ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ

Η ανακοίνωση του γραφείου τύπου του ψευτοΚΚΕ στις 4/6/2005 είναι μια χαρακτηριστική τυπική ανακοίνωση συνδιαχειριστή και συνιδιοκτήτη της κρατικής περιουσίας και των κρατικών μέσων παραγωγής. «...Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ και όλο τον ελληνικό λαό να αντισταθούν στο έγκλημα αυτό (σ.σ. εννοεί την ιδιωτικοποίηση). Να υψωθεί ένα πανίσχυρο μέτωπο ενάντια στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, αυτού που κτίστηκε με τον ιδρώτα και τις στερήσεις του ελληνικού λαού.» Πραγματικά η Ολυμπιακή στερεί τον λαό για δεκαετίες με την τεράστια σπατάλη της σε υπεράριθμο προσωπικό για χάρη του πασοκικού κομματικοσυνδικαλιστικού στρατού, σε εργασιακή λούφα, σε τζάμπα ταξίδια για κρατικά παράσιτα μεγάλα και μικρά, σε ατέλειωτες χαμένες ώρες πτήσης και σε συντριβή της αξιοπιστίας της με τις ξαφνικές απεργίες ομηρίας των ταξιδιωτών.
Αυτήν την αμαρτωλή λειτουργία την καθόριζε και την έλεγχε πάντα το ρωσόδουλο μπλοκ εξουσίας που διεύθυνε όλη την επιχείρηση μέσω της πιο σκληρής και συνδικαλιστικής συμμορίας του δημοσίου. Το ένα τρις δρχ που στοίχισε όπως λένε η Ολυμπιακή, δεν επενδύθηκε αλλά στο μεγαλύτερό του μέρος διαμοιράστηκε σε μίζες και εξαγορές. Ποια στάση κρατούσε στις «εξυγιάνσεις» δηλαδή στη διαρπαγή του δημόσιου χρήματος η διακομματική συνδικαλιστική συμμορία και το διακομματικό μονοπώλιο της εξουσίας που λυμαίνονται τόσα χρόνια τη μόνιμα χρεοκοπημένη Ολυμπιακή; Οι διοικητές της «εξυγίανσης» ήταν δικοί της άνθρωποι. Η «Olympic Catering» παρασκεύαζε μια περίοδο επιπλέον μερίδες φαγητού πολλαπλάσιες από τον αριθμό των εργαζομένων της. Κατήγγειλε ποτέ κανείς το ειδικό διακομματικό καθεστωτικό γραφείο που είχε ειδικευτεί στους διορισμούς στην Ολυμπιακή; Πόσα εκατομμύρια δωρεάν, δηλαδή κλεμμένα εισιτήρια, χρησιμοποίησε το διακομματικό καθεστώς τόσα χρόνια; Σε όλες τις εκλογές πόσα εισιτήρια πλήρωναν και πόσα έπαιρναν τα κόμματα; Πλήρωσε ποτέ υπάλληλος της Ολυμπιακής εισιτήριο; Πόσο στοίχισαν και στοιχίζουν στον καταϊδρωμένο λαό οι συντάξεις με 15 χρόνια δουλειάς στην Ολυμπιακή; Ήταν και είναι ή όχι οι μισθοί της Ολυμπιακής πολλαπλάσιες φορές πάνω από αυτούς του ιδιωτικού τομέα και του υπόλοιπου δημοσίου; Πόσοι πολίτες εκλιπαρούσαν για ένα εισιτήριο στα αεροδρόμια γιατί είχαν ανάγκη να ταξιδέψουν άμεσα την ίδια στιγμή που η Ολυμπιακή κρατούσε πάντα καβάτζα εισιτηρίων μήπως και αποφασίσουν οι κομματικές συμμορίες να ταξιδέψουν κάνοντας τις βόλτες τους την τελευταία στιγμή; Η ομηρία των ταξιδιωτών με το συστηματικό μπλοκάρισμα των αεροδρομίων, με το πρόσχημα της απεργίας, ήταν στην πραγματικότητα εκβιασμός της χώρας για την εκτροφή των μελών της συνδικαλιστικής συμμορίας και για την παράλυση κάθε εκσυγχρονιστικού πνεύματος μέσα στις διοικήσεις. Έτσι και σήμερα δεν είναι λαϊκή βία οι σημερινές απειλές της συνδικαλιστικής ηγεσίας για κλείσιμο των αεροδρομίων αλλά η γνωστή φασιστικού τύπου βία που αυτές οι συμμορίες ασκούν στο λαό εδώ και δεκαετίες. Έτσι αντιλαμβάνονται οι λαοί την πρόοδο και την εξέλιξή τους; Τελικά αυτού του τύπου η διαχείριση και η χρήση δείχνει ότι η Ολυμπιακή δεν είναι λαϊκή περιουσία αλλά ιδιοκτησία της αστικής τάξης και μάλιστα του πιο αντιδραστικού και αρπακτικού κομματιού της.
