Η ΟΑΚΚΕ
πραγματοποίησε φέτος πρωτομαγιάτικη συγκέντρωσή στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά.
Στόχος αυτής της συγκέντρωσης ήταν να τοποθετηθούν σε πρωτοπόρους εργάτες και
φίλους της οργάνωσης οι απόψεις μας για τα σημερινά καθήκοντα της εργατικής
τάξης και σε ότι αφορά τη χώρα μας και, κυρίως, παγκόσμια. Ταυτόχρονα θέλαμε
να δοθεί κάποια διέξοδος σε όσους θέλανε να γιορτάσουν με κάποιο τρόπο την πρωτομαγιά
χωρίς να υποχρεωθούν να παρακολουθήσουν τις κούφιες και αντιδραστικές τελετουργίες
των υποτιθέμενων εργατικών συνδικάτων και κομμάτων. Αυτή η διέξοδος ήταν τόσο
πιο απαραίτητη όσο πιο δύσκολη ήταν η θέση στην οποία βρίσκονταν τα πιο πρωτοπόρα
αποσπάσματα του εργατικού κινήματος του Πειραιά: Λιπάσματα, εργαζόμενοι του
Παπαστράτου, εργαζόμενοι της ΔΕΗ και της Ζώνης, από την επίθεση του σοσιαλφασιστικού
συνδικαλισμού, των σαμποταριστών και της εργοδοσίας. Ήδη οι εργαζόμενοι των
Λιπασμάτων, η παράταξη της Άμεσης Δημοκρατίας από τον Παπαστράτο και ο ΕΡΓΑΣ
από τη Ζώνη είχαν κολλήσει στον Πειραιά κοινή αφίσα που έβαζε τα πιο άμεσα ζητήματα
που αφορούσαν αυτούς τους καίριους και αντιπροσωπευτικούς χώρους.
Δημοσιεύουμε ολόκληρη την κεντρική ομιλία σε αυτή τη συγκέντρωση που έγινε από
το σύντροφο Ηλία Ζαφειρόπουλο γραμματέα της ΚΕ, γιατί μπορεί να αποτελέσει ένα
αρκετά συνοπτικό και πολύ κατανοητό κείμενο που να συμπυκνώνει τις βασικές θέσεις
της ΟΑΚΚΕ για την κατάσταση, τις προοπτικές και τα γενικά καθήκοντα του εργατικού
κινήματος. Επειδή έχει γίνει εκτός χειρογράφου έχουν γίνει σε αυτήν μερικές
γλωσσικές επεμβάσεις και διασαφήσεις.
Η
ομιλία του σ. Ηλία Ζαφειρόπουλου
Για την κατάσταση, τα καθήκοντα και τις προοπτικές του εργατικού
κινήματος
<<Αγαπητοί
φίλοι και σύντροφοι, γεια σας!
Η δυσκολία της εργατικής τάξης σήμερα είναι να μπορέσει να βρει κάποια δύναμη,
κάποιο κόμμα, κάποια ακόμα και συνδικαλιστική εκπροσώπηση, που να την εκφράσει.
Αυτό που κάνει δύσκολες τις μέρες της εργατικής τάξης είναι ότι η καρδιά του
εργαζόμενου κόσμου δεν έχει κάπου να εκφραστεί, κάπου να ακουμπήσει. Δεν είναι
μόνο ότι γίνονται αυτή τη στιγμή τρεις συγκεντρώσεις στον Πειραιά και αυτή εδώ
τέταρτη. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ακόμα η τάξη αυτή δεν μπορεί να βρει τον
εαυτό της και να δει ποιο είναι το μέλλον της, ποιο δρόμο πρέπει να χαράξει.
Όλοι οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι για θυσίες, αρκεί να καταλάβουν. Κι αυτό
που συμβαίνει σήμερα είναι ότι ο πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει.
Θέλει λοιπόν να ξεκαθαρίσει: Γιατί δεν μπορεί να γίνει μια ενιαία κεντρική εργατική
συγκέντρωση; Γιατί, κι όταν γινόταν μόνο μία δεν ήταν εκεί μια μεγάλη μάζα από
την εργατική τάξη; Γιατί οι εργαζόμενοι προτιμάνε να πάνε εκδρομή ή ακόμα να
κάνουν κι ένα μεροκάματο όταν η πρωτομαγιά δεν είναι επίσημη αργία, παρά να
πάνε σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις; Γιατί έχουν χάσει τον ενθουσιασμό τους; Αυτό
είναι το ένα ερώτημα στο οποίο θέλουμε να απαντήσουμε.
Ας αρχίσουμε με την ημερομηνία αυτής εδώ της συγκέντρωσης. Καταρχήν σήμερα δεν
είναι η Πρωτομαγιά. Σήμερα είναι 11 του Μάη. Η Πρωτομαγιά ήταν ανήμερα την Κυριακή
του Πάσχα. Σε όλες τις χώρες του κόσμου η Πρωτομαγιά γιορτάστηκε την 1η του
Μάη. Ακόμα και σε χώρες που έχουν ορθόδοξο πάσχα
Θα πει κανείς. Εμείς εδώ την ώρα που σουβλιζόντουσαν τα αρνιά ή ο κόσμος ήταν
εκδρομή, θα ζητούσαμε απ’ όλο το λαό να έρθει στις 10 η ώρα το πρωί, ανήμερα
του Πάσχα, να κάνει την Πρωτομαγιά του; Ασφαλώς έτσι όπως είναι η κατάσταση
σήμερα στη χώρα μας κι έτσι όπως έχουν μάθει να κάνουν την Πρωτομαγιά “κλωτσοσκούφι”,
όποιος το έκανε αυτό θα απομονωνόταν, γι’ αυτό δεν το κάναμε κι εμείς. Αλλά
θα μπορούσε ένα τίμιο, κάπως μαζικό εργατικό κόμμα να πει στους εργάτες και
εργαζόμενους: “Η θρησκεία είναι θρησκεία, τα έθιμα είναι έθιμα, αλλά η Πρωτομαγιά
είναι μέρα της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Μπορούμε να τη γιορτάσουμε για να
σεβαστούμε και ειδικούς λόγους, όπως οι θρησκευτικές συνήθειες του λαού, στις
5 η ώρα το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα. Εμείς οι εργάτες που θέλουμε μια
άλλη κοινωνία και πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να την πετύχουμε απλά με τη βοήθεια
του Θεού- για όσους από τους εργάτες πιστεύουν στο Θέο- πρέπει να κουνήσουμε
τα χέρια μας και τα κορμιά μας, πρέπει αυτή τη μέρα να είμαστε κι εμείς εκεί”.
Είναι παγκόσμια μέρα η Πρωτομαγιά, δεν είναι Πρωτομαγιά της Ελλάδας που την
κάνει 11, της Ρουμανίας που θα μπορούσε να την κάνει στις 12, του Περού που
θα μπορούσε να την κάνει στις 3 του Μάη. Όλοι την κάνουν την ίδια μέρα, την
1η του Μάη. Κι αυτό βγήκε με αίμα και συνεχίζεται με αίμα, γιατί κάτω από τις
χειρότερες συνθήκες ένας άνθρωπος που τον κυνηγάει μια δικτατορία βρίσκει τρόπους
να γράψει ένα σύνθημα, να σηκώσει μια κόκκινη σημαία και κινδυνεύει να τον παλουκώσουν
και να τον βασανίσουν. Γι αυτό πρέπει εκείνη τη μέρα να είσαι κι εσύ εκεί. Εσύ
που μπορείς κάπως να μιλήσεις, που μπορείς να οργανωθείς, που μπορείς να κατέβεις
σε μια διαδήλωση. Να ‘σαι κι εσύ στο ραντεβού της παγκόσμιας εργατικής τάξης.
Γιατί αυτή η τάξη είναι η μόνη που είναι όλου του κόσμου. Έχει τα ίδια συμφέροντα.
Ο καθένας εργάτης είναι και μέλος ενός έθνους, υπερασπίζεται τη χώρα του, παλεύει
για την ανεξαρτησία της, δίνει το αίμα του γι’ αυτό, αλλά είναι πάνω απ’ όλα
εργάτης, αδελφός με όλους τους εργάτες του κόσμου, γιατί κι αυτός και εκείνοι
έχουν στο βάθος ένα κοινό αφεντικό που τους ρημάζει, που τους κατακλέβει και
μια κυβέρνηση αυτού του αφεντικού που κοιτάει όσο μπορεί να τους μειώσει το
μεροκάματο και να τους αυξήσει τις ώρες εργασίας.
Έτσι φτάσαμε σε αυτή τη χώρα να γίνει “κλωτσοσκούφι” και η ίδια η Πρωτομαγιά.
Τα τελευταία χρόνια όλο μεταφέρεται. Το 2000 ήταν Δευτέρα του Πάσχα και τη ματαιώσανε.
Τότε το ΠΑΜΕ την γιόρτασε την επόμενη Κυριακή, ο Συνασπισμός την επόμενη εβδομάδα,
το ΠΑΣΟΚ με στάσεις εργασίας άλλη μέρα κ.ο.κ. Στην πραγματικότητα πιάστηκαν
από το Πάσχα για να καταργήσουν τη μεγάλη σημασία αυτής της μέρας, τη διεθνή
της σημασία, για να ξεφτιλίσουν αυτή την τάξη, για να της πούνε “είσαι κι
εσύ κάτι, μια ιστοριούλα, αλλά δεν μπορείς να κρατήσεις κάτι για δικό σου, κι
αυτό θα στο πάρουμε”. Αλλά και όπου κάνουν τις Πρωτομαγιές στην ώρα τους
επίσης συνήθως δεν είναι συνεπείς στο περιεχόμενο του γιορτασμού. Έτσι η εργατική
τάξη έχει στερηθεί παγκόσμια τον ενθουσιασμό, το κόμμα και την πίστη της.
