Η «προστατευτική γυάλα» και πώς θα τη σπάσει η «δημοκρατική μειονότητα»

Στα 1925 το ελληνικό κράτος είχε εκδώσει ένα Αναγνωστικό για τη διδασκαλία της μακεδονικής γλώσσας στα σχολεία της βόρειας Ελλάδας. Το αναγνωστικό “ABECEDAR” δεν πρόλαβε ποτέ να φτάσει στα σχολεία, γιατί αμέσως μετά την έκδοσή του κατασχέθηκε από τις αρχές και καταστράφηκε. Ογδόντα χρόνια μετά, το Αναγνωστικό κυκλοφορεί για πρώτη φορά από τις εκδόσεις «Μπατάβια» –υπό την αιγίδα του Ευρωπαϊκού Γραφείου των Λιγότερο Ομιλούμενων Γλωσσών, της Ελληνικής Επιτροπής του Γραφείου και του κόμματος «ΕΕΣ-Ουράνιου Τόξου»–, για να θυμίζει ότι υπάρχει μια μερίδα συμπολιτών μας που απαγορεύεται να μιλάνε δημόσια και να διδάσκονται στη μητρική τους γλώσσα. Η εκδήλωση για την παρουσίασή του έγινε στις 7/11 στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, που παραχωρήθηκε από το διακομματικό καθεστώς για να δείξει το «δημοκρατισμό» του στην Ευρώπη. Όσο όμως και να προσπάθησε, δεν ήταν δυνατό να μη φανεί η άβυσσος που το χωρίζει από την πραγματική πολιτική δημοκρατία.
Αυτό φάνηκε πριν ακόμη ξεκινήσει η εκδήλωση, ή μάλλον ένα μήνα πριν, όταν ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών δήλωνε ότι το ζήτημα της έκδοσης του ABECEDAR “παρακολουθείται” από το υπουργείο. Ωστόσο η πυρακτωμένη σφραγίδα του καθεστώτος μπήκε την ημέρα της παρουσίασης, όταν απέναντι από το κτίριο της Ένωσης Συντακτών είχαν συγκεντρωθεί καμιά πενηνταριά εξαγριωμένοι ναζιστές και άλλοι φασίστες που έβριζαν και απειλούσαν όποιον έμπαινε ή έβγαινε από το κτίριο. Η Ακαδημίας έκλεισε για τα οχήματα και χρειάστηκαν τρεις διμοιρίες της αστυνομίας για να περιφρουρηθεί η εκδήλωση και να μη χυθεί αίμα δημοκρατών, πράγμα που θα εξέθετε την κυβέρνηση στα μάτια όλου του κόσμου. Όποιος ήθελε να συμμετάσχει και γλίτωνε από τις επιθέσεις των ναζιστών, μόλις έμπαινε στο κτίριο του ζητούσαν ονοματεπώνυμο και αριθμό ταυτότητας, για να μην μπει μέσα κάποιος φασίστας. Μέσα στην αίθουσα καθόντουσαν γύρω στα εκατό άτομα –ορισμένοι από τους οποίους δημοσιογράφοι–, ενώ οι φωνές του όχλου στο δρόμο ακούγονταν παράλληλα με εκείνες των ομιλητών σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης.
