Οι καθηγητές οδηγούν σε αποτυχία την ψευτοαπεργία της ΟΛΜΕ

Στα τέλη του Οκτώβρη η κίνηση «Παιδεία για Δημοκρατία και Ανάπτυξη», που συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία καθηγητών της ΟΑΚΚΕ, έστειλε στα σχολεία όλης της χώρας με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (e-mail) τις θέσεις της, καθώς και την καταγγελία της του συνθήματος των σαμποταριστών της εκπαίδευσης “Δωδεκάχρονο υποχρεωτικό σχολείο». Οι θέσεις αυτές για το 12χρονο σχολείο -θέσεις που δημοσιεύουμε παρακάτω- έγιναν αποδεκτές από πάρα πολλούς συναδέλφους, οι οποίοι επικοινώνησαν με την Κίνηση. Διαπιστώσαμε επίσης ότι πολλοί συνάδελφοι, ιδιαίτερα της τεχνικής εκπαίδευσης, αγνοούσαν παντελώς το ζήτημα ή είχαν πολύ ελλιπή πληροφόρηση. Αυτή η κατάσταση βάζει το ζήτημα στους συντρόφους καθηγητές να εντείνουν ακόμη περισσότερο τις δυνάμεις τους και τη δουλειά τους στον κρίσιμο τομέα της εκπαίδευσης.
Στη συνέχεια η Κίνηση, με αφορμή την ψευτοαπεργία της ΟΛΜΕ, κυκλοφόρησε αφίσα την οποία δημοσιεύουμε και στην οποία αναλύει τα συνθήματα και την τακτική της ΟΛΜΕ, που μεθοδεύει στα γρήγορα τη διάλυση όλης της τεχνικής εκπαίδευσης στη χώρα. Η αφίσα αυτή κολλήθηκε σε αρκετά σχολεία της Αθήνας, του Πειραιά και της επαρχίας, αλλά και στάλθηκε με e-mail πάλι σε όλα τα σχολεία της μέσης εκπαίδευσης. Τα μέλη της Κίνησης μίλησαν επίσης σε μια σειρά από σχολεία, κυρίως ΤΕΕ, στα οποία και βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση.
Οι καθηγητές για άλλη μια φορά γύρισαν την πλάτη στην ΟΛΜΕ αηδιασμένοι από τη μέχρι σήμερα πρακτική της. Τα ποσοστά της απεργίας ήταν πολύ μικρά.

Οι θέσεις για το 12χρονο σχολείο

ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΗΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
ΣΑΜΠΟΤΑΡΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
ΚΑΙ ΒΥΘΙΖΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ

Η αποσύνδεση από την παραγωγή κυριαρχεί σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, με το κεντρικό επιτελείο αυτής της αποσύνδεσης να είναι εγκατεστημένο στα πανεπιστήμια. Ο ΟΑΕΔ διαπιστώνει σε έρευνά του ότι το 50% της επίσημης ανεργίας οφείλεται στην αναντιστοιχία του εκπαιδευτικού συστήματος με την παραγωγή. Η αποσύνδεση αυτή παίρνει την πιο τραγική της μορφή στη μέση εκπαίδευση. Παρά το ότι το ποσοστό των απόφοιτων λυκείου της Ελλάδας είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη των 25, η χώρα μας έχει τους λιγότερους ειδικευμένους τεχνίτες και τεχνικούς σε όλη την Ευρώπη και τους περισσότερους άνεργους διπλωματούχους των ΑΕΙ, την ίδια στιγμή που το εισόδημα των ειδικευμένων τεχνιτών είναι υψηλότερο από αυτό των διπλωματούχων των ΑΕΙ και την ίδια στιγμή που η ζήτηση επαγγελματικών και τεχνικών προσόντων έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Παρ’ όλα αυτά και παρά το γεγονός ότι η χώρα βρίσκεται στην κορυφή της ανεργίας, το ποσοστό των απόφοιτων τεχνικής εκπαίδευσης μειώνεται συνεχώς και βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο στην ΕΕ-25, στο 32,1 %, ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 54,4% ( Eurostat). Η μείωση αυτή, που τα πέντε τελευταία χρόνια υπερβαίνει το 40% του μαθητικού δυναμικού, είναι αποτέλεσμα του συστηματικού σαμποταρίσματος της επαγγελματικής εκπαίδευσης από τις τέσσερις κομματικές ηγεσίες με διεκπεραιωτή την ΟΛΜΕ. Ακόμη και από το νόμο της σύστασής τους, τα ΤΕΕ αποσυνδέθηκαν από την παραγωγή, χωρίς πρόσβαση στα ΑΕΙ, και τους δόθηκε μια υποτιμητική μερική πρόσβαση στα ΤΕΙ.
