Πραγματοποιήθηκε στις 17 του Μάρτη η πανελλαδική υποτιθέμενη απεργία την οποία διοργάνωσαν οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ από τη μια, και το ΠΑΜΕ, το μετωπικό σχήμα του ψευτοΚΚΕ, από την άλλη. Μάλιστα διοργάνωσαν και σχετικές συγκεντρώσεις σε διάφορες πόλεις της χώρας.
Δεν έχουμε μια καθαρή εικόνα για την υπόλοιπη Ελλάδα αλλά στην Αττική η εικόνα ήταν η γνωστή των τελευταίων χρόνων. Επρόκειτο βασικά για μια βαριεστημένη απεργία κάποιων κρατικών επιχειρήσεων, ΔΕΚΟ και κρατικών τραπεζών και κάποιων τομέων του Δημόσιου. Η εργατική τάξη και οι μισθωτοί που δεν έχουν υπαλληλική σχέση με το κράτος, δηλαδή δεν προστατεύονται από τα κρατικο-συνδικαλιστικά συνδικάτα, δεν συμμετείχαν παρά με ελάχιστες εξαιρέσεις σε αυτή την απεργία. Οι εργάτες του ιδιωτικού τομέα κατέβηκαν σε απεργία μόνο σε όσα ελάχιστα σημεία τα σωματεία είναι στα χέρια του κρατικο-συνδικαλιστικού μπλοκ και ιδιαίτερα του σοσιαλφασισμού. Οι εργαζόμενοι ξέρουν πια ότι αυτές οι απεργίες είναι τελετές χωρίς άλλο περιεχόμενο πέρα από το να αποδείξουν στο σύνολο της αστικής τάξης αλλά και στο λαό ότι το κρατικοσυνδικαλιστικό μπλοκ, ιδιαίτερα ο σοσιαλφασιστικός πυρήνας του έχει πολιτική ισχύ. Δηλαδή ότι έχει τη δύναμη να νεκρώνει κάποιους νευραλγικούς τομείς της παραγωγής και ταυτόχρονα να καταλαμβάνει το κέντρο της πρωτεύουσας και να στραγγαλίζει την κυκλοφορία.
Όλο και περισσότερο οι εργαζόμενοι οσμίζονται αυτή τη σκοπιμότητα και εδώ και πολλά χρόνια αδιαφορούν παγερά γι αυτή.

Στην Αθήνα διοργανώθηκαν δύο χωριστές συγκεντρώσεις και πορείες. Από το ΠΑΜΕ η μια και από τους ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ η άλλη. Το ψευτοΚΚΕ έχει εδώ και καιρό “αποχωρήσει” από τις εκδηλώσεις των επίσημων συνδικαλιστικών οργάνων διοργανώνοντας, όποτε εκείνο εκτιμήσει, ξεχωριστές συγκεντρώσεις ή διαδηλώσεις ή μπούκες σε υπουργεία. Δεν πρόκειται εδώ για καμιά διάσπαση μέσα στους κόλπους της εργατικής τάξης ή των εργαζομένων γενικότερα. Πρόκειται για μια κατανομή ρόλων με συμφωνίες κορυφής μεταξύ των τεσσάρων κυρίαρχων κομμάτων. Τόσο στη ΓΣΕΕ όσο και στην ΑΔΕΔΥ κυριαρχούν οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ που στη συνείδηση των πλατιών μαζών είναι χαρακτηρισμένες σαν κυβερνητικές παρατάξεις. Το ψευτοΚΚΕ μέσα από τη διακομματική καθεστωτική συνεννόηση “διασπά” αυτό το τετρακομματικό μέτωπο (στο οποίο ανήκει και ο Συνασπισμός) οργανωτικά. Το ΠΑΜΕ εμφανίζεται σαν το αγωνιστικό μέτωπο των εργαζομένων, το μέτωπο που δήθεν δεν έχει σχέσεις εξάρτησης από τα κόμματα της εξουσίας και τους κυβερνητικούς μηχανισμούς. Είναι η υποτιθέμενη “επαναστατική πτέρυγα” των φτωχών και του λαού. Ο ρόλος του είναι να εγκλωβίσει κάθε επαναστατική δύναμη που θα ξεπηδήσει μέσα στο λαό, ιδιαίτερα μπροστά στην επερχόμενη βαθιά οικονομική κρίση που έρχεται, αλλά κυρίως να εμφανίσει σαν “επαναστατικές” πράξεις, τη σοσιαλφασιστική βία πάνω στον ίδιο το λαό ή πάνω στα πιο ανεξάρτητα τμήματα της αστικής τάξης που ακόμα αντιστέκονται στην ολοκληρωτική κατάληψη της εξουσίας από το ρωσόφιλο μπλοκ. Είναι χαρακτηριστικό για αυτό ότι “νωρίτερα, στελέχη του ΠAME είχαν καταλάβει το κτίριο του υπουργείου Eμπορίου, μετατρέποντας την πρόσοψή του σε σκηνικό για τη συγκέντρωση” (Καθημερινή, 18-3), και, όπως κατάγγειλαν στελέχη της ΔΑΚΕ (παράταξη της ΝΔ) του υπουργείου Εμπορίου: “οι εργαζόμενοι εμποδίστηκαν από ομάδα του ΠΑΜΕ να ασκήσουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της εργασίας και εν συνεχεία να συμμετάσχουν αβίαστα στην 3ωρη στάση εργασίας από τις 12 το μεσημέρι που κήρυξε η ΑΔΕΔΥ” (Ελευθεροτυπία, 18-3).

