Τη Δευτέρα 17 Γενάρη δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία μια έρευνα που αποκαλύπτει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για το επίπεδο των συστημάτων υγείας 27 ευρωπαϊκών χωρών, ανάμεσά τους και της χώρας μας.

ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ

Την έρευνα πραγματοποίησε το Εργαστήριο Συστημάτων Χρηματοοικονομικής Διοίκησης του Πολυτεχνείου Κρήτης και τα αποτελέσματά της παρουσιάστηκαν σε Συνέδριο για την ανάπτυξη του νομού Χανίων. Ερευνήθηκε η περίοδος 1998-2003. Στο δείγμα συμπεριλήφθηκαν τόσο τα παλιά όσο και τα νέα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πλην της Μάλτας και της Κύπρου, για τις οποίες δεν υπήρχαν στοιχεία για αρκετά από τα κριτήρια που επιλέχθηκαν), καθώς και οι 4 υποψήφιες χώρες (Βουλγαρία, Κροατία, Ρουμανία, Τουρκία).
Τα στοιχεία συγκεντρώθηκαν από τη βάση δεδομένων Euromonitor International, που αντλεί πληροφορίες από πηγές όπως ο ΟΟΣΑ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, οι Εθνικές Στατιστικές Υπηρεσίες, η Eurostat κ.ά.

ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ Η ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Δύο νομίζουμε πως είναι τα πιο αποκαλυπτικά στοιχεία για το επίπεδο υγείας στη χώρα μας σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Το πρώτο είναι ο αριθμός των γιατρών. Η Ελλάδα λοιπόν κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ των 27 χωρών με 4.722 γιατρούς ανά εκατομμύριο κατοίκων, ενώ χώρες με πολύ καλύτερο σύστημα υγείας έχουν πολύ μικρότερο αριθμό γιατρών: η Γερμανία 3.385, η Γαλλία 3.375, η Αυστρία 3.371 και η Σουηδία 3.285. Αν ο αριθμός των γιατρών σε κάθε χώρα ήταν ο απόλυτος δείκτης του επιπέδου υγείας, τότε η χώρα μας θα είχε την καλύτερη παρεχόμενη υγεία και οι πολίτες της θα ήταν ευτυχισμένοι! Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Κάθε άλλο, αφού ο καθένας μας έχει είτε προσωπικά είτε από συγγενείς ή γνωστούς του τις χειρότερες εμπειρίες για το ελληνικό σύστημα υγείας.
Το δεύτερο στοιχείο ανατρέπει συθέμελα την όποια θετική εντύπωση μπορεί να προκαλέσει με μια επιφανειακή ματιά το πρώτο στοιχείο. Και αυτό είναι η αναλογία νοσοκόμων ανά εκατομμύριο κατοίκων. Εδώ λοιπόν είναι η μεγάλη αποκάλυψη: Η χώρα μας με 4.202 νοσοκόμου έρχεται 25η στους 27, πιάνει πάτο δηλαδή, ξεπερνώντας μόνο την Πορτογαλία (3.934), ενώ για τη Ρουμανία δεν υπάρχουν ανάλογα στοιχεία. Η έλλειψη νοσοκόμων, άλλωστε, είναι καταφανέστατη σε όποιον κάνει μια απλή επίσκεψη σε οποιοδήποτε νοσοκομείο της χώρας μας, κάτι που επιβεβαιώνει στατιστικά η έρευνα.
Το συγκλονιστικό ωστόσο είναι άλλο. Και αυτό δεν το καταδεικνύει άμεσα ο πίνακας με τα στοιχεία που δημοσιεύει η Ελευθεροτυπία, αλλά προκύπτει αβίαστα από τους αριθμούς που παραθέσαμε πιο πάνω: Ο αριθμός των γιατρών στη χώρα μας είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των νοσοκόμων! Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει σε καμία άλλη από τις χώρες που εμφανίζονται στην έρευνα, ούτε καν στην Τουρκία, που έχει τον απόλυτα μικρότερο αριθμό νοσοκόμων (αναλογία γιατρών/νοσοκόμων: 1290/1696). Μπορούμε να υπερηφανευόμαστε ότι έχουμε άλλη μια μοναδικότητα...
Για να κατανοήσει κανείς το τερατώδες του πράγματος, αρκεί να σκεφτεί το εξής: Μπορείτε να φανταστείτε μια δημόσια υπηρεσία που να έχει περισσότερους διευθυντές από υπαλλήλους; Μπορείτε να φανταστείτε ένα σχολείο που να έχει περισσότερους δασκάλους από μαθητές;
Δεν είναι από αυτά τα στοιχεία και μόνο φανερός ο απύθμενος υδροκεφαλισμός του ελληνικού κράτους; Δεν είναι φανερό ότι το ΕΣΥ όχι μόνο δεν εξυπηρετεί τον έλληνα πολίτη, αλλά είναι, πολύ περισσότερο, μηχανισμός εξυπηρέτησης αλλά και αλλοτρίωσης μιας μεγάλης μάζας γιατρών που έχουν διαφθαρεί και διαφθείρουν με τα φακελάκια και όλα τα παρεπόμενα;
Υπάρχει όμως και κάτι πολύ βαθύτερο, που αποτελεί και ιδεολογικό ζήτημα: Η αστική τάξη της χώρας μας, μια τάξη που ποτέ της δεν αποτόλμησε την αστική επανάσταση, μισεί βαθιά και περιφρονεί αφάνταστα τη χειρωνακτική εργασία και δίνει υπέρμετρη βαρύτητα στη θεωρητικούρα.
Κι αυτό ίσως είναι το πιο σημαντικό που προκύπτει απ’ αυτή την έρευνα.

Υ.Γ.: Το άρθρο αυτό είχε ήδη γραφτεί, όταν δημοσιεύτηκε στο Βήμα (13 Φεβρουαρίου 2005) σχετικό με το θέμα μας άρθρο του Γ. Πατούλη, μέλους του ΔΣ του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου. Το άρθρο φέρει τον τίτλο «Πληθωρισμός ιατρικού δυναμικού» και παρατηρεί ότι το γεγονός της υπερπροσφοράς γιατρών «επιφέρει δυσάρεστες συνέπειες όχι μόνο στο ιατρικό σώμα, αλλά και γενικότερα σε όλο το υγειονομικό σύστημα. Οι πιο άμεσες συνέπειες που δημιουργούνται είναι: 1. Προκλητή ζήτηση υπηρεσιών υγείας και ιατρικών πράξεων. 2. Χαμηλή ποιότητα παρεχομένων υπηρεσιών (...)». Και συνεχίζει με άλλες συνέπειες. Αυτό που έχει ιδιαίτερη αξία είναι η πρώτη συνέπεια, ότι δηλαδή, επειδή οι γιατροί είναι υπερβολικά πολλοί, «προκαλούν» με τον τρόπο τους υπηρεσίες υγείας και ιατρικών πράξεων που κανονικά δεν έπρεπε να υφίστανται. Σε δουλειά να βρισκόμαστε