Ένα από τα ελάχιστα αυθόρμητα κινήματα βάσης που μπόρεσαν να φτάσουν στο φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια είναι και κείνο των μικρεμπόρων και μικροβιοτεχνών του έτοιμου ρούχου ενάντια στα κινέζικα μαγαζιά. Η πιο μεγάλη εκδήλωση του κινήματος αυτού έχει μέχρι σήμερα σημειωθεί στη Θεσσαλονίκη. Αυτό είναι φυσικό για δυο λόγους. Ο ένας λόγος, ο καλός είναι ότι στη Θεσσαλονίκη τα δύο βασικά φιλοανατολικά κόμματα που είναι και τα βασικά κόμματα της λαϊκής χειραγώγησης, το ψευτοΚΚΕ και το ΣΥΝ, είναι πολύ πιο αδύνατα από όσο είναι στην Αθήνα. Ο άλλος λόγος, ο κακός είναι ότι στη Θεσσαλονίκη είναι πολύ πιο ισχυρός ο σοβινισμός οπότε πολύ πιο εύκολο να φωναχτούν συνθήματα ενάντια σε μια άλλη εθνότητα.
Το πρόβλημα με τα κινέζικα μαγαζιά είναι ότι στην περίπτωση αυτή μια μαφιόζικη εισβολή ενός ξένου κεφάλαιου στην αγορά μπορεί να καλύπτεται πίσω από τη φυσική αποστροφή των προοδευτικών ανθρώπων για κάθε τι που μπορεί να μοιάζει με ξενοφοβία. Το πολύ δύσκολο δηλαδή με την αντίσταση στην κινέζικη “εισβολή” στην ελληνική αγορά είναι ότι πρέπει, όπως κάθε αντίσταση στο σοσιαλφασισμό, να είναι απαλλαγμένη από κάθε ανοχή στη βαθιά πολιτική αντίδραση, ειδικά στον εθνορατσισμό. Η άλλη δυσκολία είναι η γνωστή αντικαπιταλιστική δημαγωγία που χρησιμοποιούν σε κάθε ζήτημα οι σοσιαλφασίστες. Με αυτήν ξεπλένουν τα χειρότερα εγκλήματα των χειρότερων καπιταλιστών λέγοντας ότι όλα είναι καπιταλισμός, ότι ο κάθε καπιταλισμός ως γνωστό είναι εγκληματικός και ότι ως εκ τούτου δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα συγκεκριμένης αντίστασης στο συγκεκριμένο έγκλημα. Ο μόνος δρόμος σύμφωνα με αυτή τη δημαγωγία είναι η ριζική αλλαγή του συστήματος, δηλαδή η ανατροπή του καπιταλισμού.
Ας αρχίσουμε λοιπόν με την αντικαπιταλιστική δημαγωγία για τα κινέζικα προϊόντα.
Η «θεωρία» είναι η εξής: Τα κινέζικα προϊόντα εκτοπίζουν τα υπόλοιπα γιατί είναι πιο φτηνά και είναι πιο φτηνά γιατί τα μεροκάματα στην Κίνα είναι χαμηλά και είναι χαμηλά επειδή ως χθες ήταν χαμηλό το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της Κίνας εξ αιτίας της αποικιοκρατικής προσοσιαλιστικής κατοχής της. Η συγκεκριμένη καταστροφή του έλληνα μικρέμπορου οφείλεται και στους παραπάνω ιστορικούς λόγους και πιο πολύ στο ότι τα δυτικά μονοπώλια διείσδυσαν στη φτωχή αυτή σοσιαλιστική Κίνα, άδραξαν το κινέζικο προλεταριάτο και εκμεταλλευόμενα την πτώση των δασμών και κάθε εμπορικό προστατευτισμό με την παγκοσμιοποίηση που τα ίδια επέβαλαν και έτσι τσάκισαν κάθε εθνική αγορά και κάθε μικρέμπορα στον πλανήτη. Συμπέρασμα: Κάτω ο δυτικός ιμπεριαλισμός, κάτω το δυτικό μονοπώλιο, κάτω η παγκοσμιοποίηση, ζήτω η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση, ως την προλεταριακή εξουσία ενότητα με τα αδέλφια μας τους κινέζους μικρομαγαζάτορες μετανάστες, ενότητα με τους κινέζους εργάτες και …υπομονή.

Τα παραπάνω είναι ένας πολτός με λίγα αληθινά γεγονότα ζυμωμένα μέσα στο μεθοδικό ψέμα. Είναι πραγματικά ένα αναντίρρητο γεγονός ότι τα κινέζικα προϊόντα είναι φτηνά και εκτοπίζουν τα υπόλοιπα γιατί είναι φτηνότερο το κινέζικο μεροκάματο. Από κει και πέρα αρχίζει η εσκεμμένη σύγχυση και το ψέμα, η σύγχυση ανάμεσα στο γενικό και το ειδικό, ανάμεσα στη γενική τάση και τους ρυθμούς επιβολής της τάσης, ανάμεσα στο βάρος που έχει ο δυτικός και το βάρος που έχει ο ανατολικός ιμπεριαλισμός στο κινέζικο μεροκάματο, κυρίως ανάμεσα σε αυτό που γίνεται γενικά στη δυτική αγορά και αυτό που γίνεται ειδικά στην Ελλάδα.

