ΙΡΑΚ

Η Αλ Κάιντα απομονώνεται, η σουνίτικη αντίσταση συνειδητοποιεί τον ιρανικό κίνδυνο

Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές στο Ιράκ αποτελούν πολιτικό σταθμό στη μετασανταμική εποχή. Από την πρακτική τους άποψη έχουν ξεχωριστή σημασία γιατί πρόκειται να εκλέξουν την πρώτη κανονική βουλή 4ετούς διάρκειας μετά από όλα τα προηγούμενα μεταβατικά νομοθετικά σώματα και κυβερνήσεις.
Από ουσιαστική άποψη έχουν ακόμα μεγαλύτερη σημασία καθώς για πρώτη φορά συμμετείχαν σε ψηφοφορικές διαδικασίες οι βασικές σουνίτικες πολιτικές τάσεις, είτε συμμετέχουν στο αντιαμερικανικό αντάρτικο είτε όχι. Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα είναι το εξής και έχει τεράστια πολιτική σημασία: Απομονώθηκε πολιτικά το νεοναζιστικό πολυπρόσωπο ρεύμα της Αλ Κάιντα στο Ιράκ που διαθέτει ένα στρατό από φανατικούς αυτόχειρες που κατά κανόνα έρχονται από άλλες αραβικές χώρες και μπαίνουν στο Ιράκ από τη Συρία. Επικεφαλής του στρατού αυτού είναι ο αποκεφαλιστής Ζαρκάουι.
Αυτός ο στρατός και σε αυτή και στις προηγούμενες εκλογικές διαδικασίες επέβαλε την αποχή δολοφονώντας υποψήφιους και σκοτώνοντας και κυρίως απειλώντας με θάνατο τους ψηφοφόρους στις σουνίτικες περιοχές. Σε αυτή την πολιτική της αποχής, το ρεύμα της Αλ Κάιντα συμμάχησε με την πλειοψηφική τάση του αντάρτικου που αποτελείται κυρίως από σουνίτες μπααθικούς, σανταμιστές αλλά και αντισανταμιστές. Όμως το κάθε ένα από αυτά τα δύο ρεύματα της αποχής είχε άλλους σκοπούς. Οι μπααθιστές είχαν σα στόχο να σαμποτάρουν κάθε εκλογική διαδικασία και κάθε πολιτικό σώμα που θα πρόκυπτε από αυτή τη διαδικασία, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε γι αυτούς αναγνώριση της αμερικανικής εισβολής και κυριαρχίας στο Ιράκ. Όμως για τους προβοκάτορες της Αλ Κάιντα, πράκτορες του Ιράν και του σοσιαλιμπεριαλισμού γενικότερα, ο στόχος ήταν άλλος: ήταν μέσα από την εξαφάνιση των σουνιτών στις εκλογές να περάσει όλη η εξουσία στα σιίτικα κόμματα που στον κύριο όγκο τους είναι εντελώς εξαρτημένα από τους μουλάδες του Ιράν. Αυτός ο στόχος επιτεύχθηκε και στις δύο ως τώρα ψηφοφορίες χάρη στη μαζική συμμετοχή των σιιτών στις εκλογές και τη μαζική αποχή των σουνιτών. Στην πρώτη ψηφοφορία, το Γενάρη του 2005 τα φιλο-ιρανικά κόμματα κατάφεραν να εξασφαλίσουν την κυριαρχία στην πρώτη μεταβατική ιρακινή βουλή και στην κυβέρνηση που βγήκε από αυτή τη Βουλή, ενώ οι σουνίτες είχαν σχεδόν μηδενική παρουσία. Στη δεύτερη ψηφοφορία, που ήταν για την έγκριση του συντάγματος που αποφασίστηκε από αυτή τη βουλή, χάρη στην αποχή των σουνιτών πέρασε ένα σύνταγμα που άνοιγε το δρόμο στο διαμελισμό της χώρας σε κουρδικές, σουνίτικες και σιίτικες περιοχές.
Μετά από αυτά τα δύο αποτελέσματα οι μπααθικοί κατάλαβαν ότι η αποχή σήμαινε την κυριαρχία του Ιράν πάνω στο Ιράκ και οι πιο οξυδερκείς από αυτούς εδώ και ένα χρόνο λέγανε ότι οι ΗΠΑ αποτελούν έναν τακτικό εχθρό του Ιράκ, ενώ το Ιράν το στρατηγικό. (Χατζή Φεράς στη Μοντ 23/10/2004). Έτσι έριξαν το σύνθημα της μαζικής συμμετοχής στις νέες εκλογές και ήρθαν σε ανοιχτή πολιτική ρήξη για πρώτη φορά με την Αλ Κάιντα που κυριολεκτικά απομονώθηκε με το σύνθημα της αποχής, τόσο ώστε δεν τόλμησε να διαπράξει νέες δολοφονίες τις μέρες των εκλογών. Άλλωστε εδώ και καιρό έχει αρχίσει να γίνεται μισητή στην πλατειά σουνίτικη μάζα εξ αιτίας της βίας κατά του άμαχου πληθυσμού και των φρικαλεοτήτων της.
