Δεν υπήρχε βέβαια ούτε σ’ αυτές τις εκλογές κάποιος από τους δύο υποψήφιους που θα μπορούσαμε να τον αποκαλέσουμε αστό δημοκράτη ή -ακόμα περισσότερο- φίλο της εργατικής τάξης. Αυτό είναι απίθανο σε μια εποχή που το καπιταλιστικό μονοπώλιο, συνομιλητής και συναλλασσόμενος με όλους τους φασισμούς της γης, επιβάλλει τους ηγέτες κάθε ευρωπαϊκής χώρας. Αυτό που θα άξιζε μόνο είναι να εκτιμήσουμε ποιος θα ήταν ο λιγότερο κακός πρόεδρος κυρίως από την άποψη της διεθνούς πολιτικής. Για να τον βρει κανείς δε θα χρειαζόταν να ψάξει πολύ. Αρκεί να παρακολουθούσε τα δελτία ειδήσεων και τη μεγάλη πλειοψηφία του Τύπου της χώρας μας. Αν το έκανε αυτό, δε θα αργούσε καθόλου να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο λιγότερο κακός πρόεδρος για την Γαλλία ήταν ο Σαρκοζί.
Οι περισσότεροι εδώ, στην πιο επιθετική, πιο τραμπούκικη και πιο φιλοφασιστική πολιτική ηγεσία των Βαλκανίων, τον περιέγραφαν ως εξαιρετικά αντιδραστικό, ενώ η Ρουαγιάλ συγκέντρωνε σχεδόν όλες τις αρετές και εκπροσωπούσε τη σωτηρία της Γαλλίας από τον άθλιο αντίπαλό της. Τόσο πολύ ήταν αντιπαθητικός ο Σαρκοζί, που όταν νίκησε όλοι οι εκφωνητές κατσούφιασαν και, απ’ όσο ξέρουμε, ούτε ένας δε βρέθηκε να καμαρώσει πως βγήκε πρόεδρος της Γαλλίας ένας τύπος που η μάνα του ήταν Θεσσαλονικιά. Κάτω από άλλες περιστάσεις όλοι θα γιόρταζαν για τη εκλογή ενός γάλλου πρόεδρου που ήταν τόσο πολύ «έλληνας».
Το βασικό «έγκλημα» του Σαρκοζί ήταν ότι ήταν ο πιο ανοιχτά αντι-πουτινικός από όλους του ευρωπαίους ηγέτες και από τους λίγους που τολμούσαν να καταδικάσουν και συνέχιζαν να καταδικάσουν ανοιχτά τη ρώσικη κτηνωδία στην Τσετσενία. Το Φλεβάρη είχε καταγγείλει «τη σιωπή για τους 200.000 νεκρούς και τους 400.000 πρόσφυγες της Τσετσενίας». Είχε δηλώσει αργότερα ότι η «Γαλλία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορούσε να σωπάσει απέναντι στη δολοφονία της ρωσίδας δημοσιογράφου της αντιπολίτευσης Αννας Πολιτόφσκαγια». Ακόμα υποστήριξε την είσοδο της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ και καταφέρθηκε ενάντια στην αύξηση του ρώσικου κεφαλαίου στην EADS, στην εταιρεία που κατασκευάζει τα Αιρμπας και στην οποία αυτό έχει ήδη αποσπάσει δόλια το 5%. Επίσης ο Σαρκοζί προωθεί πολύ στενές σχέσεις της γαλλικής διπλωματίας με τη Πολωνία, που είναι σήμερα το κόκκινο πανί του Κρεμλίνου. Τέλος, ο Σαρκοζί υπερασπίζεται θερμά την πυρηνική ενέργεια ως απάντηση στην ενεργειακή εξάρτηση της Γαλλίας και της Ευρώπης γενικότερα. Το πρακτικό ζήτημα που έμπαινε σε συζήτηση σ’ αυτές τις εκλογές είναι το μέλλον του αντιδραστήρα τρίτης γενιάς EPR (Europe-an Pressurized Reactor). Ο Σαρκοζί προωθεί την κατασκευή του πρώτου EPR αντιδραστήρα στη Φλαμανβίλ (Μάγχη), για να ενισχύσει το γαλλικό πυρηνικό δυναμικό που παλιώνει. Η Ρουαγιάλ είναι εντελώς αντίθετη.
