Την υπομονή των απολυμένων των Λιπασμάτων δοκίμασε πρόσφατα η κυβέρνηση όταν αρνήθηκε να προχωρήσει στην ανανέωση του ειδικού επιδόματος ανεργίας για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, και να προωθήσει για ψήφιση την έτοιμη ρύθμιση που είναι το μόνο θετικό σημείο στο εκτρωματικό νομοσχέδιο του εργασιακού. Χρειάστηκε να διακινδυνεύσει τη ζωή του ο Απόστολος Παναγιωτίδης, απολυμένος και δικαιούχος του επιδόματος, που αλυσοδέθηκε έξω από το υπουργείο και ξεκίνησε απεργία πείνας τη Δευτέρα 18 Ιουλίου, την προηγούμενη της συζήτησης στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής για να ψηφιστεί τελικά η σχετική διάταξη.
Η υπόθεση του επιδόματος των απολυμένων έχει ως εξής: Από τότε που έκλεισε το εργοστάσιο των Λιπασμάτων με κρατική ευθύνη στα πλαίσια της πολιτικής της κατεδάφισης της βιομηχανίας οι απολύμένοι άντρες πάνω από πενήντα χρονών και οι γυναίκες πάνω από σαρανταπέντε εξασφάλισαν από το κράτος για δυο χρόνια ένα επίδομα που είναι με σημερινές τιμές 600 Ευρώ. Μετά από προσφυγές στα ελληνικά δικαστήρια και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι απολυμένοι κέρδισαν την ανανέωση του ειδικού επιδόματος ανεργίας για άλλα δυο χρόνια, κυρίως λόγω της πίεσης που άσκησε με τις αποφάσεις του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Την ίδια εποχή κέρδισαν και το δικαίωμα να έχουν σαν ένσημο το ψηλό ένσημο που έπαιρναν όταν εργάζονταν στα Λιπασματα. Η σύνταξη που θα έπαιρναν οι επιδοτούμενοι θα ήταν και αυτή ψηλή ακριβώς εξ αιτίας του ψηλού ενσήμου. Η κυβέρνηση της ΝΔ, και ειδικότερα το υπουργείο Απασχόλησης είχε υποσχεθεί ότι θα συνέχιζε αυτή την πολιτική της ανανέωσης αυτού του επιδόματος ώστε να μπορέσουν οι μεγαλύτεροι να φτάσουν στη σύνταξη. Ήδη πριν ένα χρόνο τελείωσε η διετία για την οποία είχε ανανεωθεί προηγούμενα το επίδομα και η κατάσταση των απολυμένων που ζούσαν από αυτό είχε γίνει τραγική χώρια από τον κίνδυνο να μην μαζέψουν αρκετά ένσημα για να φτάσουν στη σύνταξη. Πολλοί από αυτούς είχαν αναγκαστεί να καταφύγουν σε δάνεια για να επιβιώσουν αφού μάλιστα ο υφυπουργός Γιακουμάτος τους είχε διαβεβαιώσει κατ επανάληψη ότι δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος να μην πάρουν το επίδομα και να βρεθούν ξαφνικά χωρίς εισοδήματα και χρεωμένοι.
Παρά τις υπουργικές δεσμεύσεις όμως και ενώ μέχρι και την τελευταία στιγμή δινόταν η διαβεβαίωση ότι σε αυτό το νομοσχέδιο για το εργασιακό θα περιληφθεί η συγκεκριμένη διάταξη για την ανανέωση που ήταν έτοιμη από καιρό, λίγες ώρες πριν την κατάθεση οι απολυμένοι ενημερώθηκαν ότι η ρύθμιση «κόβεται» μαζί με άλλες γιατί έχει οικονομικό κόστος! Η οργή τους ήταν δικαιολογημένη αφενός για τον εμπαιγμό και αφετέρου γιατί το κόστος ήταν ελάχιστο αφού η ρύθμιση αφορούσε λιγότερους από πενήντα ενώ την ίδια στιγμή ρυθμίσεις με τεράστιο κόστος όπως αυτή για τον ΟΤΕ πέρασαν με τη διαδικασία του κατεπείγοντος! Ήταν τότε που η οργή, η αδικία και η απελπισία έδωσαν τη δύναμη στον Παναγιωτίδη να δεθεί με αλυσίδες ξεκινώντας απεργία πείνας έξω από το υπουργείο με αίτημα να περάσει η ρύθμιση.