Η γενική φιλοκινέζικη αντικαπιταλιστική δημαγωγία

Η αλήθεια είναι ότι το μεγάλο πρόβλημα όχι μόνο για τους μικρέμπορους του πλανήτη, αλλά κυρίως για τους μισθωτούς, δεν είναι το χαμηλά διαμορφωμένο από τη χαμηλή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στην Κίνα μεροκάματο. Το πρόβλημα είναι ότι το κινέζικο μεροκάματο παραμένει αφάνταστα χαμηλό παρ όλη την κατακλυσμιαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στην Κίνα τα τελευταία 20 χρόνια. Το πρόβλημα είναι ότι το κινέζικο μεροκάματο δεν μπορεί να ακολουθήσει την πορεία που ακολούθησε το κορεάτικο ή το ταϊβανέζικο ή το μαλαισιανό όταν άρχισαν να συρρέουν τα αμερικάνικα και αργότερα τα γιαπωνέζικα κεφάλαια στις χώρες αυτές για έναν απλό λόγο: ότι στην Κίνα δεν είναι δυνατή κανενός είδους συνδικαλιστική οργάνωση και πάλη καθώς η κινέζικη σοσιαλφασιστική δικτατορία είναι απόλυτη, κτηνώδης και διακλαδωμένη στον πιο μικρό πόρο της κοινωνίας. Πουθενά δεν επιτρέπεται απεργία και κανένα μη επίσημο κρατικό συνδικάτο δεν μπορεί να υπάρξει. Όσοι εργάτες έχουν ηγηθεί «άγριων» απεργιών, έχουν συλληφθεί και κλειστεί στη φυλακή με βαριές ποινές ή ακόμα έχουν εκτελεστεί. Από την άλλη μεριά δεν είναι δυνατή στην Κίνα ούτε η αυθόρμητη διαμόρφωση ενός ψηλότερου μεροκάματου εξ αιτίας της αύξησης της ζήτησης νέων εργατικών χεριών που διαρκώς πρόκυπτε από την ταχύτατη αύξηση του συνολικού παραγωγικού κεφάλαιου. Ο λόγος είναι ότι μαζί με την αύξηση της ζήτησης εργατικών χεριών υπάρχει και μια ισοδύναμη αύξηση της προσφοράς τους στο βαθμό που έξω από τις πύλες των εργοστασίων στις πόλεις συνωθούνται για δουλειά ατέλειωτα κύματα από εκατοντάδες εκατομμύρια κατεστραμμένων κινέζων μικρο-αγροτών, εσωτερικών μεταναστών, οι οποίοι αποτελούν το μεγαλύτερο εργατικό εφεδρικό στρατό του πλανήτη.
Η απαγόρευση της συνδικαλιστικής οργάνωσης καθώς και η καταστροφή της αγροτιάς έχουν μια κοινή βασική πηγή που δεν είναι ο δυτικός ιμπεριαλισμός και το δυτικό οικονομικό μονοπώλιο, αλλά ο κινέζικος σοσιαλιμπεριαλισμός και το κινέζικο στρατιωτικοφασιστικό μονοπώλιο. Είναι η στρατοκρατική μονοπωλιακή αστική τάξη νέου τύπου που βγήκε μέσα από την κινέζικη παλινόρθωση εκείνη που διάλεξε το δρόμο να γίνει μεγάλη παγκόσμια δύναμη μέσα σε λίγα χρόνια με το να συγκεντρώσει στο έδαφός της τον κορμό της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής, να αποσπάσει από κει μια πελώρια γαιοπρόσοδο από τα συνολικά ιμπεριαλιστικά υπερκέρδη και για να περάσει από κει κάποια στιγμή στον οικονομικό και ταυτόχρονα πολιτικο-στρατιωτικό εκβιασμό του πλανήτη. Αυτή η βιομηχανική υπερσυγκέντρωση είχε και έχει μια οικονομική προϋπόθεση: να μένει μόνιμα χαμηλό το κινέζικο μεροκάματο σε σχέση με το μέσο παγκόσμιο. Μόνιμα όμως χαμηλό μεροκάματο σημαίνει και μόνιμη πολιτική δικτατορία και ατέλειωτος εφεδρικός εργατικός στρατός. Μια κίνηση του κινέζικου παραγωγικού κεφάλαιου προς τη γεωργία θα σήμαινε μείωση αυτού του εφεδρικού στρατού, αλλά θα σήμαινε ακόμα και μια τεράστια κατανάλωση κεφάλαιου που η νέα αστική τάξη δεν είναι διατεθειμένη να αφαιρέσει από τη διαδικασία της διεθνούς βιομηχανικής υπερσυγκέντρωσης στο έδαφός της, δηλαδή από τη διαδικασία της πολιτικής της για την παγκόσμια κυριαρχία. Από την άλλη η πολιτική δικτατορία στους εργάτες και στα υπόλοιπα φτωχά εργαζόμενα στρώματα είναι υποχρεωτική και για πολιτικούς λόγους. Γιατί η συνδικαλιστική οργάνωση αργά ή γρήγορα οδηγεί στην πολιτική οργάνωση των εργατών που σημαίνει στην πάλη για την πολιτική δημοκρατία. Αλλά πολιτική δημοκρατία στην Κίνα σήμερα σημαίνει και το τέλος μιας μεγαλοαστικής τάξης που έχει αποσπάσει την οικονομική της δύναμη μέσα από την πολιτική της εξουσία και μάλιστα μέσα από το απόλυτο μονοπώλιο αυτής της πολιτικής εξουσίας. Αυτός είναι ο βαθύς λόγος για τον οποίο η Τιεν Αν Μεν ήταν αναπόφευκτη και για τον οποίο μόνο μια μεγάλη και αιματηρή λαϊκή επανάσταση μπορεί να κάνει την Κίνα δημοκρατική χώρα.

