ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ ΤΟ ΧΟΥΝΤΟ-ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ 16
Όχι στο κρατικό μονοπώλιο στην εκπαίδευση

To άρθρο 16 του Συντάγματος δεν επιτρέπει να υπάρχουν στη χώρα μας πανεπιστήμια που να μην ανήκουν στο κράτος. Αυτή την απαγόρευση την εγκαινίασε έμμεσα ο μοναρχοφασισμός στο Σύνταγμα του 1952 και την επέβαλε ανοιχτά η χούντα στο “Σύνταγμά” της του 1968. Το ΠΑΣΟΚ και το ψευτοΚΚΕ, σε συνεργασία με την ακροδεξιά αντίδραση, κατοχύρωσαν αυτή την απαγόρευση στο Σύνταγμα του 1975 και την πέρασαν στους αφελείς δημοκράτες της μεταπολίτευσης υποσχόμενοι ακαδημαϊκή ελευθερία.
Όμως η ουσιαστική απαγόρευση σε ενήλικους πολίτες να σπουδάσουν σε μη κρατικές σχολές, ακόμη και αν διαπιστωμένα αυτές θα τους έδιναν επαρκές επίπεδο κατάρτισης προκειμένου να ασκήσουν ένα επάγγελμα, σημαίνει ότι το αστικό κράτος απαιτεί το μονοπώλιο στη διαμόρφωση της επιστημονικής συνείδησης και της ιδεολογίας του λαού. Ολόκληρο το άρθρο 16 είναι ποτισμένο μ’ αυτή τη νοοτροπία, που επιβάλλει και στις κατώτερες βαθμίδες την κρατική δικτατορία στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης.
Κι όμως, την ώρα που ο Μαρξ επέμενε πως δεν υπάρχει πιο ακατάλληλος εκπαιδευτής στον καπιταλισμό από το κράτος, τον κατεξοχήν μηχανισμό ταξικής καταπίεσης, οι ψευτοαριστεροί εμφανίζουν την παραπάνω απαγόρευση ως μαρξισμό. Ισχυρίζονται ότι με τα μη κρατικά Πανεπιστήμια η γνώση θα γίνει εμπόρευμα και έτσι θα υπαχθεί στη σκοπιμότητα του κέρδους, οπότε δε θα είναι αντικειμενική. Σύμφωνα μ’ αυτούς, μόνο οι πληρωμένοι από το κράτος καθηγητές είναι σε θέση, χωρίς τάχα την πίεση από το κεφάλαιο, να εγγυηθούν αντικειμενική γνώση. Τέλος, για να σύρουν τους φοιτητές των κρατικών ΑΕΙ πίσω τους, λένε ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα δίνουν κούφια πτυχία στους πλούσιους, που θα παίρνουν μ’ αυτά τις δουλειές των πιο φτωχών και μελετηρών, που σπουδάζουν δωρεάν.
Πρόκειται για μια σειρά από απάτες. Καταρχάς η σύγχρονη επιστημονική γνώση, ανεξάρτητα από το αν παράγεται από τη μεμονωμένη καπιταλιστική εταιρεία ή από το συνοπτικό καπιταλιστή-κράτος, παίρνει τελικά εμπορευματική μορφή, καθώς ενσωματώνεται στο προϊόν κάποιας παραγωγικής δραστηριότητας. Επίσης ο καθηγητής πουλάει στο κράτος την ερευνητική ή τη διδακτική του ικανότητα πάλι ως εμπόρευμα, χώρια που υποτάσσει τη διδασκαλία του στις ιδεολογικές απαιτήσεις του αφεντικού του. Αλλά και η γνώση που πιστοποιείται από το πτυχίο ενός κρατικού πανεπιστημίου έχει εμπορευματική αξία για τον κάτοχό του, όπως ακριβώς έχει και το πτυχίο ενός ιδιωτικού πανεπιστημίου. Γι’ αυτό κάθε σκάρτο πτυχίο, όπως και κάθε άλλο σκάρτο εμπόρευμα, δεν έχει αληθινή αξία ούτε στην ιδιωτική ούτε στην κρατική αγορά, καθώς το κεφάλαιο-αγοραστής όχι μόνο ξέρει την ποιότητα του κάθε πτυχίου, αλλά εξετάζει και ο ίδιος τον πτυχιούχο προκειμένου να τον προσλάβει. Τέλος, η κρατική παιδεία είναι δωρεάν για τον κάθε πτυχιούχο, αλλά όχι για το προλεταριάτο ως τάξη, αφού, ενώ κυρίως αυτή μέσα από τη φορολογία πληρώνει τις σπουδές αυτού του πτυχιούχου, συχνά τον βρίσκει απέναντί της ως εκμεταλλευτή και καταπιεστή.
Στην πραγματικότητα οι ψευτοαριστεροί θέλουν τα πανεπιστήμια αποκλειστικά κρατικά γιατί μόνο έτσι μπορούν να τα ελέγχουν ως αστική τάξη νέου τύπου. Αυτή αποτελείται γενικά από τα αστικά και μικροαστικά στοιχεία που έχουν αποκτήσει κάποιο τμήμα πολιτικής εξουσίας ως εκπρόσωποι συνδικάτων, λαϊκών κινημάτων, ακόμα και επαναστάσεων. Οι παγκόσμιοι ηγέτες αυτής της τάξης είναι οι νέοι μεγαλοαστοί της Ρωσίας και της Κίνας, οι οποίοι, επειδή κατάφεραν να ανατρέψουν από τα μέσα ισχυρά προλεταριακά κράτη και να σφετεριστούν την περιουσία τους, έγιναν οι πιο άρπαγες και δόλιοι ιμπεριαλιστές. Οι αστοί νέου τύπου θέλουν κάθε καπιταλιστική ιδιοκτησία να γίνει αρχικά κρατική, ώστε αυτοί να μπορούν μέσω της διείσδυσής τους στο κράτος και στο όνομα του λαού να την ιδιοποιούνται.
