Nα ανατραπεί το χουντοφασιστικό άρθρο 16
Όχι στο κρατικό μονοπώλιο στην εκπαίδευση

Το άρθρο 16 του Συντάγματος του 1975 είναι προϊόν συμβιβασμού και παραχωρήσεων της εμφυλιοπολεμικής ακροδεξιάς αστικής τάξης στον ανερχόμενο, τότε, σοσιαλφασιστικό πολιτικό πόλο.

To άρθρο 16 του Συντάγματος του 1975 καθόρισε ότι η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται «αποκλειστικά» από το κράτος. Για πρώτη φορά από το 1975 απαγορεύεται ρητά η δημιουργία ΑΕΙ από ιδιώτες. Έτσι στο Σύνταγμα του 1975 με τη συμφωνία όλων των πολιτικών δυνάμεων, του ΠΑΣΟΚ του ψευτοΚΚΕ και της δεξιάς, ολοκληρώθηκαν νομικά οι διαδικασίες για το κρατικό μονοπώλιο στην ανώτατη εκπαίδευση.
Όμως οι βάσεις γι’ αυτή την απαγόρευση είχαν μπει από το μοναρχοφασισμό με το Σύνταγμα του 1952, τα Συντάγματα της χούντας του 1968 και 1973 κατοχύρωσαν αυτή την απαγόρευση και η απαγόρευση παγιώθηκε με το Σύνταγμα του 1975. Από πολιτική άποψη εκείνο που έγινε τότε ήταν ότι η παλιά δεξιά του εμφυλίου, νικημένη πολιτικά από το Πολυτεχνείο και ξεφτιλισμένη από τη χούντα, συμφώνησε να παραδώσει τα πανεπιστήμια μέσω της συνδιοίκησης και του άρθρου 16 στον αναδυόμενο τότε ρωσόφιλο πολιτικό πόλο, που τον εκπροσωπούσε η συμμαχία του ρωσόδουλου ψευτοΚΚΕ με το αντιδυτικό ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου. Η κρατική δικτατορία στην εκπαίδευση, ο έλεγχος της ιδεολογίας και της συνείδησης είναι νομοτελειακή κίνηση κάθε φασισμού και κάθε αντιδραστικής αστικής τάξης για την εξασφάλιση της ταξικής της κυριαρχίας.
Το Σύνταγμα του 1952 στο άρθρο 16, παρ. 1, 4 και 5, επιβάλλει ντε φάκτο την κρατικοποίηση των ΑΕΙ ορίζοντας ότι σε αυτά οι καθηγητές θα πρέπει να είναι υποχρεωτικά δημόσιοι υπάλληλοι. Ταυτόχρονα όμως αυτή η κρατικοποίηση συνοδεύεται από τη θέση-κάλυψη ότι τα ΑΕΙ «αυτοδιοικούνται». Όμως αυτή η «αυτοδιοίκηση» συνοδεύεται ταυτόχρονα με τον καθορισμό των «καλών ιδιοτήτων» του δημόσιου υπαλλήλου που καλείται να «αυτοδιοικηθεί». Ο δημόσιος αυτός υπάλληλος πρέπει να είναι αντικομμουνιστής. Το κράτος που η ψευτοαριστερά το θεωρεί τώρα πρακτικά «αταξικό» όριζε τους «αυτοδιοικούμενους» σύμφωνα με τον α.ν. 516/1948 ως εξής: «...δια τον διορισμόν ή πρόσληψιν Δημοσίων εν γένει υπαλλήλων και υπηρετών (...) ως και πάσης φύσεως υπαλλήλων (...) των ΝΠΔΔ (...) απαιτείται εφ’ εξής όπως ο διοριζόμενος ή προσλαμβανόμενος είναι νομιμόφρων υπό την εν άρθρω 3 του παρόντος έννοιαν». Επίσης το άρθρο 3 καθόριζε τα εξής: « Μη νομιμόφρων (...) θεωρείται ο υπάλληλος που μεταξύ άλλων (...) εμφορείται από αντεθνικάς αντιλήψεις ή προπαγανδίζει καθ’ οιονδήποτε τρόπον υπέρ του Κομμουνιστικού Κόμματος ή των μετ’ αυτού κατά του Κράτους συμπραττόντων».