Μόνο αν καταλάβει κανείς ότι αυτή η διαδικασία βιομηχανικής υπερσυγκέντρωσης ηγεμονεύεται από τον κινέζικο σοσιαλιμπεριαλισμό μπορεί να καταλάβει και το ρόλο του δυτικού μονοπώλιου και του δυτικού ιμπεριαλισμού σε αυτήν. Το δυτικό οικονομικό μονοπώλιο λειτουργεί σαν ο αναγκαίος σύμμαχος του κινέζικου κρατικοφασιστικού. Χωρίς τη δικιά του βουλιμία για νέες αγορές και πιο πολύ τη βουλιμία του για φτηνά μεροκάματα, δίχως το δικό του εσωτερικό ανταγωνισμό που κάνει το κάθε μονοπώλιο να τρέχει έντρομο πίσω από το πρώτο που πάτησε το ποδάρι του σε μια συμφερτική αγορά, δεν θα μπορούσαν οι κινέζοι κομματικοί μονοπωλιστές να στήσουν τη σύγχρονη αυτοκρατορία τους απαιτώντας από κάθε δυτικό μονοπωλιστή που επενδύει στην Κίνα δυο βασικά πράγματα: Μια γερή και μόνιμη μίζα στη σοσιαλφασιστική κομματική ολιγαρχία και μια δήλωση απόλυτης πολιτικής υποταγής σε αυτήν, που σημαίνει κουβέντα ποτέ ενάντια στην πολιτική δικτατορία, ενάντια στη διαφθορά και ενάντια στις τοπικές εδαφικές και παγκόσμιες ηγεμονιστικές βλέψεις του κινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού. Αυτό το «συμβόλαιο τιμής» ανάμεσα στους δυτικούς μονοπωλιστές και τους ανατολικούς που πουθενά αλλού δεν συναντιούνται καλύτερα από όσο στην Κίνα είναι υπογραμμένο με το αίμα και τον ιδρώτα του σκλαβωμένου, αλλά πάντα επαναστατικού κινέζικου προλεταριάτου της πόλης και της υπαίθρου.
Για τους αγοραίους μαρξιστές, που το βασικό χαρακτηριστικό τους είναι ο οικονομισμός, η σύμπτωση των άμεσων οικονομικών-ταξικών συμφερόντων του δυτικού μονοπώλιου με το κινέζικο μέσα στη χώρα αυτή σημαίνει και στρατηγική ταύτιση συμφερόντων στο διεθνές πολιτικό επίπεδο. Η διεθνής πολιτική πρακτική όμως αποδεικνύει το αντίθετο. Στο επίπεδο αυτό διαπιστώνει κανείς σε κάθε βήμα τις βαθιές αντιθέσεις ανάμεσα στους δύο λογιών ιμπεριαλισμούς. Αυτό γίνεται και στην ίδια την οικονομία όπου και η ΕΕ και οι ΗΠΑ απαιτούν από τους κινέζους μονοπωλιστές να σταματήσουν να κάνουν ακόμα πιο οξυμένο τον εμπορικό πόλεμο που επιβαρύνει το εμπορικό ισοζύγιο των πρώτων, όταν οι δεύτεροι κρατάνε δεμένο το κινέζικο γιουάν με το όλο και πιο υποτιμημένο δολλάριο. Ακόμα περισσότερο οι αντιθέσεις εκδηλώνονται στη διεθνή πολιτική όπου από τη μια μεριά σε όλα τα μεγάλα ζητήματα βρίσκεται σταθερά πια ο ρωσοκινεζικός άξονας και από την άλλη οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία, ενώ στο κέντρο βρίσκεται η αδύναμη και αιώνια ταλαντευόμενη η Ευρώπη. Σε αυτό το επίπεδο είναι που εκδηλώνονται οι αντιθέσεις στο ζήτημα της πολιτικής δημοκρατίας στην Κίνα ή στο ζήτημα της Ταϊβάν, ή στο ζήτημα των σχέσεων της Κίνας με τις τριτοκοσμικές δικτατορίες όπου η Δύση αντιμετωπίζει με τρόμο τον κίνδυνο της αναβίωσης ενός νέου ιμπεριαλισμού χιτλερικού τύπου στην Ασία. Ακόμα και το ζήτημα του φτηνού κινέζικου μεροκάματου δεν είναι τόσο επιτακτικό για τους δυτικούς ιμπεριαλιστές όσο είναι για τους κινέζους. Γιατί για τους πρώτους η γενική άνοδος του μεροκάματου στην Κίνα που θα φέρει ένας ενδεχόμενος εκδημοκρατισμός της θα έχει αρνητικές συνέπειες μόνο για το κομμάτι του κεφάλαιου τους που λειτουργεί παραγωγικά στην Κίνα και αυτή η επίπτωση θα είναι τόσο μικρότερη όσο γενικότερη θα είναι μια αύξηση του μεροκάματου σε όλο τον κόσμο. Αρχικά το χαμηλό μεροκάματο της Κίνας βοήθησε τις εταιρείες που πρώτες επένδυσαν εκεί γιατί αυξήθηκε αλματώδικα το μέσο ποσοστό του κέρδους τους σε σχέση με το μέσο παγκόσμιο κέρδος. Σε αυτή τη φάση επίσης ο δυτικός ιμπεριαλισμός καθυστέρησε τη γενική πτωτική τάση του μέσου ποσοστού του κέρδους. Όμως μακροπρόθεσμα και όσο μπαίνουν και νέα κεφάλαια στην παραγωγή στην Κίνα και οι παγκόσμιες τιμές για κάθε νέο προϊόν θα ισορροπούν σε ένα νέο χαμηλότερο ύψος θα πέφτει και το μέσο ποσοστό του κέρδους και θα είναι όλο και πιο μικρά τα κέρδη για κάθε νέο κεφάλαιο που μπαίνει καθυστερημένα πλέον στην κινέζικη αγορά εργασίας. Αν λοιπόν τα κινέζικα μεροκάματα αυξηθούν ισόποσα για όλους τους μονοπωλιστές που είναι εγκατεστημένοι στην Κίνα αυτό θα σημαίνει ότι όλοι οι ανταγωνιστές θα βρεθούν στο ίδιο σημείο και θα αρχίσουν να ανεβάζουν τις τιμές τους και να μειώνουν το ρυθμό συγκέντρωσης του παραγωγικού κεφαλαίου τους στην Κίνα και να διαλέγουν νέους προορισμούς όπου τα μεροκάματα ήταν ήδη ψηλότερα. Αυτό δεν θα πλήξει ιδιαίτερα κανέναν από αυτούς. Όμως για τους κινέζους μονοπωλιστές μια τέτοια απώλεια της ελκτικής δύναμης της εδαφικής τους νεοφεουδαρχικής επικράτειας θα σημαίνει τεράστια μείωση της συνολικής γαιοπροσόδου τους από μίζες και από τη σπέκουλα στα ακίνητα, θα σημαίνει μείωση του διαθέσιμου κεφάλαιου για εξοπλισμούς που ο ρυθμός τους είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο, θα σημαίνει απώλεια του όπλου του οικονομικού πλανητικού εκβιασμού οπότε μείωση της συνολικής γεωπολιτικής τους ισχύος.