Πρέπει βαθύτερα
να αναζητήσουμε πού οφείλεται αυτό.
Αυτό οφείλεται, αγαπητοί φίλοι, σ’ ένα βασικό λόγο: στο ότι, όπου η εργατική
τάξη πήρε την εξουσία, την έχασε. Την πήρε βασικά σε δύο μεγάλες χώρες, τη Ρωσία
και την Κίνα. Την πήρε και σε πιο μικρές: στο Βιετνάμ, στην Αλβανία, στην Κούβα,
στις ανατολικές χώρες της Ευρώπης. Αλλά όταν πέσανε τα δύο μεγάλα κάστρα, αρχικά
η Ρωσία και μετά η Κίνα, χάθηκαν κι όλες οι άλλες εξουσίες. Και το κακό δεν
είναι ότι χάθηκαν, χάθηκαν άσχημα.
Βλέπουμε το εξής: Το 1871 για πρώτη φορά οι εργάτες πήραν εξουσία στον πλανήτη.
Αυτό έγινε για δύο μήνες στη λεγόμενη “Κομμούνα του Παρισιού”, Ιούνιο και Ιούλιο.
Δύο μήνες το Παρίσι το πήραν οι εργάτες του Παρισιού. Όλες οι αστικές κυβερνήσεις
της Ευρώπης μαζεύτηκαν και στείλανε στρατό και μαζί με τους γάλλους αστούς τους
κατασφάξανε. Δεκαεπτά χιλιάδες εργάτες σφάξανε μέσα σε μια μέρα επειδή τόλμησαν
να πάρουν εξουσία.
Δέκα χρόνια μετά, είχε ξαναφουντώσει το εργατικό κίνημα στον κόσμο κι έλεγε:
“Οι ήρωες της Κομμούνας! Οι κομμουνάροι του Παρισιού! Να ακολουθήσουμε τα
βήματά τους! Το ιερό τους αίμα”! Υπήρχε ενθουσιασμός! Είχε χαθεί η εξουσία,
αλλά την ίδια στιγμή είχαν γεννηθεί ελπίδες πελώριες στους λαούς απ’ αυτό το
επαναστατικό θαύμα.
Το τρομερό όμως με την απώλεια της εξουσίας στη Ρωσία και στην Κίνα είναι ότι
δεν κατάλαβε ποτέ ο πολύς κόσμος πότε αυτή η εξουσία χάθηκε. Δεν έγινε εκεί
καμιά μεγάλη σφαγή, δεν έγινε καμιά τόσο “ηρωική” ανατροπή. Ξαφνικά, εκεί που
κυριαρχούσαν εργάτες, βρέθηκαν να κυριαρχούν γραφειοκράτες. Εκεί που είχαμε
μια εργατική εξουσία, βρέθηκαν άνθρωποι με αμάξια, με πλούσιες βίλες, να περιφρονούν
το λαό, να τον κλείνουν φυλακή και να κυνηγάνε τους εργάτες που τολμούσαν να
απεργήσουν. Πότε έγινε αυτή η αλλαγή στη Ρωσία και στην Κίνα και στη συνέχεια
και στις άλλες ανατολικές χώρες; Εμείς λέμε ότι έγινε ανάμεσα στα 1950 και 1960
στη Ρωσία και στα τέλη της δεκαετίας του 1970 στην Κίνα. Από μια κατάσταση όπου
η βιομηχανική εργατική τάξη κρατούσε την εξουσία, όπου ο εργαζόμενος λαός είχε
την πολιτική κυριαρχία, όπου επικρατούσε μια ισότητα στις απολαβές σχετική ακόμα,
αλλά πάντως η μεγαλύτερη που είχε γνωρίσει ο κόσμος, όπου ο εργαζόμενος είχε
μια ασφάλεια στο μεροκάματο, όπου υπήρχε μια ενότητα μέσα το λαό και ένας ενθουσιασμός,
περάσαμε μετά από μερικά χρόνια σε μια αντίθετη κατάσταση στην οποία παλιάνθρωποι,
εκμεταλλευτές, που κρατούσανε κόκκινες σημαίες και λέγανε: “Ζήτω η Δικτατορία
του Προλεταριάτου”, καταπίεζαν το λαό και ζούσαν έξω από αυτόν και πολύ πιο
πλούσια από αυτόν. Σας εντοπίζουμε -αν δεν το έχετε προσέξει- ότι η Κίνα ακόμα
και σήμερα ονομάζει τον εαυτό της “σοσιαλισμό”, την ώρα που οι κινέζοι εργάτες
πεθαίνουν από την πολλή δουλειά, 12ωρα και 14ωρα σε εταιρείες κινέζικες και
ξένες, για ένα άθλιο μεροκάματο 2 Ευρώ τη μέρα, 50 Ευρώ το μήνα.
Και όμως και αυτό το λένε “σοσιαλισμό”. Τι εννοούν; Οι γραφειοκράτες, οι ιδιοκτήτες
των κρατικών εργοστασίων, και μέτοχοι στα υπόλοιπα, μαζί με διεφθαρμένους υπαλλήλους,
μαζί με διάφορες βδέλλες, κρατικοί διαχειριστές όλου αυτού του πλούτου ονομάζουν
το εκμεταλλευτικό κόμμα τους “κομμουνιστικό κόμμα” και λένε “έχουμε σοσιαλισμό”.
Το ίδιο, αν και πιο καλυμμένα είχε γίνει και στη Ρωσία του Χρουστσόφ, του Μπρέζνιεφ
κι αργότερα του Γκορμπατσόφ. Τώρα η Ρωσία δείχνει τον καπιταλισμό της. Αλλά
πριν από το 1990 και για πολλά χρόνια παρίστανε τη σοσιαλιστική, ενώ σε αυτήν
κυριαρχούσε μια τάξη εκμεταλλευτών.
Έχασε λοιπόν η εργατική τάξη την εξουσία που κατάκτησε στις αρχές και ως τα
μέσα του περασμένου αιώνα σε μια σειρά χώρες. Και γι’ αυτό ακριβώς λένε σήμερα
οι εργάτες όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο: “Και τι θα πετύχω
άμα βγω στο δρόμο; Και γιατί να πάω στο κόκκινο πανό; Και τι θα βγει μ’ αυτό;”.
Ή λένε: “Και γιατί να μην πάω στο πράσινο πανό ή ακόμα να πάω πίσω στο μπλε;
Τουλάχιστον δε θα θυσιαστώ για μια επανάσταση για να βρεθώ στο τέλος σε καμιά
εξορία και φυλακή όπου θα με στείλει αυτή η ίδια η επανάσταση”. Δηλαδή
προτιμάει να πάει στους εκμεταλλευτές απευθείας, στα κόμματα της αστικής τάξης,
στα ΠΑΣΟΚ και στις ΝΔ παρά να πάει σε ύποπτα “εργατικά” κόμματα τύπου ΚΚΕ. Σκέφτεται:
“Αν πάω στο ΚΚΕ, μήπως αυτό θα μου φέρει μια δικτατορία που θα τη λέει σοσιαλισμό;”,
ή από την άλλη μεριά ταλαντεύεται: “Μήπως πρέπει να πάω εκεί για να πω για
το ψωμί μου, για να διεκδικήσω καλύτερο μεροκάματο”;
Όμως αγαπητοί φίλοι, η Πρωτομαγιά δεν είναι πάνω απ’ όλα για το “ψωμί”. Η Πρωτομαγιά
είναι κυρίως για το πού πάει αυτή η τάξη, τι διεκδικεί. Γιατί το ψωμί είναι
πραγματικά το πιο σοβαρό για να ζήσεις, αλλά αν δεν έχεις προοπτική για μια
άλλη ζωή πως θα παλέψεις και πως θα οργανωθείς; Και στο κάτω-κάτω, ο εργάτης
και παραπάνω να πάρει θα πάψει να είναι εργάτης; Θα πάψει να παίρνει εντολές;
Θα πάψει ανά πάσα στιγμή να απολύεται; Θα πάψει σε μια κρίση να τον πετάνε σαν
σκουπίδι; Θα πάψει τα παιδιά του να μην μπορούν να σπουδάσουν και να σπουδάζουν
του αλλουνού; Θα πάψει να έχει ένα σαράβαλο αυτοκίνητο και να σκοτώνεται; Θα
πάψει, εν πάση περιπτώσει, να είναι ο παρακατιανός σε μια κοινωνία που πλουτίζει
διαρκώς και που ο εργάτης, όσα και να πάρει, θα γίνεται σχετικά φτωχότερος;
Τι εννοούμε όταν λέμε ότι θα γίνει σχετικά φτωχότερος; Εννοούμε ότι οι εκμεταλλευτές
θα γίνουν πλουσιότεροι. Γιατί κάποτε, για να’ σουνα ικανοποιημένος από την άποψη
των υλικών αναγκών σου, ήθελες μόνο ένα ψυγείο στο σπίτι σου. Και τώρα είσαι
φτωχός, αν δεν έχεις κι αυτοκίνητο. Γιατί; Γιατί δεν μπορείς να μετακινηθείς,
δεν μπορείς να ικανοποιήσεις τις κοινωνικές σου ανάγκες σήμερα δίχως αυτοκίνητο.
Αυξάνονται λοιπόν οι ανάγκες των ανθρώπων, όσο αυξάνεται ο πλούτος που παράγεται
στην κοινωνία, και όλο και λιγότεροι μπορούν να γευτούν αυτόν τον πλούτο.
Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι που ζουν απ’ τη δουλειά τους δεν μπορούν να μείνουν
ήσυχοι. Οι πιο ανήσυχοι ανάμεσά τους σκέφτονται: “Θα μείνουμε έτσι; Στην
κακομοιριά; Μήπως πρέπει να πάμε στην Πρωτομαγιά, να αναζητήσουμε ένα εργατικό
κόμμα, έστω στις αρχές του; Μήπως θα μπορέσουμε κάποτε ν’ απελευθερωθούμε και
οι άνθρωποι που παράγουμε να παίρνουμε και τον πλούτο της δουλειάς μας, να τον
μοιραζόμαστε μεταξύ μας και να μην υπάρχουν ένα εκατομμύριο παράσιτα στον πλανήτη,
που μπορούν να ζουν ο καθένας τους μ’ έναν πλούτο που δεν είχε κανένας βασιλιάς
στην ιστορία της ανθρωπότητας; Μήπως πρέπει να τελειώνουμε μ’ αυτούς που μπορούν
να ζήσουν πενήντα γενιές των παιδιών και των παιδιών των παιδιών τους χωρίς
ποτέ να δουλέψουν; Και οι άλλοι δισεκατομμύρια να πεθαίνουν της πείνας”;
Είναι αλήθεια ότι εδώ στην Ευρώπη κάπως μετά από τον πόλεμο με τους φασισμούς
και τις εργατικές επαναστάσεις πήραν οι εργάτες κάποια υλικά πλεονεκτήματα από
την κυρίαρχη τάξη και μπορούν να ζήσουν, αν και στο κάτω μέρος της κοινωνίας.
Στις υπόλοιπες όμως χώρες, στις περισσότερες χώρες του κόσμου οι περισσότεροι
άνθρωποι δεν μπορούν καν να ζήσουν. Κι έχει αρχίσει κι εδώ αυτό και στην Ευρώπη
τώρα και θα εξηγήσουμε γιατί. Όσο για την Ελλάδα, έχει μπει στο δρόμο, στην
κατηφοριά της πείνας εδώ και καιρό, σε λίγο θα φανεί περισσότερο. Μπαίνουμε
σε μεγάλη κρίση.
Αλλά ξανάρχομαι στο θέμα μας: Και γιατί χάσανε την εξουσία οι εργάτες; Γιατί
δεν μπορούν να την ξαναπάρουν; Τι περιμένουν για να κατεβούν στις πρωτομαγιές;
Οι δύο επαναστάσεις που έγιναν στη Ρωσία και στην Κίνα, είναι οι βασικές. Αυτά
είναι τα κάστρα. Όταν τα κάστρα πέφτουν, πέφτουν όλοι και σωριάζονται. Γιατί
χάθηκαν λοιπόν; Χάθηκαν στο βάθος γιατί αυτές οι δυο ήταν καθυστερημένες χώρες,
δεν είχαν μεγάλη βιομηχανία όταν ξεκινήσανε το σοσιαλισμό τους. Στη Ρωσία μόνο
το 2% ήταν βιομηχανικοί εργάτες, δηλαδή στους 100 Ρώσους οι δύο ήταν βιομηχανικοί
εργάτες, 5% ήταν σε εργατικές μικροδουλίτσες και οι υπόλοιποι ήταν αγρότες μες
στη λάσπη, χωρίς μηχανήματα, χωρίς τρακτέρ, με ένα άλογο πού και πού. Στην Κίνα
η εικόνα ήταν ακόμα χειρότερη. Δεν έγινε επανάσταση σοσιαλισμού στη Γερμανία,
στην Αμερική, στην Αγγλία. Οπότε τι πάθανε οι εργάτες της Ρωσίας και της Κίνας
όταν ξεκίνησαν: Δεν είχαν σύγχρονα μέσα παραγωγής, δεν είχαν πολλές μηχανές
να βγάλουν πολύ πλούτο, να τον μοιραστεί ο κόσμος, να ευχαριστηθεί. Να έχουν
και μηχανές και τρακτέρ και καταναλωτικά αγαθά, να έχουν και όπλα, αν κάποιος
τους επιτεθεί για να συντρίψει την επανάστασή τους. Αναγκάστηκαν έτσι να συσσωρεύσουν
πλούτο μέσα από το υστέρημά τους. Πιέστηκαν δηλαδή οι εργάτες κι αυτή η φτωχολογιά
της αγροτιάς να δίνουν ό,τι μπορούν, να κάνουν τεράστιες θυσίες, για να χτίσουν
μια σύγχρονη βιομηχανία.
Έλεγε μάλιστα ο Λένιν τότε: “Σύντροφοι, άμα δε μας βοηθήσουν οι Γερμανοί,
αν δε γίνει επανάσταση στη Γερμανία ή στη Γαλλία, θα κινδυνεύσουμε, γιατί μόνο
αν μας στείλουν τρακτέρ, αν μας στείλουν σύγχρονες μηχανές και χάλυβα οι γερμανοί
και οι γάλλοι εργάτες θα μπορέσουμε να σταθούμε”. Την επανάσταση όμως στη
Γερμανία την πνίξανε στο αίμα. Και σε λίγα χρόνια έβγαλαν και το Χίτλερ να επιτεθεί
σ’ αυτή την τραγικά απομονωμένη Ρωσία. Δεν έγινε επανάσταση ούτε στη Γαλλία.
Έτσι η ρώσικη εργατική τάξη αναγκάζεται να συγκρουστεί με τα εύπορα αλλά ακόμα
και με τα μεσαία στρώματα της αγροτιάς καθώς προσπαθούσε να συσσωρεύσει γρήγορα
κεφάλαια και να φτιάξει βαριά βιομηχανία. Γιατί αναγκάστηκε να τους πάρει πιο
πολλά απ’ όσα θέλανε να σηκώσουν. Έτσι σταδιακά η εργατική εξουσία απομονώθηκε.
Παράλληλα της κάνανε και δύο επιθέσεις απ’ έξω, μία στα 1920 και μετά με το
Χίτλερ το ’40. Έρχεται σε μεγάλη δυσκολία αυτή η εργατική τάξη, αδυνατίζει η
χώρα. Οι εργάτες αναγκάζονται να συμμαχήσουν με τους εθνικιστές και άλλους παλιούς
εκμεταλλευτές για να νικήσουν τους χιτλερικούς βάρβαρους. Εκείνη την ώρα δυναμώνουν
οι αστοί νέου τύπου μέσα στο καθεστώς και μέσα στο κόμμα. Σταδιακά πετάνε έξω
από τους μηχανισμούς εξουσίας τα πιο αφοσιωμένα στελέχη και τελικά πραξικοπηματικά
παίρνουν την εξουσία. Για φανταστείτε: Έχουμε ένα κομμουνιστικό κόμμα, έχουμε
ένα εργατικό κόμμα που παίρνει την εξουσία κι ο κόσμος στην αρχή είναι ενθουσιασμένος.
Αλλά στο τέλος, αν αυτή η εργατική εξουσία απομονώνεται και ο κόσμος συμμετέχει
όλο και λιγότερο σε αυτήν, αν την πιστεύει όλο και λιγότερο, αν παθιάζεται λιγότερο,
τότε δεν είναι εύκολο οι πιο “ξύπνιοι”, οι πιο γραφειοκράτες, οι πιο πονηροί
που βλέπουν μπροστά τους όλη αυτή την περιουσία του εργατικού κράτους να πουν:
“Αν πάρουμε την εξουσία στο κόμμα, μήπως μπορούμε να πάρουμε και όλη την
κρατική περιουσία;”
Αυτός ο σφετερισμός
της εξουσίας δεν είναι κάτι παράξενο. Ακόμα και σ’ ένα συνδικάτο, αν αυτό τύχει
και έχει κάποια περιουσία, κάποιοι εργάτες αρχίζουν και σκέπτονται πώς θα πάρουν
αυτή την περιουσία. Προσπαθούν να φτιάξουν μια ομάδα για να πάρουν αυτήν την
περιουσία. Ή πάλι μέσα στα συνδικάτα προσπαθούν να έλθουν σ’ επαφή με τους εργοδότες
για να μπορέσουν να πάρουν καλύτερες θέσεις, καλύτερες άδειες, κλπ. Φανταστείτε
τώρα σε ένα σοσιαλιστικό κράτος με τα μέσα παραγωγής στα χέρια του λαού, πως
να μη σκεφτούν μερικοί ειδικοί της πολιτικής μέσα στο κόμμα και μέσα στο λαό
να πουν: “Γιατί να μην τα πάρουμε εμείς όλα αυτά, η εργατική τάξη που ξέρει
από την εργατική τάξη που δεν ξέρει”;
Κι έτσι έχουμε από τη μια το εξωτερικό πολεμικό χτύπημα στις νέες αυτές σοσιαλιστικές
χώρες κι από την άλλη από μέσα τα καθάρματα να παίρνουν την εξουσία μέσα από
το κομμουνιστικό κόμμα. Αυτό το από μέσα χτύπημα το αναλύει λίγο πριν χαθεί
και η Κίνα, ο Μάο Τσε Τουνγκ. Λέει: “Σύντροφοι, στο σοσιαλισμό η παλιά αστική
τάξη έχει ανατραπεί. Την αστική τάξη που ξέρατε, τους εργοστασιάρχες, τους μεγάλους
ιδιοχτήτες γης, τους έμπορους, τους τραπεζίτες και τους πράχτορες των μεγάλων
δυνάμεων τους έχουμε παραμερίσει, τους έχουμε πάρει τα μέσα παραγωγής ή και
τους έχουμε κλείσει στη φυλακή. Η πραγματικά επικίνδυνη αστική τάξη είναι μέσα
στο κομμουνιστικό κόμμα. Στο σοσιαλισμό, προσέξτε, η αστική τάξη είναι μέσα
στο κόμμα”. Ποια είναι αυτή η αστική τάξη;
Είναι οι φιλόδοξοι, είναι οι αριβίστες, είναι αυτοί που θέλουν να πηγαίνει η
γυναίκα τους για ψώνια με το κομματικό αυτοκίνητο. Είναι αυτοί που τα παιδιά
τους επιδεικνύονται στους συμμαθητές τους σαν παιδιά στελεχών, είναι αυτοί που
κατοικούν σε καλύτερα σπίτια και ζουν μακριά από τον απλό λαό. Είναι μια ομάδα
ανθρώπων, που ο Μάο Τσε Τουγκ την ονόμασε αστική τάξη νέου τύπου. Είναι μια
τάξη που σιγά-σιγά παίρνει την εξουσία, την εξουσία που βγήκε μέσα από το αίμα
του λαού. Για την αστική τάξη νέου τύπου μπορείτε να πάρετε μια ιδέα κοιτώντας
γύρω σας ακόμα και στη χώρα μας σήμερα. Δέστε μια σειρά από πασοκτζήδες, που
ήταν κάποτε τουλάχιστον από οικονομική άποψη “άνθρωποι του λαού”. Είδατε πως
μπήκαν μέσα στους μηχανισμούς του κράτους, μέσα στις ΔΕΚΟ, μέσα στα υπουργεία,
μέσα στα συνδικάτα, μέσα στους διάφορους οργανισμούς που στήθηκαν ακόμα και
για αυτό το σκοπό, και πως έγιναν αστική τάξη νέου τύπου. Στηρίχτηκαν στα συνθήματα:
“ο λαός στην εξουσία”, “κοινωνική δικαιοσύνη” και ήρθαν οι ίδιοι στην εξουσία
και ονόμασαν δικαιοσύνη ότι τους συνέφερε. Και πήραν τα πόστα κι έγιναν τρομακτικοί,
χειρότεροι και από πολλούς παλιότερους αστούς και χειρότερα παράσιτα, και αμείλικτοι.
