Δύο χρόνια μετά
την ανατροπή στο Ιράκ με τις κάνες των αμερικανικών όπλων, όλες οι προβλέψεις
μας έχουν επαληθευτεί. Εκτιμούσαμε τότε ότι λόγω της προφανούς έλλειψης πολιτικών
ερεισμάτων που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ στο Ιράκ, όπως και σε ολόκληρο τον τρίτο
κόσμο σαν αποτέλεσμα της πτώσης τους παγκόσμια, αλλά και της επεμβατικής ιμπεριαλιστικής
τους πολιτικής οι δυνάμεις που θα κέρδιζαν την εξουσία από την ανατροπή του
Σαντάμ Χουσείν θα ήταν εκείνες του ρωσο-κινεζο-ιρανικού νεοναζιστικού άξονα
και όχι η αμερικάνικη υπερδύναμη.
Πράγματι, δύο χρόνια μετά την πτώση του δικτάτορα Σαντάμ ο αμερικανικός στρατός
κατοχής βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσμενή θέση. Όχι μόνο δεν έχει κατορθώσει να
επιβάλει την τάξη στις περιοχές που υποτίθεται ότι ελέγχει (τον τελευταίο μήνα
έχουν σκοτωθεί πάνω από 700 άτομα) αλλά αναγκάζεται να εμπλακεί με ολοένα μεγαλύτερες
δυνάμεις στον αγώνα για την επιβίωσή του. Έτσι, το Γενάρη η δύναμη του αμερικάνικου
στρατιωτικού προσωπικού αυξήθηκε στις 150.000, ενώ η προσωρινή αύξηση των στρατιωτών,
που ήδη φτάνουν τις 138.000, κατά 30.000 προτάθηκε να συνεχιστεί σε μόνιμη βάση
από κύκλους του Πενταγώνου ανεξάρτητα από το τεράστιο κόστος του παραπάνω εγχειρήματος
(υπολογίζεται να απορροφήσει γύρω στα 3 δις δολάρια το χρόνο, βλ. New York
Times, 7-1). Οι μεγάλες ανάγκες σε έμψυχο υλικό έφεραν το κίνδυνο κατασπατάλησης
των εφεδρειών του αμερικανικού στρατού και αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος που
οδήγησε στη δημιουργία της ιρακινής εθνοφυλακής αποτελούμενης από εκπαιδευμένους
στα όπλα Ιρακινούς, αλλά κυρίως σιίτες, δηλαδή φιλοϊρανούς.
Ακόμη χειρότερη για τους Αμερικανούς είναι η πολιτική κατάσταση μέσα στο κράτος.
Το κοινοβούλιο και η κυβέρνηση της χώρας ήρθαν επίσημα στα χέρια των πρακτόρων
της Τεχεράνης. Πρόκειται για τη συμμαχία των πλειοψηφικών ιρανόφιλων ισλαμοφασιστικών
κομμάτων των σιιτών με τους επίσης φιλο-ιρανούς και φιλορώσους Κούρδους της
“Πατριωτικής Ένωσης” με επικεφαλής τον Ταλαμπανί. Όλη η εξουσία σήμερα ασκείται
από αυτές τις πολιτικές δυνάμεις που κατέχουν τις θέσεις κλειδιά μέσα στον κρατικό
μηχανισμό. Κατέχουν κατ αρχήν το πρωθυπουργικό πόστο με τον αρχηγό του φιλο-ιρανικού
κόμματος “Ντάβα”, Τζααφάρι, και την προεδρία της χώρας με τον κούρδο Ταλαμπανί.
