ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΡΑΝΟΥΣ ΝΑΖΙ ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΣ ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣΦΑΓΗΣ

Χρειάζεται μεγάλη δόση κτηνώδους κυνισμού για να αποκαλεί κανείς «μύθο» την εξολόθρευση των Εβραίων από τους Ναζί, να αμφισβητεί τον αριθμό των νεκρών και να συγκαλεί παγκόσμια συνδιάσκεψη για να εξετάσει εάν όντως αληθεύουν οι μαρτυρίες των τελευταίων επιζώντων. Το ιρανικό καθεστώς των μουλάδων και ο επικεφαλής του Αχμαντινετζάντ φαίνεται πως διαθέτουν σε αφθονία την παραπάνω ιδιότητα.
Σήμερα το Ιράν έχει τεθεί επικεφαλής μιας παγκόσμιας εκστρατείας για την άρνηση του Ολοκαυτώματος ως ιστορικού γεγονότος, και γι’ αυτό το λόγο διοργάνωσε πρόσφατα σχετική συνδιάσκεψη προσκαλώντας όλα τα αποβράσματα του ιστορικού αναθεωρητισμού, όπως είναι ο αυστραλός Φρ. Τίμπεν, που έχει φυλακιστεί στη Γερμανία για υποκίνηση ρατσιστικού μίσους, ο καταδικασμένος από τη γαλλική δικαιοσύνη Ρ. Φορισόν ή ένας πρώην εκπρόσωπος της Κου Κλουξ Κλαν. Η σύναξη συγκλήθηκε από το Ινστιτούτο Πολιτικών και Διεθνών Σπουδών της Τεχεράνης –παρακλάδι του ιρανικού υπουργείου εξωτερικών– και τα ζητήματα που έθιγε ανακοινώθηκαν από τους διοργανωτές ως εξής: «Ευρωπαϊκός αντισημιτισμός και εμφάνιση του σιωνισμού», «Ναζισμός και σιωνισμός: συνεργασία ή εχθρότητα;», «Θάλαμοι αερίων: άρνηση ή επιβεβαίωση;», «Ανασκευή της επίσημης ιστορίας του Ολοκαυτώματος», «Το Ολοκαύτωμα: Αχίλλειος πτέρνα του εβραϊκού Δούρειου Ίππου» κτλ.
Στην προσπάθειά τους να προσδώσουν ηθική νομιμοποίηση στο πιο πάνω εγχείρημα οι διώκτες του φιλελεύθερου συγγραφέα Σαλμάν Ρουσντί ισχυρίστηκαν ότι δε θα πρέπει να απαγορεύονται οι έρευνες των αναθεωρητών σχετικά με το Ολοκαύτωμα ούτε να τιμωρείται η αμφισβήτησή του, όπως γίνεται στη Δύση, γιατί αυτή είναι μια άποψη σαν όλες τις άλλες κι έχει το δικαίωμα να ακουστεί. Όμως πόσο άποψη σαν όλες τις άλλες μπορεί να είναι ένας ισχυρισμός που αλλιώς διατυπώνεται: «οι εβραίοι έπαιζαν τα θύματα για μισό αιώνα αποκρύπτοντας την αλήθεια από την Ανθρωπότητα», μια άποψη δηλαδή που a priori θεωρεί όλους τους εβραίους πράκτορες μιας παγκόσμιας συνομωσίας; Δεν αποτελεί αυτή η άποψη κάλεσμα για τιμωρία των «συνωμοτών», δεν οδηγεί άμεσα σ’ ένα νέο πογκρόμ του εβραϊκού στοιχείου σε παγκόσμια κλίμακα;
Αλλά οι μουλάδες της «ελευθεροφροσύνης» αρνούνται το χαρακτηρισμό του αντισημίτη που τους αρμόζει. Λένε δηλαδή ότι δεν αμφισβητούμε σώνει και καλά την ύπαρξη του Ολοκαυτώματος, απλά αντιδρούμε στην εκμετάλλευσή του από το σιωνισμό, που «είναι ασύμβατος με την ανθρώπινη φύση και με το Ισλάμ», όπως «κάθε άλλη μορφή ρατσισμού» (Μοντ, 12/12). Ή, όπως το έθεσε ο Αχμαντινετζάντ κλείνοντας τη σύναξη των καθαρμάτων: «Σήμερα το Ολοκαύτωμα έχει γίνει σύμβολο για τις μεγάλες δυνάμεις. Λίγη σημασία έχει εάν κατασκευάστηκε ή όχι, εάν η έκτασή του είναι μεγάλη ή περιορισμένη, σημασία έχει ότι αποτελεί πρόσχημα για τη δημιουργία μιας βάσης για να επιτίθενται και να απειλούν τις χώρες της περιοχής» (Μοντ, 14/12). Βέβαια, μ’ αυτούς τους ισχυρισμούς οι Ιρανοί δίνουν και την απάντηση στο ερώτημα που άφησε ανοιχτό ο ιστορικός αναθεωρητισμός: «Γιατί όλη αυτή η παραπλάνηση;» Και η απάντηση που δίνουν είναι: «Για να μπορούν οι σιωνιστές να φτιάξουν το κράτος τους πάνω στην αραβική γη».