Όχι όλοι, πάντως πάρα πολλοί. Έγιναν ακόμα και μεγαλοαστική τάξη, στο τέλος
έγιναν υπουργοί, τα παιδιά τους γίνονται κι αυτά υπουργοί κι έχουν φτιάξει μια
ολιγαρχία. Είναι σαν μια νέα τάξη ευγενών. Το ίδιο συμβαίνει και στη Νέα Δημοκρατία
τώρα. Θέλουν ν’ ανέβουν, διάφοροι, μικροαστοί ακόμα κι εργάτες, άνθρωποι χωρίς
μέλλον στον καπιταλισμό της αγοράς, χωρίς μέσα παραγωγής στα χέρια τους. Ο στόχος
τους είναι να πάρουν πολιτικές θέσεις, κάπου να πάρουν κάποιο κρατικό πόστο.
Έτσι θα γίνουν αστική τάξη νέου τύπου. To κράτος σου δίνει τη δυνατότητα να
γίνεις πλούσιος χωρίς να έχεις πλούσιο πατέρα, αρκεί να πάρεις την πολιτική
δηλαδή την κρατική εξουσία. Παίρνεις την πολιτική εξουσία -αυτό έχουν μάθει
οι φασίστες όλου του κόσμου από το Χίτλερ και πέρα-, παίρνεις το κράτος, και
γίνεσαι πλούσιος. Η κλασσική αστική τάξη έκανε πολλά χρόνια για να πάρει την
οικονομική εξουσία για να μπορέσει μετά να πάρει την πολιτική-κρατική εξουσία.
Η αστική τάξη νέου τύπου παίρνει την πολιτική εξουσία και από κει παίρνει ταχύτατα
και την οικονομική. Αν είσαι ένας φιλόδοξος μικροαστός αντί να κάθεσαι να συσσωρεύεις
μέσα από δύσκολες οικονομικές περιπέτειες κάνεις επιχείρηση την εξ εφόδου κατάχτηση
του κράτους. Αυτό έκανε ο Χίτλερ. Ξέρετε ποιοι ήταν οι άνθρωποι του Χίτλερ;
Λίγοι ήταν αστοί, οι πιο πολλοί ήταν φιλόδοξοι μικροαστοί, άνεργοι μισοδιανοούμενοι,
μεσαία στελέχη, και βρέθηκαν όλοι από τη μια στιγμή στην άλλη να κρατάνε τη
Γερμανία στα χέρια τους. Κι αφού άρχισαν να την αρμέγουν, ο Χίτλερ τους κάλεσε
να λεηλατήσουν όλο τον πλανήτη. Όταν το αρπακτικό πάρει εξουσία στα χέρια του,
δεν του φτάνει αυτή που έχει, θέλει παγκόσμια εξουσία. Έτσι ακριβώς έγινε και
με τους αστούς νέου τύπου στη Ρωσία και στην Κίνα. Δεν τους έφτανε να πάρουν
την εξουσία από το προλεταριάτο, ήθελαν την παγκόσμια εξουσία.
Είναι αυτό που λέει η ΟΑΚΚΕ εδώ και χρόνια: “Προσέξτε τη Ρωσία και την Κίνα,
είναι εκεί στην εξουσία αυτοί που πρόδωσαν τους εργάτες και θέλουν κυριαρχία
στον κόσμο”.
Οι Ρώσοι σφετεριστές
της εργατικής εξουσίας είπαν: “Τι έχουμε εμείς; Έχουμε ενέργεια; Όλα τα
πετρέλαια της γης είναι εδώ στα χέρια μας και λίγο πιο κάτω είναι τα πετρέλαια
του Κόλπου. Αυτή είναι η αποθηκευμένη ενέργεια όλης της γης, που από αυτήν κινείται
η Ευρώπη και η Ιαπωνία. Αρκεί να βάλουμε χέρι στον Κόλπο, έχουμε ήδη την Κασπία
υπό τον έλεγχό μας, για να υποκύψει όλη η ανθρωπότητα, και για να μη μας αντισταθεί
κανείς έχουμε και 20.000 πυρηνικές κεφαλές”. Αντί δηλαδή οι σφετεριστές
να μεταχειριστούν τον πλούτο που είχε συσσωρεύσει η εργατική τάξη για να φτιάξουν
μία σύγχρονη καταναλωτική βιομηχανία, για να βγάζουν και κανένα αυτοκίνητο,
κανένα ψυγείο, όλα αυτά τα βγάζουν άθλια και αρκούνται να παράγουν πυραύλους
που πάνε στο διάστημα -ο μόνος διαστημικός σταθμός τώρα είναι ρώσικος- παράγουν
ψηλή στρατιωτική τεχνολογία, συγκεντρώνουν όλη την επιστημονική γνώση της χώρας
τους για να παράγουν εξαιρετικά όπλα, πρώτης γραμμής και για να έχουν έναν παγκόσμιο
μηχανισμό προπαγάνδας που να επαναλαμβάνει σε χίλιους τόνους το “Κάτω η
Δύση”. Αυτό σημαίνει να αποσπάσουν αυτοί την παγκόσμια οικονομική εξουσία
από τους δυτικούς μέσα από έναν παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή είναι η Ρωσία.
Όσο για την Κίνα οι εκεί προδότες, σφετεριστές έκαναν το εξής: “Τι έχουμε
εδώ εμείς; Δεν έχουμε ούτε πετρέλαιο, ούτε στρατιωτική μηχανή σαν τους Ρώσους
ούτε διπλωματική μηχανή. Έχουμε μια απέραντη δεξαμενή 1,3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων
από την οποία μπορούμε να εξασφαλίσουμε το μεγαλύτερο και φθηνότερο εφεδρικό
εργατικό στρατό του πλανήτη. Λοιπόν, δυτικοί καπιταλιστές που έχετε θρασείς
εργάτες, που ζητάνε ψηλά μεροκάματα, μισθούς,1500, 2500 και 3500 ευρώ στην Ελλάδα,
ή στη Γαλλία ή στη Γερμανία. Ελάτε εδώ, σας έχουμε τζάμπα εργάτες, εκατοντάδες
εκατομμύρια που τους πήραμε την εξουσία, εργάτες που υποδουλώσαμε για να μην
ξανασηκώσουν κεφάλι, σας έχουμε έτοιμους δούλους, με 50 ευρώ το μήνα, 14 ώρες
δουλειά τη μέρα χωρίς δικαίωμα απεργίας”. Έτσι πάνω σε αυτή τη βία χτίζουν
εκεί μια πελώρια βιομηχανία. Και θα το βλέπουμε αυτό περισσότερο κάθε μέρα που
θα περνάει. Η Κίνα κατασκευάζει το 1/3 του προστιθέμενου κάθε χρόνο στο ΑΕΠ
παγκόσμιου προϊόντος. Αν, δηλαδή, όλες οι χώρες αυξάνουν κατά μέσο όρο την οικονομία
τους κατά 100 μονάδες κάθε χρόνο, το 33% της αύξησης αυτής είναι από την Κίνα.
Κατά 200-300% το χρόνο αυξάνει την πρώτη ύλη που μπαίνει μέσα στα εργοστάσιά
της. Έχει γίνει το εργαστήριο του κόσμου. Γιατί; Γιατί το παγκόσμιο κεφάλαιο
λέει: “Εκεί είναι το πιο φτηνό μεροκάματο με την πιο φτηνή προοπτική”!
Η Κίνα σήμερα έχει γίνει μια παγκόσμια ελκτική δύναμη που ρουφάει και ρίχνει
τα μεροκάματα όλου του πλανήτη. Διότι, αν φύγουν πέντε εργοστάσια και απολυθούν
χίλιοι εργάτες σε μια χώρα, είναι χίλιοι εργάτες στο δρόμο. Αν απολυθούν εκατό
χιλιάδες εργάτες, μπορεί το κεφάλαιο να σπάσει το μεροκάματο αυτών που μείνανε,
γιατί τους λέει: “Αν δεν δεχτείτε τους όρους που σας βάζω, τότε θα φύγω.
