Για τις συγκρούσεις στο Παρίσι θα χρειαστεί ίσως ένα μεγαλύτερο άρθρο στο μέλλον. Άλλωστε αυτή η υπόθεση θα έχει συνέχεια γιατί έτσι κι αλλιώς πρόκειται για κάτι βαθύ. Εδώ μόνο θα πούμε λίγα λόγια.
Από την άποψη του κοινωνικού φαινόμενου το πρόβλημα είναι πολύπλοκο. Από πολιτική σκοπιά είναι πιο απλό.
Από την κοινωνική σκοπιά. Από τη μια υπάρχει το ταξικό και εθνοτικό γκέτο που υπάρχει σχεδόν σε όλες τις όλες τις μεγαλουπόλεις του βορρά. Αυτό στον πυρήνα του έχει την όλο και μεγαλύτερη κοινωνική και ταξική ανισότητα σε συνδυασμό με την ιμπεριαλιστική αντιμετώπιση της ξένης εργατικής δύναμης από τη μονοπωλιακή αστική τάξη. Όμως στο φαινόμενο του γκέτο δουλεύουν δυο πολύ σημαντικοί εσωτερικοί παράγοντες. Από τη μια είναι η προδοτική εγκατάλειψη από την ιμπεριαλιστική εργατική αριστοκρατία του προλεταριάτου συνολικά πράγμα που σημαίνει την όξυνση των αυθόρμητων αντιθέσεων, ιδιαίτερα των οικονομκών ανάμεσα στο ντόπιο και στο μεταναστευτικό προλεταριάτο. Από την άλλη η διασπαστική δουλειά που κάνει μέσα στο μεταναστευτικό προλεταριάτο ακριβώς εξ αιτίας αυτής της εγκατάλειψης ο εθνικισμός, ο ισλαμοφασισμός και ο σοσιαλφασισμός.
Το γκέτο δεν είναι όπως νομιζει ο πολύς κόσμος ένας σωρός καταπιεσμένων από τους απ έξω. Είναι ένας χώρος μεγάλης εσωτερικής καταπίεσης. Στο παρισινό γκέτο ιδιαίτερα, που πρέπει να είναι από τα πιο σκληρά της Ευρώπης, οι μέσα τριτοκοσμικοί καταραμένοι τρέμουν πολύ περισσότερο τις δικές τους λούμπεν συμμορίες και τους ισλαμοφασίστες από όσο το λευκό ρατσισμό που είναι απ΄έξω τους.Ο έξω εκμεταλλευτικός κόσμος πιέζει το γκέτο μέσο των εσωτερικών δυνάμεων. Ο ρόλος του σοσιαλφασισμού σε σχέση με το γκέτο είναι καθοριστικός: θεωρεί και τους μέσα καταπιεστές σαν καταπιεσμένους και συμμαχεί μαζί τους. Θεωρεί το λούμπεν και τον ισλαμοφασισμό σαν μορφές αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής και αντιρατσιστικής αντίστασης. Συγχωρεί ακόμα και τον μαύρο ρατσισμό και τον μαυρο αντισημιτισμό που κυριαρχούν στους προηγούμενους. Όμως αυτά είναι απλά προσχήματα για την άσκηση της ηγεμονίας των λούμπεν, των ισλαμοφασιστών, των αντισημιτών και των μη άσπρων ρατσιστών στο εσωτερικό του γκέτο.
