Αντίσταση στον ρωσοκινεζικό άξονα, βοήθεια στα δημοκρατικά κινήματα του τρίτου κόσμου. Στρατηγική έμφαση στην πυρηνική ενέργεια. Μεσοπρόθεσμη στήριξη στον άνθρακα. Αναθεώρηση της συμφωνίας του Κιότο

Κλείνοντας την παροχή φυσικού αερίου προς την Ουκρανία ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός ξεκίνησε τoν πόλεμό του στην Ευρώπη. Πρόκειται σε αυτή τη φάση για άμεση επίθεση σε μια περιφερειακή χώρα της Ευρώπης, αλλά όλη η Ευρώπη ένοιωσε τις επιπτώσεις αυτής της επίθεσης χάνοντας έστω και για λίγες ώρες ένα μεγάλο μέρος από τις ενεργειακές της προμήθειες. Παρά την πανευρωπαϊκή κατακραυγή η Ρωσία δεν υποχώρησε. Κατάφερε να επιβάλει στην Ουκρανία την πολιτική της θέληση εμποδίζοντας την οικονομική της ανάπτυξη και από κει την πολιτική της ανεξαρτησία. Κόβοντας για λίγο την παροχή φυσικού αερίου προς την ΕΕ η Ρωσία ειδοποίησε την τελευταία ότι η ίδια είναι όχι μόνο ο πολιτικός ηγεμόνας του χώρου της πρώην ΕΣΣΔ αλλά και ότι όποιος αμφισβητήσει αυτή την ηγεμονία θα κινδυνεύσει να συντριβεί οικονομικά και ο ίδιος. Έτσι έγινε και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντί να καταγγείλουν την Ρωσία για τον εκβιασμό της σε βάρος της Ουκρανίας άρχισαν να καλούν και τις δύο χώρες να βρουν μια λύση, δηλαδή εξίσωσαν το θύμα με το θύτη. Στην ουσία, με επικεφαλής την βαθιά εξαρτημένη ενεργειακά Γερμανία, πίεσαν την Ουκρανία να υποχωρήσει στις ρωσικές αξιώσεις, δηλαδή αρνήθηκαν να αντιμετωπίσουν την επίθεση ενάντια στην Ουκρανία σαν επίθεση ενάντια και στις ίδιες. Είναι γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές χώρες αισθάνθηκαν για πρώτη φορά ενεργειακή ανασφάλεια βγαίνοντας απότομα από τον βαθύ τους ύπνο σχετικά με την Ρωσία. Αυτήν την θεωρούσαν για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια σαν μια σύμμαχο ή έστω σαν μια ουδέτερη και αδύναμη χώρα που έπαψε γι αυτούς να αποτελεί απειλή όπως αποτελούσε η μπρεζνιεφική «κομμουνιστική» Ρωσία του ψυχρού πολέμου. Έτσι την άφησαν να πλέξει γύρω τους έναν ενεργειακό ιστό αράχνης και να βρεθούν μπροστά σε έναν οικονομικό εκβιασμό που η Ρωσία δεν είχε ποτέ τολμήσει και ούτε μπορούσε να τους κάνει στην εποχή του ψυχρού πολέμου. Ακόμα δεν έχουν καταλάβει, παρά το σοκ που έχουν υποστεί, ότι ο ψυχρός πόλεμος τέλειωσε όχι για να δώσει τη θέση του σε μια εποχή ειρήνης όπως επιμένουν να πιστεύουν αλλά σε μια εποχή θερμού πολέμου που το πρώτο του επεισόδιο ήταν ο σέρβικος γενοκτονικός πόλεμος στη Βοσνία και το δεύτερο αυτός εδώ ο «στιγμιαίος» ενεργειακός εκβιασμός της Ουκρανίας και τελικά της ΕΕ.