Το Σύνταγμα του 1952, αν και απαγορεύει στην πράξη την ίδρυση ιδιωτικών ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, δεν το κάνει με ρητό τρόπο, δηλαδή δεν απαιτεί τα ΑΕΙ να είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου. Ο μοναρχοφασισμός ήθελε όμως να εξασφαλίσει τον έλεγχο των πανεπιστημίων. Αντιγράφουμε, όπως και πριν, από το βιβλίο του Θ. Αλαμανή «Η ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα» το επιχείρημα από την ομιλία του βουλευτή Παπαρρηγόπουλου: «Δεν είναι δυνατόν να επιτρέψωμεν, επι παραδείγματι, εις τους κομμουνιστάς ή τους χιλιαστάς να ιδρύουν ελευθέρως και ανεξελέγκτως ιδιωτικά εκπαιδευτήρια».
To «αταξικό» κράτος, που τόσο λατρεύει η ψευτοαριστερά, φροντίζει, όπως κάνει και στο σημερινό Σύνταγμα, στη διάταξη της παρ. 2 του άρθρου 16 του Συντάγματος του 1952 να διατυπώσει τους σκοπούς της κατώτερης και μέσης εκπαίδευσης ως προβαθμίδων για τα ΑΕΙ: «Εις πάντα τα σχολεία μέσης και στοιχειώδους εκπαιδεύσεως η διδασκαλία αποσκοπεί την ηθικήν και πνευματικήν αγωγήν και την ανάπτυξιν της εθνικής συνειδήσεως των νέων επί τη βάσει των ιδεολογικών κατευθύνσεων του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». H ίδια παράγραφος στο Σύνταγμα του 1975, η παρ. 2 του σημερινού άρθρου 16, την οποία υποστηρίζει το ακροδεξιό κίνημα, έχει μετατραπεί ως εξής: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».
Το Σύνταγμα του 1952 του μοναρχοφασισμού και εκείνα του 1968 και 1973 της χούντας θεμελιώνουν το «εκπαιδευτικό ιδανικό» της σημερινής ψευτοπροοδευτικής εκπαιδευτικής γραφειοκρατίας, που είναι η κρατικοποίηση όλης της εκπαίδευσης, η δικτατορία δηλαδή του κράτους στη συνείδηση και στην ιδεολογία του λαού. Αυτό το «ιδανικό» δεν είναι παρά ο έλεγχος της εκπαίδευσης από το σοσιαλφασισμό μέσα από τον έλεγχο του κράτους, ο έλεγχος της συνείδησης και της ιδεολογίας, ο ταξικός έλεγχος, ο έλεγχος της παραγωγής, της επιστήμης και της γνώσης.
Η χούντα έκανε το αποφασιστικό βήμα στην κρατικοποίηση και επέβαλε ανοιχτά τα ΑΕΙ να είναι ν.π.δ.δ. και για πρώτη φορά το κράτος ανέλαβε και τυπικά την οικονομική τους ενίσχυση. Επιπλέον η χούντα εμμέσως αλλά σαφώς αποκλείει στα Συντάγματά της τους ιδιώτες από την ανώτατη εκπαίδευση. Το τμήμα του άρθρου 17 -από το ίδιο βιβλίο- είναι το εξής: «Η παιδεία τελεί υπό την ανωτάτην εποπτείαν του Κράτους, παρέχεται δαπάναις αυτού....(παρ 3). Τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι αυτοδιοικούμενα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, λειτουργούν υπό την εποπτείαν του Κράτους και ενισχύονται οικονομικώς υπ’ αυτού. Οι καθηγηταί των είναι δημόσιοι υπάλληλοι». Προφανώς το κράτος δεν μπορεί να δαπανά για ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Την απαγόρευση κάθε μη κρατικής ανώτατης εκπαίδευσης την πέρασαν στους αφελείς δημοκράτες της μεταπολίτευσης το ψευτοΚΚΕ και ο Α. Παπανδρέου υποσχόμενοι αυτοδιοίκηση, αυτονομία των πανεπιστημίων, ακαδημαϊκές ελευθερίες και κυρίως με την εξαγορά όλων των εργαζομένων στα πανεπιστήμια που δεν ήταν καθηγητές αναγνωρίζοντάς τους ως λειτουργούς-δημόσιους υπάλληλους.

