Αυτό που προκύπτει όλο και περισσότερο από τα στοιχεία της υπόθεσης είναι ότι ναι μεν το Δημόσιο πληρώθηκε ακέραια το ποσόν των 280 εκ ευρώ και μάλιστα με ένα πολύ μικρό επιτόκιο, δηλαδή κέρδισε πολλά εκατομμύρια ευρώ από αυτήν την πράξη γιατί είχε όρους πολύ πάνω από τη διεθνή αγορά, και ναι μεν η J.P Morgan λογικά πούλησε σε τρίτους πιο ακριβά αυτό που πλήρωσε στο ελληνικό δημόσιο, και αυτοί οι τρίτοι το πούλησαν πιο ακριβά στα Ταμεία, αλλά αυτές όλες οι αγοραπωλησίες δεν έγιναν, με όρους «προσφοράς και ζήτησης» δηλαδή με όρους αγοράς, αλλά με όρους αδιαφάνειας και αποκλειστικής συνεννόησης με το ελληνικό κράτος. Αυτό που έγινε ήταν ότι το κράτος αγόρασε εξαιρετικά φτηνό χρήμα από την JP Morgan. Αλλά αυτή έβγαλε τη χασούρα συν κάποιο κέρδος με το να πουλήσει σε τρίτους και αυτοί οι τρίτοι να πουλήσουν πάλι με κάποιο κέρδος στα Ταμεία τα ομόλογα. Το θέμα είναι ότι τα πούλησαν πιο ακριβά από τη διεθνή αγορά ακριβώς για να βγάλουν τα λεφτά, και με κέρδος που πούλησαν φτηνά στο ελληνικό κράτος. Το ζουμί είναι ότι το ελληνικό κράτος έκλεψε τα Ταμεία των ασφαλισμένων για να καλύψει έστω και βραχυπρόθεσμα το πελώριο δημόσιο χρέος. Αυτή η κλοπή έγινε με τη συνειδητή ή ασυνείδητη συμμετοχή των υπευθύνων των Ταμείων και με τη μάλλον συνειδητή διαμεσολάβηση κάποιων, τουλάχιστον, ενδιάμεσων.
Τελικά πίσω από το σκάνδαλο βρίσκεται ο Καραμανλής με εκτελεστικό του όργανο τον ελεεινό αδίστακτο άνθρωπο του τετρακομματικού καθεστώτος Αλογοσκούφη, που έστησε το νέο τρόπο φτηνού δανεισμού σε βάρος των ταμείων με τα δομημένα ομόλογα για να εξαπατήσει για μια ακόμα φορά την ΕΕ και να καλύψει τα αυξανόμενα ελλείμματα που αφήνει ασταμάτητα πίσω του το παραγωγικό σαμποτάζ.
Την ώρα που βυθίζεται στα χρέη το ελληνικό κράτος έχει όλο και μικρότερη πιστοληπτική ικανότητα και γι’ αυτό και τα επιτόκια δανεισμού του θα πρέπει να είναι τα υψηλότερα στην αγορά. Σύμφωνα με τους διεθνείς οίκους η πιστοληπτική δυνατότητα του ελληνικού κράτους είναι η χαμηλότερη. Γι’ αυτό και το κράτος αναγκάζεται να προσφέρει τους καλύτερους όρους στους δανειστές του, να δανείζεται δηλαδή εκδίδοντας στημένα δομημένα ομόλογα που απευθύνονται σε στημένα θύματα-αγοραστές που να του δίνουν την δυνατότητα ειδικών συμφωνιών με τις μεγάλες διεθνείς τράπεζες που εκτελούν στο βάθος ρόλο εγγυητή των δανείων. Να υπογραμμίσουμε μόνο ότι σύμφωνα με τον Τσιτουρίδη τα ταμεία έχουν αγοράσει ομόλογα του δημοσίου ύψους 1,2 δις ευρώ, κυρίως το 2006, όταν τα δομημένα ομόλογα που έχουν εκδοθεί την ίδια χρονιά σε όλη την ΕΕ είναι 20 δις ευρώ. Τα δομημένα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου είναι επισφαλή και για να τα αγοράσει μια τράπεζα θα πρέπει να εξασφαλίσει τα κέρδη της και συνήθως και μεγαλύτερα κέρδη από το μέσο ποσοστό.