Να λοιπόν με ποιον τρόπο είναι το κινέζικο σοσιαλφασιστικό μονοπώλιο ο κύριος και βασικός υπεύθυνος της παγκόσμιας πτώσης του εργατικού μεροκάματου και των μισθών, να γιατί είναι ο κύριος υπεύθυνος για τη σχετική κρίση κάθε βιομηχανίας έντασης εργασίας που είναι εγκατεστημένη στη Δύση και στον τρίτο κόσμο, να γιατί είναι υπεύθυνος ειδικά για την κρίση στο λιανικό εμπόριο και στα είδη ψηλής έντασης εργασίας, ειδικότερα στην ένδυση. Μάλιστα από την πιο άμεση πλευρά της οικονομικής κατάστασης των εργαζόμενων μαζών στον κόσμο οι πρώτοι και πιο έντονα θιγμένοι είναι οι προλετάριοι και οι μικροί αστοί του τρίτου κόσμου και όχι αυτοί του πλούσιου βορρά. Το πρώτο και μεγαλύτερο θύμα της κινέζικης βιομηχανίας ένδυσης-στην οποία τον πρώτο ρόλο παίζει η κλωστοϋφαντουργία-δεν είναι ο βιομηχανικός βορράς αλλά ο πρόσφατα βιομηχανοποιημένος νότος όπου χώρες σαν τις Τυνησία, Μαρόκο, Μεξικό, Ταϋλάνδη, χώρες με μεσαία μεροκάματα και κάποια στοιχειώδη συνδικαλιστικά δικαιώματα για τους εργάτες τους δοκιμάζουν μια τεράστια κρίση στον βασικό κλωστοϋφαντουργικό βιομηχανικό τους τομέα και γενικά στο βιομηχανικό τομέα έντασης εργασίας εξαιτίας του κινέζικου ανταγωνισμού.

Ναι στους δασμούς στα κινέζικα εμπορεύματα

Αυτή είναι η διεθνής πλευρά του ζητήματος με τον κινέζικο ανταγωνισμό στα είδη ένδυσης. Η πλευρά αυτή αντανακλιέται σε κάθε χώρα ξεχωριστά, οπότε και στην Ελλάδα. Σε κάθε χώρα και στην Ελλάδα υπάρχει η δυνατότητα μιας γενικής απάντησης σε αυτόν τον ανταγωνισμό. Η απάντηση αυτή έχει τοποθετηθεί από μερικά συνδικάτα στη Δύση και είναι τέτοια που διέσπασε το κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης καθώς βάζει έναν όρο: τη δασμολογική προστασία των υπόλοιπων χωρών του κόσμου απέναντι στο κινέζικο εργασιακό ντάμπινγκ, δηλαδή απέναντι τελικά στον αθέμιτο ανταγωνισμό από το κινέζικο μεροκάματο.
Οι φίλοι του ρωσοκινεζικού άξονα που ηγούνται του μετώπου της αντι-παγκοσμιοποίησης απαντάνε ότι δεν πρόκειται για έναν αθέμιτο ανταγωνισμό γιατί η πολιτική του χαμηλού μεροκάματου είναι παγκόσμια πολιτική του ιμπεριαλισμού, που γι αυτούς είναι μόνο ο δυτικός και γι αυτό δεν πρέπει να ξεχωριστεί ανάμεσα στα υπόλοιπα και να χτυπηθεί ειδικά το κινέζικο κράτος, πόσο μάλλον που αυτό σε μερικές πλευρές του αντιστέκεται τάχα σε αυτόν τον ιμπεριαλισμό και που στο παρελθόν υπήρξε θύμα του. Λένε επίσης ότι μια πολιτική προστατευτισμού απέναντι στα κινέζικα εμπορεύματα θα χτυπήσει και τους κινέζους εργάτες αφού θα μειώσει τις εξαγωγές οπότε τελικά και την παραγωγή των κινέζικων εμπορευμάτων. Αυτό το τελευταίο είναι το βασικό επιχείρημα και του κινέζικου κράτους.