Ο Γ. Παπανδρέου, στην πρόσφατη συζήτηση για την εκπαίδευση που προκάλεσε ο Αλαβάνος στη Βουλή, προσπαθεί να συγκαλύψει το γεγονός ότι ο Α. Παπανδρέου και το ψευτοΚΚΕ πήραν το 1975 από το μοναρχοφασισμό και τη χούντα τη σκυτάλη της κρατικής δικτατορίας στην εκπαίδευση ή, ισοδύναμα, της απαγόρευσης κάθε μη κρατικής ανώτατης εκπαίδευσης. Έτσι, για να εμφανίσει τα δικά του «μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια» ως μια αντικρατικίστικη πρόταση, ενώ στην πραγματικότητα θα είναι και αυτά μια άλλη, ίσως πιο επικίνδυνη, μορφή του κρατικισμού, αναγκάστηκε να πει μια μισή αλήθεια: “Τέλος, το ζήτημα όσον αφορά στο άρθρο 16. Γνωρίζω τις θέσεις των κομμάτων, του Συνασπισμού και του ΚΚΕ. Αλλά πού διαφωνώ; Διαφωνώ με την άποψη ότι το άρθρο 16 θεσπίστηκε για να προστατεύσει το δημόσιο πανεπιστήμιο. Μας το κληροδότησε η δεξιά, με στόχο –και υπάρχουν ιστορικά κείμενα -να ελέγξει το δημόσιο πανεπιστήμιο. Διαφωνώ με το ότι δεν κατανοεί κανείς πως το άρθρο 16 είναι κατάλοιπο της εμφυλιοπολεμικής Ελλάδας, μιας Ελλάδας που ποτέ δεν πίστεψε στον εαυτό της”.
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Τι είναι αυτά τώρα; Έλεος!
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Αυτά να τα δείτε. Θα τα διαβάσετε ιστορικά και από τον κύριο Αλιβιζάτο και από τον Υπουργό Δικαιοσύνης της χούντας, ο οποίος δεν ήθελε τους Παπανούτσους όταν μίλαγε για το άρθρο 16. Δεν είναι καρπός προοδευτικής διεκδίκησης. (Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.)
Η μισή αλήθεια είναι ότι όντως είναι η δεξιά που καθιέρωσε τον κρατικό έλεγχο, αλλά είναι ψέμα ότι αυτόν τον έλεγχο τον κληρονόμησαν παθητικά τα κόμματα της μεταπολίτευσης. Από τα πρακτικά της Βουλής του 1975 φαίνεται ότι όλα τα κόμματα πρότειναν τον αποκλεισμό κάθε μη κρατικής ανώτατης εκπαίδευσης, γι’ αυτό άλλωστε είναι το Σύνταγμα του 1975 που πιο καθαρά και άμεσα απ’ όσο η χούντα απαγορεύει τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Αλλά και συγκεκριμένα το αναδυόμενο τότε μπλοκ εξουσίας ΠΑΣΟΚ-ψευτοΚΚΕ-ΚΚΕεσ. πρότεινε στη συζήτηση του Συντάγματος του 1975:
1) την απαγόρευση της ιδιωτικής μέσης και στοιχειώδους εκπαίδευσης,
2) τη συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση των πανεπιστημίων, που τη δέχτηκε και η Νέα Δημοκρατία, και
3) την αναγνώριση του βοηθητικού προσωπικού ως δημοσίων υπαλλήλων- λειτουργών, κάτι που, εκτός από μονιμοποίηση, σήμαινε και τη συμμετοχή τους στη διοίκηση του πανεπιστημίου.
Στη συζήτηση εκείνη το αναδυόμενο μπλοκ διατύπωσε με σαφήνεια το κοινό του πρόγραμμα για τον έλεγχο της παιδείας από το ίδιο, δηλαδή από το σοσιαλφασισμό. Αυτό το πρόγραμμα εφαρμόστηκε από τις κυβερνήσεις του Α. Παπανδρέου, αλλά και τις μετέπειτα κυβερνήσεις, και οδήγησε στη σημερινή αποσύνθεσή της.
