Στις 4/3/2006 δημοσιοποιήθηκε από εκπαιδευτικό site μιας παράταξης της «αριστεράς» ένα κείμενο με τίτλο «Η πρόταση του ΠΑΣΟΚ για το Ανοικτό Σχολείο, ανοιχτό στην κοινωνία σχολείο». Το κείμενο αυτό αφού δεν δημοσιοποιήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης και το γραφείο τύπου του κόμματος δεν μπορεί φυσικά να θεωρηθεί σαν επίσημη κομματική θέση. Είναι όμως η πρόταση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και της κομματικής επιτροπής παιδείας με επικεφαλής την Δαμανάκη. Η πρόταση αυτή υιοθετεί ανοιχτά την πολιτική της «αριστεράς», μια πολιτική που ακολουθεί ανεπίσημα μέχρι τώρα η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ όπως και οι ηγεσίες των εκπαιδευτικών του οργανώσεων.
Το «ανοιχτό σχολείο» της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ παίρνει τα σχολεία από τον κρατικό έλεγχο και τα δίνει στον έλεγχο των φαιοκόκκινων μειοψηφικών αντιλαϊκών και αντικοινωνικών οργανώσεων που στο σύνολό τους συνιστούν το ακροδεξιό στην ουσία του καθεστωτικό «λαϊκό κίνημα». Αυτή η «αριστερή» στροφή και η ταύτιση του ΠΑΣΟΚ με τα άλλα δύο κόμματα της “αριστεράς” δεν γίνεται δεκτή χωρίς αντιδράσεις από την πτέρυγα του αστικού δημοκρατισμού του ΠΑΣΟΚ παρά το ότι το εθνικό συμβούλιο του κόμματος με την απόφασή του στις 5/9/2006 άνοιξε τον δρόμο στην ηγεσία του για να ξεδιπλώσει το πλήρες καταστροφικό της πρόγραμμα.* Η επιλογή αυτής της ιδιόμορφης στοχευμένης δημοσιοποίησης των θέσεων της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και της Δαμανάκη συσπειρώνει
1) το διακομματικό μέτωπο της εκπαίδευσης στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για να δυναμώσει την εσωτερική πάλη της στο κόμμα ενάντια στον αστικό δημοκρατισμό, και,
2) συνεισφέρει καθοριστικά στην νέα συγκρότηση του μετώπου της ΟΛΜΕ της ΔΟΕ και της ΠΟΣΔΕΠ που προορίζονται να είναι το εσωτερικό στήριγμα για την μεταβίβαση του ελέγχου της εκπαίδευσης στους «κοινωνικούς» εταίρους.
Η πολιτική στρατηγική του «ανοιχτού σχολείου» εκτός από την κατάργηση της ΤΕΕ περιλαμβάνει και το γκρέμισμα των υπόλοιπων σχολείων όλων των βαθμίδων με την παράδοσή τους στον θεσμοθετημένο έλεγχο των «κοινωνικών εταίρων» συγκεκριμένα της ΟΛΜΕ της ΔΟΕ και της ΠΟΣΔΕΠ, της ΓΣΕΕ και της γραφειοκρατίας των συνδικάτων, των συνεταιρισμών, των επιμελητηρίων και των επιστημονικών ενώσεων, των δήμων και των νομαρχιών, της κρατικοποιημένης εκκλησίας, των μισοκρατικών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και γενικά όλων αυτών των μειοψηφικών και μισητών στο λαό κρατικοποιημένων ή μισοκρατικών καθεστωτικών οργανώσεων που απομυζούν καταστρέφουν και καταπιέζουν συστηματικά τον λαό. (Το πλήρες κείμενο του «ανοιχτού σχολείου» υπάρχει στο site της Κίνησής μας)
Ένα θλιβερό ψήγμα τεχνικής εκπαίδευσης θα δίνεται από το γενικό λύκειο και η ειδίκευση, δηλαδή η τεχνική εκπαίδευση μετατίθεται μετά τα δεκαοχτώ, δηλαδή τότε που τα παιδιά της εργατικής τάξης, αν έχουν καταφέρει να τελειώσουν το λύκειο, δεν θα έχουν τα μέσα να σπουδάσουν. Αυτό σημαίνει ότι στην πράξη η μέση τεχνική εκπαίδευση καταργείται. Πρόκειται για τη μόνη ανεπτυγμένη χώρα του κόσμου στην οποία συμβαίνει αυτό.
Λίγες ημέρες πριν από την ιδιότυπη δημοσίευση του «ανοιχτού σχολείου» η ΟΛΜΕ υποχωρεί ακόμα και από την επαίσχυντη θέση της για την καταρχήν αποδοχή του επαγγελματικού λυκείου ΕΠΑΛ σαν ένα μεταβατικό στάδιο προς την συμφωνημένη διακομματική κατάργηση της τεχνικής εκπαίδευσης και προβάλλει πλέον σαν άμεση προτεραιότητα την στρατηγική της θέση για το ένα και μοναδικό σχολείο, το γενικό λύκειο. Και αυτό γιατί επρόκειτο να δημοσιοποιηθεί η θέση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Το τετρακομματικό μέτωπο στην εκπαίδευση βαθαίνοντας την ενότητά του αναγκάζεται να πετάξει την μάσκα του και να φανεί έτσι για άλλη μια φορά η κοινή γραμμή. Ένα ενιαίο λύκειο το γενικό από σήμερα κιόλας: αυτή είναι η επιταγή του μετώπου που διοικεί η «αριστερά». Διαφορετικά η ΟΛΜΕ απειλεί ότι θα καταστρέψει τις εξετάσεις με την γνωστή μέθοδο ομηρίας μαθητών και γονιών, που την ονομάζουν «απεργία».