Άρα δεν ήταν η επιστημονική περιέργεια για το πρόσφατο παρελθόν που έκανε τους μουλάδες να ασχοληθούν με ένα τόσο επικίνδυνο ζήτημα, αλλά ο αντισιωνισμός τους. Η άρνηση του Ολοκαυτώματος χρησιμεύει γι’ αυτούς ως ιδεολογική φόρμουλα που θα τους επιτρέψει να κηρύξουν τη διάλυση του ισραηλινού κράτους, «το σβήσιμό του από το χάρτη», όπως οι ίδιοι έχουν εκδηλώσει την πρόθεση να κάνουν. Πρόκειται για την κύρια έκφανση του σύγχρονου αντισημιτισμού, που εκδηλώνεται σε μια εποχή όπου οι εβραίοι έχουν πλέον αποχτήσει το δικό τους κράτος και ο αντισημιτικός λόγος πρέπει για να είναι πειστικός να χτυπά αυτό το κράτος. Δεν πειράζει που το Ισραήλ έχει αρχίσει να αποσύρεται από τις προηγούμενες καταχτήσεις του και θέλει πλέον τη συμβίωση με τους γείτονές του. Πρέπει να καταγγέλλεται διαρκώς ως εγκληματικό κράτος –ακόμη και ως χιτλερικό–, γιατί με όπλο τη νέα αυτή αντισημιτική μυθοπλασία ο ανερχόμενος χιτλερικός άξονας Μόσχας-Πεκίνου-Τεχεράνης ισχυροποιείται και μπορεί να διεκδικεί με «αξιώσεις» το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας πίτας από τους αμερικάνους ανταγωνιστές του. Αυτός είναι ο φαιοκόκκινος ναζισμός, η ιδεολογία που πρεσβεύει το καθεστώς της Τεχεράνης και που ενώνει παλιούς αντισημίτες και σύγχρονους «αντισιωνιστές».
Εδώ δεν έχουμε απλά να κάνουμε με ένα υστερικό τριτοκοσμικό καθεστώς που τρέφει αισθήματα μίσους για τους εβραίους και το κράτος τους, αλλά με έναν ολόκληρο ιμπεριαλιστικό μηχανισμό που του παρέχει την απαραίτητη πολιτική κάλυψη για να επιτεθεί στους λαούς και τα έθνη της περιοχής, και πρώτα-πρώτα στο ισραηλινό έθνος. Έτσι, πίσω και δίπλα στον Αχμαντινετζάντ στέκεται ένας Πούτιν, διώκτης των εβραίων αστών της Ρωσίας, ένας Τσάβες ή ένας Καραμανλής, που υποστηρίζει ότι «για τα ζητήματα του παρελθόντος (σ.σ. και συγκεκριμένα για το ναζιστικό παρελθόν) μπορούν να υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες».
Ο ίδιος μηχανισμός πετυχαίνει την ομαλή συνέχιση των διπλωματικών σχέσεων του καθεστώτος αυτού με τους χοντρόπετσους δυτικούς μονοπωλιστές, οι οποίοι το μόνο που κάνουν είναι να εκφράζουν την «ανησυχία» τους ή έστω να καταδικάζουν στα λόγια το έγκλημα χωρίς να μπορούν να διαβούν το σημείο πέρα από το οποίο απειλούνται τα βαθύτερα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα και να διακόψουν τις συναλλαγές τους μ’ αυτό. Το αποτέλεσμα είναι η ταχύτατη άνοδος του φαιοκόκκινου ναζισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Ήδη, δύο μόλις βδομάδες μετά την πρώτη απόπειρα, ένα νέο συνέδριο για το Ολοκαύτωμα διεξήχθη στην Αίγυπτο με την ανοχή των αρχών.
Όμως ο ναζισμός ποτέ δεν μπόρεσε να αποκρύψει εντελώς την εγκληματική του φύση από τους λαούς. Και καθώς θα εξαπλώνεται η εκστρατεία παραχάραξης της ιστορικής αλήθειας, οι λαοί θα εξεγείρονται εναντίον του. Φωτεινό παράδειγμα αποτελεί ο ηρωικός αγώνας του ιρανικού λαού για δημοκρατία, αγώνας που έχει καταθορυβήσει τον Αχμαντινετζάντ. Την παραμονή του συνεδρίου ο πρόεδρος του Ιράν θέλησε να επισκεφτεί το πανεπιστήμιο της Τεχεράνης. Εκεί βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα αγριεμένο πλήθος που τον γιούχαρε κι έκαψε τις φωτογραφίες του φωνάζοντας «Κάτω οι δικτάτορες». Αυτός ο δρόμος που ανοίγουν με την τόλμη και τον ηρωισμό τους οι ιρανοί φοιτητές είναι και ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει την Ανθρωπότητα στην απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου, της υποκρισίας και της εκμετάλλευσης.