Η ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΜΠΟΤΑΡΙΣΤΕΣ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ

Τα βαθύτερα αίτια της κρίσης που σήμερα έχει αρχίσει να ξεσπάει αναλύονται από τη Ν. Ανατολή εδώ και χρόνια. Πριν μισό χρόνο ωστόσο είχαμε επιχειρήσει να εκτιμήσουμε τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να ξεσπάσει μια κρίση.
Στο φύλλο 393 της Νέας Ανατολής (30/9/2004) και στο άρθρο “προϋπολογισμός ψεμάτων- προϋπολογισμός που φέρνει κρίση” γράφαμε:
“Μέσα στον χειμώνα θα έχουμε ένα μεγάλο πλήγμα στα λαϊκά στρώματα εξαιτίας των αυξήσεων στα είδη κατανάλωσης και από τη μεγαλύτερη ακόμα αύξηση της ανεργίας και της φορολογίας, έμμεσης και άμεσης. Η φτώχεια θα αγκαλιάσει ακόμα μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού. Ο χειμώνας θα είναι δύσκολος. Δεν πρόκειται εδώ για τις γνωστές κυκλικές κρίσεις του καπιταλισμού. Πρόκειται για την στρατηγική κρίση ενός κρατικοφασιστικού μονοπώλιου που ανταγωνίζεται μέσω του φτηνού μεροκάματου τις δυνάμεις της ΕΕ και της παγκόσμιας αγοράς καταστρέφοντας τις παραγωγικές δυνάμεις και τον λαό. Νομίζουμε ότι η πρώτη εκδήλωση της κρίσης θα είναι με τις επισφάλειες των τραπεζικών δανείων που θα οδηγήσουν σε αύξηση των επιτοκίων με τα οποία οι τράπεζες δανείζουν στα νοικοκυριά και τις μικρές επιχειρήσεις και σε περιστολή γενικότερα του τραπεζικού δανεισμού, οπότε και της κατανάλωσης. Η αύξηση των επιτοκίων και η μείωση της κατανάλωσης θα εκφραστεί με μεγαλύτερη ένταση στην ελαφριά βιομηχανία, το λιανικό εμπόριο και πιο πολύ στην οικοδομή. Την ίδια στιγμή το κράτος δεν θα είναι σε θέση να ρίξει κεφάλαια στην αγορά γιατί το ίδιο βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και γιατί τελικά η δικιά του ικανότητα για ένα νέο δανεισμό θα περιοριστεί από τα ψηλότερα επιτόκια που θα πρέπει να πληρώνει από δω και μπρος. Ήδη οι ειδικοί διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί που εκτιμούν την πιστοληπτική ικανότητα κάθε χώρας συζητάνε να μειώσουν εκείνη του ελληνικού κράτους, δηλαδή να αυξήσουν τα επιτόκια του ελληνικού δημόσιου δανεισμού. Πραγματικά δεν μπορεί να φανταστεί κανείς πολλές διεξόδους από την επερχόμενη κρίση. Εννοείται ότι δεν υπάρχει διέξοδος γι αυτό το συγκεκριμένο πολιτικό καθεστώς, για το καθεστώς των σαμποταριστών. Για μια συνηθισμένη αναπτυξιακή κυβέρνηση τα πράγματα θα ήταν απλά: Έφθανε μόνο μια πρακτική και προπαγανδιστική εκστρατεία υπέρ των βιομηχανικών επενδύσεων. Η Ελλάδα διψάει για παραγωγικές επενδύσεις. Οι υποδομές είναι καλές και ο ανθρώπινος παράγοντας ακόμα πιο καλός. Υπάρχει ένα έμπειρο, μορφωμένο εργατικό δυναμικό και μια τεράστια μάζα ειδικών ριγμένων εδώ και χρόνια στο περιθώριο που ζητάνε παραγωγικά μέσα για να τα δουλέψουν. Τίποτα πιο εύκολο από την ανάπτυξη για την Ελλάδα. Αλλά και τίποτα πιο μακρινό. Για έναν πόντο ανάπτυξης σε αυτή τη χώρα, μέσα στο δοσμένο καθεστώς χρειάζεται τουλάχιστον ένας πολιτικός εμφύλιος”.