Εσείς θα μείνετε στην ανεργία, κι εγώ, θα σηκωθώ αρχικά να πάω στη Ρουμανία
και μετά θα πάω στην Κίνα”. Τα εργατικά συνδικάτα το ένα μετά το άλλο στην
Ευρώπη κάνουν παραχωρήσεις και δουλεύουν λιγότερο κάτω απ’ αυτούς τους εκβιασμούς.
Εδώ το έκανε ο Παπαστράτος, η Phillip Morris. Οι Αμερικάνοι πήραν τον Παπαστράτο
και, αφού πρώτα υποσχέθηκαν στους εργάτες ότι δε θα πειράξουν κανέναν, είπαν:
“Διακόσιοι από εσάς φεύγετε. Θα σας δώσουμε κάτι καλύτερο όσοι είσαστε κοντά
στη σύνταξη. Όσοι δεν είσαστε, αν φύγετε οικειοθελώς, θα σας δώσουμε 70% παραπάνω
αποζημίωση. Αν δε φύγετε οικειοθελώς, θα φύγετε με τις κλωτσιές, και ίσα που
θα πάρετε την αποζημίωσή σας. Βιαστείτε να απολύσετε τον εαυτό σας πριν σας
απολύσω εγώ”. Και γιατί ήθελε να διώξει τους 200; Αυτό είναι το χειρότερο.
Είχε μέσα στο εργοστάσιο διάφορα συνεργεία, είχε οδηγούς φορτηγών που μοίραζαν
τα πακέτα στους χονδρέμπορους και άλλες ειδικότητες. Τους λέει λοιπόν: “Έχετε
καθαρούς μισθούς 1500 ευρώ το μήνα ή και 2000 ευρώ. Θα δώσω αυτές τις δουλειές
σε εξωτερικά συνεργεία, σε δουλοκτήτες, που θα τις δουλέψουν με ανασφάλιστους
μετανάστες με 500 ευρώ το μήνα”. Δηλαδή οι εργάτες, το σωματείο τους σπάνε ξαφνικά
στα δύο: σε αυτούς με το ψηλό μεροκάματο και σ’ αυτούς με το χαμηλό. Αλλά όταν
σπάει το μεροκάματο στα δύο πέφτει και το ψηλό μεροκάματο. Η Phillip Morris
ολοκλήρωσε τον εκβιασμό της λέγοντας: “Εργάτες από ’δω κι εμπρός οι αυξήσεις
σας θα είναι μισές. Αντί να είναι ας πούμε 5% το χρόνο, θα είναι 2,5%. Γιατί
τις αυξήσεις θα τις δίνω μόνο στο μισό μισθό σας. Στον άλλο μισό δε θα παίρνετε
αύξηση, ώστε σε λίγα χρόνια να έχει πέσει ο μισθός σας στο μισό. Παίρνετε πολλά!
Έχουμε καλύτερες δυνατότητες σε άλλες χώρες”. Έτσι φτιάχνεται η πίεση στο
παγκόσμιο μεροκάματο, που βγαίνει από πρώην και νυν ψευτοσοσιαλιστές και ψευτοκομμουνιστές.
Αυτό είναι το έγκλημα, γι’ αυτό δεν πάει κανείς στις Πρωτομαγιές και ρωτάει
ποια είναι η προοπτική.
Πώς θα παλέψουμε
το κεφάλαιο; Πώς θα αντισταθούμε; Πώς θα γίνουμε εργάτες, τάξη εργατική;
Εδώ στην Ελλάδα τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ όλη την Ευρώπη. Εδώ οι εργάτες
έχουν λόγους να σκεφτούν πιο πολύ και ν’ αντιδράσουν πιο γρήγορα από αλλού.
Στη Γαλλία παίρνουν οι βιομήχανοι τα εργοστάσια να τα πάνε στη Ρουμανία ή στην
Κίνα κτλ. Στην Ελλάδα κλείνουν τα εργοστάσια χωρίς να τα πάνε πουθενά. Η Ελλάδα
έχει ένα δικό της δράμα. Ένα κυρίαρχο κομμάτι της πολιτικής εξουσίας αυτής της
χώρας θέλει να πάει την Ελλάδα και να τη δέσει με τις πρώην ανατολικές χώρες
και κυρίως με τη Ρωσία. Λέει: “Εμείς είμαστε ορθόδοξη χώρα. Η Ρωσία που
είναι και αυτή ορθόδοξη χώρα σε λίγο θα εκβιάζει όλο τον πλανήτη με το πετρέλαιο
και η σύμμαχός της Κίνα με τα φθηνά εργατικά: να παίξουμε με τη Ρωσία και την
Κίνα. Να φτιάξουμε έναν αγωγό να περνάει η Μόσχα το πετρέλαιό της μέσα από την
Ελλάδα και να το πηγαίνει στη Δύση. Να βοηθήσουμε τους καπιταλιστές που έχουν
σχέση με τη Ρωσία”. Βοηθάνε και δίνουν άφθονα κρατικά λεφτά στον πράκτορα
της Στάζι και της Κα-Γκε-Μπε, τον Κόκκαλη, δίνουν όλα τα δημόσια έργα στον Μπόμπολα
που ξεκίνησε σαν αντιπρόσωπος της “Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας”, δίνουν κρατικά
λεφτά στο Μυτιληναίο, που τον είχαν στείλει οι ίδιοι να δουλέψει με το καθεστώς
της γενοκτονικής ορθόδοξης Σερβίας, δίνουν στο Γερμανό, ο οποίος παίζει κι αυτός
με τις ανατολικές χώρες, δίνουν στον Κοπελούζο, που φτιάχνει μαζί με τον Μυτιληναίο
όλα τα έργα της ΔΕΗ. Έτσι φτιάχνουν μια νέα ανατολικού τύπου ολιγαρχία.
Τους δυτικούς καπιταλιστές, αυτούς που έχουν τα κεφάλαιά τους από την ελληνική
αγορά ή τα φέρνουν από την Αμερική και την Ευρώπη, τους σαμποτάρουν αν πάνε
να χτίσουν μεγάλες μονάδες. Αν πάνε να χτίσουν καινούρια εργοστάσια, τους τα
ματαιώνουν και τσακίζουν τους αντίστοιχους καπιταλιστές. Ακόμα και τους σκοτώνουν
με τη “17 Νοέμβρη”. Έτσι σκότωσαν τον Μποδοσάκη για να κλείσουν το εργοστάσιο
των Λιπασμάτων. Μετά πήρε το εργοστάσιο η Εθνική Τράπεζα και έγινε πρόεδρος
της ο Βρανόπουλος, ο οποίος ήθελε επίσης εκσυγχρονισμό των Λιπασμάτων. Και αυτόν
τον σκότωσαν επίσης με την “17Ν” και στο τέλος πήγαν κι έκλεισαν και το εργοστάσιο.
Βλέπουμε ότι αυτοί που κλείνουν εργοστάσια από πολιτική άποψη είναι το “Κ”ΚΕ
και ο Συνασπισμός.
Είναι το “Κ”ΚΕ και ο Συνασπισμός που κάνουν τις μεγαλύτερες εκστρατείες με οικολογικά
προσχήματα, για να κλείνουν εργοστάσια. Δε λένε ποτέ κουβέντα για τα λεφτά που
παίρνει τζάμπα ο Κόκκαλης, δε λένε τίποτα για τις απευθείας αναθέσεις στον Μπόμπολα.
Αυτούς τους πλουτίζουν, δε μιλάνε γι’ αυτούς, μόνο μια λεξούλα λένε καμιά φορά
για τα μάτια. Την ίδια ώρα κλείνουν όλα τα άλλα εργοστάσια όπου μπορούν. Γι’
αυτό φτάσαμε σ’ ένα φοβερό σημείο αποβιομηχάνισης. Η Ελλάδα είναι αυτή τη στιγμή
η τελευταία χώρα στην Ευρώπη σε βιομηχανία. Αγοράζουμε βιομηχανικά προϊόντα
απ’ έξω και εξάγουμε ελάχιστα. Κι όλο και λιγότερα! Έχουμε 10% βιομηχανικές
εξαγωγές εκεί που οι άλλες χώρες έχουν 40%. Πώς θα ζήσουν τα εργοστάσια; Στο
τέλος πώς θα ζήσουν οι εργάτες; Βρίσκουν χιλιάδες τρόπους να κυνηγάνε τη βιομηχανία
με το ίδιο “επιχείρημα”: “Μα, γιατί νοιάζεστε για τη βιομηχανία; Οι βιομήχανοι
είναι καπιταλιστές! Θέλετε να δυναμώσετε τον καπιταλισμό;”. Μα δεν υπάρχουν
σήμερα μέσα παραγωγής χωρίς να τα έχει καπιταλιστής; Ή οι καπιταλιστές θα έχουν
τα μέσα παραγωγής ή θα τα έχουν οι εργάτες. Αλλά για να τα έχουν οι εργάτες
χρειάζεται μια σοσιαλιστική επανάσταση και όλοι ξέρουν ότι τώρα δα δε γίνεται
αυτή η επανάσταση. Άρα αν δε θα τα έχουν οι καπιταλιστές δεν θα τα έχει κανένας
και τελικά θα κλείσουν. Αυτός λοιπόν ο “αντικαπιταλισμός” είναι μόνο ένας τρόπος
να πεις ότι θέλεις να κλείσεις το εργοστάσιο. Γιατί θέλουν να κλείνουν τα εργοστάσια
το “Κ”ΚΕ και ο ΣΥΝ; Θέλουν να κλείνουν τα εργοστάσια που δεν είναι δεμένα με
τους ρώσους και κινέζους ιμπεριαλιστές. Γιατί το “Κ”ΚΕ είναι δεμένο με τα συμφέροντα
των ρώσων και των κινέζων αστών νέου τύπου. Όσο για τον ΣΥΝ είναι μια μαλακιά
εκδοχή του “Κ”ΚΕ. Στο βάθος είναι οι ίδιοι παλιοί σύντροφοι. Φωνάζοντας “Θάνατος
στον κεφαλαιοκράτη” παρασύρουν πολύ κόσμο που μισεί το κεφάλαιο αλλά δεν ξέρει
από μαρξισμό ούτε έχει εργατική ιδεολογία.
