ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ ΠΑΛΑΙΟΚΡΑΣΣΑ:
ΞΕΣΚΕΠΑΖΕΤΑΙ Η ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ

Το βαθύ καθεστώς επιτίθεται με λύσσα σε όλα τα μέτωπα. Μεγάλος στόχος του σε όλη αυτή την περίοδο είναι να εξασφαλίσει μια νέα οικονομική βάση με το πέρασμα της κρατικής ιδιοκτησίας στην κομπραδόρικη ρωσόδουλη ολιγαρχία που ανήκει σε αυτό το καθεστώς και το οποίο για δεκαετίες την υπερδιόγκωσε ώστε να γίνει ένα τέρας.
Τώρα δεν τους φτάνει πια η λεηλασία του δημόσιου χρήματος. Χρειάζονται να αποσπάσουν την άμεση ιδιοκτησία των βασικών παραγωγικών δυνάμεων του έθνους και να τις βάλουν στην υπηρεσία του μεγάλου πολιτικού τους στόχου που είναι η απόλυτη εξουσία του ανατολικού κρατικο-χρηματιστικού μονοπώλιου στην πιο ευάλωτη χώρα της Ε. Ένωσης.
Θέλουν τώρα τον άμεσο έλεγχο των ΔΕΚΟ για να αποσπάσουν τον απόλυτο πολιτικό έλεγχο της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των μεταφορών και της μηχανοργάνωσης του κράτους, αλλά αν είναι δυνατό και όλης της βαριάς βιομηχανίας που επέζησε από το καταστροφικό «οικολογικό» τους σαμποτάζ δεκαετιών. Αυτός είναι ο λόγος που συγχρόνως ενώ ετοιμάζονται να περάσουν σε μια ευρύτερη εκστρατεία πολιτικής κάθαρσης στο ΠΑΣΟΚ και ενώ την αναπτύσσουν στη ΝΔ:
1) κατεβάζουν το νομοσχέδιο ενάντια στους εργαζομένους των ΔΕΚΟ ώστε τα νέα αφεντικά να μπορούν να αγοράσουν φτηνή και υπάκουη εργατική δύναμη (το τελευταίο με την κατάργηση του ΑΣΕΠ),
2) επιτίθενται λυσσαλέα σε μια εφημερίδα κλειδί, την «Ελευθεροτυπία», που παρά την λαθεμένη κεντρική της πολιτική γραμμή έμεινε αντίπαλος αυτής της ληστρικής ολιγαρχίας,
3) απολύουν τον πρόεδρο της ΔΕΗ, Παλαιοκρασσά, το μόνο πολιτικό στέλεχος της αστικής τάξης που για πρώτη μέχρι τώρα ύστερα από 20 χρόνια από τη δημιουργία αυτής της ολιγαρχίας αντιστάθηκε σε αυτήν με πείσμα και συνέπεια
Είναι δύσκολο όχι μόνο στον ίδιο το λαό, αλλά και στα ίδια τα θύματα των επιθέσεων να καταλάβουν την τελική κοινή πηγή αυτών των επιθέσεων και έτσι να καταλάβουν το συντονισμένο χαρακτήρα της, όμως το καλό είναι ότι αντιδρούν. Ιδιαίτερα αντιδρούν ζωηρά και σθεναρά οι δυο τελευταίοι «αστικοί στόχοι» που είναι λιγότερο καταβροχθισμένοι πολιτικά και οργανωτικά από τους ανθρώπους του καθεστώτος από όσο είναι οι εργαζόμενοι. Και από αυτούς τους δύο ο ένας, ο μόλις καθαιρεμένος πρόεδρος της ΔΕΗ, από τη φύση της θέσης του μπόρεσε να δει και να αντιπαλαίψει τον ίδιο τον εχθρό, αν και όχι ακόμα την τελική πηγή του. Ο Παλαιοκρασσάς είδε και αντιπάλαιψε τον τρίτο από τους ανατολικούς κρατικοολιγάρχες τον Μυτιληναίο, τον τυχοδιώκτη