Το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΝ, αλλά σε ένα μεγάλο μέρος του και το ΠΑΣΟΚ είναι κόμματα της αστικής τάξης νέου τύπου. Αυτά τα κόμματα, σε συνεργασία με την πιο δεξιά, λαϊκίστικη ΝΔ, ελέγχουν σήμερα τα Πανεπιστήμια. Η βάση τους είναι ένα νέο στρώμα του καθηγητικού προσωπικού, που στη μεταπολίτευση χρησιμοποίησε το αντιφασιστικό κίνημα, πήρε την εξουσία από την παλιά καθηγητική αντίδραση και έχει τώρα συγκροτηθεί σε μια τεμπέλικη και συχνά διεφθαρμένη γραφειοκρατία που ζει από το κρατικό και ευρωπαϊκό χρήμα. Αυτή η γραφειοκρατία είναι εκ γενετής σύμμαχος ενός νέου φοιτητο-πατερίστικου μηχανισμού, ο οποίος στήθηκε μέσα από τη συνδιοίκηση των ΑΕΙ και του οποίου τα στελέχη μπορούν να παίρνουν σε αντάλλαγμα ένα κούφιο πτυχίο και την ελπίδα για μια «εκτός συναγωνισμού» θέση στο κράτος της νέας αστικής τάξης. Έτσι συγκροτείται ένα μπλοκ με χαρακτηριστικά παρακράτους, που χρησιμοποιεί την εξαγορά των συνειδήσεων και κυρίως τη βία φοιτητικών ταγμάτων εφόδου για να υποτάξει τους καθηγητές που αντιστέκονται στην εξουσία του. Αυτό το μπλοκ ελέγχει την ιδεολογική και οικονομική λειτουργία των ΑΕΙ.
Όλοι αυτοί ξέρουν ότι, αν υπάρξουν πραγματικά μη κρατικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα, θα φανεί στη σύγκριση η πρωτοφανής καταστροφή που έχουν κάνει στην ανώτατη εκπαίδευση και από κει σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Ειδικότερα, δε θέλουν η πανεπιστημιακή γνώση να πάρει ανοιχτά τη μορφή του εμπορεύματος, γιατί αυτό αξιολογείται διαρκώς ως προς την ποιότητά του από την αγορά, ενώ αυτοί, ως παρασιτικό παρακράτος, δε θέλουν καμιά αξιολόγηση όχι μόνο από την αγορά, αλλά ούτε καν από το επίσημο κράτος. Στην πραγματικότητα δεν έχουν αντίθεση αρχής ούτε με τα μη κρατικά πανεπιστήμια, αρκεί να έχουν και σ’ αυτά τον έλεγχο στο εκπαιδευτικό προσωπικό και στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης. Γι’ αυτό κάνουν την εξής κατανομή ρόλων: Ενώ οι ρωσόδουλοι Γ. Παπανδρέου και Καραμανλής, για να καθησυχάσουν την ΕΕ, φωνάζουν υπέρ των μη κρατικών Πανεπιστημίων, το κομματικό ΠΑΣΟΚ και οι συνδικαλιστές της ΝΔ ακολουθούν το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ στο «κίνημά» τους, ώστε να γίνει μια τέτοια διατύπωση του άρθρου 16, που θα υποδουλώνει και τα μη κρατικά Πανεπιστήμια στο κράτος.
Όσοι θέλουν να καταργήσουν πραγματικά την εμπορευματική παραγωγή από την πλευρά του λαού, και όχι πλασματικά και επιλεκτικά από την πλευρά του κρατικοφασισμού, επιδιώκουν στρατηγικά να συντρίψουν το αστικό κράτος και γι’ αυτό απεχθάνονται κάθε κρατικό μονοπώλιο στην εκπαίδευση. Μόνο αρνούμενοι τη σημερινή, παρασιτική κρατική ελληνική εκπαίδευση μπορούμε να αρνηθούμε και την πιο ανεπτυγμένη δυτική εκπαίδευση, που επίσης φέρνει σε σύγκρουση την πράξη με τη θεωρία, την πνευματική με τη χειρωνακτική δουλειά, την ειδίκευση με τη γενική μόρφωση και τον εκπαιδευτή με τον εκπαιδευόμενο. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να βάλουμε τις βάσεις για μια νέα εκπαίδευση, που θα συνθέτει σε μια ενιαία διαδικασία τα τρία μεγάλα επαναστατικά κινήματα: το κίνημα για την παραγωγή, το κίνημα για τον επιστημονικό πειραματισμό και την ταξική πάλη. Μόνο μέσα από μια τέτοια εκπαίδευση θα βγαίνουν ολοκληρωμένοι αλληλέγγυοι άνθρωποι και ταυτόχρονα ειδικοί, και όχι ανάπηροι δυνάστες.