Πως έγινε λοιπόν η κομπίνα με τα ομόλογα αυτά από το κράτος: Οι ευνοϊκοί όροι κρατικού δανεισμού σε βάρος των αποθεματικών των ταμείων συμφωνούνταν από τον εκδότη, που είναι το υπουργείο οικονομικών, και τις τράπεζες, που θα αγόραζαν το ομόλογο. Η συμφωνία ήταν οι τράπεζες που αγοράζουν το ομόλογο να δώσουν επί τόπου όλο το δανεικό κεφάλαιο στο κράτος, δηλαδή να αγοράσουν από το κράτος το ομόλογό του στην ονομαστική τιμή του, και κυρίως να πληρώσουν πολύ πιο χαμηλό επιτόκιο από εκείνο της αγοράς στο κράτος που το εκδίδει. Αυτό το επιτόκιο, με το οποίο πούλησε ο Αλογοσκούφης στην JP Morgan τα 280 εκ, είναι ένα επιτόκιο που δεν το δικαιολογεί αυτή η καταχρεωμένη οικονομία. Το κανονικό κέρδος και τη χασούρα από αυτό το χαμηλό επιτόκιο το αναπλήρωσαν οι τράπεζες αμέσως από τις ψηλές τιμές με τις οποίες πούλησαν τελικά τα ομόλογα στα ελεγχόμενα από την κυβέρνηση Ταμεία ασφάλισης. Οι όροι και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έχουν γίνει αυτές οι συναλλαγές ακόμα κρατιούνται επτασφράγιστες από τον Αλογοσκούφη και το Ζορμπά. Μπορεί να υποθέσει κανείς ότι από μια τέτοια σκοτεινή και στημένη συναλλαγή οι τράπεζες και οι ενδιάμεσοι θα πάρουν χώρια από το ελληνικό κράτος και αυτές κάποιο πιο υψηλό κέρδος και γι αυτό ελέγχεται πλέον αυτός ο δανεισμός του κράτους για τη νομιμότητά του από τα διεθνή χρηματιστήρια αλλά και από την ΕΕ. Για να γίνει φυσικά αυτή η συναλλαγή το κράτος έχει στημένα τα Ταμεία για να αγοράσουν τα αντίστοιχα ομόλογα στις υψηλότερες τιμές αφού ελέγχει τις διοικήσεις τους. Έτσι ότι κέρδισε το κράτος εμφανίζεται στα ταμεία σα διαφυγόντα κέρδη. Άμεσα και κύρια υπεύθυνοι επομένως για τα δομημένα ομόλογα και τα όσα διαφυγόντα κέρδη των Ταμείων είναι ο Αλογοσκούφης και ο Καραμανλής. (και λέμε διαφυγόντα γιατί τα ταμεία γενικά έχουν κερδίσει σε απόλυτες τιμές από τη συμμετοχή τους στην αγορά ομολόγων). Αυτούς τους δύο προηγούμενους τους συγκαλύπτει το ΠΑΣΟΚ και τα δύο σοσιαλφασιστικά κόμματα με το να περιορίζονται μόνο στην καταγγελία γενικά της κυβέρνησης για ψηφοθηρικούς λόγους χωρίς να εξηγούν τι έχει συμβεί στην πραγματικότητα με τα ομόλογα. Στην ουσία αυτό που κάνει και το ΠΑΣΟΚ και τα ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ είναι να ρίχνουν την κλοπή στις δυτικές τράπεζες και τους χρηματιστές, που κι αυτοί έχουν το μερτικό τους στη βρωμιά, και να αθωώνουν το βασικό κλέφτη που είναι το κράτος και σε πολιτικό επίπεδο ο Αλογοσκούφης και ο Καραμανλής. Αλλά αν κατηγορούσαν τον πραγματικό υπεύθυνο της κλοπής, τον πρωθυπουργό, τότε θα κατέστρέφαν την ίδια την εξουσία τους. Από την άλλη αν πούνε κλέφτη των Ταμείων το κράτος τότε δεν θα μπορούν να είναι συνεπείς με τη θέση τους ότι το ίδιο αυτό κράτος πρέπει να πληρώνει τα πελώρια ελλείμματα αυτών των ταμείων, πολύ πιο πελώρια από τα λεφτά που τους κλέβει τώρα. Μπορεί να λένε βέβαια ότι το κράτος έκλεψε τα Ταμεία παλιότερα αλλά μπορούν να το λένε μόνο συμψηφιστικά και όχι τόσο για τις τελευταίες κυβερνήσεις. Επίσης οι σοσιαλφασίστες δεν θέλουν να ενοχοποιούν πολιτικά το κράτος στους εργάτες από στρατηγική άποψη. Γιατί σήμερα τον έλεγχο του κράτους τον έχει κυρίως ο Καραμανλής που μπαίνει μπροστά και καλύπτει «ταξικά» τον ΣΥΝ, το ψευτοΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ αλλά αύριο μπορεί να χωθούν μαζικά μέσα στις διοικήσεις των ταμείων οι σοσιαλφασίστες και να βάλουν άμεσα το χρήμα στο χέρι. Γι’ αυτό και όλοι αυτοί αποπροσανατολίζουν με την αχαλίνωτη υπερδεξιά φασιστικά αντικαπιταλιστική προπαγάνδα τους και δείχνουν σαν αποκλειστικά υπεύθυνο το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο αλλά και τις ντόπιες χρηματιστηριακές εταιρείες. Στόχος τους να καλύψουν αυτό το γεγονός, και έτσι να συνεχίζουν ανενόχλητοι να εκμεταλλεύονται συλλογικά τα αποθεματικά των ταμείων.