Αυτό λοιπόν το ανατολικό καθεστώς που στηρίζεται στην αρπαγή, που εμείς το λέμε
ρωσοκινεζικό άξονα, θέλει να καταστρέψει χώρες που ταλαντεύονται και προς τη
Δύση και να τις πάρει στο δικό του άρμα. Έτσι την Πετρόλα, που την έχει ο Λάτσης
ο οποίος έχει σχέση με το δυτικό κεφάλαιο, δεν την άφησαν να γίνει ένα σύγχρονο
μεγάλο διυλιστήριο – και θα δούλευε εκεί η Ζώνη, όλοι οι ηλεκτροσυγκολλητές
κι οι καζαντζήδες επί δύο χρόνια με μεγάλους μισθούς. Την εμπόδισαν ο Συνασπισμός
και το “Κ”ΚΕ με επιτροπές κατοίκων. Την καναδική ΤVX, τη μεγαλύτερη εταιρεία
μεταλλουργίας χρυσού που έχει εμφανιστεί ποτέ στα Βαλκάνια και στον ευρωπαϊκό
χώρο, την κλείσανε και τα μεταλλεία τα έδωσαν τζάμπα στο Μπόμπολα και σ’ ένα
ρουμάνο συνεταίρο του, πρώην έμπορο ναρκωτικών, ονόματι Τίμις. Κι αυτός μάλιστα
ο πρώην έμπορας ναρκωτικών, ο Tίμις, πήρε από το κράτος και τα πετρέλαια της
Θάσου και τα δένει με τη χερσόνησο του Άθω, στην οποία επιδιώκει να κάνει επίσκεψη
ο Πούτιν για να προετοιμάσει την απόπειρα ελέγχου του Αγίου Όρους από τη ρώσικη
ορθόδοξη εκκλησία.
Αυτά δε φαίνονταν, τώρα έχουν αρχίσει κάπως να φαίνονται. Πήγε ο Καραμανλής
στη Ρωσία και είπε στο Πούτιν: “Εμείς είμαστε σε όλα μαζί σου”! Όμως
η κίνηση της Ελλάδας προς τη Ρωσία συσκοτίζεται γιατί ο ίδιος Καραμανλής πάει
και στην Αμερική. Και λένε οι ρωσόφιλοι: “Αμερικάνος είναι, αφού θα πάει
στο Μπους”! Μα, δε λέει στον Μπους “συμφωνώ σε όλα μαζί σου στην εξωτερική
πολιτική”, με τη Ρωσία λέει “συμφωνώ σε όλα”. Απλά θέλει να τα έχει
καλά με τους Αμερικάνους ωσότου δυναμώσει η Ρωσία στη Μεσόγειο. Μέχρι τότε ο
Καραμανλής, όπως παλιότερα ο Παπανδρέου, θα φαίνεται πως παίζει και με τις δύο
υπερδυνάμεις, αλλά θα προσανατολίζει την οικονομία και την ιδεολογία του λαού
προς τη Μόσχα. Από αυτή την κίνηση προς τη Ρωσία προέρχεται ο αντιαμερικανισμός
σήμερα. Δεν είναι ο παλιός αντιαμερικανισμός όταν οι Αμερικάνοι ήταν κυρίαρχοι
στην Ελλάδα και έβγαινες και έλεγες “κάτω οι Αμερικάνοι” και βρισκόσουν
στην Ασφάλεια κι έχανες τη δουλειά σου ή ακόμα και σου έκαναν φάλαγγα. Δεν είναι
όπως παλιά που όλοι οι φασίστες ήταν με τους Αμερικάνους. Τώρα όλοι οι φασίστες
είναι εναντίον των Αμερικανών. Γιατί; Γιατί έχουν μυριστεί μια άλλη δύναμη,
η οποία θα τους καλύψει, έχουν μυριστεί το φασισμό του Πούτιν. Οι πιο φασιστικές
δυνάμεις αυτής της χώρας, αυτούς αγαπάνε. Βλέπουμε έναν Λιακόπουλο, που τον
βγάζουν στην τηλεόραση με την έγκριση του ρώσικου προξενείου της Θεσσαλονίκης,
και λέει καθημερινά “να πάμε με τη Ρωσία, που είναι δυνατή”. Και τον
βγάζουν να διαφημίζει βιβλία που λένε για θαύματα, βάσει των οποίων θα πάρει
την Κωνσταντινούπολη η Ρωσία και θα τη δώσει στην Ελλάδα. Καλούν, δηλαδή, τον
καθυστερημένο κόσμο, που πιστεύει στα θαύματα και στη μαγεία, να πάει με τη
Ρωσία, για να πάρει πίσω την Κωνσταντινούπολη. Ανάλογα λέει και ο Καρατζαφέρης.
Κι αυτός λέει να πάρουμε όπλα από τη Ρωσία κτλ.
Να ξεσκεπάσουμε την ψευτοαριστερά
Ξαφνικά, δηλαδή,
όλοι οι φασίστες, εκεί που ήταν φιλοαμερικάνοι, έγιναν φανατικοί αντιαμερικάνοι,
και μαζί τους και η “Αριστερά”. Τι Αριστερά είναι αυτή που κάνει ό,τι κάνουν
και οι φασίστες; Και τι αριστερά είναι αυτή η οποία κλείνει εργοστάσια και λέει
την Κίνα σοσιαλιστική χώρα; Είναι εργατική και πρωτομαγιάτικη η συγκέντρωση
του Π.Α.Μ.Ε και του “Κ”ΚΕ που λένε την Κίνα σοσιαλιστική χώρα; Τι λένε όλοι
αυτοί; Πώς προσπαθούν να κοροϊδέψουν τον κόσμο και να κρύψουν αυτά που πιστεύουν;
Το κάνουν λέγοντας πάντα ένα πράγμα: “Ψηλά μεροκάματα”, “Ασφάλεια στους
εργαζόμενους”, “Καμία απόλυση”. Και λέει ο κόσμος: “Μπορεί να μην τα
συμπαθώ, πάντως αυτά είναι κόμματα που τουλάχιστον μιλάνε για τον εργάτη! Το
ΚΚΕ και ο Συνασπισμός είναι πιο εργατικά κόμματα από τα άλλα”. Αλλά αυτά
είναι τζάμπα λόγια. Λένε: “Χίλια ευρώ το μήνα κατώτερος μισθός”. Η
ΟΑΚΚΕ με τον ίδιο τρόπο να σας “προσφέρει” τέσσερις χιλιάδες ευρώ, οκτώ χιλιάδες
ευρώ. Ότι θέλει μπορεί να λέει ο καθένας. Δεν μπορείς όμως την ώρα που υπονομεύεις
τη βιομηχανία και δεν αφήνεις επενδύσεις ούτε στη βιομηχανία, ούτε στον τουρισμό,
που είναι οι δύο πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, την ώρα που εμποδίζεις κάθε
μεγάλο έργο να κάθεσαι να λες “αυξήσεις”. Από πού θα βγουν οι αυξήσεις; Άλλωστε
ούτε κάνουν πραγματικό αγώνα γα αυξήσεις. Ίσα - ίσα υπονομεύουν τις αυξήσεις.
Γιατί έκαναν κι ένα άλλο έγκλημα αυτοί, η δήθεν Αριστερά. Για να μην έχουν απέναντί
τους μια εργατική τάξη αποφασισμένη και οργανωμένη, μια τάξη που δεν θα δεχόταν
ποτέ να κλείσουν τα εργοστάσια στα οποία δουλεύει και τα οποία κάποτε θα ανήκουν
στο λαό, αποφάσισαν να διασπάσουν αυτή την εργατική τάξη και να τη διαλύσουν.
Έκαναν λοιπόν το εξής: Έδωσαν στους μικρούς παραγωγούς, ειδικά στους αγρότες,
το δικαίωμα να αγοράσουν φτηνούς εργάτες, που θα τους έφερνε το πολιτικό καθεστώς
απέξω. Έφεραν λοιπόν ενάμιση εκατομμύριο εργάτες τριτοκοσμικής κατάστασης, Αλβανούς,
Ρουμάνους, Πακιστανούς και άλλους, τους έφεραν όχι για να σεβαστούν τα ελληνικά
μεροκάματα, όπως απαίτησαν τα γερμανικά συνδικάτα όταν πήγαν οι Έλληνες στη
Γερμανία, αλλά για να τα σπάσουν. Χρησιμοποίησαν τους μετανάστες για να διασπάσουν
την ελληνική εργατική τάξη και να σπείρουν μέσα της το ρατσισμό και την ξενοφοβία.
Όταν πήγαν οι Έλληνες στη Γερμανία μετά τον πόλεμο, που ήταν κατεστραμμένη και
ζητούσε πολλά εργατικά χέρια τα γερμανικά συνδικάτα είπαν: “Κοιτάξτε, μην
πάρετε τους μετανάστες με πιο φτηνά εργατικά, γιατί θα γεννηθεί ρατσισμός και
θα ξανάχουμε Χίτλερ. Ίσο μεροκάματο για ίση δουλειά”!