Η μέση εκπαίδευση επομένως είναι προσανατολισμένη στη γενική παιδεία. Έτσι στερεί την παραγωγή από τα μεσαία στελέχη, από τους μεσαίους τεχνίτες και τεχνικούς, και επομένως στερεί και την εργασία από τους πολίτες, όταν η ιστορική και παγκόσμια τάση ήταν και είναι το πλάτεμα και η αναπροσαρμογή της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων, γενικής και επαγγελματικής, στις νέες παραγωγικές ανάγκες.
Αυτό που κινεί τελικά αυτήν την πορεία απόκλισης της εκπαίδευσης από την πράξη δεν είναι οι ανθρώπινες, οι κοινωνικές ανάγκες, αλλά ένα παρατεταμένο συνειδητό μορφωτικό σαμποτάζ ως συμπλήρωμα του γενικού και επίσης συνειδητού παραγωγικού σαμποτάζ σ’ αυτή τη χώρα. Η διακομματική υπεράσπιση αυτής της αποσύνδεσης φέρνει σε αναντιστοιχία την εργασία με τις σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις, παρεμβάλλει δυσκολίες στην ένωση της εργασίας με τα μέσα παραγωγής και τελικά σαμποτάρει την παραγωγή και όλους τους υλικούς και πνευματικούς όρους της κοινωνικής ζωής. Το χαμηλότερο κατά κεφαλή ΑΕΠ, το παραγωγικό έλλειμμα που απεικονίζεται στο αυξανόμενο τεράστιο εμπορικό έλλειμμα, η χαμηλή τεχνολογική σύνθεση των κεφαλαίων, η βίαιη υποτίμηση της αξίας της εργασίας, ακόμα και η υποτίμηση του επενδυμένου παραγωγικού κεφαλαίου που συνεπάγεται η πολιτική της αποσύνδεσης της εκπαίδευσης από την παραγωγή, όλα αυτά είναι αποτελέσματα ενός πολύχρονου παραγωγικού σαμποτάζ. Πρόκειται για μια εγκληματική πολιτική, που αποδυναμώνει και απομακρύνει τη χώρα από την ανάπτυξη και τις επιστημονικοτεχνικά ανεπτυγμένες χώρες, καθώς αντικαθιστά την οικονομία της παραγωγικής ανάπτυξης με την οικονομία της υπανάπτυξης, του παραγωγικού παρασιτισμού, του μεταπρατισμού και της γαιοπροσόδου.
