Η ανατροπή του εθνικιστή δικτάτορα Ακάγεφ από την κορυφή της πολιτικής εξουσίας του Κιργιστάν έρχεται να κλείσει ένα κενό που για χρόνια είχε αφήσει ανοιχτό η Ρωσία στην Κεντρική Ασία.
Η συνταγή της ανατροπής του ηγετικού μηχανισμού μιας τριτοκοσμικής χώρας είχε δοκιμαστεί με επιτυχία στη Σερβία στην πτώση του Μιλόσεβιτς, μετά δοκιμάστηκε στο Αφγανιστάν με τη συντριβή των Ταλιμπάν και τέλος στο Ιράκ με την ανατροπή του καθεστώτος Σαντάμ. Σε γενικές γραμμές είναι η εξής: H Ρωσία καθοδηγεί την ανατροπή και επωφελείται από αυτήν χωρίς να φαίνεται, ενώ η Δύση δίνει τη βασική ενέργεια στην ανατροπή και είναι η μόνη που φαίνεται. Η συνέπεια είναι ότι το έκπτωτο καθεστώς αναγνωρίζει στη Δύση το βασικό εχθρό του, ενώ το καινούργιο είναι επίσης αντιδυτικό σαν εγκάθετο της Μόσχας.

Το ερώτημα είναι γιατί η Δύση και βασικά οι ΗΠΑ παίζουν αυτό τον άχαρο ρόλο ξανά και ξανά.
H Δύση και ειδικότερα οι ΗΠΑ από την ιμπεριαλιστική της φύση έχει έντονη αντίθεση γενικότερα με τους εθνικιστές του τρίτου κόσμου. Η ρίζα αυτής της αντίθεσης Δύσης – Tρίτου Kόσμου, βρίσκεται στην αντιαποικιακή επανάσταση και στη συνέχεια στην πολιτική της πρωταρχικής συσσώρευσης και ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων που επεδίωξαν και ως ένα βαθμό πέτυχαν οι εθνικές αστικές τάξεις των χωρών του τρίτου κόσμου. Η πολιτική της αντίστασης στον ιμπεριαλισμό συνεχίζεται στον ένα ή στον άλλο βαθμό ακόμα και από τις συμβιβασμένες με τον ιμπεριαλισμό ακόμα και από τις αντιλαϊκές αστικές τάξεις, και συνεχίζει να απαιτεί τον οικονομικό προστατευτισμό και ακόμα περισσότερο τη μαχητική πολιτική ανεξαρτησία των χωρών του τρίτου κόσμου σε μια εποχή που το πιστεύω του δυτικού ιμπεριαλισμού είναι η κατάργηση όλων των οικονομικών συνόρων και ο πολιτικός ηγεμονισμός στον τρίτο κόσμο. Η αντίθεση Δύσης-Τρίτου Kόσμου οξύνεται στο έπακρο όταν στην εξουσία του τριτοκοσμικού κράτους έρχεται μια ηγετική ομάδα με φασιστικά χαρακτηριστικά που αναπτύσσει στρατηγική τοπικού ηγεμονισμού μέσα από πολεμικές περιπέτειες. Μια τέτοια ομάδα εκτός από το ότι απομονώνεται από τις υπόλοιπες τριτοκοσμικές χώρες και μισείται από τον ίδιο της το λαό, αποσταθεροποιεί και το οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον που επιδιώκει ο οικονομικά ηγεμονικός δυτικός ιμπεριαλισμός και τότε ο τελευταίος επεμβαίνει ανοιχτά στρατιωτικά για την ανατροπή της.
