Η πρώτη φάση του ισραηλινού σχεδίου αποχώρησης από τα παλαιστινιακά εδάφη έχει ήδη περατωθεί. Στις 29 Αυγούστου το κράτος του Ισραήλ είχε ολοκληρώσει την απομάκρυνση των εποίκων από τη Γάζα και είχε καταστρέψει τους οικισμούς που τους παραχώρησε για να ελέγχει την περιοχή μετά την κατάκτησή της στα 1967. Σε αρκετές περιπτώσεις οι έποικοι αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με την απόφαση της κυβέρνησης και τότε οι ισραηλινές δυνάμεις τους πήραν σηκωτούς και τους μετέφεραν άρον-άρον πίσω στο Ισραήλ. Τώρα αναμένεται να γίνει το ίδιο σε μερικούς απομονωμένους οικισμούς της Δυτικής Όχθης και να αναλάβουν επίσημα τον πλήρη έλεγχο όλων αυτών των σημείων οι παλαιστινιακές δυνάμεις ασφαλείας για να ολοκληρωθεί το σχέδιο, κάτι που αναμένεται να γίνει μέσα στον προσεχή Οκτώβρη. Πάντως η αποχώρηση αυτή κηλιδώνεται για το Ισραήλ από το γεγονός ότι συνδυάζεται με την μονομερή απόφαση της κυβέρνησης Σαρόν να οικοδομήσει νέους οικισμούς στην Δυτική όχθη σε περιοχές που συνορεύουν με την ανατολική Ιερουσαλήμ που οι Παλαιστίνιοι διεκδικούν σαν πρωτεύουσα. Αυτό είναι το βασικό επιχείρημα των αντιισραηλινών δυνάμεων για να μειώσουν την πρακτική και πολιτική σημασία της αποχώρησης του Ισραήλ από τη λωρίδα της Γάζας. Στην πραγματικότητα ούτε σε έκταση εδάφους, ούτε σε πληθυσμό, ούτε σε πολιτικό βάρος μπορεί να συγκριθεί η μεγάλη εκκένωση της Γάζας με την μικρή επέκταση στη Δυτική όχθη.
Το τέλος της ισραηλινής κατοχής στη Γάζα είναι μια μεγάλη ιδεολογική νίκη των δημοκρατικών δυνάμεων του Ισραήλ και αποδεικνύει σε όλο τον κόσμο ότι η εποχή της παντοδυναμίας του ισραηλινού κράτους στην περιοχή σε βάρος των γειτονικών εθνών, που στηριζόταν σε μια αντίστοιχη παντοδυναμία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Από την άλλη αυτή η πράξη θα δείξει ότι την κύρια ευθύνη για την κλιμάκωση της ισραηλο-παλαιστινιακής αντιπαράθεσης θα φέρουν πλέον οι παλαιστίνιοι ισλαμοφασίστες των ταγμάτων αυτοκτονίας που επιδιώκουν την εξαφάνιση του ισραηλινού κράτους και την εξόντωση των εβραίων κατοίκων του. Αυτές οι δυνάμεις μετά την αποχώρηση των ισραηλινών από τη Γάζα δεν σταματούν αλλά απεναντίας συνεχίζουν τις προκλήσεις τους. Το ίδιο κάνουν και οι ανερχόμενες φιλορώσικες πολιτικές δυνάμεις της Φατάχ που κρύβονται από πίσω τους. Με αυτή την αποχώρηση δέχεται ένα ισχυρό πολιτικό και ιδεολογικό πλήγμα η συνθηματολογία των δήθεν αντιιμπεριαλιστών και αντισημιτών του πλανήτη που στρέφουν πάντα όλα τους τα πυρά ενάντια στους εβραίους και μιλούν για διάπραξη γενοκτονίας σε βάρος των Παλαιστινίων.
Ωστόσο, με δεδομένους τους τοπικούς αλλά και παγκόσμιους πολιτικούς συσχετισμούς, η συγκεκριμένη ικανοποίηση του δημοκρατικού αιτήματος για αποχώρηση των Ισραηλινών από τη Γάζα ωφελεί από καθαρά πολιτική άποψη τις ρωσόδουλες φασιστικές δυνάμεις της Παλαιστίνης που αναθάρρησαν από ένα τέτοιο απρόσμενο δώρο και το παρουσίασαν ως αποτέλεσμα της δικής τους δράσης ενάντια στους εβραίους. Δείγμα αυτής της αναθάρρησης αποτελεί η πρόσφατη βομβιστική επίθεση στην πόλη Μπιρσέμπα του βόρειου Ισραήλ στις 28-8, με ευθύνη της ισλαμικής Τζιχάντ και των Ταξιαρχιών Μαρτύρων του Αλ-Άκσα, που θα προκαλούσε πολλούς νεκρούς εάν δεν τη σταματούσαν οι δυνάμεις ασφαλείας. Νωρίτερα, ο στρατιωτικός διοικητής της Χαμάς, Μοχάμεντ Δέιφ, είχε δηλώσει όχι και τόσο ικανοποιημένος από τη συμπεριφορά του Ισραήλ και είχε υποσχεθεί την επιστροφή στην «κόλαση» για τον ισραηλινό λαό για όσο συνεχίζεται η κατοχή της Δυτικής Όχθης.
