Ο ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΣΡΕΝΤΕΡ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ

Ανατριχίλα προκάλεσε στη Γερμανία η είδηση της απόφασης Σρέντερ να ανέλθει στο προεδρείο της γνωστής ρωσικής κρατικής επιχείρησης φυσικού αερίου Γκαζπρόμ. Κι αυτό γιατί, ενώ όλοι είχαν διακρίνει τα πολιτικά ανοίγματα του πρώην γερμανού καγκελάριου προς τη Μόσχα, κανείς δε φανταζόταν ότι με το πέρας της θητείας του η συμμορία του Κρεμλίνου θα τον αντάμειβε κιόλας χρίζοντάς τον «μέλος της οικογένειας». Το γεγονός αποτελεί μια θλιβερή επιβεβαίωση των εκτιμήσεών μας σχετικά με τον πρακτόρικο ρόλο του πρώην γερμανού πρωθυπουργού υπέρ των ρωσικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.
Το στέλεχος του κόμματος των Πρασίνων Φόλκερ Μπεκ διαπίστωσε πως «φαίνεται ότι όλα είχαν προσυμφωνηθεί μεταξύ Πούτιν και Σρέντερ εδώ και καιρό. Ο ρώσος πρόεδρος ίσως ήθελε να ανταμείψει με τον τρόπο αυτό το Σρέντερ για τις πολύ καλές γερμανορωσικές σχέσεις, κυρίως στον οικονομικό τομέα», ενώ ο χριστιανοδημοκράτης Έκαρτ φον Κλάντεν δήλωσε: «Είναι πρωτοφανές ένας καγκελάριος να αναλαμβάνει θέση στο προεδρείο μιας ξένης εταιρείας, η οποία έχει πάρει μια τόσο μεγάλη δουλειά μετά από δική του απόφαση». Και αναφέρεται εδώ στην κατασκευή ενός υποθαλάσσιου αγωγού, που θα συνδέει απευθείας το ρωσικό και το γερμανικό δίκτυο φυσικού αερίου παρακάμπτοντας τις βαλτικές δημοκρατίες και την Πολωνία. Πρόκειται για τον επονομαζόμενο «αγωγό της Βαλτικής», ο οποίος αναμένεται να ολοκληρωθεί ως το 2010 με κόστος 4 δις ευρώ και θα εξαρτήσει όλη σχεδόν τη γερμανική βιομηχανία από το αέριο της Σιβηρίας. Ο Σρέντερ λοιπόν είχε ως καγκελάριος παραχωρήσει την κατασκευή του σε μια ρωσο-γερμανική κοινοπραξία με συμμετοχή κατά 51% της Γκαζπρόμ.
Τη σημασία της δραστηριότητας του Σρέντερ σ’ αυτή την εταιρία μεταφοράς αερίου μας τη δείχνει η αναγγελία του ονόματος του προέδρου αυτής της επιχείρησης, που είναι και πρόεδρος της τράπεζας Ντρέσνερμπανκ στη Μόσχα, του Ματίας Βάρνικ. Ο Βάρνικ είναι πρώην μέλος του σοσιαλφασιστικού κόμματος της Αν. Γερμανίας, στέλεχος της αντικατασκοπίας στη χώρα αυτή και στενός φίλος του Πούτιν. Ο Σρέντερ ενίσχυσε όσο κανείς άλλος ίσως γερμανός καγκελάριος τους πολιτικούς δεσμούς της χώρας με τη Ρωσία, δημιούργησε το ρωσο-γερμανο-γαλλικό άξονα προκαλώντας ρήγμα τόσο μέσα στην Ευρώπη όσο και στις σχέσεις της Ευρώπης με τις ΗΠΑ, ενώ προσπάθησε να μπάσει τη νεοναζιστική Ρωσία στα ευρωπαϊκά όργανα και τους βορειοατλαντικούς θεσμούς.
Σε κάθε αρνητικό πράγμα υπάρχει και το θετικό του, και στην περίπτωση του σκανδάλου Σρέντερ-Γκάζπρομ αυτό είναι ότι αρχίζει μέσα στη Γερμανία να γίνεται ολοένα και πιο φανερός ο πραγματικός ρόλος αυτού του υποκειμένου, αλλά κυρίως να αποκαλύπτεται πόσο βαθιά διαβρωμένες είναι σήμερα οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις από τους πράκτορες του Κρεμλίνου. Η διάβρωση αυτή είναι σήμερα άπειρες φορές ευκολότερη απ’ όσο ήταν την εποχή του ψυχρού πολέμου, γιατί τότε υπήρχε μια γενική επαγρύπνηση των δυτικών χωρών απέναντι στο σοσιαλιμπεριαλισμό. Τώρα δεν υπάρχει καμιά, αφού υποτίθεται ότι η ΕΣΣΔ διαλύθηκε και η Ρωσία που την αντικατέστησε είναι αδύναμη και αστική, ενώ τότε ήταν δυνατή και «κομμουνιστική-εργατική». Τότε δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι ο αρχηγός της νεολαίας του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, που είχε πρωταγωνιστήσει στο κίνημα του πυρηνικού αφοπλισμού της Γερμανίας στη δεκαετία του ‘80, κάποιος Γκέρχαρντ Σρέντερ, θα μπορούσε να γίνει αργότερα καγκελάριος αυτής της χώρας. Σήμερα αυτό το τελευταίο όχι μόνο θεωρείται φυσικό, αλλά θεωρείται φυσικό αυτός ο καγκελάριος να μετατρέπεται σε στέλεχος ενός ρώσικου στρατηγικού υπερμονοπώλιου χωρίς το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα να βυθίζεται σε κρίση, και κυρίως χωρίς να μπαίνει σε διερεύνηση το γεγονός ότι ο υπουργός των εξωτερικών της κυβέρνησης Μέρκελ είναι ο Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαγερ, το δεξί χέρι του Σρέντερ όλα τα χρόνια της καγκελαρίας του.
Κάποια στιγμή η ταύτιση ορισμένων ηγετικών στελεχών της γερμανικής πολιτικής με τη ρώσικη πολιτική θα συνδυαστεί με την αποκάλυψη και άλλων τέτοιων αμαρτωλών σχέσεων δυτικών ηγετών με τη Ρωσία, όπως εκείνης του Μπλερ στην Αγγλία, του Κλίντον στις ΗΠΑ, του Ζαπατέρο στην Ισπανία και των ηγεσιών όλων των κυβερνητικών κομμάτων στην πιο διαβρωμένη απ’ όλες τις δυτικές χώρες Ελλάδα. Αυτοί οι φιλισταίοι, που γεμάτοι μηχανιστικό οικονομίστικο πνεύμα ειρωνεύονται την ύπαρξη συνωμοσιών στην εποχή του ιμπεριαλισμού, θα καταλάβουν ότι, πρώτο, μια ναζιστικού τύπου προετοιμασία ενός παγκόσμιου πολέμου απαιτεί τη συνομωσία, όπως απέδειξε η πείρα του προηγούμενου πολέμου, και ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι συνωμοτικά τελειότερο από τη συνάντηση του εισοδισμού της τσαρικής διπλωματίας του 19ου αιώνα με τον τροτσκιστικό εισοδισμό.
Η ανθρωπότητα θα φρίξει, όταν έρθει η ώρα να αποκαλυφθεί μέσα από την πράξη το στρατηγικό σχέδιο του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού για την περικύκλωση και κατοχή της Ευρώπης και τα τεράστια βήματα που έχουν πραγματοποιηθεί παγκόσμια τα τελευταία 15 χρόνια για την πραγμάτωσή του.