Είναι γεγονός ότι αυτήν την πραγματικότητα ούτε τώρα την κατάλαβαν οι δυτικοί αστοί, ούτε θα μπορούσαν να την καταλάβουν με τις ταξικές αντικομμουνιστικές τους προκαταλήψεις που τους έκαναν να αισθανθούν ασφάλεια από την πτώση του μπρεζνιεφισμού που τον ταύτιζαν με τον μισητό τους κομμουνισμό. Παρ όλη την αδυναμία τους να κατανοήσουν αυτήν την πραγματικότητα κατάλαβαν ότι κάτι πολύ βρώμικο και απρόβλεπτα επικίνδυνο κρύβεται πίσω από την πουτινική Ρωσία. Τουλάχιστον από δω και μπρος θα αναζητούν τρόπους να αποκτήσουν ενεργειακή αυτονομία. Αλλά επειδή είναι θανάσιμα εξαρτημένες και πολιτικά διασπασμένες χάρη και στους πράκτορες του Κρεμλίνου και στην τύφλα τους, η κάθε μια θα αναζητάει τρόπους να λύσει μόνη της το πρόβλημα εξασφαλίζοντας απευθείας τροφοδοσία από τη Ρωσία. Αλλά απευθείας τροφοδοσία σημαίνει καλές σχέσεις με τη Ρωσία, δηλαδή πολιτική υποδούλωση κάθε χώρας ξεχωριστά στο Κρεμλίνο και διάσπαση της ΕΕ. Αυτήν την ταχτική ακολουθεί η πιο δουλική απέναντι στη Μόσχα γερμανική αστική τάξη που ήδη έχει τον πρώην καγκελάριό της στη θέση του υπάλληλου του ενεργειακού μηχανισμού του Κρεμλίνου. Αυτό το υποκείμενο κατάφερε σαν καγκελάριος να παγώσει το πρόγραμμα των σταθμών πυρηνικής ενέργειας της Γερμανίας και να κλείσει αρκετούς από αυτούς για να σύρει τελικά τη χώρα του σε συμφωνία για την κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου απευθείας από τη Ρωσία μέσο θαλάσσης. Ήταν φυσικό λοιπόν που πάνω στην κρίση αυτή ήταν η γερμανική αστική τάξη που πίεσε περισσότερο από όλες τις άλλες την Ουκρανία να υποταχθεί στο ρώσικο εκβιασμό.
Έτσι το θύμα του εκβιασμού υπέγραψε μια συμφωνία που προσδιορίζει την τιμή του ρώσικου αερίου στα 230 Ευρώ, όπως ακριβώς ήθελε η Ρωσία. Η μόνη υποχώρηση της Ρωσίας στη δυτική μεσολάβηση ήταν να φροντίσει να αυξηθεί η ποσότητα του φυσικού αερίου που η Ουκρανία θα συνεχίσει να παίρνει μέσο Ρωσίας από την κεντρική Ασία σε λίγο ψηλότερη από πριν, αλλά πάντως με χαμηλή τιμή, ενώ θα αυξηθεί από 1,16 σε 1,60 ευρώ ανά 100 χλμ και η τιμή του ενοικίου που θα πληρώνει η Ρωσία στην Ουκρανία για τη διέλευση του ευρωπαϊκού αερίου μέσο των ουκρανικών αγωγών. Με αυτή τη συμφωνία η μέση τιμή του φυσικού αερίου που θα πληρώνει η Ουκρανία συνολικά στους προμηθευτές της θα έρθει κοντά στα 95 δολάρια τα 1000 κυβικά, δηλαδή θα διπλασιαστεί. Όμως από οικονομικοπολιτική άποψη η εξάρτηση της Ουκρανίας θα βαθύνει γιατί όλη τη διανομή του φυσικού αερίου στο ουκρανικό έδαφος θα την κάνει από δω και μπρος μια υπό ρώσικο έλεγχο εταιρεία.

