Σε δύο άρθρα της η Nέα Ανατολή στις 2/12/2003 είχε αναλύσει την πολιτική της προσωρινής και οργανωμένης αποχώρησης του Σημίτη από το προσκήνιο και της παράδοσης του ΠΑΣΟΚ στον Παπανδρέου. Σε εκείνα τα άρθρα είχαμε υποστηρίξει ότι ο Σημίτης αφήνει την πρωθυπουργία, αλλά και την ηγεσία του κόμματος, όχι γιατί η ρωσόφιλη πολιτική του έχασε τα ερείσματα και την εξουσία της στο ΠΑΣΟΚ, αλλά γιατί ακριβώς η ρωσόδουλη ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με τον ίδιο το δήθεν διωκόμενο Σημίτη, το Λαλιώτη, τον Παπανδρέου και το Χρυσοχοΐδη ήθελαν να εκκαθαρίσουν το ΠΑΣΟΚ από όλους τους «ανυπότακτους αντιφρονούντες» στη ρώσικη πολιτική και να το παραδώσουν υπό την ηγεσία Παπανδρέου στο ΣΥΝ. Την αποχώρηση του Σημίτη ακολούθησε η φασιστική εκκαθάριση των δέκα εκσυγχρονιστών (σκάνδαλο Πάχτα), η κατάργηση όλων των δημοκρατικών διαδικασιών για την ανάδειξη της ηγεσίας του, ο αποκλεισμός από τις εκλογές δεκάδων βασικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ που αντικαταστάθηκαν από τους υποψηφίους του Μπίστη και από αυτούς που υποδείκνυε ο ΣΥΝ, και τέλος η μερική είσοδος του ΣΥΝ στο ΠΑΣΟΚ μέσω της προσχώρησης της Δαμανάκη, του Ανδρουλάκη και του Κουναλάκη. Ο Σημίτης, σύμφωνα με την πάγια μέθοδο των εκκαθαρίσεων του σοσιαλφασισμού, έγινε αρχηγός των εκκαθαριζόμενων εκσυγχρονιστών σαν δήθεν διωκόμενος και αυτός από τον Παπανδρέου, και ιδιαίτερα από το Λαλιώτη, αλλά στο τέλος, όπως συμβαίνει πάντα, μονάχα αυτός διασώθηκε από τις εκκαθαρίσεις, για τον απλό λόγο ότι και ο ίδιος ήταν στην ομάδα των εκκαθαριστών. Όταν δηλαδή κάλεσε τους εκσυγχρονιστές σε αντίσταση πέφτοντας σαν δήθεν αρχηγός τους στα βαθιά νερά μαζί τους, ήταν ο μόνος που φορούσε μπουκάλες. Σε ό,τι αφορά τους αντισημιτικούς, που δεν ήταν όμως ούτε με το Γ. Παπανδρέου, αρχηγός τους έγινε ο άλλος εκκαθαριστής, ο Λαλιώτης, αφού εγκατέλειψε για τις ανάγκες της στιγμής την «απόσυρσή» του από το κόμμα. Αυτός, όταν ήρθε η ώρα των υποψηφιοτήτων για τις εκλογές, έκοψε και τους δεκαπέντε αντισημιτικούς με το δικαιολογητικό ότι πρόβαλε βέτο ο Σημίτης!
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι πάντα πιάνει το κόλπο του σοσιαλφασισμού απέναντι στους πολιτικούς εκπροσώπους αυτής της αστικής τάξης χωρίς χαρακτήρα, με το να τοποθετεί αρχηγό των εκκαθαριζόμενων έναν εκκαθαριστή, που τους παρασύρει στον πολιτικό αφανισμό, ενώ ο ίδιος στο τέλος όχι μόνο διασώζεται, αλλά συνεχίζει να παίζει και τον ηγετικό του ρόλο.