Tο κριτήριο του ποιος είναι ο κάτοχος μιας ιδιοκτησίας είναι η ελεύθερη χρήση της. Αυτός που χρησιμοποιεί την Ολυμπιακή για τα συμφέροντά του δηλαδή το πιο σάπιο κομμάτι του κράτους αυτός είναι και ο ιδιοκτήτης. Και ο πραγματικός ιδιοκτήτης φροντίζει σήμερα να πάει η χρεοκοπημένη Ολυμπιακή ξανά στα χέρια του δηλαδή στο κεφάλαιο της ρώσικης ακρίδας που δημιουργήθηκε τόσα χρόνια από την λεηλασία του δημόσιου ταμείου. Να παραμείνει δηλαδή κρατικοφασιστικό κεφάλαιο, κεφάλαιο του φαιοκόκκινου μετώπου, έξω από τον ανταγωνισμό, κεφάλαιο που θα συνεχίζει να καλύπτει τα ελλείμματα του από την ευνοϊκή μεταχείρισή του από την πολιτική εξουσία για να συνεχίσει να υπηρετεί με την οικονομική του δύναμη την πολιτική εξουσία στην οποία οφείλει την ύπαρξή του.

Η ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΡΑΤΙΚΗ Ή ΜΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΥΛΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ
Στο θέμα της Ολυμπιακής, το διακομματικό συντονιστικό έχει ορίσει ένα σκληρό απόσπασμα του σοσιαλφασισμού, τον ΣΥΝ, σα συντονιστή του «κινήματος» που θα αποτρέψει την πώληση της στο δυτικόφιλο κεφάλαιο και θα την επιτρέψει στο ανατολικό. Κι αυτό γιατί το άλλο σκληρό απόσπασμα του σοσιαλφασισμού, το ψευτοΚΚΕ δεν έχει όπως ο ΣΥΝ ιδιαίτερους πολιτικούς δεσμούς με το ΠΑΣΟΚ που ελέγχει συνδικαλιστικά την Ολυμπιακή. Επικεφαλής αυτού του «κινήματος» έχει τοποθετηθεί ο ίδιος ο αρχηγός του ΣΥΝ, ο αντισημίτης Αλαβάνος. Από το γραφείο τύπου του ΣΥΝ στην ανακοίνωση που εκδόθηκε διαβάζουμε τις δηλώσεις του. «Τέλος, θέλω να αναφέρω τα εξής: Ότι η Ελλάδα έχει ένα τρομερό πολιτικό μέσο απέναντι στην Επιτροπή Μπαρόζο, που μετά τα δημοψηφίσματα στη Γαλλία και την Ολλανδία, έπρεπε να είναι κρυμμένη κάτω από το τραπέζι και όχι να έχει τέτοιο θράσος, παρεμβαίνοντας στα ιδιοκτησιακά ζητήματα των μεγάλων εταιρειών σε διάφορες χώρες-μέλη. Και το μεγάλο μέσο που έχει ακόμα η Ελλάδα, είναι να προχωρήσει σε δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα για να δούμε πώς ακριβώς, όχι οι εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή αλλά όλοι οι έλληνες πολίτες ανταποκρίνονται σε αυτή την επίθεση της ΕΕ υπέρ των ιδιωτικών συμφερόντων». Λίγες μέρες αργότερα ο Αλαβάνος προσδιορίζει καλύτερα τον «εχθρό» λέγοντας καθώς βγαίνει από συνάντηση με τον Καραμανλή: «Δεν θα θέλαμε με τίποτα η Ο.Α. να καταλήξει σε χέρια εταιρειών, όπως για παράδειγμα αυτή με την οποία έχει υπάρξει το προσύμφωνο για την πώλησή της, οι οποίες βρίσκονται στη διάθεση ισραηλινών και αμερικανικών κεφαλαίων» (Ελευθεροτυπία, 22 Σεπτέμβρη).