Τα δομημένα ομόλογα επομένως όπως αποδείχτηκε δεν δόθηκαν ποτέ στην ελεύθερη αγορά. Τελικά τα κεφάλαια των ταμείων χρησιμοποιήθηκαν από το κράτος στη μορφή του κρατικοφασιστικού κεφαλαίου έξω από κάθε ανταγωνισμό ανεξάρτητα από το κέρδος ή και τη μίζα πιθανόν που αποκόμισε το ελεύθερο χρηματιστικό κεφάλαιο και οι εταιρείες που μεσολαβούν όταν δανείζουν σε χρεοκοπημένους και τα τσιράκια τους.
Θα εξετάσουμε λίγο πιο αναλυτικά το ομόλογο των 280 εκατ ευρώ γιατί όπως φαίνεται ότι συνέβη με αυτό το ομόλογο έγινε και με άλλα.
Η J.P Morgan πλήρωσε 280 εκατ ευρώ στο δημόσιο για ένα ομόλογο με ονομαστική αξία 280 εκατ ενώ το ομόλογο άξιζε σύμφωνα με τη συμφωνία που υπέγραψε το ελληνικό δημόσιο στο 85% έως 87% της αξίας έκδοσής του, δηλαδή 238 έως 244 εκατ. ευρώ. Συγκεκριμένα το δημόσιο εισέπραξε 238 εκατομμύρια από το ομόλογο και 42 εκατομμύρια από την ανταλλαγή των επιτοκίων δηλαδή από την μεταβίβαση στα ασφαλιστικά Ταμεία της υποχρέωσης να καλύψουν τη διαφορά. Επιπλέον το κράτος εξασφάλισε το χαμηλότερο επιτόκιο, αυτό της διατραπεζικής αγοράς μείον 0.16% και δεν πλήρωσε ούτε έξοδα που το ύψος τους είναι σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες του τύπου για τα δομημένα ομόλογα ίσο με 3%. Τα σταθερά έχουν ύψος προμήθειας ίσο με 0.3%.
Οι λακέδες της κυβέρνησης και του κράτους, οι διοικήσεις των ταμείων που υποχρεώθηκαν από την κυβέρνηση να αγοράσουν το ομόλογο υπερτιμημένο στα 280 εκατ ευρώ δέχτηκαν να επιβαρυνθούν τα ταμεία 36 έως 42 εκατ. ευρώ πάνω από την αξία του ομολόγου, από τα οποία ένα μικρό μέρος πήραν οι μεσάζοντες δηλαδή η JP Morgan, North Asset Management, HVB και Ακρόπολις Χρηματιστηριακή, και το μεγαλύτερο μέρος το καρπώθηκε το κράτος που είναι και ο αληθινός μεγάλος άρπαγας, Αυτή τη μεταβίβαση-κλοπή χρήματος από τα ταμεία των ασφαλισμένων ουσιαστικά στο κράτος, το φαιοκόκκινο καθεστώς η ψευτοαριστερά και γενικά κάθε φαιοκόκκινο και κάθε σοσιαλφασιστικό τμήμα της αστικής τάξης την ονομάζει κλοπή του αποθεματικού των ταμείων από το διεθνή καπιταλισμό και όχι από τους ίδιους τους κρατικοφασίστες για λογαριασμό του κράτους. Γι’ αυτό και όταν η χρηματιστηριακή εταιρεία ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ καταγγέλλει τον Καραμανλή για τις μεθοδεύσεις του, πέφτει πάνω της ο εκπρόσωπος τύπου του ΠΑΣΟΚ και ολόκληρος ο σοσιαλφασισμός και δεν επιτρέπουν στα «μιάσματα» του κεφαλαίου να ξεσκεπάζουν τον κατά τα άλλα μισητό τους τάχα «πρωθυπουργό της χώρας μας».
