ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ ΘΑ ΑΥΞΗΘΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΑΥΞΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ

Οι τιμές των μέσων κατανάλωσης θα αυξηθούν ακόμα περισσότερο εξαιτίας της υπονόμευσης της παραγωγής και επομένως της συνεχόμενης αύξησης του κόστους παραγωγής όχι μόνο της βιομηχανίας και της γεωργίας, αλλά και του κόστους λειτουργίας του εμπορίου.
Από το κείμενο συζήτησης του προέδρου της φαιοκόκκινης πανελλήνιας συνομοσπονδίας αγροτικών συνεταιρισμών «ΠΑΣΕΓΕΣ» στις 7/9/2005 με τον πρωθυπουργό και τον Παπανδρέου αντιγράφουμε:
«Κόστος παραγωγής:
Από τις αρχές του 2005 μέχρι σήμερα διαπιστώνεται μια συνεχής και σημαντική αύξηση του γενικού δείκτη εισροών στον αγροτικό τομέα. Χαρακτηριστικά, σε σύγκριση με τους αντίστοιχους μήνες του 2004, το Μάρτιο του 2005 η αύξηση αυτή ανήλθε σε 7% τον Απρίλιο σε 7% και τον Μάιο σε 4,8% (σημείωση δική μας: οι εισροές είναι η αύξηση του κόστους παραγωγής). Από την άλλη πλευρά, ο γενικός δείκτης εκροών σημειώνει οριακή μεταβολή (σημείωση δική μας: οι εκροές είναι η αύξηση των τιμών παραγωγού).
Το γεγονός αυτό, κατά κύριο λόγο οφείλεται στις συνεχείς αυξήσεις των τιμών των καυσίμων, που συμπαρασύρουν σε αλλεπάλληλες αυξήσεις τις τιμές των αναλώσιμων μέσων (σπόροι, λιπαντικά, λιπάσματα, γεωργικά φάρμακα, ζωοτροφές, εφόδια, εργαλεία, εξοπλισμός). Στην αύξηση του κόστους παραγωγής συνέβαλε επίσης η αύξηση του ΦΠΑ, που μετακυλήθηκε πολλαπλασιαστικά και ανεξέλεγκτα στις τιμές των αγροτικών εφοδίων.
Στο αρνητικό αυτό κλίμα δεν μπορεί να μην επισημανθούν και οι αρνητικές συνέπειες της συνεχούς ανόδου των διεθνών τιμών του πετρελαίου στο κόστος της αγροτικής παραγωγής και στο αγροτικό εισόδημα. Και η δυσμενής αυτή επίπτωση μας αφορά τόσο ως καταναλωτές, όσο και ως παραγωγούς. Υπενθυμίζεται ότι οι συνολικές ανάγκες πετρελαίου κίνησης στον αγροτικό τομέα της χώρας μας υπερβαίνουν το 1 δις λίτρα/έτος.
Οδηγούμεθα έτσι σε μια εκρηκτική αύξηση του κόστους παραγωγής στον αγροτικό τομέα, που αναμένεται να υπερβεί το 20% σε ετήσια βάση..... Καταγράφεται μια συνεχής επιδείνωση της ανταγωνιστικότητας των αγροτικών προϊόντων. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2004 το έλλειμμα του αγροτικού εμπορικού ισοζυγίου ανήλθε σε – 2,4 δις €, αυξημένο κατά 26% περίπου σε σχέση με το 2003. Ο κτηνοτροφικός τομέας συμμετέχει κατά τα δύο τρίτα στο έλλειμμα αυτό».

Οι αυξήσεις των τιμών του πετρελαίου στις οποίες αποδίδει αποκλειστικά την αύξηση του κόστους η φαιοκόκκινη ΠΑΣΕΓΕΣ για λόγους εσωτερικής ενότητας του κρατικοφασιστικού μετώπου, οπωσδήποτε αυξάνουν το κόστος αλλά δεν είναι αυτός ο καθοριστικός παράγοντας. Η μείωση των τιμών παραγωγού και η αύξηση του γεωργικού ελλείμματος οφείλονται στον ανταγωνισμό από άλλες χώρες με πιο παραγωγική γεωργία, επομένως στην καθυστερημένη διάρθρωση της ελληνικής γεωργίας, αφού οι τιμές του πετρελαίου είναι ίδιες για όλες τις χώρες. Αμέσως άλλωστε παρακάτω βέβαια διαβάζουμε για την αύξηση του κόστους κατά 20% σε ετήσια βάση, πράγμα που αναιρεί το ρόλο του πετρελαίου στην αύξηση των τιμών που διατυπώνεται στην αρχή.
