Ο ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ ΔΙΑΛΥΕΙ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ

Στα ψιλά των εφημερίδων πέρασε το μεγάλο σκάνδαλο της απαγόρευσης από την ολομέλεια του Αρείου Πάγου, στις 13-1, της “Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης”, σωματείου της τουρκικής μειονότητας στη Δυτική Θράκη. Την ίδια ώρα, η επίσημη πληροφόρηση ασχολιόταν με την καταπίεση των “ομοεθνών αδελφών μας” που ζουν σε γειτονικές χώρες κάτω από τη σκιά των κάθε λογής“ δυναστών”.
Η υπόθεση του μειονοτικού σωματείου ξεκίνησε πριν από 21 χρόνια, όταν ο τότε νομάρχης είχε ζητήσει την απαγόρευσή του από το πρωτοδικείο με τη γνωστή εθνική δικαιολογία ότι η συνθήκη της Λωζάννης έκανε λόγο για “μουσουλμανική” και όχι για τουρκική μειονότητα στη χώρα μας. Από τότε, και χάρη στη δαμόκλειο σπάθη της ευρωπαϊκής νομολογίας, σύμφωνα με την οποία για να επιβληθούν περιορισμοί στη σωματειακή ελευθερία θα πρέπει να αποδειχθεί ότι συντρέχουν σοβαροί λόγοι δημόσιου συμφέροντος, η ελληνική δικαιοσύνη δίσταζε να βγάλει οριστική απόφαση. Μάλιστα για παρόμοια απαγόρευση ενός άλλου μειονοτικού σωματείου, της “Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμού”, η χώρα μας καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στα 1998.
Όμως τώρα που εξετάζεται η είσοδος της Τουρκίας στην ΕΕ, το ελληνικό καθεστώς μπορεί με τέτοιου είδους απαγορεύσεις να επηρεάζει το πολιτικό σκηνικό της γειτονικής χώρας με στόχο την δυναμίτιση του κοσμικού της χαρακτήρα και την ανάδειξη του θρησκευτικού ισλαμικού της. Γι’ αυτό και μέσα στους κόλπους της τουρκικής μειονότητας ευνοούνται εκείνοι οι θεσμοί κι εκείνες οι πρακτικές που ενισχύουν το θρησκευτικό αίσθημα σε βάρος του εθνικού (πχ. ενίσχυση του θεσμού των ισλαμικών ιεροδιδασκαλείων, στήριξη της αντιδραστικής εξέγερσης “ηθών” στον Εχίνο κτλ.). Έτσι το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η τουρκική ταυτότητα των “μουσουλμάνων” της περιοχής δεν υφίσταται και μόνο “η απώτερη καταγωγή τους είναι τουρκική ή πομακική”, επομένως ο σκοπός του σωματείου έρχεται σε σύγκρουση με τη δημόσια τάξη και πρέπει να απαγορευτεί.
Βέβαια, τα μειονοτικά ζητήματα στην Ελλάδα αποτελούν εσωτερικό ζήτημα της χώρας μας κι όχι αντικείμενο διακρατικών συγκρούσεων και εκβιασμών. Όμως ο πολιτικός πολιτισμός του ελληνικού καθεστώτος, ξένος καθώς είναι προς την αρχή της μη επέμβασης στα εσωτερικά άλλων κρατών, μεταφράζει το αυτονόητο δικαίωμα εθνικού (πόσο μάλλον του συλλογικού) αυτοπροσδιορισμού μιας μερίδας πολιτών του ως εθνική προδοσία και αντιμετωπίζει αυτούς τους πολίτες ως ξένους πράκτορες. Χαρακτηριστική αυτού του πολιτισμού ήταν η στάση του “Ριζοσπάστη” (14-1), ο οποίος στο μοναδικό άρθρο που αφιέρωσε στο γεγονός διαπίστωνε με ευχαρίστηση ότι η “απόφαση του Αρείου Πάγου έρχεται να δώσει λύση σε ένα ακανθώδες θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων”.
Έτσι όμως λύνουν τα διακρατικά τους προβλήματα οι φασισμοί και όχι κράτη που διατείνονται ότι σέβονται τις δημοκρατικές αρχές.