Στην πραγματικότητα ο παράγοντας που θα παίξει κεφαλαιώδη ρόλο σε όλη την περίοδο που έρχεται είναι η πολιτική αντίσταση των ευρωπαϊκών λαών στον ενεργειακό εκβιασμό των ρώσων νεοναζί. Αν οι λαοί καταλάβουν τον ρώσικο σοσιαλιμπεριαλιστικό κίνδυνο πιο καλά και αντιδράσουν πιο αποφασιστικά από όσο οι παρακμασμένες αστικές τάξεις που είναι στην εξουσία, τότε, παρά τα υλικά βάσανα που αναπόφευκτα θα τραβήξει η Ευρώπη ως ότου απελευθερωθεί από αυτήν τη βαθιά ενεργειακή εξάρτηση, θα υπάρξει για την Ευρώπη πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία. Αλλιώς θα υπάρξει πολιτική εξάρτηση, πείνα και τελικά φασισμός και πόλεμος. Στην πραγματικότητα από την πρώτη μέρα του πρώτου μήνα του 2006 που θα μείνει στην ιστορία σαν η μέρα κατά την οποία η Ρωσία εξαπέλυσε τον ενεργειακό της πόλεμο κατά της Ευρώπης θα υπάρχουν παντού δύο γραμμές: Η γραμμή της αντίστασης στο σοσιαλιμπεριαλισμό και η γραμμή της υποταγής σε αυτόν. Στην ουσία αυτός θα είναι ο πρώτος μεγάλος διαχωρισμός πολιτικών στρατοπέδων στην μεταπολεμική περίοδο. Ήδη η πάλη ξεκίνησε. Η πολυπρόσωπη προπαγανδιστική μηχανή του Κρεμλίνου σε όλες τις χώρες με επικεφαλής τα ψευτοκομμουνιστικά κόμματα και τους εισοδιστές- πράκτορες του προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν είναι η Ρωσία που κήρυξε τον ενεργειακό πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά η Ουκρανία και η Δύση γενικότερα που κήρυξαν ένα πολιτικό πόλεμο συκοφαντίας κατά της Ρωσίας η οποία απλά έπαιξε και αυτή το παιχνίδι της αγοράς από το οποίο υποτίθεται τόσο πολύ έχει υποφέρει.

Η σοσιαλφασιστική επιχειρηματολογία

Τα ρώσικα επιχειρήματα είναι σε ιδεολογικό επίπεδο παρμένα όπως πάντα από το οπλοστάσιο του φασιστικού αντικαπιταλισμού ενώ στο ουσιαστικό τους μέρος στηρίζονται στην απόλυτη διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Ισχυρίζονται οι επιθετιστές ότι η Ρωσία έχει το δικαίωμα να αυξήσει την τιμή του φυσικού αέριου από τα 50 στα 230 δολάρια για κάθε 1000 κυβικά μέτρα γιατί αυτή είναι η διεθνής τιμή της αγοράς. Σύμφωνα με αυτούς αυτήν την τιμή οφείλει να πληρώσει η Ουκρανία αφού ανεβάζοντας στην εξουσία τον Γιούσενκο προτίμησε τον κόσμο της αγοράς, που είναι ο δυτικός κόσμος, ο κόσμος της παγκοσμιοποίησης και όχι τον κόσμο της αλληλεγγύης μεταξύ των πρώην σοσιαλιστικών κρατών που αποτελούσαν την πρώην ΕΣΔΔ. Αυτόν τον «αντινεοφιλελεύθερο» κόσμο προσπαθεί τάχα να διασώσει και να ανασυστήσει η πάντα αντικαπιταλιστική στο βάθος της και πάντα πατριωτική-αντιιμπεριαλιστική Ρωσία. Όσοι ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο δικαιούνται να έχουν φτηνό φυσικό αέριο για να αντέξουν τάχα στην πίεση της παγκόσμιας αγοράς.

Αυτό που πάσχει εδώ κατ αρχήν είναι ο ισχυρισμός ότι τάχα η Ρωσία είναι στο κέντρο ενός άλλου αντιπαγκοσμιοποιητικού κόσμου, ενός κόσμου προστασίας των εθνικών οικονομιών από τον οικονομικό ιμπεριαλισμό της Δύσης. Όμως αν η Ρωσία ανήκε σε έναν τέτοιο κόσμο δεν θα συμμετείχε στο επιτελείο αυτού του παγκοσμιοποιημένου κόσμου που είναι οι G8. Μάλιστα η Ρωσία επέβαλε την ποινή της "παγκόσμιας τιμής" στην Ουκρανία την ίδια στιγμή που αποσπάει την προεδρία αυτού του οργανισμού! Και αποσπάει αυτήν την προεδρία γιατί έχει δώσει εγγυήσεις στους υπόλοιπους 7 ότι ανήκει στον ίδιο με αυτούς οικονομικό και πολιτικό κόσμο.