Οι κομματικές ηγεσίες αναγνωρίζουν στη χώρα μας μια μόνο θετική μορφή καπιταλιστικής επιχείρησης, την κρατική, και επομένως αναγνωρίζουν μια μόνο μορφή ανταγωνισμού, τον διακρατικό ανταγωνισμό που ταυτίζεται με τον εθνικό ανταγωνισμό και την εθνικιστική σύγκρουση που συνεπάγεται. Οι ηγεσίες προσπαθούν να εμφανίζονται δηλαδή σα γνήσια εθνικιστικές ηγεσίες, για να καλύπτουν την πραγματική τους πρακτόρικη φαιοκόκκινη φύση. Η ακροδεξιά αμφισβήτηση της δυτικής αστικής δημοκρατίας συγχωνευμένη με τον σοσιαλισμό, που είναι η ιδεολογική και πολιτική γραμμή του φαιοκόκκινου μετώπου, αυτό δεν είναι εθνικισμός, είναι εθνικοσοσιαλισμός. Η ιδεολογικοπολιτική γραμμή της επίθεσης του ανατολικού ρωσοκινεζικού άξονα στη Δύση χρησιμοποιεί το εθνικιστικό μίσος και μάλιστα το αντισημιτικό μίσος γιατί μόνο αυτό μπορεί να το διαστρέψει σε ένα χιτλερικού τύπου κάλεσμα για έναν παγκόσμιο πόλεμο υποδούλωσης των λαών. Αυτή η παγκόσμια γραμμή δεν εκπονήθηκε φυσικά από τους φαιοκόκκινους έλληνες αλλά από την Ρωσία.
Η ρώσικη πολιτική βρίσκει το υλικό στήριγμά της στη χώρα μας στην υποταγή του κράτους στο ενιαίο φαιοκόκκινο μέτωπο και ειδικά στην κρατικοφασιστική επιχείρηση ή στη νέα φιλορώσικη ιδιωτική επιχείρηση που επίσης ζει κάτω από την προστασία του φαιοκόκκινου κομματιού του κράτους. Και οι δυο αυτές επιχειρήσεις λειτουργούν στην πραγματικότητα όχι με τους νόμους της αγοράς ή τους νόμους της δημόσιας αστικής υπηρεσίας, αλλά με τους νόμους του κρατικοφασιστικού αρπακτικού μονοπώλιου. Η κρατικοφασιστική επιχείρηση, όπως είναι η Ολυμπιακή, σε αντίθεση με τις κρατικές επιχειρήσεις των άλλων χωρών της ΕΕ λειτουργεί παράνομα, είναι έξω από τον ανταγωνισμό, τα ελλείμματα της τα πληρώνει ο φορολογούμενος και η εξουσία της πάνω στους πολίτες είναι ανεξέλεγκτη.