Αντίστοιχα, από την άλλη πλευρά ο Καραμανλής, που συνεργάζεται σε κάθε ζήτημα με το ψευτοΚΚΕ, εφαρμόζοντας το γενικό πολιτικό σχέδιο του Πούτιν για τη σταδιακή φασιστικοποίηση του πολιτικού συστήματος έδιωξε όλα τα παλιά στελέχη, όπως το Μητσοτάκη και το Βαρβιτσιώτη, με τη δικαιολογία της ανανέωσης. Τα δύο κόμματα τα διοικούν δύο υποτελείς στον Τσάρο μονάρχες με δίπλα τους ελεγκτές και πολιορκητικούς κριούς τα δύο μικρά σοσιαλφασιστικά κόμματα.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΕΩΝ

Πριν λίγες ημέρες ο μονάρχης του ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε την πρόθεσή του να απομακρύνει χωρίς καμιά δημοκρατική διαδικασία όλα τα παλιά στελέχη με τη δικαιολογία της ανανέωσης. Η ρώσικη φράξια, που ηγεμονεύει στο ΠΑΣΟΚ, επιχειρεί να απομακρύνει τους αντικνίτες και εχθρούς του ΣΥΝ που έχουν απομείνει, όλους δηλαδή τους αστούς δημοκράτες και μισοδημοκράτες, με μία τελική μεγάλη εκκαθάριση που στοχεύει στην πλήρη μετατροπή του κόμματος σε υπηρέτη της ρώσικης πολιτικής, χωρίς αντιστάσεις στο εσωτερικό του και χωρίς παλινωδίες. Αυτό το στόχο υπηρετεί σήμερα το βιβλίο του Σημίτη. Το σκοτεινό αυτό πρόσωπο μιλάει για το παρελθόν, αλλά καθόλου δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό. Όπως κάθε αφοσιωμένος πράκτορας, ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το μέλλον του σχεδίου που υπηρετεί.
Ο Σημίτης, που αποχώρησε σε μια δήθεν βαθιά σύγκρουση με το Λαλιώτη και την αντισημιτική βάση του ΠΑΣΟΚ, επανέρχεται σήμερα στο πολιτικό προσκήνιο για να υποστηρίξει την τελική εκκαθάριση όλων των αντι-ΣΥΝ στελεχών, των οπαδών του δηλαδή. Στο βιβλίο αυτό ο Σημίτης κάνει τον απολογισμό της διακυβέρνησής του χωρίς καμιά αναφορά στο ΠΑΣΟΚ από τότε που ανέλαβε την ηγεσία του ο Παπανδρέου! Με την εξαφάνιση του σημερινού ΠΑΣΟΚ από την ανάλυσή του ο Σημίτης από τη μια αποφεύγει να πάρει θέση απέναντι στο Γ. Παπανδρέου, πράγμα που θα τον εξέθετε, αφού αυτή η θέση θα έπρεπε να είναι θετική, από την άλλη κινείται στην κατεύθυνση της απόρριψης του «κλασικού» ΠΑΣΟΚ ως κομματικού οργανισμού, απόρριψη που έφτασε μέχρι την πρόταση για αλλαγή ονόματος από τον επίσης ρωσόδουλο Χρυσοχοΐδη. Σε τελική ανάλυση, αυτή η εσκεμμένη παράλειψη υπογραμμίζει την αναγκαιότητα των φασιστικών εκκαθαρίσεων που εξήγγειλε ο Παπανδρέου και τη μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σε ένα νέο ρώσικο κόμμα απαλλαγμένο από τα βαρίδια των αντικνιτών. Στη σελίδα 558 διαβάζουμε ακόμα και τη ρητή διατύπωση της πολιτικής των εκκαθαρίσεων που έχει εξαγγείλει ο Παπανδρέου. Σημαντικό είναι να σημειωθεί ότι ο Σημίτης εξαγγέλλει τις εκκαθαρίσεις πριν ακόμα ο Παπανδρέου τις