Αλλά η αντίθεση της Ρωσίας στους τριτοκοσμικούς εθνικισμούς είναι ακόμα πιο βαθιά και ασυμφιλίωτη γιατί το ιμπεριαλιστικό της πρόγραμμα δεν είναι απλά η οικονομική και πολιτική ένταξη των τριτοκοσμικών κρατών στη σφαίρα επιρροής της αλλά η απόλυτη πολιτική κυριαρχία πάνω τους, η συντριβή κάθε οικονομικής ανεξαρτησίας τους, η κατοχή και τελικά η λεηλασία τους. Αυτή είναι η διαφορά του “φιλελεύθερου” ιμπεριαλισμού, αμερικάνικου και παλιότερα αγγλικού τύπου, με τον ιμπεριαλισμό γερμανικού χιτλερικού και σήμερα ρώσικου και κινέζικου σοσιαλιμπεριαλιστικού τύπου. Σαν χιτλερικού τύπου ο σοσιαλιμπεριαλισμός δεν μπορεί να προχωρήσει στα σχέδιά του για παγκόσμια ηγεμονία αν παντού όπου βάζει πόδι δεν εξοντώνει τους τριτοκοσμικούς εθνικιστές και κάθε εθνικιστή. Αυτή η στρατηγική συσκοτίζεται από το γεγονός ότι παράλληλα με την “αντιεθνικιστική” πολιτική του, ο σοσιαλιμπεριαλισμός κάνει ανοιχτή πολιτική συμμαχίας με τους εθνικιστές, ιδιαίτερα τους πιο αντιδραστικούς, τους φασίστες και μιλιταριστές, ενάντια στους δυτικούς φιλελεύθερους ιμπεριαλιστές, ενάντια στους φιλελεύθερους αστούς γενικά, και πιο πολύ ενάντια και στους δημοκράτες και στον αντιφασιστικό λαό. Στρέφοντας διαρκώς τους φιλελεύθερους και τους δημοκράτες ενάντια κύρια στους εθνικιστές, και τους εθνικιστές κύρια ενάντια στους φιλελεύθερους και τους δημοκράτες, ο σοσιαλιμπεριαλισμός καταφέρνει να αποδυναμώνει και να συντριβεί τα θύματά του και πρώτα και καλύτερα τους πιο φιλικούς του φασίστες και μιλιταριστές εθνικιστές που στην πτώση και την απομόνωσή τους τελικά πουλιούνται για τα καλά στο Κρεμλίνο και το Πεκίνο.
Να λοιπόν γιατί η Ρωσία ενδιαφέρεται να οξύνει την αντίθεση Δύσης – Tρίτου Kόσμου και να την κατευθύνει προς όφελος της δικιάς της παγκόσμιας σοσιαλιμπεριαλιστικής πολιτικής. Κομμάτι αυτής της πολιτικής είναι η ανατροπή των εθνικιστών με τη συμφωνία και πολλές φορές με τη δραστήρια βοήθεια της δυτικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης και η άνοδος στην εξουσία των δικών της ανθρώπων.
Μάλιστα την εποχή της παρακμής του δυτικού ιμπεριαλισμού η Ρωσία είναι ικανή να ανατρέπει τους αντίπαλους εθνικιστές ηγέτες του τρίτου κόσμου, εκμεταλλευόμενη τη λαϊκή δυσαρέσκεια που αυτοί προκαλούν στο λαό τους, με εξεγέρσεις που είναι δημοκρατικές και φιλοδυτικές στη μορφή τους και συχνά και στη λαϊκή τους βάση ενώ είναι φιλο-σοσιαλιμπεριαλιστικές στην κορυφή τους. Τέτοια ήταν η αντι- Μιλόσεβιτς εξέγερση στη Σερβία που έφερε στην εξουσία τον φιλορώσο Κοστούνιτσα, και τέτοια είναι η περίπτωση της “επανάστασης του Κιργιστάν”, όπως τόσο πολύ αρέσκονται να την αποκαλούν οι δυτικοί, που εξετάζεται σ’ αυτό το άρθρο. Και στη Σερβία και στο Κιργιστάν το θύμα της Μόσχας σώνεται από τη Μόσχα γιατί στα μάτια του οπότε και στην προπαγάνδα του, δεν είναι η Ρωσία αλλά η Δύση που τον έριξε, αφού αυτή και μόνο αυτή τον χτύπησε ανοιχτά.
Ο Ακάγεφ ήταν στην πραγματικότητα ένας ανεπιθύμητος για τη Ρωσία εθνικιστής ο οποίος από το 2001 είχε αρχίσει να γίνεται και επικίνδυνος για τη ρώσικη πολιτική στην περιοχή της Κεντρικής Ασίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ακάγεφ ήταν ο μόνος ηγέτης χώρας της Κεντρικής Ασίας που δεν υπήρξε πρώτος γραμματέας του τοπικού ψευτοκομμουνιστικού κόμματος. Σε παλιά του συνέντευξη στη Monde είχε δηλώσει ότι επιθυμεί την ανάπτυξη καλών σχέσεων με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ανάπτυξη της χώρας του σύμφωνα με την οικονομία της αγοράς, ενώ χαρακτήρισε προσωρινή την παρουσία του Κιργιστάν στην ΚΑΚ (Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών). Το 2001 επ’ αφορμή της σφαγής των Δίδυμων Πύργων έδωσε δικαίωμα στις ΗΠΑ για την ανάπτυξη μεγάλης στρατιωτικής βάσης για να εξαπολύσουν τον πόλεμο τους στο Αφγανιστάν. Αυτή η κίνηση ήταν επικίνδυνη γιατί ανεξαρτητοποιούσε το Κιργιστάν από το στρατιωτικοπολιτικό εκβιασμό του Κρεμλίνου τον οποίο ο Ακάγεφ μέχρι τότε ήταν αναγκασμένος να υπολογίζει. Ακόμα χειρότερα ήταν εμπόδιο στον πιο μακροπρόθεσμο σχέδιο των νέων τσάρων, την κάθοδό τους στον Ινδικό με την οποία θα μπορέσουν να ανταγωνιστούν την υπεροπλία του αμερικάνικου πολεμικού ναυτικού.
