Η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία έδωσε τη δική της απάντηση στο διαρκώς αυξανόμενο κλίμα αντισημιτισμού που σημείωσε έξαρση στον πρόσφατο πόλεμο του Λιβανού, με αφίσα της που δημοσιεύουμε εδώ. H αφίσα με τίτλο «Αντισημιτισμός: Το χιτλερικό φίδι βγήκε από την τρύπα του» και υπότιτλο «Ο νέος αντισημιτισμός εμφανίζεται σαν “αντισιωνισμός” και απαιτεί την εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ» στιγματίζει την ένταση με την οποία προβλήθηκε ανοιχτά ή καλυμμένα το ναζιστικό αίτημα της εξαφάνισης του κράτους του Ισραήλ από ένα μέρος της πολιτικής σκηνής της χώρας (ναζιστές, ακροδεξιούς και μια ορισμένη «ριζοσπαστική αριστερά» με το πρόσχημα του αντι-ιμπεριαλισμού).
Η καμπάνια αυτή που συνεχίζεται έχει αποδώσει πολύ θετικά σχόλια τόσο σε επίπεδο ατομικό από τους δημοκράτες που νιώθουν να ασφυκτιούν μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα την οποία δημιουργεί η φασιστική δημαγωγία του φαιοκόκκινου μετώπου, όσο και σε επίπεδο ομάδων που από την πλευρά τους καταγγέλλουν επίσης τον αντισημιτισμό. Από τις θετικές αυτές αντιδράσεις σημειώνουμε τη δημοσίευση της αφίσας της ΑΠ από το δημοσιογράφο Ζαν Κοέν στην προσωπική του ιστοσελίδα.

ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ:

ΤΟ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟ ΦΙΔΙ ΒΓΗΚΕ ΠΑΛΙ ΑΠO ΤΗΝ ΤΡΥΠΑ ΤΟΥ

• τους ναζιστές της Χρ. Αυγής να ισχυρίζονται ότι η “σφαγή” αμάχων στο Λίβανο δικαιώνει τον χιτλερικό άξονα που ήθελε να εξοντώσει τους εβραίους : “Η σφαγή των αμάχων στο Λίβανο, που έρχεται σα φυσική συνέχεια της σφαγής στη Δρέσδη, στο Ναγκασάκι και στη Χιροσίμα αποδεικνύει“ ότι δεν ήσαν και δεν είναι φαντασιόπληκτοι όσοι μιλούν για παγκόσμια (σιωνιστική) συνωμοσία» (άρθρο Μιχαλολιάκου στον Ελεύθερο Κόσμο, 23/7)
• τα πανώ των διαδηλώσεων του ΚΚΕ να προβάλλουν το σύνθημα: “Χιροσίμα, Ναγκασάκι, Παλαιστίνη Λίβανος, ίδιοι είναι οι δολοφόνοι” (Ριζοσπάστης, 23/8) το οποίο δικαιώνει τη νεοναζιστική θέση ότι το συμμαχικό αντιφασιστικό μέτωπο 1940-45 επειδή βομβάρδισε την Ιαπωνία (η αντιφασιστική ΕΣΣΔ δεν κατήγγειλε ποτέ την Χιροσίμα) ήταν τόσο εγκληματικό τότε, όσο το “κράτος των εβραίων» σήμερα. Για να μην υπάρχει αμφιβολία τι εννοεί το ΚΚΕ με αυτό το σύνθημα οι διαδηλωτές του ΠΑΜΕ βεβήλωσαν το Μνημείο του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη στις 1/8, και απόκλεισαν τα γραφεία της τοπικής Ισραηλιτικής Κοινότητας λίγες μέρες αργότερα!!! (βλ. Ριζοσπάστη, 2/8 και 9/8)
• τον Μ. Γλέζο να εξομοιώνει το Ισραήλ με το Χίτλερ και την ακροδεξιά εφημερίδα “Άλφα Ένα” του Γ. Καρατζαφέρη να τον εκθειάζει γι αυτό. (“ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΟ ΚΑΝΑΝ” ΝΑΖΙ της εποχής μας, όπως λιτά, αλλά περιγραφικά, είπε ο μεγάλος αγωνιστής κατά του Φασισμού και του ΝΑΖΙΣΜΟΥ κ. Μανώλης Γλέζος” (29/7).