Βασική προϋπόθεση του ελέγχου ήταν και είναι το κρατικό μονοπώλιο, η δικτατορία του κράτους στην εκπαίδευση, και από κει και πέρα ο έλεγχος της εκπαίδευσης μέσα από τον έλεγχο του ίδιου του εκπαιδευτικού μηχανισμού από την ψευτοαριστερά. Στην ουσία ο σοσιαλφασισμός ήθελε και θέλει τον έλεγχο από το κράτος ως μια μέθοδο και ως μια φάση για να εκτοπιστεί, καταρχάς, η ιδιωτική αστική τάξη από την πολιτική και ιδεολογική εξουσία και, μετά από το κράτος, να περάσει η εξουσία στα δικά του χέρια, στα χέρια του σοσιαλφασιστικού παρακράτους. Αυτό είναι οι μηχανισμοί που ελέγχει το ανερχόμενο μπλοκ στα συνδικάτα, στους Δήμους και στις ΔΕΚΟ, αλλά είναι και οι επιχειρήσεις της νέας ρωσόδουλης αρπακτικής ολιγαρχίας.

Να λοιπόν τι δήλωνε ο Α. Παπανδρέου στη Βουλή το 1975 για την αναθεώρηση του Συντάγματος:
Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: “Εις το εδάφιο α΄ μετά την «ανωτάτη» προστίθεται και «ανωτέρα», μετά την λέξιν «Κράτους» τίθεται «άλλων κοινωνικών φορέων», εις το τέλος δε τούτου προστίθεται «την διοίκησην των οποίων αποτελούν αιρετοί εκπρόσωποι του διδακτικού προσωπικού των σπουδαστών». Όχι μόνο το Κράτος. Η εποπτεία δεν είναι πάντοτε και μόνο κατ’ ανάγκη κρατική. Αλλά και άλλοι φορείς, κρατικοί φορείς, όχι ιδιωτικοί φορείς, θα ημπορούσε να έχουν την εποπτεία. Πανεπιστήμιο Πατρών, Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης. Γιατί όχι κάποτε -εάν πράγματι πάμε σε μια αποκέντρωση στην πραγματική σοβαρή της μορφή- να μην αναγνωρίσουμε ότι έχουν και αυτές οι μονάδες, τα διαμερίσματα της Χώρας, οι μεγάλες πόλεις, κοινωνικοί φορείς, έχουν το δικαίωμα να εποπτεύουν υπ’ ευθύνη τους Πανεπιστημιακές σχολές; (...) Ημείς δεν συμφωνούμεν με την ιδέαν ότι οι Ανώτερες Σχολές ημπορούν να είναι αντικείμενον ιδιοκτησίας ή να κατευθύνονται, να διοικούνται, από ιδιώτες είτε Έλληνες είτε ξένους, ιδιαιτέρως ξένους... Καθόσον αφορά την Μέσην και Κατωτάτην Παιδεία. Η θέση του Κόμματος στο οποίο ανήκω είναι σαφής. Έχομεν πάρει θέση ότι η Παιδεία πρέπει να είναι αποκλειστικώς κοινωνική ή κρατική υπό τον έλεγχον κοινωνικών φορέων. Και αυτό δια να μη δημιουργούμε δύο τάξεις πολιτών, εκείνων που έχουν την οικονομικήν δυνατότητα μιας βελτιωμένης Παιδείας και εκείνων που δεν την έχουν και καταλήγουν πλέον στις δημόσιες σχολές. Ας ανεβάσωμεν το επίπεδον των Σχολών του Δημοσίου, έργον μας είναι, δυνατότητες υπάρχουν”.