ανακοινώσει, γιατί το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν τις δηλώσεις του μονάρχη. Το πρόσχημα των εκκαθαρίσεων είναι ακριβώς αυτό που ανακοίνωσε ο Παπανδρέου, ότι τάχα οι παλιοί του ΠΑΣΟΚ έχουν υποστεί μια φυσική φθορά από την πολύχρονη συμμετοχή τους στην πολιτική και πρέπει να αντικατασταθούν. Η εκκαθάριση του ΠΑΣΟΚ προαναγγέλλεται από τον «διωγμένο» από το ΠΑΣΟΚ Σημίτη και παίρνει τις διαστάσεις νομοτέλειας. Τα κόμματα γερνούν, λέει, με τους γερασμένους πολιτικούς και χρειάζονται ανανέωση. Έτσι ο Σημίτης καλύπτει και τις εκκαθαρίσεις στη ΝΔ σαν κάτι το φυσικό. Διαβάζουμε: «Ο κοινοβουλευτισμός γενικά οδηγεί στην ομοιομορφία. Ηγεσίες, κομματικοί μηχανισμοί, καθοδηγητικά όργανα, προγράμματα, προεκλογικές καμπάνιες συμμορφώνονται σε ό,τι είναι αναγκαίο για την επικράτηση στις εκλογές. Το πάθος, η φαντασία για τομές, η εσωτερική πίεση για συνεχή δράση περιορίζονται υπό την πίεση της ρουτίνας, του καθημερινού επί χρόνια ίδιου πολιτικού αγώνα. Η διαμόρφωση νέων κατευθύνσεων, η ένταξη νέων κοινωνικών ομάδων, τα νέα πρόσωπα συναντούν εμπόδια από τους υφιστάμενους κομματικούς μηχανισμούς, οι οποίοι διαθέτουν ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Η πολύχρονη παρουσία των ίδιων στελεχών επιδρά στην κοινωνική ευαισθησία και στην ταχύτητα των αντιδράσεων του κόμματος. Τα κόμματα κουράζονται, γερνούν όπως οι άνθρωποι. Χάνουν τη διάθεση να δημιουργούν το νέο, να υπερασπίζονται το διαφορετικό, να χρησιμοποιούν το καινούργιο. Όμως τα σοσιαλιστικά κόμματα έχουν την δύναμη να αναμορφώνονται. Το έδειξε το ΠΑΣΟΚ το 1996, όταν παρέλαβα ένα κόμμα απορροφημένο σε προσωπικές διαμάχες και μια κυβέρνηση σε σύγχυση. Ο σημερινός του ρόλος ως αντιπολίτευσης θα βοηθήσει το ΠΑΣΟΚ να διερευνήσει τα προβλήματα που οφείλει να αντιμετωπίσει. Υπάρχει τώρα περισσότερος χρόνος για τη διαμόρφωση νέων πολιτικών, για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις συνεργασίας με νέα πρόσωπα και νέες κοινωνικές ομάδες». Αποκαλύπτεται εδώ ότι πραγματικά οι ρωσόδουλοι δεν ήθελαν νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2004, καθώς είχε αποδειχτεί ότι εσωτερικές εκκαθαρίσεις σε ένα κόμμα που κυβερνά είναι πολύ πιο δύσκολες απ’ όσο σε ένα κόμμα εκτός κυβέρνησης. Μόνο σε ένα κόμμα που δεν κυβερνά υπάρχει «περισσότερος χρόνος για τη διαμόρφωση νέων πολιτικών, για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις συνεργασίας με νέα πρόσωπα και νέες κοινωνικές ομάδες». Οι αναγνώστες της Νέας Ανατολής μπορούν καλά να καταλάβουν τι σημαίνουν «νέα πρόσωπα» και «νέες κοινωνικές ομάδες» στη γλώσσα της «αριστεράς» του ΠΑΣΟΚ. Σημαίνουν τον πολύ παλιό και υπερδεξιό ΣΥΝ.