Εδώ στην Ελλάδα έγινε το αντίθετο! Η δήθεν Αριστερά, που καταστρέφει την παραγωγή,
και που ελέγχει ιδεολογικά τα συνδικάτα είπε: “Αδέλφια μας είναι και οι
μετανάστες! Μπείτε να δουλέψετε όπως μπορείτε”! Μπείτε να δουλέψετε με
το μισό μεροκάματο; Μα ξέρανε ότι αυτό θα φέρει μίσος, θα φέρει έχθρα! Γι αυτό
λέγανε στους ντόπιους εργάτες: “Μην είσαστε ρατσιστές”! Μα πώς να μην
είναι ρατσιστές; Αφού βλέπουν τον άλλο να τους σπάει το μεροκάματο και εσείς
δεν το υπερασπίζετε; Εσείς ψευτοαριστεροί τους κάνατε ρατσιστές. Εμείς λέμε
και λέγαμε διαρκώς από την πρώτη στιγμή: Σε κάθε χώρο δουλειάς κανένα σπασμένο
μεροκάματο! Όχι επειδή είναι Αλβανός, και Έλληνας να είναι ισχύει ακριβώς το
ίδιο. Όχι σπασμένο μεροκάματο! Όχι δύο μεροκάματα! Ένα μεροκάματο! Στην ανάγκη
και φτωχό, αλλά ένα. Έτσι έσπασαν τα μεροκάματα παντού και έφτιαξαν αυτό το
μίσος, και τώρα βγάζουν αφίσες στα αλβανικά ότι δήθεν είναι αντιρατσιστές. Τα
λένε αυτά την ώρα που οι παλιοί οικοδόμοι μείνανε χωρίς δουλειά ή βυθίστηκε
το μεροκάματό τους εξαιτίας αυτού του ανταγωνισμού. Και θα ήταν καλύτερα και
για τους Αλβανούς. “Πόσους μετανάστες χρειάζεται η παραγωγή, αν χρειάζεται;
Διακόσιες χιλιάδες, τριακόσιες χιλιάδες! Ελάτε! Ίδια μεροκάματα! Είστε αδέλφια
μας. Να γίνουν κι επενδύσεις να δουλέψουμε όλοι και να έρθουν κι άλλοι”.
Όχι όμως να τσακίζεις την παραγωγή και να σπας και το μεροκάματο. Και όχι μόνο
αυτό, αλλά η ψευτοαριστερά που έσπασε τα μεροκάματα αρνείται και να ζητήσει
πολιτικά δικαιώματα για τους μετανάστες που εγκαταστάθηκαν στη χώρα.
Εμείς λέμε: Πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες, ή τουλάχιστον μόνιμη παραμονή
για να μην έχουν την απειλή να φύγουν, για να μπορούν ν’ απεργούν, για να φουσκώνουν
το μεροκάματό τους, για να εξισωθούν τα μεροκάματα. Γιατί ο εργάτης που δεν
μπορεί να απεργήσει δεν μπορεί εύκολα να βγάλει περισσότερα. Το καθεστώς τον
κρατά εκβιαζόμενο και του λέει: “Αν κουνηθείς, η Ασφάλεια είναι εδώ, το
Αλλοδαπών επίσης! Απελαύνεσαι”! Δεν τους αφήνουν να οργανωθούν. Έτσι λοιπόν
μένουν δύο κόσμοι: οι μετανάστες εργάτες και οι ντόπιοι. Έτσι έχουν φτιάξει
μια εθνοτικά διασπασμένη εργατική τάξη που την καλούν οι υποκριτές “αγαπημένη”
να πάει στην Πρωτομαγιά.
Αυτό είναι το έγκλημα που έγινε στον “Παπαστράτο”. Δεν είναι μόνο ότι έδιωξαν
τους 200, είναι που κατάργησαν αυτά τα τμήματα των οδηγών, των συντηρητών, των
υδραυλικών και μια σειρά άλλων τομέων για να φέρουν στη θέση τους πιο φτηνούς
εργάτες. Και το δέχτηκε αυτό και το υπέγραψε το σωματείο του εργοστασίου: δηλαδή
στελέχη του ΣΥΝ, του ψευτοΚΚΕ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το “Κ”ΚΕ επίσημα είπε: “Όχι!
Να μη γίνει αυτό το έγκλημα”! για να κερδίσει τις συμπάθειες των εργατών,
αλλά οι δικοί του υπέγραψαν. Κι όταν οι εργάτες τους είπαν: “Μα και οι δικοί
σας υπέγραψαν τις απολύσεις”, είπε τότε το “Κ”ΚΕ: “Έναν απ’ αυτούς
τον διαγράφω”. Έναν απ’ αυτούς τον διέγραψε, αλλά ο άλλος έμεινε στη διοίκηση
και τα μέλη του “Κ”ΚΕ έμειναν εκεί μέσα και δεν τα είδαμε να έχουν άλλη γραμμή.
Επιπλέον οι άνθρωποι του “Κ”ΚΕ κυνηγούσαν τους συνδικαλιστές του “Παπαστράτου”
που πάλευαν χρόνια για καλό μεροκάματο. Κι όχι μόνο τους κυνηγούσαν, αλλά τους
έβγαζαν κι απεργοσπάστες. Στην πραγματικότητα τα ρωσόφιλα ψευτοαριστερά κόμματα
τα θέλουνε όλα δικά τους. Και να είναι με τους εργάτες ενάντια στη Philip Morris
και να είναι με τη Philip Morris ενάντια στους εργάτες. Σα Συνασπισμός να εξασφαλίζουν
στο δυτικό μονοπώλιο φτηνό εργατικό κρέας, σαν “Κ”ΚΕ να φτιάχνουν το αντιαμερικάνικο
μίσος και όποτε θέλουν να διώχνουν το δυτικό μονοπώλιο και να κλείνουν το εργοστάσιο
αν τους προκαλέσει πολιτικά προβλήματα.
Αν οι ιμπεριαλισμοί με αριστερό ένδυμα, οι αστοί νέου τύπου, οι ψευτοαριστεροί
συνδικαλιστές και οι φασίστες με σοσιαλιστικό ένδυμα νικηθούν, οι εργάτες μετά
δε θα έχουν δύσκολο αντίπαλο. Το δυτικό κεφάλαιο δε θα είναι τίποτε χωρίς τους
ψευτοσυνδικαλιστές της “αριστεράς και της προόδου”. Οι εργάτες θα οργανωθούν
για τα δικά τους συμφέροντα. Δε θα μένουν μόνοι τους στα Λιπάσματα μέσα σε όλη
την εργατική τάξη πέντε χρόνια να κάνουν έναν αγώνα ασύλληπτο. Να τους κλείνουν
το στόμα τα ΜΜΕ χωρίς να βγουν όλα τα συνδικάτα της Αθήνας και του Πειραιά και
της Ελλάδας για να πούνε: “Μια τιμητική θέση στον εκπρόσωπο των Λιπασμάτων,
σε κάθε συνέδριο, σε κάθε εκδήλωση. Ελάτε εδώ να μιλήσετε, γιατί αντέξατε πέντε
χρόνια”. Το ίδιο μόνοι τους είναι και στον “Παπαστράτο” τώρα. Επτά άνθρωποι
στον “Παπαστράτο” δεν υπέγραψαν τα μέτρα που αναφέραμε πριν. Το συνδικάτο είπε
στην εταιρεία: “Θα σου εξασφαλίσω εγώ να υπογράψουν όλοι οι εργάτες τις
απολύσεις τους”. Κι έβαλε σε μια συνέλευση και ψήφισαν 600 εργάτες. Οι
400 ψήφισαν “ναι”, οι 200 αντιστάθηκαν. Αλλά μετά η εταιρία και οι συνδικαλιστές
είπανε σ’ αυτούς τους εργάτες: “Μην τολμήσετε να αντισταθείτε παραπέρα εσείς
οι διακόσιοι: αφού χάσατε, να πάτε να υπογράψετε ένας-ένας με την εταιρεία ατομικές
συμβάσεις ότι δέχεστε να απολυθείτε όποτε θέλει η εταιρεία”. Έτσι αναγκάστηκαν
να υπογράψουν. Κι επτά παλικάρια δεν υπόγραψαν ως το τέλος. Ζητάνε να μιλήσουν
στις τηλεοράσεις και δεν τους αφήνει κανένας. Κι όμως κανείς από όλες τις ομοσπονδίες
και τα εργατικά κέντρα δεν βγήκε να τους υπερασπίσει ανοιχτά.
Η υποστήριξη στους εργάτες του Παπαστράτου είναι μεγάλο συνδικαλιστικό ζήτημα
και θα πρέπει να το κάνουμε περισσότερο στη συνέχεια. Πρέπει ακόμα να σταθούμε
δίπλα στους απολυμένους των Λιπασμάτων, δίπλα στους εργαζόμενους στη ΔΕΗ για
να μην κλείσει το Κερατσίνι, δίπλα στους εργαζόμενους της Ζώνης ενάντια στο
μαράζωμά της.
Άρα, η συνεπής
εργατική τάξη σήμερα στην Ελλάδα, πρέπει να ζητάει:
Πρώτον: βιομηχανία, επενδύσεις. Όποιος χτυπήσει επένδυση πρέπει να συντριβεί.
Βέβαια, να κάνει επενδύσεις ένα κλεφτρόνι με κρατικά λεφτά, αυτό δεν το θέλουμε.
Επενδύσεις τύπου Μπόμπολα, που κοστίζουν 500 εκατομμύρια ευρώ ας πούμε κι αυτός
να παίρνει ενάμιση δισεκατομμύριο ευρώ από το κράτος, αυτό δεν το θέλουμε, γιατί
αυτός κλέβει περισσότερα απ’ όσα παράγει. Αλλά επενδύσεις με διαγωνισμούς μέσα
στην παγκόσμια αγορά, επενδύσεις πραγματικές που θα κινηθούν με τη σύγχρονη
παραγωγή και με τους κανόνες του ανταγωνισμού, αυτό το θέλουμε! Ζητάμε: “Όχι
στο κλείσιμο εργοστασίων, όχι στο σαμποτάζ του τουρισμού, να γίνουν μεγάλα έργα”!
