Με τη διαδοχή στην ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής, το παλαιστινιακό κίνημα διήλθε μια καθοριστική πολιτική αλλαγή. Η εκλογή του Μ. Αμπάς (Αμπού Μαζέν) στην προεδρία επισφράγισε την πολιτική ήττα του παλαιστινιακού εθνικιστικού ρεύματος, που έκφραζε ο Αραφάτ, και την αρπαγή της πολιτικής εξουσίας από τη ρωσόφιλη “νέα φρουρά” μέσα στους κόλπους της Φατάχ.
Ο Αμπάς πήρε την εξουσία χρησιμοποιώντας τη γνωστή στους ρωσόδουλους ταχτική του “κεντρισμού”, που έγκειται στην υποκριτική στήριξη των δύο πλευρών μιας αντίθεσης και τη συνακόλουθη χρησιμοποίηση της μιας ενάντια στην άλλη πλευρά.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο Αμπάς έπαιξε με τον παλαιστινιακό εθνικισμό και πήρε τις εκλογές πατώντας πάνω σε μια σοβινιστική πλατφόρμα, υποσχόμενος μεταξύ άλλων την απελευθέρωση της Αν. Ιερουσαλήμ, την επιστροφή των προσφύγων του πρώτου αραβο-ισραηλινού πολέμου και την απελευθέρωση των Παλαιστινίων που έχουν φυλακιστεί για τρομοκρατική δράση.
Την ίδια στιγμή, άφησε στους Ισραηλινούς την προσδοκία ότι θα καταφέρει να τερματίσει τη βία των ισλαμοφασιστικών ταγμάτων εφόδου, μια προσδοκία βασισμένη αφενός στη διακηρυγμένη “αποφασιστικότητά” του να σταματήσει το “χάος των όπλων” κι αφετέρου στην ομολογημένη ικανότητά του να διαπραγματεύεται με τον ισλαμοφασισμό και να τον “ημερεύει”. Έτσι απέσπασε τη στήριξη του Ισραήλ καθώς και τη στήριξη των δυτικών συμμάχων του, ιδιαίτερα των ΗΠΑ. Διαπίστωσε δηλαδή η ισραηλινή αστική τάξη ότι η συνεννόηση αυτού του απατεώνα με τους ισλαμοφασίστες αποδίδει καρπούς. Εξέλαβε ως επιτυχία του Αμπάς την απόφαση των τελευταίων για συνεργασία με την παλαιστινιακή κυβέρνηση, καθώς και την πρωτόγνωρη δήλωση του αρχηγού της Χαμάς ότι η οργάνωσή του “δε θέλει να εξαλείψει το Ισραήλ” γιατί είναι “ένα ρεαλιστικό πολιτικό κίνημα”.

Όμως, στο βάθος, αυτή η ικανότητα του Χαμπάς δεν οφείλεται παρά στην ουσιαστική πολιτική συμφωνία του με τον ισλαμοφασισμό (ο οποίος έχουμε πει ότι έχει πίσω του το Ιράν και τη Συρία και πιο πίσω του τη Ρωσία) και το φιλικό σ’ αυτόν σοσιαλφασιστικό ρεύμα της “νέας φρουράς” μέσα στη Φατάχ. Άλλωστε, η αποχή των ισλαμοφασιστών από τις εκλογές έγινε στα πλαίσια συμφωνίας με σκοπό την ανάδειξη του Αμπάς αδιαφολινήκητου ηγέτη των παλαιτινίων.

Έτσι, πρώτο μέλημα του νέου προέδρου ήταν να εντάξει τους πρωταγωνιστές της παλαιστινιακής φασιστικής τρομοκρατίας, που είναι οι “Ταξιαρχίες των Μαρτύρων του Αλ-Άκσα”, στις κρατικές δυνάμεις ασφάλειας, προσφέροντας μ’ αυτό τον τρόπο ουσιαστικό κύρος και εξουσία σ’ αυτούς τους δολοφόνους αμάχων, και ρυθμιστικό ρόλο στον αρχηγό τους ψευτοριζοσπάστη Μ. Μπαργκούτι. Προηγούμενα, είχε παραιτηθεί ο συνεπής διώκτης της παλαιστινιακής ισλαμοφασιστικής τρομοκρατίας και σύμβουλος του προέδρου για θέματα ασφαλείας, εθνικιστής Τζιμπρίλ Ραγιούμπ. Η εποχή Αμπάς προετοιμάζει την άνοδο στο πολιτικό προσκήνιο της Παλαιστίνης των φασιστικών ορδών τύπου Χαμάς και Μπαργκούτι και μαζί τους τη γοργή επικράτηση του χειρότερου αντισημιτισμού, του πιο αντιδραστικού αντιδυτικισμού και της πολιτικής ανωμαλίας.

Βεβαίως σε όλη αυτή την περίοδο ο Αμπάς θα παριστάνει το φίλο της Δύσης και του Ισραήλ και θα αφήνει τη βρωμοδουλειά στους ανοιχτούς ισλαμοφασίστες. Πάντως η βασική του δουλειά σε πρώτη φάση θα είναι να εκκαθαρίσει από το εσωτερικό της Φατάχ, της ΟΑΠ και της παλαιστινιακής Αρχής όλο το εθνικιστικό ρεύμα που είχε αρχηγό τον Αραφάτ. Ο τρόπος με τον οποίο αυτό θα γίνει συμπυκνώθηκε με μια αστραπιαία κίνηση την τελευταία εβδομάδα. Η Χαμάς έριξε μια σειρά βλήματα στο ισραηλινό έδαφος και ο Αμπάς καθαίρεσε εντός λίγων ωρών 3 ηγετικά στελέχη της παλαιστινιακής ασφάλειας στη λωρίδα της Γάζας και έναν αριθμό άλλων χαμηλόβαθμων αστυνομικών επειδή δεν μπόρεσαν να προλάβουν το χτύπημα της Χαμάς! (Τάιμς Νέας Υόρκης). Εννοείται ότι η Χαμάς δεν έπαθε τίποτα εκτός από το ότι εξουδετερώθηκαν 3 εχθροί της ανάμεσα στους Παλαιστίνιους. Από δω και μπρος η προβοκάτσια θα είναι στην ημερήσια διάταξη και η θέση του προβοκάτορα τελικά εξασφαλισμένη όχι τόσο επειδή είναι άνθρωπος του ανατολικού νεοναζιστικού άξονα, αλλά επειδή οι δυτικοί ιμπεριαλιστές και το Ισραήλ έχουν δείξει ότι ο κύριος εχθρός τους στην περιοχή και στον κόσμο δεν είναι ο σοσιαλιμπεριαλισμός αλλά ο εθνικισμός. Θα εισπράξουν τα επίχειρα αυτού του στενού και ενστικτώδικου ιμπεριαλιστικού πνεύματος. Στη θέση των εθνικιστών ενός καταπιεσμένου έθνους θα έχουν τους γενοκτόνους των νέων Χίτλερ. Οι απόγονοι των Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ συνεχίζουν στα χνάρια των προγόνων τους. Ούτε διανοούνται ότι μετά την Τσεχία θα έρθει και η σειρά του Παρισιού.