Οι συσχετισμοί στην 55μελή συνταγματική επιτροπή είναι σκανδαλωδώς δυσμενείς
για τους πρώην μπααθικούς (που προέρχονται ως επί το πλείστον από την αραβική
σουνίτικη μειοψηφία), αφού αυτοί συμμετέχουν με μόλις 2 αντιπροσώπους, ενώ οι
θέσεις στο υπουργικό συμβούλιο που προορίζονται γι’ αυτούς έχουν δοθεί σε πρόσωπα
μη αποδεκτά από τη συνεπή αντι-ιρανική μερίδα των σουνιτών και θεωρούνται αχυράνθρωποι
των φιλο-ιρανικών στοιχείων. Τέτοιος είναι για παράδειγμα ο αντιπρόεδρος της
κυβέρνησης Γιαουάρ. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι επίσης ο διορισμός του Σαντούν
αλ-Ντουλαϊμί, πρώην κυβερνητικού αξιωματούχου επί Σαντάμ που παραιτήθηκε και
διέφυγε στο εξωτερικό και που θεωρείται από την πολιτική ηγεσία των αντι-ιρανών
σουνιτών πράκτορας του Ιράν, στη θέση του υπουργού άμυνας.
Στην προσπάθειά τους να περιορίσουν αυτή την “ξαφνική” άνοδο των ιρανών ισλαμοφασιστών,
οι Αμερικανοί παίζουν τώρα με τις σουνίτικες πολιτικές δυνάμεις που είχαν προηγούμενα
εκδιώξει από την εξουσία και που είναι οι πιο συνεπείς εκφραστές του ιρακινού
εθνικισμού. Πιέζουν λοιπόν την κυβέρνηση να δεχτεί στους κόλπους της πρώην στελέχη
του κόμματος Μπάαθ, να συνταξιοδοτήσει πρώην αξιωματικούς του στρατού επί Σαντάμ
και να προσάγει σε δίκη τους αιχμαλώτους των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων. Ασκούν
ακόμη πιέσεις στον Τζααφάρι για μια επανάληψη του διαλόγου με το “Συμβούλιο
Εθνικού Διαλόγου”, μια πολιτική συμμαχία συγκροτημένη από ιρακινούς σουνίτες
που διώκεται από τη νεοσύστατη ηγεσία της χώρας με επιθέσεις στα γραφεία της
και συλλήψεις στελεχών. Και για να καταδειχτεί η ανικανότητα των αμερικανών
επεμβασιών να επιβάλουν τη γραμμή τους στην ιρακινή κυβέρνηση, παραθέτουμε την
απάντησή της στις αμερικάνικες αξιώσεις από το στόμα ενός στενού συνεργάτη του
ιρακινού πρωθυπουργού, ονόματι Λάιθ Κουμπά, που είχε καταφύγει στις ΗΠΑ κατά
τη διάρκεια της σανταμικής δικτατορίας: “Αυτό δεν είναι δουλειά των Ηνωμένων
Πολιτειών” εξηγώντας ότι “Μπορούν να εκφράζουν ανησυχίες, μπορούν να
δίνουν την άποψή τους όταν ερωτώνται, αλλά αυτή είναι μια διαδικασία που επιτελείται
από Ιρακινούς και ο πρωθυπουργός ηγείται αυτής. Αυτός ηγείται της προσπάθειας
να οικοδομηθεί ένας διάλογος με τους Σουνίτες” (ΝΥΤ, 15-5).