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟΝΤΕΣ

Όμως για άλλη μια φορά οι εργαζόμενοι και ο λαός τους γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη. Η συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ μόλις και μετά βίας είχε περίπου 3000 άτομα, το δε ΠΑΜΕ κάνοντας μια τεράστια κινητοποίηση στο σύνολο του μηχανισμού του είχε περίπου 6000 άτομα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των εφημερίδων. Η απουσία των εργαζομένων από τις κινητοποιήσεις των συνδικαλιστικών τους οργάνων γενικά δεν είναι καλό πράγμα. Όμως στις σημερινές συνθήκες του ξεπουλήματος κάθε πραγματικής διεκδίκησης είναι υγεία, είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει το κίνημα. Το πιο χαρακτηριστικό των υποτιθέμενων κινητοποιήσεων όλων των παραπάνω, αλλά ταυτόχρονα και το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα, είναι η παντελής απουσία του βιομηχανικού προλεταριάτου από κάθε κινητοποίηση. Οι βιομηχανικοί εργάτες μέσα από την ίδια τους την πείρα έχουν δει και έχουν καταλάβει ότι όλοι αυτοί που δήθεν αγωνίζονται για τα συμφέροντά τους, δεν είναι τίποτα άλλο από τους νεκροθάφτες της δουλειάς τους και του μέλλοντός τους. Γιαυτό και απέχουν επιδεικτικά για χρόνια τώρα.

ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟΎ ΜΕΤΩΠΟΥ

Όμως όλοι αυτοί (ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ) ταυτίζονται, παρά τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις τους, στις αναλύσεις τους για την οικονομία και τα αιτήματά τους σε μια γραμμή, τη γραμμή του ΠΑΜΕ, δηλαδή στη γραμμή του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ. Το πρόβλημα γι' αυτούς βρίσκεται πάντα στην ιδιωτική οικονομία και ιδιαίτερα στο δυτικόφιλο κομμάτι της χώρας. Οι εργαζόμενοι και ο λαός πεινάνε, όπως ισχυρίζονται, όχι γιατί η βιομηχανία για χρόνια τώρα έχει βομβαρδιστεί και έχει σωριαστεί σε ερείπια, αλλά γιατί το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο είναι αδηφάγο και τα θέλει όλα δικά του και βγάζει υπερκέρδη. Έχουμε αποδείξει ότι αυτή είναι μια απάτη. Η αιτία της φτώχειας των μισθωτών είναι αλλού. Είναι στη μακρόχρονη υπονόμευση της βιομηχανίας και στον απέραντο, αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο κρατικό τομέα της οικονομίας, παράγοντες που εκτός των άλλων έχουν βυθίσει το κράτος στα χρέη. Τα αιτήματα όλης αυτής της συμμορίας είναι αιτήματα που οδηγούν στην ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή της χώρας και του λαού. Δεν έχουν να κάνουν ούτε με τη μείωση της ανεργίας, ούτε με την μακροχρόνια πραγματική αύξηση των μισθών. Ας δούμε ένα-ένα τα κοινά, στην ουσία τους, αιτήματα και τι αυτά σημαίνουν στην οικονομία.

- Μείωση του εργάσιμου χρόνου. 7ωρο-5ήμερο-35ωρο με πλήρη μισθολογικά - ασφαλιστικά δικαιώματα. ΟΧΙ στην απελευθέρωση του ωραρίου.
