Η
δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου, Ραφίκ Χαρίρι, από τα εκτελεστικά
αποσπάσματα της Δαμασκού πυροδότησε ένα πελώριο κύμα διαδηλώσεων ενάντια στη
Συρία, η οποία επιμένει να διατηρεί εκεί στρατιωτική δύναμη 15.000 αντρών και
να καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις στη μικρή αυτή χώρα της Μέσης Ανατολής
λειτουργώντας ως πραγματική δύναμη κατοχής. Ο Ρ. Χαρίρι είχε παραιτηθεί από
πρωθυπουργός πέρσι τον Οκτώβρη, όταν το συριακό καθεστώς επέβαλε μια συνταγματική
αλλαγή επιτρέποντας στον εγκάθετο πρόεδρο Λαχούντ την παράταση της θητείας του
για τα επόμενα τρία χρόνια, κι από τότε δε σταματούσε να αγωνίζεται για την
απόσυρση των συριακών στρατευμάτων. Τελευταία μάλιστα είχε προσυπογράψει σχετική
έκκληση της αντιπολίτευσης.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Δαμασκός επιχειρεί να εξοντώσει την ηγεσία του
λιβανέζικου εθνοανεξαρτησιακού κινήματος. Αυτό το έχει πράξει πολλές φορές στο
παρελθόν, με πιο χτυπητή τη δολοφονία του προέδρου Τζεμαγέλ στα 1982. Τώρα όμως
ο βρώμικος ρόλος της έχει αποκαλυφθεί και οι φασιστικές μέθοδές της έχουν εκπέσει
στα μάτια του λιβανέζικου λαού, που θέλει να γίνει ο ίδιος κύριος της τύχης
του.
Έτσι, είναι αξιοσημείωτο ότι, παρά την προσπάθεια που κατέβαλαν οι αρχές της
Δαμασκού και οι λακέδες τους στη Βηρυτό να πείσουν την κοινή γνώμη ότι πίσω
από τη φρικτή δολοφονία κρύβονται οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες, ο κόσμος
δεν πίστεψε το παραμύθι και η κηδεία του σουνίτη ηγέτη μετατράπηκε σ’ ένα πελώριο
συλλαλητήριο όπου εκατοντάδες χιλιάδες λαού, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, κραύγαζαν
ενάντια στη συριακή επιβολή. Στις χριστιανικές εκκλησίες οι καμπάνες χτυπούσαν
επίμονα ενώ οι μουεζίνηδες καλούσαν τους πιστούς να προσευχηθούν για την ψυχή
του πρώην πρωθυπουργού. Βλέπουμε λοιπόν ένα ολόκληρο έθνος, που προηγούμενα
σπαρασσόταν από θρησκευτικές διενέξεις, να ενώνεται για να αντισταθεί στον καταχτητή.
Ακόμη και δρούζοι ηγέτες που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν φιλο-σύριοι, όπως είναι
ο Τζουμπλάτ, παίρνουν σήμερα σαφή αντισυριακή στάση. Ο τελευταίος, μάλιστα,
προειδοποίησε το Λαχούντ και τους υπόλοιπους εκπροσώπους του καθεστώτος να μην
παραστούν στην κηδεία «καθώς θα εκτοξευτούν αβγά, αν όχι πέτρες».
Στην μεγάλη αυτή στιγμή για το λιβανικό εθνικοανεξαρτησιακό κίνημα οι δυτικοί
ιμπεριαλιστές εμφανίστηκαν με δύο γραμμές. Οι ΗΠΑ πήραν θέση ενάντια στη Συρία,
την θεώρησαν πολιτικά υπεύθυνη για τη δολοφονία και έφτασαν στο σημείο να ανακαλέσουν
την πρέσβειρά τους από τη Δαμασκό. Αυτή η στάση δεν είναι προϊόν καμιάς δημοκρατικής
ευαισθησίας ή σεβασμού της εθνικής ανεξαρτησίας του Λιβάνου. Γιατί εκτός από
την Ρωσία (τότε ΕΣΣΔ) είναι και οι ΗΠΑ που έδωσαν τη δεκαετία του 70 την έγκρισή
τους για την συριακή επέμβαση και κατοχή του Λιβάνου. Απλά τώρα οι ΗΠΑ μέσα
στην στρατηγική πτώση τους και μετά την διαφαινόμενη κυριαρχία των ιρανόφιλων
στο Ιράκ έχουν πιο σαφή την εικόνα της καταστροφής που περιμένει όλο το δυτικό
ιμπεριαλισμό αν το μέτωπο Ιράν - Συρίας με την πλάτη της Μόσχας και του Πεκίνου
ελέγξει πολιτικά και στρατιωτικά τον χώρο των πετρελαίων. Αυτήν την στάση των
ΗΠΑ και το πρόσφατο μέτωπο των ΗΠΑ με τη Γαλλία ενάντια στη Συρία στο Συμβούλιο
Ασφαλείας του ΟΗΕ είχε αξιοποιήσει ο Χαρίρι για να σηκώσει τελευταία το ανάστημα
του στη Συρία. Όμως δεν φαίνεται αυτή τη στιγμή ότι η Ευρώπη θα ακολουθήσει
τις ΗΠΑ στην αντισυριακή γραμμή. Αντίθετα, η ΕΕ προτίμησε να καθησυχάσει τους
σύριους φασίστες, δια στόματος Χ. Σολάνα, λέγοντας ότι δε θα διαταραχθούν οι
διπλωματικές σχέσεις της Ευρώπης με τη Δαμασκό (Ελευθεροτυπία, 16-2). Αυτή η
θλιβερή δήλωση αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι οι δυτικοί ιμπεριαλιστές δεν
είναι σε θέση να δώσουν τη μάχη με το σοσιαλιμπεριαλισμό γιατί σπεύδουν να συμβιβαστούν
με τους φασίστες και εισβολείς για να εξασφαλίσουν ο καθένας στρατηγικά οικονομικά
πλεονεκτήματα ο ένας ενάντια στον άλλο. Στην προκειμένη περίπτωση η τριάδα Γερμανία,
Γαλλία, Αγγλία συμβιβάζεται με τη Συρία για να εξασφαλιστεί από έναν πετρελαϊκό
εκβιασμό του Ιράν που είναι στρατηγικός σύμμαχος της.
Η εποχή που διανύουμε είναι μια περίοδος ανόδου για το φαιοκόκκινο ναζισμό σε
παγκόσμια κλίμακα. Όσο όμως αυτός θα επιτίθεται τόσο περισσότερο θα φανερώνει
το αποκρουστικό του πρόσωπο μπροστά στους λαούς και τα δημοκρατικά έθνη του
πλανήτη. Έτσι μοιραία θα συναντά όλο και πιο πλατειές αντιστάσεις στο διάβα
του και μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία θα γεννηθούν οι προϋποθέσεις για την οριστική
εξάλειψή του, όπως και την εξάλειψη κάθε εκμετάλλευσης. Καθοριστικό ρόλο σ’
αυτή την πορεία θα παίζει η αντίσταση των λαών, ιδιαίτερα των λαών του τρίτου
κόσμου που καταπιέζονται βάναυσα από το σοσιαλιμπεριαλισμό ή και παραδίδονται
σε αυτόν από τον συνεργαζόμενο με αυτόν δυτικό ιμπεριαλισμό .