Η ΟΛΜΕ που εκπροσωπεί τους στρατηγικούς σχεδιασμούς των 4 κομμάτων ετοιμάζει την ολοκλήρωση της καταστροφής της τεχνικής εκπαίδευσης με την κατάργηση και των ΕΠΑΛ, αλλά σε ένα πρώτο στάδιο τα 4 κόμματα περνάνε σήμερα τα ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ για να διαλύσουν κατ’ αρχήν την υφιστάμενη τεχνική εκπαίδευση. Έτσι πριν λίγες ημέρες στις 19/1/06 στην επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων της βουλής άλλη ήταν η τακτική του διακομματικού συντονιστικού. Τότε δεν διαφώνησε κανένα κόμμα με το ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ. Ο πρόεδρος της επιτροπής έδινε συγχαρητήρια σε όλα τα κόμματα για την συμφωνία τους στην διάλυση της ΤΕΕ και στην δημιουργία των ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ. (Βλ πρακτικά της συνεδρίασης στο site της κίνησης). Η ενότητα στην κορυφή των κομματικών ηγεσιών έχει δυναμώσει με το «ανοιχτό σχολείο». Όμως όσο δυναμώνει αυτή η ενότητα στην κορυφή τόσο απομακρύνεται από την βάση και των κομμάτων και της κοινωνίας.

ΤΟ «ΑΝΟΙΧΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΗΝ ΦΑΙΟΚΟΚΚΙΝΗ

Σύμφωνα με το πρόγραμμα του «ανοιχτού σχολείου» oι μαθητές και οι καθηγητές θα συμμετέχουν σε επιμέρους αποφάσεις στο αναλυτικό πρόγραμμα, στην διαχείριση των σχολικών χώρων κλπ. Η συμμετοχή των γονέων στις αποφάσεις δεν προβλέπεται.
Οι καθηγητές, οι μαθητές και οι γονείς εκπροσωπούνται στο εκπαιδευτικό διοικητικό όργανο του νομού το Συντονιστικό Συμβούλιο: «Η αποκέντρωση της διοίκησης και της παιδαγωγικής καθοδήγησης στο επίπεδο του νομού υλοποιείται με τη δημιουργία Ειδικών Συντονιστικών Συμβουλίων που απαρτίζονται από εκπαιδευτικούς, εκλεγμένους με καθολική ψηφοφορία, εκπροσώπους των γονέων και των μαθητών Λυκείου, εκλεγμένους εκπροσώπους των παραγωγικών και κοινωνικών φορέων, και εκπρόσωπο του ΥΠΕΠΘ.» Σαν κοινωνικοί εταίροι αναφέρονται στο κείμενο τα συνδικάτα, οι συνεταιρισμοί, επαγγελματικές και επιστημονικές ενώσεις και επιμελητήρια, εργοδοτικές οργανώσεις, πολιτιστικοί φορείς, ΜΚΟ κ.α.
Οι αρμοδιότητες του συντονιστικού συμβουλίου που αναλαμβάνει την διοίκηση δηλαδή την εξουσία στην εκπαίδευση είναι οι παρακάτω:
«Το Ειδικό Συντονιστικό Συμβούλιο λαμβάνει αποφάσεις για το μοντέλο διοίκησης και παιδαγωγικής καθοδήγησης που θεωρείται κατάλληλο για τον κάθε νομό, για την επιλογή των προσώπων που θα στελεχώσουν το διοικητικό μηχανισμό, τη διάρκεια της θητείας τους, τις αρμοδιότητες, την κατανομή αρμοδιοτήτων και την επιλογή των διοικητικών οργάνων στο επίπεδο του νομού, που θα υποστηρίζουν τα σχέδια εκπαιδευτικής ανάπτυξης που διαμορφώνει κάθε σχολική μονάδα για δεδομένη περίοδο προγραμματισμού. Τέλος, το Συντονιστικό Συμβούλιο αναλαμβάνει την ευθύνη για την εξειδίκευση και εφαρμογή των εθνικών κριτηρίων στο επίπεδο του νομού, με τα οποία θα πραγματοποιείται η στοχευμένη κατανομή πόρων......Τη λήψη των πιο πάνω αποφάσεων συνεπικουρούν κατά περίπτωση και όπου κριθεί απαραίτητο, οργανισμοί Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, η Γενική Γραμματεία της Περιφέρειας και τα τοπικά τριτοβάθμια ιδρύματα. Ειδικά, οι πολιτιστικοί φορείς και σύλλογοι συνεισφέρουν στην αξιοποίηση των υποδομών και του ανθρώπινου δυναμικού της σχολικής μονάδας προς όφελος της τοπικής κοινωνίας, για τη διοργάνωση πολιτιστικών δραστηριοτήτων, δραστηριοτήτων εκπαίδευσης ενηλίκων ή/και εκδηλώσεων ενημερωτικού χαρακτήρα».