Η μείωση του εργάσιμου χρόνου αναφέρεται σαν μια λύση απέναντι στην ανεργία, αφού έτσι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Όπως όμως έχουμε αποδείξει σε παλιότερο άρθρο της Νέας Ανατολής (φύλλο 389, 18-2-2004), η μείωση των ωρών εργασίας από τις 40 στις 35 με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα όπως είναι σήμερα και όπως ζητάνε οι πλειοδότες σε κούφια αιτήματα, σημαίνει μείωση του ποσοστού κέρδους του βιομηχανικού κεφαλαίου, ιδιαίτερα εκείνου της μικρότερης οργανικής σύνθεσης από το 5% που είναι περίπου σήμερα στο 2,5%. Πραγματικά μπορεί να ρωτήσει κανείς ποια βιομηχανία και ποιο κεφάλαιο θα έμενε σήμερα στη χώρα με αυτό το ποσοστό; Ποια κυβέρνηση και ποιος μηχανισμός θα μπορούσε σήμερα να σταματήσει την φυγή του μεγάλου παραγωγικού κεφάλαιου σε γειτονικές ή άλλες χώρες με μικρότερο κόστος παραγωγής; Αυτό το σύνθημα θα είχε νόημα σε εποχές γενικότερης άνθισης της παραγωγής, δηλαδή σε ένα ψηλό σημείο του οικονομικού κύκλου όταν η ζήτηση εργατικών χεριών αυξάνεται σημαντικά και μαζί της αυξάνονται σημαντικά οι μισθοί. Σε τέτοιες εποχές η μείωση των ωρών εργασίας θα ήταν απλά μια μορφή που θα μπορούσε να πάρει η σχετική αύξηση των μισθών, δηλαδή η ποσοστιαία αύξηση του μεταβλητού κεφάλαιου σε σχέση με το σταθερό. Επίσης αυτό το σύνθημα θα είχε νόημα και στην περίπτωση ενός οικονομικού χώρου στον οποίο η παραγωγικότητα της εργασίας αναπτύσσεται με γοργότερους ρυθμούς από όσο εκείνη άλλων περιοχών του πλανήτη ή επίσης στην περίπτωση ενός ευρύτερου προστατευόμενου οικονομικού χώρου στον οποίο να είναι ισχυρότερο από αλλού το πολιτικό κίνημα και οι συνδικαλιστικές καταχτήσεις των εργατών. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι δυνατή η μεγάλη μείωση του μέσου ποσοστού του κέρδους σε μια χώρα όταν αυτή συνοδεύεται από την αυτόματη δυνατότητά του να μεταφερθεί σε μια άλλη με πολύ ψηλότερο μέσο ποσοστό.

Όμως τώρα, ειδικά στην Ελλάδα στις σημερινές συνθήκες της αποβιομηχάνισης και της μεγαλύτερης σχετικής πτώσης (δηλαδή σχετικά με άλλα κράτη) της παραγωγικότητας της εργασίας σε όλους τους τομείς, του αυξανόμενου κρατικού παρασιτισμού και του τεράστιου δημόσιου χρέους που καταβροχθίζει τα πάντα, ένα τέτοιο σύνθημα είναι όχι απλά καταστροφικό για τη χώρα, αλλά και μια μεγάλη απάτη. Όταν αυτοί μιλάνε για 35ωρο αναφέρονται στην Γαλλία που το πρωτοεφάρμοσε. Αλλά στη Γαλλία το 35ωρο εφαρμόστηκε με μια σειρά παράλληλα μέτρα που εμποδίζουν την αντίστοιχη με τη μείωση των ωρών πτώση του ποσοστού του κέρδους για τον κάθε καπιταλιστή. Το βασικότερο μέτρο από αυτά είναι η ετησιοποίηση (ή ενιαυτοποίηση) του χρόνου εργασίας που είναι μια μορφή ελαστικοποίησης του ωράριου εργασίας. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί ο καπιταλιστής- σε συνεννόηση με τα συνδικάτα της επιχείρησης- να μοιράσει αυτό το 35ωρο σε όλο το μήκος του χρόνου και να μπορεί τη μια μέρα να βάζει τους εργάτες να δουλεύουν μερικές μέρες όταν έχει λιγότερη δουλειά μόνο 30 ώρες και άλλες που έχει περισσότερη δουλειά 40 ώρες ακόμα και καταργώντας σαββατοκύριακα. Έτσι κατά περιόδους υπάρχει μεγάλη εντατικοποίηση της δουλειάς και περικοπή των υπερωριών. Οι δικοί μας εργατοπατέρες που έχουν φέρει την ελληνική εργατική τάξη στη χειρότερη κατάσταση σε όλη την “παλιά” Ευρώπη παριστάνουν ότι είναι “πιο ταξικοί από τους γάλλους συναδέλφους τους απαιτούν 35ωρο με “7ωρο-5ήμερο-35ωρο με πλήρη μισθολογικά δικαιώματα… όχι στην απελευθέρωση του ωραρίου… κατάργηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και μορφών απασχόλησης”. Δηλαδή θέλουν “αγνό και ανόθευτο” 35ωρο στην πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης και τη μόνη στα πρόθυρα της χρεωκοπίας.
