Μέσα σε λίγες μέρες ήρθε στην επιφάνεια ότι ήταν κρυμμένο για χρόνια. Και αυτό το κρυμμένο δεν ήταν κάτι το μεμονωμένο, αλλά η ίδια η παγκόσμια κατάσταση. Όλο και περισσότερο οι πολιτικοί ηγέτες, οι αναλυτές, ο τύπος, η παγκόσμια κοινή γνώμη θα μιλάνε για “το νέο ψυχρό πόλεμο”, δηλαδή για την αναβίωση της ανταγωνιστικής αντίθεσης Ρωσίας-Δύσης. Στο κέντρο αυτής της εξέλιξης θα εντοπίζεται η αναβίωση της Ρωσίας σαν ηγεμονιστικής υπερδύναμης. Λίγοι άνθρωποι ξέρουν, ανάμεσά τους και οι πιο παλιοί αναγνώστες αυτής εδώ της εφημερίδας, ότι στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για καμιά αναβίωση. Ο ψυχρός πόλεμος δεν σταμάτησε ποτέ και η υπερδύναμη Ρωσία ποτέ δεν διαλύθηκε. Αντίθετα ο πρώτος έγινε θερμότερος και η δεύτερη δυνάμωσε κάτω από την επιφάνεια της υποτιθέμενης εξαφάνισης της. Δυνάμωσε μάλιστα τόσο και αποκτηνώθηκε τόσο ώστε να μη μιλάμε πια για μια Ρωσία που είναι απλά μία από τις δύο υπερδυνάμεις, αλλά για μια χιτλερική υπερδύναμη, κέντρο της παγκόσμιας αντίδρασης και κύριο εχθρό των χωρών και των λαών όλου του κόσμου.

Δεν έχουμε κουραστεί να επαναλαμβάνουμε για 15 ολόκληρα χρόνια ότι αυτή η υποτιθέμενη εξαφάνιση ήταν η πιο ανεπτυγμένη μορφή της ρώσικης στρατηγικής του καθησυχασμού της Δύσης για τη διάσπαση και την περικύκλωση της και ύστερα για την εξαπόλυση ενός αστραπιαίου πολέμου ενάντια στην Ευρώπη. Αντίθετα από εκείνο που φάνηκε δεν ήταν οι ΗΠΑ ο ενεργητικός παράγοντας της πτώσης του τείχους του Βερολίνου και ο θριαμβευτής της νέας εποχής, αλλά η Ρωσία των Γκορμπατσόφ, Γέλτσιν και Πούτιν. Πίσω από αυτήν την διαδοχή φαινομενικά διαφορετικών πόλων εξουσίας υπήρξαν οι διαδοχικές μορφές που πήρε η στρατηγική της ΚαΓκεΜπε για την άλωση της εξουσίας στο εσωτερικό της Ρωσίας και πάνω απ όλα για την εξαπάτηση της Δύσης. Πρόκειται για το πιο μακροπρόθεσμο στη σύλληψή του και το πιο γιγαντιαίο στην έκτασή του σχέδιο παραπλάνησης και υπονόμευσης του αντίπαλου στην ιστορία του ιμπεριαλισμού και προφανώς στην παγκόσμια ιστορία.

Τέλειωσε η περίοδος του ακραίου καθησυχασμού

Αυτό δεν σημαίνει ότι η παραπλάνηση τελειώνει τώρα. Γιατί και στον προηγούμενο ψυχρό πόλεμο η ρώσικη υπερδύναμη χρησιμοποιούσε τη μέθοδο του καθησυχασμού ακολουθώντας πιστά τα χνάρια της διπλωματίας του γερμανικού τρίτου ράιχ. Εκείνο που λέμε είναι ότι τέλειωσε η περίοδος κατά την οποία αυτός ο καθησυχασμός έφτασε στην άκρη του, δηλαδή η περίοδος κατά την οποία η ρώσικη υπερδύναμη έφτασε στο σημείο να εμφανίσει τον εαυτό της τόσο αδύναμο και τόσο σύμμαχο της Δύσης που η αντίθεση μαζί της να εμφανίζεται ανύπαρκτη.