• τον Λ. Κύρκο του ΣΥΝ να προτείνει στην κυβέρνηση “να αναλάβει μια διεθνή πρωτοβουλία για την εκδίωξη του Ισραήλ από τον ΟΗΕ” (Αυγή, 1/8).
• κάποια κόμματα της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς να φωνάζουν “Οι Εβραίοι δολοφόνοι πρέπει να πληρώσουν” (Πριν, εφημερίδα του ΝΑΡ, τεύχος 6/8), ή να απαιτούν να κλείσει εδώ και τώρα η “πρεσβεία των σιωνιστών δολοφόνων” (ΣΕΚ και ΚΟΕ).

Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΔΟΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΛΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΡΟΥΝ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ
Στις 24 Ιούνη η ΔΟΕ (Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας) έστειλε σε όλους τους συλλόγους εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης την απόφαση της 75ης γενικής συνέλευσης του κλάδου που είχε πραγματοποιηθεί τις προηγούμενες μέρες. Αυτή η συνέλευση αποφάσισε από το τέλος της σχολικής χρονιάς, απεργιακές κινητοποιήσεις με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς ξεκινώντας με πενθήμερη απεργία στις 18 του Σεπτέμβρη. Η ΔΟΕ δεν είχε κάνει καμιά απεργία για τα αιτήματα των δασκάλων την περασμένη σχολική χρονιά αντίθετα με την ΟΛΜΕ που επεχείρησε μερικές αποτυχημένες απεργίες. Το μόνο που έκαναν ήταν να καλούν γενικά και χωρίς καμιά απόφαση γενικής συνέλευσης (όπως και η ΟΛΜΕ) τους δασκάλους να συμμετέχουν στις αντιδραστικές κινητοποιήσεις των φοιτητών ενάντια στο προσχέδιο της Κουτσίκου για την ανώτατη εκπαίδευση και να φαίνεται έτσι ότι δημιουργείται ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο. Τα αιτήματα της ΔΟΕ είναι ένας τεράστιος κατάλογος, όπως συνηθίζει και η ΟΛΜΕ, στον οποίο ο καθένας θα μπορούσε να βρει και κάποιο που να τον εκφράζει για να συμμετέχει στην απεργία.
Αναφέρουμε τα πιο χαρακτηριστικά από αυτά (το σύνολο αυτών των αιτημάτων μπορεί να τα βρει κανείς στην παραπάνω απόφαση που αναφέρουμε και που βρίσκεται στην ιστοσελίδα της Κίνησης «Παιδεία για Δημοκρατία και Ανάπτυξη» http://www.kpad.gr) διατηρώντας τη σειρά στην οποία αναφέρονται στο κείμενο της ΔΟΕ:
«1.400 Ευρώ καθαρά στο νεοδιόριστο.
Χρηματοδότηση της εκπαίδευσης στο 5% του Α.Ε.Π. ή στο 15% του Γ.Κ.Π.
Ενιαία 12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση.
Όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος.
Κατάργηση του καθηκοντολόγιου.
Όχι στην αξιολόγηση – χειραγώγηση».
Τα τέσσερα τελευταία αιτήματα είναι αντιδραστικά και έχουμε γράψει πολλά γι’ αυτά. Επιγραμματικά μόνο ξαναλέμε ότι η ενιαία 12χρονη εκπαίδευση σημαίνει κατάργηση όλης της μέσης τεχνικής παιδείας και των τεχνικών σχολών μαθητείας. Η μη αναθεώρηση του άρθρου 16 σημαίνει να μην υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά όλη η ανώτατη παιδεία να βρίσκεται στα χέρια των τραμπούκων του ΣΥΝ και του ψευτοΚΚΕ και της παρασιτικής γραφειοκρατίας. Η κατάργηση του καθηκοντολόγιου και η άρνηση της αξιολόγησης είναι η απαίτηση να μην ασκείται κανένας έλεγχος και να μην υπάρχει καμιά εξουσία πάνω από την εκπαιδευτική παρασιτική γραφειοκρατία.
Τα δύο πρώτα αιτήματα δεν είναι γενικά αντιδραστικά. Απλά είναι δημαγωγικά. Γιατί δεν μπορούν να κατορθωθούν παρά μέσα από μια πολιτική εκβιομηχάνισης και αντισαμποτάζ και αυτοί που τα προβάλουν όχι μόνο δε λένε που και πως θα βρεθούν τα λεφτά για μια πελώρια αύξηση μισθών, αλλά είναι επικεφαλής της αποβιομηχάνισης και του παραγωγικού σαμποτάζ γενικά. Ιδιαίτερα είναι υπεύθυνοι για τη γενικευμένη γραφειοκρατική αδιαφορία, τεμπελιά και διαφθορά.