Η υποκρισία όλων αυτών των δήθεν υπερασπιστών της εργατικής τάξης φαίνεται από το γεγονός ότι ρίχνουν συνθήματα για μεγάλη ποιοτική βελτίωση της κατάστασης της εργατικής τάξης την ίδια ώρα που ποτέ δεν έβαλαν στα σοβαρά ζήτημα για τη διαρκή χειροτέρευση της θέσης της εργατικής τάξης και για την παραβίαση κάθε εργατικού δικαιώματος, κάθε 8ωρου, κάθε συλλογικής μισθολογικής σύμβασης, που γίνεται σήμερα μαζικά και παντού σε ύπαιθρο και πόλη σε όλους τους κλάδους της παραγωγής, ιδιαίτερα στα μικρομάγαζα κάθε είδους. Στην πραγματικότητα το υποτιθέμενο 35ωρο είναι μια μέθοδος για να δοθεί νέα ώθηση στη μικροπαραγωγή σε βάρος της μεγάλης γιατί το 35ωρο θα υποχρεωθούν να το εφαρμόσουν οι λίγες μεγάλες, εύκολα ελεγχόμενες, άλλά όχι οι χιλιάδες μικρές πρακτικά ασύλληπτες μικροεπιχειρήσεις στις οποίες απασχολείται το μεγαλύτερο κομμάτι των μισθωτών. Επίσης θα πρόκειται για ένα νέο μεγάλο δώρο στην μεγάλη μάζα της κρατικής γραφειοκρατίας που θα της δοθεί το δικαίωμα αντί για 40 να τεμπελιάζει επί 35 ώρες τη βδομάδα κερδίζοντας 5 ώρες ανόθευτης “ξεκούρασης”.

- Πλήρη - σταθερή εργασία για όλους. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων.
Εδώ πρόκειται στην πραγματικότητα για την υπεράσπιση των γραφειοκρατών της δημοσιοϋπαληλίας. Είναι γνωστό στους πάντες ότι το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων στη χώρα μας είναι τρομαχτικά υψηλό. Είναι επίσης γνωστό ότι ένα σημαντικό μέρος τους δεν δουλεύει και παρασιτεί και είναι και διεφθαρμένο. Ιδιαίτερα οι κομματικοί εγκάθετοι, που διορίστηκαν μέσα από τους κομματικούς στρατούς και που κάθονται τώρα χωρίς να δουλεύουν καταδυναστεύοντας το λαό. Δεν υποστηρίζουμε ότι όλοι οι συμβασιούχοι είναι άχρηστοι και τεμπέληδες. Ίσα-ίσα θα είναι από τους πιο εργατικούς, μιας και η δαμόκλειος σπάθη της μη ανανέωσης της σύμβασης τους θα τους υποχρέωνε σε πολύ παραπανίσια εργασία. Αλλά έχουν υπολογίσει πόσοι πραγματικά δημόσιοι υπάλληλοι χρειάζονται για να λειτουργήσει το κράτος; Αυτό δεν το έχουν κάνει ποτέ γιατί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και ο διορισμός στο δημόσιο που εξέθρεψε ιδιαίτερα ο Α. Παπανδρέου και το πασοκικό κράτος, είναι ένα όπλο στα χέρια τους για να εξαγοράζουν συνειδήσεις και να εξαρτούν ανθρώπους. Πόσες φορές δεν έχουμε δει τους υπαλλήλους ενός δήμου να κατεβαίνουν σε μια διαδήλωση μόνο και μόνο γιατί τους διέταξε ο δήμαρχος;

- Ουσιαστική προστασία των ανέργων. Επίδομα ανεργίας στο 80% του κατώτερου μισθού
Πρόκειται για την απύθμενη υποκρισία. Αυτοί που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της ανεργίας στη χώρα μας να φωνάζουν για την προστασία τάχα των ανέργων! Μα αυτοί είναι που χρόνια τώρα συστηματικά και με σχέδιο αφανίζουν τη βιομηχανία. Αυτοί που ποτέ δεν φώναξαν και δεν έκαναν ποτέ ζήτημα πρώτου μεγέθους την κατάργηση του βιομηχανοκτόνου νόμου 84/84 και του επόμενου που τον αντικατέστησε που εμπόδιζε τον εκσυγχρονισμό της βαριάς βιομηχανίας στην Αττική. Αντίθετα πρωτοστάτησαν στο να μην εκσυγχρονιστεί η Πετρόλα και εμπόδισαν κάθε νέα βιομηχανία στην Αττική και κάθε εκσυγχρονισμό παλιάς. Τα βιομηχανικά κουφάρια στην πάλαι ποτέ βιομηχανική περιοχή του Ρέντη είναι η χειροπιαστή απόδειξη. Αυτοί ποτέ δεν φώναξαν, αντίθετα το ΠΑΜΕ και ο πολιτικός