Δεύτερον: Όχι σπασμένο μεροκάματο πουθενά! Δικαίωμα μόνιμης παραμονής στους
εργάτες που μένουν στη χώρα. Αφού τους αφήνουν να δουλέψουν, να μην μπορούν
να τους εκβιάζουν διαρκώς με απέλαση. Ελευθερία στο συνδικαλισμό τους και στους
παλιότερους πολιτικά δικαιώματα κανονικά. Όχι σε δύο κομμάτια εργατών που θέλουν
να μας βάλουν σε εμφύλιο μεθαύριο. Αυτό ξεκινάνε, για να ελέγχουν την τάξη.
Τρίτον: Πρέπει να χτυπάμε τους ιμπεριαλιστές της Δύσης, που ρίχνουν τα μεροκάματα
στις χώρες τους και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, που εκμεταλλεύονται τους κινέζους
εργάτες, που κάνουν επεμβάσεις στο Ιράκ, που κάνουν επεμβάσεις σ’ όλο τον κόσμο
στρατιωτικού τύπου, αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να χτυπάμε σα μεγαλύτερους και
κύριους εχθρούς της παγκόσμιας εργατικής τάξης τους σοσιαλφασίστες ψευτοαριστερούς
και κυρίως τους δικτάτορες των ανατολικών ιμπεριαλισμών. Γιατί τουλάχιστον στη
Δύση μπορούν προς το παρόν να κάνουν οι εργάτες συνδικαλισμό, μπορούν να μιλάνε
ελεύθερα. Εκεί δεν μπορούν καν να μιλάνε, να διαδηλώνουν, να απεργούν. Οι κινέζοι
συνδικαλιστές εργάτες εκτελούνται ή μπαίνουν στη φυλακή και βασανίζονται.
Το πρώτο ωστόσο
αίτημα για να σηκωθεί το παγκόσμιο μεροκάματο είναι τα δημοκρατικά δικαιώματα
στους κινέζους εργάτες. Απόλυτη συμπαράσταση στον αγώνα τους! Αυτό έπρεπε να
κάνουν τα δυτικά συνδικάτα. Αλλά είναι κι αυτοί πουλημένοι. Στο βάθος φοβούνται
ότι μια εξέγερση των εργατών στην Κίνα θα τραντάξει συθέμελα το καθεστώς της
εκμετάλλευσης στον κόσμο. Γιατί οι κινέζοι εργάτες δε θα πάνε στα μισά του δρόμου,
δεν θα αρκεστούν σε μια δημοκρατική επανάσταση, θα ξανασυζητήσουν για σοσιαλισμό.
Και τώρα δεν έχουν άλογα για να σέρνουν τα αλέτρια τα ξύλινα στους αγρούς με
τις λάσπες και τις μύγες• τώρα έχουν την πιο σύγχρονη βιομηχανία του κόσμου.
Όλα μας τα κλιματιστικά, τα ηλεκτρονικά, σε λίγο τα αυτοκίνητα -μεταναστεύει
η μια μετά την άλλη οι αυτοκινητοβιομηχανίες της Δύσης- όλα θα κατασκευάζονται
από κινέζικα χέρια. Αυτοί, λοιπόν, σε λίγο θα πουν στον πλανήτη: “Κύριοι,
ισότητα ή θα ”ξεραθείτε“ εδώ”. Έχουν δύναμη. Γι’ αυτό και δεν τους αφήνει
κανένας να επαναστατήσουν. Οι Αμερικάνοι μιλάνε για δημοκρατία σε μερικές χώρες
που τους ενδιαφέρει γεωπολιτικά να έχουν δημοκρατία, αλλά για την Κίνα σιωπούν.
Γιατί ξέρουν ότι, αν ξεσηκωθούν αυτοί οι εργάτες, θα τους πάρουν όλους σβάρνα.
Τελικά αυτή η κατάσταση δεν αφορά μόνο τους κινέζους εργάτες αλλά τους εργάτες
σε όλο τον τρίτο κόσμο που ζουν σε άσχημες συνθήκες μέσα σε καλυμμένες ή ανοιχτές
δικτατορίες που λίγο πολύ μιλάνε στο όνομα του λαού.
Υποχρέωση κάθε ταξικού εργάτη είναι να σταθεί στο πλευρό αυτών που παλεύουν
για τα ταξικά δημοκρατικά τους δικαιώματα σε όλο τον Κόσμο. Να είμαστε στο πλευρό
των εργατών σ’ όλο τον κόσμο που παλεύουν για Δημοκρατία, που παλεύουν για ανάπτυξη,
που παλεύουν για μια άλλη κοινωνία. Να περιμένουμε ιδιαίτερα το νέο μέλλον του
κόσμου από την εργατική τάξη και τη φτωχολογιά του Τρίτου Κόσμου, φίλοι μου.
Οι παλιές αποικιακές χώρες, χώρες αγροτικές έχουν γίνει πια και βιομηχανικές
χώρες. Παντού μεγαλουπόλεις φυτρώνουν σα μανιτάρια σ’ όλη την Ασία, στη Λατινική
Αμερική και στην Αφρική. Αυτή είναι η ζώνη των θυελλών. Είναι πιο ώριμες πια
οι χώρες αυτές για την επανάσταση, με περισσότερους μορφωμένους ανθρώπους. Οι
εργάτες πια εκπαιδεύονται. Παλιά ο Λένιν δεν είχε δίπλα του στο μπολσεβίκικο
κόμμα, πολλούς επαναστάτες εργάτες να ξέρουν γράμματα για να πάρουν τη διεύθυνση
στα εργοστάσια. Το 1918 απογοητευμένος πια τους καλούσε να συνεργαστούν ακόμα
και να δώσουν τη διεύθυνση στους παλιούς διευθυντές. Είναι αυτό που είπαμε πριν:
Οι εργάτες στην καθυστερημένη χώρα δεν κρατάνε εύκολα την εξουσία. Τώρα οι εργάτες
ξέρουν γράμματα. Το 1930 ελάχιστοι ήξεραν γράμματα, τώρα όλοι ξέρουν να διαβάζουν
προκηρύξεις και εφημερίδες. Μόνο που τώρα τους κρατάνε με την τηλεόραση, που
την ελέγχει το κράτος. Λίγη τηλεόραση, πολλές εφημερίδες και πιο πολλές προκηρύξεις
και έντυπα της ΟΑΚΚΕ, αυτά πρέπει να διαβάζουν αυτή τη στιγμή οι εργάτες.
Έρχεται μια νέα εποχή, μια εποχή νέων εκρήξεων. Οι νέες επαναστάσεις θα είναι
πιο οδυνηρές, αλλά πιο γιγαντιαίες και πιο εκτεταμένες σε μεγάλες περιοχές του
πλανήτη, όσο εκτεταμένοι και παγκόσμιοι θα γίνονται οι πόλεμοι και οι φασισμοί.
Γι’ αυτό η Πρωτομαγιά έχει την αξία της ως παγκόσμια μέρα. Όταν κλείνουμε τα
μάτια μας την Πρωτομαγιά να σκεφτόμαστε πρώτα απ’ όλα τους συντρόφους, τους
εργάτες που βασανίζονται σε φυλακές, που θελήσανε να απεργήσουν και δεν μπορούσαν
γιατί θα έχαναν το κεφάλι τους, και μετά να σκεφτόμαστε αυτούς που δεν μπορούσαν
να απεργήσουν γιατί θα έχαναν τη δουλειά τους.
Αυτό το είχαμε κάπως και στην Ελλάδα αυτήν την Πρωτομαγιά. Οι πιο πολλοί καταπιεσμένοι
εργάτες δεν μπορούσαν να απεργήσουν, ούτε μπορούσαν να είναι εδώ σήμερα. Ιδίως
αυτοί στα μικρομάγαζα. Κι αυτούς να σκεφτόμαστε λοιπόν πάρα πολύ. Όχι αυτούς
που απήργησαν, που ήταν στο Δημόσιο ή στις ΔΕΚΟ, αλλά αυτούς που δεν μπόρεσαν.
Κι αυτοί είναι η περισσότερη Ελλάδα. Οι σύγχρονοι σκλάβοι με τα 600 ευρώ. Αλλά
αυτοί θα εξεγερθούν πρώτοι. Κι αν ποτέ η εργατική τάξη της Ελλάδας βρει το δρόμο
-και ο δρόμος περνάει μέσα απ’ αυτές τις ιδέες, τις ιδέες που σας ανέπτυξα,
ιδέες που αρχίζουν πολλοί να βρίσκουν στην ΟΑΚΚΕ, αν αυτό το κόμμα δυναμώσει,
αν αυτό το ρεύμα των εργατών που θέλουν καλό μεροκάματο και πολιτική δημοκρατία
δυναμώσει, δε θα κρατάει κανείς την Ελλάδα. Έχει εικοσιπέντε, τριάντα χρόνια
πείρα σαμποτάζ και “υπαρκτού σοσιαλισμού” με τις ψευτογραφειοκρατίες, τις ψευτοπροοδευτικές
και ψευτοαριστερές. Όταν θυμώσουν οι εργαζόμενοι δε θα τους κρατάει κανείς.
Να είμαστε πολύ αισιόδοξοι! Η άσχημη κατάσταση που φαίνεται κάτω στη κοινωνία
υπόκωφα μετασχηματίζεται σε εξαιρετική κατάσταση.Σας ευχαριστώ φίλοι>>.