Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι παρμένο από την Ελευθεροτυπία της 24-6: «Οι Ρώσοι… δεν ξεχνούν τον Ανδρέα Παπανδρέου και φροντίζουν να το δείχνουν», επισημαίνει η αρθρογράφος. «Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από την είδηση που έφερε χθες στον πρώην πρόεδρο της Βουλής Απ. Κακλαμάνη ο πρέσβης της ρωσικής Ομοσπονδίας στη χώρα μας Αντρέι Βντόβιν, που τον επισκέφθηκε στο γραφείο του στο Κοινοβούλιο. Η Ρωσία θα ανεγείρει μνημείο του Ανδρέα Παπανδρέου στη Μόσχα, για να τιμηθεί η συμβολή του στην παγκόσμια πολιτική σκηνή» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Η προσεκτική ανάγνωση της παραπάνω είδησης πιθανότατα θα προκάλεσε στο μέσο αναγνώστη της Ελευθεροτυπίας δύο τουλάχιστον αναπάντητα ερωτηματικά. Το πρώτο είναι πώς γίνεται να συμβάλει ένας πρωθυπουργός μιας μικρής χώρας όπως η Ελλάδα τόσο αποφασιστικά στα παγκόσμια πολιτικά πράγματα ώστε μια ξένη χώρα να του στήνει ανδριάντα, και το δεύτερο, τι ειδικό ενδιαφέρον θα μπορούσε να έχει η Ρωσία από μια τέτοια συμβολή. Και τα δυο ερωτήματα απαντώνται εύκολα μονάχα με την παραδοχή ότι η πολιτική του Α. Παπανδρέου ως πρωθυπουργού της παραδοσιακά δυτικόφιλης Ελλάδας εξυπηρετούσε από την αρχή ως το τέλος και με τρομερή συνέπεια τα γεωπολιτικά συμφέροντα του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού, μια διαπίστωση που βρίσκεται στον πυρήνα της ανάλυσής μας για την τωρινή πολιτική κατάσταση στη χώρα μας.
Ο Α. Παπανδρέου υπηρετούσε τα σχέδια του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού ήδη από τη δεκαετία του ’60 κυρίως για να τον βοηθήσει να αποκτήσει πολιτικά ερείσματα μέσα στην Ελλάδα και τελικά να την ελέγξει. Για την επίτευξη του στόχου αυτού απαιτούνταν μια προεργασία 20 χρόνων, στη διάρκεια των οποίων ο ικανότατος πράκτοράς της αξιοποίησε και όξυνε όσο μπορούσε τις ελληνοτουρκικές αντιθέσεις καλλιεργώντας ταυτόχρονα έναν εθνορατσιστικού τύπου αντιαμερικανισμό. Η απώλεια της Κύπρου για τον ελληνικό σοβινισμό το 1974 προκάλεσε την απαγκίστρωση της χώρας από την αμερικάνικη επιρροή και γέννησε τις προϋποθέσεις για την πρόσδεσή της στο άρμα του Κρεμλίνου, παρόλο που αυτό το τελευταίο ευθυνόταν πολύ περισσότερο από τις ΗΠΑ γι αυτήν την εισβολή. Η παραπάνω διαδικασία εξάρτησης ξεκίνησε λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο πράκτορας Παπανδρέου ανελάμβανε την ηγεσία της χώρας με τις πλάτες του ψευτοΚΚΕ που πρόβαλε τότε τη γραμμή του «αντιδεξιού μετώπου». Ο Παπανδρέου κατάφερε να διασπάσει την ελληνική αστική τάξη και σταδιακά να κυριαρχεί πάνω στα διάφορα τμήματά της. Άρχισε να κόβει τους οικονομικούς δεσμούς της χώρας με τη Δύση μέσα από το σαμποτάρισμα της παραγωγικής της βάσης και τις δολοφονίες της «17Ν», ενώ δημιούργησε μια κρατικοδίαιτη ρωσόδουλη ολιγαρχία για την καταλήστευση του πλούτου της. Σε μέτωπο με τους εθνικιστές, εκπαίδευσε το λαό στον αντιδραστικό αντιδυτικισμό και τον επίσης αντιδραστικό μικροαστικό αντικαπιταλισμό, ενώ σε διπλωματικό επίπεδο, αποτέλεσε την πέμπτη φάλαγγα του Κρεμλίνου μέσα στα ευρωπαϊκά και βορειοατλαντικά όργανα, προσφέροντας σκανδαλώδη πολιτική κάλυψη στις διάφορες επεμβάσεις του σοσιαλιμπεριαλισμού και διευκολύνοντας την κατασκοπία σε βάρος της Δύσης.