Σε ό,τι αφορά τον απολογισμό της οχταετίας που κάνει στο βιβλίο του ο Σημίτης, πρόκειται για μια ακραία σοσιαλφασιστική έκθεση των πεπραγμένων της διακυβέρνησής του που διαγράφει το νέο ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο στο οποίο θα κινηθεί το ΠΑΣΟΚ. Είναι αξιοσημείωτο ότι στα προηγούμενα βιβλία του ποτέ δε διατύπωσε ανοιχτές σοσιαλφασιστικές ιδέες και απόψεις, όπως σ’ αυτό το βιβλίο του, γιατί τότε ο εισοδιστής καλλιεργούσε στο εσωτερικό και στην ΕΕ το προφίλ του φιλοευρωπαίου. Η ουσία των τοποθετήσεών του στην οικονομία είναι μια επίθεση στη βιομηχανική αστική τάξη και γενικά στην αστική τάξη του μη κρατικού καπιταλισμού. Θεωρεί αυτήν υπεύθυνη της αποβιομηχάνισης και υπανάπτυξης και όχι βέβαια τη δικιά του σαμποταριστική πολιτική. Από τις εκατοντάδες ανακρίβειες, ψευδολογίες, διαστρεβλώσεις και γκαιμπελικού τύπου προπαγάνδα στην παρουσίαση των γεγονότων που υποτιμούν σε κάθε σελίδα του τον αναγνώστη παραθέτουμε μερικές περικοπές από το βιβλίο, για να διαμορφώσει ο αναγνώστης μια εικόνα.

ΟΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ, Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ Η ΕΡΕΥΝΑ

Στη σελίδα 241 διαβάζουμε ότι είχαμε μεν πολλές επενδύσεις, αλλά όχι μαζικό κύμα επενδύσεων εξαιτίας των υψηλών μισθών σε σχέση με τις βαλκανικές χώρες και το μικρό όγκο της αγοράς. Στο σημείο αυτό υπονοεί ότι, επειδή η οικονομική του πολιτική ήταν φιλεργατική και διαφυλάχτηκαν οι μισθοί, γι’ αυτό το κεφάλαιο δεν επένδυε εδώ, αλλά πήγαινε σε άλλες βαλκανικές χώρες με χαμηλά μεροκάματα. Αυτό είναι ατόφιο το γκαιμπελίστικο επιχείρημα του ψευτοΚΚΕ, που ποτέ δεν απαντάει στο ερώτημα γιατί συνεχίζουν να γίνονται πελώριες επενδύσεις και βιομηχανικοί εκσυγχρονισμοί στις πιο ανεπτυγμένες και πολύ πιο ακριβές σε μεροκάματα χώρες της ΕΕ και όχι στην Ελλάδα. Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας τοποθετείται στο επίπεδο των Βαλκανίων από το «φιλοευρωπαίο» και «αναπτυξιακό» εισοδιστή στην ΕΕ. Θυμίζουμε στον αναγνώστη ότι οι ξένες επενδύσεις στη χώρα το 2002 ήταν 50 εκατ. δολάρια! «Ξένες επενδύσεις έγιναν αρκετές... Μαζικό κύμα ξένων επενδύσεων όμως δεν υπήρξε γιατί η αγορά είναι μικρή και το κόστος εργασίας υψηλό σε σχέση με άλλες γειτονικές χώρες». Στη σελίδα 242 διαβάζουμε ότι φρένο στην ανάπτυξη ήταν ο... ΣΕΒ, που «συντηρούσε όμως στον επιχειρηματικό κόσμο μια νοοτροπία ανασχετική της ανάπτυξης». Στις σελίδες 242 και 243 διαβάζουμε ότι οι επιχειρήσεις δε θέλουν την έρευνα και ότι αυτό πρέπει να αλλάξει για να αναπτυχθούμε! «Πολύ λίγες φορές η διοίκηση