Οι σημερινές αυξήσεις στη λιανική των μανάβηδων είναι αντίστοιχες με το αυξημένο κόστος παραγωγής που ανακοινώνει η ΠΑΣΕΓΕΣ.
Η συστηματική παρεμπόδιση από το φαιοκόκκινο αγροτοσυνεταιριστικό κίνημα της συσσώρευσης και του εκσυγχρονισμού του γεωργικού παραγωγικού κεφαλαίου, δηλαδή η παρεμπόδιση από τα δεξιά της καπιταλιστικοποίησης της γεωργίας που αποτελεί πρόοδο σε σχέση με τη μικρή παραγωγή, οδήγησαν σε στασιμότητα τη γεωργία με αποτέλεσμα το εισόδημα του αγρότη να βρίσκεται κοντά στο 50% των χωρών της ΕΕ των 15. Για παράδειγμα: Το μικρό χωραφάκι που ονειρεύεται ο κνίτης για τα γλέντια του και ο συνασπισμικός για τα οικολογικά προϊόντα που υποτίθεται ότι θα καταναλώνει έχουν σα συνέπεια ΤΗΝ πελώρια σχετική αύξηση στο κόστος παραγωγής. Μια επιμέρους εικόνα δίνει ο υφυπουργός γεωργίας που ανακοίνωσε ότι το κόστος παραγωγής θα μειωθεί με τον αναδασμό κατά 20%.
Η παρεμπόδιση των επενδύσεων στην αγροτική παραγωγή γίνεται με σημαία τις επιδοτήσεις των τιμών. Αυτές όλα τα κόμματα τις χρησιμοποιούν σαν εργαλείο διαφθοράς και καθυστέρησης του αγρότη. Κυρίως όμως οι επιδοτήσεις επιτρέπουν την παράταση της ύπαρξης του μικρού κλήρου, τη χαοτική αγορά, την περιορισμένη χρήση γης και το γενικό σαμποτάρισμα της παραγωγής και τελικά τον έλεγχο των αγροτών από το ψευτο-συνεταιριστικό κίνημα. Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα την πιο χαμηλή σύνθεση του ελληνικού αγροτικού κεφαλαίου μέσα σε όλη την ΕΕ και τελικά το ψηλό κόστος και τη μικρότερη ανταγωνιστικότητα των αγροτικών μας προϊόντων.
Σε ότι αφορά το ποσοστό κέρδους των χονδρεμπόρων των τροφίμων αυτό κατά μέσο όρο δεν ξεπερνά το μέσο ποσοστό του κέρδους με το οποίο δουλεύει όλη η οικονομία. Το χονδρεμπόριο τροφίμων δουλεύει με περιθώριο κέρδους γύρω στο 1,60%.