Στο πάνελ κάθονταν οι δημοσιογράφοι Ριχάρδος Σωμερίτης, Τέτα Παπαδοπούλου, Διονύσης Γουσέτης, ο Θανάσης Παρίσης ως εκπρόσωπος της ΕBLUL (Ευρωπαίκού γραφείου για την προστασία των λιγότερο διαδεδομένων γλωσσών), ο Παύλος Βοσκόπουλος ως εκπρόσωπος του «Ουράνιου Τόξου», ο Παναγιώτης Δημητράς ως εκπρόσωπος του «παρατηρίου Ελσίνκι» και ο εκδότης της «Μπατάβια» Γ. Νακρατζάς. Οι ομιλητές ευχαρίστησαν όσους βοήθησαν να εκδοθεί το βιβλίο και να πραγματοποιηθεί η εκδήλωση, παρουσίασαν την οικτρή κατάσταση των μειονοτικών δικαιωμάτων στη χώρα μας και κατήγγειλαν την επίσημη πολιτική του ελληνικού κράτους απέναντι στις εθνικές μειονότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλοι στο πάνελ, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, ακόμη και ο Δημητράς, που πάντα έπαιζε με το ΣΥΝ, και πιο έντονα ο Γουσέτης, που έγραφε στην Αυγή, κατηγόρησαν όλο το πολιτικό φάσμα για τη στάση του απέναντι στις εθνικές μειονότητες και πιο συγκεκριμένα τη μακεδονική. Στη συνέχεια έκαναν μία αναδρομή στην ιστορία του μακεδονικού Αναγνωστικού και μίλησαν για τον υπονομευτικό ρόλο που έχουν παίξει τα ΜΜΕ, τα οποία στο ζήτημα αυτό υπακούουν στην επίσημη κρατική γραμμή (δε χρειάζεται να τονίσουμε ότι η βραδιά υποβαθμίστηκε, σχεδόν πνίγηκε, την επομένη από τα ελληνικά ΜΜΕ). Τέλος, εξέφρασαν την ελπίδα ότι η έκδοση του Αναγνωστικού θα αποτελέσει το πρώτο βήμα για να αναγνωριστεί επιτέλους από το κράτος η μακεδονική γλώσσα και να εισαχθεί στα σχολεία.
Μόλις τελείωσαν οι ομιλίες, το πάνελ έδωσε το λόγο στους δημοσιογράφους. Τότε άρχισε μια συντονισμένη καταιγιστική επίθεση κατά των διοργανωτών και κατά της ίδιας της εκδήλωσης από τα μέσα. Ούτε ένας απ’ τους δημοσιογράφους που πήραν το λόγο για να απευθύνουν ερωτήσεις δε βρήκε να πει μια καλή κουβέντα για το εγχείρημα, ακόμα και ο Τέλογλου από το Μέγκα.
Ακούστηκαν ερωτήσεις του στιλ «Ποια κίνητρα κρύβονται πίσω από την παρουσία καναλιού των Σκοπίων στην αποψινή εκδήλωση;» ή του στιλ «Αφού λέτε ότι υπάρχουν στην Ελλάδα τόσοι άνθρωποι που χρησιμοποιούν αυτό το ιδίωμα (!), τι στοιχεία έχετε και μιλάτε;» Η απάντηση του Π. Βοσκόπουλου στο δεύτερο ερώτημα ήταν αφενός ότι μια μειονότητα δεν είναι ανάγκη να είναι πολυπληθής για να υπάρχει, κι αφετέρου η προτροπή προς τους ίδιους τους δημοσιογράφους να διεξάγουν ή να ζητήσουν τη διεξαγωγή σχετικής απογραφής. Μια άλλη ερώτηση ήταν γιατί το «Ουράνιο Τόξο» δεν πήρε καμιά πρωτοβουλία να ιδρύσει ιδιωτικό σχολείο για τα παιδιά της μειονότητας αντί να εκδίδει Αναγνωστικά και να περιμένει από το κράτος να λύσει το πρόβλημα. Εκεί ο ερωτών, πέρα από το σφάλμα του να θεωρεί το Ουράνιο Τόξο υπεύθυνο για την έκδοση του βιβλίου, άκουσε ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του να γίνεται λόγος για δημοκρατικές αρχές που επιβάλλουν σ’ ένα κράτος να σέβεται τις γλωσσικές, εθνικές και θρησκευτικές ιδιαιτερότητες των πολιτών. Επίσης πήρε και την απάντηση ότι εδώ μια πινακίδα γραμμένη στη μακεδονική γλώσσα πήγε να σηκώσει το Ουράνιο Τόξο και του κάψανε τα γραφεία, πόσο μάλλον λοιπόν θα μπορούσε να σταθεί ένα φροντιστήριο που να διδάσκει αυτή τη γλώσσα. Άλλος δημοσιογράφος κατηγόρησε με έμμεσο τρόπο τους διοργανωτές για διαμελιστική πολιτική κατά της χώρας, κάτι που έβγαλε το Ρ. Σωμερίτη «κυριολεκτικά» από τα ρούχα του και τον ανάγκασε να επιπλήξει αυστηρά το δημοσιογράφο. Κάποιος άλλος, τέλος, αμφισβήτησε τα συμπεράσματα των ομιλητών για την ύπαρξη λογοκρισίας και για διακρίσεις σε βάρος ορισμένων ομάδων, παρατηρώντας ότι η έκδοση του Αναγνωστικού γίνεται με κρατικά κονδύλια –πρόκειται για την αποζημίωση που επιδίκασε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στο ελληνικό κράτος για το κλείσιμο της Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμού λίγο καιρό νωρίτερα–, ότι έχει παραχωρηθεί ειδική αίθουσα για την εκδήλωση και ότι ακόμα και αστυνομία έχει σταλεί για να τους προστατεύσει, για να λάβει την αποστομωτική απάντηση του Π.Β. ότι «Δυστυχώς στη χώρα μας τα αυτονόητα θεωρούνται κατάχτηση». Προηγούμενα είχε εξηγήσει ότι είναι «άεθνος και άθρησκος» και ότι είναι μακεδόνας «πολιτικά», δηλαδή ότι επιλέγει να είναι μέλος μιας συγκεκριμένης εθνικής μειονότητας και να παλεύει γι’ αυτήν, γιατί τον εξεγείρει η καταπίεσή της.