Αυτή η πολιτική που ασκείται κυρίως υπό την ηγεσία της «αριστεράς», εκφράζεται με μια λαϊκίστικη φρασεολογία και με μια υπερδεξιά πρακτική και συσπειρώνει σ’ ένα κοινό μέτωπο τους εχθρούς κάθε πολιτικού δημοκρατισμού και τους φίλους κάθε φασισμού, ανατολικού ή τριτοκοσμικού τύπου. Από κοινωνική άποψη, αυτό το μέτωπο στηρίζεται στη βάση του στο γραφειοκρατικό παρασιτικό στρατό που λατρεύει το κράτος και την κρατική ιδιοκτησία μόνο και μόνο γιατί βλέπει την κοινωνική και οικονομική του άνοδο μέσα από την άλωση αυτού του κράτους για τη συμμετοχή του στη λεηλασία της κρατικής ιδιοκτησίας και μετά όλης της κοινωνίας. Από πολιτική άποψη, αυτό το μέτωπο εκπροσωπεί τις νέες αστικές κρατικο-κομματικές κλίκες που έχουν πλουτίσει από τη διαφθορά, ιδιαίτερα τη νέα ανατολική κομπραδόρικη και ληστρική ολιγαρχία ( Κόκκαλη, Μπόμπολα, Μυτιληναίο, Κοπελούζο, Γερμανό) και γενικά το πιο αντιδραστικό κομμάτι της αστικής τάξης, που ακολουθεί και υπηρετεί τους ανατολικούς καπιταλισμούς και ιμπεριαλισμούς που προέρχονται από την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις πρώτες σοσιαλιστικές χώρες, βασικά στη Ρωσία και στην Κίνα. Σ’ αυτές τις χώρες έχει ολοκληρωθεί η πολιτική συγχώνευση του κλασικού φασισμού με το κόκκινο της νικημένης επανάστασης, συγχώνευση που κοινωνικά σημαίνει τη συμμαχία των αστών νέου τύπου -που βγήκαν μέσα από τα μεταλλαγμένα κομμουνιστικά κόμματα- με τους παλιούς αστούς, ιμπεριαλιστές και απόγονους της φεουδαρχίας. Αυτή τη συγχώνευση την έχουμε ονομάσει φαιοκόκκινο μέτωπο, που σχεδόν παντού στον κόσμο ενώνει τους δήθεν «δογματικούς» αποστάτες του μαρξισμού με την κλασική πολιτική και κοινωνική αντίδραση.
Οι εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις» που προωθούν την αποσύνδεση της εκπαίδευσης από την παραγωγή δεν είναι παρά η θέληση αυτού του πιο αντιπαραγωγικού, αντιδραστικού και ιμπεριαλιστικά εξαρτημένου κομματιού της ελληνικής αστικής τάξης περιβεβλημένη με τη μορφή νόμων.

Η 12ΧΡΟΝΗ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΏΝ ΣΧΟΛΩΝ

Η διακομματική πολιτική, που συγκαλύπτεται πίσω από το σύνθημα της 12χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, διαφέρει από τις μέχρι σήμερα μεταρρυθμίσεις στο ότι δεν αποσκοπεί απλά σε μια ποσοτική αύξηση της αποσύνδεσης της μέσης εκπαίδευσης από την παραγωγή, αλλά στην κατάργηση της επαγγελματικής εκπαίδευσης. Για πρώτη φορά το τετρακομματικό πολιτικό μονοπώλιο της εξουσίας αισθάνεται ότι έχει εξασφαλίσει τον απόλυτο κοινωνικό έλεγχο και επιχειρεί να θεσμοθετήσει με μία κίνηση τη διάλυση ολόκληρου του δικτύου των επαγγελματικών σχολών ή, αν το δούμε από την άλλη όψη του, τη δημιουργία ενός μόνο σχολείου, του ενιαίου γενικού λυκείου. Οι διαφορές ανάμεσα στις κομματικές ηγεσίες βρίσκονται στην ταχύτητα της μεθόδευσης αυτής, με πιο ανυπόμονη πάντα την υπεραντιδραστική δήθεν «αριστερά» και τη φαιοκόκκινη ηγεσία της ΟΛΜΕ. Στην εισήγηση του ΔΣ της για το 12ο συνέδριο διαβάζουμε: «Στο πλαίσιο της μεταβατικής περιόδου στην πορεία προς την καθιέρωση του Ενιαίου λυκείου που προτείνουμε πρέπει άμεσα να αρθεί η διάκριση του σημερινού «Ενιαίου Λυκείου» και της Τ.Ε.Ε. με μέτρα που θα συμβάλουν στην αναβάθμιση της τεχνικής-επαγγελματικής εκπαίδευσης». Και στην επόμενη σελίδα με τίτλο «αναλυτικότερα για την ΤΕΕ» διαβάζουμε ότι μία από τις προϋποθέσεις για την αναβάθμιση της ΤΕΕ είναι η «ενίσχυση της γενικής παιδείας» (όλες οι υπογραμμίσεις είναι της ΟΛΜΕ).