Παρ’ όλα τα θετικά της αποχώρησης εκτιμάμε ότι αυτή στη δοσμένη στιγμή και με το δοσμένο τρόπο που έγινε θα φέρει τελικά περισσότερα αρνητικά αποτελέσματα για το Ισραήλ αλλά και την ειρήνη και τελικά για τον ίδιο τον παλαιστινιακό λαό, παρά θετικά. Γιατί αυτή η αποχώρηση γίνεται με τρόπο που εμφανίζει και κάνει κυρίαρχο της Γάζας τη Χαμάς καθώς δικαιώνει πολιτικά τις γενοκτονικές της επιθέσεις αντί να έχει σαν προϋπόθεση την πολιτική απομόνωση και τον στρατιωτικό αφοπλισμό της. Επίσης γίνεται σε μια περιοχή που είναι πιο ισχυρό το φιλο-Χαμάς και φιλορώσικο κομμάτι της Φατάχ με επικεφαλής τον αρχηγό των δυνάμεων ασφαλείας της Γάζας Νταχλάν. Αντίθετα στη δυτική όχθη ήταν πάντα δυνατότερες οι πιστές στον Αραφάτ δυνάμεις της Φατάχ.
Στην πραγματικότητα βέβαια αυτή η αποχώρηση δεν γίνεται και χωρίς την πίεση της έντρομης ηγεσίας Μπους που πιέζει το Ισραήλ να κάνει κάποιες υποχωρήσεις στο παλαιστινιακό για να βρει κάποια ερείσματα στον αραβικό κόσμο η απομονωμένη και τελματωμένη στο Ιράκ αμερικάνικη διπλωματία.
Η αποχώρηση αυτή έπρεπε να γίνει αλλά πιο νωρίς. Έπρεπε να γίνει όταν την εξουσία στο παλαιστινιακό κίνημα είχε η εθνικοανεξαρτησιακή τάση Αραφάτ. Αλλά σε αυτήν την τάση, τη μόνη με την οποία μπορούσε να κλείσει κάποτε ειρήνη το Ισραήλ και να συγκρουστεί με την ισλαμική αντίδραση είχε κηρύξει πόλεμο και η ισραηλινή δεξιά του Σαρόν και οι ΗΠΑ. Τώρα μετά την πολιτική απομόνωση και το θάνατο του Αραφάτ, Σαρόν και ΗΠΑ παραδίδουν τη Γάζα όχι στον παλαιστινιακό λαό αλλά την κάνουν δώρο στον πιο γενοκτονικό και αντιδραστικό αντιπαλαιστινιακό και αντιισραηλινό παράγοντα σε όλο τον αραβικό κόσμο:
Στους ισλαμοφασίστες πράκτορες του Ιράν και της Συρίας και τελικά στο μεγάλο προστάτη τους τη Ρωσία.
Τώρα την πολιτική εξουσία στην Παλαιστίνη ασκεί ο ρωσόδουλος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς και το ουσιαστικότερο στήριγμά του είναι ο Νταχλάν και τελικά η Χαμάς. Μήπως δεν ήταν ο Αμπάς που στις παραμονές της αποχώρησης προέβη σε συμφωνία συνεργασίας με τη Χαμάς για τον από κοινού έλεγχο των νεοαποκτηθέντων περιοχών; Μήπως δεν κάλυψε εμμέσως την τρομοκρατική επίθεση στη Μπιρσέμπα (αφού την καταδίκασε στα λόγια για τα μάτια των ΗΠΑ) συνδέοντάς τη με προηγούμενη επιχείρηση του ισραηλινού στρατού ενάντια στη Τζιχάντ;
Τώρα φαίνεται πόσο καίριος είναι ο ρόλος αυτού του ικανότατου πράκτορα για την προώθηση του ρώσικου σχεδίου για το ισραηλο-παλαιστινιακό και πόσο γρήγορα προωθεί τη «ρωσοποίηση» της Παλαιστίνης αναλαμβάνοντας να παίξει έναν κεντρίστικο μα στην ουσία φιλοτρομοκρατικό ρόλο. Με αυτά τα δεδομένα μπορούμε να προβλέψουμε ότι η αποχώρηση των Ισραηλινών από τη βόρεια Δυτική Όχθη θα γίνει παράλληλα με την ανάπτυξη και το άπλωμα της κυριαρχίας των ισλαμοφασιστικών δυνάμεων σ’ αυτή την περιοχή.