ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ: ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΑΜΠΑΣ Η ΧΑΜΑΣ ΣΧΗΜΑΤΙΖΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Και επίσημα πλέον η ναζιστική συμμορία της Χαμάς κυβερνά την Παλαιστίνη. Παρόλο που δεν προέβη σε καμία κίνηση καλής θέλησης, όπως για παράδειγμα να αναγνωρίσει το Ισραήλ και να αποκηρύξει τη βία κατά αμάχων, ο πρόεδρος Μ. Αμπάς έδωσε στις 19 Μάρτη στην οργάνωση αυτή την εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση.
Η συνάντηση Αμπάς με το νέο πρωθυπουργό Ισμαήλ Χανίγιε έγινε μέσα σε ένα ιδιαίτερα ζεστό κλίμα, όπου ο ανερχόμενος πρωθυπουργός αποκάλεσε «αδερφό» του τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής. Και πώς να μην το κάνει, όταν ο Αμπάς έχει κινήσει γη και ουρανό για να του δώσει την πολιτική εξουσία, όταν έχει αγωνιστεί με ζήλο για την ένταξη της Χαμάς στην επίσημη πολιτική σκηνή, όταν διασπώντας το δικό του κόμμα, τη Φατάχ, στις εκλογές με το κατέβασμα ανεξάρτητων υποψηφίων του στέρησε την πλειοψηφία των εδρών στο κοινοβούλιο προς όφελος της Χαμάς, ή όταν αντιτάχθηκε με σθένος στο ενδεχόμενο διεθνών μέτρων ενάντια στη ναζιστική της διακυβέρνηση;
Καθοριστικό ρόλο έχει παίξει εδώ η επίσημη ρωσική διπλωματία. Αυτή βάλθηκε να σώσει τη Χαμάς από τη διεθνή απομόνωση καλώντας τη για συνομιλίες δια στόματος Πούτιν. Ο Αμπάς και η Χαμάς λειτουργούν απλά ως το μακρύ χέρι σε μια διαδικασία οι σημαντικές αποφάσεις της οποίας λαμβάνονται στο Κρεμλίνο. Έτσι, χωρίς την προηγούμενη συνάντηση του πολιτικού αρχηγού της οργάνωσης Χαλέντ Μεσάαλ με το ρώσο υπουργό εξωτερικών Σ. Λαβρόφ στη Μόσχα, δε θα μπορούσε ο Αμπάς να παραδώσει την κυβέρνηση της Παλαιστινιακής Αρχής στη Χαμάς χωρίς να κατηγορηθεί ανοιχτά από το Ισραήλ και τη Δύση για ύποπτη συμπεριφορά. Ούτε θα μπορούσε ο ισλαμοφασίστας πρωθυπουργός της Τουρκίας Ερντογάν να καλέσει τη Χαμάς στη χώρα του χωρίς να αντιμετωπίσει την αντίδραση των στρατηγών, που από τη μια θέλουν προνομιακές σχέσεις με το Ισραήλ, αλλά από την άλλη θέλουν ενεργειακή συνεργασία της Τουρκίας με τη Ρωσία. Στο βάθος, η επίσκεψη της Χαμάς στη Μόσχα κατάφερε να κάνει τη Δύση και όλο τον κόσμο περισσότερο ανεκτικούς απέναντι στους ισλαμοφασίστες. Ένας εκ των ηγετών της Χαμάς, ο Σ. Μπαρνταουίλ, είπε ότι «η ρωσική πρόσκληση έσπασε τις ισραηλινές και αμερικανικές προσπάθειες να απομονωθεί η Χαμάς. Είναι ένα πολιτικό επίτευγμα και μια νίκη για τον παλαιστινιακό λαό» (Νιου Γιορκ Τάιμς, 4-3).
Ενώ η πρόθεση των ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών ήταν να σώσουν τους ισλαμοφασίστες, αυτοί προσπάθησαν να καλυφθούν λέγοντας με το στόμα του Σ. Λαβρόφ προς τα αμερικανικά ΜΜΕ ότι «δεν πιστεύουμε ότι η Χαμάς θα έχει σοβαρό μέλλον εάν δεν αλλάξει». Φυσικά το άμεσο αποτέλεσμα δεν είχε καμιά σχέση με όσα ισχυρίζονται οι ιθύνοντες του Κρεμλίνου για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. Όχι μόνο δεν έγινε ορατή κάποια ουσιαστική υποχώρηση από πλευράς Χαμάς, πέρα από τη δέσμευση για εκεχειρία με το Ισραήλ εάν εκείνο σταματούσε πρώτο τις στρατιωτικές ενέργειες, αλλά, αντίθετα, ο αρχηγός της δήλωσε κατηγορηματικά για άλλη μια φορά πως δεν πρόκειται να αναγνωρίσει ποτέ το ισραηλινό κράτος.