Κατ αρχήν ο ανταγωνισμός είναι αθέμιτος μέσα στα διακρατικά καπιταλιστικά πλαίσια όταν τα εμπορεύματα πουλιούνται με την κρατική επέμβαση πιο χαμηλά από το πραγματικό κόστος τους. Ένα τέτοιο εμπόρευμα στην παγκόσμια αγορά είναι το κινέζικο μεροκάματο. Η πολιτική βία που ασκείται για την πτώση του καθώς και η γενικότερη κρατική πολιτική που ασκείται γι αυτή την πτώση είναι μορφές ντάμπιγκ. Μάλιστα αυτό το ντάμπιγκ γίνεται πιο ακραίο και φανερό στο βαθμό που οι κινέζοι σοσιαλφασίστες χρησιμοποιούν και τη δουλοκτητική δουλειά των εκατομμυρίων φυλακισμένων στην εμπορευματική παραγωγή. Αν επιβληθούν δασμοί στα κινέζικα προϊόντα αυτά θα χάσουν πράγματι σε ανταγωνιστικότητα στην παγκόσμια αγορά και οι πωλήσεις τους πράγματι θα μειωθούν, αλλά αυτοί οι δασμοί θα επιβληθούν μόνο και μόνο για όσο διάστημα και επειδή οι κινέζοι μεγαλοαστοί νεοφεουδάρχες και δουλοκτήτες αρνούνται να αναγνωρίσουν το δικαίωμα στους κινέζους εργάτες να πουλάνε ελεύθερα την εργατική τους δύναμη, πράγμα που περιλαμβάνει και το δικαίωμά τους να οργανώνονται συνδικαλιστικά. Αυτή η πίεση θα αναγκάσει τους κινέζους μονοπωλιστές να χαλαρώσουν τη βία τους πάνω στους εργάτες αν δεν θέλουν να δουν όλο τους το οικονομικό οικοδόμημα να καταστρέφεται μαζί με την ιδιοκτησία τους. Αυτό θα σημαίνει ότι σε ένα βαθμό οι μισθοί θα αυξηθούν και σε όσο βαθμό γίνεται αυτό οι κινέζοι εργάτες μπορεί να χάνουν από την άποψη ότι θα μειώνεται ο ρυθμός διείσδυσης και συσσώρευσης του παγκόσμιου κεφάλαιου στην Κίνα, οπότε θα πέφτει και ο ρυθμός αύξησης του εφεδρικού στρατού του αγροτικού προλεταριάτου που θα μπαίνει ολοένα στην παραγωγή, αλλά αυτή η απώλεια θα αντιρροπίζεται σε κάποιο σημαντικό βαθμό από την αύξηση του συνολικού όγκου των μισθών. Με λίγα λόγια σε αυτήν την περίπτωση θα έχουμε ένα κινέζικο προλεταριάτο αριθμητικά μικρότερο αλλά ποιοτικά πολύ πιο ανεπτυγμένο και σε πολύ καλύτερη ταξική θέση. Ταυτόχρονα μια σχετική μείωση του ρυθμού με τον οποίο η Κίνα απορροφά σαν μια διαστημική μαύρη τρύπα το παγκόσμιο κεφάλαιο θα σημάνει ότι αυτό το περισσευούμενο κεφάλαιο θα αναζητήσει την παραγωγική του αξιοποίηση σε άλλες χώρες με ψηλότερα μεροκάματα πράγμα που θα βοηθήσει και την παραγωγική ανάπτυξη άλλων ζωνών του πλανήτη, (οπότε και το πιο δραστήριο πέρασμα τους στη σύγχρονη οικονομική ζωή) και την αριθμητική και πολιτική ανάπτυξη του προλεταριάτου στις χώρες αυτές. Από την άλλη μεριά μια τέτοια εξέλιξη θα απελευθερώσει την υδρόγειο από τον αναπόφευκτο πολιτικό εκβιασμό που θα ασκηθεί τη στιγμή που η μισή καταναλωτική του βιομηχανία θα βρίσκεται στα χέρια των χειρότερων φασιστών.
Νομίζουμε ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν πέρασε στη Δύση αυτή η θέση της ειδικής φορολόγησης των κινέζικων εμπορευμάτων με αίτημα τη μείωση της πολιτικής καταπίεσης στην Κίνα είναι ότι οι δυτικοί μονοπωλιστές φοβήθηκαν μήπως μία σχισμή πολιτικής δημοκρατίας στην χώρα αυτή και μια αίσθηση στους κινέζους εργάτες ότι έχουν στο πλευρό τους τις δυτικές χώρες δημιουργήσει τους όρους μιας πελώριας πολιτικής επανάστασης που μαζί με τους κινέζους σοσιαλφασίστες αποσταθεροποιηθεί συνολικά το ιμπεριαλιστικό σύστημα και η παγκόσμια ιμπεριαλιστική οικονομία. Εννοείται ότι ενάντια σε ένα τέτοιο μέτρο στο πλευρό των κινέζων σοσιαλφασιστών στέκονται οι δυτικοί μονοπωλιστές που έχουν επενδύσει ήδη παραγωγικά κεφάλαια στην Κίνα. Βέβαια στο καθαρά οικονομικό επίπεδο οι χώρες όλου του κόσμου, ειδικά οι ευρωπαϊκές αντιστάθηκαν σε μια πρώτη φάση με εισαγωγικούς περιορισμούς στην πλημμυρίδα ιδιαίτερα των φτηνών ρούχων και κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων της Κίνας με τη γνωστή πολυινική συμφωνία που η ισχύς της έληξε πρόσφατα. Αυτή η συμφωνία είχε έναν περιορισμένο στόχο: Να δώσει στην ευρωπαϊκή βιομηχανία το χρόνο να προετοιμαστεί και να προσαρμοστεί κάπως στον κινέζικο ανταγωνισμό που θα γινόταν σκληρότερος από την ώρα που η συμμετοχή της Κίνας στον παγκόσμιο οργανισμό εμπορίου θα έριχνε και τις τελευταίες προστατευτικές ρυθμίσεις. Προσαρμογή σήμαινε ένα από τα δύο, ή μεταφορά των κλωστο-υφαντουργικών βιομηχανιών σε άλλες φτηνές χώρες, ιδιαίτερα στην Κίνα, ή προσανατολισμός του κεφάλαιου που ήταν απασχολημένο στην κλωστο-υφαντουργία σε άλλες σφαίρες της παραγωγής ή εκσυγχρονισμός του με τεχνολογική έρευνα και εκσυγχρονισμό για την παραγωγή καινοτόμων υφαντουργικών προϊόντων και ειδών πολυτελείας.

Η ελληνική ιδιαιτερότητα στο ζήτημα του κινέζικου ανταγωνισμού

Τώρα που η πολυινική συμφωνία έληξε οι σοσιαλδημαγωγοί ισχυρίζονται ότι αυτή η λήξη και γενικότερα αυτή η παγκοσμιοποίηση φταίει για όλα τα κακά της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας και της βιοτεχνίας του έτοιμου ρούχου καθώς και του λιανεμπόριου. Οι έλληνες δημοκράτες και οι πατριώτες υπερασπιστές της βιομηχανικής ανάπτυξης έχουν την υποχρέωση να απαντήσουν ειδικά σε αυτή την ελληνική δημαγωγία.