του ΣΕΒ αναφέρθηκε στις υστερήσεις των ίδιων των επιχειρήσεων. Όμως η ανταγωνιστικότητά τους πάσχει. Δεν αξιοποιούν ευρέως τις νέες τεχνολογίες, δεν υιοθετούν συχνά σύγχρονες πρακτικές διοίκησης και δεν έχουν πάντα διεθνή προσανατολισμό... Ο παραγωγικός τομέας αποτελείται κυρίως από επιχειρήσεις χαμηλού επιπέδου γνώσεων που δραστηριοποιούνται σε παραδοσιακούς κλάδους χρησιμοποιώντας παραδοσιακή τεχνολογία. Η έρευνα δεν τους είναι αναγκαία. Η μεταβολή αυτού του σκηνικού αποτέλεσε και αποτελεί μείζον πρόβλημα αναπτυξιακής στρατηγικής». Τα αποτελέσματα του παραγωγικού σαμποτάζ που προωθούσε ο ρώσος πράχτορας τα αντιστρέφει και τα κάνει αίτια της υπανάπτυξης! Τέτοιας ανηθικότητας αποσπάσματα υπάρχουν σχεδόν σε κάθε σελίδα από τις 670 σελίδες αυτού του βιβλίου.

Η ΠΑΙΔΕΙΑ

Στη σελίδα 423 διαβάζουμε: «Η υποβάθμιση της Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και η κυριαρχία της γενικής εκπαίδευσης, όπως προϋπήρχαν, ήταν σε αντίθεση με τις ανάγκες της κοινωνίας και σε αναντιστοιχία με τις δομές σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Με την υλοποίηση της μεταρρύθμισης η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται. Η ΤΕΕ αποτέλεσε κέντρο βάρους του Γ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης. Από το 2000 διατέθηκαν κονδύλια για την πρόσληψη ειδικευμένου προσωπικού, τη δημιουργία εργαστηρίων και την εγκατάσταση νέου τεχνικού εξοπλισμού. Με την ολοκλήρωση του προγράμματος θα έχουν ξεπεραστεί οι σημερινές αδυναμίες». Η ολοκλήρωση όμως του προγράμματος είναι, όπως ξέρουμε, η κατάργηση της τεχνικής εκπαίδευσης με το υποχρεωτικό γενικό λύκειο που επιβάλλει η δωδεκάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Μιλάει για πρόοδο της ΤΕΕ, όταν το ποσοστό των μαθητών των ΤΕΕ την τελευταία πενταετία μειώθηκε κατά 50% και η τεχνική εκπαίδευση που άφησε ήταν διαλυμένη! Στην ίδια σελίδα διαβάζουμε ότι «το εκπαιδευτικό μας σύστημα χρειάζεται βελτίωση. Η PISA, η έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) του 2001, έδειξε ότι, αν και βρισκόμαστε στην ίδια βαθμίδα με την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία, απέχουμε από άλλες αναπτυγμένες χώρες». Η Ιταλία και η Ισπανία χρησιμοποιούνται από τον πράχτορα για να καλυφτεί η καθυστέρηση και το σαμποτάρισμα της εκπαίδευσης. Οι έλληνες μαθητές βγήκαν στα Μαθηματικά τέταρτοι από το τέλος στις 31 χώρες και οι Ισπανοί ένατοι από το τέλος. Στη Φυσική, αντίστοιχα, 7οι και 13οι, ενώ στη Γλώσσα 7οι και 14οι. Στην ίδια βαθμίδα βρίσκονται μόνο οι έλληνες και οι πορτογάλοι μαθητές.