Η 12ΧΡΟΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΤΕΕ ΜΕ ΤΟ ΥΒΡΙΔΙΟ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΠΑΛ ΚΑΙ ΚΛΕΙΝΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ

Η 12χρονη εκπαίδευση σημαίνει τη νόθευση του τεχνικού και επαγγελματικού χαρακτήρα των σημερινών ΤΕΕ του ΥΠΕΠΘ με τη μετατροπή τους σε ένα ιδιόμορφο τύπο σχολείου της θεωρητικολογίας, το επονομαζόμενο Επαγγελματικό Λύκειο ΕΠΑΛ. Σ’ αυτό το δήθεν επαγγελματικό σχολείο, σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα κυριαρχεί, όπως και στα σημερινά ΤΕΕ του ΥΠΕΠΘ, η πάγια καθεστωτική πολιτική της αποσύνδεσης κάθε εκπαίδευσης από την παραγωγή και επιπλέον οι ώρες διδασκαλίας των μαθημάτων γενικής παιδείας από 31%-35%, που είναι κατά μέσο όρο σήμερα στα ΤΕΕ, θα γίνονται περισσότερες από εκείνες που προορίζονται για τα επαγγελματικά και τεχνικά μαθήματα, μειώνοντας επομένως κατά το ίδιο ποσό τις ώρες διδασκαλίας των τεχνικών-επαγγελματικών μαθημάτων. Οι κομματικές ηγεσίες και η κρατικοκομματική συνδικαλιστική γραφειοκρατία πλειοδοτούν γι’ αυτή τη μείωση των ωρών διδασκαλίας των τεχνικών-επαγγελματικών μαθημάτων, που την παρουσιάζουν πάντα ως αύξηση των ωρών γενικής παιδείας. Αυτό το σχολείο-υβρίδιο γενικής παιδείας συν το σάπιο γενικό λύκειο επιβάλλονται τώρα ως οι μοναδικές μορφές σπουδών μετά το γυμνάσιο. Όλες οι άλλες επαγγελματικές σχολές, οι σχολές μαθητείας και κατάρτισης καταργούνται. Το επόμενο στάδιο που σχεδιάζει η ψευτοαριστερά ως ηγεσία αυτού του διακομματικού «συντονιστικού της καταστροφής» είναι η απορρόφηση του ΕΠΑΛ από το γενικό λύκειο σε ένα σχολείο, το ενιαίο γενικό λύκειο.
Οι σχολές που σχεδιάζει να κλείσει το διακομματικό συντονιστικό είναι όσες συνδέονται με την παραγωγή. Είναι οι σημαντικότερες σχολές παραγωγής της εργατικής τάξης, στις οποίες φοιτούν δεκάδες χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι. Αυτές είναι κυρίως οι σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ, τα ΤΕΕ των υπουργείων εκτός ΥΠΕΠΘ, τα μεταγυμνασιακά ΙΕΚ και ακόμα μια ποικιλία τεχνικών σχολών κατάρτισης στις οποίες φοιτούν τελειόφοιτοι γυμνασίου. Οι πολυπληθέστερες σχολές από αυτό το δίκτυο είναι οι σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ. Η πρακτική άσκηση του μαθητευόμενου περιλαμβάνει: την ημερήσια αποζημίωση του εκπαιδευόμενου χώρια από το μισθό του, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, άδεια 30 ημερών με αποδοχές, επίδομα σίτισης και στέγασης και όλες τις απολαβές που προβλέπει η εργατική νομοθεσία. Αυτή είναι η σύνδεση με την «αγορά» που καταγγέλλει συνεχώς ο εκπαιδευτικός φασισμός.