Έτσι ξεκίνησε η απεργία. Στο δρόμο όμως τα αιτήματα δεν έμειναν τα ίδια. Ποιος θα μπορούσε να υπερασπίσει σοβαρά μπροστά στα κανάλια τα 1400 ελάχιστο μισθό, δηλαδή μια αύξηση 45% περίπου στις αποδοχές του ειδικά σε έναν μόνο κλάδο εργαζομένων, την ίδια ώρα που στον ιδιωτικό τομέα με τα ίδια προσόντα οι μισθοί είναι πολύ πιο κάτω. Μάλιστα ποιος θα υπεράσπιζε αυτήν την αύξηση στο όνομα της ειδικής αξιοπρέπειας που υποστηρίζουν ότι έχουν οι εκπαιδευτικοί; Κανένας δάσκαλος άλλωστε δεν θα ακολουθούσε μια απεργία με ένα τέτοιο έξω από τους γενικούς ταξικούς συσχετισμούς αίτημα. Ας αφήσουμε το 5% για την παιδεία που κανείς πέρα από την παρασιτική εκπαιδευτική γραφειοκρατία δεν πιστεύει σήμερα ότι είναι το κύριο πρόβλημα της παιδείας για να το βάλει σαν ένα κύριο αίτημα σε ένα χρεωκοπημένο προϋπολογισμό.
Έτσι εμφανίστηκε ξαφνικά σαν από μηχανής θεός η διεκδίκηση του επιδόματος των 103 ευρώ, που η κυβέρνηση ήδη είχε υποσχεθεί ότι θα το έδινε σε τρεις ετήσιες δόσεις αρχής γενομένης από 1-1-07! Αυτό το πόσο το ζητάει η ΔΟΕ ολόκληρο από τώρα ξαφνικά χωρίς να έχει κάνει κανένα μεγάλο θόρυβο εδώ και 8 μήνες. Είναι φυσικό. Μόνο με αυτό το αίτημα μπορούσε να εμφανιστεί στους δασκάλους η ΔΟΕ και να προτείνει τη συνέχιση της απεργίας για άλλες 5 ακόμη μέρες. Βάλανε δηλαδή τα 103 ευρώ μπροστά σα δόλωμα, εντελώς καιροσκοπικά γιατί μόνο αυτό είναι ένα ποσό χειροπιαστό που το παίρνουν και άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι και μπορεί να κινητοποιήσει τους δασκάλους. Επίσης είναι το μόνο αίτημα που μπορεί να καταλάβει η κοινωνία για να επιτρέψει κάπως στους δασκάλους να κλείσουν τα σχολεία για μερικές μέρες. Όμως αυτό είναι ένα αίτημα που δεν έχει καθόλου να κάνει με την Κουτσίκου αλλά με το υπουργείο Οικονομίας. Αλλά η ΔΟΕ δεν θέλει να ρίξει τον υπάκουο στη νέα ρωσοκίνητη ολιγαρχία και υποτακτικό του Καραμανλή Αλογοσκούφη. Θέλει να ρίξει την Κουτσίκου. Ζητάει λοιπόν το επίδομα από αυτήν και περικυκλώνει κάθε μέρα το υπουργείο της.
Παρ’ όλα αυτά τα τερτίπια η απεργία άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα. Ακόμα και η ΔΟΕ εκτίμησε ότι «και τις πέντε ημέρες ο πανελλαδικός μέσος όρος συμμετοχής στην απεργία κινήθηκε πάνω από το 60%, και στο λεκανοπέδιο Αττικής περί το 70%» (Καθημερινή, 23-9). Για να συντηρηθεί λοιπόν η απεργία το σοσιαλφασιστικό μπλοκ που ηγείται σε αυτήν διοργάνωσε ένα «πανεκπαιδευτικό» συλλαλητήριο την Τετάρτη 20-9. Σε αυτό είχαμε πάλι τα σχετικά επεισόδια που τα σκάρωσαν προβοκατόρικα οι πολιτικοί καθοδηγητές του αντι-μεταρρυθμιστικού μετώπου για να φανεί η απεργία των δασκάλων σα ριζοσπαστική στα δελτία ειδήσεων και η Κουστσίκου σαν τραμπούκος. Όμως δεν κατάφεραν να τα κάνουν μεγάλης έκτασης, γιατί και η διαδήλωση ήταν άμαζη και η αστυνομία πρόσεξε περισσότερο να μην απαντήσει ηλίθια στην προβοκάτσια όπως έκανε την άνοιξη. Αλλά και αυτά τα λίγα επεισόδια έφταναν για να φωνάζουν οι φαιοκόκκινοι για την αστυνομική τρομοκρατία και να ζητούν την παραίτηση της υπουργού Παιδείας και του υπουργού Δημόσιας Τάξης.