Η νέα περίοδος σηματοδοτήθηκε με μια σειρά δηλώσεων του ηγέτη της Ρωσίας πάνω στην κορύφωση της δημοκρατικής εξέγερσης της Ουκρανίας. Είναι η πρώτη φορά που από το στόμα του αρχικαγκεμπίτη ακούστηκαν φράσεις που ως τώρα μόνο ο διεθνής κνίτης επιτρεπόταν να χρησιμοποιήσει, όπως ότι “η Δύση είναι ένας τραμπούκος που φοράει την κάσκα του αποικιοκράτη έτοιμος “να τιμωρήσει” τους πληθυσμούς που δεν ακολουθούν την οφειλόμενη συμπεριφορά ραβδίζοντάς τους με βόμβες και βλήματα, όπως αυτό έγινε στη Γιουγκοσλαβία” (Μοντ, 8 Δεκέμβρη), ή ακόμα πιο συγκεκριμένα όταν επιτέθηκε στον ΟΑΣΕ παίρνοντας ουσιαστικά θέση υπέρ της Σερβίας, και υπέρ των αντιαμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν λέγοντας: “Ξέρουμε τις δυσκολίες που συναντάνε εκεί κάτω (εννοεί οι παρατηρητές του ΟΑΣΕ)” - και στο Κόσοβο – “όπου δεκάδες χιλιάδες Σέρβοι, κυνηγημένοι από τα σπίτια τους δεν μπόρεσαν να συμμετέχουν στην ψηφοφορία”. Και πρόσθεσε με ειρωνεία: “Μπορώ κιόλας να προβλέψω ποια θα είναι η αντίδραση των παρατηρητών του ΟΑΣΕ στις εκλογές του Ιράκ” (Μοντ, 24 Νοέμβρη).
Αλλά η πιο χτυπητή είναι η φράση που ξεστόμισε πριν λίγες μέρες στην επίσκεψή του στην Ινδία όταν κατηγόρησε τις ΗΠΑ ότι “θέλουν να ξαναμορφοποιήσουν την ποικιλία του πολιτισμού, που δόθηκε από το θεό (η υπογράμμιση δική μας) ακολουθώντας τις αρχές ενός μονοπολικού κόσμου που θα μοιάζει με στρατόπεδο” (Μοντ, 8 Δεκέμβρη). Αυτή η φράση που υπογραμμίσαμε σημαίνει ότι σύμφωνα με τον ηγέτη της Ρωσίας είναι ο θεός, δηλαδή μια αιώνια αδήριτη αναγκαιότητα που έχει φτιάξει τον ισλαμικό, τον ινδουιστικό, τον ορθόδοξο χριστιανικό και άλλους “πολιτισμούς”. Στην πραγματικότητα αυτοί οι “πολιτισμοί” αντιπαρατίθενται πολύ λιγότερο στην ιμπεριαλιστική και “μονοπολική” Αμερική, και περισσότερο στον αστικό δημοκρατισμό και στον διεθνιστικό και εχθρικό σε κάθε θρησκευτική προκατάληψη προλεταριακό πολιτισμό.
Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό σε αυτού του είδους τη φρασεολογία είναι ότι για πρώτη φορά από το υποτιθέμενο τέλος του ψυχρού πολέμου ένας ρώσος ηγέτης μίλησε απαξιωτικά για τον κύριο αποδέκτη της στρατηγικής του καθησυχασμού, την Ενωμένη Ευρώπη με την εξής διατύπωση ενός συμβούλου του Πούτιν που δημοσιεύτηκε στις ρώσικες εφημερίδες: Η “Ρωσία είναι πεισμένη ότι μια τυπικά αμερικάνικη αλλαγή καθεστώτος είναι σε εξέλιξη στην Ουκρανία, επικυρωμένη και υποστηριζόμενη από τους πράκτορες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΑΣΕ” (στο ίδιο φύλλο Μοντ).

Το ότι όλες αυτές οι δηλώσεις έγιναν πάνω στην ουκρανική δημοκρατική εξέγερση δε σημαίνει ότι σε αυτήν πρέπει να αναζητηθεί η αιτία της νέας πολιτικής τακτικής του Κρεμλίνου. Είναι γεγονός ότι το Κρεμλίνο έγινε έξαλλο και ο Πούτιν έχασε τη συνηθισμένη ψυχραιμία του από το γεγονός ότι η Δύση, ιδιαίτερα η συνήθως υποτακτική Ευρώπη στάθηκε με αρκετή συνέπεια στο πλευρό της Ουκρανίας. Όμως η στροφή είχε ξεκινήσει πιο πριν. Η Ουκρανία απλά υποχρέωσε την ηγεσία της Ρωσίας να μιλήσει πιο καθαρά, πιο νωρίς και πιο ακραία από όσο πιθανά σχεδίαζε. Το σπουδαίο με την ουκρανική δημοκρατική εξέγερση είναι ότι σηματοδοτεί το νέο ψυχρό πόλεμο όχι απλά σα σύγκρουση δύο ιμπεριαλιστικών πόλων αλλά σαν ωμή φασιστική επίθεση του ενός από αυτούς ενάντια στους λαούς.