Ειδικά λοιπόν στην Ελλάδα των σαμποταριστών συμβαίνουν τα εξής πράγματα. Το κράτος δεν βοήθησε καθόλου την κλωστο-υφαντουργία να αναπροσαρμοστεί σε καμιά φάση και με τον παραμικρό τρόπο και την άφησε να συντριβεί. Το ελληνικό κράτος των σαμποταριστών είναι από τα λίγα στον κόσμο που δεν βοηθάει τις εξαγωγικές προσπάθειες των βιομηχανιών της στήνοντας δίκτυα πολιτικοοικονομικής υποστήριξης στις μεγάλες αγορές, είναι το μόνο κράτος που δεν τις ενισχύει στο επίπεδο της έρευνας-τεχνολογίας και της καινοτομίας και το μόνο που δεν αναζητάει κάποιους τρόπους έμμεσης οικονομικής προστασίας τους απέναντι στον διεθνή ανταγωνισμό πράγμα που κάνουν όλες ανεξαίρετα οι ευρωπαϊκές χώρες. Αντίθετα το μόνο που κάνει είναι να τις ευνοεί να μετεγκατασταθούν σε άλλες χώρες κατά προτίμηση σε γειτονικές χώρες που την εξουσία έχουν οι παλιές σοσιαλφασιστικές νομενκλατούρες και σε συνεργασία με αυτές. Είναι μια συνειδητή πολιτική να βρεθεί όλη σχεδόν η ελληνική βιοτεχνία έτοιμου ρούχου εκτός Ελλάδας.
Το σκάνδαλο είναι ακόμα μεγαλύτερο και αποκαλυπτικό με τα κινέζικα μαγαζιά. Οι κνιτοειδείς λένε: «Τι να κάνουμε; τα κινέζικα ρούχα είναι πιο φτηνά, οι μισθοί των κινέζων εμποροϋπαλλήλων είναι πιο φτηνοί, τα κινέζικα μαγαζιά είναι πιο φτηνά. Τα ελληνικά, τι να κάνουμε, θα κλείσουν. Έτσι είναι η ελεύθερη αγορά, αυτά έχει παγκοσμιοποίηση. Δεν θέλετε αυτάρκη οικονομία «σοσιαλιστικού» αλβανικού τύπου; να τι παθαίνετε».
Μα θα ήταν δυνατό οι σοσιαλφασίστες σαμποταριστές να πουν κάτι άλλο; Θα μπορούσαν δηλαδή να πουν ότι το ελληνικό κράτος καινοτομεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο σε ότι αφορά τη θυελλώδη και ανεμπόδιστη είσοδο και κυριαρχία του κινέζικου λιανεμπόριου σε όλα τα είδη, ιδιαίτερα τα είδη ένδυσης; Αν έλεγαν κάτι τέτοιο θα αρνιόνταν τη στρατηγική τους που περιλαμβάνει την άλωση της χώρας από τον οικονομικό ιμπεριαλισμό του ρωσοκινεζικού άξονα.
Ας καθαρίσουμε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην ελληνική αγορά των κινέζικων προϊόντων από την υπόλοιπη ευρωπαϊκή. Η βασική διαφορά βρίσκεται στο ότι το κινέζικο εμπόριο στην Ελλάδα παίρνει μια ξεχωριστή ώθηση και γίνεται ασυναγώνιστο από την κρατικά υποστηριζόμενη παρανομία στην οποία είναι βυθισμένο.
Για παράδειγμα. Σε όλη την Ευρώπη τα κινέζικα προϊόντα είναι φτηνά, αλλά σε όλη την Ευρώπη τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του χρόνου αυτού είχαν εισαγωγικούς περιορισμούς. Στην Ελλάδα οι περιορισμοί αυτοί ήταν ανύπαρκτοι εξ αιτίας του «ελεύθερου» λαθρεμπόριου. Έγινε αρκετός λόγος στον τύπο και στα κανάλια και είναι πασίγνωστο στην αγορά ότι ολόκληρες καραβιές από κινέζικα προϊόντα πέρασαν τα τελωνεία και μπήκαν στην ελληνική αγορά χαρακτηρισμένα σαν δείγματα τα οποία ως γνωστό δεν υπόκεινται σε δασμούς. Δεν έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι δεν υπήρξαν και άλλοι πιο κλασσικοί τρόποι λαθρεμπόριου όταν σε μια περίοδο πριν ανοίξουν τα κινέζικα μαγαζιά είδαμε τα εμπορεύματα να πουλιούνται πολύ μαζικά στα αθηναϊκά πεζοδρόμια. Η δεύτερη μορφή που παίρνει η ειδική ελληνική πτώση των τιμών είναι η λαθραία εισαγωγή φτηνών εργατικών χεριών που ρίχνουν την τιμή της εργατικής δύναμης που χρησιμοποιείται σαν εμποροϋπαλληλικό προσωπικό στα κινέζικα μικρομάγαζα και στο μικρεμπόριο του δρόμου. Στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή αγορά τα κινέζικα εμπορεύματα πουλιούνται κυρίως από τις μεγάλες αλυσίδες ή από μαγαζιά που ανήκουν σε εμπόρους της δοσμένης χώρας και τα οποία κινούνται κυρίως με ντόπιους εμποροϋπαλλήλους. Εδώ το κράτος δίνει επίτηδες τη δυνατότητα της λαθραίας εισόδου κινέζων μεταναστών μικρεμπόρων και τη δυνατότητα να ανοίξουν μαγαζιά παρόλο που λείπουν από αυτούς μια σειρά νόμιμες προϋποθέσεις, ιδιαίτερα η άδεια παραμονής. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι αυτό γίνεται σε συνεργασία με το κινέζικο κράτος. Μας αναφέρθηκαν τρεις περιπτώσεις κατά τις οποίες ιδιοκτήτες μαγαζιών αρνήθηκαν να νοικιάσουν τα ακίνητά τους σε κινέζους εμπόρους για τον απλό λόγο ότι δεν είχαν τις εγγυήσεις μιας νόμιμης λειτουργίας αυτών των μαγαζιών. Μετά την άρνησή τους δέχτηκαν πιεστικές εκκλήσεις και εγγυήσεις από την κινέζικη πρεσβεία να εκμισθώσουν τα μαγαζιά, και ταυτόχρονα πολύ ψηλές προσφορές μισθώματος στις οποίες δυο από αυτούς «υπέκυψαν».