του καθοδηγητής το ψευτοΚΚΕ πάντα χειροκροτούσαν κάθε απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που τις προκαλούσαν οι ίδιοι μέσα από ψευτοκινήματα πολιτών-μελών τους, οι οποίες εμπόδιζαν κάθε επένδυση, εκσυγχρονισμό και δημιουργία μιας καινούργιας βιομηχανίας ή την επέχταση ενός λιμανιού. Που ήταν όλο αυτό το σκυλολόι όταν ο Λαλιώτης έκλεινε τα Λιπάσματα της Δραπετσώνας πετώντας στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους, για να τους προστατεύσουν από τη μέχρι σήμερα ανεργία τους; Που ήταν όλοι αυτοί όταν το ΣτΕ δεν έδινε άδεια για τη λειτουργία των μεταλλείων της Χαλκιδικής που μέχρι σήμερα δεν λειτουργούν; Αυτοί δεν έκλεισαν τα μεταλλεία του Σκαλιστήρη στη βόρεια Εύβοια, την Γκούντ-Γίαρ, τα κλωστοϋφαντουργεία γύρω από το γήπεδο Καραϊσκάκη, τη Χρωπεί, εμπόδισαν τα Πετροχημικά στο Μεσολόγγι και τσάκισαν τόσες άλλες βιομηχανίες; Όλοι αυτοί υπερασπίζουν τη μαύρη εργασία των μεταναστών και το χτύπημα του συνολικού μεροκάματου που φέρνει το χαμηλό μεροκάματο αυτών των ανθρώπων. Όλοι αυτοί λέξη δεν βρήκαν να πουν όταν το καθεστώς για να δώσει υπερκέρδη στον Μπόμπολα ψήφιζε ειδικό νόμο για εισαγωγή χιλιάδων μεταναστών από τις χώρες της Ασίας με μεροκάματα ελάχιστα ευρώ για να γίνουν τα ολυμπιακά έργα, χτυπώντας το μεροκάματο όχι μόνο των ελλήνων εργατών αλλά ακόμη και των αλβανών που έχει αρχίσει να ανεβαίνει. Είναι σαν το δολοφόνο που κλαίει με μαύρο δάκρυ πάνω από το πτώμα του θύματός του.
Εδώ μπορούμε να ρωτήσουμε: τον κατώτατο μισθό, το κατώτατο μεροκάματο και το κατώτατο επίδομα ανεργίας για ποιους τα ζητάνε; Για τους έλληνες εργάτες ή και για τους ξένους εργάτες και γενικά για τη μαύρη εργασία που σαρώνει; Ιδιαίτερα ρωτάμε το ΠΑΜΕ γιατί όταν οι Αλβανοί εργάτες γης έκαναν απεργία στη Λέσβο πριν μερικά χρόνια για καλύτερα μεροκάματα, ο δήμαρχος τότε που ήταν με το κόμμα του Περισσού πρώτος και καλύτερος χτύπησε την απεργία τους.
Αλλά και κανείς δεν μιλά για τις μεσαιωνικές συνθήκες δουλειάς των μεταναστών στις μικρές βιοτεχνίες, με τα χαμηλά μεροκάματα, τα εξαντλητικά ωράρια πέρα από κάθε 8ωρο, την έλλειψη κάθε ασφάλισης και κάθε κανονισμού εργασίας. Οι πουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και οι σοσιαλφασίστες πράκτορες της Ρωσίας του ΠΑΜΕ δεν έχουν ούτε ένα σύνθημα για τους μετανάστες και τους ξένους εργάτες. Όχι μόνο τους αφήνουν στη χειρότερη εκμετάλλευση και στα χαμηλότερα μεροκάματα, που μόλις μετά βίας αρκούν για να επιβιώσουν, αλλά δεν έκαναν ποτέ κίνημα και δεν έβαλαν ποτέ πραγματικά και στην πράξη ζήτημα να μπουν στα υπάρχοντα συνδικάτα για να παλέψουν μαζί με τα ταξικά αδέλφια τους, τους έλληνες εργάτες, για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και μεροκάματου. Το να το λεει αυτό κανείς στα λόγια δεν σημαίνει τίποτα αν δε βάζει ταυτόχρονα πρακτικά και με ένταση το ζήτημα της μόνιμης άδειας παραμονής και εργασίας των μεταναστών και ακόμα βαθύτερα το ζήτημα των πολιτικών δικαιωμάτων. Χωρίς τη σιγουριά της μη απέλασης για δραστήρια συνδικαλιστική και πολιτική δράση οι μετανάστες δεν μπορούν να συμμετέχουν στα συνδικάτα παρά μόνο σα νεροκουβαλητές των εργατοπατέρων.

-Αποκλειστικά Δημόσιο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης (Υγεία, συνταξιοδότηση, Πρόνοια).