Στην ουσία το πιο βαθύ σημείο που χώριζε τον Σαρκοζί από την Ρουαγιάλ ήταν η διαφορετική τους στάση απέναντι στην ευρωπαϊκή ενοποίηση και τη ευρωπαϊκή στρατηγική. Ο Σαρκοζί έμεινε συνεπής στη γραμμή της ευρωπαϊκής ενότητας, που σ’ αυτή τη φάση περνάει μέσα από την ψήφιση ενός ευρωπαϊκού Συντάγματος έστω και συντομευμένου, ενώ η Ρουαγιάλ συνεργάστηκε προεκλογικά με όλους τους αντιευρωπαίους τροτσκιστές και τους εθνικιστές σαν τον Σεβενεμάν και πήρε την ψήφο τους στο β΄ γύρο, επειδή ζήτησε νέο Σύνταγμα με πρόσθετους όρους, πράγμα που θα έκαναν την ψήφισή του πρακτικά αδύνατη. Παραπέρα, βλέποντας ως μεγαλύτερο εχθρό της Ευρώπης την πουτινική Ρωσία, ο Σαρκοζί έκφρασε την αντίθετη θέση με εκείνους που, όπως η Ρουαγιάλ, θεωρούν κύριο αντίπαλο της Ευρώπης τις ΗΠΑ. Έτσι, σε αντίθεση με το κάλεσμα του Πούτιν προς την ΕΕ να έρθει σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ και να συνεργαστεί με τη Ρωσία για την «ανεξαρτησία» της, ο Σαρκοζί προωθεί τη στρατηγική συμμαχία της ΕΕ με τις ΗΠΑ. Τέλος, αντίθετα με τη Ρουαγιάλ, που μίλησε υπέρ της Χεζμπολλάχ στη διάρκεια του ταξιδιού της στο Λίβανο, ο Σαρκοζί στέκεται απέναντι στους ισλαμοφασίστες και στο πλευρό του κράτους του Ισραήλ. Αυτό είναι και το σημείο που τον κάνει και πιο μισητό στους απανταχού φασίστες και αντισημίτες. Αυτοί δεν του συγχωρούν που είναι μισός εβραίος, αφού ο πατέρας της Θεσσαλονικιάς μάνας του ήταν εβραίος. Είναι και αυτός ένας λόγος που εδώ δε χαίρονται για την ελληνική του πλευρά, όπως και ο λόγος για τον οποίο έμμεσα ο Λεπέν έδειξε την προτίμησή του στη Ρουαγιάλ. Αυτήν την εβραϊκή πλευρά του Σαρκοζί τονίζει διαρκώς και ο ρώσικος Τύπος, όπως τονίζει και την υποστήριξη που δίνει στο Σαρκοζί ο γάλλος δημοκράτης διανοούμενος Γκλίξμαν, που είναι εβραίος. Σύμφωνα με την επίσημη Ρωσία, αυτός ο «παθολογικά αντιρώσος» είναι αυτός που «επηρεάζει τον Σαρκοζί» (αποσπάσματα της Ισβέστια της 8ης Μαΐου, που παραθέτει η Μοντ στις 10 του Μάη).
Για όλους αυτούς τους λόγους, οι ακροδεξιοί και οι σοσιαλφασίστες της Γαλλίας δαιμονοποίησαν το Σαρκοζί εδώ και ένα χρόνο, για να εμποδίσουν την εκλογή του. Είναι χαρακτηριστικό το σύνθημα που έριξαν και πέρασε σε μεγάλο βαθμό: «ψηφίστε οτιδήποτε εκτός από τον Σαρκοζί», και που στο βάθος σήμαινε συμμαχία και με τους ακροδεξιούς ενάντια στο Σαρκοζί. Το σημείο από το οποίο πιάστηκαν ήταν η στάση του Σαρκοζί απέναντι στους μετανάστες. Δεν αναφερόμαστε εδώ στο ότι κατήγγειλε τους λούμπεν τραμπούκους που καταπιέζουν με τη βία τους και τη γαλλική και τη μεταναστευτική φτωχολογιά στα προάστια, ούτε στο ότι συγκρούστηκε και αστυνομικά μαζί τους. Η περσινή εξέγερση αυτού του λούμπεν δεν ήταν προοδευτική, και ένας από τους λόγους που η Ρουαγιάλ έχασε τις εκλογές είναι ότι έστω και έμμεσα την υποστήριξε.