Αν πραγματικά η Ρωσία ήταν επικεφαλής ενός αντικαπιταλιστικού αντιπαγκοσμιοποιητικού οικονομικού και πολιτικού χώρου θα εξασφάλιζε σε αυτόν τον χώρο την ίδια χαμηλή τιμή φυσικού αερίου. Όμως εκείνο που κάνει είναι να καθορίζει διαφορετικές τιμές για κάθε χώρα ακόμα και για κείνες που έχουν είτε χαμηλότερη τιμή φυσικού αέριου από εκείνη της παγκόσμιας αγοράς. Την πιο χαμηλή τιμή, 50 δολάρια, η Ρωσία επιφυλάσσει για την εντελώς υποταγμένη και φασιστική Λευκορωσία, την επόμενη μεγαλύτερη τιμή, 110 δολ., για τις κάπως πιο ανεξάρτητες αλλά πάντως με φιλικές της ή ελεγχόμενες ηγεσίες Αρμενία, Γεωργία και Αζερμπαϊτζάν . Για τις δυτικές στην οικονομική τους ζωή, αλλά με ισχυρούς ρώσικους πληθυσμούς βαλτικές χώρες έχει κόψει μια ταρίφα 120 με 125 δολάρια. Η Μολδαβία πλήρωνε ως χθες 80 δολάρια, αλλά τώρα τελευταία μόλις ήρθε στην εξουσία ο ανεξάρτητος από τη Ρωσία Βορονίν που διαμαρτύρεται για τον πολιτικό και στρατιωτικό διαμελισμό της χώρας από το Κρεμλίνο επέβαλε απότομα στην τσακισμένη αυτή χώρα την τιμή των 160 δολαρίων. Αλλά η κρίση αυτή έφερε στην επιφάνεια και κάτι άλλο πολύ πιο αποκαλυπτικό: ότι και για τις καθαρά δυτικές ευρωπαϊκές χώρες η Ρωσία επιφυλάσσει ξεχωριστές τιμές για το φυσικό τους αέριο. Ενώ σε γενικές γραμμές πουλάει στα 240 δολάρια, υπάρχουν τρεις χώρες που αρνήθηκαν να αποκαλύψουν την τιμή στην οποία αγοράζουν το φυσικό αέριο από τη Ρωσία: η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία. Αρνήθηκαν προφανώς γιατί δεν θέλουν να ξεσκεπάσουν την πολιτική διακρίσεων του προμηθευτή τους. Όχι τυχαία πρόκειται για 3 χώρες που έχουν πάρει ανοιχτά θέση υπέρ της Ρωσίας σε μια σειρά διεθνή ζητήματα και κυρίως στο τσετσενικό, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία..

Από τα παραπάνω συνάγεται ότι αυτό που χαρακτηρίζει τις τιμές του φυσικού αερίου που επιβάλει η Ρωσία στους πελάτες της δεν είναι ο οικονομικός κόσμος στον οποίο ανήκουν αλλά η πολιτική που ακολουθούν απέναντι στην ίδια, δηλαδή αμείβονται ή τιμωρούνται ανάλογα με το πόσο υποτάσσονται ή συμφωνούν με την παγκόσμια ρώσικη πολιτική. Άρα για τη Ρωσία οι τιμές του φυσικού αερίου είναι ένα πολιτικό όπλο για την άσκηση πολιτικής επιβολής πάνω σε μια χώρα. Αλλά από την πρώτη μέρα του 2006 έγινε κανονικό όπλο, έγινε όπλο βίας για την οικονομική συντριβή μιας αντιστεκόμενης χώρας όπως είναι η Ουκρανία. Γιατί στην Ουκρανία η Ρωσία δεν ζητάει μια επώδυνη προσαρμογή σε νέες τιμές ανώτερες από τις παλιές πχ κατά 100% όπως κάνει στη Μολδαβία, αλλά ζητάει από τη μια στιγμή στην άλλη αύξηση 464%! Η Ουκρανία δέχεται αυτή την αύξηση από θέση αρχής αλλά δηλώνει ότι μπορεί να την αντέξει μόνο σταδιακά μέσα σε μια πενταετία. Αν η Ουκρανία πληρώσει από σήμερα τέτοιες τιμές αργά ή γρήγορα θα χρεοκοπήσει γιατί η παραγωγή της στηρίζεται σε ενεργοβόρες βαριές βιομηχανίες της σοβιετικής εποχής που ο εκσυγχρονισμός τους απαιτεί μια κάπως μακριά περίοδο προσαρμογής. Πουθενά