που πήρε τα ορυχεία της Τρέπτσκα από τα χέρια των «ορθόδοξων» σέρβων εν Ρωσία αδελφών μας, τον άνθρωπο που απέσπασε την ΕΛΒΟ από το κράτος και τη ζει με απευθείας κρατικές προμήθειες, τον άνθρωπο που εντελώς αθόρυβα πήρε την Πεσινέ με τη μεσολάβηση και εγγύηση του κράτους και πάνω απ’ όλα τον άνθρωπο που λεηλατεί τη ΔΕΗ με παράνομες αναθέσεις. Το σημαντικό είναι ότι ο Παλαιοκρασσάς κατάφερε να πάει την κόντρα ως την άκρη, δηλαδή να συνδέσει τον ολιγάρχη με συγκεκριμένα πολιτικά στελέχη και αυτά να τα αποκαλύψει προς το παρόν έστω και με διαρροές στον τύπο. Επίσης είναι ο πρώτος άνθρωπος που τόλμησε να ρίξει το γάντι στο πρόσωπο του ίδιου του Καραμανλή, αυτού του δήθεν ισορροπιστή που βάζει πάντα άλλους να σκοτώνουν τους εχθρούς του. Κανένα ως τώρα εκκαθαρισμένο πολιτικό στέλεχος της ΝΔ, και είναι ήδη 35, δεν έχει τολμήσει να τον θεωρήσει υπεύθυνο της καρατόμησης και να του απευθυνθεί με υποτιμητικό ύφος όπως αξίζει σε αυτόν τον γεμάτο έπαρση ασήμαντο ραδιούργο και διπρόσωπο. Όμως το πιο σημαντικό σε αυτόν είναι ότι έφυγε από τα στενά, ασφαλή όρια της κομματικής μικροφαγωμάρας όπου κάθε θύμα καταγγέλλει ένα μόνο κόμμα για να προστατευτεί από ένα άλλο, και μίλησε για «διακομματική μαφία». Έτσι έδωσε μια γενική κατεύθυνση για τη φύση της ολιγαρχίας, όχι μόνο χτυπώντας τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αλλά έμμεσα και το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ. Πραγματικά ο άνθρωπος απόδειξε ότι άξιζε για στόχος της καγκεμπίτικης «17Ν». Άλλωστε είναι γνωστό ότι ο εχθρός που δεν σκοτώνεται γίνεται δυνατότερος.
Όσο το βαθύ καθεστώς προχωράει στις εκκαθαρίσεις του σε πολλά μέτωπα, τόσο περισσότερο θα κινδυνεύει να αποκαλυφθεί γιατί μοιραία και οι αντιστάσεις θα δυναμώνουν και αναγκαία θα επιδιώκουν να συνασπίζονται. Μέχρι σήμερα οι σοσιαλφασίστες δουλεύοντας καλά το εργαλείο της προβοκάτσιας διασπούσαν αυτές τις αντιστάσεις. Αλλά τώρα πρέπει να χτυπάνε πολλούς και όσους περισσότερους χτυπάνε τόσο δυσκολότερο γίνεται το εγχείρημα. Πάντα η ποσότητα μετατρέπεται σε ποιότητα.
Οι συνωμότες θα γίνονται όλο και πιο αδέξιοι και όλο και πιο βίαιοι. Οι δημοκράτες θα έχουν για πρώτη φορά κάποια δεδομένα στα χέρια τους, θα αρχίσουν επιτέλους μετά από 20 χρόνια λαϊκίστικου αντικαπιταλισμού να αχνοδιακρίνουν έναν εχθρό και να τον μισούν. Δυστυχώς στην ιστορία έχει αποδειχτεί ότι κανείς δεν διδάσκει τόσο όσο η προέλαση του εχθρού. Η ώρα που θα συγκροτηθεί το νέο δημοκρατικό και πατριωτικό αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο πλησιάζει και όταν θα γίνει, θα γίνει πολύ απότομα.