Ο Α. Παναγιωτίδης είναι ένα από τα πιο μαχητικά μέλη της Επιτροπής Αγώνα και πήρε αυτή την απόφαση με δικιά του πρωτοβουλία αλλά και σε απόλυτη συμφωνία με την Επιτροπή Αγώνα που στη δοσμένη φάση έβλεπε ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να καμφθεί η κυβέρνηση. Η Επιτροπή Αγώνα κατάλαβε ότι η απόφαση ήταν πολιτική και ήρθε από ψηλά γιατί το Υπουργείο Εργασίας έδειχνε προηγούμενα σιγουριά ότι η ρύθμιση θα περνούσε και από το υπ. Οικονομικών. Ούτε άλλωστε ο ίδιος ο Αλογοσκούφης είχε ειδικό λόγο να κόψει ένα χρονιάτικο επίδομα συνολικού κόστους 380.000 ευρώ με το οποίο μέχρι τότε εξασφάλιζε η κυβέρνηση ένα άλλοθι στην ΕΕ ότι κάτι προσφέρει στους απολυμένους των Λιπασμάτων. Ήταν φανερό ότι το επίδομα είχε κοπεί από την ώρα που οι πολιτικές ομάδες του ευρωκοινοβουλίου με την λυσσαλέα επέμβαση της ΝΔ στο ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα είχαν παγώσει για δεύτερη φορά την προσφυγή των Λιπασμάτων στην Ολομέλεια αυτού του οργάνου. Η απεργία πείνας τουλάχιστον ενός από τους 30 λιπασματιώτες που τους αφορούσε το επίδομα ήταν η μόνη λύση για όλους. Η μεγαλύτερη δυσκολία, που παρέκαμψε ο ηρωϊσμός του Παναγιωτίδη, ήταν ότι δεν ήταν εύκολο σε ανθρώπους 55 και 60 χρονών να προχωρήσουν σε απεργία πείνας μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Ο Α. Παναγιωτίδης λοιπόν έχοντας στο πλευρό του την Επιτροπή Αγώνα και το Σωματείο των Λιπασμάτων πάλεψε με επιμονή ενάντια στις κάθε λογής πιέσεις να σταματήσει τη διαμαρτυρία του, και δεν υποχώρησε μέχρι και την τελική δέσμευση μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες του υφυπουργού Γιακουμάτου ότι η ρύθμιση θα περιληφθεί στο νόμο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο απεργός σε κοινή απόφαση με τους συμπαραστάτες του δεν έλυσε την απεργία παρά μόνο αφού η συνέντευξη του Γιακουμάτου στα κανάλια με την οποία αυτός αναγνώριζε την ορθότητα του αιτήματος και δεσμευόταν ότι η τροπολογία θα κατατεθεί στη Βουλή, παίχτηκε στα κανάλια στο δελτίο των 8. Όπως έλεγε στους δημοσιογράφους είχε μάθει να δυσπιστεί στις υποσχέσεις των υπουργών, αλλά και στον τύπο.
Η είδηση του απεργού πείνας του αλυσοδεμένου έξω από το υπουργείο δεν μπόρεσε να πνιχτεί από τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, με αποτέλεσμα να γίνει αφόρητη η πολιτική πίεση στο υπουργείο. Κυριολεκτικά πανικόβλητοι ο υπουργός εργασίας, οι βοηθοί του και ο γραμματέας του υπουργείου οικονομικών τηλεφωνούσαν στον απεργό πείνας στο κινητό του ή του πρόσφεραν νερό για να τον καλοπιάσουν. Ταυτόχρονα και στα δύο υπουργεία υφυπουργοί και γραμματείς συζητούσαν εντατικά με τους αντιπροσώπους της Επιτροπής Αγώνα και του Σωματείου για τα τεχνικοοικονομικά ζητήματα της ρύθμισης
Με την αυτοθυσιακή ενέργεια του Α. Παναγιωτίδη κερδήθηκε η ανανέωση της επιδότησης. Η σχετική διάταξη ήταν η μόνη θετική στο κατά τα άλλα ελεεινό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε. Αυτός ο αγώνας έχει αποδείξει, παρά την πολιτική του απομόνωση από το τετρακομματικό καθεστώς, ότι μπορεί να δίνει ακόμα νίκες ζωής για τους απολυμένους.

Αξίζει να αναφέρουμε ένα μικρό στιγμιότυπο της απεργίας πείνας του Παναγιωτίδη.
Οι τηλεοπτικές κάμερες κατέγραφαν ζωντανά τις τηλεφωνικές συζητήσεις του απεργού με τους υπουργούς, υφυπουργούς, γραμματείς κλπ. Σε μια από αυτές ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής ο γραμματέας του υπ. Οικονομίας Νικολαρόπουλος ο οποίος προσπαθούσε να πείσει τον Παναγιωτίδη ότι δεν μπορούσε να δώσει το κράτος επιδότηση σε κάθε έναν από τους εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένους. Ο απεργός του απάντησε ότι τα Λιπάσματα ήταν ειδική περίπτωση γιατί ήταν το κράτος το ίδιο που το είχε κλείσει με μια καθαρά πολιτική απόφαση. Ο γραμματέας του υπουργείου του αντέτεινε ότι τα Λιπασματα έκλεισαν εξ αιτίας του προηγούμενου ιδιώτη ιδιοκτήτη τους, του Αθανασιάδη. Τότε ο Παναγιωτίδης εξοργισμένος του ανταπάντησε: «Μα τι λέτε κύριε. Το εργοστάσιο το χτύπησε οικονομικά η 17Ν που φύτεψε μια σφαίρα στο κεφάλι του Αθανασιάδη και μετά το κράτος που εμπόδισε τον εκσυγχρονισμό του». Αυτό και άλλα τέτοια αποσπάσματα δεν παίχτηκαν στην τηλεόραση. Θα αποδείκνυαν πόσο ένας εργαζόμενος που κατέχει τα ουσιαστικά ζητήματα μιας ταξικής διεκδίκησης μπορεί να αποστομώσει ένα ψηλό πολιτικό στέλεχος της αστικής τάξης και να διαφωτίσει το λαό γι αυτό που είναι απ όλους επιμελώς κρυμμένο.