Την εκμετάλλευση όλων των εργαζομένων της χώρας με την αφαίμαξη των δημόσιων ταμείων και με την υπονόμευση των παραγωγικών δυνάμεων, αυτή την ακραία ταξική διαχείριση, προσπαθούν να τη δικαιολογήσουν αλλά και να τη συντηρήσουν διαστρέφοντας την πραγματικότητα, για να τη μετατρέψουν σε τυφλό μίσος προς την ΕΕ. Έτσι από τη μια δημιουργούν συνθήκες που εμποδίζουν την ανάπτυξη της ΕΕ και την ένωση των εργαζομένων της σε κοινό μέτωπο για τη χειραφέτησή τους, συνθήκες εθνικιστικής διάσπασης και διάλυσης της ΕΕ οπότε και διάλυσης κάθε διεθνικής εργατικής ενότητας. Από την άλλη στο εσωτερικό της χώρας στην οποία κυριαρχούν υποκαθιστούν την πάλη για τη λύση των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων, από το ακροδεξιού τύπου αντικαπιταλιστικό μίσος εναντίων όλων των άλλων εθνών.

Η ΔΗΘΕΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΕ ΣΥΜΦΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ

Το λόγο της Παπαρήγα στους εργαζόμενους της Ολυμπιακής που ακολουθεί παρακάτω, τον αξιολογούμε καλύτερα μέσα από μερικά αποσπάσματα από τα «Κριτικά σημειώματα του Λένιν πάνω στο εθνικό ζήτημα», 19ος τόμος, που έχει δημοσιεύσει και παλιότερα η Ν. Ανατολή. “Ο μαρξισμός προβάλλει στη θέση κάθε εθνικισμού το διεθνισμό που αναπτύσσεται μπροστά στα μάτια μας με κάθε βέρστι σιδηροδρομικής γραμμής, με κάθε διεθνές τράστ, με κάθε ένωση εργατών (διεθνή ως προς την οικονομική της δράση, και κατόπιν ως προς τις ιδέες και τις επιδιώξεις της)».
Στο ίδιο αναφέρεται ο Λένιν στον “ώριμο καπιταλισμό που τραβά για να μετατραπεί σε σοσιαλιστική κοινωνία και που χαρακτηρίζεται από την επιταχυνόμενη σύσφιξη των κάθε λογής σχέσεων ανάμεσα στα έθνη, το σπάσιμο των εθνικών φραγμών, τη δημιουργία της διεθνούς ενότητας του κεφάλαιου, της οικονομικής ζωής γενικά, της πολιτικής, της επιστήμης, κ.λ.π.»
Επίσης στο ίδιο: “Μένει η παγκόσμια ιστορική τάση του καπιταλισμού να σπάζει τους εθνικούς φραγμούς, να σβήσει τις εθνικές διαφορές και να αφομοιώνει τα έθνη, τάση που από δεκαετία σε δεκαετία εκδηλώνεται με όλο και μεγαλύτερη ισχύ και αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους κινητήρες που μετατρέπουν τον καπιταλισμό σε σοσιαλισμό” (υπογράμμιση του Λένιν).
Από τον Ριζοσπάστη στις 15/9 /2005 αντιγράφουμε απόσπασμα του λόγου της Παπαρήγα σε συγκέντρωση των εργαζομένων της Ολυμπιακής.
«Θα σταθώ σε δύο ζητήματα: Την πολιτική του “ανοιχτού ευρωπαϊκού ουρανού” ή των “ανοιχτών ουρανών της Ευρώπης” και τις αποφάσεις της 5ης Νοέμβρη του 2002 του δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων που κάνουν ένα ακόμα ουσιαστικό βήμα και πρέπει και σε αυτό να πούμε ΟΧΙ, για να μη δημιουργεί και να μην επικαλείται η κυβέρνηση προσχήματα. Με βάση αυτή την απόφαση, απαγορεύονται στις κυβερνήσεις - κράτη (και αυτή την απόφαση την υπέγραψαν οι κυβερνήσεις) να έχουν δικές τους αποφάσεις και δικές τους ρυθμίσεις στα ζητήματα των αερομεταφορών. Το πρώτο βήμα έγινε με τον “ανοιχτό ευρωπαϊκό ουρανό”, όπου συγκεντροποιείται η υπόθεση στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να ανοιχτεί ο δρόμος σε τρεις - τέσσερις μεγάλες αεροπορικές εταιρίες, ευρωπαϊκές, να υπερισχύσουν στο χώρο, σε βάρος της “Ολυμπιακής” και άλλων μικρότερων εταιριών. Και δεύτερον, με αυτή την απόφαση συγκεντροποιείται ακόμα περισσότερο ο τομέας των αερομεταφορών, σε ακόμα λιγότερες ευρωπαϊκές εταιρίες, που βγαίνουν διεθνώς για να δώσουν τη μάχη κατά των αμερικανικών και άλλων αεροπορικών μεταφορών. Αυτή η κούρσα του ανταγωνισμού είναι κούρσα συγκεντροποίησης και έχει θύματα τους εργαζόμενους σε όλες τις αερομεταφορές της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, έχει θύματα την εξυπηρέτηση των λαών, έχει θύμα την ασφάλεια των πτήσεων. Πρόκειται για συγκεντροποίηση, ιδιωτικοποίηση, πρόκειται για κούρσα των ανταγωνισμών. Γι’ αυτό η ελληνική κυβέρνηση, και όχι μόνο, τώρα απαξιώνει την “Ολυμπιακή”. Για να δικαιολογήσει στα μάτια του ελληνικού λαού τη θυσία της στο βωμό των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου».