Τι σημαίνουν οι παραπάνω ελληνικές ιδιορρυθμίες. Σημαίνουν ότι στο πιο χαμηλό κόστος εισαγωγής λόγω μη πληρωμής δασμών προστίθεται και το πολύ χαμηλό κόστος της λιανεμπορικής διαδικασίας πώλησης σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Το μεγάλο λοιπόν ζήτημα για τη χώρα μας δεν είναι το παγκόσμιο πρόβλημα του κινέζικου εμπορικού ανταγωνισμού, αλλά το ειδικό πρόβλημα του ορμητικού ρυθμού με τον οποίο τα κινέζικα εμπορεύματα εκτοπίζουν στην Ελλάδα τα ντόπια.
Υπάρχει εδώ ένα πρόβλημα όχι μόνο οικονομικό, αλλά και πολιτικό. Δεν πρόκειται δηλαδή μόνο για το ότι τα κινέζικα εμπορεύματα εκτοπίζουν τα ελληνικά με ταχύτερο ρυθμό από οπουδήποτε αλλού, ούτε ότι με γοργότερο ρυθμό από αλλού καταστρέφεται η ελληνική μικροβιοτεχνία και το μικρομάγαζο ένδυσης. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ένα μεγάλο κομμάτι της εμπορικής ζωής και ένας μεγάλος κοινωνικός πληθυσμός περνάει έμμεσα στον έλεγχο του κινέζικου κράτους. Λέγοντας κοινωνικός πληθυσμός δεν εννοούμε μόνο τους κινέζους αλλά και τους έλληνες μικρέμπορους και εμπορο-υπάλληλους που σταδιακά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα δέσουν -ήδη δένουν- τη μοίρα τους με το μέλλον του κινέζικου εμπόριου στην Ελλάδα. Μπορεί να αντιτείνει κανείς ότι οι κινέζοι μικρέμποροι, ιδιαίτερα οι εμποροϋπάλληλοι λαθρομετανάστες και όσοι έλληνες εργαζόμενοι ή μικρο-ιδιοκτήτες συνδεθούν στο μέλλον με το κινέζικο εμπόριο είναι επίσης καταπιεσμένος λαός και ότι δεν μας χωρίζει τίποτα μαζί τους. Από στρατηγική άποψη πράγματι είναι λαός και τελικά δεν μας χωρίζει τίποτα μαζί τους, όμως είναι ένας λαός που για πολύ καιρό θα ζει κάτω από την προστασία αλλά και τους εκβιασμούς του κινέζικου και του ελληνικού κράτους. Γιατί συμβαίνει το εξής με αυτά τα κομμάτια πληθυσμού που εγκαθιστά σε έναν τόπο ένας ιμπεριαλισμός. Δεν τα αφήνει στη μοίρα τους να επιβιώσουν με τους όρους ύπαρξης του υπόλοιπου πληθυσμού, ανάμεσά του και των υπόλοιπων μεταναστών. Ειδικά όταν έχουν εγκατασταθεί σαν παράνομοι είναι εξαρτημένοι από τη διαρκή κάλυψη του ιμπεριαλιστικού κράτους και την κυριαρχία αυτού του κράτους πάνω στο κράτος που τους φιλοξενεί. Αλλά το κράτος μάνα και οι άνθρωποί του στο κράτος υποδοχής εξαρτούν αυτούς τους πληθυσμούς από την πολιτική τους και τους εντάσσουν σε αυτήν την πολιτική παρέχοντας τους όχι μόνο ειδική προστασία αλλά ακόμα και ειδικά προνόμια σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό, τον μεταναστευτικό ή μη. Αυτό είχε συμβεί την εποχή της αμερικανικής κυριαρχίας στη χώρα με το δικαίωμα ετεροδικίας των αμερικάνων πολιτών στην Ελλάδα. Τελευταία αυτό έχει συμβεί με τους ρωσοπόντιους που είτε είναι, είτε δεν είναι πραγματικά εθνοτικά έλληνες, έχουν επίτηδες προικιστεί με ξεχωριστά προνόμια από το κράτος (δικαίωμα προτίμησης στην πρόσληψη στο δημόσιο, προτίμηση στη στέγη κλπ) σε σχέση με τους υπόλοιπους πολίτες της χώρας (και ακόμα περισσότερο σε σχέση με τους εθνοτικά έλληνες μετανάστες από άλλες χώρες πχ Αλβανία) για να μπορούν να είναι απόλυτα αφοσιωμένοι στο ρώσικο κράτος και στους έλληνες κομπραδόρους αστούς και πράκτορες του κράτους αυτού. Αυτό για το οποίο τους προορίζει το κράτος προστάτης είναι να μπορούν να λειτουργήσουν σαν πολιτικός στρατός κατοχής.
Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι ο βασικός λόγος που κάνει τους κινέζους σοσιαλιμπεριαλστες να ενδιαφέρονται τόσο έντονα και σχεδόν ανοικτά για την ταχύτατη και μαζική εγκατάσταση του κινέζικου μικρεμπόριου στη χώρα μας δεν είναι κύρια οικονομικός. Η Ελλάδα είναι μια μικρή αγορά και δεν θα είχαν πολλούς λόγους οι κινέζικες αρχές να προκαλούν εντάσεις με τους έλληνες μικρεμπόρους και μικροβιοτέχνες, δηλαδή με ένα κατά κανόνα συντηρητικό και ελάχιστα δημοκρατικό στρώμα της μικροαστικής και της μικρής αστικής τάξης που θα μπορούσε να είναι και σύμμαχό τους. Είμαστε της άποψης ότι αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο τους κινέζους σοσιαλιμπεριαλιστές είναι μέσα από το μικρεμπόριο να δημιουργήσουν στο μέλλον τη βάση ενός άμεσα ελεγχόμενου πολιτικού στρατού στην Ελλάδα, ο οποίος όχι μόνο θα τους χρησιμεύσει μέσα σε αυτην, αλλά ακόμα περισσότερο θα τους προσφέρει μια ασφαλή βάση για να δουλέψουν και να δικτυωθούν οικονομικά και πολιτικά σε όλες τις υπόλοιπες πολιτικά ανεξάρτητες χώρες της ΕΕ. Όταν μιλάμε για πολιτικό στρατό δεν εννοούμε βασικά τους κινέζους μετανάστες εργαζόμενους, όσο τα αφεντικά του κινέζικου εμπόριου, τους ανθρώπους του πολιτικού δικτύου που στηρίζει αυτό το εμπόριο και τελικά τους έλληνες αστούς που θα συνεταιρίζονται με το κινέζικο εμπόριο και θα συμμετέχουν και στα κέρδη και στα πολιτικά και διοικητικά δίκτυα του.