Σύμφωνα με αυτούς τα κεφάλαια των ταμείων θα πρέπει να τα διαχειρίζεται το κράτος, δηλαδή το νέο φαιοκόκκινο τμήμα της αστικής τάξης που έχει την εξουσία. Αυτή την εκμετάλλευση των αποθεματικών των ταμείων την κάνει πάντα η αστική τάξη γιατί αποκομίζει τεράστια κέρδη για τη λειτουργία της κρατικής μηχανής της. Παλιότερα το κράτος έπαιρνε τα αποθεματικά με μηδενικά σχεδόν επιτόκια. Σήμερα τα προηγμένα κράτη αφήνουν μια σχετικά μεγάλη ευχέρεια στη διαχείριση των κεφαλαίων των ταμείων ανάλογα με το φιλελευθερισμό των αστικών τάξεών τους. Το ελληνικό κρατικό κεφάλαιο στο βαθμό που το κράτος ελέγχεται πολιτικά από μια κυβέρνηση που έχει επικεφαλής της ένα φαιοκόκκινο και προβοκάτορα πρωθυπουργό θα μετατρέπεται σε κρατικοφασιστικό. Δηλαδή το ίδιο αυτό το κεφάλαιο θα μετατρέπεται σε μια δύναμη έξω από τον ελεύθερο ανταγωνισμό που θα υπηρετεί τις οικονομικές και δανειακές ανάγκες μιας σάπιας φαιοκόκκινης τάξης που σαν κανόνα της έχει το σαμποτάρισμα των παραγωγικών δυνάμεων και κάθε ανάπτυξης. Είπαμε προηγουμένως ότι συνέβη με το ομόλογο των 280 εκατ συνέβη και με τα ομόλογα των άλλων ταμείων.
Ένα καλό δημοσίευμα (10/5/2007) της Ελευθεροτυπίας είναι αποκαλυπτικό για το πόσο επίμονα προσπαθεί το τετρακομματικό συντονιστικό να καλύψει τον αληθινό άρπαγα και τη συνωμοσία που έπλεξε για να γεμίσει τα ταμεία του κράτους του και ταυτόχρονα να εξοντώσει τους εχθρούς του. Συγκεκριμένα εξηγεί πως βούλιαξε μια προσπάθεια του Τσιτουρίδη να έρθουν διεθνείς τράπεζες να ερευνήσουν την υπόθεση των ομολόγων από την άποψη της αξίας που χάθηκε για τα Ταμεία.
Στο άρθρο αυτό αναφέρονται τα εξής: «Δυόμισι μήνες από την αποκάλυψη του σκανδάλου και οι ασφαλισμένοι των 24 Ταμείων που «ψώνισαν» δομημένα ομόλογα δεν γνωρίζουν την αξία των τίτλων που έχουν στο χαρτοφυλάκιό τους, αφενός, γιατί η κυβέρνηση δεν έχει δώσει στη δημοσιότητα τις τράμπες (swap) που έχει να κάνει το υπουργείο Οικονομίας με τις επενδυτικές τράπεζες που εξέδωσαν τα δομημένα προϊόντα και αφετέρου, γιατί δεν απέδωσε η διεθνής πρόσκληση ενδιαφέροντος για την αποτίμηση αυτών των προϊόντων που είχε απευθύνει ο προηγούμενος υπουργός Απασχόλησης, Σ. Τσιτουρίδης. (υπογράμμιση δική μας).
Η απροθυμία των τραπεζών να υποβάλουν αίτηση ενδιαφέροντος αποδίδεται, από αρμόδιο υπουργό, ως «αποτέλεσμα των πιέσεων που άσκησαν οι τράπεζες» ώστε να μην καταγραφούν τυχόν απώλειες και με τη δική τους βούλα.
