Εδώ και ένα χρόνο οι ΗΠΑ και οι τρεις ευρωπαϊκές χώρες, η Αγγλία, η Γαλλία και η Γερμανία προσπαθούν να αποσπάσουν από το Ιράν μια δέσμευση ότι θα σταματήσει κάθε κίνηση που θα μπορεί να οδηγήσει σε κατασκευή πυρηνικών όπλων, συγκεκριμένα ότι θα σταματήσει τις προσπάθειές του να μετατρέψει το ορυκτό ουράνιο σε πυρηνικό καύσιμο. Το Ιράν απαντά ότι η Συνθήκη για τη μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων την οποία έχει υπογράψει η ιρανική κυβέρνηση -αλλά που ακόμα δεν την έχει επικυρώσει η ιρανική Βουλή- δεν απαγορεύει την επεξεργασία του ορυκτού ουράνιου καθώς αυτή η επεξεργασία μπορεί να χρησιμεύσει όχι μόνο για τη δημιουργία ουράνιου που χρησιμοποιείται στα πυρηνικά όπλα, αλλά και για τη δημιουργία ουράνιου που χρησιμοποιείται για παραγωγή πυρηνικής ενέργειας. Με ποιο δικαίωμα, λέει το Ιράν στους δυτικούς, στερείτε σε μας το δικαίωμα να παρασκευάζουμε ουράνιο για ειρηνικούς σκοπούς ενώ αναγνωρίζετε αυτό το δικαίωμα για τους εαυτούς σας;
Οι δυτικοί ανταπαντάνε ότι δεν μπορούν να εμπιστευθούν αυτό το δικαίωμα στο Ιράν γιατί αυτό συνελήφθη στο παρελθόν να προσπαθεί να αποκρύψει από την ΑΙΕΑ έρευνες που είχαν σχέση με εμπλουτισμό του ουράνιου, δηλαδή με τη δημιουργία ουρανίου κατάλληλου για πυρηνική γόμωση.
Από την άλλη μεριά επειδή αναγνωρίζουν ότι το Ιράν έχει δικαίωμα στην πυρηνική ενέργεια προσφέρονται να του διαθέσουν όσο πυρηνικό καύσιμο και όση τεχνολογία χρειάζεται για να κατασκευάσει πυρηνικούς σταθμούς. Επίσης, του υπόσχονται ότι θα του επιτρέψουν να μπει στο Διεθνή Οργανισμό Εμπορίου. Αυτές είναι οι προτάσεις που κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω της τρόικας Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας. Η τρόικα διαπραγματεύεται εδώ και ένα χρόνο με το Ιράν επιθυμώντας μια συμβιβαστική λύση παραμερίζοντας τις ΗΠΑ που έχουν τη γραμμή της σκληρής τακτικής απέναντι στο Ιράν. Αυτή η γραμμή στη διπλωματία μεταφράζεται αρχικά σε παραπομπή και καταδίκη του Ιράν από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και τελικά σε κυρώσεις που θα φτάνουν μέχρι σε στρατιωτική επέμβαση.

Το Ιράν όμως σήμερα δεν φοβάται να απορρίψει και τις συμβιβαστικές προτάσεις της ΕΕ, παρόλο που αρχικά είχε φανεί ότι θα τις δεχτεί, υποχρεώνοντας έτσι την ΕΕ και την τρόικα να συμπαραταχθούν με τις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα ωστόσο το Ιράν πιστεύει ότι με τις πλάτες της Ρωσίας και της Κίνας θα «σπάσει» τους ευρωπαίους και θα τους οδηγήσει σε νέα σύγκρουση με τις ΗΠΑ και σε νέες συμβιβαστικές απόπειρες από πιο αδύναμη θέση. Φαίνεται ότι αυτός ο λογαριασμός δεν είναι πολύ λαθεμένος γιατί η ΕΕ δύο πράγματα φοβάται πολύ σε μια περίοδο έκρηξης των τιμών του πετρελαίου: πρώτο, να συγκρουστεί με τη Ρωσία από την οποία παίρνει το φυσικό αέριο και δεύτερο, να προχωρήσει σε μια ρήξη με ένα προστατευόμενο από τη Ρωσία και την Κίνα Ιράν το οποίο, μετά το αμερικανικό φιάσκο στο Ιράκ, έχει γίνει ο πιο ισχυρός πολιτικός παράγοντας στην περιοχή του Κόλπου.