Πραγματικά πάνω σε αυτό το περίγραμμα αρχίζει να εκδηλώνεται η κρίση. Σύμφωνα με έρευνα της ICAP 12.627 επιχειρήσεις βρίσκονται στη ζώνη του μέσου και υψηλού κινδύνου σε ότι αφορά την πιστοληπτική τους ικανότητα και 11.237 στη ζώνη του χαμηλού κινδύνου. Είχαμε αύξηση της ροής προς την ζώνη υψηλού κινδύνου σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο κατά 13 %. Οι ακάλυπτες επιταγές το πρώτο δίμηνο του 2005 αυξήθηκαν σε σχέση με το 2004 κατά 68 %. Περισσότεροι από 1,1 εκατ ιδιώτες και επιχειρήσεις δεν μπορούν να πληρώσουν. Η έλλειψη ρευστότητας των επιχειρήσεων είναι προφανής. Οι μικρές επιχειρήσεις δυσκολεύονται να πληρώσουν και κλείνουν. Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας έχει βαθιά υπονομευθεί οπότε οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να βρουν διέξοδο στις διεθνείς αγορές. Η ανεργία αυξάνεται. Οι επισφάλειες των τραπεζικών δανείων αυξάνονται και οδηγούν σε αύξηση του κόστους του χρήματος και τελικά σε αύξηση των επιτοκίων. Οι τιμές ανεβαίνουν. Το δημόσιο εξαιτίας του ψηλού χρέους δεν μπορεί να ρίξει χρήμα στην αγορά, ιδιαίτερα στα δημόσια έργα. Αντίθετα αυξάνει τη φορολογία επιβαρύνοντας παραπέρα την κατανάλωση και την παραγωγή αφού προηγουμένως έχει περικόψει το Πρόγραμμα των Δημοσίων Επενδύσεων και άλλων δημόσιων δαπανών. Tα ολυμπιακά έργα που έγιναν με κύριο σκοπό την κατανάλωση και όχι την παραγωγική επένδυση για να τραφεί ο άνθρωπος της Ρωσίας ο Μπόμπολας επιδείνωσαν την κρίση στις κατασκευές, στη βιομηχανία και στην οικοδομή.
Την επερχόμενη κρίση στην οικοδομή που παρασύρει και τη βιομηχανία την είχαμε επισημάνει στη Ν Ανατολή στις 18/2/2004. Γράφαμε τότε: “Πώς επενδύονται όμως τα κεφάλαια του ΕΠΑΝ ( Γ ΚΠΣ ); Η έκθεση είναι σαφής. Όπως κατανέμονται οι κοινοτικοί πόροι, σήμερα, έχουν σαν αποτέλεσμα την αύξηση της αξίας των προϊόντων της μεταποίησης κατά 1,2% και την αύξηση της αξίας των κατασκευών κατά 10,2%! Τα κεφάλαια του ΕΠΑΝ επενδύονται λοιπόν στις κατασκευές, γίνονται μπετό και σίδερα. Σύμφωνα, πάλι, με την έκθεση το μερίδιο της βιομηχανίας στο ΑΕΠ αυξάνει οριακά ενώ το μερίδιο της μεταποίησης μειώνεται. Η απασχόληση στη βιομηχανία μειώνεται, και η χρηματοδότηση της βιομηχανίας μειώνεται εξαιρετικά....
Οι επενδύσεις στις κατασκευές δεν επηρέασαν θετικά τη βιομηχανία και το σύνολο της οικονομίας και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι δεν είχαν και καμιά θετική επίπτωση στο ισοζύγιο των συναλλαγών.....Οι κατασκευαστικές επενδύσεις με τις επιλογές που έγιναν δεν στηρίζουν μια μελλοντική ανάπτυξη. Το σίγουρο είναι ότι αυτή την περίοδο γεννήθηκε ο Κόκκαλης των κατασκευών από τα δάνεια των ολυμπιακών αγώνων, από τα κεφάλαια των αποκρατικοποιήσεων και από τα κεφάλαια της ΕΕ που προορίζονταν για τη βιομηχανία και την παραγωγή χωρίς κανείς να το καταγγέλλει. Ο Μπόμπολας είναι ένας νέος πόλος του κρατικοφασιστικού κεφαλαίου που σχηματίστηκε από τα μεγάλα έργα.”