Στο υπουργείο Απασχόλησης, σύμφωνα με πληροφορίες, έχει κατατεθεί μόνο μία προσφορά για την αποτίμηση των δομημένων ομολόγων που έχουν «φορτωθεί» τα ασφαλιστικά ταμεία, καίτοι πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον από οικονομικής άποψης, δουλειά από τους εξειδικευμένους οίκους του εσωτερικού και του εξωτερικού. Και η συνήθης πρακτική οδηγεί σε απόρριψη της προσφοράς και στην κήρυξη του διαγωνισμού ως άγονου αφού δεν υπάρχει ανταγωνιστική (δεύτερη) πρόταση.
Έτσι οι ασφαλισμένοι δεν θα μάθουν, επί του παρόντος τουλάχιστον, ποια είναι η αξία των δομημένων ομολόγων που αγόρασαν τα Ταμεία κατά τα δύο προηγούμενα χρόνια στο άρτιο (100) ή και υπερτιμημένα (σημ.: όπως στην περίπτωση της Marfin, η οποία πούλησε στο ΤΑΞΥ «δομημένα» αξίας 149,3 εκατ. ευρώ έως και στο 105,5% της ονομαστικής τους αξίας) και τι ποσά απώλεσαν από την οργανωμένη, με ευθύνη της κυβέρνησης, στροφή τους από τους κλασικούς τίτλους εγγυημένης απόδοσης του Ελληνικού Δημοσίου στα σύνθετα προϊόντα υψηλού ρίσκου».
Σε ότι αφορά την αποτίμηση των χαρτοφυλακίων των διαφόρων ταμείων και το ότι δεν δέχεται να την κάνει καμιά τράπεζα γιατί αυτές φοβούνται ότι θα αποκαλυφθούν, αυτή είναι μια παιδαριώδης δικαιολογία για να σκεπάζεται η κρατική εκμετάλλευση των κεφαλαίων των ταμείων και να χρεώνεται ταυτόχρονα στο ελεύθερο χρηματιστικό κεφάλαιο η κομπίνα. Προφανώς το καθεστώς απαγορεύει στις τράπεζες να αποτιμήσουν τα κεφάλαια των χαρτοφυλακίων των ταμείων για να μην αποκαλυφθεί το ίδιο γιατί θα ήταν γελοίο να ισχυριστεί κανείς ότι ένα κράτος δεν μπορεί να κάνει μια τέτοια αποτίμηση.
Στο ίδιο φύλλο της η Ελευθεροτυπία ενημερώνει έμμεσα και για την απειλούμενη αρπαγή των διοικήσεων των Ταμείων από το καθεστώς. Λέει ότι «Στο μεταξύ, ανεφάρμοστη, ως επικίνδυνη για τα συμφέροντα των Ταμείων, θεωρείται η διάταξη που προβλέπει την υποβολή βέτο από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ) και την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, σε πρόσωπα που προορίζονται για τις θέσεις των προέδρων των Ταμείων. Η σχετική ευχέρεια δόθηκε πριν από λίγες ημέρες με το νόμο 3556/07, μεσούσης δηλαδή της κυβερνητικής κρίσης για το σκάνδαλο των ομολόγων, ενισχύοντας δυσανάλογα τον ρόλο όσων είναι οι διαχειριστές της περιουσίας των Ταμείων (Τράπεζα της Ελλάδος). Κάτι που οδηγεί σε σύγκρουση συμφερόντων στο βαθμό που ο διαχειριστής θα υποδεικνύει άτομα για τη θέση του εντολέα. Ο νέος υπουργός Απασχόλησης Β. Μαγγίνας προσανατολίζεται να μην εφαρμόσει τη σχετική διάταξη που εισηγήθηκε ο κ. Τσιτουρίδης ύστερα από συνεννόηση τόσο με τη ΓΣΕΕ όσο και με την ΤτΕ».
Στις 6/5/2007 πάλι η Ελευθεροτυπία δίνει το παρακάτω αποκαλυπτικό κείμενο που δείχνει ότι ο Καραμανλής έχει φτάσει όπως φαίνεται να παραβιάσει και τους διεθνείς κανόνες δανεισμού που φυσικά επιβαρύνουν το ευρώ και την ευρωπαϊκή οικονομία αλλά που το κυριότερο δημιουργούν μια νησίδα κρατικοφασιστικού πολιτικού κεφαλαίου στην ΕΕ.