Είναι χάρη στη μεγάλη παρακμή και αδυναμία, οικονομική και ηθική, του δυτικού ιμπεριαλιστικού πόλου και την όλο και μεγαλύτερη αντίστοιχη ισχύ του ανατολικού νεοχιτλερικού που οι μουλάδες του Ιράν μπορούν να συνεχίζουν να ετοιμάζουν πυρηνικά όπλα και να κατακεραυνώνουν τους αντιπάλους τους από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ με το στόμα του νέου σκληρού ισλαμοφασίστα προέδρου τους Αχμαντινετζάντ. Αν υπήρχε σήμερα απέναντι στο Ιράν και γενικότερα απέναντι στον νεοχιτλερικό άξονα μια σοσιαλιστική χώρα και ένα παγκόσμιο δημοκρατικό αντιφασιστικό στρατόπεδο όπως υπήρχε πριν μισό αιώνα απέναντι στη χιτλερική Γερμανία και τους συμμάχους της, η θέση του θα ήταν εξαιρετικά αδύναμη. Γιατί το ζήτημα δεν θα έμπαινε με τυπικούς νομικούς όρους όπως το βάζουν σήμερα οι δυτικοί, δηλαδή αν το Ιράν παρέβη κάποτε και σε ποιο βαθμό τις υποχρεώσεις της Συνθήκης για τον Περιορισμό των Πυρηνικών Όπλων, αλλά με ουσιαστικούς πολιτικούς όρους, αν δηλαδή έχει το δικαίωμα να εξοπλίζεται με πυρηνικά όπλα μια φασιστική χώρα που καθοδηγεί πολιτικά και ενισχύει οικονομικά την αντισημιτική γενοκτονική τρομοκρατία στο Ισραήλ και τη θρησκευτική πολιτική δικτατορία παντού στον μουσουλμανικό κόσμο.

Για τους δημοκράτες αυτός και μόνον αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν επιτρέπεται να εξοπλίζεται πυρηνικά το Ιράν και όχι η μη συμμόρφωσή του σε μια συνθήκη που οι λαοί δεν έχουν κανένα λόγο να αναγνωρίζουν σαν υποχρεωτική για καμιά χώρα. Γιατί δεν είναι δίκαιο να υπάρχουν χώρες με χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές, όπως είναι οι δυο υπερδυνάμεις, που να απαιτούν από άλλες να μην έχουν ούτε μία στο όνομα του ότι κάποτε, όποτε αυτές συμφωνήσουν μεταξύ τους, θα τις καταστρέψουν. Όσο υπάρχουν πυρηνικά στα χέρια ιμπεριαλιστών και μάλιστα χιτλερικού τύπου ιμπεριαλιστών δεν πρέπει να υπάρχει χώρα που να μην έχει δικαίωμα να διαθέτει πυρηνικά όπλα για μια ελάχιστη αποτροπή. Στην πραγματικότητα η συνθήκη της μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων αφού δεν συνοδεύτηκε από γοργή καταστροφή των πυρηνικών όπλων όλων των πυρηνικών δυνάμεων σημαίνει σήμερα ένα πράγμα, ότι οι μικρές χώρες δεν είναι αρκετά «υπεύθυνες» για να έχουν στα χέρια τους πυρηνικά όπλα, ενώ είναι «υπεύθυνες» οι ιμπεριαλιστικές.
Μήπως όμως αυτή μας η διατύπωση ότι δηλαδή κάθε χώρα έχει δικαίωμα στην πυρηνική βόμβα σημαίνει ότι το δικαίωμα αυτό το αναγνωρίζουμε και στις φασιστικές; Όχι βέβαια. Γιατί ο φασισμός είναι η έμπρακτη και συγκεκριμένη άρνηση κάθε δημοκρατισμού και κάθε δημοκρατικής λογικής και κανένα γενικά διατυπωμένο δημοκρατικό δικαίωμα δεν είναι ανώτερο από το συγκεκριμένο και πρακτικό δικαίωμα των λαών, των εθνών και των κρατών στο σύνολό τους να αντιστέκονται στην ωμή βία που είναι ο φασισμός. Όπως σε μια δημοκρατική χώρα δεν επιτρέπουμε στους φασίστες το γενικά δημοκρατικό δικαίωμα του λόγου έτσι δεν επιτρέπουμε σε κάθε φασιστική πολεμική χώρα το γενικό δικαίωμα να εξοπλίζεται για πόλεμο όπως θέλει και όσο θέλει και μάλιστα με μαζικά καταστροφικά όπλα. Όπως έχουμε ξαναπεί ενώ ήταν γενικά δίκαιο το αίτημα της προπολεμικής Γερμανίας για τη στρατιωτικοποίηση της Ρηνανίας ενάντια στην συνθήκη των Βερσαλλιών, αυτό το ίδιο έγινε άδικο όταν έγινε αίτημα και τελικά πράξη από τη ναζιστική Γερμανία. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε το κάλεσμα της μαοϊκής Κίνας στον ΟΗΕ πριν έρθουν οι αστοί νέου τύπου στην εξουσία ότι αν η Κίνα αλλάξει χρώμα και γίνει φασιστική είναι υποχρέωση όλων των λαών του κόσμου να ενωθούν και να τη συντρίψουν.