Το «ανοιχτό σχολείο» όπως διαπιστώνουμε αντιγράφει φραστικά από τις δυτικές κοινωνίες την λαϊκή δημοκρατική συμμετοχή στην διοίκηση της εκπαίδευσης. Στη χώρα μας όμως είναι όλα κρατικοποιημένα και η κοινωνική ζωή συντρίβεται από μια ανατολικού τύπου γραφειοκρατία ταυτισμένη με το καθεστώς, εχθρική σε κάθε δημοκρατισμό και λαϊκή συμμετοχή. Πια κοινωνική οργάνωση στη χώρα μας έχει ή της επιτρέπεται από το καθεστώς να έχει μια έστω και μικρή λαϊκή συμμετοχή; Καμία! Η συντριπτική δημοκρατική πλειοψηφία είναι πεταγμένη με σύστημα στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής.
Οι κοινωνικές οργανώσεις, οι λεγόμενοι «κοινωνικοί εταίροι» συνιστούν την ανατολικού τύπου κρατική γραφειοκρατία του φαιοκόκκινου μετώπου. Και σε αυτό το μέτωπο ακριβώς δίνει και το «ανοιχτό σχολείο» την εκπαίδευση. Η πρόταση του «ανοιχτού σχολείου» δεν είναι παρά η χιλιοεφαρμοσμένη δημοκρατικίστικη μεθόδευση, που συγκαλύπτει την αντιδημοκρατική διαδικασία εκχώρησης από το πολιτικό σύστημα εξουσιών σε πειθήνιους ανατολικούς κομματικούς εντολοδόχους και γραφειοκράτες που απεχθάνονται κάθε πραγματική λαϊκή συμμετοχή στα συνδικαλιστικά και τα διοικητικά όργανα. Η παράδοση της εκπαίδευσης στους κοινωνικούς εταίρους δυσκολεύει ακόμα περισσότερο στο μέλλον την ανύπαρκτη σήμερα λαϊκή συμμετοχή.

Η κοινωνική λογοδοσία και η αξιολόγηση: Η διαδικασία της κοινωνικής λογοδοσίας ξεκινά με πρωτοβουλία της σχολικής κοινότητας που δημοσιοποιεί τα αποτελέσματα της δουλειάς της και συνεπικουρείται από τη λειτουργία των υπηρεσιών του ΥΠΕΠΘ, της Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, της Περιφέρειας, καθώς και των τοπικών ή κεντρικών μέσων μαζικής ενημέρωσης.

ΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΔΥΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΣΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΙ Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΨΕΥΤΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΦΑΙΟΚΟΚΚΙΝΟΥΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥΣ

Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και η υπεύθυνη του κόμματος για την παιδεία Δαμανάκη, που ποτέ όπως αποδεικνύεται από την πράξη δεν εγκατέλειψε την γραμμή της «αριστεράς», καμώνονται τους φιλελεύθερους όταν δήθεν αντιγράφουν με το «ανοιχτό σχολείο» τις δυτικές αστικές δημοκρατίες που πραγματικά έχουν καθιερώσει εδώ και πολλές δεκαετίες την κοινωνική συμμετοχή στην τοπική διοίκηση των σχολείων. Η εκχώρηση τοπικών εξουσιών στους πολίτες από το κράτος αφορά βέβαια στην εφαρμογή της κεντρικής κρατικής πολιτικής δηλαδή στην εφαρμογή της θέλησης της άρχουσας τάξης και δεν σημαίνει λαϊκή εξουσία. Όμως ο πολίτης που συμμετέχει στην διοίκηση έχει πρώτον ουσιαστικό λόγο στα ζητήματα που τον αφορούν και δεύτερο έχει να λαμβάνει στο ατομικό επίπεδο, σαν ιδιώτης μόρφωση και ένα ατομικό πτυχίο-εμπόρευμα, ένα πτυχίο που πάνω του επενδύει τόσο περισσότερες ελπίδες για την προσωπική του ζωή όσο περισσότερο αναπτύσσονται οι ευρύτερες παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας και η κοινωνία η ίδια. Αυτό είναι που κινητοποιεί αυτόν τον πολίτη στην μερική και ελεγχόμενη συμμετοχή του στην εκπαίδευση. Λίγο θα τον ενδιέφερε να υπηρετήσει το κράτος του.
Ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, διεύρυνση της ιδιωτικής σφαίρας της ζωής και ταυτόχρονη ανάπτυξη των δεξιοτήτων του ατόμου που είναι απαραίτητη για να πραγματοποιηθεί η συνθετότερη παραγωγή και η κοινωνική ζωή. Αυτό είναι το πρόγραμμα του σύγχρονου αστικού μισοδημοκρατισμού στις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες που για να κολακεύει τον ιδιώτη το ονομάζει κοινωνία των πολιτών, εννοώντας την κοινωνία των ιδιωτών αν και κυριαρχεί η κρατικομονοπωλιακή σφαίρα της ζωής πάνω στην ιδιωτική σφαίρα. Οι μορφές αυτές διακυβέρνησης της μεγαλοαστικής τάξης αποτελούν υποχώρηση στα μεγάλα ταξικά εργατικά και σοσιαλιστικά κινήματα και τις δημοκρατικές εξεγέρσεις και αντιφασιστικούς πολέμους των λαών των ανεπτυγμένων χωρών αλλά ακόμα βαθύτερα αποτελούν στρατηγικό ελιγμό συγκράτησης του παγκόσμιου σοσιαλιστικού επαναστατικού κινήματος του προηγούμενου αιώνα. Μια πραγματική αριστερά πρέπει να αναγνωρίζει αυτές τις μορφές διακυβέρνησης σαν λαϊκή κατάκτηση που ωφελούν και τη σχετική υλική ευημερία και την πολιτιστική ανάπτυξη και μόρφωση των λαών στις χώρες αυτές. Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και η μορφωτική ανάπτυξη του προλεταριάτου αποτελούν υλικές προϋπόθεσης για κάθε μελλοντική επαναστατική κοινωνική αλλαγή σε σταθερές βάσεις. Όμως αυτά δεν ισχύουν για την σημερινή Ελλάδα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος φαρισαϊσμός να μιλάς εδώ για «κοινωνία των πολιτών» όταν η χώρα αυτή οργανώνεται από τις πολιτικές ηγεσίες σαν χώρα του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όταν όλα είναι στην ουσία κρατικοποιημένα, ιδιαίτερα η νέα κρατικοδίαιτη ολιγαρχία, και όταν το ιδιωτικό κεφάλαιο που δεν αποτελεί βδέλλα και παράρτημα του κράτους σαμποτάρεται από τις ηγεσίες και μαζί του καταστρέφεται η παραγωγή και ο λαός. Το κεντρικό ζήτημα στην κοινωνία των πολιτών είναι η σύγχρονη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Η υλική βάση της ύπαρξης της κοινωνίας των πολιτών είναι η ανάπτυξη της παραγωγής. Δεν σέρνει ο αστικός δημοκρατισμός και μισοδημοκρατισμός από τα μαλλιά τους λαούς σε καμιά ιδεοληψία του αλλά πατάει στο έδαφος της υλικής παραγωγής.
