Αναδημοσιεύουμε άρθρο με τον πιο πάνω τίτλο που έχει γραφτεί από τον δημοκράτη γάλλο διανοούμενο Andre Glucksmann και δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική σελίδα του πρακτορείου ειδήσεων "Prima" (www.prima-news.ru/eng/news/articles/2005/3/11/31434.html) στις 11/3/2005. Πρόκειται για μια συγκλονιστική και ασύλληπτα διεισδυτική από πολιτική άποψη απότιση φόρου τιμής στον πραγματικά μεγάλο δημοκράτη ηγέτη Μασχάντοφ.

<<Ο Ασλάν Μασχάντοφ, ο πρόεδρος της Τσετσενίας που εκλέχτηκε υπό την εποπτεία της διεθνούς κοινότητας, είναι νεκρός. Δολοφονήθηκε. Το σχέδιο που εκπονήθηκε και εκτελέστηκε από τις ρώσικες αρχές πέτυχε: από δω και στο εξής θα διαπραγματεύονται μόνο με τον Σαμίλ Μπασάγιεφ που καλύπτεται και προστατεύεται από αυτές από το Μπουντιονόφσκ μέχρι και το Νταγκεστάν.
Ο κ. Πούτιν, ο σοβιετικός πράκτορας που περνάει τις διακοπές του συντροφιά με τον Γκέρχαρντ Σρέντερ και τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τώρα έχει απέναντι του έναν όμοιο του. Η σφαγή θα συνεχιστεί και οι τρομοκρατικές επιθέσεις θα επαναληφθούν.
Ο Ασλάν Μασχάντοφ είχε μόλις κηρύξει μονομερή εκεχειρία και δήλωσε ότι εκπροσωπούσε τις δυτικές αξίες και όχι εκείνες του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Κι όμως η εκεχειρία του ενός μήνα έγινε σεβαστή από όλες τις αντάρτικες ομάδες. Ο Μασχάντοφ έδειξε την δύναμη του. Αλλά ούτε ένας ηγέτης δεν πρότεινε να γίνουν συνομιλίες με τον ηγέτη των γενναίων και ηρωικών Τσετσένων. Και αυτή ήταν η στιγμή για να τον σκοτώσουν. Για να εμποδιστεί το πνεύμα των διαρκών επαναστάσεων, κάτι που ο φίλος μας ο Τσάρος απεχθάνεται, να εξαπλωθεί από το Νότο και να αγκαλιάσει όλο τον Βόρειο Καύκασο.
Ούτε ένας δυτικός ηγέτης δεν απεύθυνε έκκληση στο Κρεμλίνο να διαπραγματευτεί με τον μόνο νόμιμο ηγέτη ενός μαρτυρικού και ηρωικού λαού. Θυμηθείτε τον διοικητή Μασούντ στο Αφγανιστάν: αντιστάθηκε στους Ρώσους και στους Ταλιμπάν, εγκαταλείφθηκε παρ' όλα αυτά από τη Δύση και μετά δολοφονήθηκε προς όφελος του Μπιν Λάντεν. Ούτε ένας από τους εκπροσώπους μας δεν αντέκρουσε τον Πούτιν όταν συνέδεσε την ένοπλη τσετσένικη αντίσταση για την ανεξαρτησία με τον πόλεμο ενάντια στη διεθνή τρομοκρατία. Αντίθετα, ο Σιράκ και ο Σρέντερ ανακήρυξαν τον ηγέτη του Κρεμλίνου άγγελο της ειρήνης για τις συμπάθειες του προς τον Σαντάμ Χουσείν. Ήταν μια λευκή επιταγή στον πράκτορα της Κα Γκε Μπε την οποία και χρησιμοποίησε.