Το Μπεσλάν η ουσιαστική κήρυξη του νέου ψυχρού πολέμου

Η ουσιαστική κήρυξη του νέου ψυχρού πολέμου έγινε πάνω στη σφαγή του Μπεσλάν, δηλαδή πριν από την εκλογή Μπους, που σημαίνει πριν γίνει φανερό ότι η γραμμή του ρεπουμπλικανικού κόμματος δεν θα μπορούσε να ανατραπεί από μια γραμμή Κλίντον – Κέρρυ. Τότε ο Πούτιν είχε δηλώσει ότι υπάρχουν κάποιες “ξένες χώρες” που θέλουν να αποσπάσουν από τη Ρωσία κάποια “ζουμερά κομμάτια” (Μοντ, 8 Δεκέμβρη) ενώ είχε διευκρινίσει τη σκέψη του ένας από τους πιο στενούς του συμβούλους, ο Ζουρκόφ κατηγορώντας “κάποιους ανθρώπους στην Αμερική, την Ευρώπη και την Ανατολή” ότι έχουν “σα στόχο την καταστροφή της Ρωσίας” (στο ίδιο φύλλο της Μοντ). Αποδεικνύεται όλο και περισσότερο ότι το Μπεσλάν ήταν μια προβοκάτσια-σταθμός, οργανωμένη από την ΚαΓκεΜπέ για να δώσει στη Ρωσία τη δυνατότητα να εμφανίσει τη νέα ανοιχτή επιθετική της στρατηγική σα μια αντεπίθεση, δηλαδή σαν μια νόμιμη άμυνα απέναντι στη Δύση. Ο πρώτος άμεσος στόχος αυτής της στρατηγικής είναι ο έλεγχος από τη Ρωσία εκείνου που η ίδια ονομάζει “εγγύς εξωτερικό”, δηλαδή ο έλεγχος από αυτήν όλων των χωρών που κάποτε αποτελούσαν την ΕΣΣΔ και πρώτα απ όλα ο έλεγχος του Καυκάσου που αποτελεί τη μοναδική δίοδο των πετρελαίων της Κασπίας προς το εξωτερικό που δεν περνάει από τη Ρωσία, δηλαδή το μόνο δρόμο των χωρών της Κασπίας προς την πολιτική ανεξαρτησία.
Η νέα επιθετική στρατηγική εμφανίστηκε πριν από ένα χρόνο, τον Οκτώβρη του 2003 με ένα νέο αμυντικό δόγμα που επικυρώνει από στρατιωτική άποψη αυτόν τον έλεγχο. Σύμφωνα με αυτό η Ρωσία παίρνει μόνη της το δικαίωμα να δώσει “προληπτικά χτυπήματα”, περιλαμβανόμενων και των πυρηνικών σε όλο το χώρο της πρώην ΕΣΣΔ. Αυτά τα χτυπήματα σύμφωνα με τον υπουργό άμυνας Σεργκέι Ιβανόφ θα δίνονται “στην περίπτωση που τα συμφέροντα της Ρωσίας και οι υποχρεώσεις της απέναντι στους συμμάχους της το απαιτούν” (Μοντ, 2 Δεκέμβρη 2003). Αυτό το δόγμα δεν έχει ακόμα επικυρωθεί από το Κρεμλίνο έτσι ώστε να χρησιμοποιείται σα διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στους δυτικούς, αλλά η λογική της Μεγάλης Ρωσίας δεν διστάζει να εκδηλώνεται πίσω από αυτό. Ήδη σε ένα υπόμνημα που εκδόθηκε στις αρχές του Αυγούστου, το Εθνικό Συμβούλιο για τη στρατηγική, ένα συμβουλευτικό όργανο της ρώσικης προεδρίας, αφού απαρίθμησε τα βήματα προς το “νέο μεγαλείο της Ρωσίας” δίνει κάποιες συμβουλές στον Βλαδιμίρ Πούτιν ανάμεσα στις οποίες είναι να πάψει να είναι απλά ένας “αποτελεσματικός μάνατζερ” και να γίνει “εθνικός ηγέτης” για να γίνει “η έμπνευση του ρώσικου ονείρου, η ενσάρκωση της νέας ιστορικής αποστολής της χώρας”. (Μοντ, 5 Σεπτέμβρη 2004). Ο “εθνικός ηγέτης” δεν άργησε να ανταποκριθεί στις επιθυμίες των συμβούλων του και αφού επέβαλε τον πιο σκληρό πολιτικό έλεγχο του Κρεμλίνου στο εσωτερικό καταργώντας τις μικρές αστοδημοκρατικές ελευθερίες της πρόσοψης που παραχώρησε στο ρώσικο λαό η κρατικοφασιστική ολιγαρχία στη διάρκεια της περεστρόικα και της μεταρρύθμισης, προχώρησε και στην ανακοίνωση σταθμό της 18 του Νοέμβρη. Σύμφωνα