Είναι δυνατή η «κοινωνία των πολιτών» και η λαϊκή συμμετοχή με την ΟΛΜΕ, την «αριστερά», την ΠΑΣΚ και την ΔΑΚΕ που θεωρούν καλό πτυχίο το πτυχίο που δεν δίνει δουλειά στον κάτοχό του αλλά που τον έχει διαμορφώσει σε μελλοντικό παρασιτικό εξάρτημα του δημοσίου που η αξία του πτυχίου του δεν διαμορφώνεται στην αγορά αλλά από το κράτος, δηλαδή σε άτομο που από τη φύση του ανήκει στο φαιοκόκκινο μέτωπο; Αυτοί θα διοικήσουν την εκπαίδευση; Ποια κοινωνία πολιτών με μια ΟΛΜΕ που ξεδιάντροπα στην εισήγηση του ΔΣ της στο 12ο συνέδριο αμφισβητεί τους υπολογιστές σαν μάθημα στα σχολεία; Ποια κοινωνία πολιτών με το κλείσιμο ή με πρακτικές για την κατάργηση των ΙΕΚ, των ΚΕΚ, της ΤΕΕ, των σχολών του ΟΑΕΔ, των Προγραμμάτων Σπουδών Επιλογής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, την δια βίου εκπαίδευση, των μεταπτυχιακών τμημάτων, των νέων τμημάτων στα ΑΕΙ; Ποια ανάπτυξη και ποια κοινωνία των πολιτών χωρίς ανοιχτό πανεπιστήμιo, και με βασική έρευνα κυρίαρχη πάνω στην εφαρμοσμένη; Κοινωνία των πολιτών με πάγια πολιτική όλου του πολιτικού συστήματος την αποσύνδεση της εκπαίδευσης από την παραγωγή, με ένα γενικό λύκειο ομοίωμα σχολείου; Ή με την απόρριψη και την ενεργητική υπονόμευση της τεχνολογίας και του τεχνολογικού πνεύματος των μαζών που σαρώνει όλο τον πλανήτη; Σύγχρονη κοινωνία με πολιτικό σύστημα που απορρίπτει την ιστορία των ευρωπαϊκών κοινωνιών, τον αστικό και τον μαρξιστικό διαφωτισμό, με θεωρίες που δικαιολογούν την πρόσδεση της χώρας στον ανατολικό σοσιαλιμπεριαλισμό, στην ανατολική κρατικοκομματική γραφειοκρατία, στο αστυνομικό και στρατοκρατικό πνεύμα, στην συνομωσιολογική καθυστέρηση; Aπάτες! Αυτή η κοινωνία δεν είναι κοινωνία πολιτών αλλά ο χώρος της ανατολικής γραφειοκρατίας.

ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΕΡΓΑΤΙΣΤΙΚΟ «ΚΟΜΜΑ» ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΣΠΑΣΕΙ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Οι «κοινωνικοί» εταίροι στους οποίους θέλουν να δώσουν οι τέσσερις κομματικές ηγεσίες τον έλεγχο της εκπαίδευσης είναι οι μειοψηφικές συνδικαλιστικές οργανώσεις του φιλοανατολικού κομματιού της αστικής τάξης.( Κόκκαλης, Μυτηληναίος, Μπομπολας, Γερμανός κλπ. ). Είναι οι οργανώσεις που ελέγχει η αριστερά και οι κομματικές φράξιες που είναι συσπειρωμένες στις τέσσερις ανατολικού τύπου πολιτικές ηγεσίες. Η ιδιωτική αστική τάξη δεν έχει καμία επιρροή σε αυτές τις οργανώσεις. Η νέα γραφειοκρατία βρίσκεται πολύ δεξιότερα από το ίδιο το κράτος που θέλει να ελέγξει. Γιατί το μισοευρωπαικό κράτος είναι δύσκολο να μετακινηθεί σαν σύνολο από τις θέσεις του που καθορίζονται από τις συμφωνίες του με την ΕΕ. Όσο και αν σαμποτάρουν την κρατική εκπαιδευτική πολιτική, όσο και αν παραβιάσουν τις κρατικές συμφωνίες με την ΕΕ ο πυρήνας της εκπαιδευτικής πολιτικής παραμένει, τσακισμένος μεν αλλά εμπόδιο για τα σχέδιά αυτής της γραφειοκρατίας και του διακομματικού συντονιστικού που την κινεί. Σε κάθε περίπτωση ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να αναθέσει την εκπαίδευση των παιδιών του, ούτε σε μια φράξια της αστικής τάξης και μάλιστα της πιο αντιδραστικής που αποσπά τον έλεγχο της παιδείας χωρίς να την έχει ψηφίσει κανείς γι’ αυτό, ούτε σε μια ανεξέλεγκτη συνταγματικά γραφειοκρατία που λειτουργεί σαν φασιστικό κόμμα. Το φασιστικό κόμμα ισχυρίζεται ότι είναι πάνω από τον λαό και το κράτος, δεν λογοδοτεί σε κανένα και ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να αξιολογηθεί από καμιά τάξη καμιά εξουσία και κανένα λαό, παρά μόνο από τον εαυτό του. Έτσι και το εκπαιδευτικό μέτωπο δεν δέχεται καμιά αξιολόγηση ούτε από τα πάνω, από το κράτος δηλαδή, ούτε από τα κάτω από τον λαό. Ο λόγος είναι ότι θέλει να είναι το ίδιο η εξουσία.
Η ΟΛΜΕ ερωτεύτηκε ξαφνικά τους καθηγητές τους μαθητές και τους γονείς, όλους αυτούς που έχει ρίξει στο περιθώριο χρόνια τώρα. Τρέχει στα σχολεία μάλιστα για να υπογράψει με τους καθηγητές και τα συμβόλαια αγωνιστικής τιμής όπως τα ονομάζει. Όμως ο μεγάλος έρωτας είναι με τον κόσμο της εργασίας και των καθεστωτικών κινημάτων. Στην πραγματικότητα με τον κόσμο της φαιοκόκκινης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Αυτή ακριβώς την περίοδο που η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ άφησε τα μισόλογα και τις περιστροφές και ολοκλήρωσε την ενοποίηση των θέσεων στο διακομματικό εκπαιδευτικό μέτωπο, με την ανοιχτή της προσχώρησή της στο πλήρες πρόγραμμά του, οι τέσσερις κομματικές ηγεσίες αναμορφώνουν αυτό το μέτωπο με την ηγεσία της «αριστεράς» επιχειρώντας να το μετατρέψουν στο νέο ενιαίο εργατίστικο εκπαιδευτικό τους κόμμα, το εργαλείο που θα αποσπάσει την εκπαίδευση από τον κρατικό έλεγχο για να την παραδώσει στο φαιοκόκκινο μέτωπο. Σήμερα περισσότερο από ποτέ η εκπαιδευτική γραφειοκρατία έχει ανάγκη να φανεί ότι εκπροσωπεί τις λαϊκές μάζες. Γι’ αυτό δίνει τους όρκους πίστης στους καθηγητές και κηρύσσει την μια απεργία πίσω από την άλλη, γι’ αυτό συμπαραστέκεται με στάσεις εργασίας στον ναυτικό αποκλεισμό της χώρας και σε κάθε εκδήλωση κάθε καθεστωτικής οργάνωσης, γι’ αυτό προσπαθεί τελικά να συγχωνευθεί και να γίνει μέρος και συνιστώσα όλων των καθεστωτικών κοινωνικών κινημάτων. Ο στόχος είναι να αυξήσει το ειδικό πολιτικό της βάρος, το βάρος του κοινωνικού εταίρου που είναι ειδικός στα θέματα της εκπαίδευσης για να αποσπάσει ευκολότερα την διοίκησή της από το κράτος και να την προσφέρει στον εαυτό του και στο ανατολικό καθεστώς. Αυτός είναι ο λόγος που η ΟΛΜΕ εδώ και καιρό κάνει μόνο πολιτική.
Η απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 11/2/2006 ξεκαθαρίζει τα όσα λέμε προηγούμενα. « Τα Δ.Σ. των ΕΛΜΕ (πρέπει) να αξιοποιήσουν, μεταξύ άλλων, τις παρακάτω μορφές δράσης: ενημέρωση των Ενώσεων και Συλλόγων Γονέων, των εργατικών σωματείων και άλλων τοπικών φορέων, τοπικές καμπάνιες ενημέρωσης με «στέκια αγώνα και ενημέρωσης», ανοιχτές επιστολές προς τους γονείς, πανό και αφίσες στα σχολεία ή σε κεντρικά σημεία των πόλεων κ.λπ. Ταυτόχρονα, προχωρούμε σε συνεντεύξεις τύπου και δελτία τύπου, αξιοποιώντας όλες τις δυνατότητες που μας προσφέρουν τα Μ.Μ.Ε ιδιαίτερα τα τοπικά.
Το επόμενο χρονικό διάστημα θα πρέπει να γίνει ένα μεγάλο άνοιγμα του κλάδου μας προς τον κόσμο της εργασίας και τους μαθητές, με στόχο τη δημιουργία μιας ευρύτατης κοινωνικής συμμαχίας με βάση τα μεγάλα προτάγματα της υπεράσπισης της Δημόσιας Εκπαίδευσης και της θέσης του Εκπαιδευτικού. Αμεσοι στόχοι μας είναι η αντιμετώπιση των αδυναμιών μας, η ανασύνταξη και η ενίσχυση των δυνάμεών μας και η εξόρμηση στα σχολεία και στην κοινωνία.».