Η μόνη διέξοδος από μια τέτοιου είδους δομική κρίση είναι οι επενδύσεις μεγάλης κλίμακας, η αύξηση δηλαδή του συνολικού κοινωνικού κεφάλαιου και της συνολικής παραγόμενης αξίας από την οικονομία. Έτσι μόνο μπορεί να αποκατασταθεί η κατανάλωση, η πίστη στην αγορά και η πληρωμή των χρεών. Ακριβώς αυτή την μοναδική διέξοδο κλείνουν οι πράχτορες της Ρωσίας για να γονατίσουν τη χώρα.

Το εφοπλιστικό χρήμα και το σαμποτάρισμα της παραγωγικής του επένδυσης από τον Καραμανλή

To ότι η οικονομία δεν έχει καταρρεύσει ακόμη οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην εισροή του ναυτιλιακού κεφαλαίου που δραστηριοποιείται έξω από τη χώρα μακριά από το σαμποτάζ και τους εκβιασμούς του καθεστώτος. Η αγορά της Κίνας προσφέρει πακτωλό χρημάτων στις θαλάσσιες μεταφορές πράγμα που φαίνεται και στον προϋπολογισμό του 2005. Οι μεταφορές έχουν περάσει κατά πολύ τις τουριστικές υπηρεσίες και μειώνουν το έλλειμμα των εξωτερικών συναλλαγών. Σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία 11/12/2004 οι εισροές του ναυτιλιακού κεφαλαίου υπολογίζονται να φτάσουν γύρω στα 10-12 δις ευρώ. Άλλες εφημερίδες ανεβάζουν αρκετά αυτό το ποσό. Ο Επενδυτής αναφέρει 13,3 δις. Όπως αναφέρει ο τύπος, το 2004 μόνο οι εφοπλιστές παρείγγειλαν 350 πλοία και τα αποπληρώνουν με ρυθμό οχτώ έως δέκα πλοία το μήνα! Τα εισαγόμενα κεφάλαια των Ελλήνων του εξωτερικού μαζί με το ναυτιλιακό κεφάλαιο που προορίζονται για επένδυση υπολογίζονται στον τύπο γύρω στα 20 δις ευρώ! Αυτό το τεράστιο κεφάλαιο ο Καραμανλής το εμποδίζει να επενδυθεί και εννοείται καμιά κομματική ηγεσία δεν τον καταγγέλλει για αυτό.
Ο Καραμανλής, για να εξαπατά, ξεκινάει κάθε τόσο και μια νέα εκστρατεία “επενδύσεων” συζητά και με μερικούς επενδυτές για τις εντυπώσεις για να ακυρώσει στη συνέχεια κάθε επένδυση. Η Ν Ανατολή είχε καταγγείλει στο προηγούμενο φύλλο της αυτή την τακτική του σαμποταριστή και υποστηρίξαμε ότι δεν πρόκειται να επιτρέψει καμμιά επένδυση από όλες αυτές που ο ίδιος δημόσια υποστήριξε. Πραγματικά, οι μεγάλες παραγωγικές επενδύσεις που προαναγγέλθηκαν με τυμπανοκρουσίες πριν δύο μήνες εξαφανίστηκαν και αντικαταστάθηκαν σήμερα από τις επενδύσεις που “προωθεί” η κυβέρνηση σε κατασκευές γραφείων στη Δραπετσώνα στη θέση των γκρεμισμένων Λιπασμάτων, διαμετακομιστικών χώρων, αγορές οικοπέδων από τους εφοπλιστές στο ελληνικό και στα οικόπεδα της εκκλησίας στο Φάληρο! Η τελική πρόταση του Καραμανλή στο μεγαλύτερο ελληνικό βιομηχανικό κεφάλαιο, αυτό της βιομηχανίας θαλάσσιων μεταφορών, είναι να αγοράσει οικόπεδα και να μετατραπεί σε κεφάλαιο υπηρεσιών ή ακόμα και ραντιέρικο! Ο σοσιαλφασισμός ωστόσο δεν το θέλει ούτε αυτό, θέλει να εξαναγκάσει τους εφοπλιστές να διώξουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, όπως αυτοί ήδη απειλούν να το κάνουν και να καταρρεύσει εντελώς η αναιμική οικονομία. Εννοείται ότι την κατάρρευση τότε θα την φορτώσουν στην ΕΕ και στο κεφάλαιο γενικά.