Η ακατανίκητη τάση για εξάπλωση του καπιταλισμού και η αφομοιωτική του ικανότητα είναι νομοτελειακή. Και σαν τέτοια δεν εξαρτάται καθόλου από την θέληση μεμονωμένων ανθρώπων. Η απώλεια των εθνικών χαρακτηριστικών των μονοπωλίων με την εξάπλωσή τους σε όλο τον πλανήτη είναι πρόοδος σε σχέση με τον καπιταλισμό που περιορίζονταν λίγο ή περισσότερο σε εθνικά σύνορα. Η πρόοδος αυτή δεν είναι συνειδητό δημιούργημα του κεφαλαίου αλλά αναπόφευκτο αποτέλεσμα της δίψας του για το κέρδος που το ωθεί στην περιπέτεια της εξάπλωσης. Όμως το ίδιο το κεφάλαιο στην εξάπλωσή του και άθελά του δημιουργεί τις αντικειμενικές συνθήκες ύπαρξης του προλεταριακού διεθνισμού. Ο κάθε πολιτισμένος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι φορέας και υποστηρικτής του αυθόρμητου διεθνισμού που πηγάζει μέσα από την διεθνή πραγματικότητα της ενοποίησης και της διεθνικής συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφάλαιου. Κανείς δεν μπορεί να διαφωνεί με τη σύσφιξη των οικονομικών, των πολιτικών και των πολιτιστικών σχέσεων των εθνών, των κρατών και των ομάδων κρατών και εθνών που είναι σήμερα η κοινή παγκόσμια πρακτική, παρά μόνο ο μικροαστικός και πιο πολύ ο ναζιστικός αντικαπιταλισμός. Εκεί που η κοινωνία βλέπει την δυνατότητα του καθένα που διαθέτει το εισιτήριο να ταξιδέψει μέσα σε λίγες ώρες σε κάθε σημείο του πλανήτη με μια εταιρεία ή ένα διεθνές κονσόρτσιουμ αεροπορικών εταιρειών ο νεοναζισμός βλέπει μόνο ότι το εισιτήριο είναι ένα ελεύθερα διαμορφωμένο στην τιμή του εμπόρευμα και δεν είναι ένα κρατικό κουπόνι που παραχωρείται από το φασιστικό κράτος στους υπηκόους του. Η μεταφορά του επιβάτη και των εμπορευμάτων που είναι αξίες χρήσεις πρωτόγνωρες εξαφανίζονται και μένει μόνο η ιδιαίτερη μεταβατική κοινωνική μορφή που παίρνει αυτή η χρήση. Αυτή η διαστροφή είναι ο κινητήρας της ναζιστικής μεταφυσικής.