Αυτό που φάνηκε σ’ αυτή τη συγκέντρωση είναι ότι δυστυχώς δημοκρατία σ’ αυτή τη χώρα υπάρχει μόνο κατ’ επίφαση. Υπάρχει μόνο στις υποσχέσεις των αξιωματούχων του καθεστώτος προς τους εκπροσώπους των μειονοτικών οργανώσεων, στις ολιγομελείς εκδηλώσεις σαν και αυτήν και στα διαφημιστικά φυλλάδια με τις φωτογραφίες των «εκθεμάτων» που κατά καιρούς διανέμονται στις ευρωπαϊκές επιτροπές για να εξυμνήσουν την πρόοδο που έχει επιτευχθεί.
Η τακτική αυτή εφαρμόζεται μόνιμα από το τετρακομματικό καθεστώς, ειδικά με τον πιο συνειδητό εκπρόσωπο εθνικής μειονότητας στη χώρα μας, το Ουράνιο Τόξο: Το προστατεύουν αστυνομικά, αλλά δεν το προστατεύουν πολιτικά. Μάλιστα το εκθέτουν διαρκώς όλο και περισσότερο πολιτικά. Κατασκευάζουν μίσος και έναν εξαγριωμένο όχλο ενάντιά του υποδεικνύοντάς το ασταμάτητα ως μια δύναμη εξωτερική και εχθρική προς το έθνος. Φτιάχνουν ακόμα και στους ανενημέρωτους δημοκράτες και τους αριστερούς μια γενικευμένη αντιπάθεια εναντίον του υποδεικνύοντάς το ως φιλοδυτικό με την πρακτόρικη έννοια. Αυτή είναι η βασική δουλειά της ψευτοαριστεράς, που ελάχιστα την πειράζει ότι αυτό είναι ένα κόμμα εθνομειονοτικό. Τους πειράζει το γεγονός ότι είναι ένα κόμμα που ξέφυγε από την «προστασία» του «έθνους-μάνα» και τις ταπεινώσεις του «έθνους-μητριά» και αναζητά την πολιτική δημοκρατία στην Ενωμένη Ευρώπη. Έτσι, όσο το Ουράνιο Τόξο επιμένει στο δημοκρατικό διεθνή του προσανατολισμό, το βάζουν μέσα σε μια προστατευτική γυάλα όπου το κλείνουν μαζί με τους λίγους δημοκράτες που ξέρουν την αλήθεια και τολμούν να το υποστηρίζουν. Μερικοί από αυτούς νομίζουν ότι σταδιακά αυτή η γυάλα θα διευρυνθεί μέχρι οι μέσα να είναι περισσότεροι από τους απέξω. Αυτή είναι μια αυταπάτη όσο οι απέξω έχουν την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία στις μάζες και συνεχίζουν να συσσωρεύουν δηλητήριο στην ατμόσφαιρα που αυτές αναπνέουν. Το νόημα της γυάλας είναι το εξής: Οι καταπιεσμένες εθνικές μειονότητες και οι δημοκράτες φίλοι τους θα πρέπει να φαίνονται διαρκώς αρτιμελείς και ελεύθεροι στα μάτια των ευρωπαίων εξωτερικών παρατηρητών τύπου ΕBLUL, Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ΟΑΣΕ κτλ. Χάρη σ’ αυτές τις πολύτιμες μαρτυρίες το ελληνικό κρυπτοφασιστικό καθεστώς θα εξασφαλίζει δύο πράγματα: Πρώτο, θα εισπράττει κοινοτικά κονδύλια για να τα διανέμει στον όχλο του, δηλαδή στον κρατικοκομματικό στρατό που χρησιμοποιεί για την πολυπλόκαμη εξουσία του, και δεύτερο -και σημαντικότερο- θα μπορεί να δίνει μαθήματα δημοκρατίας, να βάζει τεστ και να παίζει το ρόλο του βαθμολογητή για όποιο κράτος των Βαλκανίων, της Μεσογείου και του Ευξείνου θέλει να μπει ή θέλει να συνεργαστεί με το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι στο οποίο αυτός ο νεοβάρβαρος έχει για τα καλά εγκατασταθεί.