Το σημαντικότερο όμως που έγινε και έδωσε νέα ώθηση όχι μόνο στην απεργία της ΔΟΕ αλλά έριξε και την ΟΛΜΕ στην απεργία ήταν η απόφαση του Καραμανλή να δεχτεί το Μαξίμου την αντιπροσωπεία της ΔΟΕ στις 27/9/06, ημέρα συλλαλητηρίου, για να καταθέσει κατάλογο αιτη-μάτων. Αυτή η ενέργεια συμπλη-ρώνεται με δήλωσή του Καρα-μανλή στην οποία υπονοούσε ότι βλέπει θετικά το αίτημα να δο-θούν τώρα τα 103 Ευρώ αντίθετα ακριβώς με την Κουτσίκου που είχε ανακοινώσει την καταβολή τους σε έξη εξαμηνιαίες δόσεις. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια ώθηση σε ένα γενικευμένο κίνη-μα κατά της Κουτσίκου για να την υποχρεώσει να παραιτηθεί.
Το σοσιαλφασιστικό μπλοκ θέλει την παραίτηση της Κουτσίκου γιατί αυτή εξακολουθεί να εμμένει ακόμα στο νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ και στην αξιολόγηση γενικά στην εκπαίδευση παρά τη βρώμικη τακτική των αναβολών και της υπονόμευσης στην οποία τη βυθίζει σταθερά ο πρωθυπουργός του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ. Η βρώμικη διπλή πολιτική του Καραμανλή φαίνεται και εδώ, όπως και στα Πανεπιστήμια. Αυτός από τη μια αφήνει να υπάρχει η εντύπωση ότι στηρίζει την Κουτσίκου, χωρίς σε κάθε περίπτωση να εμφανίζεται ο ίδιος ανοιχτά σαν υποστηρικτής της, από την άλλη βάζει την παράταξη της ΝΔ να ψηφίζει υπέρ της απεργίας μέσα στη ΔΟΕ και (αργότερα μέσα στην ΟΛΜΕ). Κάνει τα ίδια που έκανε ο εξίσου διπρόσωπος Σημίτης ενάντια στον Αρσένη.
Με αυτόν τον τρόπο το σοσιαλφασιστικό μέτωπο ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ στο οποίο συμμετέχει το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, δεν χτυπάει μόνο τη μεταρρύθμιση της Κουτσίκου, αλλά χτυπάει τους ίδιους τους δάσκαλους. Τους χτυπάει γιατί κάνει τους αγώνες τους αναξιόπιστους μέσα στο λαό και το σωματείο τους αναξιόπιστο στους ίδιους. Η ΔΟΕ καίει τους δασκάλους όπως εδώ και χρόνια η ΟΛΜΕ έχει κάψει τους καθηγητές.

Για τους δημοκράτες δασκάλους και καθηγητές δεν μπορεί να υπάρχει πλέον δημοφιλής απεργία αν δεν βάζει σαν κύριο αίτημά της την πρακτική βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Μόνο αν πατάει εκεί, στη συμπαράσταση του λαού, ένας αγώνας μπορεί να βάλει ζήτημα οικονομικής βελτίωσης των αμοιβών χωρίς να χάσει μακροπρόθεσμα την στήριξη του λαού. Αλλά η πρακτική βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας σημαίνει πάλη με την τεμπέλικη γραφειοκρατία, απαίτηση για αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και από πάνω και από κάτω, ένωση της σχολικής εκπαίδευσης με το πείραμα και την παραγωγή, χτύπημα της αξιωματικής διδασκαλίας ιδιαίτερα του παπαγαλισμού, ειδική στήριξη των παιδιών από τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα των παιδιών των μεταναστών. Αυτά όλα σημαίνουν δημοκρατικό κίνημα στα σχολεία, και πολιτικο-ιδεολογικό κίνημα για την ανάπτυξη της παραγωγής και στα σχολεία και έξω από αυτά. Με λίγα λόγια προοδευτικές απεργίες σημαίνουν σύγκρουση με τις οργανωμένες προβοκάτσιες και τους πολιτικούς εκβιασμούς στις οποίες σέρνουν τους εκπαιδευτικούς οι τωρινές συνδικαλιστικές ηγεσίες.

