Δέκα χρόνια μετά τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, την κορυφαία αυτή σελίδα της βοσνιακής τραγωδίας, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο θέλοντας να τιμήσει τα θύματα υιοθέτησε σχετικό ψήφισμα καταδίκης των σερβικών ωμοτήτων. Το ψευτοΚΚΕ το καταψήφισε. Στο Ριζοσπάστη της 8/7 μπορούμε να διαβάσουμε την αιτιολόγηση αυτής της στάσης, όπως την έδωσε στην ολομέλεια του σώματος ο ευρωβουλευτής του ψευτοΚΚΕ Γ. Τούσσας.
«Το απαράδεκτο ψήφισμα για τη Σρεμπρένιτσα», εξηγεί ο κνίτης ευρωβουλευτής, «μια υπόθεση που κρύβει μεγάλα ερωτηματικά ακόμη, επιχειρεί να αθωώσει το βάρβαρο, δολοφονικό πόλεμο που εξαπέλυσε το ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας. Να δικαιολογήσει τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα κατά του λαού της Γιουγκοσλαβίας, η οποία διαμελίστηκε από την επέμβαση των Ευρωπαίων και Αμερικανών ιμπεριαλιστών, προκαλώντας αρχικά πόλεμο στο εσωτερικό της χώρας και στη συνέχεια την επίθεση του ΝΑΤΟ». Σύμφωνα δηλαδή με την άποψη του ψευτοΚΚΕ, «χρησιμοποιούνται τα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα σαν πλυντήριο για το βρώμικο πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας», όπου με τη λέξη Γιουγκοσλαβία νοείται εδώ η Σερβία.
Ελάχιστη σκέψη απαιτείται για να καταλάβει κανείς ότι οι ισχυρισμοί των σοσιαλφασιστών οδηγούν κατευθείαν στη λογική διαπίστωση ότι η γενοκτονία 8.000 βόσνιων αμάχων στη Σρεμπρένιτσα, και κατ’ επέκταση η δολοφονία 200.000 Βόσνιων και Κροατών και ο εκτοπισμός 1,4 εκατομμυρίων ανθρώπων, ουδέποτε υπήρξε ή, αν όντως έγινε, ήταν στην καλύτερη περίπτωση ένα έγκλημα δευτερεύουσας σημασίας. Πιο κάτω μάλιστα το ομολογούν ανοιχτά, τονίζοντας ότι «η αναφορά του ψηφίσματος στη Σρεμπρένιτσα σαν το μεγαλύτερο μεταπολεμικό έγκλημα αποτελεί τυφλή πλαστογράφηση της ιστορίας, γιατί το μεγαλύτερο μεταπολεμικό έγκλημα του ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη μέχρι σήμερα είναι η σφαγή της Γιουγκοσλαβίας». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντιστροφή της αλήθειας και πιο ύπουλη υποστήριξη της γενοκτονίας των Βόσνιων από τον πιο πάνω ισχυρισμό.