Η κερδοσκοπία και η αισχροκέρδεια που είναι βέβαια υπαρκτή στην εμπορία των αγροτικών προϊόντων, χωρίς να καθορίζει τις τιμές, οφείλεται επίσης στη χαοτική, δηλαδή την υπερδιαχυμένη και πολυδιασπασμένη λειτουργία της αγοράς των προϊόντων αυτών. Και αυτή όμως η χαοτική λειτουργία στο βάθος της οφείλεται στην υπανάπτυξη και χαμηλή συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της αγροτικής παραγωγής. Η εμπορική αισχροκέρδεια και η κερδοσκοπία όπως και κάθε κυριαρχία του εμπορίου πάνω στην παραγωγή είναι αντίστροφα ανάλογη του επιπέδου ανάπτυξης της παραγωγής. Οι σαμποταριστές ευθύνονται επομένως όχι μόνο για την ανυπαρξία μιας οργανωμένης αγοράς αγροτικών προϊόντων αλλά και για τη συντήρηση αυτού του χάους που είναι μια από τις προϋποθέσεις της διάλυσης της αγροτικής οικονομίας και επιβίωσης της πολιτικής των επιδοτήσεων. Ο παραγωγός που πουλάει σε τοπικό δημοπρατήριο, για παράδειγμα, την παραγωγή του και αντιλαμβάνεται έτσι το πως διαμορφώνονται οι τιμές ανεξαρτητοποιείται σε ένα βαθμό από τους εκβιαστές των συνεταιρισμών και δεν μπορεί να παρασυρθεί από τους δημαγωγούς με υποσχέσεις για αυξήσεις και προστασία των τιμών και υποσχέσεις για πριμοδοτήσεις των τιμών παραγωγής. Αυτός είναι ο λόγος που κανένα από τα τέσσερα κόμματα δεν θεωρεί καν σαν πρόβλημα τη χαοτική λειτουργία αυτής της αγοράς. Η δημιουργία της και η συντήρησή της είναι έργο τους και τους υπηρετεί.
Σε ότι αφορά τα υπερκέρδη τάχα που αποκομίζει η βιομηχανία και που εξ αιτίας τους «τινάζονται οι τιμές στα ύψη» όπως λένε οι τέσσερις κομματικές ηγεσίες, ιδιαίτερα το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ, μια μελέτη της ICAP δίνει αύξηση των κερδών προ φόρου που είχε η βιομηχανία το 2004 σε σχέση με το 2003 ίση με 1,2%. Με ένα τρίτο εφορία τα καθαρά κέρδη αυξήθηκαν περίπου στο 0,8%. Ταυτόχρονα η ακαθάριστη επένδυση μειώθηκε κατά 3,5%. Το συνολικό έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου το 2004 αυξήθηκε στα 29 δις από τα 25 δις του 2003. Πάλι σύμφωνα με την ICAP η χώρα μας είναι 21 στην ανταγωνιστικότητα από τις 25 της ΕΕ, μια ανταγωνιστικότητα που έχει μετρηθεί με οικονομικά και πολιτισμικά κριτήρια που συμπεριλαμβάνει ακόμα και τα κονδύλια για την έρευνα.
Σε ότι αφορά τα σούπερ μάρκετ εκεί παρατηρείται μεγάλη συγκέντρωση του κεφαλαίου, αν και αρκετά μικρότερη από την ΕΕ, και συσσώρευση των εμπορικών κερδών σε λίγες αλυσίδες. Όμως ο αρκετά ελεύθερος ανταγωνισμός ανάμεσα στις λίγες αλυσίδες σε συνδυασμό με τη συγκέντρωση και τον εκσυγχρονισμό αυτού του είδους του μεγάλου λιανεμπορικού κεφάλαιου, λειτουργεί προς την κατεύθυνση της συμπίεσης των τιμών. Από την έρευνα της στατιστικής εταιρείας STAT BANK που αφορά τις 92 μεγαλύτερες αλυσίδες σούπερ μάρκετ διαβάζουμε:
«Με «δύο ταχύτητες» κινείται η αγορά των σουπερμάρκετ η οποία ωστόσο το 2004 για πρώτη χρονιά είδε τις επιδόσεις της να κινούνται σε βήμα σημειωτόν. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα έρευνας της STAT BANK η οποία βασίστηκε στα οικονομικά στοιχεία των επιχειρήσεων του κλάδου που δημοσίευσαν ισολογισμό ως τις 14 Ιουνίου 2005, οι συνολικές πωλήσεις των εταιριών (με συγκρίσιμα στοιχεία 2004/2003) αυξήθηκαν κατά 7,5% ενώ τα συνολικά καθαρά κέρδη παρέμειναν παγωμένα. Συγκεκριμένα, ο συνολικός κύκλος εργασιών των 92 επιχειρήσεων διαμορφώθηκε στο επίπεδο των 6,8 δισεκατομμυρίων ευρώ ενώ τα συνολικά καθαρά κέρδη υπερέβησαν κατά τι τα 128 εκατομμύρια ευρώ.
