Από τότε όμως μέχρι σήμερα, ο βασικός αντίπαλος του Παναθηναϊκού, δηλαδή ο Ολυμπιακός του πρώην πράκτορα της Στάζι Κόκκαλη, απόκτησε γήπεδο για πενήντα χρόνια. Μέσα από ένα όργιο παρανομιών και με δικαιολογία τους ολυμπιακούς αγώνες, το ρωσόδουλο καθεστώς δώρισε κυριολεκτικά τζάμπα ένα τεράστιο γήπεδο και με τεράστιους εμπορικούς χώρους μέσα και γύρω από αυτό στον εκλεκτό του άνθρωπο. Ο Κόκκαλης δεν πλήρωσε ούτε το χαρτόσημο με ειδική ρύθμιση της Βουλής. Αυτό το σκάνδαλο τόλμησε να το φέρει στη δημοσιότητα ο δημοσιογράφος Συρίγος πράγμα που του κόστισε μια δολοφονική απόπειρα. Οι ελάχιστες αντιδράσεις των σοβινιστών της ελληνικής ολυμπιακής επιτροπής γρήγορα σταμάτησαν. Ποιος θα τολμήσει να σηκώσει ανάστημα ενάντια σε όλο το τετρακομματικό καθεστώς; Πού το βρήκαν άλλωστε οι σοβινιστές κάτι τέτοιο;
Μετά λοιπόν τη δωρεά του γηπέδου «Καραϊσκάκη» στον Κόκκαλη, δηλαδή μετά τη δωρεάν παραχώρηση πάγιων εγκαταστάσεων στο πιο κρατικοδίαιτο και αρπακτικό κεφάλαιο που το εκπροσωπεί ο Κόκκαλης, ο Παναθηναϊκός επανήλθε νομίζοντας ότι τώρα εύκολα θα αποκτούσε και αυτός τις δικές του εγκαταστάσεις. Αλλά όπως κάθε ιδιωτικό βιομηχανικό κεφάλαιο που δεν είναι ρωσόδουλο έτσι και αυτό βρίσκεται σήμερα υπό διωγμό.
Αφού αρνήθηκαν στον ΠΑΟ γήπεδο στο Γουδί που θα κατασκεύαζε με δικά του έξοδα και όχι με έξοδα του κράτους, όπως το Καραϊσκάκη, του πρότειναν για λύση το Βοτανικό. Στην πραγματικότητα του πρότειναν μια παγίδα και μια οδύσσεια. Το έργο έχει κολλήσει.
Σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία στις 1-3: «Οι όποιες καθυστερήσεις έχουν σημειωθεί οφείλονται στην πολυπλοκότητα της ανάπλασης του Βοτανικού, ενώ σε εκκρεμότητα βρίσκονται και οι νομοθετικές ρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν από το ΥΠΕΧΩΔΕ». Όπως πάντα οι ρωσόδουλοι έχουν φροντίσει για τις καθυστερήσεις που μπορεί να φτάσουν μέχρι και τη ματαίωση. Στην ίδια εφημερίδα διαβάζουμε στις 15-3: «Τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην παρούσα φάση έχει το ΥΠΕΧΩΔΕ και ο Δήμος Αθηναίων που σχεδίασε τη διπλή ανάπλαση στον Ελαιώνα και τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Σύμφωνα με πληροφορίες, τις επόμενες ημέρες θα συναντηθούν ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς και ο νέος δήμαρχος Θοδωρής Μπεχράκης, προκειμένου να συζητήσουν τις εκκρεμότητες που υπάρχουν για να ξεμπλοκαριστεί η κατασκευή του γηπέδου του «τριφυλλιού». Εδώ και μία εβδομάδα ο Δήμος Αθηναίων και το ΥΠΕΧΩΔΕ παίζουν «πινγκ πονγκ» με το γηπεδικό του Παναθηναϊκού και είναι λογικό να γίνουν προσεγγίσεις και σε επίπεδο κορυφής για να πέσουν οι τόνοι, αλλά κυρίως για να προχωρήσουν οι διαδικασίες και να πιάσουν στην ώρα τους δουλειά οι ...μπουλντόζες. Στο ΥΠΕΧΩΔΕ δεν γνωρίζουν ακόμα πού ακριβώς θα κατασκευαστεί το στάδιο, ενώ σε εκκρεμότητα παραμένει και η νομοθετική παρέμβαση που πρέπει να γίνει για να μπει το έργο στην τελική του ευθεία».