Καραμανλής και Παπανδρέου σε συνεργασία με το ακροδεξιό αντιεκπαιδευτικό κίνημα θέλουν να διατηρήσουν το κρατικό μονοπώλιο στην εκπαίδευση

Καραμανλής και Παπανδρέου δε θέλουν καμιά ουσιαστική αναθεώρηση του άρθρου 16. Είναι όμως υποχρεωμένοι να την κάνουν, για να τηρήσουν τυπικά τις συμφωνίες του κράτους με την ΕΕ. Αυτό που κυρίως θέλουν είναι να διατηρήσουν στην πράξη το σημερινό κρατικό μονοπώλιο στην ανώτατη εκπαίδευση, που τους το εξασφαλίζει το σημερινό άρθρο 16, και την ίδια στιγμή να καθησυχάζουν την ΕΕ. Ταυτόχρονα θέλουν με την αναθεώρηση-«μαϊμού» να επεκτείνουν την εξουσία του σοσιαλφασισμού ιδρύοντας νέα «μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια» που στην πραγματικότητα θα είναι πιο σκληρά καθεστωτικά, γιατί θα ανήκουν στη νέα κρατικοδίαιτη ολιγαρχία ή στην Εκκλησία ή σε άλλα δικά τους όργανα. Τα μη κρατικά ΑΕΙ που δε θα υποτάσσονται στον καθεστωτικό έλεγχο θα πρέπει να συντρίβονται. Αυτό θα εξασφαλίζεται κυρίως μέσα από τον έλεγχο της διαδικασίας εκλογής των καθηγητών και από τον έλεγχο του περιεχομένου των σπουδών και της λειτουργίας από το κράτος, στην ουσία από τον έλεγχό τους από την κρατικοκομματική σοσιαλφασιστική μειοψηφική γραφειοκρατία που ελέγχει σήμερα τα πανεπιστήμια. Οι ρωσόδουλοι Καραμανλής και Παπανδρέου φωνάζουν υπέρ των μη κερδοσκοπικών και εμφανίζονται ως φιλελεύθεροι, ενώ ταυτόχρονα οργανώνουν «λαϊκό κίνημα» με το κομματικό ΠΑΣΟΚ, τους συνδικαλιστές της ΝΔ, το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ, για να εξασφαλίσουν τις διατυπώσεις εκείνες στο Σύνταγμα που θα επιτρέπουν τη συντριβή των μη κρατικών ΑΕΙ, δηλαδή εκείνων που δε θα υποτάσσονται στον έλεγχο του φαιοκόκκινου μετώπου. Αυτό είναι και το νόημα της συναίνεσης που επικαλείται ο Καραμανλής και ο δικός τους Παπούλιας. Η αναθεώρηση του άρθρου 16 που προτείνουν Καραμανλής και Παπανδρέου και που προωθεί το διακομματικό Συντονιστικό στόχο έχει τη διεύρυνση και την ισχυροποίηση της εξουσίας του σοσιαλφασισμού στην ανώτατη εκπαίδευση, που θα συμπεριλαμβάνει και τα νέα καθεστωτικά πανεπιστήμια που θα δημιουργηθούν.
Στη συζήτηση της Τετάρτης 10/1/2007 ο Παναγιωτόπουλος, εισηγητής της ΝΔ, διατυπώνει ξεκάθαρα τις θέσεις για τον έλεγχο των νέων ΑΕΙ από το καθεστώς: «Με την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας ζητούμε να καθοριστεί ότι τα προσόντα των διδασκόντων στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου θα είναι αντίστοιχα με εκείνα των κρατικών Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων… Η συνταγματική αυτή μεταρρύθμιση θα ολοκληρωθεί με εκτελεστικούς ή με εκτελεστικό νόμο. Στο χέρι μας είναι να προσέξουμε να βάλουμε τις σωστές προδιαγραφές, τις σωστές θεσμικές και νομικές δικλείδες και να διασφαλίσουμε τα πάντα. Θα μου πείτε, δεν υπάρχει και το αρπακτικό, κομπραδόρικο και μεταπραττικό, παρασιτικό κομμάτι του ελληνικού κεφαλαίου; Βεβαίως υπάρχει, αλλά αυτό δεν απηχεί το σύνολο της ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας και, βεβαίως, δεν αφορά το σύνολο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας».