Ο παραγωγικός χαρακτήρας αυτών των σχολών ενσωματώθηκε στο νόμο της ίδρυσής τους, ως όρος από την ΕΕ που τις χρηματοδοτεί, και προστατεύτηκε σε μεγάλο βαθμό από το παρατεταμένο σαμποτάζ χάρη στους ελέγχους της ΕΕ. Η σημαντικότερη όμως αιτία της μέχρι τώρα διάσωσής τους είναι ότι αυτές οι σχολές βρέθηκαν μακριά από την εμβέλεια του καθηγητικού συνδικαλισμού, επειδή ακριβώς δεν ανήκουν στο ΥΠΕΠΘ. Ο λόγος που το διακομματικό συντονιστικό θέλει να τις κλείσει είναι επειδή ακριβώς δεν μπορεί να νοθεύσει ή να ακυρώσει τον παραγωγικό τους χαρακτήρα, όπως έχει κάνει με τα ΤΕΕ του ΥΠΕΠΘ, που βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο της «εθνικής» εκπαιδευτικής πολιτικής.

ΟΙ ΔΗΜΑΓΩΓΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΕΞΙΔΕΙΚΕΥΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΤΟΥ ΑΜΟΡΑΛΙΣΜΟΥ

Στις 19/4/2005 η ΟΛΜΕ ανησύχησε και διαμαρτυρήθηκε με ανακοίνωσή της προς την κυβέρνηση κατηγορώντας την ότι δεν έχει ανανεώσει τις υποσχέσεις της για την κατάργηση των προηγούμενων τεχνικών σχολών (!). Γράφει λοιπόν: «Παρά τις διακηρύξεις και δεσμεύσεις της κυβέρνησης φαίνεται ότι δεν σχεδιάζεται η πρόταση στο πλαίσιο της καθιέρωσης 12χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, επειδή δεν αναφέρεται ποιο θα είναι το μέλλον των διαφόρων ΤΕΕ εκτός ΥΠΕΠΘ, καθώς και αν καταργούνται τα μεταγυμνασιακά ΙΕΚ. Θεωρούμε ζήτημα, εκ των ων ουκ άνευ, ότι η δευτεροβάθμια Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση (ΤΕΕ) πρέπει να σχεδιάζεται στο πλαίσιο της καθιέρωσης της 12χρονης υποχρεωτικής δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Πρέπει δηλ. να ενσωματώνει στο νέο τύπο λυκείου όλη την δευτεροβάθμια ΤΕΕ η οποία νa υπάγεται αποκλειστικά στο ΥΠΕΠΘ. Απαιτείται, λοιπόν, άμεση κατάργηση των μεταγυμνασιακών ΙΕΚ και των ΤΕΕ όλων των άλλων Υπουργείων (ΟΑΕΔ, ΟΤΕΚ, Υγείας, Γεωργίας, κ.ά.). Κανένα παιδί δεν πρέπει να είναι έξω από τους δύο τύπους λυκείων πριν τα 18 του χρόνια. Πρέπει να καταργηθεί η πρόωρη κατάρτιση» (οι υπογραμμίσεις είναι της ΟΛΜΕ).