Σε αυτά έγκειται η μεγάλη σημασία του «έργου» του για τους νέους τσάρους του Κρεμλίνου.
Ο Παπανδρέου ήταν ο πρώτος πράκτορας του σοσιαλιμπεριαλισμού που κατόρθωσε να κάνει επιτυχή εισοδισμό μέσα στη Δύση. Η επιτυχία αυτής της μεθόδου στην Ελλάδα ενθάρρυνε και επιτάχυνε την υιοθέτηση από τους Ρώσους της στρατηγικής της περεστρόικα για την αποκοίμιση της Δύσης και τη διείσδυση του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στις δυτικές αστικές τάξεις. Με το παράδειγμά του, ο Α. Παπανδρέου δίδαξε σε μια σειρά από πράκτορες του Κρεμλίνου πως μπορούν να ανεβαίνουν στην εξουσία κάνοντας εισοδισμό μέσα στις αστικές τάξεις των χωρών τους. Αυτό έγινε και στον τρίτο κόσμο (Τσάβες, Λούλα, Κίρχνερ) και στον ιμπεριαλιστικό κόσμο (Κλίντον, Μπλερ, Σρέντερ). Τέλος ο Α. Παπανδρέου υπήρξε ο προπομπός της διείσδυσης της Ρωσίας μέσα στο ΝΑΤΟ και του σταδιακού προσεταιρισμού της Ευρώπης.

Σήμερα στην Ελλάδα αυτή η τακτική έχει αναπτυχθεί ως την τελειότητα από το διάδοχό του, Γιώργο που όλοι τον περνούν για όργανο των Αμερικανών, αλλά και τον έτερο γόνο της παλιάς αστικής τάξης Κ. Καραμανλή και έχει δώσει τέτοιους καρπούς ώστε η Ελλάδα να έχει γίνει το μεγαλύτερο εργαλείο του ρώσικου εισοδισμού στην ΕΕ και σε όλον τον κόσμο. Χαρακτηριστικά στη συνάντησή του με το ρώσο πρέσβη ο πρώην πρόεδρος της βουλής Κακλαμάνης, ένας εθνικιστής όχι ιδιαίτερα ρωσόφιλος επεσήμανε πρόσφατα «ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς τη Ρωσία δεν είναι ολοκληρωμένη και πως το θέμα δεν είναι να μεταφερθούν οι διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος αναλυτικότερα, αλλά να καταργηθούν, ώστε να υπάρξει μα Ευρώπη πραγματικά δημοκρατική και ειρηνική (σ.σ. διάβαζε «ρώσικη και φασιστική»), από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια»!
Δεν μπορούσε λοιπόν να μην τιμηθεί από τα αφεντικά του ένας τόσο πολύτιμος πράκτορας. Ασφαλώς οι λαοί θα τηρήσουν απέναντί του διαφορετική στάση. Το όνομά του αργά ή γρήγορα θα συνδεθεί στη συνείδηση του ελληνικού, αλλά και των άλλων λαών της Ευρώπης, με το αίμα και τον τρόμο που προορίζεται να φέρει ο ρώσικος νεοναζισμός για την Ανθρωπότητα.