στις αστικές δικαιοπραξίες δεν υπάρχει δυνατότητα στους κατόχους ιδιοκτησίας πχ στους εκμισθωτές να επιβάλουν σε μισθωτές τους, που ως χθες έχαιραν κάποιας ας πούμε ενοικιοστασιακής μεταχείρισης, μια απότομη αλλαγή γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε στις περισσότερες περιπτώσεις καταστροφή. Αυτός είναι ο λόγος που όλες οι νομοθεσίες προβλέπουν μεταβατικές διατάξεις. Αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση η Ρωσία καταπατάει ωμά και όλη τη λογική των αστικών δικαιοπραξιών αφού σαν Γκασπρομ είχε υπογράψει το 2004 συμφωνία διάρκειας 5 χρόνων με το Ουκρανικό κράτος επί προεδρίας Κούτσμα για τη συνέχιση της προμήθειας φυσικού αερίου με τη σημερινή χαμηλή τιμή. Η Ρωσία αρνείται αυτή τη συμφωνία ακριβώς επειδή έπεσε από την εξουσία ο άνθρωπός της. Από τη άλλη καμώνεται ότι και αυτή δέχεται ένα μεταβατικό πάγωμα των τιμών, αλλά μέχρι το Μάρτη, δηλαδή μόνο για τρεις μήνες. Ο Μάρτης δεν είναι ένας τυχαία διαλεγμένος μήνας. Είναι ο μήνας που γίνονται οι βουλευτικές εκλογές στις οποίες κατεβαίνει σαν υποψήφιος πρωθυπουργός της Μόσχας, ο γνωστός μας από τη νοθεία του 2004 Γιανούκοβιτς. Με αυτόν τον τρόπο η Ρωσία θέλει να δώσει στον Γιανούκοβιτς το πολιτικό επιχείρημα : ψηφίστε με για να έχουμε φτηνό αέριο από τη Ρωσία. Αλλά το πιο αποκαλυπτικό είναι ότι η ρώσικη ξαφνική συμπεριφορά του "καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς" είναι μόνο για τα εμπορεύματα που κατέχει μονοπωλιακά και πουλάει η ίδια στην Ουκρανία και όχι για τα εμπορεύματα που κατέχει μονοπωλιακά και πουλάει η Ουκρανία στη Ρωσία. Γιατί απαντώντας στη Ρωσία μέσα στην ίδια λογική των ξαφνικών "ελεύθερων καπιταλιστικών αγορών" η Ουκρανία σε αντιστάθμισμα για το φυσικό αέριο ζήτησε από τη Ρωσία να της πληρώσει νέο πολλαπλάσιο νοίκι για το δικό της μονοπωλιακά κατεχόμενο εμπόρευμα που λέγεται έδαφος και λιμενικές διευκολύνσεις για τις βάσεις του ρώσικου στόλου της Μαύρης Θάλασσας στην Κριμαία. Τότε η Ρωσία ισχυρίστηκε ότι η Ουκρανία έχει υπογράψει συμφωνία με τη Ρωσία βάσει της οποίας το ενοίκιο του στόλου είναι προσδιορισμένο για πολλά χρόνια στο σημερινό χαμηλό ύψος, οπότε αν η Ουκρανία παραβιάσει αυτή τη συμφωνία τότε η Ρωσία θα υποστηρίξει το στόλο της, δηλαδή θα χρησιμοποιήσει βία ενάντια στην Ουκρανία, χώρια που την απειλεί με την απόσπαση της Κριμαίας. Η Ουκρανία ανταπάντησε σε αυτό το «επιχείρημα» με την παραπάνω συμφωνία του 2004 για το φυσικό αέριο που τώρα η Ρωσία μονομερώς δεν σέβεται, αλλά η απειλή για χρήση βίας ήταν τόσο αποφασιστική από το Κρεμλίνο που η ουκρανική πλευρά δεν επανήλθε στο θέμα του στόλου. Και όχι μόνο αυτό. Η Ρωσία δεν σέβεται ούτε τη συμφωνία ότι η Ουκρανία δικαιούται ένα ποσοστό 15% σε όγκο φυσικού αερίου σαν νοίκι για τους αγωγούς που περνάνε από το έδαφός της. Και αυτό το νοίκι το έκοψε μονομερώς η Ρωσία αφού έκοψε εντελώς κάθε ποσότητα φυσικού αερίου που προοριζόταν για την Ουκρανία.