Οι εργαζόμενοι απόφοιτοι γυμνασίου αυτών των επαγγελματικών σχολών ηλικίας 15-23 ετών, αλλά και μεγαλύτερων ακόμα ηλικιών, μετατρέπονται σε «παιδιά». Σύμφωνα με τη λογική της ΟΛΜΕ, αυτά τα «παιδιά» είναι στερημένα από τη σχολική διαπαιδαγώγηση και από την εξαιρετική διαμόρφωση του χαρακτήρα που προσφέρει η γενική εκπαίδευση. Αυτός είναι ο «ανθρωπιστικός» καμβάς του παραγωγικού σαμποτάζ. Για να σώσει λοιπόν τα «παιδιά» από την «κτηνωδία του κεφαλαίου» και την «αγορά», ή αλλιώς από τη σύνδεσή τους με την παραγωγή, το διακομματικό καθεστώς τους προσφέρει πρώτα το υποχρεωτικό λύκειο της κούφιας και στείρας θεωρητικολογίας και μετά τα δεκαοχτώ τους επιβάλλει μια κατάρτιση που θα τους βγάλει «μορφωμένους» τεχνίτες στα 21 τους χρόνια. Όμως οι σημερινές σχολές της παραγωγής δεν έχουν καμιά σχέση με τη διαπαιδαγώγηση σχολικού τύπου του μαθητευόμενου, αλλά και με την ελάχιστη τεχνική μόρφωση όπως θα τη δίνει το ΕΠΑΛ, που οι σωτήρες «των παιδιών» θα το προσφέρουν σαν το μοναδικό τύπο σχολείου για τεχνικούς. Ο εκπαιδευόμενος στις σημερινές παραγωγικές σχολές είναι ήδη άνθρωπος της παραγωγής, έχει την κοινωνική του θέση που καθορίζεται από την εργασία του, δεν είναι επομένως άτομο που προσφέρεται για σχολική διαπαιδαγώγηση, αλλά ούτε και ζήτησε τη γενική παιδεία που του «δωρίζουν» με τη βία. Απλά στα πλαίσια του σημερινού κοινωνικού καταμερισμού εργασίας επέλεξε να γίνει τεχνίτης και να αποκτήσει μια τεχνική μόρφωση για να ζήσει. Αυτό του το επιβάλλει ο κυρίαρχος ταξικός διαχωρισμός της εργασίας σε χειρωνακτική και πνευματική, διαχωρισμός που η φαιοκόκκινη παιδαγωγική με τα δήθεν υπερταξικά της επιχειρήματα καμώνεται πως θέλει να «καταργήσει». Στην πραγματικότητα ωστόσο οι δημαγωγοί αυτοί δε θέλουν να καταργήσουν τον κοινωνικό καταμερισμό, αλλά τον τεχνικό καταμερισμό εργασίας στα πλαίσια του συνολικού παραγωγικού προτσές, δηλαδή την ανώτερη εξειδίκευση της εργασίας, δηλαδή τελικά την ίδια τη σύγχρονη παραγωγή. Η μέθοδός τους είναι να μετατρέπουν την οποιαδήποτε παραγωγική εξειδίκευση σε εκπαίδευση γενικά και μετά να επιτρέψουν ως μόνη γενική εκπαίδευση την κούφια θεωρητικολογία, και μάλιστα εκείνη των λεγόμενων ανθρωπιστικών σπουδών. Δεν είναι τυχαίο που η κατάρτιση, σύμφωνα και ακόμα και με το σημερινό αστικό νόμο, δεν είναι εκπαίδευση, δεν αποσκοπεί σε καμιά διαπαιδαγώγηση ούτε και σε παροχή γενικών γνώσεων. Οι σχολές τεχνιτών δεν είναι σχολεία, εκεί δεν υπάρχει σύλλογος καθηγητών, ποινές, βραβεύσεις και σχολική ζωή. Ο καταρτιζόμενος δεν είναι μαθητής. Αυτές, με δυο λόγια, είναι σχολές αναπαραγωγής της τεχνικής γνώσης μέσα στα πλαίσια του ίδιου του παραγωγικού προτσές ή, καλύτερα, σαν ένα μικρό διάλειμμα αφομοίωσης νέων τεχνικών μεθόδων μέσα σ’ αυτό το προτσές. Εκεί δεν έχουν θέση ούτε οι μαθητές του ατέλειωτου μη παραγωγικού ή, καλύτερα, αντιπαραγωγικού ελληνικού σχολείου ούτε το πρόσφατο είδος εκείνο καθηγητή που ζει λαθραία, αδιάφορα και ξεκούραστα μέσα στο σχολείο αυτό και χάρη σ’ αυτό.

ΤΟ ΣΑΜΠΟΤΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΥΛΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΕΛΩΡΙΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Την κατάργηση των σημαντικότερων σχολών της παραγωγής, καθώς και τη μετατροπή των σημερινών ΤΕΕ στο μόρφωμα που λέγεται ΕΠΑΛ, την καμουφλάρει και την προπαγανδίζει το διακομματικό συντονιστικό και η ΟΛΜΕ παρουσιάζοντάς τη σαν μια μεγάλη παιδαγωγική τομή και τη δικαιολογεί με την αντικατάσταση της «χαμηλού» μορφωτικού επιπέδου μαθητείας, κατάρτισης και επαγγελματικής εκπαίδευσης από την προσφορά του «ανώτερου» υποχρεωτικού λυκείου στις δύο μορφές του, που οδηγεί σε μια «ανώτερη» μόρφωση, τη γενική παιδεία.
Οι νέοι της εργατικής τάξης, αυτοί που επιλέγουν να φοιτήσουν στην κατάρτιση και στη μαθητεία, δε θα πάνε στο υποχρεωτικό γενικό λύκειο που οι σωτήρες σχεδιάζουν χωρίς αυτούς και ενάντια σε αυτούς και στις διαθέσεις τους. Ασφαλώς θα απορρίψουν την «προσφορά», γιατί κανένας νόμος δεν τους εμποδίζει μέχρι τώρα να πάνε στη γενική εκπαίδευση, αλλά ούτε και κανείς νόμος μπορεί να τους υποχρεώσει να πάνε. Δε θα πάνε είτε γιατί δεν μπορούν να υποφέρουν τα βάσανα και την παρακμή του σημερινού λυκείου, είτε γιατί έχουν ανάγκη να εργαστούν άμεσα και να διδαχθούν ταυτόχρονα μια τέχνη, για να ζήσουν τους εαυτούς τους και τη χώρα τους.
Το μέλλον όλων αυτών των σχολών, καθώς και η διαμόρφωση του αναλυτικού προγράμματος του ΕΠΑΛ, θα προκύψει από την αντιπαράθεση της δημοκρατικής συντριπτικής πλειοψηφίας των μαθητών και των καθηγητών, που έχουν συστηματικά εκτοπιστεί στο περιθώριο, με την κοινωνική αντίδραση, αλλά κυρίως από τη γενική ταξική πάλη στην κοινωνία. Οι ανοργάνωτες, διασπασμένες δημοκρατικές δυνάμεις, σε όποιο χώρο και αν ανήκουν, οφείλουν να αντιμετωπίζουν ενωμένες την κοινωνική αντίδραση σ’ αυτόν τον αγώνα που έχει ξεκινήσει με ενθαρρυντικά σημάδια μέχρι σήμερα.
Στις 16/12/2003 η ΟΛΜΕ, στο όνομα του εκπαιδευτικού «κινήματος», δηλαδή των στενών αντιδραστικών ομάδων που ελέγχει, πιέζει τον πρόεδρο του ΕΠΕΑΕΚ ΙΙ, της επίσημης κρατικής πολιτικής δηλαδή, εκείνης που στηρίζει ολόκληρη την εκπαίδευση, να κόψει τη χρηματοδότηση στις επαγγελματικές σχολές: «Προτείνουμε να μη χρηματοδοτηθούν δράσεις που αφορούν τη δευτεροβάθμια τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση που παρέχεται από σχολές που δεν ανήκουν στο Υπουργείο Παιδείας. Και αυτό γιατί η ενδεχόμενη χρηματοδότησή της θα συμβάλει στην ακόμη μεγαλύτερη πολυδιάσπαση των φορέων που προσφέρουν τεχνική-επαγγελματική εκπαίδευση. Αντί όλες οι σχολές να εποπτεύονται από το Υπ. Παιδείας, δίνεται η δυνατότητα να δημιουργούν ΤΕΕ όλα τα υπουργεία, τα οποία μάλιστα με τη γενναία χρηματοδότησή τους από το ΕΠΕΑΕΚ διογκώνονται. Όπως είναι γνωστό, το αίτημα του εκπαιδευτικού κινήματος είναι η ενσωμάτωση όλων των σχολικών μονάδων που παρέχουν Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση στο ΥΠΕΠΘ». Παράλληλα η ΟΛΜΕ ζητάει από το ΕΠΕΑΕΚ να της δοθούν κεφάλαια από το «βρώμικο» χρήμα της ΕΕ για εκπαιδευτική «έρευνα»!