Παρατηρείται εδώ κάτι που είναι φαινομενικά παράδοξο, δηλ. ότι οι αμερικανοί
που είχαν προηγούμενα συνεργαστεί με τους φονταμενταλιστές για να διώξουν τον
εθνικιστή Σαντάμ από την εξουσία επιδιώκουν τώρα τη συνεργασία με το εθνικιστικό
ρεύμα προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους ιρανούς πρώην συμμάχους τους. Μάλιστα
είναι οι σιίτες της Τεχεράνης που τορπιλίζουν κάθε συνεργασία με αυτό το ρεύμα,
και ειδικότερα με την πιο δημοκρατική πλευρά του, γνωρίζοντας ότι η συμμετοχή
τους στη διακυβέρνηση θα έπληττε τα συμφέροντα του Ιράν (και κατ’ επέκταση του
ρωσο-κινέζικου πολεμικού άξονα) πάνω στο Ιράκ. Έτσι έχουν ήδη ξεκινήσει ένα
πογκρόμ κατά της σουνίτικης κοινότητας με συλλήψεις πολιτικών στελεχών (μερικοί
εκ των οποίων είχαν προηγούμενα επιδιώξει συνεργασία με τους σιίτες για να ρίξουν
τη δικτατορία), δολοφονίες κληρικών κι επιχειρηματιών και με την προγραφή 4.000
επιφανών εκπροσώπων τους. Σημαντικό ρόλο παίζει εδώ η “Ταξιαρχία Μπαντρ”, η
πολιτοφυλακή του ισλαμοφασιστικού κόμματος“Ανώτατο Συμβούλιο της Ισλαμικής Επανάστασης”
(του γνωστού μας ΑΣΙΕΙ με αρχηγό τον ιρανό πράκτορα Χακίμ) η οποία συμμετέχει
με πρώην εκπρόσωπό της στη νέα κυβέρνηση κι έχει αναλάβει το υπουργείο εσωτερικών
μαζί και τη διαχείριση των πληροφοριών (ΝΥΤ, 27-5).
Βέβαια η προσπάθεια των Αμερικανών για διατήρηση της όποιας επιρροής τους στο
Ιράκ θα φέρει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, από τη στιγμή που οι εκπρόσωποι
του νεοχιτλερικού άξονα μέσα από τις κάθε λογής μεταμφιέσεις τους παίζουν το
ρόλο που τους έχει ανατεθεί με μεγάλη πειστικότητα. Έτσι, ο ηγέτης του “Ανώτατου
Συμβουλίου της Ισλαμικής Επανάστασης”, Χακίμ, που προσποιούνταν το φιλοαμερικανό
θεωρείται ως το σημαντικότερο εμπόδιο για την είσοδο των ιρακινών σουνιτών στη
νέα κυβέρνηση, ενώ πρόσφατα ο αδιάλλακτος ηγέτης της περσινής αντιαμερικάνικης
ισλαμικής εξέγερσης, Μοκτάντα αλ-Σαντρ, προσφέρθηκε ως μεσολαβητής στο διάλογο
των δύο κοινοτήτων (στο ίδιο). Από την άλλη, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ξεχαστούν
οι προηγούμενες ευθύνες των ΗΠΑ για τη φρικτή τωρινή κατάσταση της σουνίτικης
μερίδας του αραβικού πληθυσμού της χώρας αλλά και των ίδιων των σιιτικών μαζών
που βιώνουν την επιστροφή στο Μεσαίωνα χάρη στους ισλαμοφασίστες που ήρθαν στην
εξουσία πάνω στις αμερικανικές ξιφολόγχες. Έτσι, το όψιμο χέρι φιλίας που τείνουν
οι ΗΠΑ προς τους οπαδούς της ανεξαρτησίας κινδυνεύει να στιγματίσει τους εκπροσώπους
αυτού του ρεύματος ως πράκτορες των Αμερικανών, ενώ αντίθετα η τρομοκρατική
δράση του σουνίτη ισλαμοναζιστή και πράκτορα του Κρεμλίνου Αλ-Ζαρκάουι απειλεί
να συσπειρώσει γύρω του τη μεγάλη μάζα των αράβων σουνιτών αφού αυτός εμφανίζεται
ως ο πιο ασυμβίβαστος εχθρός των σιιτών και των αμερικανών “συνεργατών” τους.
Σημειώνουμε ότι αν σήμερα οι Ιρανοί βρίσκονται σε όλα τα σημαντικά πόστα, αυτό
οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό στην ακραία γραμμή αποχής από τις εκλογές που
προώθησε για τους σουνίτες ο Ζαρκάουι. Η ικανότητα των ανατολικών νέων χίτλερ,
που καθοδηγούνται από τους επιτελείς του Κρεμλίνου, να εισχωρούν σε όλα τα ρεύματα
και να τα αλώνουν είναι πραγματικά αξιοζήλευτη.