-Κάλυψη του συνόλου των εκπαιδευτικών αναγκών μέσα από το δημόσιο, δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα.. Κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Εδώ πρόκειται για την αποθέωση του κρατικοφασισμού. Το σύνθημα αυτό το έχει το σοσιαλφασιστικό ΠΑΜΕ. Ζητάνε δηλαδή να κλείσουν όλες οι ιδιωτικές κλινικές, όλες οι ασφαλιστικές εταιρείες, όλα τα ιδιωτικά ΙΕΚ, όλα τα ιδιωτικά σχολεία και κάθε είδους καπιταλιστική επιχείρηση που έχει σχέση με την υγεία ή την παιδεία. Το πρόβλημα είναι γιαυτούς ότι είναι ιδιωτικό γιατί μόνο αυτό είναι τάχα το κατ εξοχήν καπιταλιστικό. Αντίθετα ότι είναι κρατικό είναι καλό γιατί γι' αυτούς το κρατικό είναι λιγότερο ή καθόλου καπιταλιστικό. Αυτόν τον διαχωρισμό σε κακά ιδιωτικά και σε καλά κρατικά, τον κάνει αυτό το μαύρο μέτωπο διότι δεν μπορεί να ελέγξει όλους αυτούς τους ιδιωτικούς μηχανισμούς, σε αντίθεση με τους κρατικούς που τους ελέγχει σε σημαντικό βαθμό μέσα από την άλωση της πολιτικής εξουσίας. Βεβαίως δεν μας λέει αυτό το σύνθημα τι θα γίνουν όλοι αυτοί οι σπουδαστές των ιδιωτικών σχολών που τώρα παίρνουν κάποιες γνώσεις και μπαίνουν στην παραγωγή με αυτές. Είναι πράγματι τόσο καλή και επαρκής η κρατική υγεία ώστε να ζητάνε την κατάργηση κάθε ιδιωτικής; Αλλά σε τελική ανάλυση είναι ή όχι φασισμός να ζητάνε το κλείσιμο ό,τι ιδιωτικού έχει αυτή η χώρα και που είναι πιο παραγωγικό από το αντίστοιχο δημόσιο; Όλα αυτά θα κάνουν τη χώρα όχι τριτοκοσμική, αλλά κάτι ακόμη χειρότερο.

ΒΑΣΙΚΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ: ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ

Το πρόβλημα της ανεργίας και των χαμηλών μισθών, που είναι δραματικά μικρότεροι από τους αντίστοιχους μισθούς των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν βρίσκεται στο ότι το κεφάλαιο έχει υπερκέρδη. Βρίσκεται ακριβώς αντίθετα ότι είναι πολύ μικρός ο συνολικός όγκος των κερδών του βιομηχανικού και γενικότερα του παραγωγικού κεφάλαιου γιατί αυτό το κεφάλαιο είναι στην Ελλάδα πολύ μικρό σαν ποσοστό του συνολικού κοινωνικού κεφάλαιου, γιατί σαν τέτοιο απασχολεί ένα μικρό σχετικά κομμάτι του ενεργού πληθυσμού. Άλλωστε και τα περί υπερκερδών είναι ένας μύθος του σοσιαλφασισμού. Αν υπήρχαν πραγματικά υπερκέρδη το εσωτερικό και διεθνές κεφάλαιο θα έσπευδε να επενδύσει στη χώρα μας, ενώ κάνει ακριβώς το αντίθετο. Το ειδικό πρόβλημα της χώρας μας είναι ότι για χρόνια βομβαρδίζεται η βιομηχανία της με σχέδιο. Η κύρια πλευρά της ανεργίας έχει να κάνει με αυτό ακριβώς το ζήτημα και όχι όπως στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες εξαιτίας του καπιταλιστικού ανταγωνισμού σε παγκόσμια κλίμακα και πιο ειδικά του πολύ χαμηλού μεροκάματου στην ανατολική Ευρώπη και του ασήμαντου στην Κίνα. Οι μισθοί μένουν χαμηλοί γιατί αυτός είναι ο όρος επιβίωσης του κεφαλαίου στη χώρα μας. Για να λειτουργήσει η βιομηχανία στον παγκόσμιο ανταγωνισμό πρέπει να παράγει προϊόντα σε ανταγωνιστικές τιμές. Αυτό απαιτεί εκσυγχρονισμό της παραγωγής, απαιτεί δηλαδή αύξηση της παραγωγικής δύναμης της εργασίας, δηλαδή διαρκή εκσυγχρονισμό των μέσων παραγωγής. Αλλά πώς να γίνει αυτό όταν το ρωσόδουλο καθεστώς έχει ψηφίσει ειδικό νόμο που απαγορεύει κάθε εκσυγχρονισμό στο κέντρο της βιομηχανίας της χώρας, στην Αττική; Για να αντιρροπίσει το κράτος των σαμποταριστών την πτώση του μέσου ποσοστού του κέρδους από την έλλειψη τεχνικού εκσυγχρονισμού του μέσου παραγωγικού κεφαλαίου εξασφαλίζει για τους καπιταλιστές χαμηλούς μισθούς. Αυτό τους το εξασφαλίζει το τετρακομματικό καθεστώς με την προσθήκη νέου