Κι αυτό γιατί ο ιμπεριαλισμός στην πρώην Γιουγκοσλαβία έδειξε το πιο αποκρουστικό του πρόσωπο ντυμένος σα σέρβος Τσέτνικ, κρατώντας το σταυρό της ορθοδοξίας στο ένα χέρι και κάνοντας το σέρβικο σήμα της νίκης με το άλλο. Ο σέρβικος φασισμός ζωντάνεψε αρχικά ως αντίδραση στην άνοδο του αλβανικού σοβινισμού στο Κόσοβο. Αφού κέρδισε την πολιτική εξουσία στη Σερβία άρχισε την επέκταση. Ήταν ο σέρβικος σοβινισμός και όχι ο κροάτικος ή ο σλοβένικος που, με την έγκριση της Ρωσίας, έκανε την πρώτη ουσιαστική κίνηση διάσπασης της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας με την υιοθέτηση από την κυβέρνηση της Σερβίας συντάγματος το Μάρτη του ’89 βάσει του οποίου η χώρα αποκτούσε τον πλήρη έλεγχο του εδάφους της. Στη συνέχεια ήταν ο ίδιος σοβινισμός που καπηλεύτηκε το όνομα της Γιουγκοσλαβίας και για να επιβάλει τη γραμμή του στα υπόλοιπα ομόσπονδα κράτη τα έσπρωξε στο να ασκήσουν με τη σειρά τους το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του αποχωρισμού από την ομοσπονδία. Αυτό που οι σοσιαλφασίστες παρουσιάζουν ως ευρω-αμερικανικό διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας δεν είναι στο κάτω-κάτω τίποτα περισσότερο από την αυτονόητη κίνηση της Δύσης να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των κρατών αυτών (η οποία σημειωτέον έγινε και καθυστερημένα: για παράδειγμα, η ΕΟΚ αναγνώρισε την Κροατία μόλις στις 15/1/92, δηλαδή ένα χρόνο μετά τη σερβική εισβολή σε αυτήν). Όσο για τη συμβολή των δυτικών στην απόσχιση του Κοσόβου από τη Σερβία, αυτή έγινε με τη σύμφωνη γνώμη της Ρωσίας μέσα στον ΟΗΕ και σε μια περίοδο όπου, πρώτον, τα σημάδια της σερβικής κτηνωδίας ήταν ακόμα νωπά εκεί και, δεύτερο, ο ρωσόδουλος Φ. Νάνο στην Αλβανία μπορούσε να στηρίζει την εξέγερση των κοσοβάρων αλβανών σοβινιστών.
Τα πιο κραυγαλέα παραδείγματα εθνικού διαμελισμού που έλαβαν χώρα μέσα στην περιφέρεια της πρώην πολυεθνικής Γιουγκοσλαβίας είναι στην πραγματικότητα ο διαμελισμός της Κροατίας και κυρίως ο συνεχιζόμενος ως τα τώρα διαμελισμός της Βοσνίας από τους σέρβους νεοναζί, διαμελισμοί που κόστισαν τόνους αίματος και ανείπωτο πόνο στα έθνη που τους υπέστησαν. Αυτό δεν οφείλεται σε καμιά δυτική υποκίνηση. Ήταν ο φανατικά αντιδυτικός και φιλορώσος Ντράσκοβιτς που λάνσαρε για πρώτη φορά τη γραμμή της «εθνικά καθαρής Μεγάλης Σερβίας» και όχι ο Σολάνα. Ήταν η ιμπεριαλιστική Ρωσία και όχι η Αμερική εκείνη που στήριζε διπλωματικά σε κάθε στιγμή του πολέμου αυτή τη γραμμή με αποτέλεσμα τη δημιουργία του σημερινού δικοινοτικού εκτρώματος στη Βοσνία. Κι αν για κάτι πρέπει να κατηγορήσουμε τους αμερικανούς και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές αυτό είναι το κτηνώδες πούλημα του ηρωικού βοσνιακού αγώνα και η απροθυμία τους να επέμβουν στο πλευρό του για να τον γλιτώσουν από το τρομερό αιματοκύλισμα που του επέβαλε ένας άκρως εριστικός γείτονας, αντίθετα δηλαδή από ό,τι θα έπραττε κάθε αξιοπρεπής δημοκρατική χώρα με κάποια σχετική δύναμη.