Αλλά η Ρωσία δεν αρκέστηκε σε αυτόν στον δικό της ενεργειακό αποκλεισμό που γίνεται στο όνομα της ελευθερίας της αγοράς. Έκανε ολοκληρωτικό ενεργειακό αποκλεισμό, δηλαδή στραγγαλισμό της Ουκρανίας κόβοντάς της και το φυσικό αέριο που αυτή έπαιρνε από τρίτες χώρες, συγκεκριμένα από το Τουρκμενιστάν. Από το Τουρκμενιστάν η Ουκρανία έπαιρνε το 40 % του φυσικού αερίου που χρησιμοποιούσε ενώ από τη Ρωσία το 30%. Η Ρωσία έκοψε το αέριο που έστελνε το Τουρκμενιστάν στην Ουκρανία αφού ο αγωγός Τουρκμενιστάν-Ουκρανίας περνάει από τη Ρωσία. Αυτό το έκανε επικαλούμενη πάλι την ελευθερία των αγορών. Τι έκανε δηλαδή; Έκανε συμφωνία η ίδια το τελευταίο διάστημα να αγοράζει τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου από το Τουρκμενιστάν και ισχυρίστηκε ότι ο αγωγός από τον οποίο έπαιρνε φυσικό αέριο η Ουκρανία μέσο Ρωσίας από το Τουρκμενιστάν χρησιμοποιούνταν εξ ολοκλήρου από την ίδια τη Ρωσία και έτσι δεν χώραγε στον αγωγό και το φυσικό αέριο που προοριζόταν για την Ουκρανία. Όμως η Ουκρανία θεώρησε, και σωστά, ότι στο αέριο που της ερχόταν μέσο Ρωσίας έπρεπε να περιλαμβάνεται και το φυσικό αέριο που η ίδια αγόραζε χρόνια τώρα με συμφωνία από το Τουρκμενιστάν, που ποτέ δεν αρνήθηκε το Τουρκμενιστάν να της παραδίδει. Άρα δεν είχε δικαίωμα η Ρωσία να χρησιμοποιεί αυτή την παροχή πρόσφατα αγορασμένου αερίου σε βάρος της Ουκρανίας και μάλιστα την ώρα που η Ρωσία ήταν υπεραυτάρκης σε φυσικό αέριο και αγόρασε το αέριο από το Τουρκμενιστάν μόνο και μόνο για να εκβιάσει την Ουκρανία. Έτσι λοιπόν η Ουκρανία σωστά κρατούσε αυτό το αέριο που ερχόταν από τη Ρωσία στους ουκρανικούς αγωγούς σαν δικό της. Είναι για αυτό το τμήμα του φυσικού αερίου που νόμιμα κράτησαν οι Ουκρανοί που οι ρώσοι στραγγαλιστές ονόμασαν την Ουκρανία κλέφτρα. Δηλαδή δεν κόψανε από την Ουκρανία το 30% μόνο του αερίου της αλλά της κόψανε το 70%. Η Ουκρανία από αυτό κράτησε το τουρκμενικό 40 % και όχι το ρώσικο 30%. Τώρα λοιπόν λένε οι Ρώσοι στην ΕΕ: «Δεν φταίμε εμείς που σας κόπηκε το φυσικό αέριο αλλά οι Ουκρανοί . Εμείς βάλαμε τα σωστά κυβικά αλλά αυτοί μας τα κλέψανε και έτσι μείνατε από αέριο. Να ζητήσετε από τους ουκρανούς να μην σας κλέβουν. Ωστόσο επειδή σας αγαπάμε θα βάλουμε λίγο φυσικό αέριο παραπάνω στους αγωγούς της Ουκρανίας (αυτό που κλέβουν οι Ουκρανοί) για να κάνετε τη δουλειά σας προς το παρόν αλλά να φροντίσετε με τη στάση σας να αποθαρρύνετε την Ουκρανία και να την απομονώσετε για να μην θυμώσουμε περισσότερο».
Αυτή είναι η πολιτική των νέων αυτών Χίτλερ. Παίρνουν τη νέα δημοκρατική Ουκρανία όμηρο και λένε στην ΕΕ: «Αν την αγαπάτε αφήστε τη σε μας αλλιώς θα πεθάνετε και αυτή και εσείς».