Αυτή που πραγματικά είναι αντιδραστική είναι η θέση του Σαρκοζί ότι όσοι μετανάστες δε δέχονται τις γαλλικές δημοκρατικές αξίες πρέπει να γυρίσουν στη χώρα τους. Αυτή είναι νοοτροπία κλασικού ιμπεριαλιστή, που επιτείνεται από την απόφασή του να φτιάξει ένα υπουργείο Μετανάστευσης και Εθνικής Ταυτότητας. Αλλά από κει ώσπου να τον καταγγείλουν ως ρατσιστή και φασίστα οπαδό της κυβέρνησης του Βισί υπάρχει η ίδια απόσταση όση ανάμεσα στην αριστερή κριτική και στη σοσιαλφασιστική συκοφαντία. Κι αυτό για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι ο Σαρκοζί διευκρίνισε πολλές φορές ότι δεν εννοεί ως εθνική ταυτότητα την εθνοτική, αλλά την αστοδημοκρατική ρεπουμπλικανική, που σημαίνει την ταυτότητα πάνω στις δημοκρατικές αρχές ενός εθνοτικά πολυποίκιλου έθνους. Αυτή είναι η προοδευτική αντίληψη για το έθνος, που πρώτη εισήγαγε η Γαλλική Επανάσταση. Ότι ο Σαρκοζί απειλεί να διώξει από τη Γαλλία όσους δε δέχονται τις ρεπουμπλικανικές αρχές σημαίνει ότι θέλει να λύσει ένα πρόβλημα δημοκρατισμού με μεθόδους από το οπλοστάσιο του σοβινισμού. Αλλά γι’ αυτό πολύ λίγο μπορεί να τον κατηγορήσει μια Ρουαγιάλ, που εισήγαγε στις συγκεντρώσεις της την ανάκρουση του εθνικού ύμνου. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι o Σαρκοζί προωθεί εδώ και χρόνια μέτρα θετικής διάκρισης (affirmative action) απέναντι στις περιθωριοποιημένες εθνοτικές, γλωσσικές, θρησκευτικές κτλ. μειονότητες. Αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, ότι ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που αναζητούν πρόσληψη στο γαλλικό Δημόσιο ο γιος μεταναστών έχει κάποιο ποσοστικό πλεονέκτημα (θα λέγαμε εδώ περισσότερα μόρια). Είμαστε της γνώμης ότι τέτοια μέτρα, που τα έχουν εισαγάγει πρώτοι οι Αμερικανοί, δεν είναι θετικά, γιατί αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους οξύνουν τις εθνοτικές, θρησκευτικές και άλλες αντιθέσεις μέσα στις καταπιεσμένες τάξεις και τελικά τις διασπούν. Η θετική διάκριση δεν είναι λάθος, αρκεί να μην μπλέκει με εθνοθρησκευτικά κριτήρια. Αλλά ακόμα και μια τέτοιου είδους θετική διάκριση μόνο ρατσιστική δεν είναι. Είναι απλά αστική φιλελεύθερη. Αν κάποιος υποψήφιος την πρότεινε στην Ελλάδα, δε θα έπαιρνε ούτε 2% στις εκλογές, ακόμα και αν ήταν κατά τα άλλα ο πιο δημοφιλής. Θετική διάκριση στη χώρα μας επιτρέπεται μόνο για Έλληνες υποτίθεται πιο «καταπιεσμένους στην ελληνικότητά» τους από τους άλλους, π.χ. Έλληνες του Πόντου, Ελληνοκύπριους κτλ.