Το ίδιο και ο Χρυσοχοΐδης από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, που ταυτίζεται με τη ΝΔ υπέρ των μη κρατικών (αλλά πάντα μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων): «Όσοι μη κρατικοί φορείς επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν στο πλαίσιο του ενιαίου εθνικού συστήματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα υπάγονται και αυτοί στη λογική του δημόσιου κοινωνικού αγαθού. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όποιοι επιθυμούν να ιδρύσουν πανεπιστήμιο θα είναι υποχρεωμένοι να τηρούν την ελευθερία της έρευνας, της διδασκαλίας, την ακαδημαϊκή ελευθερία, την αρχή της πλήρους αυτοδιοίκησης και θα υπάγονται σε καθεστώς προηγούμενης άδειας. Η άδεια αυτή θα προβλέπει τους όρους και τις προϋποθέσεις λειτουργίας του κοινωφελούς μη κερδοσκοπικού ιδρύματος, τόσο σχετικά με τις εγκαταστάσεις και τις υποδομές όσο και σχετικά με τα προσόντα των μελών του διδακτικού προσωπικού, τις εργασιακές τους σχέσεις, το όργανο που θα ασκεί την οικονομική και διοικητική διαχείριση, τη συμμετοχή των αιρετών εκπροσώπων στη διοίκηση, το πρόγραμμα σπουδών και τον τρόπο εισαγωγής των φοιτητών σ’ αυτά. Η πρόταση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εξασφαλίζει ισχυρότατες εγγυήσεις ποιότητας. Εμείς δεσμευόμαστε να καταθέσουμε έναν εφαρμοστικό νόμο που θα προσδιορίζει τις εγγυήσεις αυτές και θα το πράξουμε ύστερα από εκτενή διάλογο και με αυτούς που διαφωνούν με την αναθεώρηση του άρθρου 16. Σε κάθε περίπτωση όμως, χαιρόμαστε που τις τελευταίες μέρες βλέπουμε τη Νέα Δημοκρατία να σύρεται σιγά σιγά στη λογική των μη κρατικών πανεπιστημίων>>.
H τριτοβάθμια εκπαίδευση, κρατική και μη κρατική, θα αποτελεί ένα ενιαίο εθνικό σύστημα, σύμφωνα με την τοποθέτηση του Χρυσοχοΐδη. Επομένως και τα μη κρατικά πανεπιστήμια θα ενταχθούν στο σύστημα των κρατικών πανεπιστημίων, θα ελέγχονται όπως και τα κρατικά στο σύνολο της λειτουργίας τους και του προσανατολισμού τους από το κράτος και θα είναι υποχρεωμένα να τηρούν την ελευθερία της έρευνας, της διδασκαλίας, την ακαδημαϊκή ελευθερία, την αρχή της πλήρους αυτοδιοίκησης όπως και τα κρατικά. Τέτοια δημοκρατία όμως δεν υπάρχει στο κρατικό σύστημα που θα είναι το χωνευτήρι της ενιαιοποίησης των μη κρατικών πανεπιστημίων με τα κρατικά . Κάθε ελευθερία στα κρατικά πανεπιστήμια είναι ελευθερία δράσης του σοσιαλφασισμού και των ταγμάτων εφόδου. Η όποια αυτοδιοίκηση έχει αντικατασταθεί σ’ αυτά από την επιβολή της θέλησης του σοσιαλφασισμού, των ταγμάτων εφόδου, των τραμπούκικων φοιτητικών παρατάξεων και της παρασιτικής καθηγητικής γραφειοκρατίας, αυτό το γνωστό παρακράτος που ελέγχει τα πανεπιστήμια. Τραμπουκισμοί, συναλλαγές, εξαγορές, εξόντωση των αντιφρονούντων, σαμποτάρισμα της έρευνας και της διδασκαλίας, αποσύνδεση της εκπαίδευσης από την παραγωγή, χρηματισμός και διάλυση κυριαρχούν στο κρατικό πανεπιστήμιο. Ένας μεγάλος αριθμός από συνδικαλιστές πρυτάνεις, προέδρους τμημάτων και επιτροπών διοικούν αυθαίρετα τα πανεπιστήμια χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν, χωρίς αξιολόγηση ούτε αυτών ούτε και των καθηγητών. Καθαρότερη τοποθέτηση από αυτήν του Χρυσοχοΐδη για το μέλλον των μη κρατικών πανεπιστημίων που σχεδιάζει το διακομματικό συντονιστικό δε θα μπορούσε να υπάρχει.

Αθήνα 15/1/2007