εφεδρικού εργατικού στρατού, δηλαδή εισαγωγή ξένης φτηνής εργατικής δύναμης. Αυτό έγινε με σχέδιο ώστε να μεγαλώσει εξαιρετικά απότομα το ποσοστό μεταναστών στο σύνολο του ενεργού πληθυσμού σε σχέση με κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης. Αυτό ήταν το αντάλλαγμα του ρωσόδουλου καθεστώτος στους καπιταλιστές για να μη φωνάζουν για τους αντιαναπτυξιακούς νόμους που απαγορεύουν κάθε εκσυγχρονισμό της παραγωγής. Ταυτόχρονα το καθεστώς εξασφάλιζε ότι οι μετανάστες δεν θα έχουν ούτε το στοιχειώδες πολιτικό δικαίωμα της μόνιμης παραμονής ώστε να μείνουν πάντα όμηροι του κράτους και του κεφάλαιου ώστε να κρατιέται πάντα σχετικά χαμηλότερος ο μισθός τους και έτσι να οξύνεται ασταμάτητα η σύγκρουση των ντόπιων με τους μετανάστες εργάτες.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Το ψευτοΚΚΕ και ο Συνασπισμός με προσφυγές στο ΣτΕ και αναπτύσσοντας μικροκινήματα οικολόγων κυριολεκτικά δεν έχουν αφήσει βιομηχανία να δημιουργηθεί. Το τελευταίο μεγάλο κατόρθωμά τους είναι το διώξιμο της TVX από τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική. Αυτό ήταν το ρέκβιεμ για τις ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα. Από τότε οι ξένες επενδύσεις έχουν πέσει στο μηδέν, παρά τις προσπάθειες της αναπτυξιακής τάσης της ΝΔ που θέλει να νομίζει ότι το ζήτημα των επενδύσεων είναι τεχνικό για να αποφύγει να το λύσει με το μόνο δυνατό τρόπο: μέσα από μια σύγκρουση με το αντιβιομηχανικό μέτωπο έξω και μέσα στη ΝΔ.
Οι αγοραίοι αντικαπιταλιστές εξανίστανται από το σύνθημα ενός εργατικού κόμματος να αυξηθούν οι επενδύσεις : Μα είναι δυνατόν να ζητά το εργατικό κίνημα ή η αριστερά και πολύ περισσότερο ο πολιτικός εκφραστής της εργατικής τάξης να γίνουν επενδύσεις, είτε από τους ντόπιους αστούς, είτε από τους ξένους, δηλαδή να ζητάει αύξηση του συνολικού όγκου του κεφάλαιου; Είναι δυνατόν να ζητά το εργατικό κίνημα εκσυγχρονισμό της παραγωγής οπότε ο καπιταλιστής θα έχει μεγαλύτερα κέρδη; Γιατί είναι μεν γεγονός ότι όταν νέα κεφάλαια μπαίνουν στην παραγωγική διαδικασία αυξάνεται η ζήτηση εργατικών χεριών και από κει αυξάνεται απόλυτα ο μισθός της εργασίας και μειώνεται το ποσοστό της ανεργίας, αλλά ο σχετικός μισθός της εργασίας πέφτει ακόμη περισσότερο καθώς η αύξηση της παραγωγής αυξάνει πιο πολύ τα κέρδη του κεφάλαιου από όσο το μισθό του εργάτη. Πως λοιπόν, αναρωτιούνται, είναι δυνατό να επιτρέπει κανείς ή ακόμα περισσότερο να επιδιώκει την αύξηση της δύναμης του εχθρού του;
Ας δούμε τι λέει ο Μαρξ σχετικά: “το κεφάλαιο, επομένως, προϋποθέτει τη μισθωτή εργασία, η μισθωτή εργασία προϋποθέτει το κεφάλαιο. Το ένα προϋποθέτει το άλλο, το ένα παράγει το άλλο…Το κεφάλαιο μπορεί να αυξηθεί μονάχα όταν ανταλλάσσεται με εργατική δύναμη, όταν φέρνει στη ζωή μισθωτή εργασία. Η εργατική δύναμη του μισθωτού εργάτη μπορεί να ανταλλαχτεί μονάχα με κεφάλαιο, αυξάνοντας το κεφάλαιο, ενισχύοντας τη δύναμη στην οποία είναι σκλάβα. Αύξηση του κεφαλαίου σημαίνει αύξηση του προλεταριάτου, δηλαδή της εργατικής τάξης…Ο εργάτης καταστρέφεται αν δεν τον απασχολεί το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο καταστρέφεται όταν δεν εκμεταλλεύεται την εργατική δύναμη, και για να την εκμεταλλεύεται πρέπει να την αγοράζει…όταν λένε ότι τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τα συμφέροντα των εργατών είναι τα ίδια, αυτό σημαίνει μονάχα ότι: το κεφάλαιο και η μισθωτή εργασία είναι δύο πλευρές μιας και της αυτής σχέσης. Η μια προϋποθέτει την άλλη, όπως ο τοκογλύφος και ο σπάταλος προϋποθέτουν ο ένας τον άλλο” (Μισθωτή