Προς το παρόν υπάρχουν μόνο νομικά εμπόδια. Ακόμη δεν έχουμε δει καμιά επιτροπή κατοίκων. Εκτιμάμε ότι το διακομματικό κορυφής δεν θα επιτρέψει τελικά στους Βαρδινογιάννηδες να αποκτήσουν ένα σε λειτουργία νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Το ποδόσφαιρο είναι σήμερα πολιτικό ζήτημα πρώτης γραμμής. Κάθε ομάδα προσφέρει στον ιδιοκτήτη της έναν πολιτικό στρατό, το στρατό των φανατικών οπαδών. Αυτό το ξέρει καλά κάθε φασισμός που επιδιώκει τον έλεγχο όλων των μεγάλων ομάδων από τους ανθρώπους του. Μέχρι στιγμής οι ρωσόδουλοι έχουν αποκτήσει δύο ομάδες: τον Ολυμπιακό με τον Κόκκαλη και την ΑΕΚ με τον Νικολαίδη που ανεξάρτητα από το τι είναι πολιτικά ο ίδιος λειτουργεί σαν εγκάθετος του Γ. Παπανδρέου και του Λαλιώτη. Ο Κόκκαλης έχει φτιάξει προ πολλού τον στρατό των τραμπούκων του. Ο Νικολαΐδης παριστάνει τον ειρηνόφιλο γιατί είναι ακόμα στη φάση της εκκαθάρισης της εξέδρας από τους στρατούς των παλιών ιδιοκτητών που εκπροσωπούνται από τους Ορίτζιναλ οι οποίοι αρχικά φέρανε τον Νικολαΐδη στην εξουσία διώχνοντας τον Ψωμιάδη.
Ο μεγάλος στόχος του διακομματικού κορυφής είναι να αλλάξει χέρια ο Παναθηναϊκός. Για να χάσουν οι Βαρδινογιάννηδες τον ΠΑΟ πρέπει να γίνουν δυο πράγματα: πρώτο να δημιουργηθεί μια ισχυρή αντιβαρδινογιαννική φράξια στην εξέδρα που θα παίρνει δύναμη από κάθε ποδοσφαιρική ήττα αυτής της ομάδας και μετά να εξασφαλιστούν αρκετές κρίσιμες ποδοσφαιρικές ήττες. Η χειραγώγηση της εξέδρας με οργανωμένες συμμορίες που αξιοποιούν αυτές τις ήττες για τη συντριβή των παλιών ιδιοκτητών είναι μια μέθοδος που έχει χρησιμοποιηθεί από τους ρωσόδουλους με μεγάλη επιτυχία εκτός από την ΑΕΚ πολύ χαρακτηριστικά στην περίπτωση του Ηρακλή, και με πολύ πιο δραματικό και παρατεταμένο τρόπο στην περίπτωση της «στρατηγικής» ομάδας της Θεσσαλονίκης του ΠΑΟΚ. Η νίκη στο ποδόσφαιρο έχει γίνει τόσο αναγκαία για τη συγκρότηση του πολιτικού στρατού της εξέδρας και την επιβίωση των ιδιοκτητών ώστε ακόμα και ο πανίσχυρος πολιτικά Κόκκαλης δεν μπορεί να σταθεί χωρίς αυτή.