Το ψευτοΚΚΕ δηλώνει άγνοια για τα αποδεδειγμένα εγκλήματα του σέρβικου νεοναζισμού, τις ομαδικές εκτελέσεις, τους εξευτελισμούς, βιασμούς και ακρωτηριασμούς αμάχων ανεξαρτήτου ηλικίας, τα εφιαλτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους βομβαρδισμούς πολυσύχναστων συνοικιών. Πιο κάτω το κατάπτυστο κείμενο του κνίτη ευρωβουλευτή το λέει καθαρότερα κάνοντας λόγο για προσπάθεια καθαγιασμού «του στημένου αμερικανόπνευστου Ειδικού Δικαστηρίου της Χάγης, του οποίου το “κατηγορητήριο” κατέρρευσε και γελοιοποιήθηκε», ενώ ειδικά για «τα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα» -αποφεύγει έντεχνα να τα αποκαλέσει έγκλημα- τονίζει, «θέλουμε να επισημάνουμε ότι ανεξάρτητα από το πώς εξελίχθηκαν: α) δεν μπορεί να αποσιωπούνται οι αιτίες, δηλαδή η ιμπεριαλιστική ξένη επέμβαση (σ.σ. δηλαδή για τη σφαγή των Βόσνιων φταίνε οι «ξένοι ιμπεριαλιστές» που τους «ξεσήκωσαν») και β) θα πρέπει οι λαοί να μην ξεχνούν πως οι βόμβες στην αγορά του Σεράγεβο, που προκάλεσαν την όξυνση του πολέμου, ήταν αποτέλεσμα της δράσης ξένων μυστικών υπηρεσιών» (σ.σ. η υπογράμμιση δική μας). Στο τελευταίο αυτό σημείο οι κνίτες αναλαμβάνουν να δικαιολογήσουν μπρος σε ολόκληρη την Ανθρωπότητα ένα άλλο μεγάλο έγκλημα του σερβικού νεοναζισμού: τη δολοφονική βομβιστική επίθεση στην πολυσύχναστη αγορά του Σεράγεβο το Φλεβάρη του ’94, μια ενέργεια που με ευθύνη της Ελλάδας, η οποία ήταν τότε υπεύθυνη για την ενημέρωση των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, είχε άδικα χρεωθεί στους Βόσνιους σαν προβοκάτσια. Αυτό συνέβη γιατί το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών (υπουργός ήταν τότε ο ρωσόδουλος σημερινός πρόεδρος της δημοκρατίας Παπούλιας) πλαστογράφησε μια είδηση και την έστειλε στα κράτη-μέλη έτσι που να φαίνεται ότι ο μεσολαβητής του ΟΗΕ υιοθετούσε την επίσημη σερβική άποψη για τα γεγονότα.
Το κατάπτυστο κείμενο του ψευτοΚΚΕ κλείνει με τη διαπίστωση ότι «Παρά το γεγονός ότι οι ιμπεριαλιστές σήμερα προσπαθούν να δικάσουν τα θύματά τους (σ.σ. δηλαδή τους Σέρβους!), στη λαϊκή συνείδηση κατηγορούμενοι δολοφόνοι είναι οι Κλίντον - Μπλερ - Αθνάρ – Σολάνα» κτλ., «οι οποίοι είναι ηθικά και πολιτικά υπεύθυνοι για τον πόλεμο, το βομβαρδισμό του μαιευτηρίου του Βελιγραδίου, της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας, του σχολείου του Αλέξινατς, τη σφαγή αμάχων, τη ρίψη βομβών στείρωσης και την καταστροφή υποδομών».
Τη μόνη επέμβαση για την οποία έχει κάποιο άλλοθι και είναι σε θέση να καταδικάσει ο Περισσός, είναι τη ΝΑΤΟϊκή επέμβαση στο Κόσσοβο στα 1999. Πράγματι αυτή ήταν μια ιμπεριαλιστική επέμβαση που την οργάνωσε ύστερα από μια κατάλληλη προβοκάτσια ο Κλίντον. Όμως η απάντηση του σέρβικου καθεστώτος σε αυτήν την επέμβαση δεν ήταν ένας δίκαιος αμυντικός πόλεμος, αλλά μια νέα εθνοκάθαρση και μια νέα σφαγή χιλιάδων άμαχων κοσοβάρων. Αυτόματα λοιπόν εξαιτίας αυτής της γενοκτονικής αντίδρασης των σέρβων σοσιαλφασιστών, η άδικη αρχικά δυτική επέμβαση στο Κόσσοβο απόκτησε μια πολύ δίκαιη πλευρά. Δίχως τους βομβαρδισμούς του σέρβικου επιθετικού πολιτικοστρατιωτικού μηχανισμού στο Κόσσοβο και στο Βελιγράδι δεν θα είχε μείνει ούτε ένας αλβανός κάτοικος στο Κόσσοβο.
