Αίσχος, σοσιαλφασίστες της “κάθαρσης”!
Όχι στην εξόντωση του δικαστή Ζήση

Είχαμε γράψει σε προηγούμενο φύλλο για την κάθαρση στη δικαιοσύνη στην οποία από τότε εκδηλώθηκαν αντιστάσεις κυρίως από την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων και τον πρόεδρό της Αχ. Ζήση ο οποίος κατάγγειλε τη χρήση στοιχείων που προήλθαν από παράνομες υποκλοπές από τα πειθαρχικά όργανα του Αρείου Πάγου καθώς και το πογκρόμ που εξαπολύθηκε ξαφνικά με αστήρικτες κατηγορίες κατά δικαστών με αφορμή την υπόθεση Γιοσάκη.
Η ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων (της οποίας ακόμα είναι πρόεδρος ο Ζήσης) εκείνη την εποχή της άγριας δίωξης των δικαστών από το έκτακτο δικαστήριο λάσπης και βίας των Τριανταφυλλόπουλου – Κάπου θα μείνει στην ιστορία, καθώς κόντρα στους πάντες κατήγγειλε τις μεθόδους της “κάθαρσης” σαν αντίθετες με τους δημοκρατικούς θεσμούς. Ένα προηγούμενο έγκλημα του Ζήση ήταν ότι είχε συναινέσει στη μερική κατάργηση του αυτοδιοίκητου που προώθησε ο Παπαληγούρας. Το αυτοδιοίκητο, δηλαδή η εκλογή της διοίκησης της δικαιοσύνης από τους ίδιους τους δικαστές, υποστηρίζεται μαχητικά από ΣΥΝ και ψευτοΚΚΕ γιατί μέσα από αυτό οι πολύ πιο καλά οργανωμένοι ρωσόδουλοι και στα 4 κόμματα μπορούν να κάνουν την πολιτική τους παρέμβαση και να χειραγωγούν πολιτικά τους δικαστές.
Αυτόν βεβαίως έβαλε στο στόχαστρο του το καθεστώς και εξαπέλυσε εναντίον του μία μεθοδική επιχείρηση εξόντωσης κατά τα συνηθισμένα. Δηλαδή το καθεστώς επιλέγει το προς εξόντωση θύμα και μετά οι επαγγελματίες εκτελεστές και λασπολόγοι όπως οι Κουρής, Τριανταφυλλόπουλος πιάνουν δουλειά. Στέλνουν τους σπιούνους τους να ψάξουν στις εφορίες, στις πολεοδομίες, και να πραγματοποιήσουν τηλεφωνικές και τηλεοπτικές υποκλοπές της επαγγελματικής και προσωπικής ζωής του θύματος, δηλαδή να εκτελέσουν μια σειρά παράνομες πράξεις αφού δεν υπάρχουν ούτε δικαστικά εντάλματα κατά των συγκεκριμένων προσώπων, ούτε οι ποντικοί που κάνουν αυτές τις “έρευνες” είναι πρόσωπα εντεταλμένα γι αυτή τη δουλειά. Όταν ολοκληρωθεί αυτή η φάση και με τα πρώτα κάπως ικανοποιητικά ευρήματα, οι λασπολόγοι ανακοινώνουν στο έθνος το όνομα του θύματος και καλούν τον καθένα που έχει στοιχεία εναντίον του, σωστά ή λάθος, να έρθει άφοβα να τα καταθέσει στους λασπολόγους αφού έχει αποδειχτεί ότι κανένα θύμα που προγράφτηκε από αυτούς δεν επέζησε τελικά. Αυτό είναι τα νόημα της επίμονης αρθρογραφίας στην Αυριανή του πρώτου και του τηλεοπτικού δικαστηρίου που στήνει ο δεύτερος και που είναι η πραγματική ζούγκλα της χώρας.