Συνθήματα και αιτήματα

Το λεπτό πολιτικό πρόβλημα λοιπόν για τους έλληνες διεθνιστές αντιιμπεριαλιστές είναι να χειριστούν σωστά τις σχέσεις τους με το κινέζικο λαό και πιο ειδικά με τους κινέζους μετανάστες την ώρα που θα καταγγέλλουν την παράνομη κινέζικη διείσδυση και τον διεθνή αθέμιτο κινέζικο εμπορικό ανταγωνισμό.
Από αυτή τη σκοπιά σε ότι αφορά γενικά τον κινέζικο εμπορικό ανταγωνισμό και τα φτηνά κινέζικα εργατικά χέρια ή απάντηση αρχής είναι μια: Η υποστήριξη με κάθε μέσο του δημοκρατικού αντισοσιαλφασιστικού κινήματος του κινέζικου λαού. Αυτό είναι το πρώτο και κύριο καθήκον του παγκόσμιου προλεταριάτου σήμερα για να υποστηρίξει και την πολιτική του ιδεολογία και τα άμεσα οικονομικά του ταξικά συμφέροντα και το άμεσο συμφέρον της ελεύθερης συνδικαλιστικής του οργάνωσης και πάλης. Γιατί η απόλυτη κατάπτωση του προλεταριακού μισθού σημαίνει τελικά σε όλο τον κόσμο ανεργία, σημαίνει υπερενταντικοποίηση της δουλειάς, σημαίνει τελικά διάλυση και της στοιχειώδους συνδικαλιστικής οργάνωσης. Κάθε σοβαρή εργατική κίνηση σήμερα στον κόσμο πρέπει να έχει σαν πρώτο της σύνθημα την απελευθέρωση ή έστω την ανακούφιση του κινέζου εργάτη. Δεν πρέπει κανείς να αγνοεί ότι όπου σήμερα στη Γερμανία, στη Γαλλία, στις ΗΠΑ, στο Μεξικό, γίνεται μείωση του μεροκάματου ή αύξηση της εντατικοποίησης της δουλειάς στο βάθος υπάρχει η κινέζικη μαύρη τρύπα που ρουφάει στην άβυσσο της τον παγκόσμιο μισθό. Μέσα στα μέτρα αυτής της εργατικής διεθνιστικής πάλης πρέπει να είναι η απαίτηση που θα απευθύνεται σε κάθε κυβέρνηση ξεχωριστά και σε όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου και πρώτα σε εκείνες των δυτικών ιμπεριαλιστών να επιβάλουν δασμούς στα κινέζικα προϊόντα εξ αιτίας της πολιτικής δικτατορίας που επιβάλλεται στη χώρα αυτή πάνω σε κάθε μορφής εργατική διεκδίκηση και οργάνωση.
Σε ότι αφορά τη στάση μας απέναντι στους κινέζους εργαζόμενους στη χώρα μας πρέπει να τους διακρίνουμε από τους κινέζους εκμεταλλευτές και φασίστες και να σταθούμε δίπλα τους απέναντι σε κάθε καταπίεση από τα αφεντικά τους και πάνω απ όλα να απαιτήσουμε την πρώτη απελευθερωτική τους κίνηση από την κινέζικη πρεσβεία και την ελληνική ασφάλεια: να τους αποδοθεί άδεια μόνιμης παραμονής και τελικά υπηκοότητας αρχίζοντας από τους παλιότερους από αυτούς. Από την άλλη σε αυτούς όπως και στους ρωσοπόντιους να εξηγούμε υπομονετικά για ποιους λόγους είμαστε αντίθετοι σε κάθε μέτρο θετικής διάκρισης, κάθε μέτρο προνομιακής μεταχείρισης που μπορεί να παραχωρηθεί στους κινέζους μετανάστες και μικρεμπόρους όπως και σε κάθε συγκεκριμένη εθνότητα σε σχέση με κάθε άλλη. Σε αυτά τα μέτρα περιλαμβάνεται κάθε διακριτική παράβλεψη ή υπόθαλψη της παρανομίας τους. Μια τέτοια διακριτική μεταχείριση και τα μέτρα που της αντιστοιχούν αποτελούν τμήμα του οπλοστάσιου του ιμπεριαλισμού που ξέρει πιο καλά από οποιονδήποτε εκμεταλλευτικό κοινωνικό σχηματισμό στην ιστορία να διασπά τους λαούς και να αντλεί τους δήμιους των λαών μέσα από τους ίδιους τους λαούς. Αυτήν την τέχνη έχει ανάγει σε επιστήμη ο φασιστικός και σοσιαλφασιστικός ιμπεριαλισμός. Αυτά τα πράγματα πρέπει να τα εξηγήσουμε επίμονα στο ελληνικό και στο μεταναστευτικό προλεταριάτο την ώρα που θα παλεύουμε σκληρά για τα δικαιώματά τους. Έχουμε μπει στην εποχή του επιστημονικού εκβαρβαρισμού των λαών. Θέλει απέραντη στρατηγική εμπιστοσύνη σε αυτούς, θέλει ατσάλινα νεύρα και ψύχραιμη και πεισματάρικη προπαγανδιστική και οργανωτική δουλειά.