Απογυμνωμένοι από την ηθική, οι ηγέτες μας επέδειξαν μια αξιοσημείωτη πολιτική ηλιθιότητα. Ποιος ηγέτης μπορεί να έχει απόλυτη επιρροή πάνω σε χιλιάδες που υπομένουν τον τρόμο των βασανιστηρίων και αναζητούν εκδίκηση; Ποιος ηγέτης θα είναι σε θέση να διαπραγματευτεί όταν οι Ρώσοι συνέλθουν; Πως κάποιος θα βρει ανάμεσα στη νέα γενιά, που έχει γνωρίσει μόνο τον πόλεμο και την καταπίεση, έναν ηγέτη του αναστήματος του Ασλάν Μασχάντοφ και πάνω απ' όλα με την εγκράτεια που τον χαρακτήριζε; Η Τσετσενία θα βυθιστεί στον τρόμο όπως ποτέ πριν. Αλλά δεν θα βυθιστεί μόνη της.
Ποιος απέτρεπε τους μαχητές από το να ανατινάξουν πυρηνικούς σταθμούς στη Ρωσία; Οι διεφθαρμένες μυστικές υπηρεσίες; Προφανώς όχι. Ποιος περιόριζε την επιρροή του Μπασάγιεφ, πρώην πράκτορα της GRU, μέσα στην τσετσένικη αντίσταση; Ποιος άλλος από τον Μασχάντοφ;
Η Γαλλία και η Ευρώπη απέδωσαν τιμές στον αποβιώσαντα Γιασέρ Αραφάτ. Ο τσετσένος πρόεδρος που ποτέ δεν κάλεσε στη δολοφονία πολιτών, πέθανε μόνος, ακριβώς όπως είχε πολεμήσει. Εγκαταλελειμμένος από τον κόσμο, απομονωμένος στα αντάρτικα βουνά του, βλέποντας το λαό του να σφαγιάζεται μέσα σε μια ατμόσφαιρα γενικής αδιαφορίας, ο Μασχάντοφ απάντησε… καταδικάζοντας ανεπιφύλακτα το δράμα των ομήρων στη Μόσχα και τον τρόμο του Μπεσλάν. Ακριβώς όπως είχε καταδικάσει την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτέμβρη 2001.
Ο ήρωας Μασχάντοφ είχε προτείνει ένα ειρηνευτικό σχέδιο που θα παραμέριζε το ζήτημα της ανεξαρτησίας … στο όνομα της ειρήνης. Αυτό το σχέδιο προέβλεπε την αφοπλισμό όλων των ένοπλων κάτω από διεθνή επίβλεψη. Ο ΟΗΕ, η ΕΕ, ο ΟΑΣΕ, το ΝΑΤΟ, οργανισμοί οι οποίοι υποτίθεται ότι προσφέρουν ασφάλεια στους λαούς και εγγυώνται την αυτοδιάθεση των εθνών δεν καταδέχτηκαν ούτε καν να το συζητήσουν στα τρία χρόνια ύπαρξης του σχεδίου.
Παρά τα στρατόπεδα φιλτραρίσματος, τις λεγόμενες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, τους βιασμούς και τη βία, τη δολοφονία του ενός τετάρτου του πληθυσμού (ας φανταστούμε τη Γαλλία ή την Ιταλία να χάσουν 10-15 εκατομμύρια κατοίκους), παρά το ότι οι άνθρωποι φεύγουν από το φόβο, η Τσετσενία αντιστέκεται τόσο ενάντια στη βαρβαρότητα των Ρώσων όσο και ενάντια στο θρησκευτικό φανατισμό.
Γιατί τόσο μίσος απέναντι σε έναν λαό (κάποτε) του ενός εκατομμυρίου; Γιατί τόσο λίγη συμπόνοια;
Η επιμονή της Μόσχας δεν εξηγείται ούτε με στρατηγικές ούτε με ενεργειακές απαιτήσεις. Ο βασικός λόγος για τον αποικιοκρατικό πόλεμο και τη ρώσικη σκληρότητα τριών αιώνων στον Καύκασο είναι εκπαιδευτικού χαρακτήρα και οι μεγάλοι Ρώσοι ποιητές το κατάλαβαν αυτό. Στάθηκε αναγκαίο να δώσουν ένα παράδειγμα για το τι περίμενε το ρώσικο λαό εάν δεν ακολουθούσε τις διαταγές.