Στην ιδρυτική διακήρυξη της Κίνησής μας 21/5/2005 εκτιμούσαμε ότι: «Το αντιδραστικό μέτωπο της εκπαίδευσης, ενώ συγκροτείται μέσα στο κράτος και αντλεί δύναμη απ’ αυτό για να αποσπάσει κομμάτια εξουσίας, στο τέλος θέλει να υψωθεί πάνω και απ’ αυτό και να το ελέγξει. Έτσι ερμηνεύεται το φαινόμενο της άντλησης εξουσίας της υπαλληλικής γραφειοκρατίας από το κράτος και η ταυτόχρονη υπονόμευση από μέρους αυτής της γραφειοκρατίας της επίσημης κρατικής εκπαιδευτικής πολιτικής. Το διακομματικό μέτωπο της εκπαίδευσης ψεύδεται, όταν κραυγάζει καθημερινά υπέρ της κρατικής και δωρεάν εκπαίδευσης. Στην ουσία σαμποτάρει όλες τις μορφές κρατικής εκπαίδευσης, άλλες σταθερά και άλλες ανάλογα με τις πολιτικές συγκυρίες. Το μόνο σχολείο και πανεπιστήμιο που θα ήθελε το νέο γραφειοκρατικό καθεστώς στο βάθος δεν είναι το καθαυτό κρατικό ίδρυμα (πόσο μάλλον το ιδιωτικό, το οποίο δεν μπορεί, ως τέτοιο, να το ελέγξει, και γι’ αυτό το μισεί), αλλά ένα ίδρυμα των Δήμων, της ΟΛΜΕ, της ΠΟΣΔΕΠ, της ΔΟΕ, της ΓΣΕΕ, της κρατικοποιημένης εκκλησίας ή των νέων ολιγαρχών (εννοούμε το ανατολικό κεφάλαιο Κόκκαλη, Μπόμπολα, Μυτιληναίου, Γερμανού) που περιγράψαμε παραπάνω. Ο βαθύτερος στόχος τους είναι το εκπαιδευτήριο του ενιαίου φαιοκόκκινου φιλοανατολικού κόμματος και όχι εκείνο του κράτους.>>.

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΗΣ ΝΔ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΑΚΕ

Η ΔΑΚΕ που συμμετέχει κανονικά στο μέτωπο της εκπαίδευσης μοιάζει να μην καταλαβαίνει τι γίνεται. Τα μισοφιλελεύθερα καταπιεσμένα αντανακλαστικά της ηγεσίας της την οδηγούν στο να καταλαβαίνει κάτι και να καταγγέλλει δημόσια το ΔΣ της ΟΛΜΕ την ΠΑΣΚ, την Συνεργασία και τις Παρεμβάσεις για το ότι απαιτούν την υιοθέτηση από το ΔΣ αποκλειστικά των θέσεων του ΣΥΝ. Όμως η ΔΑΚΕ δεν μπορεί να ερμηνεύσει πως είναι δυνατόν ενώ η ίδια είναι πλειοψηφία στους καθηγητές και η ΝΔ είναι κυβέρνηση, το ΥΠΕΠΘ και η ίδια να βρίσκονται στην απομόνωση από όλες τις εκπαιδευτικές και πολιτικές δυνάμεις συμπεριλαμβανόμενης και της ίδιας της ΝΔ! Δεν μπορεί να καταλάβει πώς το 3% κυβερνά την εκπαίδευση! Η απάντηση είναι απλή και βρίσκεται στο ίδιο το κείμενο της καταγγελίας της. Εκεί γίνεται καταγγελία της ΠΑΣΚ για την υποταγή της στην «αριστερά» αλλά ταυτόχρονα γίνεται έκκληση για την εφαρμογή των «αποφάσεων» του κλάδου. Αλλά οι αποφάσεις του κλάδου είναι οι αποφάσεις της ΟΛΜΕ που είναι αποφάσεις στην γραμμή της ΠΑΣΚ και βασικά του ΣΥΝ, του ψευτοΚΚΕ, (και της Παρέμβασης που είναι απλά ο μεταφραστής σε αντικαπιταλιστική γλώσσα των ακροδεξιών θέσεων του ΣΥΝ και του ψευτοΚΚΕ) δηλαδή η ΔΑΚΕ ενώ θέλει ή υποψιάζεται ότι πρέπει να πατάει γκάζι για να ξεφύγει από την υποταγή στην ψευτοαριστερά, από την άλλη η ηγεσία του κόμματός της δηλαδή σε τελική ανάλυση ο «ψευτομαρξίζων» φιλοψευτοΚΚΕ και φιλοΣΥΝ πρωθυπουργός την υποχρεώνει να κάνει έκκληση για υποταγή στην ΟΛΜΕ, δηλαδή να πατάει ο ίδιος ακόμα πιο δυνατά το φρένο. Έτσι το ΥΠΕΠΘ αποφεύγει γενικά συζήτηση με την ΟΛΜΕ γιατί η υπουργός που κάπως αντιστέκεται στην ψευτοαριστερά δεν έχει ούτε την καθαρή υποστήριξη της ΔΑΚΕ αλλά ούτε και του πρωθυπουργού και του κόμματος! Δηλαδή η υπουργός και οι φιλελεύθεροι της ΔΑΚΕ «παραπλανήθηκαν» ταυτόχρονα από την ΟΛΜΕ, από την «αριστερά», από το ΠΑΣΟΚ αλλά και από το κόμμα τους, που της είχαν υποσχεθεί τουλάχιστον την υποστήριξη του ΕΠΑΛ και των ΕΠΑΣ.**