Και η ηγεμονία τους μέσα στο Ιράκ φάνηκε ολοκάθαρα κατά την πρόσφατη επίσκεψη
της αμερικανίδας υπουργού εξωτερικών Κοντολίζα Ράις κι εκείνης του ιρανού ομολόγου
της, Καμάλ Χαραζί, δύο ημέρες αργότερα. Μια σύγκριση των δύο επισκέψεων αρκεί
για να μας δώσει το στίγμα της πραγματικής πολιτικής κατάστασης που επικρατεί
εκεί γιατί, όπως το έθεσε ο ιρακινός υπουργός εξωτερικών Χοσιάρ Ζεμπαρί μιλώντας
σε άψογα περσικά στο πλάι του Χαραζί: “Το πολιτικό μήνυμα αυτής της επίσκεψης
είναι πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα στο timing”. Η Ράις πήγε στο Ιράκ με ελικόπτερο
φρουρούμενη από πάνοπλους άντρες του στρατού κι εφοδιασμένη με κράνος και αλεξίσφαιρο
γιλέκο. Παρέμεινε επί 12 ώρες και συνομίλησε με λιγοστούς αμερικανούς στρατιωτικούς
και ιρακινούς ανώτατους αξιωματούχους παρακαλώντας εκ μέρους ορισμένων πρώην
συνεργατών του Σαντάμ για λίγα ψίχουλα εξουσίας, ενώ η επίσκεψή της πυροδότησε
μια σειρά από τρομοκρατικές επιθέσεις. Αντίθετα, ο ιρανός υπουργός έφτασε στη
Βαγδάτη με αυτοκίνητο χωρίς ένοπλη συνοδεία, έχαιρε θερμής υποδοχής από τα κυβερνητικά
στελέχη και ολόκληρη τη σιίτικη ανώτατη πολιτική ηγεσία, ενώ κατά την τριήμερη
επίσκεψή του δεν παρέλειψε να επισκεφτεί την ιερή πόλη της Νατζάφ για να συναντηθεί
με τον πανίσχυρο πλέον σιίτη κληρικό Σιστανί. Ύστερα από τη συνομιλία που είχε
με τον Τζααφάρι, και με την προστασία αμερικανών συνοδών του πρωθυπουργού, ο
Καραζί μίλησε για την προοπτική των ιρακινο-ιρανικών σχέσεων και το μέλλον της
αμερικανικής παρουσίας στο Ιράκ λέγοντας ότι: “Επιτρέψτε μου να προσθέσω
ότι η πλευρά που θα αφήσει το Ιράκ είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, γιατί τελικά
θα αποχωρήσουν. Αλλά η πλευρά που θα ζήσει με τους Ιρακινούς είναι το Ιράν,
γιατί είναι γείτονας με το Ιράκ” (ΝΥΤ, 17-5).
Προς το παρόν πάντως δεν είναι προς το συμφέρον των ιρανών μουλάδων η αποχώρηση
του αμερικανικού στρατού γιατί υπάρχει μεγάλος ο κίνδυνος να τσακιστούν οι μουλάδες
πράκτορες του Ιράν από το σουνίτικο αντάρτικο που έχει μεγάλο πείσμα και πολεμική
πείρα που οι σιίτες ισλαμοφασίστες δεν διαθέτουν. Μια αποχώρηση των Αμερικανών
θα ήταν εξαιρετική εξέλιξη γιατί εκτός από το ότι θα απομόνωνε στρατιωτικά τους
νέους σιίτες κυβερήτες, θα αποκάλυπτε επίσης στα μάτια του ιρακινού λαού τον
αληθινό υποκινητή της νέας χειρότερης δικτατορίας που ήδη επιβάλλεται πάνω στις
πλάτες του και που είναι το ναζιστικό καθεστώς της Τεχεράνης μαζί με τους ανατολικούς
συμμάχους του.