με αυτήν η Ρωσία, ο “ψόφιος κοριός” της υποτιθέμενης “μεταψυχροπολεμικής εποχής”, θα “αποκτήσει νέα οπλικά συστήματα που δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρξουν τα επόμενα χρόνια στις άλλες πυρηνικές δυνάμεις… Προχωράμε σε έρευνες και δοκιμές των πιο σύγχρονων πυρηνικών βλημάτων”. Αυτή η ανακοίνωση αποτελούσε από μόνη της μια έμμεση δήλωση ότι ο κύριος εχθρός δεν ήταν πια ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, αλλά η Δύση. Γιατί τα πιο τέλεια πυρηνικά όπλα δεν είναι απάντηση στις ανύπαρκτες ακόμα πυρηνικές βόμβες του Ισλάμ, αλλά στις αντίστοιχες της άλλης υπερδύναμης. Άλλωστε ο Πούτιν μίλησε και πιο καθαρά: Είπε ότι η πάλη ενάντια στη διεθνή τρομοκρατία αποτελεί μόνο “μία από τις κύριες σημερινές απειλές” και γι αυτό δεν θα έπρεπε η Ρωσία να εγκαταλείψει το πρόγραμμα του επανεξοπλισμού και του εκσυγχρονισμού των στρατηγικών της δυνάμεων. Είπε μάλιστα επί λέξει ότι “θα αρκούσε να εξασθενίσουμε την προσοχή μας σχετικά με εκείνα τα συνθετικά της άμυνάς μας, που σχηματίζουν την ασπίδα των πυρηνικών βλημάτων μας για να βρεθούμε αντιμέτωποι με νέες απειλές”.(Οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Για όποιον παρ' όλα αυτά δεν κατάλαβε οι “νέες απειλές”, συγκεκριμενοποιήθηκαν λίγες ώρες μετά τις δηλώσεις του Πούτιν από τον αρχηγό του γενικού επιτελείου των ρωσικών αεροπορικών δυνάμεων Τσελτσόφ ο οποίος έκανε λόγο για την “πτήση ενός κατασκοπευτικού αμερικανικού αεροπλάνου Ορίων κοντά στα νότια σύνορα της Ρωσίας” που αναγνωρίστηκε από δύο Σουχόι-27 και αναγκάστηκε να κάνει μισή στροφή και να απομακρυνθεί και πρόβλεψε ότι ένα τέτοιο επεισόδιο “το πρώτο του είδους θα επαναληφθεί αναμφίβολα και στο μέλλον”. Καταλαβαίνει κανείς εύκολα τι σημαίνει αυτή η δήλωση. Σημαίνει ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν το δικαίωμα να πετάνε πάνω από τον εναέριο χώρο μιας χώρας που είναι γειτονική της Ρωσίας ακόμα και αν έχουν άδεια από αυτή τη χώρα, ή αλλιώς ότι κάθε αμερικανική επέμβαση σε μια χώρα που βρίσκεται στο “εγγύς εξωτερικό” της Ρωσίας και ζητάει προστασία από τις ΗΠΑ γιατί αισθάνεται ότι απειλείται από τη Ρωσία θα θεωρείται από δω και μπρος εχθρική κίνηση απέναντι στη Ρωσία. Με λίγα λόγια θεωρείται από δω και μπρος εχθρική κίνηση προς τη Ρωσία η παρουσία αμερικανικών δυνάμεων σε χώρες σαν τη Γεωργία που η Ρωσία έχει διαμελίσει και μερικά καταλάβει και στις οποίες υπάρχουν ρωσικές βάσεις. Αυτές οι χώρες που έχουν τολμήσει να αψηφήσουν το Κρεμλίνο και αξιώνουν να μείνουν ανεξάρτητες συμμαχώντας με την άλλη υπερδύναμη είναι αυτές που ο Πούτιν ονομάζει “ζουμερά κομμάτια της Ρωσίας”. Αν αυτές οι δηλώσεις δεν ισοδυναμούν με προετοιμασία επίθεσης στο “εγγύς εξωτερικό” με τι ισοδυναμούν;

Το τέρας βγήκε από τη σπηλιά του και κατεβαίνει στην πλατεία

Από τα παραπάνω μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι οι τελευταίες δηλώσεις των ρώσων ηγετών και ειδικών δεν αποτελούν μια στιγμιαία αντίδραση σε κρίσεις σαν την ουκρανική, αλλά την αρχή μιας νέας εποχής προετοιμασμένης από καιρό.