Το 1818 ο ρώσος στρατηγός Γερμόλοφ παράδωσε στον τσάρο Νικόλαο τον πρώτο το κλειδί αυτής της μάχης: "Με το παράδειγμα τους οι Τσετσένοι ζωντάνεψαν το πνεύμα της ανταρσίας και της αγάπης για την ελευθερία ακόμα και ανάμεσα στους πιο αφοσιωμένους υπηκόους της μεγαλειότητας σας". Ο Πούτιν μετέφρασε τα μαθήματα του τσαρικού ιμπεριαλισμού στη γλώσσα του μέσου σοβιετικού αξιωματούχου: είναι αναγκαίο "να τους εξολοθρεύσουμε και να τους πετάξουμε στον καμπινέ", αυτούς τους αιώνιους αντάρτες…
Ναι, ο Ασλάν Μασχάντοφ είχε αίμα στα χέρια του. Το ίδιο και η Γαλλική Αντίσταση και το ίδιο επίσης κάθε άλλο παρόμοιο κίνημα στην ιστορία. Αντιστέκονταν σε ένα γενοκτονικό εχθρό. Στην εποχή μας δεν είναι εύκολη η ζωή για εκείνους που αντιστέκονται.
Ο Ασλάν Μασχάντοφ πλήρωσε επίσης το ύψιστο τίμημα για τις λεξικολογικές μας ανεπάρκειες. Χρησιμοποιούμε το όρο γενοκτονία ελεύθερα, με μια ωστόσο εξαίρεση-όταν πραγματικά συμβαίνει, όπως στη Ρουάντα το 1994. Ακόμα, χαρακτηρίζουμε μέλη της αντίστασης αυτούς που έκοψαν τα κεφάλια των αξιωματούχων που είχαν αναλάβει τη διοργάνωση των εκλογών ή τα κεφάλια απλών πολιτών στο Ιράκ. Αλλά αρνούμαστε να κάνουμε το ίδιο υπέρ αυτών που δεν αποδέχονται την εξολόθρευση του ίδιου του λαού τους. Αρνούμενοι να τον αποκαλέσουμε αυτό που ήταν, Πρόεδρο και Πατριώτη, οι δυτικοί ηγέτες επέτρεψαν τη δολοφονία του Μασχάντοφ.
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης μου στην Τσετσενία τον Ιούνιο του 2000, δεν μπορέσαμε να συναντηθούμε. Και τις τρεις φορές ο προγραμματισμός ακυρώθηκε λόγω βομβαρδισμών. Του έστειλα τις ερωτήσεις μου, και απάντησε με ένα μακροσκελές γράμμα σε μία κασέτα. Κατάγγειλε την ισλαμοποίηση, καταλήγοντας ότι "ποτέ σε μία Ελεύθερη Τσετσενία δεν θα εξαναγκαστεί μία γυναίκα να φορέσει τη μαντήλα".
Στο τέλος της τελευταίας του νουβέλας, "Χατζή Μουράτ", ο Τολστόι περιγράφει μία φανταστική σκηνή: πάνω σε ένα δίσκο μεταφέρει το καρατομημένο κεφάλι του ευγενούς Τσετσένου ηγέτη στον τσάρο. Την περασμένη Τρίτη, ο Ασλάν Μασχάντοφ δολοφονήθηκε στο χωριό με το όνομα…Τολστόι-Γιουρτ.
Η Τσετσενία έχει χάσει το δικό της στρατηγό Ντε Γκωλ.
Εμείς χάσαμε μόνο λίγη ακόμα από την τιμή μας>>.