρατηγική γραμμή και διαθέτει τα χαρακτηριστικά της διπροσωπίας του ΣΥΝ. Είναι ένας φαινομενικά φιλοευρωπαίος πολιτικός, αλλά στην πραγματικότητα πιστός στα προστάγματα της ρώσικης πολιτικής. Σαν τέτοιος έγινε αποδεκτός και από τα τέσσερα κόμματα που δεν είχαν να πουν ούτε ένα κακό λόγο εναντίον του.
Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΝ έκφρασε τη δυσαρέσκεια του αλλά μόνο για την απόρριψη του Κωνσταντόπουλου μιλώντας για την επικράτηση του "δικομματισμού". Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Αλαβάνου, όπως δημοσιεύεται στην Αυγή, 14/12: <<Η υποψηφιότητα για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έχει δυο πτυχές, την προσωπική και την πολιτική". Πρόσθεσε ότι προσωπικά συμμερίζεται τα αισθήματα συμπάθειας προς τον Κάρολο Παπούλια, ως έντιμο και δημοκρατικό πολιτικό. "Του εύχομαι να είναι ένας καλός Πρόεδρος Δημοκρατίας" δήλωσε και επισήμανε: "Πολιτικά, όμως, η συμφωνία Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ δεν έγινε στη βάση προσώπου. Έγινε με κλειστές διαδικασίες και στο πλαίσιο της σύμπτωσης των στενών κομματικών σκοπιμοτήτων τους, ιδιαίτερα σε σχέση με τις πρόωρες εκλογές και όχι μόνο. Εντάσσεται στο μοντέλο αποκλειστικής δικομματικής διαχείρισης του πολιτικού συστήματος, με κορυφαία έκφραση τον εκλογικό νόμο της ενισχυμένης αναλογικής>>..
Την ίδια θέση είχε και η Παπαρρήγα που επέκρινε τη δικομματική συναίνεση. Δυσαρέσκεια έκφρασε και η εισοδίστρια στο ΠΑΣΟΚ Δαμανάκη, χωρίς να αναφερθεί στο ίδιο το πρόσωπο του νέου προέδρου το οποίο επιδοκίμασε.

Ο Παπούλιας πιστός υπηρέτης της ρώσικης πολιτικής

Ο Κ. Παπούλιας ήταν σταθερή επιλογή του Α. Παπανδρέου στο υπουργείο Εξωτερικών. Ήταν υφυπουργός Εξωτερικών το 1981-1984, αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών το 1984-1985, υπουργός εξωτερικών το 1985-1989 και το 1993-1996. Επίσης υποστηρίχθηκε από τον Κ. Σημίτη σε κόντρα με τον Λ. Βερυβάκη για τη θέση του Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας το 1998 οπότε είχε ψηφιστεί και από τον Σπύρο Δανέλλη του ΣΥΝ (Νέα, 9-12-1998). Προώθησε τη συμμαχία με τον πιο πιστό φίλο της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, το Ιράν και εφάρμοσε με τέχνη την πολιτική του Α. Παπανδρέου για το σπάσιμο της απομόνωσης της Λιβύης από την Ευρώπη, στήριξε με πάθος και ανοικτά τη Συρία του φασίστα Άσσαντ, και παρασημοφορήθηκε από το καθεστώς του δικτάτορα της Πολωνίας στρατηγού Γιαρουζέλσκι, όταν ο Α. Παπανδρέου δημιουργούσε δεσμούς, μόνος στην Ευρώπη, με τα ανατολικοευρωπαϊκά σοσιαλφασιστικά καθεστώτα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Παπούλιας πήρε τη θέση του υφυπουργού εξωτερικών Ασημάκη Φωτήλα όταν ο τελευταίος καθαιρέθηκε από τον Α. Παπανδρέου εν πτήσει γιατί τόλμησε να πάρει θέση κατά του πραξικοπήματος Γιαρουζέλσκι. Για τον Παπούλια, αυτόν τον πιστό φίλο των ανατολικών φασισμών, ο βούλγαρος υπουργός Εξωτερικών Μλαντένοφ (επί προεδρίας Ζίβκοφ), είχε πει με θαυμασμό μπροστά σε πυκνότατο ακροατήριο ότι "κάποτε στο λήμμα Βαλκάνια, το όνομα που θα κυριαρχεί θα είναι Παπούλιας”! Το 1995 αυτό το “λήμμα” υποστήριξε την "πρωτοβουλία ειρήνευσης" του Γιέλτσιν στην πρώην Γιουγκοσλαβία με ταξίδι του στη Μόσχα, στήριξε τη σέρβικη εθνοκάθαρση στη Βοσνία και βέβαια το καθεστώς Μιλόσεβιτς κατά τις επιταγές της ρώσικης πολιτικής εκείνη την περίοδο, υπόγραψε με τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας Κόζιρεφ συμφωνία για την ίδρυση ρώσικου Προξενείου στη Θεσσαλονίκη, και ήταν ο πρωτεργάτης της ελληνορωσικής συμφωνίας για την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης (από την ανασκόπηση του ΑΠΕ για το 1995).