εργασία και κεφάλαιο). Βλέπουμε λοιπόν ότι η ύπαρξη της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό είναι δεμένη με την ύπαρξη της αστικής. Η καταστροφή της βιομηχανίας στην Ελλάδα την τελευταία εικοσαετία έχει ελαττώσει σημαντικά την αριθμητική και πολιτική δύναμη της βιομηχανικής εργατικής τάξης. Πως μια κοινωνία θα μπορέσει να πάει μπροστά χωρίς την πιο επαναστατική, την πιο προοδευτική τάξη; Όταν λέμε ότι όλο αυτό το σκυλολόι όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με το μαρξισμό και την πρόοδο, αλλά μόνο με την αντίδραση, εννοούμε κατά κύριο λόγο ότι καταστρέφουν ό,τι καλύτερο παράγει αυθόρμητα η καπιταλιστική κοινωνία, την εργατική τάξη, ιδιαίτερα τη βιομηχανική. Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημά τους. Ρίχνουν ολόκληρη την κοινωνία στη βαρβαρότητα και στην οπισθοδρόμηση. Χτυπούν τον καπιταλισμό όχι από τη θέση της προόδου αλλά από τη θέση του μεσαίωνα και της φεουδαρχίας. Χρησιμοποιούν γι αυτό το πολιτικό μονοπώλιο της εξουσίας που έχουν, και το χειρότερο είναι ότι αυτό το κάνουν για λογαριασμό της μιας φασιστικής υπερδύναμης, της ρώσικης. Η ΟΑΚΚΕ υπερασπίζεται την ύπαρξη της βιομηχανίας, όχι για να σώσει τα κέρδη των καπιταλιστών και την πλούσια ζωή τους, αλλά για να υπερασπίσει από τον αφανισμό την μόνη επαναστατική τάξη που μπορεί να αλλάξει την κοινωνία και να την κάνει δίκαιη εξαφανίζοντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ποια τάξη θα κάνει την επανάσταση αν όχι η εργατική; Πως θα μπορέσει να την κάνει όταν καθημερινά αφανίζεται, όταν μέρα με τη μέρα μένει άνεργη; Όλο αυτό το σκυλολόι προσπαθεί να μετατρέψει τους εργάτες σε στρατιές εξαθλιωμένων ανέργων και κατέχοντας το πολιτικό μονοπώλιο και τα ΜΜΕ να τους χρησιμοποιήσει όπως αυτό θέλει για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των πιο αντιδραστικών τάξεων μέσα και έξω από τη χώρα.
Όμως ας δούμε ακόμη ένα σχετικό απόσπασμα του Μαρξ : “όσο πιο γρήγορα αυξάνει το κεφάλαιο που είναι προορισμένο για την παραγωγή, το παραγωγικό κεφάλαιο, όσο πιο ανθηρή είναι επομένως η βιομηχανία, όσο πιο πολύ πλουτίζει η αστική τάξη, όσο πιο καλά πάνε οι δουλειές, τόσο πιο πολλούς εργάτες χρειάζεται ο καπιταλιστής, τόσο πιο ακριβά πουλιέται ο εργάτης.
Απαραίτητος όρος για μιαν υποφερτή κατάσταση του εργάτη είναι λοιπόν η όσο το δυνατόν πιο γρήγορη αύξηση του παραγωγικού κεφαλαίου …μια αισθητή αύξηση του μισθού της εργασίας προϋποθέτει μια γρήγορη αύξηση του παραγωγικού κεφαλαίου…” (στο ίδιο, οι επισημάνσεις είναι του Μαρξ).
Αυτή η αύξηση του παραγωγικού κεφαλαίου, όρος ύπαρξης του μεμονωμένου καπιταλιστή και βασικός νόμος του καπιταλισμού, εξηγεί γιατί οι μισθοί στην υπόλοιπη ανεπτυγμένη Ευρώπη είναι μεγαλύτεροι σημαντικά από ότι στην Ελλάδα. Αν ο σοσιαλφασισμός χρησιμοποιώντας την πολιτική εξουσία δεν κατέστρεφε την παραγωγή τότε οι μισθοί στην Ελλάδα θα ήταν πολύ μεγαλύτεροι από ότι είναι σήμερα και η ανεργία θα ήταν ασφαλώς μικρότερη.
Όμως το σκυλολόι δεν καταστρέφει μονάχα την παραγωγή εμποδίζοντας έτσι μιαν αύξηση των μισθών. Δέχεται και το εξευτελιστικό μεροκάματο των ξένων εργατών, που είναι σημαντικός ο αριθμός τους, επηρεάζοντας έτσι, το σύνολο των μισθών στη χώρα προς τα κάτω και εξαθλιώνοντας ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους.
Η εργατική τάξη πρέπει να ζητά παραγωγικές επενδύσεις και πρέπει να προστατεύει αυτές τις επενδύσεις. Αυτός είναι ο πρώτος και βασικός όρος σήμερα στην Ελλάδα για κάθε αύξηση των μισθών, για το ξεπέρασμα των προβλημάτων στο ασφαλιστικό, για την μείωση της ανεργίας.