Από την ώρα που το τέρας βγήκε από τη σπηλιά του δυνατότερο από κάθε άλλη φορά πρέπει να περιμένουμε ότι και θα περπατήσει στην πλατεία του χωριού και θα σκοτώσει. Ξέρει ότι δεν έχει πια δικαίωμα να ξανακρυφτεί αφού θα δείξει τον όγκο του. Ίσα-ίσα έχει κάθε λόγο τώρα να τρομάξει και να παραλύσει τους πάντες, να αποσπάσει το φόβο και το σεβασμό τους αντί για τη φιλία τους.
Ήδη εκτόξευσε την πυρακτωμένη ανάσα του στην Ουκρανία. Εκεί όχι μόνο οργάνωσε και υπεράσπισε τη νοθεία, όχι μόνο έβαλε τις βάσεις του μελλοντικού διαμελισμού της, αλλά υποχρέωσε τη δημοκρατική αντιπολίτευση στην πρωτοφανή υποχώρηση να δεχτεί μείωση των εξουσιών του προέδρου ανάμεσα σε δυο γύρους προεδρικών εκλογών. Ταυτόχρονα ξεδίπλωσε τον τεράστιο όγκο του με τα ταξίδια-αποκαλυπτήρια του Πούτιν στην Κίνα, στην Ινδία και στη Βραζιλία όπου παντού αυτός διακήρυξε τη διεθνή αντιδυτική γραμμή του και φανέρωσε τον κρυμμένο διεθνή άξονα που υπομονετικά οικοδόμησε για χρόνια. Προηγούμενα είχε δείξει τη δύναμη του στον Κόλπο υποστηρίζοντας τους πυρηνικούς εξοπλισμούς του Ιράν. Όσο για τη δήλωσή του ενάντια στους Αμερικανούς στο Ιράκ αυτή δεν έγινε τυχαία. Έγινε τώρα που πριν από τις εκλογές διαφαίνεται ότι ο νικητής τους και νέος πρωθυπουργός θα είναι ο ηγέτης του ΑΣΙΕΙ και άνθρωπος του Χαταμί, δηλαδή της ρωσόφιλης τάσης των μουλάδων του Ιράν ο Αμπντούλ Αζίζ Αλ Χακίμ. Ήδη κρύος ιδρώτας αρχίζει να τρέχει στα μέτωπα των πολιτικών σχεδιαστών της Ουάσιγκτον που μόλις τώρα υποψιάζονται ότι το βλακώδες σχέδιο τους να διώξουν τον Σαντάμ ήταν ο συντομώτερος δρόμος για να έρθουν οι φιλο-ιρανοί μουλάδες στην εξουσία (Τάιμς Νέας Υόρκης, 13 Δεκέμβρη).
Πάνω σε μια τέτοια στιγμή, στιγμή των μεγάλων αποκαλύψεων και της μεγάλης δύναμης δεν υπήρχε πια κανένας λόγος να κρύβεται ο μεγάλος απαγορευμένος έρωτας. Στη χρυσή αίθουσα του Κρεμλίνου ο Πρόεδρος της Κα-γκε-μπε υποδεχόταν τον έλληνα πρωθυπουργό και ομολογούσε μπροστά στους πάντες δίχως ντροπή πια και δίχως προφύλαξη ότι ναι η Ελλάδα είναι ο πιο πιστός σύμμαχος της Ρωσίας στην Ευρώπη, ότι ναι η Ελλάδα είναι η χώρα που ανοίγει το δρόμο της Ρωσίας μέσα στα δυτικά διακρατικά όργανα, ότι ναι υπάρχει ταύτιση των δύο χωρών σε όλα τα διεθνή ζητήματα και ότι ναι αφού υπάρχει αυτή η ταύτιση δεν μπορεί παρά να είναι κοινά και τα όπλα και οι δρόμοι της ενέργειας για τις δύο χώρες.
Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ελλάδα, Σερβία, Ιράν, Ιράκ, διαμόρφωση του φιλορώσικου διασπαστικού μετώπου Γαλλίας, Γερμανίας, Αγγλίας μέσα στην Ευρώπη είναι μόνο λίγα από τα λάφυρα της Μόσχας από την περίοδο της μεγάλης προσποίησης. Η Μόσχα δεν βιάζεται καθόλου να επιδείξει όλες τις κατακτήσεις της ακριβώς για να μην τις βάλει σε κίνδυνο. Όταν η αυλαία ανοίξει για τα καλά τότε θα μάθουν οι αποκτηνωμένοι και βυθισμένοι στο πιο κοντοπρόθεσμο κυνήγι του κέρδους δυτικοί μονοπωλιστές τι σημαίνει Νότια Αφρική, Κογκό και Ζιμπάμπουε, τι σημαίνει Βενεζουέλα, Αργεντινή και Αϊτή, τι σημαίνει ηγεμονία σε όλα τα φασιστικά καθεστώτα του πλανήτη, τι σημαίνει ρώσικος εισοδισμός σε όλες ανεξαίρετα τις καγκελαρίες και τα βασικά πολιτικά κόμματα κάθε χώρας. Ακόμα περισσότερο θα μάθουν ότι δεν έφταιξε ο μουσουλμανικός τρίτος κόσμος για τη σφαγή των Δίδυμων Πύργων, αλλά η αγαπημένη σύμμαχός τους Ρωσία που με τους πράκτορές της καθοδηγεί όλη την ισλαμική αντίδραση και τα θρησκευτικού τύπου γενοκτονικά της αποσπάσματα. Θα μάθουν τελικά τι σημαίνει να έχουν θρέψει για χρόνια το αγαπημένο τους κτήνος με τις σάρκες της μικρής Τσετσενίας και πιο πριν της Βοσνίας.

Το μεγάλο ζήτημα είναι σε ποιο ακριβώς σημείο θα βρίσκονται τότε οι παγκόσμιοι συσχετισμοί. Νομίζουμε ότι αυτό που μένει ακόμα στο Κρεμλίνο για να εμφανίσει ολόπλευρα τη στρατηγική του υπεροχή είναι το να εξασφαλίσει ναυτικές βάσεις στον Ινδικό, πράγμα που σημαίνει σε τελική ανάλυση έλεγχο του Πακιστάν. Δίχως το ρώσικο στόλο στις θερμές θάλασσες δεν είναι δυνατός ο έλεγχος του Κόλπου και των δρόμων των πετρελαίων γενικότερα, έλεγχος που προϋποθέτει τη σχετική αντιμετώπιση της αμερικάνικης ναυτικής υπεροχής στους ωκεανούς. Ήδη η Κίνα αναπτύσσει με γοργούς ρυθμούς τον πολεμικό της στόλο. Δεν φαίνεται δηλαδή ότι οι νέοι Χίτλερ θα ξεκινήσουν έναν παγκόσμιο πόλεμο κάνοντας το λάθος των παλιών σε ότι αφορά την ισότητα των όπλων στις θάλασσες. Αυτή η διαδικασία σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα χρόνος, αν και έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι οι αστικές τάξεις της ιμπεριαλιστικής Δύσης θα ξυπνήσουν την τελευταία στιγμή όπως έγινε και με την επίθεση του ναζιστικού άξονα ενάντιά τους. Η πραγματική ελπίδα για την αποτροπή ενός παγκόσμιου πολέμου είναι οι λαοί, βασικά οι λαοί του τρίτου κόσμου. Εκεί στα δικά τους δημοκρατικά αντισοσιαλφασιστικά κινήματα, κινήματα σαν και εκείνα της Τσετσενίας, της Ουκρανίας και των άλλων χωρών της ρώσικης περιφέρειας, σαν και κείνα της Ζιμπάμπουε, του Ιράν, της Κίνας, της Βενεζουέλας, κινήματα που με ποικίλες μορφές αναπτύσσονται μπροστά στα μάτια μας καθημερινά και κάθε στιγμή σε όλο τον πλανήτη βρίσκεται η ελπίδα για ειρήνη, εκεί το κέντρο της παγκόσμιας δημοκρατικής και τελικά αντιιμπεριαλιστικής πάλης.