O τομέας των σουπερμάρκετ, ο οποίος δικαίως θεωρείται το «τελευταίο ανάχωμα της ευρείας κατανάλωσης», εμφάνισε έντονα σημεία κόπωσης. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι ο κλάδος απέσπασε περίπου το 13% του συνολικού τζίρου του ελληνικού εμπορίου και μόλις το 4% των συνολικών καθαρών κερδών του. (Οι συγκρίσεις αφορούν ένα δείγμα 1.700 εισαγωγικών και εμπορικών επιχειρήσεων που δημοσίευσαν ισολογισμό ως τις 14 Ιουνίου).
Ενδεικτικό της επιβράδυνσης που παρατηρείται στον κλάδο είναι το γεγονός ότι, ενώ το μέσο περιθώριο καθαρών κερδών των αλυσίδων σουπερμάρκετ είναι 1,8%, το αντίστοιχο μέσο περιθώριο για ολόκληρο το δείγμα των εμπορικών επιχειρήσεων είναι περίπου 4%.
Aπό τις 92 επιχειρήσεις σουπερμάρκετ οι 11 εμφάνισαν ζημιές και οι 81 κέρδη.
Aπό τις κερδοφόρες αλυσίδες σουπερμάρκετ, οι 32 παρουσίασαν μείωση της κερδοφορίας τους. Έτσι, οι 43 από τις 92 αλυσίδες είτε εμφάνισαν ζημιές είτε παρουσίασαν επιδείνωση των οικονομικών επιδόσεών τους. Το στοιχείο αυτό είναι ενδεικτικό της ύπαρξης εταιριών «δύο ταχυτήτων» στον κλάδο».
Όπως βλέπουμε από όλα τα προηγούμενα στοιχεία έχει στηθεί μια τεράστια επιχείρηση εξαπάτησης του λαού από τις 4 κομματικές ηγεσίες και από τα υποταγμένα στο καθεστώς ΜΜΕ για τα αίτια της ακρίβειας, πράγμα που γίνεται κάθε φορά που το φαιοκόκκινο καθεστώς κινδυνεύει να αποκαλυφθεί.

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΟΤΙ ΤΑΧΑ ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑ

Σε συνθήκες ανεπτυγμένου καπιταλισμού είναι αδύνατον ένας κλάδος του οικονομικού κύκλου να εμφανίζει ποσοστά κέρδους που να αποκλίνουν σοβαρά από το μέσο ποσοστό του κέρδους όλης της οικονομίας και αυτό μέσα σε τέτοια χρονικά διαστήματα στα οποία η τεχνολογία και η καινοτομία δεν μεταβάλλονται αισθητά σε κάποιους ξεχωριστούς κλάδους. Σύμφωνα με το νόμο της εξίσωσης του ποσοστού του κέρδους, τα κέρδη του κεφαλαίου σε κάθε κλάδο παραγωγής είναι στον όγκο τους ανάλογα με τον όγκο του επενδυμένου κεφάλαιου σε αυτόν τον κλάδο παραγωγής. Έτσι το βιομηχανικό, το εμπορικό και το γεωργικό κεφάλαιο συμμετέχουν ισότιμα στα κέρδη δηλαδή με το ίδιο μέσο ποσοστό κέρδους. Ασφαλώς στα πλαίσια του ίδιου κλάδου υπάρχουν μεγαλύτερα ποσοστά κέρδους για τις πιο ανεπτυγμένες παραγωγικά εταιρείες ή για εκείνες με σχετικά πιο μονοπωλιακή θέση για οποιονδήποτε λόγο. Μπορεί επίσης να υπάρξει αισχροκέρδεια σε συνθήκες μεγάλης ξαφνικής ζήτησης ή ξαφνικής μείωσης της προσφοράς. Το κάθε κεφάλαιο αισχροκερδεί όπου μπορεί αλλά δεν μπορεί να αισχροκερδεί σε όλο το εύρος της αγοράς δηλαδή σε όλους τους κλάδους και για πολύ καιρό. Γενική και μόνιμη αισχροκέρδεια ενός μόνο κλάδου του οικονομικού κύκλου στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρχει, παρά μόνο με την πολιτική βία. Γιατί αν σε κάποιον κλάδο