Η συμμετοχή των σουνιτών στην εκλογική διαδικασία αποτελεί μια εξαιρετική εξέλιξη όχι γιατί θα φέρει την εθνική συμφιλίωση σε φιλοαμερικάνικη βάση, όπως πιστεύουν οι σε αυξανόμενη διπλωματική απομόνωση αμερικανοί, αλλά γιατί θα αναδείξει σαν κύριο πολιτικό ζήτημα την ιρανική ανάμειξη στα εσωτερικά του Ιράκ και θα την πολεμήσει. Δυστυχώς αυτό υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να γίνει μέσα από έναν εμφύλιο. Ήδη χάρη στις προβοκάτσιες του Ιράν με τη σφαγή χιλιάδων αμάχων σιιτών, από εκρήξεις βομβών σε χώρους μαζικών συγκεντρώσεων, και σουνιτών από τις ιρανόδουλες συμμορίες του ΑΣΙΕΙ (ταξιαρχίες Μπάντρ) και του Σαντρ, ο κάποτε ενιαίος στην καθημερινή ζωή ιρακινός λαός έχει αρχίσει να διαχωρίζεται ακόμα και γεωγραφικά και να αλληλομισείται. Αλλά αν αυτός ο εμφύλιος ξεσπάσει τότε θα κάνει τους αμερικανούς ακόμα πιο αντιπαθείς από όσο είναι σήμερα, όχι μόνο σαν ιμπεριαλιστές επεμβασίες, αλλά και σαν ελεεινούς και αποτυχημένους καιροσκόπους, που κουβάλησαν στις κάνες των πυροβόλων τους ιρανούς μουλάδες, για να τους παραδώσουν την εξουσία αντικαθιστώντας το καθεστώς Σαντάμ με κάτι άπειρες φορές χειρότερο. Η μόνη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει αυτή η υπερδύναμη στην ενότητα του Ιράκ είναι να σηκωθεί να φύγει πριν ολοκληρώσει αυτή την παράδοση. Ήδη το τι σημαίνει ιρανική κυριαρχία το δείχνουν τα φρικτά βασανιστήρια που γίνονται στους σουνίτες αντάρτες στις φυλακές και στα κρατητήρια που βρίσκονται κάτω από τις εντολές του υπουργού εσωτερικών Bayan Jabr, ηγετικού στελέχους του γνωστού μας πρακτόρικου ιρανικού κόμματος, του ΑΣΙΕΙ (Ανώτατου Συμβούλιου για την Ισλαμική Επανάσταση). Αυτά τα βασανιστήρια τα αποκάλυψαν και τα σταμάτησαν οι αμερικανοί για να πείσουν τους σουνίτες να συμμετάσχουν στη εκλογική διαδικασία. Εννοείται ότι η ρωσόφιλη διεθνής προπαγάνδα, είτε δεν ασχολήθηκε με αυτά τα βασανιστήρια, που ξεπερνούσαν από κάθε άποψη εκείνα του Αμπού Γκράιμπ, είτε τα απέδωσε και αυτά στους αμερικανούς για να καλύψει τους ιρανόφιλους που τα έκαναν.
Σε κάθε περίπτωση πάντως το Ιράκ όλο και περισσότερο θα βυθίζεται στην πολιτική κρίση. Το νέο κοινοβούλιο θα είναι η πολιτική έκφραση του εθνοθρησκευτικού διαμελισμού της χώρας και όχι η γιατριά του. Το μόνο καλό σε αυτή την υπόθεση θα είναι ότι ο ιρακινός λαός θα αποχτάει όλο και μεγαλύτερη πολιτική συνείδηση. Δίπλα στους ισλαμοφασίστες και στους διαμελιστές κάθε είδους, δίπλα στις ιρανικές προβοκάτσιες, στις αμερικανικές ένοπλες νουθεσίες, και τις αριστοτεχνικές ραδιουργίες του ρωσοκινεζικού άξονα, δίπλα στο αίμα και τα δάκρυα, μια νέα εθνική, δημοκρατική και αντιιμπεριαλιστική συνείδηση θα γεννιέται μέσα σε ένα λαό με ισχυρό χαρακτήρα που βρέθηκε να ζει στο κέντρο της πιο μεγάλης ενεργειακής δεξαμενής του πλανήτη.