Και οι δύο αυτές προϋποθέσεις, δηλαδή μια εχθρική στους ιδιοκτήτες φράξια στην εξέδρα και μια σειρά από ποδοσφαιρικές ήττες, δουλεύονται καθημερινά με τη βοήθεια του τύπου από τη μια και με τη βοήθεια της ελεγχόμενης από το καθεστώς διαιτησίας από την άλλη. Θα έχει προσέξει κανείς τον τρόπο με τον οποίο μια ισχυρή φράξια οπαδών έστρεψε τα πυρά της στο σημερινό ιταλό προπονητή του Παναθηναϊκού, που είχε τη σταθερή κάλυψη των ιδιοκτητών, φτάνοντας ως το σημείο να αποδοκιμάζει την ομάδα της για να βοηθήσει στην ήττα της. Αυτό εκφράστηκε στην εξέδρα στον αγώνα με τον Ηρακλή όπου μια όταν μια ομάδα στην εξέδρα φώναξε σε άλλην “έξω οι τσάτσοι του Κόκκαλη”. Φαινομενικά αυτό έγινε για να χτυπηθεί ο προπονητής, αλλά στο βάθος έγινε για να απομονωθεί πολιτικά μέσα στην πλατειά βάση των οπαδών η ιδιοκτησία, που επέμενε να στηρίζει αυτόν τον προπονητή. Ήταν πολύ χαρακτηριστική μια τηλεοπτική εκπομπή τελευταία στην οποία ένας δημοσιογράφος του Αντέννα κάλεσε οργανωμένους οπαδούς του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού για να σχολιάσουν τη συμμετοχή προσκεκλημένων ναζιστών της ΤΣΣΚΑ σε επεισόδια τραμπούκων του Ολυμπιακού σε βάρος του Παναθηναϊκού. Στην εκπομπή αυτή οι εκπρόσωποι του Παναθηναϊκού μίλησαν μόνο μια φορά για να χτυπήσουν το δημοσιογράφο και ποτέ τον επίσημο Ολυμπιακό για τη συμπεριφορά του και μάλιστα απείλησαν να φύγουν όταν απείλησαν να κάνουν το ίδιο και οι Ολυμπιακοί που κατηγορούσαν τον δημοσιογράφο για μεροληψία σε βάρος τους από την αρχή της εκπομπής.

Μια ποδοσφαιρική ήττα λοιπόν, που θα είναι μάλιστά και ηθική-πολιτική, θα είναι και η ενδεχόμενη αποτυχία των Βαρδινογιάννηδων να εξασφαλίσουν μοντέρνο γήπεδο στον Παναθηναϊκό. Αυτό θα σημαίνει υποβιβασμό κύρους του τελευταίου σε σχέση με τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ που έχουν ή θα αποκτήσουν τέτοια γήπεδα, θα σημαίνει απώλεια ποδοσφαιρικής-οικονομικής ισχύος και τέλος θα σημαίνει έλλειψη ενός πολιτικού κέντρου μέσα στην πόλη που θα οργανώνει και θα εμψυχώνει τον πολιτικό στρατό των οπαδών απέναντι στους αντίπαλους ποδοσφαιρικούς-πολιτικούς στρατούς. Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος που οι κνίτικες και συνασπισμικές «επιτροπές κατοίκων» καθώς και τα άπειρα γραφειοκρατικά ενεργούμενα των Παπανδρέου και Καραμανλή μέσα στο κράτος σαμποτάρουν όσο μπορούν εδώ και δυο δεκαετίες το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Πρόκειται για τον ίδιο λόγο για τον οποίο η «17Ν», το καθαυτό εργαλείο της φασιστικής βίας του Κρεμλίνου, έριξε σε μια προηγούμενη φάση μια τηλεκατευθυνόμενη ρουκέτα στον Β. Βαρδινογιάννη δίχως να τον πετύχει. Βέβαια η «17Ν» αποσύρθηκε προς το παρόν γιατί αυτή τη στιγμή υπάρχουν πιο πολλά κρατικά ερείσματα και πιο πολλή μαζική βία συμμοριών, οπότε υπάρχουν και πιο «πολιτικές» μέθοδες με τις οποίες οι σοσιαλσαμποταριστές μπορούν να εξουδετερώνουν τα θύματά τους.