διαπιστωθεί ένα ανώτερο ποσοστό κέρδους από το μέσο, αυτόματα νέες μεταφορές κεφαλαίων προς αυτόν τον κλάδο θα πραγματοποιηθούν, η προσφορά θα δυναμώσει και οι τιμές θα πέσουν. Μόνιμη δυνατότητα αισχροκέρδειας υπάρχει για το νεοολιγαρχικό κεφάλαιο στην Ελλάδα επειδή αυτό έχει τη διαρκή μονοπωλιακή πολιτική προστασία του κράτους. Αλλά σε αυτή την αισχροκέρδεια, αισχροκέρδεια και ακρίβεια του ΟΤΕ, αισχροκέρδεια και ακρίβεια του Μπομπολα και των διοδίων της Αττικής οδού δεν αναφέρονται ποτέ οι 4 κομματικές ηγεσίες. Αναφέρονται στην αισχροκέρδεια μόνο εκεί που υπάρχει λιγότερο, στην αισχροκέρδεια της γενικά ανταγωνιστικής ελαφριάς καταναλωτικής βιομηχανίας και της μικρής παραγωγής στην ύπαιθρο και στην πόλη.

ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ, ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Για τους μαρξιστές σε συνθήκες σχετικά ανταγωνιστικής αγοράς αν αισχροκερδεί ένας κλάδος, σύμφωνα με το νόμο της εξίσωσης του ποσοστού του κέρδους, θα πρέπει να αισχροκερδούν το ίδιο και όλοι οι άλλοι κλάδοι, οπότε η αισχροκέρδεια εξαφανίζεται και το μόνο που μένει είναι το «νόμιμο» ποσοστό του κέρδους δηλαδή η ιστορικά διαμορφωμένη πρόσκαιρη κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στην εργαζόμενη μάζα. Επομένως όταν η καθεστωτική προπαγάνδα κατηγορεί αρχικά το εμπόριο των τροφίμων για αισχροκέρδεια κατηγορεί στην ουσία για αισχροκέρδεια και όλους τους άλλους κλάδους της παραγωγής. Υποστηρίζει επομένως ότι το κέρδος όλων των κλάδων και όλων των κεφαλαίων δεν έχει όρια.

Εδώ έχουμε τη φαιοκόκκινη διαστρέβλωση του θεμελιώδη νόμου του καπιταλισμού για τη μεγιστοποίηση του κέρδους μέσα στα όρια του καπιταλισμού που την προσφέρει η ψευτοαριστερά σα γνήσια «αριστερή» εξήγηση κάθε ακρίβειας και κάθε πληθωρισμού. Με αυτή τη δημαγωγία, που είναι στο κέντρο κάθε φασιστικής οικονομικής δημαγωγίας, ο καπιταλισμός μετατρέπεται από ένα σύστημα παραγωγικών σχέσεων που κινούνται πάνω σε αυθόρμητους οικονομικούς νόμους σε μια αυθαίρετη θέληση των καπιταλιστών που αντί να ανταγωνίζονται ανάμεσά τους προσφέροντας όλο και πιο χαμηλές τιμές για να εξουδετερώσουν ο ένας τον άλλο, συνεννοούνται μυστικά και ενώνονται αποσπώντας «από το λαό» όσο κέρδος θέλουν. Για τους φασίστες η αυτόνομη κίνηση της αγοράς γίνεται ενιαία εγκληματική θέληση του «σατανικού» κεφάλαιου, που σαν τέτοια μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από μια άλλη θέληση, τη θέληση του κράτους και τελικά τη θέληση του «λαϊκού», δηλαδή του φασιστικού κόμματος που θα προσδιορίζει τις τιμές στο ύψος ακριβώς στο οποίο οι φτωχές μάζες θα μπορούν να αγοράζουν. Αυτή η «καλή» θέληση δεν θα πάρει έγκριση από κανέναν για να επιβάλει την εξουσία της όπως δεν πήραν και οι σατανικοί καπιταλιστές όταν αύξαιναν τις τιμές. Θα επιβάλει λοιπόν όταν έρθει η ώρα το νόμο της, που θα είναι η οικονομική και πολιτική βία απέναντι σε όσους την αμφισβητούν.