Οι αντιστάσεις του λαού και της εκπαίδευσης σ’ αυτή την διακομματική πολιτική, εξουδετερώνονται ήδη από το εκπαιδευτικό «κίνημα» και τους «κοινωνικούς» εταίρους με τις γνωστές μεθόδους: 1) Με την συνηθισμένη απόκρυψη από την πλατιά μάζα και για όσο χρόνο χρειάζεται της απροκάλυπτης «αριστερής» στροφής της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και του προγράμματός της από τα ΜΜΕ τύπο και ηλεκτρονικά μέσα, με την συγκάλυψη των στρατηγικών στόχων της κοινής διακομματικής πολιτικής και την ανάδειξη των δευτερευόντων θέσεών της σαν κυρίαρχες. 2) Με την ιδεολογική ωραιοποίηση των θέσεων. 3) Με την καλλιέργεια παιδαγωγικών επιχειρημάτων για την υποκατάσταση των πολιτικών ερμηνειών. 4) Με την παραποίηση για τις ανάγκες της στιγμής, την αποπληροφόρηση, τα δελτία της ΟΛΜΕ της ΔΟΕ και της ΠΟΣΔΕΠ. 5) Με τις δήθεν κριτικές τοποθετήσεις και διαφωνίες των παρατάξεων και των κομμάτων που έχουν ταυτόχρονα την ίδια γραμμή με το ανοιχτό σχολείο. 6) Και τέλος με την κομματική πειθαρχία.
Η νέα γραφειοκρατία απομονώνεται όλο και περισσότερο από τον λαό και τους συντελεστές της εκπαίδευσης. Η μια αποτυχημένη απεργία διαδέχεται την άλλη όπως το ομολογεί και η ίδια η ΟΛΜΕ. Η απεργία της ΠΟΣΔΕΠ παρά το ότι στηρίχτηκε με την ανοχή της κυβέρνησης και των κομματικών ηγεσιών από τμήματα του κράτους που ελέγχει η φαιοκόκκινη γραφειοκρατία κατέληξε σε πλήρη αποτυχία. Ενώ οι σύγκλητοι μερικών πανεπιστημίων έκλεισαν τις σχολές τις ημέρες της απεργίας δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν ομοιώματα απεργών.
Η εκπαιδευτική γραφειοκρατία κυριαρχεί στην εκπαίδευση γιατί δεν υπάρχει ένας οργανωμένος αριστερός πόλος να της αντιπαρατεθεί. Η δημιουργία αυτού του πόλου είναι το σημερινό καθήκον όλων των προοδευτικών δημοκρατικών ανθρώπων.

Αθήνα 26/3/2006

* Παρακάτω δίνεται ένα τμήμα της απόφασης του εθνικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ στις 5/9/2005 που πρέπει να συγκριθεί με το αντίστοιχο τμήμα της πρότασης του «ανοιχτού σχολείου» της ηγεσίας του που αναφέρεται στο κείμενο. «Οι πέντε βασικοί άμεσοι στόχοι της πολιτικής μας: Πρώτος στόχος: Να θέσουμε τέλος στο κρατικιστικό συγκεντρωτικό εκπαιδευτικό σύστημα, που στηρίζεται στο δόγμα: Η Μητροπόλεως αποφασίζει και οι εκπαιδευτικές μονάδες εκτελούν. Στα πλαίσια αυτά: Το κράτος διατηρεί μόνο το γενικό πλαίσιο εκπαιδευτικής πολιτικής. Αποφασίζει για τον κορμό του προγράμματος διδασκαλίας αναμορφώνοντας την διδακτέα ύλη, αφαιρώντας περιττά θέματα και επαναλήψεις. Η περιφέρεια στηρίζει τη σύνδεση της εκπαίδευσης με την κοινωνία, την οικονομία και την απασχόληση. Καθορίζει ειδικές εκπαιδευτικές ζώνες (μετανάστες, τσιγγάνοι, μεγάλη μαθητική διαρροή, ειδικές κατηγορίες). Οργανώνει (σε συνεργασία με Πανεπιστήμια, ΤΕΙ) επιμόρφωση ενηλίκων και εκπαιδευτικών. Προσλαμβάνει τους εκπαιδευτικούς. Για όλα αυτά συγκροτεί Ειδικά Εκπαιδευτικά Συμβούλια που απαρτίζονται από εκπαιδευτικούς, εκλεγμένους με καθολική ψηφοφορία, εκπροσώπους των γονέων και των μαθητών (οι τελευταίοι μόνο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση), εκλεγμένους εκπροσώπους των παραγωγικών και κοινωνικών φορέων, εκπροσώπου του Υπουργείου. Τα Ειδικά Εκπαιδευτικά Συμβούλια μετά από κοινωνική διαβούλευση καθορίζουν μέρος του προγράμματος σπουδών, επιλέγουν και αξιολογούν το εκπαιδευτικό υλικό. Είναι υπεύθυνα για την ανάπτυξη των διαδικασιών κοινωνικής λογοδοσίας. Σε επίπεδο Δήμου, τα σχολικά κτίρια και υποδομές μετασχηματίζονται σε τοπικά κέντρα γνώσης και πολιτισμού (βιβλιοθήκες με ηλεκτρονική πρόσβαση, χώροι πολιτισμού, άθλησης, αναψυχής). Επίσης σε συνεργασία Δήμου-σχολικών συμβούλων λειτουργούν τα προγράμματα δια βίου μάθησης. Το σχολικό συμβούλιο επιλέγει βοηθητικό διδακτικό και διοικητικό προσωπικό. Χρηματοδοτεί τη σχολική ζωή με εξασφάλιση και πρόσθετων πόρω9/9/2005 2:33 μμν (με δικό του ΑΦΜ).»