Για τη δημιουργία αυτής της γυάλας η ευρωπαϊκή αστική τάξη δεν είναι καθόλου άμοιρη ευθύνης. Ξέρει πολύ καλά τι συμβαίνει, αλλά θέλει να καμώνεται πως δεν ξέρει, για να μπορεί να πουλάει τα εμπορεύματά της στην Ελλάδα και σε όλη την μισοφασιστική Ανατολή και να παίρνει από κει την ενέργειά της. Ξέρει πολύ καλά, αλλά επειδή είναι πολιτικά διασπασμένη δεν αντέχει ούτε ένα δράμι διαμάχης μέσα της ενάντια στις «ελληνικές ιδιαιτερότητες» στην εσωτερική και, κυρίως, στην εξωτερική πολιτική. Στην πραγματικότητα η κατάσταση της γυάλας βολεύει αυτή τη στιγμή και το ελληνικό καθεστώς και την ΕΕ. Η γυάλα είναι η μορφή που παίρνει η προσωρινή λύση της αντίφασης ανάμεσα στον ελληνικό κρυπτοφασισμό και τον ευρωπαϊκό αστικό μισοδημοκρατισμό.
Το ζήτημα είναι να φύγουν οι αυταπάτες των εγκλωβισμένων και παρατηρούμενων δημοκρατών ότι μπορούν να ζουν έτσι για καιρό μέχρις ότου κάποιος απ έξω ρίξει γροθιά στο γυαλί. Δυστυχώς το γυαλί αυτό σήμερα μπορεί να σπάσει μόνο από μέσα. Που σημαίνει ότι πρέπει «επί ποινή θανάτου» οι συνεπείς έλληνες δημοκράτες, οι πραγματικοί αριστεροί και το Ουράνιο Τόξο να βρουν επαφή με τις πλατιές μάζες αυτής της χώρας. Και όταν λέμε «επαφή» δεν εννοούμε να δώσουν σ’ αυτές εντατικά μαθήματα ιστορίας και διεθνισμού, αλλά να δεθούν με τα κεντρικά προβλήματα της πολιτικής δημοκρατίας και της ανάπτυξης έτσι όπως μεταφράζονται στη δικιά τους ζωή. Αν δε δώσουμε στις μάζες πραγματικές προοπτικές υλικής και ηθικής επιβίωσης, είναι αδύνατο να τις αποσπάσουμε από τα μεθυστικά όνειρα και τις οπιούχες αυταπάτες του «μεγάλου έθνους μας», του «περιφρονημένου από τους δυτικούς νεόπλουτους», χάρη στις οποίες μπορούν έστω και για λίγο να βγαίνουν από τη συντριπτική αθλιότητα και μικρότητα της καθημερινής τους ζωής. Χωρίς, με λίγα λόγια, πολιτική, πρακτική ενότητα όλων των δημοκρατικών και προοδευτικών ανθρώπων, όλης αυτής της «δημοκρατικής μειονότητας της γυάλας» σε μια διαρκή και συγκεκριμένη βάση δε θα υπάρξει διέξοδος, ούτε αποτροπή του φασισμού που μεθοδικά ετοιμάζεται.
Η πραγματική δημοκρατία σ’ αυτό τον τόπο θα ‘ρθει μόνο σε μετωπική σύγκρουση με το καθεστώς που διέπραξε, ανέχτηκε και τώρα χρησιμοποιεί την πολιτική εθνοκάθαρσης σε βάρος της μακεδονικής εθνικής μειονότητας για τους δικούς του ανομολόγητους σκοπούς.