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η φασιστική προπαγάνδα ξεκινάει από το εμπόριο. Ξεκινάει από κει γιατί η τελική αξία του προϊόντος δηλαδή η ίδια η παραγωγή πραγματώνεται στο εμπόριο. Αυτή την πείρα στην απλοϊκή της μορφή την έχει ο καθένας και αυτή την κοινή πείρα έχει σαν στόχο να διαστρέψει ο καθεστωτικός δεξιός αντικαπιταλισμός με την προπαγάνδα για το απεριόριστο κέρδος με σκοπό να της δώσει το δικό του ακροδεξιό περιεχόμενο άρνησης του οποιουδήποτε μη κρατικοφασιστικού καπιταλισμού. Η φαιοκόκκινη προπαγάνδα για τη σκόπιμη διαμόρφωση των τιμών ξεκινάει από την καταγγελία του εμπορίου και μετά απλώνεται στην καταγγελία όλου του κεφαλαίου. Στο ξεκίνημά της δηλαδή θεωρεί ότι στις σημερινές συνθήκες του καπιταλισμού κυριαρχεί το εμπόριο πάνω στην παραγωγή και στη συνέχεια ξεχνάει από που ξεκίνησε για να γενικεύσει την τυφλή κατηγορία για την κτηνωδία του κεφαλαίου γενικά. Το εμπόριο όμως κυριαρχεί μόνο σε κοινωνίες μικρής ανάπτυξης και η κυριαρχία του αυτή είναι αντίστροφα ανάλογη προς το γενικό επίπεδο ανάπτυξης όπως αναλύει ο Μαρξ στον Γ΄ τόμο του κεφαλαίου. Η ισοτιμία των κεφαλαίων στον καπιταλισμό της αγοράς έχει την ισχύ φυσικού νόμου. Μόνο στα προκαπιταλιστικά στάδια και σε περιόδους ιμπεριαλιστικού πολέμου, εκεί που η παραγωγή γονατίζει και η πολεμική αποκτήνωση κυριαρχεί, οι έμποροι και οι μαυραγορίτες πουλούν όσο θέλουν.

Η φασιστική άρνηση του καπιταλισμού στην πραγματικότητα δεν είναι η τυφλή άρνηση του καπιταλισμού, όπως είδαμε παραπάνω με τα παραδείγματα του ΟΤΕ, του Κόκκαλη και του Μπόμπολα. Είναι η άρνηση του καπιταλιστικού τομέα ή της καπιταλιστικής χώρας που δεν τα ελέγχει ακόμα το φασιστικό καπιταλιστικό μονοπώλιο και ο αντίστοιχος σε αυτόν καπιταλισμός. Ο γενικός αντικαπιταλισμός είναι μόνο ένα εργαλείο στα χέρια των φασιστών με το οποίο αυτοί ξεσηκώνουν τους μικροαστούς αντικαπιταλιστές ενάντια σε κάθε κεφάλαιο που αντιστέκεται στο δικό τους κρατικοφασιστικό κεφάλαιο. Ο γενικευμένος μικροαστικός αντικαπιταλισμός δεν ασχολείται με την κατανόηση της κοινωνικής δομής και των νομοτελειών της, δεν θέλει να δει το καπιταλιστικό σύστημα σα μια αναγκαία βαθμίδα στην εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών, και έτσι σα συμπυκνωμένες παραγωγικές σχέσεις και δυνάμεις ιστορικά διαμορφωμένες. Το ότι οι εργαζόμενοι έχουν μόνο μια διέξοδο, να πάρουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους ή αλλιώς να συνεχίσουν να ζουν και να αγωνίζονται δεμένοι με τα μέσα παραγωγής συντηρώντας με την εργασία τους το σύστημα και συντηρούμενοι και οι ίδιοι από το οποιοδήποτε κεφάλαιο είναι εξίσου αποκρουστικό για τον μικροαστικό αντικαπιταλισμό κάθε μορφής. Το μίσος