ΜΠΟΛΙ-ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑ:
Ο ΝΕΟΣ ΔΥΝΑΣΤΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑΣ

Μεγάλης διαφήμισης και προβολής χαίρουν τα θεωρούμενα κοινωνικά επιτεύγματα της οκτάχρονης «μπολιβαριανής επανάστασης» του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα: μια κάποια άνοδος της οικονομικής κατάστασης των λαϊκών μαζών, βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου γενικότερα κτλ. Το πιο τυπικό ωστόσο δημιούργημα του «σοσιαλιστικού» πειράματος Τσάβες στο κοινωνικό επίπεδο δεν είναι ίσως και τόσο ευρύτερα γνωστό, αν και κάποιος με σχετική πείρα παρόμοιων καθεστώτων μπορεί εύκολα να συμπεράνει την ύπαρξή του. Πρόκειται για τη συγκρότηση και την άνοδο μιας αστικής τάξης νέου τύπου που βγήκε μέσα από τον κρατικό μηχανισμό της περιόδου Τσάβες και η οποία συντηρείται από την αρπαγή του κρατικού πλούτου της Βενεζουέλας και από την άντληση ενός μέρους της πετρελαϊκής γεωπροσόδου. Ο λαός της Βενεζουέλας έχει δώσει μάλιστα και ειδικό τίτλο σε αυτήν την αστική τάξη τον τίτλο «μπολι-μπουρζουαζία», προς τιμήν του «μπολιβαριανού» πειράματος της «σοσιαλιστικής» αλλαγής μέσα από το οποίο η τάξη αυτή ξεπήδησε.
Ο πρώην πρεσβευτής Διέγο Αρία είναι πολύ κατατοπιστικός καθώς εξηγεί στη γαλλική Μοντ (5/12) πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε έναν τυπικό εκπρόσωπο της μπολι-μπουρζουαζίας: «Από την επίδειξη, την αλαζονεία του, τους τρεις σωματοφύλακες» που τον συνοδεύουν. «Οι μπολι-μπουρζουάδες είναι άξεστοι» διαπιστώνει μια γυναίκα που προτιμά να παραμείνει ανώνυμη λόγω του ότι η επιχείρηση του άντρα της λαμβάνει κρατική χρηματοδότηση (στο ίδιο). Κυκλοφορούν με 4Χ4, κατοικούν στις ωραιότερες βίλες της πρωτεύουσας, φορούν πανάκριβα κοσμήματα. Σε αντίθεση με τους κλασικούς δυτικοτραφείς μεγαλοαστούς της Βενεζουέλας, οι μπολι-μπουρζουάδες είναι άτομα που στην πλειοψηφία τους προήλθαν από το ανώτερο στρώμα της κρατικής υπαλληλίας. Φιλόδοξοι, διεφθαρμένοι μικροαστοί που προηγούμενα δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους και που στο πέρασμα των χρόνων απέκτησαν ειδικά προνόμια και ειδικούς δεσμούς με την πολιτική εξουσία.
Βγήκαν είτε μέσα από τον κομματικό στρατό του φιλοκυβερνητικού μπλοκ εξουσίας, είτε μέσα από την εργατική αριστοκρατία των συνδικάτων, είτε μέσα από τις τάξεις του στρατού και των ένοπλων συμμοριών του Τσάβες, εκμεταλλευόμενοι τις γνωριμίες τους μα και την απουσία ενός πραγματικού λαϊκού ελέγχου των «μεταρρυθμίσεων» του καθεστώτος. Η φύση τους είναι παρασιτική. «Οι σημερινοί μπολι-μπουρζουάδες», εξηγεί ο οικονομολόγος Χοσέ Γκέρα, «είναι σπεκουλαδόροι, διψασμένοι για γρήγορο πλουτισμό». Και στη συντριπτική τους πλειοψηφία ζουν αποκλειστικά από την απομύζηση του κρατικού χρήματος. Δεν ξέρουν να παράγουν κάτι το αξιόλογο παρά να εκβιάζουν τον πλανήτη φορολογώντας αυθαίρετα τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες και μειώνοντας υπερβολικά την παραγωγή μαύρου χρυσού ανεβάζοντας έτσι την τιμή του. Με τα λάφυρα αυτά όχι μόνο συσσωρεύουν πλούτο και δύναμη, όχι μόνο εξαγοράζουν πολιτικά τη φτωχολογιά της Βενεζουέλας δίνοντάς της ψίχουλα από αυτήν την πελώρια γεωπρόσοδο, αλλά μπορούν να επεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις τρίτων χωρών προσφέροντας δωρεάν πετρέλαιο στους δήμους των Σαντινίστας στη Νικαράγουα ή ακόμα και στους πληγέντες από τον τυφώνα Κατρίνα στις ΗΠΑ. Τα επίσημα έσοδά τους είναι υπέρογκα και οι διαφορές στις αμοιβές της υπαλληλίας τόσο έντονες ώστε, για παράδειγμα, ένα μέλος του εθνικού εκλογικού συμβουλίου της χώρας κερδίζει δέκα φορές περισσότερα χρήματα από έναν καθηγητή πανεπιστημίου. Έτσι, παρά τη γενική βελτίωση της οικονομικής κατάστασης των λαϊκών στρωμάτων, μόνο «ένας μικρός αριθμός ατόμων ζει μέσα στη χλιδή», όπως παραδέχεται ο βουλευτής του κυβερνητικού κόμματος Εουστόκιο Κοντρέρας (στο ίδιο).