Πάντως η ικανότητα των ρωσόφιλων να εξουδετερώνουν τους μεγαλοαστούς εχθρούς τους έχει να κάνει με την έλλειψη χαρακτήρα αυτών των τελευταίων, έλλειψη που με τη σειρά της οφείλεται στην άμεση οικονομική τους εξάρτηση από ένα κράτος και από μια πολιτική εξουσία που λογοδοτούν αποκλειστικά στον κάθε φορά ηγεμονικό στη χώρα ιμπεριαλισμό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κεφάλαια σαν και κείνα των Βαρδινογιάννηδων προσπαθούν να αμυνθούν αναζητώντας πάντα στηρίγματα στο κράτος και στις διαβεβαιώσεις παρασκηνίων και όχι στο λαό και στη συγκεκριμένη περίπτωση στη μεγάλη μάζα των οπαδών τους. Μόνο μια φορά επί ΠΑΣΟΚ οι ιδιοκτήτες του Παναθηναϊκού επεχείρησαν να κινητοποιήσουν τη βάση τους ενάντια στην κυβέρνηση για την άρνησή του να τους παραχωρήσει το γήπεδο στο Γουδί. Όμως τελικά όχι μόνο υποχώρησαν αλλά θυσίασαν τον άνθρωπο που κίνησε αυτή τη διαμαρτυρία, τον τότε πρόεδρο του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού Φιλιππίδη στο Λαλιώτη, το σκοτεινό καθοδηγητή και τότε και σήμερα όλου του ρωσόφιλου μπλοκ. Δεν κάνουν δηλαδή αυτό που δεν δίστασε να κάνει ο άνθρωπος του καθεστώτος Νικολαΐδης όταν κατέβασε τον στρατό της εξέδρας της ΑΕΚ με δεκάδες χιλιάδες οπαδών για να υπερασπίσει το όλως διόλου άδικο και παλλαϊκά αντιπαθητικό αίτημα να χαριστούν τα χρέη της ΑΕΚ ώστε αυτός να μπορέσει να την αγοράσει φτηνά. Αυτοί όχι μόνο δε διαμαρτυρήθηκαν αλλά αναζήτησαν τελευταία στήριξη στον χειρότερο εχθρό τους, τον Κόκκαλη και μάλιστα συμμάχησαν μαζί του - στα πλαίσια της γραμμής της Σούπερ Λίγκας - για να εξουδετερώσουν τους πιο αδύναμους και σχετικά πιο ανεξάρτητους από την ηγεμονική καθεστωτική ποδοσφαιρική σπείρα της ΕΠΟ του Γκαγκάτση μεσαίους συλλόγους.
Είναι γεγονός ότι το σχετικά ψηλό, «βιομηχανικό» επίπεδο οργάνωσης της ποδοσφαιρικής ομάδας του Παναθηναϊκού επιτρέπει ακόμα στους ιδιοκτήτες του και τους πραγματικούς οπαδούς του να τον κρατάνε κάπως ψηλά και να του εξασφαλίζουν κάποιες νίκες εκεί που η διαιτησία και οι συσχετισμοί στην εξέδρα (με την ευρύτερη έννοια η εξέδρα περιλαμβάνει και τον τύπο) δε λειτουργούν «ελληνικά», δηλαδή στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Όμως η βασική πολιτική οπότε και ποδοσφαιρική μάχη δίνεται στο εσωτερικό μιας χώρας. Εκεί κρίνεται ποιος θα βγει στην Ευρώπη, εκεί ποιος τρομοκρατεί και ποιος τρομοκρατείται, εκεί ποιος ρίχνει και ποιος ρίχνεται στις κρίσιμες φάσεις. Άλλωστε εκεί κρίνεται και η κάθε πολιτική μάχη, όπως είναι η μάχη για την παραγωγή και η μάχη για την πολιτική δημοκρατία. Καμιά από αυτές τις δυο δεν μπορεί να τις δώσει νικηφόρα η αστική τάξη, ούτε σε ελληνικό, ούτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μόνο ο λαός και στη συγκεκριμένη περίπτωση η μεγάλη μάζα των φιλάθλων μπορεί να καταλάβει από άμεση εμπειρία ποιο είναι σήμερα το κέντρο της βίας και αδικίας και τελικά το κέντρο της υλικής και ηθικής παρακμής του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι βέβαια δύσκολο να γίνουν ποτέ μέρος ενός συνειδητού δημοκρατικού κινήματος άνθρωποι που θέλουν οπωσδήποτε και συχνά με κάθε μέσο τη νίκη της ομάδας τους που είναι και πολιτικό εργαλείο των αστών ιδιοκτητών της. Όμως και η ποδοσφαιρική αδικία όπως και κάθε άλλη ανισότητα στους όρους του αστικού ανταγωνισμού μπορεί να αναπτύξει τις συνειδήσεις του λαού και να το στρέψει από κει στην άρνηση κάθε αδικίας και τελικά κάθε αστικού ανταγωνισμού που είναι σύμφυτος με την αδικία. Από αυτή την άποψη είναι ωφέλιμο και αναγκαίο να παρακολουθεί κανείς τον ενδοαστικό ανταγωνισμό στο ποδόσφαιρο και μάλιστα να παίρνει θέση σε αυτόν όταν δεν υπάρχει ισχυρό λαϊκό και δημοκρατικό κίνημα και όταν ο ένας από τους δύο πόλους της ενδοαστικής αντίθεσης είναι ο φασισμός και μάλιστα ο φασισμός που ασκεί όλο και πιο ανοικτή βία.