Σε αυτό το δικαστήριο όπου κατασπαράσσεται ηθικά και πολιτικά το επιλεγμένο θύμα συμμετέχει εκ περιτροπής σχεδόν κάθε μέλος της αστικής τάξης που διαγκωνίζεται να καθίσει στη δικαστική έδρα της “Ζούγκλας”, πρώτον για να ευχαριστήσει το τηλεοπτικό κοινό που διψάει για το αίμα των αμαρτωλών αστών, δεύτερον για να διαχωριστεί από αυτούς και να επιβιώσει στο στρατόπεδο των εκκαθαριστών και τρίτον για να γλύψει τον Τριανταφυλλόπουλο να μην του βγάλει ποτέ τα δικά του υπαρκτά ή ανύπαρκτα άπλυτα στη φόρα. Μόλις λοιπόν το θύμα κυλιστεί ικανοποιητικά στη λάσπη και κατατεμαχιστεί ηθικά σε αρκετά πρωτοσέλιδα, τηλεοπτικές εκπομπές και δελτία ειδήσεων τότε αναλαμβάνει το δικαστικό απόσπασμα της κάθαρσης. Αυτό έχει καταλάβει την ηγεσία του Άρειου Πάγου-άλλωστε μόνο έτσι μπόρεσε και άρχισε η δικαστική “κάθαρση”- και αναλαμβάνει να εξοντώσει το ηθικό πτώμα και πειθαρχικά και επαγγελματικά και, αν είναι αρκετά τρωτό ή πολύ επικίνδυνο, και ποινικά. Αυτό είναι πανεύκολο γιατί το έθνος δεν αρκείται στην ηθική εξόντωση θέλει την εξαφάνιση του ανθρώπου που νομίζει ότι έφταιξε για την ανηθικότητα της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής και πολλές φορές για τη δική του ανηθικότητα. (Με αυτή τη μέθοδο αυτή τη στιγμή έχει αρχίσει να καταβροχθίζεται από τη μηχανή ο Κοντομηνάς του Άλφα).
Έτσι λοιπόν ο Ζήσης, ο “μέγιστος των εγκληματιών”, αφού αμφισβήτησε την ίδια την διαδικασία της “κάθαρσης”, βρέθηκε κατηγορούμενος αρχικά από τον Τριανταφυλλόπουλο γατί δήθεν δόθηκε στην Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων χαριστικά μια αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής για να κάνουν τη συνέλευσή τους. Αυτή η κατηγορία ωστόσο δεν στάθηκε, αλλά ήταν αρκετή για να κάνει ευάλωτο τον Ζήση σε μια δεύτερη επίθεση.
Έτσι βρέθηκαν αργότερα μετά από “πιο καλή δουλειά” τα εξής “συντριπτικά” στοιχεία εναντίον του: Σύμφωνα με αυτά η εξοχική κατοικία του στην Κρήτη κατασκευάστηκε με χρήματα επιχειρηματία (για την ακρίβεια κατηγορείται ότι τα τιμολόγια των εργασιών εκδίδονταν στο όνομα του επιχειρηματία αυτού που όμως ήταν ο εργολάβος του σπιτιού), η σύζυγος του οποίου είναι παιδική φίλη με τη σύζυγο του κ. Ζήση, δικηγόρο Πελαγία Παπαδάκη, που έχει χειριστεί υποθέσεις αυτού του επιχειρηματία. Θα ήταν ίσως χρήσιμο να προσέξει κανείς πόσο μακριά είναι αυτή η αλυσίδα : Ο Ζήσης έχει λοιπόν μία εξοχική κατοικία στην Κρήτη η οποία κατασκευάστηκε με τιμολόγια στο όνομα του εργολάβου, αλλά μέχρι εδώ δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο “έγκλημα”, πέρα από τη μη καταβολή ΦΠΑ 450 Ευρώ! Τόσα γλύτωσε ο Ζήσης που δεν βγήκαν τα τιμολόγια στο όνομά του! Τα προβλήματα παρουσιάζονται όταν διαπιστώνεται ότι η σύζυγος του Ζήση είχε παιδική φίλη τη σύζυγο του επιχειρηματία (πρώτο σκάνδαλο), και ότι είναι δικηγόρος (δεύτερο σκάνδαλο), και ότι σα δικηγόρος είχε αναλάβει υποθέσεις του επιχειρηματία (τρίτο σκάνδαλο). Το ερώτημα είναι συμμετείχε ο Ζήσης στην εκδίκαση υποθέσεων του επιχειρηματία; Η απάντηση είναι όχι. Το δεύτερο ερώτημα είναι με ποιον τρόπο εμπλέκεται; Η απάντηση είναι ότι άσκησε πιέσεις σε δικαστές που χειρίστηκαν υποθέσεις του. Πως αποδεικνύεται; Δεν αποδεικνύεται.
Με αυτά τα “στοιχεία” άρχισε προκαταρκτική έρευνα για την υπόθεση. Στη διάρκεια της έρευνας ο Ζήσης παρουσίασε σοβαρό πρόβλημα υγείας και μπήκε στο νοσοκομείο για επείγουσα εγχείρηση. Με την ολοκλήρωση της συλλογής στοιχείων για την υπόθεση ασκήθηκε δίωξη εναντίον του για παράβαση καθήκοντος, ενώ εξετάζεται το ενδεχόμενο να τεθεί σε προσωρινή αργία.
Μετά από αυτή την επίθεση, ο Ζήσης εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Έτσι μεθοδικά εκτελεί το καθεστώς τον επικεφαλής του κινήματος των δικαστικών ενάντια στη φασιστικού τύπου και κατά παραγγελία “κάθαρση” που ήταν ισχυρό το καλοκαίρι και έφτασε μέχρι στάσεις εργασίας.