Γι αυτό λοιπόν το λόγο δεν χρειάζεται κανείς να υποστηρίξει το Ιράν των μουλάδων αν του επιβληθεί διεθνής βία για να σταματήσει τον πυρηνικό του εξοπλισμό. Αντίθετα με την περίπτωση του Αφγανιστάν και του Ιράκ όπου η δυτική επέμβαση ήταν από θέση αρχής ιμπεριαλιστική και άδικη, ένα οικονομικό μπλόκο ή μια στρατιωτική επέμβαση στο Ιράν δεν θα είναι άδικη από θέση αρχής. Το πρόβλημα που μπορεί να υπάρξει με μια τέτοια επέμβαση είναι να είναι πολιτικά λάθος, δηλαδή να επιτρέψει στη Ρωσία να εμφανιστεί σαν ενδιάμεση δύναμη και να αποσπάσει όλη την εξουσία σε ένα Ιράν που σήμερα είναι φιλικό της αλλά όχι υποτακτικό της, δηλαδή να είναι μια επέμβαση τύπου Κόσοβου. Βέβαια στην πολιτική συχνά το λάθος είναι χειρότερο και από το έγκλημα, γι αυτό και πρέπει και στην περίπτωση του Ιράν να είμαστε εξαιρετικά επιφυλακτικοί απέναντι σε κάθε βίαιη μη διπλωματική επέμβαση των δυτικών ιμπεριαλιστών στο Ιράν, όσο αυτοί δεν είναι αποφασισμένοι να συγκρουστούν πολιτικά με τους νεοχιτλερικούς. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να υποστηρίξουμε καμιά επέμβαση που θα ευνοήσει πολιτικοστρατιωτικά το νεοχιτλερικό άξονα και επίσης καμιά επέμβαση που δεν θα έχει τη συμφωνία της πλειοψηφίας των χωρών του τρίτου κόσμου. Όσο η βασική στρατηγική του Κρεμλίνου είναι να βάζει σφήνες ανάμεσα στον τρίτο κόσμο και τη Δύση, καθώς και μέσα στη Δύση ανάμεσα στην ΕΕ και στις ΗΠΑ, κάθε πολιτική και στρατιωτική δραστηριότητα που θα διευρύνει αυτά τα ρήγματα θα είναι αρνητική. Πάντως σε όλη αυτήν την περίοδο που διανύουμε ο κύριος κίνδυνος δεν είναι μια πρόωρη δυτική στρατιωτική επέμβαση ενάντια στο Ιράν, αλλά μια πολιτική συνδιαλλαγή των δυτικών, ιδιαίτερα της ΕΕ μαζί τους. Άλλωστε τώρα φαίνεται πόσο εγκληματική ήταν η επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράκ. Γιατί κάθε χώρα τραμπούκος μπορεί να επικαλείται το άδικο της δυτικής επέμβασης στο Ιράκ για να εμφανιστεί και ο ίδιος σα μελλοντικό θύμα μιας αντίστοιχης αδικίας.
Εκείνο λοιπόν που πρέπει να υποστηρίξουμε κατ αρχήν είναι τη διεθνή πολιτική καταδίκη και απομόνωση του Ιράν για κάθε του απόπειρα να γλιτώσει το διεθνή έλεγχο και να φτάσει στην παραγωγή πυρηνικών όπλων. Επίσης, και πάνω απ’ όλα, πρέπει να καταδικάσουμε τη διπλωματική στήριξη που δίνουν σε αυτούς τους ανοιχτούς φασίστες - τρομοκράτες οι δύο νεοχιτλερικές χώρες Ρωσία και Κίνα. Τονίζουμε εδώ ότι η Ρωσία παρέχει στο Ιράν και υλική στήριξη δηλαδή πυρηνικό καύσιμο για τον αντιδραστήρα του στο Μπουσέρ.
Πιστεύουμε ότι δίχως προηγούμενα μια παγκόσμια πολιτική εκστρατεία ενάντια στο πυρηνικό Ιράν και ενάντια στους ισχυρούς φασισμούς που το στηρίζουν, δίχως ιδιαίτερα την αποκάλυψη ότι η πολιτική του Ιράν στο παλαιστινιακό δεν είναι εθνικοαπελευθερωτική αλλά γενοκτονική, καθώς αποσκοπεί στην κατάργηση του κράτους του Ισραήλ και την εξόντωση των εβραίων κατοίκων του, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική μια οικονομική και στρατιωτική βία ενάντια στο Ιράν. Το πρόβλημα στο βάθος παραμένει το ίδιο: Δεν υπάρχει ακόμα ένα παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό ρεύμα λαών, εθνών και κρατών που να μπορεί να αντιπαρατεθεί στους σοσιαλφασίστες σε όλα τα επίπεδα και πιο πολύ στα βασικά σημεία συγκρούσεων του πλανήτη. Έτσι η υπόθεση του αντιφασισμού και της ειρήνης είναι ακόμα στα αμαρτωλά, και αδύναμα χέρια των δυτικών ιμπεριαλιστών. Η διαλεκτική λέει ότι τα λάθη τους και τα εγκλήματά τους ιδιαίτερα οι αλλεπάλληλοι αισχροί συμβιβασμοί και συναλλαγές τους με τους σοσιαλιμπεριαλιστές θα είναι ακριβώς εκείνοι που θα τους ρίξουν στην ανυποληψία και θα γεννήσουν το νέο παγκόσμιο λαϊκό δημοκρατικό κίνημα.