Η καρδιά της νέας αυτής αστικής τάξης χτυπά στα ανώτατα κλιμάκια της κρατικο-κομματικής εξουσίας και αυτή η τόσο μεγάλη σύμφυση κρατικο-πολιτικής και οικονομικής εξουσίας είναι που την κάνει τόσο αλαζονική και τόσο φασιστική στην ιδεολογία της. Πρόκειται για την ίδια τάξη που ξεπήδησε αρχικά μέσα από τις τάξεις του κομμουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και τελικά πήρε την εξουσία στην ΕΣΣΔ στα μέσα της δεκαετίας του ’50 μετατρέποντας την πρώτη σοσιαλιστική χώρα του πλανήτη σε σοσιαλιμπεριαλιστική-φασιστική. Σήμερα τόσο η Ρωσία του Πούτιν, όσο και η Κίνα βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία της ληστρικής αυτής τάξης και ετοιμάζονται πυρετωδώς να εξαπολύσουν ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο για την κατάχτηση της ηγεμονίας στον πλανήτη, επαναλαμβάνοντας σε μεγαλύτερη κλίμακα το εγχείρημα της ναζιστικής Γερμανίας και της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας του ’40. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στην ηγεσία της μπολι-μπουρζουαζίας έχει τοποθετηθεί ένας πράκτορας του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού, παιδί του κουβανού επεμβασία υποϊμπεριαλιστή Κάστρο, ο οποίος φρόντισε να προσδέσει γερά την κουβανέζικη αστική τάξη νέου τύπου πίσω από το άρμα του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού. Ο πράκτορας Τσάβες εξοπλίζει πυρετωδώς τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας με ρωσικά όπλα κι ετοιμάζεται να μπει στη μάχη που προορίζουν για τη χώρα του οι επιτελείς της Μόσχας και του Πεκίνου ενάντια στην ανθρωπότητα. Εννοείται ότι μέσα στα πλάνα αυτού του παλιανθρώπου είναι η ανοιχτή φασιστική δικτατορία στη Βενεζουέλα που ακόμα βρίσκεται στην αρχή των δεινών της.
Όμως οι σχεδιασμοί των νεοναζιστών πάντα θα σκοντάφτουν στη θέληση των εθνών για απελευθέρωση από τα δεσμά του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού. Οι λαοί έχουν κριτήριο και καταλαβαίνουν τη δημαγωγία. Έτσι οι τελευταίες απόπειρές των πρακτόρων του σοσιαλιμπεριαλισμού να πάρει την εξουσία στο Μεξικό, στο Περού και πρόσφατα στη Νικαράγουα υπήρξαν απογοητευτικές γι αυτούς. Αλλά και στη Βενεζουέλα ο εμφύλιος ήδη σιγοβράζει και ετοιμάζεται η δημοκρατική επανάσταση που θα απαλλάξει τη χώρα από τα νύχια της μπολι-μπουρζουαζίας αλλά και θα μειώσει το ρόλο της δυτικόφιλης φιλο-ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης που τόση έλλειψη χαρακτήρα και φόβο για το λαό έδειξε.
Οι σοσιαλιμπεριαλιστές, σε τελευταία ανάλυση δεν έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους. Δεν μπορείς να εκβιάζεις έναν ολόκληρο πλανήτη για πάντα, ούτε να εξουσιάζεις για πολύ ένα λαό που τρέφεται από την παγκόσμια ληστεία. Κάποια στιγμή το χρήμα θα στερέψει και τη θέση του θα πάρουν τα μαχαίρια.