Σε συνέντευξη του στα Νέα στις 9-4-1999 στον Γιώργο Παπαχρήστο ο Παπούλιας έκφρασε με σαφήνεια τις θέσεις του για τη Ρωσία, κάνοντας κριτική στην υποτίθεται "φιλοαμερικάνικη" πολιτική του τότε υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου (οι υπογραμμίσεις δικές μας):
<<Ο κ. Παπούλιας εκφράζει σκεπτικισμό για την απομάκρυνση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ με αφορμή την κρίση στο Κόσοβο. Πρόκειται, σημειώνει, “για μια μεγάλη χώρα που έπαιξε ιστορικό ρόλο και επηρέασε τα ευρωπαϊκά πράγματα”.
Ερ: Θα μπορούσε η Ελλάδα να έχει σημείο αναφοράς τη Ρωσία;
Απ: “Βεβαίως”.
Ερ: Για λόγους ιστορικούς;
Απ: “Εγώ ως υπουργός των Εξωτερικών θεωρούσα τη Μόσχα, αν θέλετε, τον τρίτο πόλο ή τον τέταρτο πόλο της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας. Ήταν η Ουάσιγκτον, ήταν οι Βρυξέλλες, είναι η Μόσχα, και επίσης ένας άλλος χώρος που μας ενδιαφέρει άμεσα είναι ο χώρος της Μέσης Ανατολής”.
Ερ: Έχουν αλλάξει αυτοί οι προσανατολισμοί της εξωτερικής μας πολιτικής;
Απ: “Θα μπορούσα όχι να κάνω κριτική, αλλά να παρατηρήσω στην κυβέρνηση ότι πρέπει να τους προσέξει. Δεν είναι μονάχα οι Βρυξέλλες και η Ουάσιγκτον, είναι και οι δύο άλλοι πόλοι”.
Ερ: Αναφερθήκατε στη Ρωσία, για τον τέταρτο πόλο, όπως τον ονομάσατε, της Μέσης Ανατολής, τι έχετε να πείτε σχετικά με την ελληνική εξωτερική πολιτική;
Απ: “Πρέπει να υπογραμμίσω ότι σε αυτό τον τομέα υπάρχει ένα έλλειμμα της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος. Εγκαταλείψαμε μια περιοχή στην οποία έχουμε ποικίλα συμφέροντα ­ οικονομικά, εμπορικά, στρατηγικά. Μην ξεχνάτε ότι αυτή η περιοχή είναι το υπογάστριο της Τουρκίας. Ιράν, Συρία και Ιράκ είναι οι χώρες του αμέσου ενδιαφέροντος της Τουρκίας, η οποία ποτέ δεν είχε καλές σχέσεις με αυτές τις χώρες. Κατά συνθήκη σχέσεις είχε. Η Ελλάδα είχε άριστες σχέσεις. Δημιουργήσαμε, και το λέω, Παπανδρέου Πρωθυπουργός και ο Παπούλιας υπουργός Εξωτερικών, δημιουργήσαμε άριστες σχέσεις με αυτές τις χώρες. Και πράγματι, το κάναμε για να αφήσουμε ανοικτούς τους αγωγούς πετρελαίου, ακόμα και στη μεγάλη κρίση του πετρελαίου τότε, όσο και ότι ήταν μια περιοχή που η Ελλάδα μπορούσε να διαδραματίσει έναν πολύ σημαντικό ρόλο.