Για τους μαρξιστές δεν υπάρχει σπάσιμο του γκέτο χωρίς να πέσουν τα έξω τείχη του, που σημαίνει στο βάθος ταξική διεθνοτική ενότητα του προλεταριάτου. Αλλά δεν θα σπάσουν ποτέ τα έξω τείχη αν δεν συντριβούν και οι μέσα καταπιεστές που δεν επιτρέπουν όσο και οι άσπροι ρατσιστές καμιά διεθνική ενότητα. Αν σήμερα καλοί άνθρωποι λευκοί προλετάριοι βαδίσουν στο γκέτο για να αγκαλιαστούν με τους τριτοκοσμικούς αδελφούς τους θα φάνε το ξύλο της χρονιάς τους από τους δικούς τους φασίστες και ρατσιστές. Στο βάθος δεν υπάρχει σπάσιμο των τειχών χωρίς βία στις μέσα λούμπεν και ισλαμοφασιστικές συμμορίες. Το ποιος και πως θα ασκήσει αυτή τη βία, αυτό θα το βρουν και αυτή είναι δουλειά των γάλλων προλετάριων και των γάλλων δημοκρατών. Το αν σε αυτήν την υπόθεση θα δεχτούν την άσκηση βίας από το αστικό κράτος στο όνομα της αστικής δημοκρατικής νομιμότητας ή αν την βία θα την ασκήσουν οι ίδιοι ή αν θα συνδυάζουν και τα δυο αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε τουλάχιστον από δω που είμαστε. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι το ζήτημα αυτό επιχειρεί να το λύσει τώρα με την αστυνομική βία ο υπουργός Σαρκοζύ.
Αντίθετα από όσο ισχυρίζονται παγκόσμια οι σοσιαλφασίστες και βέβαια η πάντα ευθυγραμμισμένη μαζί τους ελληνική τηλεόραση στο Παρίσι δεν έχουμε μια εξέγερση του λαού του γκέτο. Έχουμε μια πολύ περιορισμένη αλλά πολύ θεαματική εξέγερση του λούμπεν του γκέτο με την διακριτική ανοχή ή και υποστήριξη του ισλαμοφασισμού. Είναι αυτό το μέτωπο που ζητάει τώρα την πτώση του Σαρκοζύ προσπαθώντας να μετατρέψει ένα αυθόρμητο λούμπεν κίνημα σε πολιτικό κίνημα. Απέναντι σε αυτό ο Σαρκοζύ συνεχίζει να χρησιμοποιεί βία, αλλά με όσο πιο ψύχραιμο τρόπο γίνεται για να μην προκαλέσει διεύρυνση του τον τρίτο κόσμο των προαστείων.
Το ποιος θα επικρατήσει θα φανεί από το αν το γκέτο πάει με το λούμπεν ενάντια στο Σαρκοζύ ή αν κρατηθεί στην άκρη αφήνοντας τον Σαρκοζύ να εξουδετερώσει το λούμπεν.
Από πολιτική άποψη τα πράγματα έχουν ως εξής: Οι σοσιαλφασίστες με τους τροτσκιστές επικεφαλής και με το το ΚΚΓαλλίας δίπλα τους πιο διακριτικά είναι με την «εξέγερση» και ζητάνε το κεφάλι του Σαρκοζύ. Το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα υπό τον ευρωπαίστή Ολλάντ είναι κατά του Σαρκοζύ αλλά χωρίς να ζητάει τον αποκεφαλισμό του. Το κυβερνητικό μπλοκ είναι στην κύρια πλευρά με τον Σαρκοζύ. Όμως ο πρωθυπουργός Βιλπέν τον υπονομεύει περιμένοντας να πέσει ο μοναδικός του ουσιαστικός αντίπαλός για την προεδρία.
Ωστόσο στις φωτιές του Παρισιού δεν κρίνεται μια διαμάχη προσώπων. Δεν κρίνεται καν ένα γαλλικό ζήτημα. Κρίνεται το διεθνές ζήτημα αν στην προεδρία της Γαλλίας και στο τιμόνι του γαλλογερμανικού άξονα θα έρθει ο φιλοδυτικός διακηρυγμένος ευρωατλαντιστής Σαρκοζύ ή ο αντιαμερικάνος προωθητής του γαλλορωσικού άξονα Βιλπέν. Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο τόσο πολύ οι σοσιαλφασίστες υποστηρίζουν τις φωτιές του Παρισιού και έχουν κάνει πολιτικό στόχο και έπαθλο της «εξέγερσης» το κεφάλι του Σαρκοζύ.
Μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε ο Σαρκοζύ έχει την υποστήριξη της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης, ιδιαίτερα των γάλλων κατοίκων των προαστίων και τη συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών της δεξιάς. Όμως η αναμέτρηση δεν θα τελειώσει τόσο έυκολα ακριβώς γιατί κρίνονται τόσα πολλά στο πολιτικό επίπεδο.