Tην ίδια στιγμή που κυνηγούν το συσωρευμένο εφοπλιστικό κεφάλαιο καθώς και αυτό των ελλήνων του εξωτερικού η κυβέρνηση αναζητά δήθεν επιχειρηματίες για τα συχρηματοδοτούμενα έργα του Γ΄ ΚΠΣ. Ο νόμος όμως για τον βασικό μέτοχο σχεδόν αποκλείει την δυνατότητα συμμετοχής οποιασδήποτε μεγάλης εταιρείας με εξαίρεση του εγκεκριμένους από το καθεστώς κρατικούς εργολάβους-βδέλλες.
Ο Φλωρίδης του ΠΑΣΟΚ όπως και όλος ο σοσιαλφασισμός καταγγέλλουν το νόμο για την εισαγωγή των κεφαλαίων των ελλήνων του εξωτερικού σαν μαφιόζικο, γιατί θα χρησιμοποιηθεί όπως λένε για το ξέπλυμα του χρήματος της μαφίας. Ίδια είναι η αντιμετώπιση όλων των κεφαλαίων από το καθεστώς και τον Καραμανλή. Η μόνη μορφή κεφαλαίου που επιτρέπεται σ’ αυτή τη χώρα είναι το κεφάλαιο που ελέγχεται πολιτικά από τη Ρωσία, το οποίο προσφέρεται πλουσιοπάροχα, ή καλύτερα ληστεύεται από τα δημόσια ταμεία. Στην πραγματικότητα αυτό είναι το μόνο μαφιόζικο.

Που οφείλεται η κρίση

Το χειρότερο με τους σαμποταριστές δεν είναι ότι στραγγαλίζουν το παραγωγικό κεφάλαιο και μαζί με αυτό σκοτώνουν την ανάπτυξη και το βιωτικό επίπεδο του λαού, αλλά το ότι υποδεικνύουν σαν υπεύθυνο του φόνου το θύμα, δηλαδή το ίδιο το παραγωγικό κεφάλαιο. Η κρίση σύμφωνα με την ψευτοαριστερά οφείλεται στην πολιτική της κυβέρνησης που παίρνει με την αυξημένη φορολογία τα λεφτά από το λαό και τα δίνει στο κεφάλαιο καθώς το απαλλάσσει από τους φόρους. Σε ότι αφορά τις αυξήσεις των τιμών αυτές οφείλονται όπως λένε στην αρπαχτικότητα του κεφαλαίου που με μια εβραϊκού τύπου συνομωσία αυξάνει τις τιμές παρά τον ανταγωνισμό. Το ΠΑΣΟΚ συγκαλύπτει με “λεπτότερο” τρόπο τα αίτια της κρίσης κατηγορώντας για ανικανότητα την κυβέρνηση. Ο Καραμανλής παριστάνει πως θέλει αλλά δεν μπορεί. Οι σαμποταριστές προσπαθούν όλοι μαζί να κρυφτούν πίσω από τα ερείπια που συσσώρευσαν. Όμως δεν μπορούν να κρύψουν ότι το τεράστιο δημόσιο χρέος που λύγισε την οικονομία της χώρας και έφερε τον πληθωρισμό, την πτώση των πραγματικών μισθών και την συσώρευση της δυστυχίας στο λαό, το δημιούργησαν οι ίδιοι. Το κράτος είναι δικό τους και η διαχείρηση των οικονομικών του γίνεται από τους ίδιους.