ΑΝΟΙΧΤΑ ΜΕ ΤΟ ΡΩΣΟ-ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΑΞΟΝΑ
ΤΟ ΨΕΥΤΟΚΚΕ
Στην ιστοσελίδα του ψευτοΚΚΕ μπορεί κανείς να διαβάσει απόφαση της κεντρικής επιτροπής του κόμματος με ημερομηνία 19/5/06 που συμπυκνώνει την ανάλυση του Περισσού για τη νέα διεθνή κατάσταση με αιχμή το ζήτημα του ιρανικού πυρηνικού οπλοστασίου. Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον εδώ είναι ότι για πρώτη φορά εντάσσεται ανοιχτά και σε θεωρητικό επίπεδο ο νεοχιτλερικός άξονας Μόσχας-Πεκίνου στη στρατηγική αυτού του κόμματος. Η απόφαση αυτή προετοιμάζει τα μέλη του ψευτοΚΚΕ για να αρχίσουν να υπερασπίζονται ανοιχτά την τρέχουσα ιμπεριαλιστική πολιτική της νεοτσαρικής Ρωσίας και της σοσιαλφασιστικής Κίνας.
Η ανάλυσή τους είναι βέβαια στηριγμένη πάνω στο αξίωμα ότι κύριος εχθρός για τους λαούς είναι και υπήρξε πάντα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Έτσι διαβάζουμε: «Τόσο οι ΗΠΑ - κυρίως - όσο όμως και η ΕΕ ανησυχούν και για τις εξελίξεις στο εγγύς μέλλον, αλλά και για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Βλέπουν - εκτός από τις μεταξύ τους αντιθέσεις - και ως αντιπάλους την Κίνα και τη Ρωσία. Ανάλογα παίρνουν τα μέτρα τους, προβληματίζονται και ανησυχούν και για «περιφερειακές» δυνάμεις που αναπτύσσονται, όπως είναι η Ινδία, το Πακιστάν, το Ιράν κλπ. Ανησυχούν, επίσης, ιδιαίτερα για τις εξελίξεις και τις συμμαχίες που αναπτύσσονται και στη Λατινική Αμερική, αλλά και των χωρών της Λατινικής Αμερικής με ΕΕ, Κίνα, Ρωσία κλπ.»
«Από την παρακολούθηση των τελευταίων εξελίξεων φαίνεται ότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ στο μεταξύ τους οξύτατο ανταγωνισμό επιδιώκουν να επισπεύσουν την εδραίωση των θέσεών τους στην Ευρασία, αφού άλλωστε και οι αντιθέσεις και τα προβλήματα οξύνονται εκεί και θα οξυνθούν στο μέλλον ακόμα περισσότερο. Αναμφίβολα, δεν υποτιμούν καθόλου το γεγονός ότι Ρωσία - Κίνα είναι εν δυνάμει απειλή για τα συμφέροντά τους».
Μέλημα των Αμερικανών περιγράφεται πως είναι, ανάμεσα στα άλλα: «Η εξεύρεση εναλλακτικών πηγών και αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, στο πλαίσιο και της ονομαζόμενης «ενεργειακής ασφάλειας» των ΗΠΑ και «απεξάρτησης» κρατών από τη Ρωσία, αλλά και ως παρεμπόδιση της «επέκτασης» της Κίνας, μέσω των ενεργειακών διασυνδέσεων, είτε προς τη Ρωσία, προς δυσμάς, είτε και προς την Αφρική» και το «να μην προωθηθεί παραπέρα, μέχρι και να σπάσει τελείως η προσέγγιση Κίνας - Ρωσίας - Ινδίας (γενικότερα η συνεργασία της Σαγκάης), όπως και η προσέγγιση χωρών της ΕΕ με τη Ρωσία, Κίνα κλπ.».