που έχουν αυτοί για τον καπιταλισμό πολλαπλασιάζεται για το γέννημα του, τον σοσιαλισμό, που φέρνει μέσα του όχι μόνο τις αρνητικές επιβιώσεις του καπιταλισμού αλλά και όση θετική γνώση και εμπειρία συσσώρευσε η κοινωνία από τη γέννησή της. Ο σοσιαλισμός, δηλαδή ο εργατικός αντικαπιταλισμός, είναι ο τάφος κάθε αστισμού αλλά και κάθε μικροαστικής αυταπάτης υπέρ της μικρής παραγωγής Ο καπιταλισμός για τον μικροαστικό αντικαπιταλισμό - πόσο μάλλον για τον φασιστικό και ναζιστικό - είναι το απόλυτο κακό και το απόλυτο κακό δεν περιέχει αντιθέσεις και επομένως δεν κουβαλάει και καμιά ιστορία, δεν έχει καμιά αξία. Το πρωταρχικό είναι η συντριβή του. Αν μαζί του καταστραφούν και οι παραγωγικές δυνάμεις και ο λαός αυτό είναι δευτερεύον. Σημασία έχει η «υπέρβαση του καπιταλισμού», είτε στο όνομα του κράτους, είτε του έθνους, είτε της φυλής.
Η «αντικαπιταλιστική» προπαγάνδα του φαιοκόκκινου διακομματικού συντονιστικού των ηγεσιών των 4 κομμάτων, για να έχει ωστόσο απήχηση στους μικροαστούς και στα πιο καθυστερημένα στοιχεία, προϋποθέτει την οικονομική στασιμότητα, τη φτώχεια και την πολιτιστική καθυστέρηση. Προϋποθέτει δηλαδή μια χαμηλού επιπέδου παραγωγή και τη συνολική κοινωνική καθυστέρηση. Σε αυτές τις συνθήκες οι ερμηνείες του έχουν τη μεγαλύτερη απήχηση. Αυτές τις συνθήκες τις κατασκευάζει πάλι το ίδιο αυτό διακομματικό συντονιστικό σαμποτάροντας κάθε σύγχρονη παραγωγή, τεχνολογία, έρευνα και εκπαίδευση. Παρόμοια με την προπαγάνδα του για τη δήθεν τεχνητή διαμόρφωση των τιμών, είναι και η προπαγάνδα του ενάντια στα μεταλλαγμένα προϊόντα, ενάντια στη χρήση της πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς, οι εβραίοι που απειλούν την ανθρωπότητα και που ταυτίζονται από τους αντισημίτες με την αισχροκέρδεια, οι Αμερικάνοι που ελευθέρωσαν δήθεν τον ιό του aids, που έριξαν τους δίδυμους πύργους, που εξαπέλυσαν το τσουνάμι και τελικά πλήρωσαν τα εγκλήματά τους με τον τυφώνα κλπ. Η βασική προϋπόθεση της διάδοσης του ψέματος είναι η μαζική του προπαγάνδιση από τα ΜΜΕ που σπάει την αντίσταση τελικά του λαού όταν δεν ακούγεται άλλη φωνή.

Η μικροαστική και φασιστική άρνηση του καπιταλισμού έχει την ιστορία της που την πλήρωσε η ανθρωπότητα ακριβά. Η ιστορική πείρα της αξιοποιείται προς το παρόν από το ρώσικο στρατιωτικό μονοπώλιο και διοχετεύεται παγκοσμίως. Το μεγάλο όμως ζήτημα δεν είναι η ανάλυση αυτών των φαινομένων αλλά η αντιμετώπιση στην πράξη και η αποτροπή από τον λαό της επερχόμενης δικτατορίας. Η ανάλυση είναι μάλλον απλή επειδή το φαιοκόκκινο μέτωπο δεν αναγνωρίζει ιδεολογικά τις ανθρώπινες ανάγκες και το δικαίωμα του ανθρώπου στην ελευθερία που ταυτίζεται με τη γνώση της αναγκαιότητας. Το δύσκολο είναι η διαφώτιση και η οργάνωση του λαού ενάντια στο φασισμό και τελικά για τη σοσιαλιστική επανάσταση