Η μέχρι στιγμής αποτίμηση της “κάθαρσης” όπως την περιγράφει περήφανα ο ίδιος ο Παπαληγούρας σε συνέντευξη του στην εφημερίδα “Ισοτιμία” στις 24-9-2005 είναι η εξής: <<Από τις αρχές του έτους ως σήμερα, 10 δικαστές αποπέμφθηκαν από το δικαστικό σώμα. Προφανώς έπονται και άλλοι… Για άλλους 2 δικαστές εκκρεμεί στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου το ερώτημα της απόλυσής τους. Εναντίον 14 δικαστών ασκήθηκαν ποινικές διώξεις. Για 31 δικαστικούς λειτουργούς όλων των βαθμίδων διεξάγεται έρευνα η οποία επεκτείνεται και σε άλλους παράγοντες της δίκης (δικηγόρους, δικαστικούς υπαλλήλους κ.ά.). Τέθηκαν 11 δικαστικοί λειτουργοί σε προσωρινή αργία. Ελέγχονται σήμερα οι τραπεζικοί λογαριασμοί 36 δικαστών και εισαγγελέων. Πέραν αυτών, 73 δικαστές μετατέθηκαν λόγω μακρόχρονης παραμονής τους στο ίδιο δικαστήριο.
Πότε άλλοτε στο παρελθόν δεν είχε επιχειρηθεί εξυγίανση σε τέτοια έκταση και τέτοιο βάθος>>.
Το αποκορύφωμα του πογκρόμ ήταν οι μαζικές μεταθέσεις δικαστών με μοναδικό κριτήριο τα χρόνια παραμονής τους στην υπηρεσία το οποίο έγινε επίσης επιλεκτικά. Έτσι για παράδειγμα ενώ έγιναν γύρω στις 100 μεταθέσεις σε δικαστήρια σε όλη τη χώρα, δεν έγινε καμία μετάθεση στα δικαστήρια της Αθήνας. Όταν ο υπουργός δικαιοσύνης ρωτήθηκε για το γεγονός αυτό, το παραδέχτηκε και παράπεμψε στα αρμόδια όργανα!
Ο Παπαληγούρας δεν είναι στέλεχος του σοσιαλφασιστικού καθεστώτος αλλά συμφώνησε στην “κάθαρση” στη δικαιοσύνη με την επίσης βρώμικη λογική της πάση θυσία εκκαθάρισης του δικαστικού μηχανισμού από το ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο οι εκκαθαρίσεις που έγιναν πραξικοπηματικά και παράνομα από την επιλεγείσα από το ΠΑΣΟΚ ηγεσία Κάππου είχαν σα στόχο τους δικαστές που αντιστάθηκαν στην καθεστωτική εξουσία με οποιοδήποτε τρόπο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο κέντρο της κάθαρσης βρέθηκαν τα δικαστήρια του Πειραιά, που αντιστάθηκαν στην εξουσία του Κόκκαλη στο λιμάνι. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι ένα κεντρικό πρόσωπο της όλης υπόθεσης η ανακρίτρια Τόνια Ηλία κατηγόρησε τους διώκτες της ότι την εκδικούνται γιατί αρνήθηκε να προφυλακίσει τον Λυμπέρη. Εναντίον αυτού θυμίζουμε είχε κινηθεί ολόκληρο το καθεστώς, επειδή τόλμησε σαν ιδιωτικό κεφάλαιο να μπει στον χώρο της απεξάρτησης που είναι ως τώρα κρατικό μονοπώλιο.
Ενδεικτική των προθέσεων του Παπαληγούρα ήταν η επιλογή του νέου προέδρου του Αρείου Πάγου Ρωμύλου Κεδίκογλου ο οποίος έχει τη “ρετσινιά” του μητσοτακικού, διαδόχου του Βασ. Κόκκινου, και ο οποίος πρωταγωνίστησε σε μία άλλη “κάθαρση” του καθεστώτος, την πρώτη μεγάλη τέτοια επιχείρηση, στις δίκες του “βρώμικου ‘89”. Ο Καραμανλής με την έναρξη του νέου δικαστικού έτους έδωσε το σήμα για τη δεύτερη φάση της κάθαρσης, με τη δήλωση του ότι η ΝΔ παρέλαβε από το ΠΑΣΟΚ διεφθαρμένη δικαιοσύνη. Ποιος εκπρόσωπος των δικαστών τόλμησε να τον διαψεύσει; Κανείς. Αυτό το εξασφάλισε το καθεστώς με την άσκηση της μεγαλύτερης τρομοκρατίας κατά των δικαστών και ιδιαίτερα την εξόντωση του τολμηρού Ζήση.