Στην πραγματικότητα και σ’ αυτό το ζήτημα και στα καθαρά ταξικά οικονομικά ζητήματα ο Σαρκοζί είναι, κύρια, ένας δυτικός μονοπωλιστής φιλελεύθερος, δηλαδή ένας οικονομικός ιμπεριαλιστής. Αυτό σημαίνει ότι, από στρατηγική άποψη αλλά και τακτικά, βρίσκεται απέναντι στην εργατική τάξη που όχι τυχαία της ζητάει να δουλέψει περισσότερο, γιατί πραγματικά μόνο έτσι η γαλλική αστική τάξη θα αντιμετωπίσει το φτηνό τριτοκοσμικό μεροκάματο του μετεγκατεστημένου μονοπωλίου. Για τους φιλελεύθερους είναι αδιανόητος ένας οικονομικός προστατευτισμός για τη διαφύλαξη των κοινωνικών κατακτήσεων του Βορρά και μια πολιτική δημοκρατική πάλη ενάντια στα ανατολικά εργατικά κάτεργα. Την ίδια περίπου στάση κρατάει ο Σαρκοζί απέναντι και στους μαθητές, τους φοιτητές κτλ. Παντού ζητάει εντατικοποίηση της εργασιακής και παραγωγικής πειθαρχίας, και γι’ αυτό, ως γνήσιος συντηρητικός, καυτηριάζει το Μάη του ‘68 σαν πηγή κάθε κακού. Η αλήθεια είναι ότι ο Μάης είχε μια πλευρά λούμπεν αντιαυταρχισμού, αλλά αυτή η πλευρά ήταν δευτερεύουσα. Ο Μάης ήταν ένα σπουδαίο απελευθερωτικό και δημοκρατικό κίνημα.
Οι σοσιαλδημοκράτες και οι τροτσκιστές, για να συσπειρώσουν την εργατική τάξη ενάντια στο Σαρκοζί, προβάλλουν το δικό τους «αντινεοφιλελεύθερο» πρόγραμμα, με το οποίο υπόσχονται στους εργαζόμενους τα πάντα, από το 35ωρο ως την αύξηση των μισθών, τον περιορισμό των απολύσεων και τα άλλα γνωστά όλων των ομοίων τους στην Ευρώπη και στον κόσμο. Αλλά έχουμε αποδείξει και τονίσει πολλές φορές ότι αυτά είναι κούφια λόγια, είναι απάτες όσο δεν καταγγέλλεται το εργασιακό ντάμπιγκ του τριτοκοσμικού βιομηχανικού κόσμου, και κυρίως της Κίνας, και όσο δεν κεντράρεται η υπεράσπιση του δημοκρατισμού εκεί ως το κύριο καθήκον των δημοκρατών στις ανεπτυγμένες χώρες. Το χτύπημα του ιμπεριαλιστικού οικονομικού φιλελευθερισμού χωρίς ένα ρωμαλέο εργατικό κίνημα στο βορρά με αυτά τα αιτήματα είναι σιχαμερή δημαγωγία. Η διαφορά της Ρουαγιάλ με τον Σαρκοζί σ’ αυτό το επίπεδο είναι η διαφορά ανάμεσα στον ωμό και εν πάση περιπτώσει ειλικρινή αστό, τον οποίο η τάξη βλέπει ως αντίπαλό της και μπορεί να οργανωθεί εναντίον του, και τον απατεώνα, διπρόσωπο καιροσκόπο αστό νέου τύπου, που στις πλάτες των εργατών χώνεται στο κράτος, μπαίνει ακόμα και στα ΔΣ των μονοπωλίων και μετά τους πουλάει κανονικότατα.

Το μέτωπο σοσιαλδημοκρατών-σοσιαλφασιστών στη Γαλλία έχει όλα τα ταξικά αρνητικά της κλασικής αστικής τάξης, αλλά έχει επιπλέον από αυτήν τη βρώμικη συμπόρευση με το σοσιαλφασισμό ή την ανοχή στο σοσιαλφασισμό σε όλα τα διεθνή ζητήματα. Από αυτήν την άποψη η εκλογή του Σαρκοζί ήταν το καλύτερο που είχε να διαλέξει ανάμεσα στα δυο κακά ο γαλλικός λαός. Θα λέγαμε μάλιστα ότι σε μια εποχή σαν τη σημερινή, όπου έχουμε μπει σε μια εποχή προετοιμασίας ενός παγκόσμιου πόλεμου και όπου το ζήτημα της ειρήνης είναι κυρίαρχο, ο Σαρκοζί θα παίξει θετικό ρόλο. Δεν το λέμε γιατί δεν πιστεύουμε ότι αυτός, ως εκπρόσωπος του γαλλικού και σε ένα βαθμό του ευρωπαϊκού οικονομικού μονοπωλίου, θα τολμήσει πραγματικά να έρθει σε ρήξη με την πολιτική του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού. Θα προβάλει απλά περισσότερες αντιστάσεις απ’ όσες θα πρόβαλε μια καιροσκόπος σαν τη Ρουαγιάλ ή σαν τους περισσότερους ευρωπαίους πρωθυπουργούς.