Η Ρωσία κατάφερε να ανατρέψει τον Ακάγεφ εκμεταλλευόμενη τη νοθεία που το καθεστώς του επέβαλλε στις βουλευτικές εκλογές του Φεβρουαρίου. Αυτό ήταν αρκετό για να εκτεθεί στα μάτια των ΗΠΑ που τον τελευταίο καιρό δοκιμάζουν μια ακόμα δειλή αντιπαράθεση με το ρωσοκινέζικο άξονα (υποστήριξη του δημοκρατικού κινήματος της Ουκρανίας, αντίθεση στην κατοχή του Λιβάνου από τη Συρία, αντιπαράθεση με την Κίνα στο ζήτημα της Ταϊβάν). Όμως οι ΗΠΑ βλέπουν με χειρότερο μάτι τους τριτοκοσμικούς εθνικοφασίστες παρά τα φιλορώσικα καθεστώτα του πλανήτη, ειδικά αν τα πραξικοπήματα που τα ανατρέπουν παρουσιάζονται σαν δημοκρατικά, φιλοδυτικά και στον χώρο της πρώην ΕΣΣΔ σαν αντιρώσικα. Είναι ένας συνδυασμός που μπερδεύει το δυτικό ιμπεριαλιστικό μάτι που από τη φύση του δύσκολα μπορεί να ξεχωρίσει τη βάση από την κορυφή ενός κινήματος, την αληθινή από την ψεύτικη δημοκρατία, το μαζικό λαϊκό κίνημα από το πραξικόπημα. Η βαθύτερη αιτία που τόσο εύκολα εξαπατούνται οι ΗΠΑ είναι ότι μπορεί να διαφωνούν σε κάποια σημεία με τον ρωσοκινεζικό άξονα, όπως αυτά που προαναφέρθηκαν, όμως έχουν βαθύτερες σχέσεις μαζί του (εξαγωγή κεφαλαίων στην Κίνα ,συμμαχία στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας με τη Ρωσία) που αυτή τη στιγμή τουλάχιστον δεν δείχνουν διατεθειμένες να χαλάσουν. Αντίθετα οι λαοί του τρίτου κόσμου που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταπιέζονται από τον σοσιαλφασισμό έχουν αποφασίσει λίγο ή πολύ να κινηθούν ενάντιά του ανεξάρτητα από τη στάση της Δύσης απέναντί του. Δηλαδή οι ΗΠΑ αντιπαρατίθενται ή συμβαδίζουν με το ρωσοκινέζικο άξονα από την άποψη της υπεράσπισης των ιμπεριαλιστικών τους συμφερόντων, ενώ οι λαοί του τρίτου κόσμου αντιπαρατίθενται μαζί του αποκλειστικά από την άποψη της δημοκρατικής τους επανάστασης.
Αυτή η μεσοβέζικη στάση των ΗΠΑ είναι που τις κάνει από τη μία να βλέπουν με θετικό μάτι και συχνά να βοηθάνε τις αντισοσιαλφασιστικές επαναστάσεις του τρίτου κόσμου, από την άλλη όμως να μην εμπλέκονται με αποφασιστικό τρόπο υπέρ τους, γιατί αυτό θα οδηγούσε σε οριστική ρήξη τη σχέση τους με το ρωσοκινέζικο άξονα. Αυτό φαίνεται και στην περίπτωση του Κιργιστάν όπου σύσσωμος ο δυτικός ιμπεριαλισμός υποστήριξε την “ειρηνική μετάβαση” από το φασισμό στη δήθεν δημοκρατία με πρώτους και καλύτερους τους φιλορώσους μέσα στην Ευρώπη, επηρεασμένος προφανώς από την προσωρινά αναίμακτη και αληθινά δημοκρατική εξέγερση της Ουκρανίας. Την ίδια στάση κράτησε βέβαια και ο Κόφι Ανάν.
