Αρχίζουν επιτέλους να αναρωτιούνται για το Συμβούλιο της Επικρατείας

Μετά από χρόνια συστηματικού βιομηχανικού σαμποτάζ, και ενώ η οικονομία της χώρας πάει από το κακό στο χειρότερο, πολλοί έχουν αρχίσει και αναρωτιούνται για το ρόλο του Συμβουλίου της Επικρατείας στην οικονομική κρίση. Αφορμή στάθηκε η αντιπαράθεση του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ Σουφλιά με αυτό, εξ αιτίας της διαρροής της επικείμενης απόφασης για το έργο της εκτροπής του Αχελώου, απόφασης που για τρίτη φορά ακυρώνει το σημαντικό για την αγροτική παραγωγή της Θεσσαλίας έργο.
Το ΣτΕ για χρόνια τώρα έμεινε στο απυρόβλητο από κάθε πολιτική δύναμη, και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι από όλα τα κόμματα μόνο η ΟΑΚΚΕ μέσα από την αρθρογραφία της χτυπούσε το βιομηχανοκτόνο Ε΄ τμήμα του ΣτΕ.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας ιδρύθηκε το 1929 στο πρότυπο του γαλλικού Conseil d’ Etat, το οποίο δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του Διαφωτισμού μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Από την ίδρυσή του το ΣτΕ έχει αποκλειστική αρμοδιότητα να ελέγχει την κρατική εξουσία, από πλευράς νομιμότητας των πράξεων και αποφάσεών της. Δηλαδή, δημιουργήθηκε σαν ένα καταφύγιο του πολίτη στις αυθαιρεσίες της δημόσιας διοίκησης. Αυτός ήταν αρχικά ο προορισμός του.
Το 1991 με εισήγηση του τότε υπουργού δικαιοσύνης Κανελλόπουλου, επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, δίδονται στο Ε΄ τμήμα του ΣτΕ αυξημένες “οικολογικές” αρμοδιότητες. Τότε γίνεται πρόεδρος του Ε΄ τμήματος ο Μ. Δεκλερής, παλιός φιλοχουντικός και αργότερα μέλος του ψευτοΚΚΕ.
“Είναι θέμα ενός τάγματος μηχανικού”, είχε πει κάποτε ο κ. Δεκλερής, υπονοώντας ότι σε περιπτώσεις μπορεί να είναι αναγκαία ακόμη και η κατεδάφιση αυθαιρέτων, ώστε να αποκατασταθεί η νομιμότητα” (Ελευθεροτυπία, 24-4). Πράγματι ωραία αντίληψη να λύνει ο στρατός τα ζητήματα με αυτόν τον ωραίο τρόπο!
Αυτός ο Δεκλερής λοιπόν εισάγει και καθιερώνει νέους τρόπους εκδίκασης των υποθέσεων. Βασικό χαρακτηριστικό των νέων μεθόδων είναι η αυξημένη, φαινομενικά, “οικολογική ευαισθησία”. Στην πραγματικότητα το ρωσόφιλο μπλοκ είχε βρει τον πιο καταστροφικό τρόπο να χτυπήσει τη σύγχρονη βιομηχανία και τη δυτικόφιλη αστική τάξη που είναι δεμένη μαζί της.
Το πρόβλημα ήταν ότι το ΣτΕ είχε ένα κύρος από την προηγούμενη εποχή και αποδείχτηκε αδύνατο σε οποιοδήποτε τμήμα της αστικής τάξης να το χτυπήσει. Έτσι μέσα σε μια δεκαετία που ήταν πρόεδρος ο Δεκλερής, αυτό αποφάσιζε, με βάση τις πολιτικές κατευθύνσεις του ρωσόφιλου μπλοκ. Οι αποφάσεις αυτές αποτέλεσαν στη συνέχεια νομολογία, πήραν δηλαδή το χαρακτήρα νόμων, και έτσι ήταν ευκολότερο να χτυπηθεί οποιοδήποτε μεγάλο ή μικρό έργο δεν άρεσε στους ρωσόφιλους.
Αυτό που είναι χαρακτηριστικό, και εδώ φαίνεται η πολιτική σκοπιμότητα, είναι ότι οι αποφάσεις που εκδίδονταν δεν στηρίζονται στα επιστημονικά δεδομένα, αλλά στη βάση υποτίθεται γενικά και αόριστα των “αρχών προστασίας του περιβάλλοντος”, της “αειφόρου ανάπτυξης”, της “πολιτιστικής κληρονομιάς” κλπ.