«Η διεθνοποίηση του θέματος μέσω του λονδρέζικου City και της Wall Street της Νέας Υόρκης, κίνησε και το ενδιαφέρον των κοινοτικών αρχών όσον αφορά το ενδεχόμενο παράβασης, άρθρων της Ευρωπαϊκής Συνθήκης (102 και 105) που αφορούν την «προνομιακή ή μη πρόσβαση» των κυβερνήσεων και άλλων δημόσιων φορέων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα...Η αναφορά στην «προνομιακή» πρόσβαση έχει να κάνει με το ασυνήθιστα χαμηλό κόστος δανεισμού που πέτυχε με τα δομημένα ομόλογα το ελληνικό Δημόσιο. Πράγμα που απαγορεύεται. Το άρθρο 102 της Συνθήκης αναφέρει συγκεκριμένα ότι «απαγορεύεται κάθε μέτρο που θεσπίζει προνομιακή πρόσβαση (...) των κεντρικών κυβερνήσεων, των περιφερειακών ή άλλων δημόσιων αρχών, των άλλων οργανισμών δημοσίου δικαίου ή των δημόσιων επιχειρήσεων των κρατών-μελών στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (...)».Πού έγκειται η ενδεχόμενη «παραβατικότητα» του ελληνικού Δημοσίου; Κατά την άποψη κοινοτικών στελεχών, βρίσκεται στο επιτόκιο δανεισμού του ελληνικού Δημοσίου σε τέσσερα τουλάχιστον από τα οκτώ δομημένα ομόλογα που έχει εκδώσει το υπουργείο Οικονομίας, από τις ξένες τράπεζες Morgan Stanley, Deutsche Bank, BNP-Paribas, JP Morgan και τις ελληνικές Alpha, EFG και Εθνική. Τα επιτόκια δανεισμού στα τέσσερα αυτά δάνεια κινούνται μεταξύ Euribor μείον 0,16% και Euribor μείον 0,25%. Ο δανεισμός αυτός είναι καταφανώς χαμηλότερου κόστους -δηλαδή «προνομιακός»- από τον συνήθη δανεισμό του ελληνικού Δημοσίου, ο οποίος κινήθηκε στα επίπεδα του Euribor συν 0,11% πριν από ένα χρόνο και Euribor συν 0,01% φέτος. Αν, μάλιστα, διαπιστωθεί προνομιακή μεταχείριση από κρατικών συμφερόντων τράπεζες (π.χ. Ταχ. Ταμιευτήριο, Αγροτική, Αττικής, Εθνική), τότε τα πράγματα θα πάρουν ακόμα χειρότερη τροπή και πρέπει να παρέμβει και η Τράπεζα της Ελλάδος. Ήδη, όπως αναφέρεται σε άλλο ρεπορτάζ της «Κ.Ε.», η Αγροτική έχει στο χαρτοφυλάκιό της πακέτο με τρία εκ των οκτώ δομημένων ομολόγων, με επιτόκιο επίσης πολύ χαμηλότερο του συνήθους.
*Το θέμα αφορά πρωτίστως και την Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία εποπτεύει την εφαρμογή των συγκεκριμένων άρθρων της Συνθήκης ως μέλος του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών (ΕΣΚΤ). Πρέπει, λοιπόν, να ελέγξει -αν δεν το έχει κάνει ήδη- αν ο συγκεκριμένος δανεισμός «παραβιάζει» τα συγκεκριμένα άρθρα της Συνθήκης.
Οι εξελίξεις, βέβαια, στην υπόθεση του ομολόγου έφεραν στην επιφάνεια το γεγονός ότι η δυνατότητα του ελληνικού Δημοσίου να έχει αυτό το «προνομιακό» επιτόκιο δανεισμού οφειλόταν στο ότι οι ανάδοχες τράπεζες είχαν εξασφαλίσει την πώληση των ομολόγων μέσω τρίτων σε υψηλότερες τιμές στα «ανίδεα» ταμεία.
*Ασχετα, πάντως, με το εάν το ελληνικό Δημόσιο γνώριζε ή όχι τον τελικό αποδέκτη, η παράβαση της συνθήκης υφίσταται, εφόσον αποδειχθεί προνομιακός δανεισμός».
Σε λίγο καιρό αυτή η μεγάλη αρπαγή και η πολιτική ραδιουργία που αντιστρέφει θύματα και θύτες θα αποκαλυφθεί περισσότερο γιατί οι βρωμιάρηδες στέλνουν την αποφορά τους μέσω των χρηματιστηρίων και των χρηματιστηριακών Τραπεζών σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Ήδη οι Financial Times έγραψαν ότι οι σκοτεινές συναλλαγές των ομολόγων κάνουν την Ελλάδα να μοιάζει Ρωσία.