Αφού λοιπόν οι ΗΠΑ δε θέλουν τον άξονα Ρωσίας-Κίνας και τις ρώσικες πηγές ενέργειας, κάθε υγιώς σκεπτόμενος κνίτης οδηγείται αμέσως στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να χαιρετίσει τον άξονα αυτό και να χαρεί με τη μετατροπή της χώρας μας σε ενεργειακό δορυφόρο της Ρωσίας. Τα μέλη του κόμματος πρέπει να προετοιμαστούν για να προσφέρουν γη και ύδωρ στην ανερχόμενη υπερδύναμη που ετοιμάζεται πυρετωδώς για το νέο παγκόσμιο πόλεμο με πρόσχημα τον αμερικάνικο επεμβατισμό: «Χρειάζεται ετοιμότητα για τις εξελίξεις στην ΟΣΣ (σσ. Σύμφωνο της Σαγκάης). Άλλωστε, ήδη καλούνται τα κράτη - μέλη της ΟΣΣ να αντιμετωπίσουν νέες μεγάλες προκλήσεις σε διεθνές επίπεδο. Τέτοιες είναι και η πολύ πιθανή επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράν, οι εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική, στον Καύκασο, στην Κεντρική Ασία αλλά και αλλού.»
Παρακάτω μάλιστα η ηγεσία του κόμματος παραδέχεται την ταύτιση στη γραμμή με τον ανερχόμενο νεοχιτλερικό άξονα που δημιουργήθηκε με ρώσικη προτροπή στα τέλη της δεκαετίας του ’90: «Οι δηλώσεις των ΥΠΕΞ αυτών των τριών κρατών (σσ. Ρωσίας, Κίνας, Ινδίας) ότι δεν ικανοποιούνται από έναν «μονοπολικό» κόσμο, από έναν κόσμο δηλαδή με ένα «αφεντικό», τις ΗΠΑ, είναι ενδεικτικές. Η στάση απέναντι στο Ιράν αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα «διαχείρισης» μιας πολιτικής γραμμής αντίθετης με αυτήν που ακολουθούν οι ΗΠΑ». Εδώ η ηγεσία του «Κ»Κεξ αν και κάπως καλυμμένα αποδέχεται την απαίτηση της Ρωσίας για έλεγχο των πυρηνικών όπλων του Ιράν από την ίδια.
Αλλά έτσι συμβαίνει με τους πράκτορες. Αν δεν παινέσουν το αφεντικό που τους κρατάει στο κέντρο του συστήματος της πολιτικής εξουσίας σε μια χώρα ποιόν θα παινέσουν;

ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΕΜΛΙΝΟΥ
ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ
ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ
Η είδηση της εξαγοράς του 5% της EADS, του μεγαλύτερου αεροδιαστημικού ομίλου της Ευρώπης, από τη ρωσική κρατική τράπεζα Vneshtorgbank έπεσε σαν κεραυνός στα κεφάλια των υπόλοιπων μετόχων του ομίλου. Η επένδυση ύψους ενός δις δολαρίων έγινε εντελώς αθόρυβα μέσα στο καλοκαίρι, και ενώ η μετοχή της ΕADS είχε χάσει πάνω από το 25% της αξίας της λόγω αλλεπάλληλων καθυστερήσεων στην παράδοση ενός νέου αεροσκάφους (βλ. Βήμα, 3/9), καθιστώντας έτσι το Κρεμλίνο έναν από τους τέσσερις μεγαλομετόχους της κοινοπραξίας. Από τότε οι Ρώσοι δεν έχουν σταματήσει να αγοράζουν μετοχές και όπως αποκάλυψε η εφημερίδα “Vedomosti” ζήτησαν μάλιστα να εκπροσωπηθούν και στο διοικητικό συμβούλιο.