Η ιδεολογικοπολιτική γραμμή της διάλυσης του δικτύου των επαγγελματικών σχολών κρύβει μέσα της μια συμπυκνωμένη απειλή κοινωνικής βίας (προς το παρόν). Η κατάργηση του δικαιώματος για επαγγελματική εκπαίδευση που υπονομεύει την ύπαρξη της κοινωνίας γιατί αρνείται τους σύγχρονους όρους της αναπαραγωγής της είναι ένα πελώριο εγχείρημα της κοινωνικής αντίδρασης προς την φασιστικοποίηση της κοινωνίας.
Η αντίθεση ανάμεσα στη χειρωνακτική και την πνευματική εργασία στις χώρες της Δύσης μοιάζει με παράδεισο, όταν συγκρίνεται με το βάθος της ίδιας αντίθεσης, όπως αυτή έχει διατυπωθεί και προωθείται από το φαιοκόκκινο μέτωπο με τη διάλυση του δικτύου των επαγγελματικών σχολών. Δε θα πρέπει να υπάρχει χώρα στον πλανήτη που να αρχίζει την τεχνική κατάρτιση υποχρεωτικά από τα δεκαοχτώ. Όπως και δε θα πρέπει να υπάρχει οικονομολόγος, παιδαγωγός και κοινωνικό σύστημα που να μη συμφωνεί ότι η ηλικία των δεκαπέντε είναι η πιο κατάλληλη ηλικία για να αρχίσει η καταρχάς μερική συμμετοχή στην παραγωγή και στην επαγγελματική εκπαίδευση.
Η απόλυτη αυτή απειλή διχοτόμησης της πράξης από τη θεωρία και η ταύτιση της θεωρίας, σαν να είναι τάχα αυτή η μόνη και απόλυτη γνώση, με την απόλυτη εξουσία του ενιαίου μελλοντικού φαιοκόκκινου κόμματος και τη διάκριση «κυρίων» και ανώνυμης «διδασκόμενης» παθητικής μάζας που συνεπάγεται, δεν μπορεί να εφαρμοστεί προς το παρόν, τουλάχιστον ολόπλευρα, έτσι όπως θα το ήθελαν οι επικεφαλής του πολιτικού και συνδικαλιστικού καθεστώτος. Κάθε νέο όμως εκατοστό αποσύνδεσης της εκπαίδευσης από την επιστημονική και ερευνητική πράξη και από την παραγωγή φέρνει τη διάλυση της παραγωγής και της κοινωνίας και ωριμάζει τους όρους της εξαπόλυσης της ανοιχτής βίας και της φασιστικοποίησης της κοινωνίας.
Η τεράστια δημοκρατική πλειοψηφία που έχει τεθεί στο περιθώριο οφείλει να βρει τρόπους οργάνωσης για την υπεράσπιση της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης, της κατάρτισης και της μαθητείας, και να προωθήσει τη σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγή. Ειδικά για τις επαγγελματικές σχολές η πρακτική άσκηση να γίνει υποχρεωτική.
Αθήνα,
18/10/2005