Το αληθινό κακό στη δυτική επέμβαση ήταν ότι, αντί να εξελιχτεί σε έναν πραγματικό πόλεμο για την κατάληψη της εξουσίας στο Βελιγράδι από τις μη φασιστικές δυνάμεις, κατέληξε σε μια συνεννόηση της Δύσης με τη Ρωσία και τελικά σε μια υποταγή σε αυτήν, καθώς έδωσε την ευκαιρία στους Ρώσους όχι μόνο να τοποθετήσουν στην κορυφή του σέρβικου φασισμού τους δικούς τους ανθρώπους, Κοστούνιτσα και Ντράσκοβιτς, αλλά έδωσε την ευκαιρία στις ρώσικες στρατιωτικές δυνάμεις να καταλάβουν το πιο στρατηγικό σημείο του Κόσσοβου, το αεροδρόμιο της πρωτεύουσας Πρίστινα. Αλλά ακόμα και από τη σκέτη αριθμητική των νεκρών δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τα 2.000 θύματα αυτών των βομβαρδισμών, που κατά ένα μεγάλο μέρος ήταν στρατιώτες, εργαζόμενοι στις βιομηχανίες παραγωγής όπλων και διοικητικοί υπάλληλοι που σε μερικές περιπτώσεις σκοτώθηκαν από την εγκληματική πρόθεση των σερβικών αρχών που ενώ γνώριζαν για τα χτυπήματα (π.χ. στην κρατική τηλεόραση) δεν τους ειδοποίησαν να απομακρυνθούν, με τους περίπου 10.000 αλβανούς αμάχους που δολοφονούνταν μαζικά και στοχευμένα εκείνη την περίοδο με μια σφαίρα στον κρόταφο και ρίχνονταν στους ομαδικούς τάφους. Κι αυτά μιλώντας μόνο για την τελευταία φάση του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία και όχι για τη φάση των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών του σέρβικου φασιστικού πολέμου στην Κροατία και τη Βοσνία. Είναι σα να συγκρίνουμε τους βομβαρδισμούς της Δρέσδης, του Βερολίνου και της Χιροσίμα στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με τη ναζιστική γενοκτονία, πράγμα που κάνουν σήμερα όλοι οι ναζιστές του κόσμου. Αυτό κάνει και το ψευτοΚΚΕ σχετικά με το γενοκτονικό σέρβικο πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία.
Για το κόμμα αυτό δεν υπήρξαν άλλα θύματα παρά μόνο οι 2.000 σέρβοι νεκροί των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών. Δεν υπήρξαν βόσνιοι πρόσφυγες ούτε στρατόπεδα συγκέντρωσης και ομαδικοί τάφοι, δεν έγινε ποτέ κανένα ανηλεές σφυροκόπημα του Βούκοβαρ ή του Σεράγεβου από το σερβικό πυροβολικό ούτε έδρασαν εκεί ελεύθεροι σκοπευτές-δολοφόνοι μικρών παιδιών και καμιά γυναίκα δε βιάστηκε από τους τσέτνικ «απελευθερωτές» της Γιουγκοσλαβίας.
Φτάνει πια με τους σοσιαλφασίστες προστάτες του Κάρατζιτς και του Μλάντιτς! Ας σταματήσουν τη γκεμπελική τους προπαγάνδα υπέρ των σέρβων ναζί! Ας κατηγορηθούν από κάθε δημοκράτη γι’ αυτό που είναι: συνειδητοί υποστηριχτές γενοκτόνων, ηθικοί συναυτουργοί γενοκτονίας!