Τώρα μάλλον περνάμε σε μια υποτονικότητα των σχέσεων, η οποία δεν εξυπηρετεί τα δικά μας εθνικά συμφέροντα. Πρέπει και ο νέος υπουργός των Εξωτερικών να το προσέξει ιδιαίτερα αυτό για να καλλιεργήσει ακριβώς αυτές τις καλές σχέσεις, να αναζωογονήσει αυτές τις καλές σχέσεις με όλη εκείνη την περιοχή”.
Σε ότι αφορά την ΟΝΕ και την Ε.Ε. ο Κάρολος Παπούλιας δεν βρίσκει καλά λόγια όπως για τη Ρωσία, το Ιράκ, το Ιράν και τη Συρία:
<<Κ. Π: Δεν δέχομαι μια κάποια νέα σχολή που "σκάει μύτη", η οποία μας λέει ότι άμα μπούμε στην ΟΝΕ θα λυθούν όλα τα προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος. Αυτό δεν το δέχομαι, διότι είναι ανιστόρητο.
Όσοι υποστηρίζουν αυτή την άποψη δεν ξέρουν Ιστορία, διότι κανένας από αυτούς τους εταίρους δεν προσέτρεξε στις δύσκολες καταστάσεις που πέρασε η Ελλάδα”.
Δημ: Κάνοντας τον συνήγορο του διαβόλου έχω να πω ότι η ένταξη στην ΟΝΕ θεωρείται το πρώτο βήμα για να υπάρξει αυτή η κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης...
Κ.Π: Το απευθύνετε σε εμένα αυτό το ερώτημα, ο οποίος ήμουν σχεδόν 8 χρόνια υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, που έζησα συμβούλια και παρασυμβούλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άτυπα και τυπικά, και βέβαια τους έζησα από κοντά όλους αυτούς τους Ευρωπαίους και τη στάση τους σε θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος. Όλα αυτά δεν μου δίνουν το δικαίωμα ιστορικά να πιστέψω ότι ­ και ύστερα από έναν χρόνο που η Ελλάδα θα είναι ενταγμένη στην ΟΝΕ ­ αυτοί οι ίδιοι κύριοι θα στηρίξουν την Ελλάδα στα εθνικά της δίκαια. Δεν μιλάω για εθνικές διεκδικήσεις, αλλά στα εθνικά της δίκαια”.
Τον Ιούλιο του 2000 και με υπουργό Εξωτερικών τον Γ. Παπανδρέου ορίστηκε μέλος του Δ.Σ. και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Διεθνούς Ιδρύματος Ολυμπιακής Εκεχειρίας.
Σε συνέπεια με τη φιλοανατολική του πολιτική το 2002 γίνεται αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Φιλίας Ελλάδας-Κίνας (ήταν ένας κρίκος του νεοναζιστικού άξονα με τον οποίο δεν είχε ακόμα καταπιαστεί).
Ο Κάρολος Παπούλιας έχει ερείσματα στην εθνικιστική τάση του ΠΑΣΟΚ και λόγω των παπανδρεϊκών του καταβολών και επειδή κράτησε αυτή τη στάση της κριτικής απέναντι στην "ενδοτική" απέναντι στις ΗΠΑ πολιτική του Γ. Παπανδρέου, αλλά δεν αποτελεί τη φυσική πολιτική συνέχεια του Κ. Στεφανόπουλου ή του Σαρτζετάκη, τυπικών εκπρόσωπους της εθνικιστικής τάσης μέσα στην αστική τάξη που παρά τον αντιαμερικανισμό τους δεν ήταν ποτέ τόσο ακραία φιλορώσοι όσο ο Κ. Παπούλιας.
Αυτός είναι ο πρόεδρος μίας νέας φάσης στην πολιτική ζωή της χώρας που επιλέχτηκε με οικουμενική ουσιαστικά συναίνεση από τα τέσσερα κόμματα του ρωσόδουλου καθεστώτος από έναν πρωθυπουργό που επισφράγισε τη σχέση της Ελλάδας ως "στρατηγικού εταίρου" της Ρωσίας.