**Οι αλλαγές στην γενική πολιτική των κομμάτων αυτή την περίοδο αντανακλώνται και στην εκπαίδευση. Επομένως μόνο στο επίπεδο της γενικής πολιτικής γίνεται κατανοητή η ξαφνική αλλαγή της θέσης του μετώπου για την άμεση κατάργηση της ΤΕΕ και η φαινομενικά ξαφνική απόφαση για την απόσπαση της εκπαίδευσης από τον κρατικό έλεγχο, η αμηχανία της ΔΑΚΕ καθώς και οι ενδοκομματικές συγκρούσεις ανάμεσα στους φιλοδυτικούς και τους φιλοανατολικούς. Το φιλοανατολικό πολιτικό μας σύστημα αυτή την περίοδο αισθάνεται δυνατό και έχει εξαπολύσει μια τεράστια εκστρατεία για να θέσει στον έλεγχο του σοσιαλιμπεριαλισμού ζωτικούς τομείς της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής. ΄Ότι δεν μπορεί να το ελέγξει το καταστρέφει όπως κάνει και με την εκπαίδευση. Ένα παράδειγμα είναι ότι οι τηλεπικοινωνίες δίνονται στη Ρωσία και στην Κίνα. Η Intracom, από την οποία είναι εξαρτημένος ο ΟΤΕ, εξαγοράστηκε από το ρώσικο κρατικό μονοπώλιο Sistema. Η Forthnet από άνθρωπο της ρώσικης μαφίας, όπως καταγγέλλει ο διεθνής τύπος. Το καθεστώς υποστηρίζει τις εξαγορές κατηγορώντας τους αμερικάνους και το αντίπαλο δυτικό μονοπώλιο της Vodafon και της Ericson για τις παρακολουθήσεις των τηλεφώνων την ίδια στιγμή που βρίσκεται κέντρο παρακολούθησης μέσα στην Intracom. Η μεγαλύτερη κρατική κινέζικη εταιρεία ΖΤΕ έχει εισχωρήσει στον ΟΤΕ με τους ολυμπιακούς. Η Sistema που είναι το τρίτο μονοπώλιο στον κόσμο χρησιμοποιεί τη χώρα για βάση της εξόρμησής της στον χώρο της Βαλκανικής και της ευρύτερης περιοχής. Το ίδιο και η ΖΤΕ. Όλες οι πολιτικές ηγεσίες υποστηρίζουν τους δρόμους του πετρελαίου και του φυσικού αερίου που επιλέγει η Ρωσία για να μπορεί να εκβιάζει ενεργειακά την ΕΕ και τις πρώην ανατολικές χώρες. Ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός με την επίσκεψή του στην Κίνα, σαν συνέχεια της επίσκεψης του προηγούμενου πρωθυπουργού, προσφέρει τα λιμάνια της χώρας και την ίδια την χώρα σαν βάση εισόδου του κινέζικου εμπορίου στην ευρύτερη περιοχή. Όμως αυτά τα προϊόντα είναι παράνομα με κάθε κριτήριο γιατί έχουν παραχτεί με μεροκάματα του ενός ευρώ και την πελώρια παιδική εργασία συνθήκες που διαμορφώνονται κάτω από μια στυγνή δικτατορία χωρίς κανένα συνδικαλιστικό και πολιτικό δικαίωμα. Είναι προϊόντα της πιο απάνθρωπης καταπίεσης και η παραγωγή τους συνοδεύεται κάθε χρόνο από χιλιάδες εξεγέρσεις του κινέζικου λαού και της ηρωικής κινέζικης εργατικής τάξης. Η κινέζικη παραγωγή πραγματοποιείται με ναζιστικούς πολιτικούς όρους και ρίχνει όχι μόνο το κινέζικο αλλά και το παγκόσμιο μεροκάματο εξαιτίας του μεγάλου μεγέθους του εργατικού της δυναμικού. Η κινέζικη δικτατορία συσσωρεύει παγκόσμια δεινά. Με αυτή την έννοια το πολιτικό σύστημα της Κίνας όπως και της Ρωσίας του Πούτιν, η κατάσταση των κινέζων και των ρώσων εργαζομένων μας αφορούν άμεσα και είναι κύρια ζητήματα. Ο διεθνισμός είτε αστικός είτε προλεταριακός δεν μπορεί παρά να βασίζεται στην πραγματικότητα και όχι σε ιδεοληψίες. Εμείς δεν νομίζουμε ότι η πολιτική στην εκπαίδευση μπορεί να γίνει κατανοητή με την παιδαγωγική και την διδακτική όπως διαπαιδαγωγεί την πλατιά μάζα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία για να την αποπροσανατολίζει και να την υποτιμά για να την σέρνει τελικά στα σχέδιά της. Εξάλλου η ΟΛΜΕ και οι παρατάξεις της κάνουν μόνο πολιτική.