Ο εθνικός σοβινισμός που δημιουργεί τα πιο ανήθικα μίση, που διασπά το παγκόσμιο μέτωπο των εργαζομένων αλλά και την εργατική τάξη στο εσωτερικό κάθε χώρας και που όλα αυτά τα έχει ανάγκη ο ναζισμός για να επιτύχει τα σχέδιά του είναι το πρώτο που κάνει το φαιοκόκκινο μέτωπο. Οι Μαρξ -Ένγκελς που πρώτοι διακήρυξαν την ιδέα του προλεταριακού διεθνισμού, του πιο βαθιού διεθνισμού, στο κομμουνιστικό μανιφέστο γράφουν: «καταργήστε την εκμετάλλευση του ανθρώπου απ’ τον άνθρωπο, και θα δείτε να καταργείται η εκμετάλλευση ενός έθνους από ένα άλλο έθνος ». Σε άλλο σημείο: «Από την ημέρα που σταματάει ο ταξικός ανταγωνισμός στο εσωτερικό του έθνους, σταματάει επίσης και η εχθρότητα ανάμεσα στα έθνη». Η βάση του εθνικισμού είναι ο ταξικός ανταγωνισμός. Πίσω από τον εθνικισμό κρύβεται μια αστική τάξη. Ο σοσιαλφασισμός όμως θέλει να πείσει ότι είναι η αστική τάξη που δεν είναι αστική τάξη, αλλά ο πάνω από τάξεις, ο γνήσιος, ο ανεξάρτητος, ο εθνικός σοσιαλισμός.

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ- ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ- ΚΕΡΔΟΣ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ

Η τελευταία πρόταση στην δήλωση του ΣΥΝ που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου μας επαληθεύει όσα ισχυριζόμαστε. Σύμφωνα με τον ΣΥΝ η καταψήφιση του ευρωσυντάγματος σε ένα δημοψήφισμα θα σημαίνει την καταψήφιση του δικαιώματος επέμβασης της ΕΕ υπέρ του ιδιωτικού κεφαλαίου στις χώρες μέλη. Και αυτό γιατί το ευρωσύνταγμα, δηλαδή ο πολιτικός χάρτης της ΕΕ κατά τον ΣΥΝ δεν είναι τίποτα άλλο από μια συμφωνία οικονομική. Κατ’ αυτούς θα πρέπει η λειτουργία των κεφαλαίων στην ΕΕ να καθορίζεται αποκλειστικά από τις εθνικές νομοθεσίες. Δηλαδή, η Ολυμπιακή θα πρέπει να παραμείνει ιδιοκτησία του φαιοκόκκινου μετώπου και ο έλεγχος της κρατικής μηχανής που επεκτείνει την εξουσία της ρώσικης πολιτικής να συνεχίζεται χωρίς τα εμπόδια της ΕΕ. Αυτή η πρακτική αμφισβητεί το δικαίωμα ύπαρξης της ΕΕ αφού αρνείται το πολιτικό της περιεχόμενο δηλαδή το σύνταγμά και την οικονομία της που βασίζεται στην ελευθερία της διακίνησης των κεφαλαίων και επομένως στην εθελοντική υποχώρηση του εθνικού δικαίου έναντι του διεθνικού.
Οι φιλοεργατικές κορώνες του σοσιαλφασισμού δεν είναι παρά τα ουρλιαχτά του τέρατος που έχει χτυπηθεί σ’ αυτή την περίπτωση καίρια από την ΕΕ. Οι εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή που ελέγχονται ασφυκτικά από τη συνδικαλιστική συμμορία πρέπει να απαλλαγούν από αυτήν. Αυτή είναι η μόνη διέξοδος γιατί τους ενώνει με τα γενικά συμφέροντα της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια η μόνη βιώσιμη και προοδευτική λύση στη δοσμένη στιγμή είναι το πούλημα της Ολυμπιακής σε ένα οποιοδήποτε σύγχρονο αερομεταφορικό κεφάλαιο με μια διεθνή, ανοιχτή και αδιάβλητη διαδικασία πώλησης. Μια σύγχρονη και αποτελεσματική Ολυμπιακή δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να απασχολήσει σε ένα κοντινό μέλλον και όλο το προσωπικό που σήμερα απασχολεί.