H απογραφή της κυβέρνησης, που δεν αμφισβητείται γιατί επαληθεύτηκε από την Eurostat, ανακάλυψε σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2005 επιπλέον χρέος του δημοσίου το 2004 ίσο με 23,676 δις ευρώ. Όταν το ΑΕΠ του 2004 είναι, πάντα σύμφωνα με τον προϋπολογισμό, 164,42 δις, αυτό το κρυμμένο δημόσιο χρέος μπορεί να προκαλέσει, όχι μόνο την κρίση στην οικονομία και την αύξηση των τιμών, αλλά και την κατάρρευσή της. H μετοχική κρατική εταιρεία, το κράτος των τεσσάρων κομματικών ηγεσιών χρεοκόπησε, όχι βέβαια γιατί τους άρπαξαν το χρήμα από τα δημόσια ταμεία οι ιδιώτες καπιταλιστές αλλά γιατί το άρπαξαν οι ίδιοι και ατέλειωτη ακρίδα που τους ακολουθεί. Τα καθαρά κέρδη του ιδιωτικού κεφαλαίου για το 2003 ήταν λίγο πάνω από τα πέντε δις ευρώ και το επιπλέον μόνο χρέος που έκρυβε το πολιτικό μονοπώλιο είναι 23,676 δις. Η χρεοκοπία οφείλεται από τη μια μεριά στο παραγωγικό σαμποτάζ που μειώνει τον όγκο της παραγωγής και επομένως και τον όγκο της φορολογίας και από την άλλη μεριά στην ταυτόχρονη χρηματοδότηση από τα κρατικά ταμεία των κρατικοφασιστικών συμμοριών και των βδελλών του δημοσίου. Με αυτό το κρατικό χρήμα έφτιαξαν το δωρεάν κεφάλαιο του Κόκκαλη του Μπόμπολα και όλης της νέας πραγματικά μαφιόζικης μεγαλοαστικής τάξης. Με το δημόσιο χρήμα απέκτησε και ο σοσιαλφασισμός την δική του αστική τάξη, την κρατικοφασιστική ρωσόδουλη ολιγαρχία και με το δημόσιο χρήμα θρέφει τις συμμορίες του στο κράτος, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, στους Δήμους και στον συνδικαλισμό. Το αληθινό πρόβλημα με το καθεστώς είναι ότι αντιμετωπίζει όλο και μεγαλύτερο πρόβλημα για να θρέψει όλο τον παρασιτικό στρατό καθώς διαρκώς αδειάζουν τα ταμεία που για χρόνια λεηλατούσε.
Η αδυναμία είσπραξης φορολογικών εσόδων που έχουμε επισημάνει και παλιότερα φαίνεται από τις εισπράξεις του πρώτου δίμηνου του 2005 όπου τα καθαρά έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού ήταν 6,095 δισ. ευρώ σημειώνοντας αύξηση 3,7% σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή χρονική περίοδο ενώ ο κυβερνητικός στόχος πρόβλεπε αύξηση 11,4%.
Το τεράστιο εμπορικό έλλειμμα, που κυριαρχεί στο έλλειμμα των εξωτερικών συναλλαγών, αποδεικνύει την αποβιομηχάνιση, το αδυνάτισμα της ραχοκοκαλιάς της παραγωγής, που έχει σαν αποτέλεσμα την κάμψη όλης της παραγωγής και την υπονόμευση της ανάπτυξης. Μια αποβιομηχανοποιημένη οικονομία δεν μπορεί να αντισταθεί στην κρίση με την αύξηση της παραγωγής.