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ

Το επεισόδιο στα Ίμια παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο όχι απλά για να ρίξει τις ευθύνες στο Λυμπέρη, αλλά για να καταγγείλει το στρατό ότι ήθελε να επιτεθεί στην Τουρκία. Έτσι συνάγεται το συμπέρασμα ότι αυτός χρήζει άμεσου ελέγχου και χειραγώγησης, καθώς μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας ρίξει σε πόλεμο με την Τουρκία. Την περίοδο όμως των Ιμίων ο στρατός ήταν, όπως και σήμερα, υποταγμένος στην πολιτική ηγεσία και δεν μπορούσε να προβάλει καμία ουσιαστική διαφωνία στις αποφάσεις της. Οι ερμηνείες του Σημίτη λοιπόν βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία με την πρακτική των «αντιεξουσιαστών» και «αντιρατσιστών» του ΣΥΝ στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, καθώς και με το κίνημα ενάντια στις παρελάσεις, που το ξεκίνησε ο σοσιαλφασισμός όχι βέβαια από αντιεθνικιστικές θέσεις, αλλά σαν απαρχή της έναρξης των «κοινωνικών» διαδικασιών για τη μετατροπή του στρατού -μέσα από αλλεπάλληλες ευρύτερες εκκαθαρίσεις- σε πιστό όργανο της ρώσικης πολιτικής. Στις σελίδες 63 και 64 γράφει: «Η επιλογή να συνέλθουμε στο πρωθυπουργικό γραφείο και όχι στην ειδική αίθουσα του υπουργείου Εθνικής Άμυνας δίπλα στο θάλαμο επιχειρήσεων έγινε συνειδητά. Ήθελα να αποφύγω τη δημιουργία της εντύπωσης ότι βρισκόμαστε μπροστά σε πολεμική κρίση. Το πρόβλημα ήταν πολιτικό και έπρεπε να αντιμετωπιστεί με πολιτικά μέσα κι όχι με μία στρατιωτική επιχείρηση... Προς έκπληξη όλων των παρευρισκομένων, ο κ. Αρσένης, μεταφέροντας πρόταση της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων, την οποία φαίνεται να υιοθετεί και ο ίδιος, ρωτά μήπως είναι σκόπιμο να μεταφερθούμε στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Το αρνούμαι. Θα ήταν λάθος μήνυμα».

Απ’ όλο αυτό το βιβλίο οι διάφοροι αναλυτές συγκράτησαν κυρίως την επίθεση στο στρατό και, βέβαια, στην Εκκλησία, που επίσης καταλαμβάνει αρκετές σελίδες του. Όμως αυτή η τελευταία είναι μια μάχη που τελειώνει. Ήδη το καθεστώς, αφού αδυνάτισε τον Καλλίνικο του Πειραιά, επιτίθεται στο βασικότερο παράγοντα της σοβινιστικής ομάδας της Χρυσοπηγής, τον Αμβρόσιο Καλαβρύτων, που μόλις τόλμησε να επιτεθεί στο Σημίτη έπεσε πάνω του όλο το ΠΑΣΟΚ και όλα τα κόμματα. Την ίδια στιγμή άφηνε εντελώς ακάλυπτο τον υποτιθέμενο αδελφό του Αμβρόσιο και ο Χριστόδουλος. Λίγες μέρες μετά το βαθύ καθεστώς (δηλαδή ο νέος πρώην κνίτης υφυπουργός οικονομικών) έστειλε το ΣΔΟΕ να ελέγξει τα οικονομικά της μητρόπολης του Αμβρόσιου. Όσο για την επίθεση στο στρατό, αυτή δεν έχει καν ξεκινήσει.
Ο βασικός λοιπόν λόγος για τον οποίο γράφτηκε το βιβλίο, η πολιτική του αιχμή, που είναι η επιτάχυνση της μεγάλης εκκαθάρισης μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αυτά πέρασαν απαρατήρητα από τους σχολιαστές του βιβλίου, γιατί όλοι πια θεωρούν αυτήν την εκκαθάριση προφανή και την περιμένουν με χαρά. Έτσι έρχεται ο σοσιαλφασισμός στην εξουσία: φαίνεται σαν ερχομός της μεγαλύτερης διαφάνειας και δημοκρατίας.