Για τη Ρωσία λοιπόν ήταν αρκετό να διοργανώσει το πραξικόπημα από τα μέσα και μετά να παραστήσει την ενοχλημένη και να προσφέρει άσυλο στον Ακάγεφ έτσι ώστε να μην φανεί η ίδια σαν πραξικοπηματίας αλλά η Δύση. Μ’ αυτόν τον τρόπο αποκοίμισε τόσο τον Ακάγεφ που δεν κατάλαβε ποιος τον έριξε στ’ αλήθεια , τη Δύση που οδηγήθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο στο να υπερασπίσει τους φιλορώσους πραξικοπηματίες, αλλά και το λαό του Κιργιστάν που όπως όλοι οι λαοί της πρώην ΕΣΣΔ έχουν υποφέρει από τους Ρώσους ιμπεριαλιστές.
Το ότι αυτή η “επανάσταση” δεν είχε ούτε δημοκρατικό, ούτε φιλοδυτικό, ούτε αντιρώσικο περιεχόμενο φαίνεται τόσο από τους εμπνευστές της, όσο και από τα ίδια τα γεγονότα: Σύμφωνα με το Βήμα, ο Κουρμανμπέκ Μπακίεφ ο σημερινός προσωρινός πρόεδρος του Κιργιστάν ζήτησε από τον Πούτιν σε επιστολή του προς αυτόν “να λάβει μέτρα για να σταθεροποιηθεί γρήγορα η κατάσταση που προέκυψε”. Αυτή η επιστολή στάλθηκε πριν από την πτώση του Ακάγεφ και τη φυγάδευση του στη Μόσχα, δηλαδή πριν νικήσει το πραξικόπημα, ενώ ο έτερος πραξικοπηματίας Φέλιξ Κούλοφ, πρώην πράκτορας της KGB σύμφωνα με τη Monde, δήλωσε ότι “η Κιργιζία δεν ξεσηκώθηκε για να πληρώσει λογαριασμό στη Δύση• ευγνωμονούμε όσους στηρίζουν τον αγώνα μας για ελευθερία, αλλά είμαστε πεπεισμένοι ότι κανείς δεν θα ζητήσει τίποτε ως αντάλλαγμα”. Πιο χαρακτηριστική ωστόσο είναι η διάθεση των νέων ηγετών του Κιργιστάν να διατηρήσουν τον αντιδημοκρατικό πολιτικό οργανισμό του καθεστώτος Ακάγεφ. Τόσο ο Μπακίεφ, όσο και ο Κούλοφ ενέκριναν το νέο κοινοβούλιο που προέκυψε από τις εκλογές της νοθείας, ενώ μιλούν μόνο για διεξαγωγή νέων προεδρικών εκλογών .
Ο λαός του Κιργιστάν, μπλεγμένος μέσα σε μια τόσο μεγαλειώδη προβοκάτσια, θα βρει αργά ή γρήγορα το δρόμο της πραγματικής δημοκρατικής αντισοσιαλφασιστικής επανάστασης ανατρέποντας και τη νέα του ηγεσία . Η Ρωσία μπορεί να οργάνωσε αυτήν την ψεύτικη επανάσταση για τα δικά της χιτλερικά σχέδια αλλά η ίδια φοβάται πολύ τις αληθινές επαναστάσεις, τις οποίες και αναμένει. Αυτό δείχνει άλλωστε η συγκρότηση από το Κρεμλίνο “υπηρεσίας για τις πολιτιστικές σχέσεις με τις ξένες χώρες” που θα έχει σαν στόχο “την αποτροπή βελούδινων επαναστάσεων στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες ”.Είναι άλλωστε στη φύση του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού μια μεγάλη αντίφαση. Από τη μία καταφέρνει να αποκοιμίζει τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, να τις διασπάει κάνοντάς τους το φίλο και να τους στρέφει ενάντια στον τρίτο κόσμο με κολοσσιαίες προβοκάτσιες όπως οι Δίδυμοι Πύργοι. Όμως από την άλλη δυσκολεύεται να ελέγξει την αυλή του, εκεί που οι λαοί βλέπουν ξεκάθαρα το αληθινό του πρόσωπο και εξεγείρονται ενάντιά του. Αυτή η αντίφαση είναι που θα οδηγήσει τελικά τον σοσιαλιμπεριαλισμό στην ήττα: ενώ αυτός θα καταφέρνει να πιάνει στα χέρια του όλο και πιο μεγάλες περιοχές του πλανήτη, τόσο μεγαλύτερη θα γίνεται η αντίσταση μέσα και έξω από αυτές τις περιοχές.