Το ζήτημα δε θα ήταν τόσο μεγάλης σημασίας εάν ο γερμανο-γαλλο-ισπανικός όμιλος – με θυγατρική τη γνωστή αεροναυπηγική εταιρεία Airbus – περιοριζόταν στην κατασκευή επιβατικών αεροσκαφών. Στην πραγματικότητα η EADS αναπτύσσει σημαντική δραστηριότητα στον αμυντικό τομέα. Κατασκευάζει τα μαχητικά Eurofighter, ελέγχει την εταιρία κατασκευής ελικοπτέρων Eurocopter, και κατέχει το 37,5% της εταιρείας κατασκευής πυραύλων MBDA. Μια τόσο σοβαρή λοιπόν διείσδυση της Ρωσίας μέσα σ’ αυτόν τον κολοσσό θα σημάνει για την Ευρώπη την αρχή του τέλους της αμυντικής της αυτοδυναμίας.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την είσοδο ενός τυχαίου κράτους στην αμυντική βιομηχανία ενός άλλου αλλά μιας υπερδύναμης που με την πολιτική της ισχύ και τη στρατιωτική της υπεροπλία θα έχει βαρύνοντα λόγο μέσα στο ευρωπαϊκό αμυντικό γίγνεσθαι. Θα μπορεί όχι μόνο να συναποφασίζει για τις προμήθειες οπλικών συστημάτων αλλά και να γνωρίζει από μέσα και μάλιστα να έχει λόγο για κάθε στρατιωτικό τεχνολογικό μυστικό, αλλά ακόμα θα μπορεί να προσανατολίζει την ίδια την ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία προς τη δική της κατεύθυνση. Εάν αυτή η πορεία συνεχιστεί, αργά ή γρήγορα η χοντρόπετση ευρωπαϊκή μονοπωλιακή αστική τάξη κινδυνεύει να υποταχτεί και πολιτικά στη σοσιαλιμπεριαλιστική ηγετική κλίκα του Κρεμλίνου. Ήδη στον ενεργειακό τομέα, όπου η εξάρτηση από τη Ρωσία είναι αρκετά μεγάλη, ορισμένα ευρωπαϊκά μονοπώλια, όπως για παράδειγμα η ιταλική ΕΝΙ, η βρετανική BP και η γαλλική TOTAL έχουν δέσει για τα καλά τα συμφέροντά τους με αυτήν.
Όμως το Κρεμλίνο δε θα μπορέσει να αποκτήσει καθοριστική πολιτική επιρροή μέσα στην Ευρώπη όσο οι πολιτικοστρατιωτικοί δεσμοί Ευρώπης - ΗΠΑ παραμένουν ισχυροί. Γι’ αυτό περιβάλλει τη διείσδυσή της με το συμπαθητικό σύνθημα «τέρμα στην υποταγή της Ευρώπης στην αμερικάνικη υπερδύναμη», μια προτροπή που στην πραγματικότητα έρχεται να απομονώσει τη στρατιωτικά αδύναμη ΕΕ και να την αφήσει έρμαιο στις ορέξεις των νεοχιτλερικών του Κρεμλίνου, ενώ της υπόσχεται ότι τάχα μπορεί να γίνει μια υπερδύναμη. Ήδη η ύπουλη διείσδυση της Ρωσίας στην EADS αποκαλύπτει το πόσο δεν θέλει η Ρωσία την πραγματική ευρωπαϊκή ανεξαρτησία και βέβαια το τελευταίο που δείχνουν οι στρατηγικοί σχεδιασμοί των επιτελών της Μόσχας είναι ότι θέλουν να δώσουν χώρο σε ακόμα μια υπερδύναμη. Αυτοί συγκεντρώνουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να κατακτήσουν μόνοι τους την ηγεμονία στον πλανήτη μέσα από τον πόλεμο. Αντί να χρησιμοποιούν τα κέρδη τους από την ενέργεια ή τις πωλήσεις όπλων για να αυξάνουν το παραγωγικό τους κεφάλαιο, τα χρησιμοποιούν για να κάνουν επενδύσεις σε καίριους αμυντικούς τομείς του αντιπάλου, και να τον καθιστούν ευάλωτο στην επίθεσή τους.
Την Πρωτοχρονιά του 2006 η Ευρώπη ξέμεινε από φυσικό αέριο γιατί έτσι αποφάσισε ο Πούτιν όταν συγκρούστηκε με την Ουκρανία για την τιμή του. Τα προηγούμενα χρόνια ο ρωσικός στρατός ισοπέδωνε τσετσενικές πόλεις και άδειαζε τον πληθυσμό τους ακριβώς γιατί η ενεργειακά εξαρτημένη Ευρώπη αρνιόταν να απομονώσει τους σφαγείς. Μεθαύριο, έχοντας πρόσβαση στα στρατιωτικά μυστικά του ΝΑΤΟ, θα μπορούν να εξουδετερώσουν όλες τις άμυνές της και να μετατρέψουν την ευρωπαϊκή ήπειρο σε κόλαση. Γι’ αυτό θα πρέπει οι ευρωπαϊκοί λαοί να βρίσκονται σε εγρήγορση για να αποτρέψουν κάθε ανάμειξη του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στα αμυντικά, ενεργειακά κ.ά. τους ζητήματα.

ΠΑΙΔΙΚΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ: ΦΥΤΩΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ
Υπάρχουν καμιά 60αριά διάσπαρτα παιδικά στρατόπεδα σε ολόκληρη τη Ρωσία. Εκεί περνάνε τις διακοπές τους εκατοντάδες παιδιά ηλικίας 8 με 17 χρόνων για να μυηθούν στην τέχνη του πολέμου. Εκπαιδεύονται –ακριβώς όπως οι ειδικές δυνάμεις του ρωσικού στρατού– στο χειρισμό όπλων, τη στρατηγική, τοπογραφία, χρήση αλεξίπτωτου, ραδιομετάδοση, ιατρική βοήθεια, στις καταδύσεις και αναρριχήσεις ενώ δε λείπει από την εκπαίδευσή τους η προετοιμασία για την περίπτωση πυρηνικού ή βιολογικού πολέμου. Η ύπαρξη αυτών των παραστρατιωτικών κέντρων εκπαίδευσης για παιδιά έγινε πρόσφατα γνωστή στο ελληνικό κοινό από ένα ρεπορτάζ της Ηρώς Πογκόη στο περιοδικό ΒΗΜΑgazino (27/8) με τίτλο «Ο παιδικός Κόκκινος Στρατός».
Πρόκειται, ωστόσο, για μια παλιά υπόθεση, για μια πραγματικότητα που η ρωσική κοινωνία βιώνει ήδη από την περίοδο του ρωσο-αφγανικού πολέμου. Το πιο φημισμένο κέντρο, το «Κασκάντ» στα περίχωρα της Μόσχας, ιδρύθηκε στα 1982 από βετεράνους του σοβιετικού στρατού και οι απόφοιτοί του συνήθως προσλαμβάνονται στις πιο επίλεκτες μονάδες των ειδικών δυνάμεων. Μολονότι δεν το ομολογεί επισήμως, η ρωσική πολιτική ηγεσία έχει εναποθέσει πολλές ελπίδες στη στρατολόγηση αυτών των μελλοντικών δολοφόνων και εργάζεται με όλα τα μέσα για την ανάπτυξη του θεσμού. Για το σκοπό αυτό μάλιστα έχει δημιουργηθεί ειδικό τηλεοπτικό κανάλι για θέματα στρατού και νεολαίας που εγκαινιάστηκε πέρυσι από τον υπουργό άμυνας Σ. Ιβανόφ. Τα κίνητρα για την εγγραφή είναι αρκετά δελεαστικά για τα παιδιά: Τα ονόματά τους «θα τα «θυμούνται» καλύτερα οι καθηγητές τους στο σχολείο, θα φτάσουν στα αυτιά του υπουργού Αμύνης και φυσικά θα μνημονευθούν στις λίστες των μυστικών υπηρεσιών. Εξάλλου θα μπορούν πιο εύκολα να σπουδάσουν δωρεάν στο πανεπιστήμιο, να εισαχθούν στις πιο ελιτίστικες ακαδημίες, ή και να εγγραφούν ως μέλη στο κόμμα του προέδρου, ο οποίος ενθαρρύνει προσωπικά τέτοια προγράμματα στρατιωτικής εκπαίδευσης της ρωσικής νεολαίας» (στο ίδιο).
Το Κρεμλίνο χρειάζεται να δημιουργήσει τις νέες επίλεκτες δυνάμεις του που θα εξαπολύσει για την κατάκτηση της Ευρώπης, έτσι όπως προπολεμικά ο Χίτλερ προετοίμαζε τη γερμανική νεολαία για ένα παρόμοιο εγχείρημα. Γι’ αυτό και η εκπαίδευση θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα σκληρή. Πριν τρία χρόνια ένας 16χρονος βρήκε το θάνατο όταν οι ανώτεροί του δεν του επέτρεψαν να βγάλει την αντιασφυξιογόνο μάσκα που φορούσε κατά τη διάρκεια πορείας 10 χλμ. αμέσως μετά το δείπνο. Οι διαμαρτυρίες που ξεσηκώθηκαν δεν κατάφεραν να εμποδίσουν την ανάπτυξη του θεσμού. Και είναι φυσικό!
Τι αξίζει η ανθρώπινη ζωή μπρος στην ακόρεστη δίψα των μονοπωλιστών του Κρεμλίνου για κυριαρχία; Αυτή η αδηφάγα πολεμική μηχανή παίρνει τους ανθρώπους και τους μετατρέπει σε κρέας για τα κανόνια.