Το ελληνικό εξωτερικό εμπόριο 2003-2004, σε εκατ. Ευρώ φαίνεται στον ακόλουθο πίνακα που πήραμε από τον Σύνδεσμο Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος:

Τα στοιχεία του πίνακα δείχνουν καθαρά την συσωρευμένη καταστροφή. Τα 28,2 δις ευρώ του εμπορικού ελλείμματος του 2004 είναι αξία που δεν παράγεται από την βιομηχανία, που λείπει από την οικονομία και αναγκάζεται η χώρα να την εισάγει. Είναι αξία που δεν προορίζεται για επένδυση, αλλά για την κατανάλωση. Αν αυτή η αξία των 28,2 δις ευρώ είχε παραχθεί στην ελληνική οικονομία ένα μέρος της θα είχε μετατραπεί σε μισθούς, ένα άλλο μέρος θα είχε εισπραχθεί σε φορολογία και ένα άλλο σε κέρδος. Μόνο από τη μείωση του εμπορικού ελλείμματος λοιπόν, μόνο με την αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής αλλά και της αγροτικής του τουρισμού και των επενδύσεων μπορεί να αντιμετωπιστεί η καταστροφή των εργαζομένων και της χώρας.
Ο σοσιαλφασισμός κατηγορεί το κεφάλαιο ότι με την εκμετάλλευση φέρνει την πτώση του βιοτικού επιπέδου των μισθών και την ανεργία. Η καταστροφή της γεωργίας μήπως οφείλεται στην αρπαχτικότητα του κεφαλαίου και στις συνομωσίες των καπιταλιστών; Μπορεί ένας παραγωγός βιολογικού κρέατος σοσιαλφασίστες να πουλήσει το κρέας του σύμφωνα με τον νόμο που φτιάξατε όλοι μαζί οι πράχτορες για να του το απαγορεύσετε; Εσείς είσαστε με την ακρίδα των επιδοτήσεων που πρέπει να την τρέφει ολόκληρη η κοινωνία. Το ότι οι ξένες επενδύσεις είναι μηδενικές οφείλεται στο ότι οι διεθνείς αγορές γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ελληνικό πολιτικό καθεστώς είναι ένα καθεστώς ανατολικού τύπου απόλυτα διεφθαρμένο και εχθρικό στις επενδύσεις. Το παγκόσμιο κεφάλαιο δεν είναι διατεθειμένο να πάθει αυτό που έπαθε και που δίδαξε στους πάντες η ΤVX. Η καταστροφή της θα κυνηγάει τις ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα όπως το φάντασμα τους επισκέπτες του πύργου.
Το πρόβλημα της οικονομίας εκτός από την απαγόρευση στην πράξη των επενδύσεων είναι και η χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας, η αναδιάρθρωση της παραγωγής και επομένως το υψηλό κόστος παραγωγής. Η σύγχρονη και ακριβή τεχνολογία, οι μεγάλες επενδύσεις εντάσεως κεφαλαίου μπορούν να ανεβάσουν αποτελεσματικά την παραγωγικότητα της εργασίας ώστε η οικονομία να γίνει ανταγωνιστική. Ακριβώς αυτές τις μεγάλες επενδύσεις απαγορεύει και καταστρέφει το καθεστώς των σαμποταριστών. Όλα τα κομματικά προγράμματα και η κυβέρνηση αναφέρονται μόνο στην ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που νομοτελειακά βέβαια δεν έχουν μέλλον. Αλλά και αυτές τις καταστρέφουν όταν δεν πρόκειται για επενδύσεις στις υπηρεσίες. Οι ενισχύσεις των μικρομεσαίων από την ΕΕ καταλήγουν με τους εκβιασμούς σε ένα μεγάλο ποσοστό στις τσέπες της γραφειοκρατίας και των συμμοριών του δημοσίου. Η μίζα είναι ανάλογη με τον όγκο των επιταγών που έχει υπογράψει ο επιχειρηματίας με ορισμένες ημερομηνίες, και συνεχώς μεγαλώνει όσο φτάνει η ημερομηνία της εξόφλησης, αφού τη χρηματική ενίσχυση την κατακρατούν και δεν την καταβάλουν στον δικαιούχο. Πόσοι επιχειρηματίες έχουν καταστραφεί πριν καν ξεκινήσουν τη λειτουργία της επιχείρησής τους με αυτή τη μέθοδο; Πότε κατήγγειλε το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ αυτές τις μεθόδους;