Η αντίσταση

Τόσο άπειρο είναι το θράσος αυτών των χειρότερων από τους ιμπεριαλιστές ναζιστών παγκοσμιοποιητών. Τόσο αισχροί είναι όλοι αυτοί που τους υποστηρίζουν στο όνομα του αντιφιλελευθερισμού και του αντικαπιταλισμού. Βεβαίως όλοι αυτοί χάρηκαν που νίκησε η Ρωσία σε αυτή την σύντομη αναμέτρηση και αισθάνθηκαν αγαλλίαση ανακαλύπτοντας ότι αυτή η «αντίρροπη στους δυτικούς ιμπεριαλιστές» φασιστική δύναμη είχε καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να δέσει τη δημοκρατική Ευρώπη πισθάγκωνα. Αλλά δεν θα έχουν υποχρεωτικά την τελευταία λέξη. Ήδη έρχεται στην επιφάνεια με ασύλληπτη ορμή το σύνθημα για στήριξη των ευρωπαϊκών χωρών στην πυρηνική ενέργεια. Γιατί για πρώτη φορά γίνεται αντιληπτό ότι δεν είναι μόνο το φυσικό αέριο που είναι στα χέρια της Ρωσίας αλλά είναι και το πετρέλαιο που βρίσκεται αποκλεισμένο σε χώρες με ρωσόφιλα και κινεζόφιλα καθεστώτα ή κυβερνήσεις. Το μεγάλο ζήτημα είναι η Ευρώπη να κινηθεί γρήγορα για να προλάβει όχι μόνο να χτίσει τους νέους πυρηνικούς σταθμούς αλλά να προλάβει τη Ρωσία και να την εμποδίσει να της κόψει την πρόσβαση στην πρώτη ύλη που λέγεται ουράνιο. Αυτό σε οικονομικά εκμεταλλεύσιμη ποσότητα βρίσκεται κυρίως στην σπαρασσόμενη Αφρική στην οποία ο ρωσοκινεζικός άξονας από δεκαετίες στήνει τον άλλο μεγάλο του κρυμμένο ιστό αράχνης με βασικό όπλο τους μεγάλους πράκτορες του Μαντέλα και Μπέκι της Νότιας Αφρικής. Από αυτήν την άποψη η μεγάλη πρόκληση για την Ευρώπη δεν είναι τεχνική, αλλά πολιτική. Είτε η Ευρώπη θα βοηθήσει τα αντιφασιστικά και εθνικοανεξαρτησιακά κινήματα στον τρίτο κόσμο, είτε θα συμβιβαστεί με τους τοπικούς σοσιαλφασίστες και τους διεθνείς πάτρονές τους και θα παραδοθεί ενεργειακά σε αυτούς.
Σε ότι αφορά τη χώρα μας η μεγαλύτερη έμφαση θα πρέπει να δοθεί στρατηγικά επίσης στην πυρηνική ενέργεια αλλά μεσοπρόθεσμα στην ανάπτυξη και επέκταση των σταθμών ηλεκτρικής ενέργειας που στηρίζονται στην εξόρυξη του λιγνίτη και στο σταμάτημα της παραπέρα εξάρτησης από το ρώσικο φυσικό αέριο ανάμεσα και στα άλλα και με επέκταση των εγκαταστάσεων υγροποίησης του φυσικού αερίου που έρχεται από τρίτες χώρες . Τέτοιες μεσοπρόθεσμες λύσεις τύπου καύσης άνθρακα θα πρέπει να χρησιμοποιήσει και η Ευρώπη, αχρηστεύοντας τη συμφωνία του Κιότο για όσο διάστημα η ίδια η Ευρώπη δεν θα είναι ενεργειακά ανεξάρτητη με την ολοκλήρωση της εγκατάστασης των σταθμών της πυρηνικής ενέργειας. Η συμφωνία του Κιότο είναι ένα μεγάλο πολιτικό εργαλείο της ρώσικης παγκόσμιας πολιτικής ιδιαίτερα εφόσον μια μεγάλη χώρα από τις υπογράφουσες, δηλαδή η ίδια ξεκίνησε ενεργειακό πόλεμο ενάντια σε άλλες που δεσμεύτηκαν να μειώσουν τους ατμοσφαιρικούς ρύπους τους χρησιμοποιώντας φυσικό αέριο. Από την πρώτη, πρώτου του 2006 η συμφωνία του Κιότο πρέπει να αναθεωρηθεί για να περιλαμβάνει μεταβατικές διατάξεις σχετικές με την ενεργειακή αυτοδυναμία όλων των χωρών και όλων των γεωγραφικών χώρων.