Και όχι μόνο αυτό. Η Ρωσία, πατώντας στην ανοχή και το φόβο της Δύσης απέναντί της, αναβάθμισε το ρόλο της μέσα στα πλαίσια του κουαρτέτου –του οργάνου που είναι επιφορτισμένο με το συντονισμό της ειρηνευτικής διαδικασίας και αποτελείται επίσης από εκπροσώπους του ΟΗΕ, των ΗΠΑ και της Ε.Ε.– και μετατρέπεται σε καθοδηγητή των εξελίξεων στο Παλαιστινιακό. Είναι πλέον ο μόνος ισχυρός κρατικός παράγοντας που μπορεί να συνομιλεί απευθείας με την ανερχόμενη ηγεμονική πολιτική δύναμη, δηλαδή τον ισλαμοφασισμό, όχι μόνο στην περιοχή, αλλά σε όλο το μουσουλμανικό κόσμο. Αυτό αναγκάζει τους χωρίς ηθικούς φραγμούς και αρχές δυτικούς μονοπωλιστές να μαλακώνουν την ως τώρα κάπως σκληρή αντι-χαμάς στάση τους προκειμένου να κερδίσουν το χαμένο έδαφος. Αντί λοιπόν να καταδικάσουν άμεσα τη νέα κυβέρνηση, της δίνουν χρόνο να «αλλάξει τη γραμμή της», ενώ συνεχίζουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και πριν να τη χρηματοδοτούν, αντί να αναζητήσουν να έρθουν σε επαφή απευθείας με τους μηχανισμούς της Φατάχ μέσα στην Παλαιστινιακή Αρχή.
Γιατί είναι γεγονός ότι ένα καθολικό οικονομικό εμπάργκο, όπως το επιδιώκει τώρα το Ισραήλ, δε θα αποσταθεροποιούσε την εξουσία των ισλαμοφασιστών. Κι αυτό γιατί ο δημοκρατισμός μέσα στην Παλαιστίνη είναι αρκετά ασθενικός και το αντιαμερικανικό και αντισημιτικό αίσθημα πολύ βαθύ. Οι περισσότεροι αντιισλαμοφασίστες μέσα στο κόμμα Φατάχ του Μ. Αμπάς έχουν εκκαθαριστεί ή απομακρυνθεί από το προσκήνιο. Από τους 22 υπουργούς που πρόσκεινται στην παλαιά φρουρά του κόμματος μονάχα τρεις εκλέχτηκαν στις πρόσφατες εκλογές. Ο πρώην γενικός γραμματέας της προεδρίας, ο Αχμάντ Αμπντ Αλ-Ραχμάν, καθώς και ο εκπρόσωπος του Αραφάτ Μαρουάν Καναφανί απομακρύνθηκαν, το ίδιο και όλοι οι παλιοί υπεύθυνοι των δυνάμεων ασφαλείας, εξαιρουμένου του φιλοχαμάς Μουχαμάντ Νταχλάν (Μοντ, 31-1). Μια ενδεχόμενη, λοιπόν, οικονομική ασφυξία του ήδη κατεστραμμένου οικονομικά παλαιστινιακού κράτους θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τη Χαμάς, για να οξύνει στο έπακρο τον αντιδυτικισμό των μαζών.
Η πτώση και συντριβή των ναζιστών προϋποθέτει αφενός την πλήρη απομόνωσή τους από τη δημοκρατική ανθρωπότητα και αφετέρου τη δημιουργία ενός ισχυρού αντιισλαμοφασιστικού πόλου μέσα στην Παλαιστίνη που θα αποκαλύπτει το βρόμικο ρόλο του Αμπάς και της Χαμάς και δε θα διστάζει να έρθει ακόμη και σε μια λυσσαλέα ένοπλη αντιπαράθεση μαζί τους. Ήδη οι πολιτικές αντιστάσεις της Φατάχ στην κυβέρνηση Χαμάς έχουν αρχίσει. Κανένα στέλεχος της Φατάχ δε δέχτηκε να μπει στην κυβέρνηση αυτή, παρά την επιθυμία της Χαμάς. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι η Φατάχ έβαλε ως πολιτικό όρο για τη συμμετοχή της σε μια τέτοια διακυβέρνηση να αναγνωρίσει η Χαμάς την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ, καθώς και τις διεθνείς συμφωνίες, περιλαμβανόμενου του οδικού χάρτη που έχει υπογράψει ως τα τώρα η παλαιστινιακή Αρχή. Δεν αποκλείεται στο μέλλον η άνοδος της Χαμάς στην εξουσία να αναπτύξει πολύ βαθύτερα την εθνική συνείδηση των Παλαιστινίων απ’ όσο την ανέπτυξε η προηγούμενη περίοδος, κατά την οποία η Χαμάς δημαγωγούσε ασύστολα και η Φατάχ βυθιζόταν στη διαφθορά και την πολιτική αποσύνθεση.