Σε μια ανταγωνιστική οικονομία, οι νέες μηχανές που με την ίδια εργασία παράγουν περισσότερα κομμάτια εκτοπίζουν τις παλιές μηχανές και κατεβάζουν την αξία των εμπορευμάτων άρα και τις τιμές των σε ορισμένες χρονικές περιόδους, αφού τώρα η ποσότητα της εργασίας που χρειάστηκε για την παραγωγή μιας μονάδας προϊόντος είναι μικρότερη. Οικονομίες, όμως σαν την ελληνική, που παράγουν με παλιά τεχνολογία, με μικρή παραγωγικότητα της εργασίας, παράγουν ακριβότερα εμπορεύματα. Αυτά γίνονται ακόμα ακριβότερα καθώς προστίθεται σε αυτά και η διαρκώς αυξανόμενη κρατική φορολογία. Έτσι οι έλληνες καπιταλιστές για να αντιμετωπίσουν και τους δύο αυτούς αρνητικούς παράγοντες ξεσπάνε πάνω στη ζωντανή εργασία και ζητάνε μόνιμα πτώση των όλο και πιο πεσμένων μισθών. Από έλλειψη χαρακτήρα και πολιτική αδυναμία δεν τολμάνε να τα βάλλουν με τους σαμποτέρ και τα βάζουν με τους εργάτες. Αυτό ακριβώς περιμένουν οι σοσιαλφασίστες για να υποδείξουν στους εργάτες σαν κύριο εχθρό τους το παραγωγικό κεφάλαιο και όχι αυτούς τους ίδιους, δηλαδή τους σαμποταριστές, τις βδέλλες και τα παράσιτα. Ακριβώς το ίδιο κάνουν και με την ΕΕ. Με το που αυξάνεται το ελληνικό Δημόσιο χρέος και το έλλειμμα του προϋπολογισμού η ΕΕ ενδιαφέρεται για ένα πράγμα: να σώσει το ενιαίο νόμισμα που δεν αντέχει σε μεγάλες αποκλίσεις των χρεών και των ελλειμμάτων ανάμεσα στις διαφορετικές χώρες. Κάνει τότε το μόνο που μπορεί να κάνει χωρίς να αναμειχθεί στη βαθιά πολιτική και χωρίς να συγκρουστεί με την εκάστοτε κυβέρνηση: Για να πετύχει περιορισμό των κρατικών δαπανών και αύξηση των επενδύσεων ζητάει περιορισμό των μισθών, των μεροκάματων και των συντάξεων, δηλαδή για να μην τα χαλάσει με την εθνική αντιαναπτυξιακή γραμμή όλου του πολιτικού φάσματος, ξεσπάει και αυτή στους εργαζόμενους. Αυτό είναι το δεύτερο δώρο στους σοσιαλφασίστες που παρουσιάζουν πια ολόκληρο τον “εχθρό” μπροστά στο λαό: το ντόπιο και το ιμπεριαλιστικό δυτικό κεφάλαιο, με τις ΗΠΑ σαν κέντρο του και τους απαραίτητους εβραίους πίσω από όλη αυτή την παγκόσμια συνωμοσία κατά των φτωχών. Αυτός είναι ο εφιαλτικός δρόμος που οδηγεί από την οικονομική κρίση στο φασισμό. Αυτόν πρέπει να φράξουμε στους πραγματικούς συνωμότες. Αυτοί πλεονεκτούν ως προς τους πολιτικούς συσχετισμούς αλλά μειονεκτούν ως προς τη ζωντανή πραγματικότητα που ξεπηδάει καθημερινά και κάθε στιγμή μπροστά στα μάτια το λαού. Η μεγάλη πρόκληση για την επαναστατική προλεταριακή πρωτοπορία είναι να προλάβει ώστε η κρίση να μην φέρει το φασισμό αλλά τη μεγάλη δημοκρατική απάντηση.